บทที่ 0017

เอาล่ะ....นางผิดเอง

" ระบบจากนี้ไปต้องคอยเตือนข้าทุกเรื่อง เข้าใจไหม? "

"ระบบจะเตือนผู้ถูกเลือกขอรับ"

หลินหลินจัดการข้าวของที่จะแจกจ่ายพวกคนเร่ร่อนเสร็จ พอมีเวลาว่าง นางก็มานั่งพักที่ชานเรือน พร้อมกับถ้วยชาและขนมคุกกี้ บรรยากาศยามเย็นช่างเงียบสงบ เหมาะแก่การพักผ่อนหย่อนใจเสียจริง

แต่แล้ว หลินหลินก็นึกขึ้นได้ว่า นางลืมหินเวทที่เก็บไว้ในมิติเสียสนิท! นางรีบเรียกหินเวทลมออกมา ก้อนหินสีฟ้าใสเปล่งประกายระยิบระยับอยู่ในมือ หลินหลินหลับตา เพ่งสมาธิ สัมผัสได้ถึงพลังเวทที่ไหลเวียนเข้าสู่ลูกแก้วเวทลมในร่างกาย

ทันใดนั้น ก็รู้สึกเหมือนมีลมปราณปั่นป่วนในท้อง คล้ายกับ...จะเรอ!

"เอิ๊กกกกกกก!"

เสียงเรอของหลินหลินดังกึกก้อง

หลินหลินลืมตาขึ้น มองไปรอบๆ ด้วยความตกตะลึง ถ้วยชา จานคุกกี้ หายไปไหนหมด! นางกวาดสายตามองหา จนไปสะดุดกับแสงสะท้อนของแก้วกระเบื้องที่พุ่มดอกไม้ ห่างออกไป 10 เมตร!

"หา! 10 เมตร?"

หลินหลินอ้าปากค้าง

"แค่เรอเองนะ แรงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย!"

นางหัวเราะออกมาเสียงดัง ทั้งขำทั้งตกใจ ไม่คิดว่าพลังเวทจะทำให้เรอได้แรงขนาดนี้

หลินหลินลุกขึ้น เดินไปเก็บถ้วยชาและจานคุกกี้ที่กระเด็นไปไกล พลางนึกในใจ ต่อไปต้องระวังหน่อยแล้ว อย่าเผลอเรอแรงๆ อีก ไม่งั้นบ้านอาจจะพังได้!

หลินหลินสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะเรียกหินเวทลมลูกใหญ่เท่ากำปั้นออกมาจากมิติ ก้อนหินเปล่งประกายสว่างไสว ราวกับดวงดาวที่ร่วงหล่นลงมาอยู่ในมือของนาง หลินหลินหลับตาลง เพ่งสมาธิ ปล่อยให้พลังเวทอันบริสุทธิ์ไหลเวียนเข้าสู่ร่างกาย

เวลาในมิติผ่านไปอย่างเชื่องช้า หลินหลินรู้สึกราวกับตัวเองกำลังล่องลอยอยู่ในห้วงแห่งพลังเวท ไร้ซึ่งกาลเวลา ไร้ซึ่งตัวตน มีเพียงพลังที่ไหลเวียน เติมเต็ม หล่อหลอม จนกระทั่ง...

ปัง! ปัง!

เสียงดังสนั่น ปลุกหลินหลินให้ตื่นจากภวังค์ นางลืมตาขึ้นช้าๆ ร่างกายรู้สึกเบาสบาย คล่องแคล่ว ราวกับขนนก รอยยิ้มแห่งความยินดีปรากฏขึ้นบนใบหน้า เมื่อระบบแจ้งว่านางมีเวทลมระดับ 3 แล้ว

หลินหลินลุกขึ้นยืน ภาพความทรงจำในอดีตชาติที่นางเคยฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ผุดขึ้นมาในหัว ในที่สุดความฝันของข้าก็เป็นจริงแล้ว! นางคิดอย่างตื่นเต้น

นางเรียกดาบเล่มงามออกมาจากมิติ วาดลวดลาย ฟาดฟัน เคลื่อนไหวร่างกายอย่างคล่องแคล่ว พลังเวทลมหมุนวนรอบตัว เพิ่มพลัง ความเร็ว และความแม่นยำให้กับทุกการเคลื่อนไหว

ฟ้าว!

ดาบในมือหลินหลินฟาดฟันออกไป เกิดเป็นคลื่นพลังลม ตัดผ่านต้นไม้ใหญ่ข้างๆ จนขาดสะบั้น หลินหลินเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

"โอ๊ะโอ! ไม่ได้การ เดี๋ยวต้นไม้ข้าจะเสียหายหมด"

หลินหลินรีบเก็บดาบเข้ามิติ หัวใจยังคงเต้นระรัว ดูเหมือนข้าจะยังควบคุมพลังได้ไม่ดีเท่าไหร่ ต้องฝึกฝนอีกเยอะเลย นางคิด พลางมองต้นไม้ที่ล้มระเนระนาดด้วยความรู้สึกผิด

นางลองวิ่งโดยใช้เวทลมไว้ใต้เท้า ความไวของนางเร็วกว่าที่คิดไว้มาก นางคงต้องหาอะไรมาวัด

หลินหลินเรียกม้าหนุ่มรูปงามออกมาจากมิติ 1 ตัว นางยื่นแอปเปิ้ลแดงก่ำให้ 1 ผล พร้อมกับบอกว่า

"เจ้าช่วยวิ่งไปรอบๆ ทุ่งหญ้าหน่อยนะ แต่อย่าให้ข้าจับได้ล่ะ

เมื่อม้าได้ยินคำสั่ง มันก็ออกวิ่ง มันใช้ความไวสูงสุดของมัน หลินหลินมองความไวนี้ เท่ากับม้าแข่งในโลกก่อนของข้าเลย

"เอาล่ะ เราคงต้องพิสูจน์กันแล้ว"

แรกๆ หลินหลินก็ใช้ความไวปกติ แต่ก็จับม้าไม่ทัน นางลองเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ เจ้าม้าก็เหมือนนึกชอบใจ มันวิ่งตามใจนึกคิด อยากจะหมุนตัวกลับก็ทำเลย ทำให้การตามจับมันไม่ใช่เรื่องง่าย

หลินหลินเร่งความเร็วขึ้นอีก จนแทบจะถึงขีดจำกัด นางไม่ยอมแพ้ นางเชื่อว่านางต้องทำได้! ในที่สุด หลินหลินก็วิ่งไล่เจ้าม้าจนทัน นางกระโดดขึ้นไปบนหลังม้าด้วยความคล่องแคล่ว พร้อมกับคว้าเชือกไว้ได้อย่างแม่นยำ

"อ้า."

หลินหลินกำเชือกไว้แน่น นางโน้มร่างกายไปด้านหน้าแนบตัวกับม้า ลมหายใจที่หอบอย่างหนัก ทำให้เจ้าม้าที่รับรู้ว่าเจ้านายของมันเหนื่อยเพียงใดจึงชะลอความเร็วและหยุดเดิน หลินหลินกอดหลังม้าเอนตัวไปทับมันไว้

"เหนื่อย เหนื่อยมาก...แต่ก็สนุกมากเช่นกัน ขอบคุณนะ ข้าจะเรียกเจ้าว่า เฟยหลิน ที่แปลว่า จิตวิญญาณแห่งการโบยบิน"

นางชอบชื่อนี้เพราะมีคำว่าหลินชื่อนางอยู่ด้วย

"เฟยหลิน"

หลินหลินลูบหัวม้าอย่างอ่อนโยน

"ต่อไปนี้ เจ้ามีอิสระแล้ว จงใช้ชีวิตในทุ่งหญ้าแห่งนี้ให้เต็มที่นะ"

"ระบบ ปลดปล่อยม้าทุกตัวออกจากคอก ให้ใช้ชีวิตในทุ่งหญ้าตลอดจนภูเขาลูกนั้น"

"ระบบปลดคอกม้าสำเร็จ กำลังอัปเกรดม้าระดับ 1 ให้เป็นอาชาอสูร"

"หืม อาชาอสูร?"

"สัตว์ที่อยู่นอกฟาร์มจะไม่ใช่สัตว์ธรรมดาขอรับ เพราะได้รับของวิเศษจากมิติโดยตรง จึงจะกลายเป็นสัตว์อสูรขอรับ"

"เข้าใจแล้ว ขอบคุณระบบ"

หลินหลินลองรวบรวมลมบนฝ่ามือ นางเห็นลูกบอลที่เป็นทรงกลม นางลองปล่อยออกไปที่พื้นด้วยความเร็วและแรง

ตู้ม..พื้นดินเป็นหลุมทรงกลมเท่าลูกบอลที่นางเห็น...!!!

"พระเจ้านี่ ลูกเป็นตัวอะไรกัน เป็นลูกรักของพระองค์ใช่ไหมเจ้าคะ ถึงได้รับมิติที่วิเศษขนาดนี้"

ไว้เข้ามิติรอบหน้านางจะต้องศึกษาเวททั้ง 4 อย่างจริงจัง

หลินหลินออกจากมิติ นางเดินไปเปิดหน้าต่างเพื่อชมพระจันทร์ ในมิติของนางไม่มีกลางคืน วันนี้นางอยากชมแสงจันทร์จึงออกจากมิติมา

แสงของพระจันทร์ยังคงงดงามเสมอในใจนาง เพราะไม่ว่านางจะทุกข์ จะสุข จะทำอะไร นางจะมีพระจันทร์เป็นเพื่อนเสมอ

หลินหลินลองเอามือวาดกลางอากาศ คิดถึงสายลมให้หอบพัดเอาใบไม้ 1 ใบที่ร่วงหล่นอยู่ไม่ไกลมาหานางวูบ...ในมือของนางตอนนี้มีใบไม้นั้นอยู่

"สุดยอด! ข้างนอกมิติก็ทำได้เหมือนในมิติเลย"

หลินหลินเดินไปนั่งที่เตียง นางชั่งใจ ใจหนึ่งก็อยากเข้ามิติไปฝึกเวทเลย แต่อีกใจนางก็อยากนอนชมจันทร์ อยากลองนอนข้างนอกสักคืน

หลินหลินตัดใจไม่เข้ามิติ นางวาดมือให้เทียนที่จุดไว้ดับลง สายลมพัดโชยความเย็นสบายเข้ามา อากาศที่โลกนี้ต่างจากโลกที่นางจากมา นางชอบอากาศที่เย็นสดชื่นแบบนี้ หลินหลินนอนคิดอะไรไปเพลินๆ ชมพระจันทร์ที่แสนงดงามไปพลาง และดวงตาก็ค่อยๆ ปิดลงจนสนิท

"คุณหนูเจ้าคะ ยามเหม่าแล้วเจ้าค่ะ"

ก๊อกๆๆ เสียงเคาะและพูดอันแผ่วเบาเหมือนกลัวคนข้างในจะตกใจตื่นจากนิทรา นี่นางนอนหลับสนิทแบบไม่รู้ตัวเลย...

"ข้ากำลังจะออกไป"

"คุณหนูให้บ่าวเตรียมน้ำเข้ามาเลยไหมเจ้าคะ"

"ไม่ต้อง ข้าชำระกายเรียบร้อยแล้ว"

เมื่อได้ยินดังนั้น สาวใช้ที่นั่งรอหน้าห้องก็ชะงักงุนงง เก็บความสับสนไว้ในใจ คุณหนูชำระร่างกายตอนไหนกัน นางยังไม่เห็นคุณหนูออกจากห้องเลย

หลินหลินเข้ามิติ นางไม่อยากสาย ปู่หลิวคงมารอนางแล้ว นางอาบน้ำด้วยความรวดเร็ว สวมชุดใหม่ วันนี้นางตั้งใจจะไม่สวมชุดเวทปิดบังตนแล้ว

นางไม่อยากปิดบังตัวตนกับท่านลุงท่านป้า ชุดที่นางใส่วันนี้เป็นสีน้ำเงินเข้มไม่รุ่มร่ามจนเกินไป ขับให้ผิวที่ขาวอยู่แล้วยิ่งขาวไปอีก นางมองตนเองในกระจก ยกยิ้มกับคนตรงหน้าและกล่าวกับตนเองว่า

"หลินหลิน เจ้ามันสวยเกินคำบรรยายจริงๆ ฮ่าๆๆ"

เมื่อแต่งตัวเสร็จแล้ว หลินหลินก็เดินออกมาที่ชานเรือน ตรงไปยังหน้าเรือน ก็พบว่าทุกคนมารออยู่พร้อมหน้า ท่านลุงท่านป้า พร้อมด้วยบ่าวไพร่ และรถม้าอีก 3 คัน รวมกับรถม้าของหานเซียวก็เป็น 4 คัน

"เมื่อวานลุงลืมถามเจ้าว่าจะใช้รถม้ากี่คัน ลุงเลยเอามาเผื่อไว้ก่อน"

ลุงเจียงเอ่ยขึ้น ขณะที่หลินหลินเดินเข้ามาใกล้ แสงคบเพลิงส่องกระทบใบหน้าของนาง ทุกคนต่างนิ่งอึ้ง ราวกับต้องมนต์สะกด

หลินหลินในชุดสีน้ำเงินเข้ม งดงามเกินกว่าที่พวกเขาเคยพบเห็นสาวงามล่มเมืองที่เดินออกมานี่คือใคร ? ความเงียบงันเกิดขึ้น ไม่มีใครพูดอะไร เรียกได้ว่าหากมีเข็มสักเล่มตกลงบนพื้น เสียงนั้นคงดังก้องกังวาน

"คาราวะท่านลุงท่านป้าเจ้าค่ะ หลินเอ๋อร์มาสายต้องขออภัยด้วยเจ้าค่ะ"

ฮูหยินเจียงเป็นคนแรกที่ได้สติ

"หลินเอ๋อร์ เหตุใดจึงงดงามขึ้นเพียงข้ามคืนขนาดนี้กัน"

" ข้าก็งดงามอยู่แล้วเจ้าค่ะ เพียงแต่...ก่อนหน้านี้ใช้ผ้าคลุมเวทเปลี่ยนอายุและลดความงามลงเพื่อความปลอดภัยเท่านั้นเจ้าค่ะ หวังว่าท่านลุงท่านป้า จะไม่โกรธข้านะเจ้าคะ"

ฮูหยินเจียงเข้ามาใกล้ นางเอามือลูบลงบนแก้มของหญิงสาวแผ่วเบา

"หลินเอ๋อร์เจ้า.....(มาเป็นลูกสาวของป้าดีไหม)"

นางตัดใจไม่พูดประโยคหลังออกมา

"ป้าอยากเห็นหน้าเจ้าทุกวัน การเห็นเจ้าทำให้ป้ามีความสุข หากไม่ติดว่าเจ้าจะต้องเดินทาง ป้าคงขอร้องให้เจ้าอยู่กับป้าตลอดไป"

หลินหลินสวมกอดป้าเจียง นางรู้ว่าป้าเจียงรักนางด้วยใจจริงเพราะนางมีดวงตาตรวจสอบ นางซาบซึ้งใจ เมื่อคืนนางก็นอนคิดเรื่องนี้ นางตัดสินใจแล้วจึงตอบไปว่า

"ข้าจะอยู่ต่ออีก 2-3 วันดีไหมเจ้าคะ"

"ดี ดี แต่ครั้งนี้..เจ้าต้องไปนอนที่จวนของป้า ป้าไม่อยากให้เจ้าอยู่ไกลสายตา ป้าเป็นห่วงเจ้าจนนอนไม่หลับ อีกอย่างป้าอยากให้เจ้ารู้จักกับลูกชายของป้าด้วย"

"ลูกชาย? ได้เจ้าค่ะ ข้าน้อยรับทราบแล้วเจ้าค่ะฮูหยิน"

หลินหลินล้อเลียนเหมือนสาวใช้รับคำสั่ง

นายท่านเจียงมองภาพนี้ด้วยความสุขใจ นานมากแล้วที่ฮูหยินของเขาไม่ได้ยิ้มเล่นหัวเราะแบบนี้ หากเจียงเหวินมาเห็นภาพนี้ เขาคงไม่ต้องห่วงมารดามากจนเกินไป

"รอข้าสักครู่นะเจ้าคะ ข้าเติมของบนรถม้าสักครู่เจ้าค่ะ"

หลินหลินเดินเข้าไปในรถม้าแต่ละคัน นางนำของมากมายมาใส่ไว้แทบจะเต็มคัน

คันแรกของเป็นข้าวต้ม นางใส่ได้แค่ 7 หม้อใหญ่ นางไม่อยากเทินสูงไป ถนนที่นี่เป็นหิน ดังนั้นจึงวางได้แค่ 7 หม้อเท่านั้น

คันที่ 2-3 เป็นถุงยังชีพทั้งหมด จากสายตาน่าจะประมาณ 200 ชุด เพราะนางไม่รู้จำนวนคนที่แน่นอน ดังนั้นก็ต้องเตรียมมากหน่อย

หลินหลินลงจากรถม้าคันสุดท้ายและตรงไปทางปู่หลิว นางเห็นทุกคนทำตัวไม่ถูก จึงส่งยิ้มน้อยๆ บอกพวกเขาว่า

"วันนี้เหนื่อยหน่อยนะเจ้าคะ"

น่าแปลกที่แค่คำพูดเดียว กับทำให้ทั้งสามผ่อนคลายลง

"หลินเอ๋อร์ มานั่งรถม้าป้ามา"

มือที่ยื่นส่งออกมาของป้าเจียงทำให้นางไม่สามารถปกปิดรอยยิ้มไว้ได้เลย หลินหลินวิ่งไปหาป้าเจียง นางไม่ได้จับมือนั้นกลับ แต่กลับวิ่งไปกอดป้าเจียงแน่น

"ขอบคุณเจ้าค่ะ ขอบคุณที่รักข้า"

ฮูหยินเจียงได้ยินเช่นนั้นก็ยิ่งกระชับกอดนางไว้

"ไปได้แล้วสองแม่ลูก เดี๋ยวจะสาย"

แค่คำนี้ของลุงเจียงทำให้ทั้งสองชะงักและหัวเราะขึ้นมา หากใครมาเห็นก็ต้องคิดแบบนั้นเช่นกัน

เมื่อขึ้นรถม้ามา หลินหลินก็นั่งฟังป้าเจียงเล่าเรื่องราวต่างๆ ในเมืองนี้ ทำให้นางอยากไปร้านรวงที่ป้าเจียงเล่าให้นางฟัง

นางหมายมั่นไว้แล้ว 2-3 วันที่นางอยู่ต่อ นางจะเที่ยวกับท่านป้าให้หนำใจเลย

ลุงเจียงที่นั่งมองหน้านางอยู่นานได้ถามขึ้นว่านางอายุเท่าไร พอนางตอบไปว่า แค่นางตอบว่า 15 หนาวแล้ว ทั้งสองก็ตกใจ และถามว่าใครทำพิธีปักปิ่นให้นาง นางจึงได้ตอบตามตรงว่ายังไม่เคยผ่านพิธีปักปิ่น ทั้งสองหันมองหน้ากัน เป็นป้าเจียงที่ดึงมือนางไปตบเบาๆ แล้วกล่าวว่า

"เจ้าวางใจป้าคนนี้ได้เลย"

หลินหลินร้องไห้โดยไร้น้ำตา

"ท่านป้า...ท่านเข้าใจผิดแล้วเจ้าค่ะ ข้ามิได้อยากจัดงาน"

แต่พอนางจะกล่าวออกไปกลับพูดไม่ออก ใครจะคิดว่าสิ่งที่มันไม่สำคัญกับนางสักนิดเดียว กลับเป็นความสุขของคนอีก 2 คน

"ถึงแล้วขอรับ"

หลินหลินคำนวณเวลาที่นางนั่งรถม้ามา ค่อนข้างใช้เวลาพอสมควรกว่าจะมาถึงประตูเมือง

นางแจ้งให้พวกเขาออกไปนอกประตูเมืองเลย เพราะตรงนั้นมีพื้นที่โล่งเหมาะกับการแจกจ่ายข้าวของมากกว่าตรงนี้

ขบวนรถม้าทั้ง 4 คัน เคลื่อนตัวผ่านประตูเมืองด้านทิศตะวันตกอย่างช้าๆ ประตูเมืองด้านนี้มีขนาดเล็ก และไม่ค่อยมีผู้คนสัญจร เป็นเส้นทางที่ใช้สำหรับขนส่งสิ่งของ หรือ นำศพออกไปฝังนอกเมือง

กลุ่มคนเร่ร่อนที่อาศัยอยู่บริเวณนั้น ต่างมองขบวนรถม้าด้วยความหวาดระแวง ไม่เคยมีชนชั้นสูงคนใด มายังสถานที่แห่งนี้ ปกติแล้ว หากจะมีการแจกจ่ายสิ่งของ ก็มักจะทำกันที่หน้าจวน หรือ สถานที่ที่ผู้คนพลุกพล่าน พวกเขาจึงกังวลว่า ขบวนรถม้าเหล่านี้ อาจจะมาขับไล่พวกเขา

เมื่อรถม้าทั้ง 4 คัน ผ่านพ้นประตูเมือง ลุงเจียงก็เป็นคนแรกลงจากรถ ตามด้วยหลินหลิน ที่รีบเข้าไปประคองฮูหยินเจียงลงจากรถ

ท้องฟ้ายังไม่สว่างดี มีเพียงแสงสีส้มอ่อนๆ ที่ขอบฟ้า โชคดีที่รถม้าทุกคันมีคบเพลิง ทำให้หลินหลินมองเห็น และทำอะไรได้สะดวกขึ้น

หลินหลินเรียกโต๊ะยาวออกมาจากมิติ 2 ตัว วางต่อกัน จากนั้น ก็นำหม้อข้าวต้มหมูใบโต 3 ใบ มาวางเรียงบนโต๊ะตัวแรก ส่วนโต๊ะตัวที่สอง วางกระบอกไม้ไผ่บรรจุน้ำ และ ซาลาเปาที่ซ้อนกันในเข่งใบใหญ่ถึง 5 ชั้น