เจียงเหวินมองหลินหลินด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า"ถึงแล้วขอรับ ท่านรองแม่ทัพ"หลินหลินถอดเสื้อคลุมเวทและผ้าปิดหน้าออก "ท่านพี่ เราไปพบท่านแม่ทัพ ข้าไม่ควรปกปิดตัวตน เดี๋ยวจะมีใครใส่ร้ายข้าได้ ท่านว่าอย่างไรเจ้าคะ""พี่ก็คิดเหมือนเจ้า แต่พี่ก็หวง ไม่อยากให้ใครเห็นเจ้าอยู่ดี""ลงไปได้แล้วเจ้าค่ะ ท่านแม่ทั
"นายกองลี่ เข้ามา"ไม่ถึง 2 ลมหายใจก็มีบุรุษอีกคนเข้ามาภายในห้อง เขาคือหนึ่งในผู้คุ้มกันฝีมือดี"หากเจ้าหนีเขาได้ภายใน 1 จิบชา ข้าจะให้เจ้าร่วมขบวน"1 จิบชา เขาดูถูกนางเกินไปแล้ว.....บรรยากาศในห้องตึงเครียดขึ้นทันที "ท่านแม่ทัพ!"เจียงเหวินที่กำลังจะกล่าวบางอย่าง...ต้องเงียบเสียงลงด้วยเสียงของน้อง
"ท่านแม่ทัพมีเรื่องอื่นที่อยากสอบถามข้าอีกไหมเจ้าคะ?"เขาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม?"เจ้ารีบ?"น้ำเสียงของเขามีความอ่อนโยนแฝงอยู่"เจ้าค่ะข้าต้องรีบกลับจวนไปรับโทษเจ้าค่ะ"หลินหลินพูดไปก็ยิ้มมีความสุขไป"โทษ? ทำไมรับโทษแล้วเจ้าต้องยิ้มด้วย"เขาหรี่ตามองนางอย่างสงสัยหลินหลินขยิ้บตา ยิ้มกรุ่มกริ้ม มองซ้ายม
"ท่านแม่... ข้ากลับมาแล้วเจ้าค่ะ อ๊ะ! ท่านพ่อยังไม่ไปร้านหรือเจ้าคะ?” "พ่อเจ้าอยู่จัดการเรื่องส่งคนเร่ร่อนไปหัวเมืองต่างๆ พร้อมกับขบวนคาราวานพ่อค้าที่พ่อของเจ้ารู้จักแทนลูกน่ะสิ...นี่ก็เพิ่งจะสั่งคนของเจ้าไป พวกเขาคงไปทำตามที่พ่อเจ้าสั่งอยู่""ข้าฝากเรื่องนี้กับท่านพ่อด้วยนะเจ้าคะ"หลินหล
"ชุดสีแดงนี้งดงามมากเจ้าค่ะ ยิ่งทำให้คุณหนูดูเปล่งปลั่งมีสง่าราศี"หลินหลินยิ้มรับคำชม"ท่านแม่บอกว่าสีแดงเป็นสีแห่งความสุขและโชคลาภ ท่านหวังว่าชุดนี้จะนำพาแต่สิ่งดีๆ มาสู่ข้า"เมื่อแต่งตัวเสร็จ หลินหลินก็ถูกพามายังสวนดอกไม้หลังจวน นางมองท่านพ่อ ท่านแม่ ที่ยืนรออยู่ใต้ต้นหลิวใหญ่แผ่กิ่งก้านสาขาให้ร่
และแล้ววันเดินทางก็มาถึงที่หน้าจวนตระกูลเจียง ขบวนของท่านแม่ทัพหยางเทียนชุนมาถึงแล้วหลินหลินรู้สึกตกใจเล็กน้อย ที่เห็นขบวนของเขายิ่งใหญ่อลังการกว่าที่คิด ธงทิวสีดำปักลายพยัคฆ์คำรามสีทองโบกสะบัดท้าทายสายลม ทหารองครักษ์กว่าสามสิบนายอยู่ในชุดเกราะสีดำขลับ พวกเขาขี่ม้าศึกสง่าผ่าเผย อาวุธและเครื่อ
ขบวนม้าเคลื่อนตัวไปอย่างช้าๆ ด้วยความระมัดระวัง เพราะเส้นทางค่อนข้างแคบ และมีชาวบ้านสัญจรไปมาระหว่างทาง หลินหลินเหลือบไปเห็นปู่หลิว สือหย่ง และหานเซียว มายืนส่งนางอยู่ริมทาง นางจึงยิ้มให้พวกเขานางไม่ค่อยเป็นห่วงพวกเขาเท่าไหร่เพราะก่อนหน้านี้นางได้ขอให้ท่านพ่อเปิดร้านค้าเพิ่มและจ้างพวกเขามาเป
นางจำไม่ได้ว่านางลุกเดินตามเขามาตอนไหน เพราะในตอนนั้นใบหน้าของเขามันใกล้มาก มากจนนางทำตัวไม่ถูก!หลินหลินถูกช้อนตัวขึ้นนั่งบนหลังม้าอย่างนุ่มนวล หลินหลินพยายามเรียกสติกลับมา เมื่อนางตั้งสติได้แล้วจึงเอามือลูบแผงคอม้าสีดำเบาๆ"มันชื่ออะไรเจ้าคะ"“เฟยหลง" เทียนชุนตอบ พลางกระชับอ้อมแขนรอบเอวบาง "เ
บทพิเศษเสี่ยวเฮย และ เสี่ยวหมี(หมีหิมะ)ภายในมิติ ทันทีที่หลินหลินจากไป เสี่ยวเฮยทรุดตัวลงกับพื้น น้ำตาไหลอาบแก้ม"ฮือๆ นายหญิง... ทำไม... ทำไมถึงทิ้งข้า"เสี่ยวเฮยคร่ำครวญด้วยความเสียใจเสี่ยวหมีเดินเข้ามาใกล้ "เสี่ยวเฮย เจ้าอย่าเสียใจไปเลย นายหญิงคงมีเหตุผลของนาง""เหตุผลอะไรกัน ข้าไม่เข้าใจ!"
เสี่ยวหลงยืนยันเสียงแข็งหลินหลินมองภาพสองพ่อลูกโต้เถียงกันด้วยความเอ็นดู นางลูบหัวลูกชายเบาๆ"คืนนี้เสี่ยวหลงนอนกับแม่ก็ได้"เทียนชุนทำหน้ามุ่ย"แล้วข้าล่ะ""ท่านพี่ไปนอนกับไป๋หลิงที่เตียงโน้นก็ได้เจ้าค่ะ" หลินหลินตอบ เทียนชุนถอนหายใจ "ก็ได้"เขาพูดอย่างจำยอมเสี่ยวหลงยิ้มกว้างอย่างมีชัย เขาขยับเ
ภายในจวนท่านแม่ทัพ บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียดและความคาดหวัง เสียงร้องโอดโอยของหลินหลินดังเล็ดลอดออกมาจากห้องคลอดเป็นระยะๆ ทำให้เทียนชุนที่ยืนรออยู่ด้านนอกร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง เขากำมือแน่น พยายามสะกดกลั้นความกังวลเอาไว้ แต่ก็ไม่อาจหยุดความคิดที่วนเวียนอยู่ในหัวได้"หลินเอ๋อร์ เจ้าต้องปลอดภัยนะ"เ
หลินหลินถามเสียงแผ่ว"ไม่หนัก ตัวเจ้าเบาอย่างกับนุ่น""อุ้ม 3 คนไม่หนักหรือเจ้าคะ"เท้าที่กำลังก้าวเดินของเทียนชุนหยุดชะงัก ดวงตาทั้งสองสบกันอย่างมีความหมาย"หลินเอ๋อร์ เจ้าหมายความว่าเช่นไร?" เทียนชุนถามเสียงสั่น หัวใจของเขาเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้นและความหวังหลินหลินยิ้มกว้างเต็มใบหน้า ความสุขเอ
ไป๋หูมีเรื่องจะคุยกับข้าหรือ?"นายหญิง เหตุใดจึงยกเลิกพันธะสัญญา"ไป๋หูถามเสียงเครียด เพียงแค่เริ่มนางก็น้ำตาคลอแล้ว นางคิดว่านางเข้มแข็งแล้วซะอีก"ข้าไม่ต้องการให้ใครมาเสียสละเพื่อข้า"หลินหลินตอบเสียงสั่น"พวกเรามีอายุที่ยาวนานกว่ามนุษย์เช่นท่านมากนัก การที่เราตัดสินใจทำพันธะสัญญานั่นแปลว่าเราเลือ
หลินหลินค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดที่คุ้นเคยของเทียนชุน ทันทีที่สติกลับคืนมา ภาพเหตุการณ์สุดท้ายก่อนหมดสติก็ฉายชัดขึ้นในห้วงความคิด เสียงระเบิดดังสนั่น ภาพดวงตาที่ทั้งสองมองมาที่นาง…น้ำตาไหลอาบแก้มหลินหลินอีกครั้ง ความเจ็บปวดของความสูญเสียกัดกินหัวใจของนางอย่างรุนแรง นางพยายามสะก
"ไม่อย่างนั้นเราทั้งสองจะแพ้"เทียนชุนพยักหน้ารับ แม้จะอยากออกไปต่อสู้เคียงข้างภรรยา แต่เขาก็รู้ดีว่าตอนนี้เขาไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่าการรอ รอให้แผลสมานตัว เขาเฝ้ามองหลินหลินเดินออกจากปราการไปด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง แต่ก็เต็มไปด้วยความเชื่อมั่นในตัวของนางหลินหลินสูดหายใจเข้าลึก เตรียมพร้อมเผชิญหน้า
พี่จะล่อมันไว้เอง..เจ้าจงหาโอกาสสร้างสายฟ้าให้ได้อสูรหิมะปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้า ร่างกายมหึมาของมันบดบังแสงอาทิตย์จนมืดมิด กรงเล็บใหญ่โตฟาดลงมาหมายจะบดขยี้ทั้งสองเทียนชุนดึงหลินหลินหลบอย่างรวดเร็ว ร่างทั้งสองกลิ้งไปบนพื้นหิมะเย็นเฉียบ ก่อนที่เทียนชุนจะร่ายเวทสายฟ้าฟาดลงกลางอกอสูร เสียงฟ้าผ่าดังสนั่
หลินหลินรีบร้อนเข้าสู่มิติเพื่อเตรียมตัวรับมือกับภัยคุกคามครั้งใหญ่ แม้จะมีเวลาจำกัดเพียงสองชั่วยาม (สี่ชั่วโมง) แต่นางก็ไม่รอช้า มุ่งตรงไปยังหอตำราเวททันทีภายในหอตำรา บรรยากาศเงียบสงบและเคร่งขรึม อักษรโบราณสีทองเรียงรายอยู่บนผนังถ้ำสูงตระหง่าน หลินหลิน ค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับอสูรหิมะ สัตว์ในตำนานที่ก