LOGINShare
บทที่ 23
Related chapters
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 24
หลังจากมาร์คอวยพรวันเกิดและมอบของขวัญให้พ่อเสร็จแล้ว เขาก็กล่าวคำอำลาสั้น ๆ กับพ่อและแม่ แล้วเราก็เดินออกมาก รอยยิ้มของพ่อเริ่มสั่นคลอนเมื่อมองไปมองมาระหว่างมาร์คกับฉันการนั่งรถกลับบ้านเป็นอะไรที่สนุกมาก มาร์คพาเรากลับบ้านด้วยรถที่เขากับเบลล่านั่งมาฉันตัดสินใจเย้าแหย่เขาด้วยความเบื่อหน่าย ฉันเอามือวางบนหน้าอกของฉัน "เบลล่าที่น่าสงสาร" ฉันถอนหายใจ ปล่อยให้ไหล่ลู่ลงพร้อมหันไปหาเขา "คุณขับรถออกมาแล้วเนี่ย เธอจะกลับบ้านได้ยังไงล่ะ?”เขาไม่ได้พูดอะไร เขาแค่ยังกัดฟันแน่นพลางมองออกไปนอกหน้าต่างฉันถอนหายใจอีกครั้ง "หวังว่าเธอคงไม่เจ็บใจมากนะ ตอนพยายามกลับบ้านเอง หรือตอนที่เพื่อนหัวเราะเยาะใส่ว่าถูกคนรักทิ้งไป"ฉันเห็นนิ้วก้อยของเขากระตุกขณะกดฝ่ามือลงบนตักตนเองฉันอยากเห็นอะไรมากกว่านั้น ฉันถอนหายใจแล้วจู่ ๆ ก็เปลี่ยนเรื่องพูด "ตอนนี้ ฉันก็ไปหาพ่อหนุ่มอิตาเลียนที่ร้านนั้นไม่ได้แล้วสิ" หน้าอกของฉันกระเพื่อมสูงขึ้นเมื่อถอนหายใจดังลั่น "ค่อยไปวันหลังก็ได้"นิ้วของเขากระตุกมากขึ้นอีกครั้ง แต่เป็นปฏิกิริยาแบบเดียวกับที่ฉันเห็นครั้งก่อน แล้วในที่สุดฉันก็รู้สึกเบื่อหน่ายกับการนิ่งเงียบของเขา
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 25
"สวัสดีค่ะ"“สวัสดีครับ คุณผู้หญิง"เลขานุการคนนั้นทักทายฉันอย่างยิ้มแย้มแจ่มใส "สวัสดีค่ะ ช่วยแจ้งหัวหน้าแผนกบัญชีด้วยว่าฉันมาที่นี่เพื่อพบเขา"เขาพยักหน้าแล้วโทรศัพท์ออกไป ฉันถูกเรียกเข้าไปพบอย่างรีบร้อนพนักงานบัญชีคนนั้นยิ้มร่าในขณะพาฉันเข้าไปโดยรออยู่ที่ประตูแล้ว "ยินดีต้อนรับการกลับมานะครับ คุณผู้หญิง"ฉันยิ้ม "ขอบคุณค่ะ ฉันคิดว่าเรายังไม่ได้เจอกันเลยตั้งแต่ฉันกลับมาใช่ไหมคะ?”“ยังไม่ได้เจอกันเลยครับ" เขายืนยันในขณะหย่อนตัวลงบนเก้าอี้ส่วนฉันก็นั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่อยู่ตรงข้ามกับโต๊ะทำงานของเขา แล้วเริ่มเล่าให้เขาฟังว่าฉันต้องการอะไรใบหน้าของนักบัญชีดูเคร่งขรึมขึ้นในขณะที่ฉันพูด "ถ้าเป็นเดือนที่แล้วก็คงไม่มีปัญหาอะไรหรอกครับคุณผู้หญิง"ฉันเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย "แล้วตอนนี้จะเป็นปัญหาเหรอคะ?”“ก็ทำนองนั้นน่ะครับ"หัวใจของฉันเต้นไม่เป็นจังหวะเขาเอามือลูบขอบโต๊ะเล่น "คุณก็รู้ว่าแผนกของเราต้องการคนเพิ่ม เราจึงรับพนักงานคนใหม่เข้ามา หลังจากได้ทำการทดสอบไปหลายครั้ง เราก็ได้พนักงานที่เก่งที่สุดมาคนหนึ่ง พนักงานคนนี้ได้บอกขนาดและเนื้อสัมผัสและรายละเอียดเครื่องจักรกับฝ่ายผู้จ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 26
ภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง เราก็ได้ทางออกที่เป็นไปได้มากขึ้น เนื่องจากกระแสเงินสดมีน้อยเกินไป ฉันและเกรซจึงเป็นเพียงสองคนที่เสนอตัวให้บริษัทยืมเงินออมส่วนตัวไปใช้ เหล่าผู้ร่วมถึงหุ้นแสนเห็นแก่ตัวอ้างว่าไม่สามารถตัดสินใจได้เนื่องจากไม่การแจ้งล่วงหน้าอย่างเป็นกิจจะลักษณะหลังจากสรุปทุกอย่างแล้ว เราก็ค่อนข้างมั่นใจว่าการทำเช่นนั้นจะช่วยให้ธุรกิจดำเนินต่อไปได้ในระหว่างนี้ ในขณะที่แผนการทั้งหมดดำเนินไปอย่างมีประสิทธิภาพ“ทำไมถึงรับพนักงานโง่ ๆ อย่างนี้มาทำงานได้ตั้งแต่แรก?!” ฉันหันไปหาทีมทรัพยากรบุคคล "ทีมงานของคุณทำอะไรกันอยู่?”คำตอบของเกรซทำให้พวกเขาต้องหงายหลังไปเลย "นี่ไม่ใช่ครั้งแรกนะที่ฉันต้องปลดพนักงานออกตั้งหลายคน เพราะไร้ความสามารถกัน ในช่วงสามปีที่เธอห่างจากบริษัทไป ก็ไม่มีใครกำราบพวกคณะกรรมการบริหารเลย พวกเขาพยายามยัดเยียดพนักงานที่ไร้ความสามารถให้กับบริษัท ถ้าเธอไม่ได้กลับมาทำงานอย่างเต็มตัวล่ะก็ บริษัทต้องพังพินาศเพราะพวกเขาแน่ ๆ"“จะบ้าตาย" ฉันถอนหายใจพร้อมกับกุมขมับ เนื่องจากเริ่มรู้สึกปวดหัวขึ้นมา "เราจะคุยเรื่องนี้กันวันหลัง" ฉันจ้องเขม็งไปที่ทีมบริหารที่ไม่ยอมสบตาฉัน "เอา
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 27
เธอเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ "ต้องรุนแรงถึงขนาดนั้นเลยเหรอ?”“ใช่" ฉันตอบสั้น ๆ ด้วยสีหน้าเรียบเฉยในเมื่อตอนนี้พวกเขาเหมือนจะดูถูกเกรซ และไม่ให้ความเคารพเธออย่างที่ควรจะเป็น ฉันเป็นเพียงคนเดียวที่เหมาะจะจัดการกับพวกเขาให้เข้าที่เข้าทาง และทำหน้าที่เป็นผู้นำบริษัทอย่างเต็มที่มีเสียงดังขึ้นจากโน้ตบุ๊กของฉัน รายละเอียดของพนักงานคนนั้นถูกส่งมาแล้วฉันส่งรายละเอียดนั้นไปให้ฝ่ายกฎหมายโดยไม่ให้เสียเวลา และสั่งการให้ยื่นฟ้องเรียกค่าเสียหายจากพนักงานคนนั้นทันที“ฉันเข้าใจว่าเธอต้องจัดการกับผู้ถือหุ้นพวกนี้ให้เข้าที่เข้าทาง" เกรซเริ่มพูด เธอพูดช้า ๆ ซึ่งดูเหมือนเธอจะเลือกใช้คำอย่างระมัดระวัง "แต่นั่นจะไม่รุนแรงเกินไปเหรอ? เธอก็เห็นนี่ว่าพวกเขาไม่พอใจกันมากในห้องประชุม เพราะแบบนั้นแหละ ถึงได้กล้าขู่ว่าจะถอนตัวกัน แล้วตอนนี้ยังจะมาเลิกจ้างพนักงานของพวกเขาอีก" เธอเว้นช่วง "จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเขาแก้เผ็ดเรา?” เธอเบิกตากว้างขึ้นในขณะที่เดินเข้ามาใกล้ ๆ "จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเขาถอนตัวออกไปจริง ๆ? เธอไม่กังวลเลยเหรอว่าพวกเขาจะถอนตัวออกไปจริง ๆ? พวกนั้นลงทุนในบริษัทเราเยอะมากนะรู้ไหม?” เธอเลิกคิ้วขึ้
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 28
มุมมองของเบลล่าถ้าพ่อไม่หาข้อแก้ตัวโง่ ๆ แบบนั้น ฉันคงไม่ต้องดิ้นรนเพื่อให้พ่ออยู่ข้างเดียวกับฉันในตอนนี้เนื่องจากพ่อโกหกทุกคนออกไปเช่นนั้น ฉันจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำตามที่พ่อสั่งหลังกลับมา ฉันพยายามทำเรื่องนี้ให้เป็นประโยชน์ และพยายามพูดเรื่องนี้กับมาร์คทุกครั้งที่มีโอกาส เขาสงสารฉัน ยังรักและใจดีกับฉันมาตลอด มาหาฉันทุกครั้งเวลาที่ฉันต้องการหรือเมื่อโทรหาเขาเพื่อมากอดฉันเอาไว้และรับรองว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย และมักจะอยู่เคียงข้างฉันเสมอ แต่ตอนนี้...ฉันนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ทำให้รู้สึกเดือดดาลขึ้นมาอีกครั้ง ตอนนี้คำโกหกนั้นแบบจะใช้ไม่ได้ผลแล้ว เมื่อมีซิดนีย์เข้ามาเข้ามายุ่งเกี่ยวมากขึ้นหรือการกระทำของฉันอาจจะดูไม่น่าเชื่อถือพอก็ได้? บางทีฉันควรไปพบแพทย์เพื่อขอให้เขาโกหก จากนั้นฉันก็จะได้ตัวมาร์คมาอยู่กับฉัน และ...ฉันรู้สึกเดือดดาลและโยนความคิดนั้นทิ้งไป ซิดนีย์รู้เรื่องมากเกินพอแล้ว ฉันไม่ต้องการให้ใครรู้ไปมากกว่านี้ แล้วถ้าแพทย์เกิดหักหลังขึ้นมาในภายหลังล่ะ?ฉันโมโหขึ้นมาอีกครั้ง ถ้าพ่อไม่เลือกใช้ข้อแก้ตัวนี้ที่ทำให้ฉันหายตัวไป ฉันก็คงหาข้
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 29
"เธอหมายความว่ายังไงที่จะให้ฉันท้อง?”เธอกะพริบตาใส่ฉัน "โธ่เอ๊ย สาว เธอก็รู้ว่าฉันหมายถึงอะไร นอนกับมาร์คโดยไม่ต้องป้องกัน และทำให้แน่ใจว่าเขาจะทำให้เธอท้อง"“อ้อ" ฉันพึมพำด้วยความหดหู่ แล้วเอนหลังพิงเก้าอี้“เธอทำไม่ได้เหรอ?” เธอส่งเสียงแหลมเพื่อดึงฉันออกมาจากห้วงความคิด“อะไรนะ? ไม่ เอิ่ม ฉันทำได้" ฉันพูดตะกุกตะกัก ฉันนั่งตัวตรงอยู่บนเก้าอี้ "ฉันจะทำ ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อทำให้เขาเป็นของฉันโดยสมบูรณ์"“ดีมาก" เธอยิ้ม "เพราะไม่มีวิธีไหนที่จะได้เป็นเจ้าของผู้ชายคนหนึ่ง ได้ดีไปกว่าการอุ้มลูกของเขาไว้ในท้องอีกแล้ว"ฉันพยักหน้า และคิดแผนเอาไว้ในหัวแล้ว "ทำไมฉันถึงไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อนเลย" จิตใต้สำนึกทำเสียงล้อเลียนฉันขณะเอ่ยถาม แต่ฉันไม่สนใจหรอก“ฉันก็แปลกใจเหมือนกัน แล้วเธอจะเห็นเองเวลาที่เธอตั้งท้องลูกของเขา เขาจะถูกบังคับให้หย่ากับซิดนีย์เอง" เธอยักไหล่ "ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็กำลังอุ้มท้องผู้เป็นทายาทของเขา แล้วทำไมเขาถึงไม่ทุ่มเทชีวิตเพื่อทำให้เธอมีความสุขล่ะ?”ฉันกระเด้งตัวขึ้นจากเก้าอี้ ฉีกยิ้มกว้าง "โห้ แซนดร้า ขอบคุณนะ ขอบคุณมาก" ฉันหอมแก้มเธอรัว ๆ ด้วยความตื่นเต้นเธอผลั
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 30
ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาเริ่มมีน้ำตาคลอเบ้า "มันเลวร้ายมากเลยค่ะ มาร์ค ฉันอยากให้คุณอยู่ที่นั่นด้วยกันตอนนั้น ฉันอยากให้คุณกอดฉันไว้ในวงแขนเหมือนที่คุณทำอยู่ตอนนี้ แล้วบอกฉันว่านั่นเป็นแค่ความฝันที่ไม่มีความหมายอะไรเลย...” ฉันเงียบไปแล้วน้ำตาก็ไหลอาบแก้ม“มานี่สิ เบล" มาร์คดันเก้าอี้ไปข้างหลังอย่างแรง และลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วเขาเดินอ้อมโต๊ะมาจับไหล่ฉัน แล้วใช้นิ้วหัวแม่มือปาดน้ำตาให้ รสสัมผัสจากการที่เขาใช้แขนโอบรอบตัวฉัน พร้อมกับใช้นิ้วหัวแม่มือปาดน้ำตาบนแก้มนั้น ทำให้ฉันสั่นสะท้านไปทั่วแผ่นหลัง "ตอนนี้มันกลายเป็นอดีตไปแล้ว" เขาจูบลงบนหน้าผากฉัน "อย่าคิดมากเลยนะ"ฉันสูดดมกลิ่นพร้อมกับพยักหน้า แล้วจับด้านข้างเสื้อเขาเอาไว้“ตอนนี้ก็อย่าปล่อยให้อาหารมื้อหรูนี้ต้องสูญเปล่าเลยนะ" เขายิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วดึงแก้มฉันเล่นเขาป้อนอาหารให้ฉันแล้วฉันก็ป้อนเขากลับไป เติมไวน์ให้เขาในขณะที่ฉันเล่าเรื่องที่แต่งขึ้นมาอีกเรื่อง เกี่ยวกับชีวิตที่ต้องป่วยและเศร้าอยู่ในต่างแดนให้เขาฟังหลังจากรับประทานอาหารเสร็จ เราก็ช่วยกันเก็บถ้วยชาม ในระหว่างนั้นมาร์คเขาก็พักเป็นช่วงสั้น ๆ ด้วยการดื่มเหล้าจาก
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 31
มุมมองของซิดนีย์ฉันตบแก้มมาร์คเบา ๆ อย่างโกรธ ๆ "ตื่น ๆ! ฉันซิดนีย์นะไม่ใช่เบลล่า"ฉันคำรามเสียงดังในขณะที่ผลักไหล่เขา เพื่อพยายามดันเขาออกจากตัวฉันอีกครั้ง ฉันทิ้งไหล่ลงในขณะที่ถอนหายใจอย่างยอมแพ้เขาเมามายถึงขนาดนี้ได้ยังไงเนี่ย?!หลังจากที่เขาทำให้ฉันตกใจแทบตายและพูดอย่างเมามายว่า 'เมียจ๋า' พร้อมกับเผยยิ้มของคนเมาออกมา เขาก็ทรุดตัวแล้วล้มลงบนหน้าอกของฉัน และต้องบอกเลยว่าเขาตัวหนักมากการที่หัวของเขาอยู่บนหน้าอกฉันแบบนั้นทำให้ฉันหายใจได้ลำบากมาก และเสียงกรนที่ลอดออกมาลำคอของเขาก็ยิ่งทำให้รู้สึกรำคาญเข้าไปกันใหญ่“มาร์ค! ให้ตายเถอะ!” ฉันกรีดร้องด้วยความหงุดหงิด ฉันรู้สึกเหนื่อยกับเรื่องราวทั้งหมดนี้เหลือเกิน ฉันแค่อยากกลับบ้าน ขังตัวเองอยู่ในห้องและพักผ่อนให้เต็มอิ่มเพื่อเติมพลังงานให้เต็มที่ให้กับตัวเองในวันถัดไป แต่ฉันกลับต้องมานอนคิดจนหัวแทบแตกอยู่ที่นี่ ว่าจะทำยังไงถึงจะเอาตัวเขาออกไปจากฉันได้ ในขณะที่ยังพยายามดันไหล่ตึง ๆ ของเขาอยู่ฉันกวาดตามองไปทั่วห้องที่มืดสลัว ด้วยความหวังว่าเงาที่ดูน่ากลัวเหล่านั้นจะกลายร่างเป็นคนงานในบ้านสักคนหนึ่ง แต่เปล่าเลย เงานั้นก็ยังคงอยู่ที่
Latest chapter
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 430
ไอเดน"ไม่เป็นไรแล้วค่ะ" ชารอนพูดขณะที่เธอโอบแขนรอบไหล่ "คุณต้องหยุดโทษตัวเองเรื่องนี้ได้แล้ว ที่รัก มันไม่ใช่ความผิดของคุณ และการทุ่มเทตัวเองให้กับการสอบสวนทั้งหมดนี้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรด้วยเลย""ผมต้องหาตัวคนผิดมาให้ได้ ชารอน ผมต้องหาว่าใครทำเรื่องนี้ นี่เป็นสิ่งเดียวที่ผมทำเพื่อลูกสาวผมได้ ซึ่งจะทำให้ความรู้สึกผิดนี้ทุเลาลง" "ถ้ามันเป็นวิธีเดียว คุณก็ควรทำอยู่แล้ว" เธอให้กำลังใจ "ฉันจะคอยดูแลให้พ่อช่วยในคดีนี้ด้วย ฉันสัญญา"พ่อของเธอโทรหาผมครั้งหนึ่งเพื่อแสดงความเสียใจกับการจากไปของลูกสาวผม ซึ่งไม่ได้เป็นอะไรกับลูกสาวเขาเลย และเขาฟังดูไม่พอใจนัก ผมประหลาดใจด้วยซ้ำที่เธอจะบอกเรื่องนั้นกับพ่อของเธอ ผมสงสัยว่าเขาอยากจะช่วยเปิดโปงฆาตกรของเด็กที่ไม่ใช่ลูกของเขาในทางใดทางหนึ่งหรือไม่ แต่ผมเก็บเรื่องนั้นไว้กับตัวเอง"ขอบคุณครับ" ผมบอกเธอแทนเธอโอบกอดผมครึ่งหนึ่ง และคราวนี้ไม่ได้ผละออกทันที ในวันแบบนี้เองที่เธอไม่ได้กระโดดหนีจากผมเหมือนผมติดเชื้อเมื่อใดก็ตามที่ผมพยายามสัมผัสเธอ"แล้วคุณจะยิ้มให้ฉันไหม?" เธอยิ้มขณะที่ดึงผิวแก้มของผมเพื่อพยายามทำให้ผมยิ้มเมื่อผมเอามือของเธอออก เธอก็แสร้
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 429
เดนนิสหลังจากผ่านไปสองสามสัปดาห์ เมื่อผมไม่ได้ยินเสียงอะไรออกมาจากห้องของเอมี่อีกเลย ผมรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติผมไม่ลังเลที่จะงัดประตูเข้าไปและพบว่าเธอหมดสติ รอบๆ ตัวเธอมีขวดน้ำและอาหารขยะมากมายจนผมสงสัยว่าเธอต้องแอบออกไปซื้อพวกมันตอนที่ผมนอนหลับแน่ๆ นอกจากนี้ยังมีเศษขนมปังปิ้งและกล่องพิซซ่าที่ผมสอดเข้าไปในห้องจากใต้ประตู ผมเดาว่าพวกมันคงไม่พอผมรีบอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน รัดจัสตินไว้ในเบาะรถสำหรับเด็ก และรีบพาเธอไปโรงพยาบาลหลังจากที่เธอถูกพาเข้าไปประมาณหนึ่งชั่วโมง แพทย์ก็ออกมา "เธอโชคดีมากที่คุณพาเธอมาทันเวลา"ผมเอามือลูบหน้าด้วยความโล่งใจ ดีใจที่นี่ไม่ใช่การประกาศการตายอีกครั้ง"ตอนนี้ คนไข้มีอาการขาดน้ำอย่างรุนแรง น้ำตาลในเลือดต่ำ และอวัยวะทำงานหนักเกินไป หากคุณไม่พบเธอทันเวลา เราคงกำลังพูดถึงอาการอ่อนเพลียอย่างรุนแรง อวัยวะล้มเหลว และอาจเกิดบาดแผลทางจิตใจในตอนนี้"ผมควรจะพังประตูเข้าไปเร็วกว่านี้ คำพูดเหล่านั้นผุดขึ้นมาในความคิดของผม ผมควรจะบังคับเธอออกมาและบังคับให้เธอกิน ผมแค่คิดว่าเธอต้องการเวลาในการโศกเศร้าตามลำพัง"ดังนั้นเธอจะต้องอยู่ที่นี่สองสามวันขณะที่เราจัดการกับอา
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 428
มุมมองของนักเขียนขณะที่การสอบสวนเข้มข้นขึ้น มีการสอบปากคำมากขึ้น คนขับแท็กซี่และพนักงานร้านค้าที่อยู่ใกล้เคียงกับที่เกิดเหตุถูกสอบปากคำ กล้องวงจรปิดบริเวณนั้นทั้งหมดก็ถูกตรวจสอบเช่นกันไอเดนตั้งใจจริงที่จะไม่ละเลยสิ่งใด ๆ แม้แต่น้อยและเมื่อสิ่งต่างๆ ถูกเปิดเผย หลักฐานที่น่าตกใจมากขึ้นก็ถูกค้นพบ เช่น รองเท้าของเอมี่ข้างหนึ่งที่พบอยู่ข้างรถโดยสารที่ถูกทิ้งร้าง ซึ่งอยู่ห่างจากร้านค้าที่เธออยู่กับแม่ไปไม่กี่ร้านในที่สุด ผู้กระทำผิดก็ถูกพบหัวใจของนักสืบเต็มไปด้วยความสุขขณะที่เขาลงจากรถตู้และนำทีมเข้าไปในอาคาร มั่นใจว่าเขามาถูกทางแล้วในครั้งนี้ที่ทางเข้า พวกเขากระจายตัวออกไป ทีมแต่ละทีมไปยังตำแหน่งที่กำหนด เนื่องจากอาคารถูกเฝ้าติดตามมาหลายวันสิ่งที่พวกเขาต้องการคือลายนิ้วมือบนรถโดยสารที่ถูกทิ้งร้าง และคดีที่เหลือก็คลี่คลายไปเองอย่างน่าอัศจรรย์ อย่างน้อย นักสืบก็อยากจะเชื่อเช่นนั้นทันทีที่นักสืบพร้อมทีมของเขาเดินผ่านห้องโถงขนาดใหญ่ที่ว่างเปล่า และผ่านทางเดิน เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ สถานที่นั้นเงียบสงัดอย่างน่าขนลุกเขาเปิดประตูทีละบานในทางเดิน แต่ละห้องสว่างไสว จนกระทั
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 427
มุมมองของนักเขียนยังไงมันก็ต้องเกิดขึ้นนั่นคือคำพูดที่ชารอนบอกตัวเองซ้ำๆ เพื่อลดความรู้สึกผิดที่เพิ่มขึ้นบ่อยครั้งที่เธอคิดว่ามันคงจะดีกว่าถ้าเธอแค่พูดความจริงเกี่ยวกับเรื่องตั้งครรภ์ของเธอ และใช้ชีวิตกับสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น การอยู่กับไอเดนไม่คุ้มค่ากับความรู้สึกผิด หลุมดำที่ไม่มีวันสิ้นสุดที่เธอกำลังจมลงไปตอนนี้เธอเข้าใกล้กำหนดคลอดปลอมมากขึ้น ไอเดนก็แสดงความรักต่อเธอมากขึ้น พวกเขาใกล้ชิดกันมากขึ้นกว่าที่เคยเป็น บางครั้งเธอสงสัยว่าการตายของเด็กผู้หญิงที่น่าสงสารคนนั้นทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงหรือไม่ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร มันก็ไม่คุ้มค่า เพราะเธอไม่มีความสุข เธอมีทุกสิ่งที่เธอต้องการ การเอาใจใส่ของไอเดนอย่างเต็มที่ เต็มที่เท่าที่เขาจะทำได้กับการสอบสวนที่เขาทุ่มเทให้เมื่อใดก็ตามที่เขาไม่ได้อยู่กับชารอน ช่วยเธอทำอาหาร หรือส่งอาหารที่เขาสั่งให้เธอ หรือทำความสะอาดบ้านเพราะเธอไม่ต้องการให้แม่บ้านมาอีกต่อไป เขาก็จะอยู่ที่สถานี ไขคดีของเอมี่ มองหาคำตอบที่อยู่ใต้หลังคาบ้านของตนเองตอนนี้ ชารอนไม่ได้ต่อสู้กับความรู้สึกผิดเกี่ยวกับการมีส่วนร่วมในการตายของเอมี่เท่านั้น แต่เธอยังไม่มี
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 426
ไอเดนผมควรจะฟังอาน่า ผมควรจะซ่อนตัวเฉยๆ ตอนที่ผมตามเธอไป ผมไม่ควรต่อสู้กับคนพวกนั้น ผมควรจะควบคุมความโกรธของตัวเอง... ที่สำคัญที่สุด ช่วงเวลาหยุดชะงักสั้นๆ ช่วงเวลาไม่กี่วินาทีที่ผมหยุดและบอกเธอว่าผมเป็นพ่อของเธอ ผมไม่ควรทำแบบนั้น ผมควรจะพาเธอออกจากที่นั่นไปที่ปลอดภัยทันที ถ้าผมไม่ได้ใช้เวลาเหล่านั้นอย่างผิดๆ บางทีเอมี่ก็คงยังอยู่ที่นี่ แต่ผมเห็นแก่ตัวมาก ทั้งๆ ที่ผมอ้างว่ารักและห่วงใยเธอเดนนิสพูดถูก เขาห่วงใยเธอมากกว่าผมนัก เขาเติบโตมากับเธอ เขาเลี้ยงดูเธอและเฝ้าดูเธอเติบโตมาตั้งแต่แรกเกิด ผมไม่มีทางรักเธอได้มากกว่าเขามีหลายสิ่งหลายอย่างที่ผมสามารถและควรจะทำแตกต่างออกไป ทำได้ดีกว่านี้ แต่มันสายเกินไปแล้วเธอจากไปแล้วขณะที่ผมจ้องมองภาพถ่ายเพียงภาพเดียวที่เราถ่ายด้วยกันตอนที่เธอยังอยู่ในโรงพยาบาล มันยังคงยากที่จะเชื่อมันเพิ่งจะเกือบปีเท่านั้นตั้งแต่ผมรู้ว่าเธอเป็นลูกของผม ตั้งแต่ผมสามารถอุ้มเธอและดูเธอหัวเราะและยิ้มและกวนผมเรื่องการพบตัวเอง และตอนนี้เธอจากไปแล้วเหรอ?ผมหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น ตลกเป็นบ้าความตายโหดร้ายแบบนี้เหรอ? พันมือเย็นเยียบที่กัดกร่อนรอบตัวคนที่พวกเขาไม
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 425
มุมมองของนักเขียนณ วินาทีนั้น โลกของอาน่าก็พังทลายลงต่อหน้าต่อตาเธอ"คุณหมอหมายความว่ายังไงที่เธอไปแล้ว?" ดวงตาเอ่อล้นขณะที่เธอกำเสื้อคุลมของแพทย์ "บอกกับฉันสิคุณหมอ บอกฉันว่าเอมี่จะไม่เป็นอะไร""ผมเสียใจด้วยครับ คุณอนาสตาเซีย" แพทย์พูด รู้สึกสงสารเด็กผู้หญิงที่น่าสงสารคนนี้ เธอไม่สมควรได้รับสิ่งที่เกิดขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากสิ่งที่เธอต้องเผชิญ"อาน่า" เดนนิสกลืนน้ำลายขณะดึงเธอออกมาเมื่อเธอไม่ยอมปล่อยเสื้อของแพทย์"ปล่อยฉัน" เธอตะโกนและผลักเดนนิสออกไปจากเธอ "ไปให้พ้น"เดนนิสกำลังจะเดินกลับไปหาเธอเมื่อแพทย์ยกมือขึ้นเพื่อหยุดเดนนิส เขาฉีกยิ้มเล็กน้อยให้เขา แสดงว่าไม่เป็นไรอาน่าค่อยๆ ทรุดตัวลงบนพื้น แขนโอบรอบตัวเองขณะที่เธอคร่ำครวญ "ไม่"จากนั้นเธอก็ส่ายหัว "ไม่ เอมี่จะทิ้งแม่ไปไม่ได้นะลูก” เธอร้องไห้ขณะวิ่งไปตามทางเดินก่อนที่ใครจะหยุดเธอได้ เธอก็เปิดประตูห้องของเอมี่ เธอวิ่งไปข้างๆ เอมี่และดึงผ้าปูที่นอนออกจากร่างของเธอ"เอมี่" เธอตบแก้มของเธอเบาๆ "เอมี่ ตื่นสิ แม่มาแล้ว เอมี่ลูก" เธอเรียกซ้ำ ๆ ร่างกายสั่นเทาไปกับการร้องไห้ น้ำตาหยดลงบนใบหน้าของเอมี่และชุดคนไข้ที่เธอยั
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 424
มุมมองนักเขียนขณะที่ไอเดนรู้สึกถึงของเหลวอุ่นๆ ไหลลงมาตามแขนด้านข้างของเธอ หัวใจก็หล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม เขาทรุดตัวลงคุกเข่า และวางร่างไร้เรี่ยวแรงของเอมี่ลงบนพื้น"เอมี่ ไม่นะ พ่ออยู่นี่แล้ว" เขาพึมพำอย่างกระวนกระวายขณะที่กดมือลงบนด้านข้างเพื่อห้ามเลือดดวงตาของเอมี่เปิดอยู่ แต่ดูเหมือนไร้ชีวิตชีวา เอมี่พยายามพูดอะไรบางอย่าง เธอพยายามถามเขาว่าเขาเป็นพ่อของเธอจริงๆ หรือไม่ เธอมีพ่อสองคนจริงๆ หรือไม่ แต่เธอขยับริมฝีปากไม่ได้ และสายตาของเธอก็พร่ามัวอย่างรวดเร็ว"เอมี่ เอมี่ หนูจะไม่เป็นอะไร อดทนไว้" ไอเดนพูดอย่างรวดเร็วขณะดึงเสื้อของเขาออกและผูกไว้รอบเอวของเธอ หวังอย่างแรงกล้าว่าเลือดจะหยุดไหล แต่กลับแย่ลงมีเสียงเอะอะเล็กน้อย มีเสียงฝีเท้าหลายคู่ขณะที่เดนนิสรีบเข้ามาในอาคารพร้อมกับตำรวจเมื่อเห็นตำรวจ ชายสองคนก็รีบลุกขึ้นและเดินออกจากอาคาร ตำรวจสองคนรีบตามพวกเขาไปทันทีไอเดนไม่ได้ละสายตาจากเอมี่เลยแม้แต่วินาทีเดียว "ได้โปรด เอมี่ ได้โปรด" เขาพึมพำอย่างสิ้นหวัง "อย่าจากพ่อไป" เขาเฝ้าดู หัวใจแตกสลายขณะที่ดวงตาของเอมี่ค่อยๆ หลับลง"เกิดอะไรขึ้นวะ?!" เดนนิสระเบิดเสียงออกมาขณะรีบเข้ามา
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 423
มุมมองนักเขียน“ไม่!”ไอเดนและเดนนิสพูดออกมาพร้อมกันอนาสตาเซียมองสลับไปมาระหว่างทั้งสองคน ยิ่งโกรธมากขึ้น "หมายความว่าไงว่าไม่?""อาน่า คุณ…"“ฉันไม่…”แต่ละคนเริ่มพูดอีกครั้ง และมันก็แทรกกัน"ฉันไม่อยากได้ยินอะไรทั้งนั้น!" เธอหยุดพวกเขาด้วยการยกมือทั้งสองข้างขึ้น "ฉันจะไปเอง แค่นี้!" เธอพูดจบแล้วคว้ากระเป๋าผ่านมากว่าหนึ่งชั่วโมงแล้วหลังจากที่พวกเขาได้รับวิดีโอ พวกเขาหาเงินมาได้สำเร็จ แต่พวกเขาก็ยังไม่มีใครที่จะเอาเงินไปส่งที่สถานที่ที่กำหนด เพราะไอเดนและเดนนิสไม่เห็นด้วยกันชายสองคนพยายามพูดให้เธอเปลี่ยนใจไอเดนเข้าใจมุมมองของเดนนิส ไม่ใช่ว่าเขามีเงินเหลือเฟือที่จะเอาไปให้คนลักพาตัว เขาแค่อยากได้ลูกสาวคืน เมื่อเธอปลอดภัยในอ้อมแขนของพวกเขาแล้ว พวกเขาค่อยให้ทางการและหน่วยรักษาความปลอดภัยทุกประเภทเข้ามาเกี่ยวข้อง แต่ไม่ใช่เพื่อแลกกับความปลอดภัยของเอมี่ "มาเถอะ อาน่า เราทำได้ คุณอยู่กับจัสตินที่นี่เถอะนะ" เขาพูดขณะที่สายตาของเขาจ้องไปที่จัสตินที่กำลังดิ้นอยู่ในเปลของเขา ขณะที่เขามองดูพวกเขาอย่างสงสัย"ไม่!" อาน่าไม่ยอม "พวกคุณเสียเวลามากพอแล้ว"อนาสตาเซียพยายามอดทน แต่พวกเขา
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 422
อนาสตาเซียในเวลาเพียงวันเดียว ฉันต้องนั่งฟังการสอบปากคำมากกว่าที่ฉันเคยฟังมาทั้งชีวิตพนักงานทุกคนในร้านและแม้แต่ผู้คนที่เดินผ่านไปมาก็ถูกสอบถามอย่างสุภาพ พวกเขาถูกถามว่าบังเอิญเจอผู้หญิงกับเด็กหรือไม่ พวกเขาถามพร้อมกับบอกลักษณะของผู้หญิงและเอมี่ แต่ไม่มีใครเลย แม้แต่คนเดียวที่เห็นพวกเขา มันเหมือนกับว่าพวกเขาหายตัวไปในอากาศธาตุฉันหยุดน้ำตาที่ไหลลงมาไม่ได้เอมี่ที่น่าสงสาร เธอเพิ่งจะออกจากเตียงโรงพยาบาลที่ต้องนอนอยู่เป็นเดือนๆ เท่านั้น กลับถูกลักพาตัวโดยคนโชคร้ายบางคน มันไม่ยุติธรรมกับเธอเลยพวกเขาจะได้อะไรจากเรื่องนี้?ฉันสงสัยว่าตอนนี้ลูกเป็นอย่างไร คนพวกนั้นพาลูกไปไว้ที่ไหน? ลูกจได้กินอะไรไหม? หิวน้ำไหม? ลูกต้องหนาวแน่ๆฉันเหลือบมองยาของเธอที่ยังคงวางอยู่บนเคาน์เตอร์โดยไม่มีใครแตะต้อง รอให้เอมี่มาใช้ ฉันใช้เวลาทั้งคืนมองแต่ของพวกนั้น และในบางจุด แม้แต่จัสตินก็เริ่มร้องไห้ เขาคงสังเกตเห็นว่าพี่สาวของเขาไม่อยู่แล้วไอเดนและเดนนิสยังคงออกไปตามหาเธอ ทั้งคู่พิมพ์โปสเตอร์ที่มีรูปของเอมี่พร้อมเงินรางวัลสำหรับผู้ที่พบเธอในเวลาไม่กี่ชั่วโมง พวกเขาติดโปสเตอร์ตามสถานที่ต่างๆพวกเขาทำ
