บทที่ 23

ทั่วทั้งโถงทางเดินแห่งนั้นมีแต่ความเงียบกริบ มีเพียงเสียงลมหายใจของพวกเราเท่านั้น ในขณะที่ฉันรอดูว่ามาร์คจะทำอย่างไร ฉันกลอกตาด้วยความรู้สึกที่ไม่แปลกใจเลยที่เขาปล่อยตัวฉัน "เธอต้องการผม" เขาพูดในขณะที่ก้าวเข้าไปหาเธอย่างลังเล "เบลล่า...”

ฉันพยายามหาวโดยไม่เปิดปาก ในขณะเคลื่อนตัวออกห่างจากเขาด้วยความรู้สึกเบื่อหน่ายกับเรื่องที่เกิดขึ้นนี้เหลือเกิน ช่างหูหนวกตาบอดกันไปหมด ฉันมองดูเบลล่าถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วซบอกเขา แขนของเขาโอบรอบตัวเธอโดยสัญชาตญาณ โดยดึงตัวเธอเข้ามาใกล้ ๆ ราวกับเป็นเกราะกำบังจากฉัน

ฉันหยิบกระเป๋ามาสะพายไว้บนบ่าอย่างไม่ใส่ใจ การกระทำอย่างนั้นช่วยให้ฉันก้าวเดินออกไปอย่างมั่นใจขึ้น เมื่อเดินผ่านเธอเพื่อลงบันไดไป ฉันรู้สึกได้ว่าสายตาของพวกเขาต่างจับจ้องมาที่ฉัน

ทันใดนั้น ในขณะที่ฉันเดินลงบันไดไปได้ครึ่งทาง ก็มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในใจ และฉันก็หยุดเดิน

ฉันหยุดเดินแล้วหันไปหามาร์คพร้อมกับส่งยิ้มหวาน "ตายจริง มาร์คคะ ฉันลืมบอกคุณไปค่ะ ที่รัก" เขาขมวดคิ้วในขณะฟังฉันพูด "จำผู้ชายที่ร้านเหล้าคนนั้นได้ไหม? หนุ่มหล่อล่ำที่เข้ามาขวางคุณเอาไว้ในคืนนั้นไง? คนที่บอกว่าเขาเป็นเจ้า