“ก็ดีแล้วขอรับพี่ใหญ่ จะร่ำรวยกันก็คราวนี้แหละ”“นั่นก็เป็นเพราะอาเสี้ยวของบ้านเจ้าไม่ใช่หรือที่นำพาความร่ำรวยมาให้พวกเราน่ะ” ลู่คง“มันก็ใช่ ลูกชายของข้าคนนี้ เป็นเด็กรู้ความ อีกทั้งเก่งกาจ สติปัญญาฉลาดเฉลียว แต่กลับบอกว่าจะเป็นชาวนาที่ร่ำรวย ไม่อยากเป็นขุนนางไปเสียอย่างนั้น” หยางเทียนพูดออกมาด้วยค
ในตอนที่หยางเสี้ยววิ่งลงมาจากเขา เจ้าเฮยเช่อก็เลื้อยตามมาไม่หยุดเช่นเดียวกัน แม้ว่าเด็กชายจะวิ่งมาด้วยความเร็ว ระยะทางจากภูเขาอู๋หลงไม่ใช่ใกล้ ๆ แต่ทว่าฝีเท้าของเขาไม่แผ่วเลยทีเดียว หยางเทียนกับพรรคพวกกำลังยกตะกร้าขนาดใหญ่ที่ใส่ลิ้นจี่เอาไว้จนเต็ม นอกจากลิ้นจี่แล้วยังมีถังใส่ปลาอีกจำนวนหนึ่ง วันนี้
“มารดามันเถอะ ข้าตกใจเกือบตายคิดว่าวันนี้จะไม่รอดแล้วแน่” ลู่จื้อพูดขึ้นในระหว่างทางกลับบ้าน“อย่าว่าแต่เจ้าเลย ข้าเองก็ตกใจแทบตาย ตกใจยิ่งกว่าตอนที่เห็นหมาป่าตัวใหญ่นั่งน้ำลายยืดอยู่หน้าประตูบ้านของน้องรองแล้ว”“ข้าว่านะอาเทา หลานของเจ้าคงจะเป็นที่ชื่นชอบของเหล่าบรรดาสัตว์แน่เลย”“ข้าเองก็ไม่รู้ รู
หยางเสี้ยวนั่งรออย่างใจเย็น ไม่นานหลงจู๊ก็รีบเดินมาทันทีที่มีคนไปรายงานเขาว่ามีเด็กน้อยนำโสมมาขาย แถมยังมีตั้งสองต้นอีกด้วย“คารวะหลงจู๊ขอรับ”“ตามสบาย ๆ คนกันเองทั้งนั้น วันนี้เจ้ามีของดีอันใดมาขายรึ”“ก็ไม่ได้เป็นของดีอันใดมากมายหรอกขอรับ เพียงแค่สมุนไพรเล็ก ๆ น้อย ๆ เพียงสองต้นเท่านั้น”“อ่อ เป็น
“แล้วท่านมาพูดให้ข้าฟังทำไมขอรับ”“ข้ารู้สึกว่าเจ้าไม่ใช่เด็กธรรมดาทั่วไปน่ะสิ เด็กธรรมดาที่ไหนจะมีโสม 500 ปีมาขายถึงสองต้นกัน ขนาดในเมืองหลวงยังหายากแล้ว”“อ่อ ขอรับ ข้าขอตัวก่อน อีกเดี๋ยวท่านพ่อข้าก็จะรอนาน”“ได้ ๆ เจ้าไปเถอะ ว่าแต่ว่าผู้ใหญ่บ้านของหมู่บ้านพวกเจ้าทำหน้าที่ผู้ใหญ่บ้านได้ดีหรือไม่”
หยางเทียนเร่งเกวียนมารับลูกชาย เพราะเกิดความวุ่นวายเล็กน้อยที่ตลาดค้าสัตว์ ทำให้เสียเวลาไปพอสมควร ลู่คงขับเกวียนตามหลังมาพร้อมรอยยิ้มกว้าง“ท่านลุงลู่ ยินดีด้วยนะขอรับ”“ทั้งหมดต้องขอบใจเจ้าแล้วอาเสี้ยว อาเทียนเจ้ามีอะไรที่ต้องซื้อหรือไม่ ข้าขอไปซื้อข้าวกับแป้งแล้วก็เครื่องปรุงต่าง ๆ ก่อน หากแล้วค่อ
พวกเขากลับมาถึงหมู่บ้านในเวลาต่อมา ลู่คงกลับไปที่บ้านของตัวเองทันที สองพ่อลูกมุ่งหน้ากลับบ้านของตัวเอง หลังจากหยางเทียนปลดต้าจินออกจากเทียมเกวียนแล้วก็ปล่อยให้มันไปหาน้ำกินและเดินเล็มหญ้าอยู่หลังบ้าน หยางเสี้ยวยังกำชับมันห้ามไปกินยอดมันเทศที่ปลูกเอาไว้อีกด้วย ยังไม่ทันที่ทั้งสองคนจะได้เข้าไปในบ้าน
ผู้ใหญ่บ้านถูกควบคุมตัวออกไปจากหมู่บ้าน อดีตหัวหน้าโจรป่าที่หลบหนีเจ้าหน้าที่ทางการมาได้นับสิบปี ถ้าหากกลับตัวกลับใจเป็นคนดีก็คงจะไม่มีจุดจบในวันนี้ นอกจากผู้ใหญ่บ้านแล้วยังมีลูกชายทั้งสองคน ยังดีที่ลูกชายทั้งสองไม่ได้แต่งงาน ลูกสมุนจากรังโจรโดนกวาดล้างไปทั้งหมด ไม่เว้นแม้แต่เมียแก่ของผู้ใหญ่บ้านน
“อืม เด็กต้องได้รับการอบรมเลี้ยงดู เราเข้าใจ เรื่องนี้ก็ให้แล้วกันไปเถอะ ”“ขอบพระทัยท่านอ๋องพะย่ะค่ะ”“ขอบพระทัยท่านอ๋องเพคะ”หลังจากลับมาจากจวนจ้านหยางอ๋อง เจ้ากรมพิธีการก็จัดการขายสาวใช้ที่ยุแยงและคอยให้ท้ายบุตรสาวของเขา ออกไปจนหมด นอกจากนี้แล้วยังตำหนิฮูหยินเอกที่ไม่อบรมบุตรสาวให้ดี ฮูหยินเองก็ไ
หลังจากหยางอันทิ้งระเบิดเอาไว้ก่อนหันหลังจากไป สองนายบ่าวกลับจวนไปด้วยความหวานหวั่นในใจ หวาดกลัวว่าหยางอันจะพาจ้านหยางอ๋องบุกมาที่จวน ตอนนี้คุณหนูห้าผู้ที่เคยหยิ่งผยองกลับร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว สาวใช้ที่ติดตามข้างกายเช่นอิ๋งชุนก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันสักเท่าไหร่ ทั้งคู่ต่างโทษกันไปมาสุดท้ายแล้วจึงไปขอค
“พี่เจวี๋ยพวกเราไม่ผิด เหตุใดต้องยอมด้วย เจ้ากรมพิธีการแล้ว อย่างไร หน้าใหญ่มากหรือเจ้าคะ พระสนมเอกแล้วอย่างไร ทำอันใดได้เจ้าคะ ผิดคือผิด ถูกคือถูก จะมาเห็นผิดเป็นถูกกลับขาวเป็นดำแบบนี้หรือเจ้าคะ บอกเลยต่อให้สิบเจ้ากรมพิธีการข้าก็ไม่กลัว หึ” หยางอันสะบัดหน้าหยางอันไม่ยอมเดินกลับไปตามที่เมิ่งเจวี๋ย
เมิ่งเจวี๋ยพาหยางอันเดินออกจากโรงเตี๊ยมมุ่งหน้าไปยังพ่อค้าขายถังหูลู่ ทั้งสองคนเพียงแค่อยากรู้ว่ารสชาติของถังหูลู่ที่เมืองหลวงกับรสชาติที่บ้านเกิดของพวกเขาถังหูลู่ที่ไหนจะอร่อยกว่ากันเท่านั้น นอกจากนี้การนั่งอุดอู้อยู่แต่ในห้องแคบๆไม่ใช่สิ่งที่หยางอันชอบ “พี่เจวี๋ยท่านดูสิถังหูลู่ของเมืองหลวงมีขนาด
“ท่านอ๋องข้าน้อยมีตาหาแววไม่ ขอท่านอ๋องอภัยด้วยพะย่ะค่ะ”“ลุกขึ้นเถอะเจ้าจะทำให้เรื่องใหญ่โตไปทำไม ทำหน้าที่ของเจ้าให้ดีก็พอ”“ขอบพระทัยท่านอ๋องพะย่ะค่ะ ”“ขอบใจเช่นนั้นเราขอตัวก่อน”รถม้าของหยางเสี้ยวเคลื่นที่เข้าไปในเมืองและวิ่งออกไปจนลับสายตา ทหารรักษาประตูเมืองถอนหายใจด้วยความโล่งอก อ๋องทมิฬแม้จ
หลังจากหยางเสี้ยวฝึกจนสำเร็จแล้ว ก่อนที่เขาจะขึ้นไปเที่ยวเล่นที่แดนเทพ จำเป็นต้องสะสางงานก่อน ในระหว่างที่เขาเก็บตัวฝึกเป็นท่านพ่อหยางเทียนกับท่านลุงหยางเทาคอยรับรายงานเรื่องราวต่างๆและคอยแก้ปัญหาเล็กๆน้อยๆแทนเขาอยู่เสมอ โชคดีที่เจ้าเมืองทั้ง 7 หัวเมืองเป็นคนใจซื่อมือสะอาด อีกทั้งยังได้ท่านลุงตู้ป๋อ
“พวกเจ้ามาหาผู้ใดเช่นนั้นรึ”“ท่านพ่อ ข้าเองขอรับ หยางเสี้ยว”“อาเสี้ยวหรือ ใช่อาเสี้ยวจริง ๆ ด้วย เจ้าโตขึ้นมากจนพ่อจำไม่ได้ สามปีแล้วที่เจ้าไม่ได้กลับมาบ้านเลย ตอนนี้ฝึกสำเร็จแล้วหรือไม่ แล้วคนพวกนี้เป็นใครกัน สหายของลูกหรือ”“นั่นลวี่เช่อ เฮยเช่อ ปักษา ต้าไป๋ โหวจื่อ ไป๋หู่ เต่าดำ หลันเช่อ ฉีหลิน
วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว หยางเสี้ยวเก็บตัวฝึกอยู่สามปี ในที่สุดก็เลื่อนขั้นมาจนถึงขั้นมหายานได้สำเร็จ ตอนนี้เขาสามารถเดินทางขึ้นไปแดนเทพได้แล้ว อีกทั้งสามารถเปิดใช้งานค่ายกลทางขึ้นลงแดนเทพกับตำหนักหมอกทมิฬได้เช่นเดียวกัน จากเด็กน้อยเมื่อหลายปีก่อน ตอนนี้กลับกลายมาเป็นหนุ่มน้อยวัย 14 ย่าง 15 ปี หน้า
ลมหนาวสายหนึ่งพัดมา หยางเสี้ยวรู้สึกว่าวันเวลาช่างผ่านไปรวดเร็วยิ่งนัก เขามาอยู่ที่นี่ได้เกือบสามปีแล้ว พอผ่านปีใหม่ครั้งนี้เขาก็จะมีอายุ 11 ปี ในโลกนี้ เวลาเกือบสามปีตระกูลหยางมีการเปลี่ยนแปลงมากมายเกิดขึ้น ตัวเขาเองก็มีภาระแสนหนักอึ้งบนบ่า แต่ตอนนี้ถือว่าทุกอย่างลุล่วงไปด้วยดีแล้ว ตระกูลหยางจะมี