“มีสิ คุณชายหยางต้องการมากน้อยเท่าไหร่ ไปเบิกได้ที่ศาลาว่าการได้เลย ข้าจะสั่งคนเอาไว้ให้”“ขอบคุณท่านนายอำเภอมากขอรับ”“ข้าเองก็ต้องขอบคุณเจ้าด้วย ที่ทำให้ปากท้องของประชาชนได้รับการเติมเต็ม จะมันเทศก็ดี หรือมันฝรั่งก็ดี ต่อไปนี้ก็จะมีอาหารมาเพิ่มขึ้น ใต้เท้าหยางยังบอกว่าเจ้าทดลองปลูกข้าวโพดแบบใหม่หร
หยางเสี้ยวกลับมาถึงบ้านพร้อมกับถุงเงินใบน้อย เขาแวะไปที่บ้านใหญ่หาท่านแม่กับน้องชายน้องสาวก่อน ตอนนี้ในบ้านมีสาวใช้แล้ว เสิ่นซื่อจึงไม่ต้องทำงานบ้านอีก ทำให้มีเวลาดูแลเด็กทารกทั้งสองได้เต็มที่“น้องสาว พี่ใหญ่กลับมาแล้ว”“น้องสาวคนดีของเจ้าหลับอยู่ ไปเล่นกับน้องสามก่อนเขาเพิ่งตื่น”“อาเฉิงน้อยคนดีขอ
“เอาล่ะ ๆ ไม่ต้องอธิบายแล้ว แม่ฟังพวกเจ้าไม่รู้เรื่อง เอาเป็นว่า อย่าได้พรวดพราดเข้าไปแบบนั้นอีก มีคนมากมายมาอยู่ที่บ้านของเรา พวกเขาไม่เคยเห็นไม่รู้จักพวกเจ้า จะตกใจเอาได้” เสิ่นซื่อลูบหัวทั้งสองตัวด้วยความเอ็นดู“ท่านแม่ไม่ต้องกังวลขอรับ เดี๋ยวก็เลิกตกใจไปเอง”“ตามใจลูกเถอะ”ในตอนที่สองแม่ลูกกำลัง
ก่อนเวลาอาหารเย็น หยางเทากลับมาจากไร่หลวง เมื่อมาถึงพ่อบ้านก็มารายงานว่าภรรยาของเขาคลอดลูกสาว เท่านั้นแหละ หยางเทารีบวิ่งเข้าบ้านไปทันที รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าจากนั้นค่อยไปหาลูกสาวแล้วค่อยไปหาภรรยา“ขอบใจเจ้านะ ลำบากเจ้าแล้ว”“ท่านพี่ยังไม่ได้ตั้งชื่อให้ลูกนะเจ้าคะ”“ถ้าเช่นนั้นให้ชื่อ หยางอ้ายฉิง
“ก็ได้ขอรับ ท่านรับปากข้าแล้วห้ามคืนคำเล่า”หยางเสี้ยวออกไปแล้ว กิเลนเฒ่าถึงกับปวดหัว ไม่รู้ว่าเบื้องบนส่งเขาลงมาฝึกฝนเจ้าตัวงกหน้าเงินผู้นี้ได้ยังไง น่าปวดหัวที่สุด แต่ถึงจะงก จะหน้าเงินไปบ้าง แต่ทว่าจิตใจดีมีเมตตา แค่ชอบเงินมากไปหน่อยเท่านั้น นอกเหนือจากความใจดีมีเมตตาแล้วยังเป็นคนที่ตัดสินใจเฉียบ
วันต่อมาหยางเสี้ยวตื่นขึ้นมาก็เป็นเวลาเกือบยามซื่อแล้ว หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ก็รีบมากินอาหารที่พ่อครัวหวังเตรียมเอาไว้ให้ หลังจากกินมื้อเช้าที่เลยเวลาไปมากแล้วจนอิ่มหนำสำราญ หยางเสี้ยวเรียกต้าเฮยให้พาเข้าไปในเมืองวันนี้เขาจะเอาโสมหิมะที่ขอท่านลุงฉีมาอย่างยากลำบากไปขายที่โรงเตี๊ยมเยี่ยนไห
หลังจากฝากเงินเสร็จเรียบร้อยแล้ว เป้าหมายต่อไปคือร้านตีเหล็กที่หยางเสี้ยวสั่งทำของเอาไว้ หลังจากรับของจากร้านตีเหล็กเสร็จ ก็แวะไปไร่หลวงทักทายท่านพ่อกับลุงใหญ่ที่กำลังคุมคนงานเก็บเกี่ยวมันเทศกับมันฝรั่ง หยางเทียนเห็นลูกชายมาที่ไร่หลวงก็แปลกใจไม่น้อย เขาเองยังคิดว่าลูกชายจะขึ้นเขาไปหาของป่าเสียอีก
กลางดึกวันหนึ่งที่บ้านของปู่ใหญ่ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงร้องโวยวายของลุงเฟิง ป้าเจียงปวดท้องจะคลอดลูก แต่ลุงเฟิงกลับลนลานทำอันใดไม่ถูก แทนที่จะไปเรียกหมอตำแยแต่กลับไปปลุกปู่ใหญ่กับย่าใหญ่แทน และคนที่วิ่งไปตามหมอตำแยก็คือพี่ชายเฟยหลังจากหมอตำแยมาถึงลุงเฟิงก็โดนปู่ใหญ่ด่าเปิดเปิงลั่นบ้าน ทำเอาชาวบ้านละแว
“อืม เด็กต้องได้รับการอบรมเลี้ยงดู เราเข้าใจ เรื่องนี้ก็ให้แล้วกันไปเถอะ ”“ขอบพระทัยท่านอ๋องพะย่ะค่ะ”“ขอบพระทัยท่านอ๋องเพคะ”หลังจากลับมาจากจวนจ้านหยางอ๋อง เจ้ากรมพิธีการก็จัดการขายสาวใช้ที่ยุแยงและคอยให้ท้ายบุตรสาวของเขา ออกไปจนหมด นอกจากนี้แล้วยังตำหนิฮูหยินเอกที่ไม่อบรมบุตรสาวให้ดี ฮูหยินเองก็ไ
หลังจากหยางอันทิ้งระเบิดเอาไว้ก่อนหันหลังจากไป สองนายบ่าวกลับจวนไปด้วยความหวานหวั่นในใจ หวาดกลัวว่าหยางอันจะพาจ้านหยางอ๋องบุกมาที่จวน ตอนนี้คุณหนูห้าผู้ที่เคยหยิ่งผยองกลับร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว สาวใช้ที่ติดตามข้างกายเช่นอิ๋งชุนก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันสักเท่าไหร่ ทั้งคู่ต่างโทษกันไปมาสุดท้ายแล้วจึงไปขอค
“พี่เจวี๋ยพวกเราไม่ผิด เหตุใดต้องยอมด้วย เจ้ากรมพิธีการแล้ว อย่างไร หน้าใหญ่มากหรือเจ้าคะ พระสนมเอกแล้วอย่างไร ทำอันใดได้เจ้าคะ ผิดคือผิด ถูกคือถูก จะมาเห็นผิดเป็นถูกกลับขาวเป็นดำแบบนี้หรือเจ้าคะ บอกเลยต่อให้สิบเจ้ากรมพิธีการข้าก็ไม่กลัว หึ” หยางอันสะบัดหน้าหยางอันไม่ยอมเดินกลับไปตามที่เมิ่งเจวี๋ย
เมิ่งเจวี๋ยพาหยางอันเดินออกจากโรงเตี๊ยมมุ่งหน้าไปยังพ่อค้าขายถังหูลู่ ทั้งสองคนเพียงแค่อยากรู้ว่ารสชาติของถังหูลู่ที่เมืองหลวงกับรสชาติที่บ้านเกิดของพวกเขาถังหูลู่ที่ไหนจะอร่อยกว่ากันเท่านั้น นอกจากนี้การนั่งอุดอู้อยู่แต่ในห้องแคบๆไม่ใช่สิ่งที่หยางอันชอบ “พี่เจวี๋ยท่านดูสิถังหูลู่ของเมืองหลวงมีขนาด
“ท่านอ๋องข้าน้อยมีตาหาแววไม่ ขอท่านอ๋องอภัยด้วยพะย่ะค่ะ”“ลุกขึ้นเถอะเจ้าจะทำให้เรื่องใหญ่โตไปทำไม ทำหน้าที่ของเจ้าให้ดีก็พอ”“ขอบพระทัยท่านอ๋องพะย่ะค่ะ ”“ขอบใจเช่นนั้นเราขอตัวก่อน”รถม้าของหยางเสี้ยวเคลื่นที่เข้าไปในเมืองและวิ่งออกไปจนลับสายตา ทหารรักษาประตูเมืองถอนหายใจด้วยความโล่งอก อ๋องทมิฬแม้จ
หลังจากหยางเสี้ยวฝึกจนสำเร็จแล้ว ก่อนที่เขาจะขึ้นไปเที่ยวเล่นที่แดนเทพ จำเป็นต้องสะสางงานก่อน ในระหว่างที่เขาเก็บตัวฝึกเป็นท่านพ่อหยางเทียนกับท่านลุงหยางเทาคอยรับรายงานเรื่องราวต่างๆและคอยแก้ปัญหาเล็กๆน้อยๆแทนเขาอยู่เสมอ โชคดีที่เจ้าเมืองทั้ง 7 หัวเมืองเป็นคนใจซื่อมือสะอาด อีกทั้งยังได้ท่านลุงตู้ป๋อ
“พวกเจ้ามาหาผู้ใดเช่นนั้นรึ”“ท่านพ่อ ข้าเองขอรับ หยางเสี้ยว”“อาเสี้ยวหรือ ใช่อาเสี้ยวจริง ๆ ด้วย เจ้าโตขึ้นมากจนพ่อจำไม่ได้ สามปีแล้วที่เจ้าไม่ได้กลับมาบ้านเลย ตอนนี้ฝึกสำเร็จแล้วหรือไม่ แล้วคนพวกนี้เป็นใครกัน สหายของลูกหรือ”“นั่นลวี่เช่อ เฮยเช่อ ปักษา ต้าไป๋ โหวจื่อ ไป๋หู่ เต่าดำ หลันเช่อ ฉีหลิน
วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว หยางเสี้ยวเก็บตัวฝึกอยู่สามปี ในที่สุดก็เลื่อนขั้นมาจนถึงขั้นมหายานได้สำเร็จ ตอนนี้เขาสามารถเดินทางขึ้นไปแดนเทพได้แล้ว อีกทั้งสามารถเปิดใช้งานค่ายกลทางขึ้นลงแดนเทพกับตำหนักหมอกทมิฬได้เช่นเดียวกัน จากเด็กน้อยเมื่อหลายปีก่อน ตอนนี้กลับกลายมาเป็นหนุ่มน้อยวัย 14 ย่าง 15 ปี หน้า
ลมหนาวสายหนึ่งพัดมา หยางเสี้ยวรู้สึกว่าวันเวลาช่างผ่านไปรวดเร็วยิ่งนัก เขามาอยู่ที่นี่ได้เกือบสามปีแล้ว พอผ่านปีใหม่ครั้งนี้เขาก็จะมีอายุ 11 ปี ในโลกนี้ เวลาเกือบสามปีตระกูลหยางมีการเปลี่ยนแปลงมากมายเกิดขึ้น ตัวเขาเองก็มีภาระแสนหนักอึ้งบนบ่า แต่ตอนนี้ถือว่าทุกอย่างลุล่วงไปด้วยดีแล้ว ตระกูลหยางจะมี