บทที่16.ยอมหรือไม่ยอมก็มีค่าเท่ากันแหละ... 2

เกือบหนึ่งชั่วโมงเต็ม แมทธิวเดินตรงมายังรถยนต์ประจำตำแหน่ง เขาปรายตามองสภาพรถยนต์คันเก่งด้วยความรู้สึกคันยิบๆ ในใจ ผีบ้าตนไหนเข้าสิงเขา ถึงได้บ้าดีเดือด ขับรถกลับบ้านในสภาพที่ไม่พร้อม แต่ก็ไม่ยักเป็นอันตราย

“เอาไปให้ไกลๆ ตากูเลยนะ เห็นแล้วจี๊ด!”

ชายหนุ่มเปรยเสียงเคร่งกับการ์ดคู่ใจ

เขามุดเข้าไปนั่งตอนหลังรถยนต์ พยายามตีหน้านิ่งๆ

รถยนต์กำลังจะออก แต่ใครบางคนเดินตรงมาหาเสียก่อน

“เดี๋ยว!” ชายหนุ่มตบเบาะให้สัญญาณ เขาเปิดประตูด้านข้าง ก้าวลงไปยืนรอคนที่พยายามเดินเข้ามาหา

“ป้อๆ”

รณฤทธิ์นั่นเอง เด็กชายส่งเสียงเรียก มือป้อมๆ โบกไปมา และยิ้มแฉ่ง จนคนรอบๆ พลอยยิ้มตามไปด้วย

“ห้ามทำน้ำลายหกเลอะเสื้อฉันนะเว้ย!” แมทธิวออกตัว แต่ก็ยังช้อนอุ้มเด็กชายขึ้นมาจากพื้นอยู่ดี

“ฮาร์ทไปล่วยๆ”

สิ่งที่เด็กชายร้องขอ แมทธิวทำหน้ายุ่ง เขามองเลยไปทางด้านหลัง อลิชาเดินตามมาหางๆ ผิวแก้มหล่อนแดงก่ำ จนมองเห็นแต่ไกล แมทธิวอารมณ์ดีขึ้นเป็นกอง เขากดปลายจมูกกับแก้มยุ้ยๆ ของเด็กชายในอ้อมแขน แสร้