บทที่ 34

“ท่านประธานคะ...ฉัน...” เรียวปากสวยอ้าค้าง นิตายืนนิ่งเหมือนรูปปั้นเมื่อคลีฟแตะกระดุมเม็ดบนสุดของเธอและค่อย ๆ แกะมันให้หลุดจากรังดุม หญิงสาวพูดอะไรไม่ออก ไม่เข้าใจการกระทำของเขาแต่ก็ปล่อยให้เขาทำทุกอย่างราวกับเธอเป็นตุ๊กตากระนั้น เธออยู่ใกล้ชิดจนได้ยินเสียงลมหายใจของเขาอีกครั้ง นิตาพยายามเก็บกลั้นตัวเอง ทั้งที่ตื่นเต้น ไม่หายใจหนัก แต่หัวใจของเธอกำลังเต้นด้วยจังหวะที่ไม่สม่ำเสมอ มือแกร่งปลดปล่อยกระดุมออกจากรังดุมบนเสื้อเชิ้ตของหญิงสาวกระทั่งถึงเม็ดสุดท้าย เขาทำมันอย่างใจเย็น นิตาเหลือบมองมือหนาที่จับกระดุมเล็ก ๆ เหล่านั้นด้วยความรู้สึกมากมาย คลีฟค่อย ๆ แยกสาบเสื้อทั้งสองออก ดึงมันไปด้านหลังของหญิงสาว ปลดเปลื้องเสื้อเชิ้ตออกจากเรือนร่างงดงามราวเทพีวีนัส เหลือเพียงบราเซียปดปิดสองเต้ากลมกลึงที่ไหวกระเพื่อมด้วยแรงหายใจซึ่งหญิงสาวพยายามหน่วงมันไว้ให้เบาที่สุด ในชั่ววินาทีนั้นที่ดวงตาคู่งามสบประสานกับนัยน์ตาสีน้ำเงินเจิดจรัสประดุจอัญมณีสีน้ำเงินเข้มอย่างแซฟไฟร์ ถึงแม้ปราศจากเสียงใด ๆ หากแต่ประกายตาของเขาเสมือนก้อนหินที่พลัดหล่นลงในบ่อแห่งความรู้สึกของหญิงสาวจนมันไหวกระเพื่อม และในเวลาเด