ตอนที่32 คนเจ็บอวดดี

ตอนที่32 คนเจ็บอวดดี

“ฉันโครตปวดขาเลย~ เธออยู่ไหน?” เสียงแผ่วเบาเอื้อนเอ่ยอยู่ในสายจนคนที่ได้ยินนั้นสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดทรมานของเขาอย่างใจจริง

“โบตั๋นออกมาจ่ายตลาดค่ะ!” ดวงตากลมโตกรอกกลิ้งไปมาชำเลืองมองคนข้างกายไปพลางๆ เมื่อเห็นว่าองุ่นมุ่งหน้าเข้าไปหาร้านโตเกียวจึงถอนหายใจอย่างโล่งอกในทันที

“อืม...งั้นรีบกลับมานะ ฉันไม่รู้จะทำยังไงดีเธอช่วยฉันหน่อยมันเจ็บไปหมดเลย”

เสียงออดอ้อนที่แทบจะไม่ใช่เขมราชคนเดิมแบบเมื่อก่อนเลยจริงๆ เขาอ้อนอย่างที่โบตั๋นเองก็ยืนงงท่ามกลางตลาดได้เลย

“ค่ะๆ แต่คุณเขมควรบอกให้คนเอาอาหารและยาไปให้สิคะ โบตั๋นต้องใช้เวลาอยู่ที่นี่สักพักใหญ่ๆเลยค่ะ เพราะเพิ่งมาถึง”

กระนั้นเธอก็ยังใจแข็งเอ่ยไปตามจริง เพราะถ้าทรมานขนาดนั้นก็ไม่ควรมารอเธอเพียงคนเดียวสิ คนอื่นก็มีให้ใช้งานถมเถไป

“อืม ไม่หล่ะฉันจะรอ!”

สิ้นเสียงทุ้มจากนั้นปลายสายก็วางไป ทำให้โบตั๋นคิดไม่ตกกับตัวเองไปครู่หนึ่ง เขมราชมักจะทำตัวเสมือนกับว่าเราเป็นคนรักกันหรือว่าเธอจะคิดไปเองคนเดียว....

แต่เวลานี้รู้สึกว่านอกจากจะเป็นนางบำเรอลับๆแล้วนั้นก็ยังเป็นสาวใช้ประจำตัวอีกด้วย อาจเป็นเพราะความคุ้นเคยเขมราชจึงเรียกใช