Share
บทที่ 273
Related chapter
สามีเก่าฉันไม่ใช่คนธรรมดา บทที่ 274
เพื่อน?เพื่อนอะไร?เขารู้ได้อย่างรวดเร็ว โดยไม่ต้องสงสัยเลยว่า "เพื่อน" นี้เป็นคนที่หนิงเป่ยส่งไปนายท่านสามเจ้อพูดแบบส่งๆ ไป แล้วจึงวางสายโทรศัพท์หนิงเป่ยก็จากไปพร้อมกับตาหวงทันทีที่เขาเดินออกจากอิมพีเรียลคลับ โจวไห่ถงก็มาถึงพร้อมกับพนักงานบริษัทมากกว่าสามสิบคนเมื่อเห็นว่าหนิงเป่ยไม่บาดเจ็บอะไร โจวไห่ถงปลดปล่อยความเป็นกังวลทิ้งไป: "ขอบคุณมาก หนิงเป่ย นายไม่เป็นไรก็ดีแล้ว"หนิงเป่ยพูดด้วยความเป็นห่วง: "วางใจได้ มีคนลงมือจัดการกับคนญี่ปุ่นแล้ว"ใคร?โจวไห่ถงถามอย่างสงสัยหนิงเป่ย: "คุณจะรู้เองในอนาคต ไปกันเถอะ ผมจะพาคุณกลับไปรักษาแผล"โจวไห่ถงยุ่งอยู่กับการหาคนมาช่วยหนิงเป่ย และบาดแผลของทั้งตัวของเธอยังไม่ทันจัดการในขณะนี้ เลือดจากบาดแผลของเธอทำให้เสื้อผ้ากลายเป็นสีแดง นั้นทำให้หนิงเป่ยนั้นเจ็บปวดใจกลับมาที่บ้านของโจวไห่ถง หนิงเป่ยช่วยเธอดูแลอาการบาดเจ็บที่ใบหน้าและมือ"ไห่ถง สบายใจได้แล้ว นี่เป็นพลาสเตอร์สูตรลับของฉัน มันจะไม่ทิ้งรอยแผลเป็นไว้หรอก""ตอนนี้ผมจะไปตามแม่บ้าน เพื่อมาช่วยคุณจัดการอาการบาดเจ็บบนร่างกายของคุณ"บาดแผลของโจวไห่ถงเต็มทั่วทั้งร่างกาย ตั้งแต่
สามีเก่าฉันไม่ใช่คนธรรมดา บทที่ 275
นายท่านสามเจ้อ: "คุณหนิงผมได้ติดต่อกับฉือโฝแล้วและบอกเขาว่ายาแก้พิษได้รับการพัฒนาเสร็จแล้ว"“ฉือโฝบอกว่ าเขาจะปล่อยไวรัสด้วยตัวเองในอีกสามวันข้างหน้า”หนิงเป่ย: "ทำได้ดีมาก"สามวันต่อมา หลงซ้วยจะต้องถูกจับกุมและจะถูกยึดสินค้าที่ขโมยมาทั้งหมดหลังจากวางสายนายท่านสามเจ้อแล้ว คุณเติ้งก็โทรหาหนิงเป่ยอีกครั้งหนิงเป่ย: " คุณเติ้ง มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?"คุณเติ้งพูดอย่างไม่สุภาพ: "ทำไมฉันต้องมีเรื่องก่อนถึงจะโทรหานายได้?"หนิงเป่ย: "ผมรู้สึกว่าอารมณ์ของคุณไม่มั่นคง คุณคงเข้าสู่ช่วงวัยทองแล้วล่ะมั้ง?"หยุดพูดเรื่องไร้สาระกับฉันได้แล้ว!คุณเติ้งด่า: "ฉันขอถามนายหน่อย นายเป็นคนฆ่าคนญี่ปุ่นหลายสิบคนในอิมพิเรียลคลับหรือเปล่า?"หนิงเป่ย: " คุณเติ้ง ถ้าไม่มีหลักฐาน ก็อย่าพูดมั่วซั่วไม่ได้นะครับ"คุณเติ้ง: "นายต้องการหลักฐานใช่ไหม ได้ ฉันจะเอาหลักฐานมาให้นาย!"“นายเป็นคนสุดท้ายที่เข้ามาอิมพีเรียลคลับ และเป็นคนสุดท้ายที่ออกมา แม้แต่คนโง่ก็ยังเดาได้ว่าเป็นนายเป็นคนที่ทำเรื่องนี้!”หนิงเป่ย: “ผู้เฒ่า คุณไม่คิดหรือว่าเดรัจฉานพวกนั้นสมควรตาย?”"พวกเขาแอบทําเรื่อวเลวร้ายไปกี่ครั้ง คนแก่อย่าง
สามีเก่าฉันไม่ใช่คนธรรมดา บทที่ 276
หนิงเป่ยวางสายโทรศัพท์แล้วโทรหาจักรพรรดิดำราชาแห่งโลกความมืด"จักรพรรดิดำช่วยออกแถลงการณ์ต่อโลกภายนอกว่า เว็บมืดของเรามีส่วนรับผิดชอบต่อการฆาตกรรมชาวญี่ปุ่น เพราะพวกเขาแอบใส่ร้ายเว็บมืดของเรา"“หากชาวญี่ปุ่นไม่พอใจและกล้าที่จะกำเริบอีกครั้ง เว็บมืดก็จะไม่รังเกียจที่จะประกาศสงครามกับพวกเขา”จักรพรรดิดำ "รับทราบครับ!"ทันทีที่แถลงการณ์นี้ออกมา ประเทศญี่ปุ่นก็จะเสียหายย่อยยับพวกเขาไม่เคยคิดว่าจะเป็นเว็บมืดที่โจมตีคนญี่ปุ่นตอนนี้จักรวรรดิญี่ปุ่นพยายามทุกวิถีทางที่จะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเว็บมืด แต่คนญี่ปุ่นเหล่านี้แอบใส่ร้ายเว็บมืด นี่ไม่ใช่การหาเรื่องพวกเขาหรอกหรือ?ส่งผลให้ความคิดเห็นสารธารณะชนในญี่ปุ่นเริ่มตีกลับและสนับสนุนเว็บมืดอย่างท่วมท้น“คนญี่ปุ่นพวกนั้นที่กล้าทำลายความสัมพันธ์ระหว่างจักรวรรดิญี่ปุ่นกับเว็บมืด สมควรถูกฆ่า!”"พวกมันคือความอัปยศอดสูของจักรวรรดิญี่ปุ่นของเรา และเราขอเรียกร้องให้ลบชื่อพวกเขาออก!""ในความคิดของฉัน ครอบครัวของพวกเขาสมควรเนรเทศไปทั้งหมด..."ผู้นำของญี่ปุ่นซึ่งก่อนหน้านี้เคยร้องว่าจะมาต้าเซี่ยด้วยตนเองเพื่อแสวงหาความยุติธรรมให้กับผู้เสียชีวิต
สามีเก่าฉันไม่ใช่คนธรรมดา บทที่ 277
หนิงซานซานพูด “ครอบครัวของเราทั้งสองเคยมีสนิทกัน หลังจากที่แม่หายดีแล้ว ป้าหลีและแม่ยังไม่ได้เจอกันเลย แม่ก็คิดที่จะไปรำลึกความหลังกับป้าหลีสักหน่อย เลยถือโอกาสนี้คุยกับพี่เคอซินด้วย ”หนิงเป่ยพยักหน้าเห็นด้วย: “โอเค”บังเอิญพอดี เขาก็ต้องตามหาหลีชุนฮวา เพื่อเอากำไลพันผลทองกลับคืนมาหนิงเป่ยขับรถพาแม่หวงหยิงและหนิงซานซานมาที่บ้านของอันเคอซินอย่างรวดเร็วคิดไม่ถึงว่าอันเคอซินจะซื้อวิลล่าหรูให้กับหลีชุนฮวาและอันกั๋วเหว่ยน่าจะเป็นเพราะ อันเคอซินที่รู้ว่าเธอจะตายเร็วๆ นี้ และต้องการแสดงความกตัญญูให้มากที่สุดก่อนตายหลีชุนฮวสวมทองคำและเงิน สง่างามและหรูหรา แต่งตัวเหมือนผู้หญิงที่ร่ำรวยอันกั๋วเหว่ยใส่สูทแบรนด์เนมซึ่งมีราคาแพงมากตอนนี้อันเคอซินป่วยเป็นมะเร็งปอด พวกเขายังคงใช้ชีวิตอย่างสนุกสนาน หนิงเป่ยไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆพวกเขายังไม่รู้เกี่ยวกับมะเร็งของอันเคอซิน และอันเคอซินก็ไม่ยอมให้เขาพูดถึงเรื่องนี้เมื่อเห็นหลีชุนฮวา หวงหยิงเดินไปสองสามก้าวแล้วพูดว่า "พี่หลี ฉันไม่ได้พบพี่มานานแล้ว พี่ดูเด็กลงกว่าเดิมอีก"หลีชุนฮวาจับมือของหวงหยิงอย่างอบอุ่น: "ใช่แลเว หวงหยิง เราไม่ได้เจ
สามีเก่าฉันไม่ใช่คนธรรมดา บทที่ 278
หนิงเป่ยจึงใช้โอกาสนี้และพูด "คุณป้า ตอนที่เคอซินและผมแต่งงานกัน ผมมอบสร้อยข้อมือพันผลทองคำให้เธอ คุณช่วยคืนมันให้ผมได้ไหม"หลีชุนฮวาพูดว่า "สร้อยข้อมือ? สร้อยข้อมืออะไร?"อันกั๋วเหว่ยพูดว่า: "แม่ มันเป็นสร้อยข้อมือที่แม่เคยสวมบนมือ ต่อมาแม่ขอผู้เชี่ยวชาญด้านวัตถุโบราณมาประเมิณราคา และเขาบอกว่าสร้อยข้อมือนั้นไร้ค่า ดังนั้นแม่จึงหยุดสวมมันไง"“เมื่อสองวันก่อน แม่ไปพบกับพ่อค้าวัตถุโบราณและต้องการขายสร้อยข้อมือให้เขา แต่พ่อค้าโบราณวัตถุไม่ซื้อ แม้แต่ร้อยเหรียญแม่ก็โยนมันลงไปในกล่องเก็บของ”หลีชุนฮวาตระหนักได้ทันที: "โอ้ ฉันจำได้แล้ว กำลังพูดถึงเส้นๆ นั้นสินะ"“ตอนนายกับเคอซินแต่งงานกัน นายไม่ได้ให้แหวนเพชรหรือสร้อยคอทองคำแก่ฉัน แต่คุณให้สร้อยข้อมือแบบนี้มาให้ฉัน น่าเสียดาย ฉันคิดว่ามันเป็นของเก่า ฉันจึงใส่มันตลอดเวลา ผลออกมาเป็นแค่เศษไม้ ด้วยเหตุนี้เพื่อนบ้านเก่าจึงหัวเราะเยาะฉันเสมอ”“เคอซินของฉันยังไม่ได้หย่ากับนายจนถึงตอนนี้ ซึ่งถือเป็นความเมตตากรุณามากแล้ว”หวงหยิงมีสีหน้ารู้สึกผิด: "พี่สาวหลี ฉันขอโทษ เรื่องหนิงเป่ยมันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด ""หลายปีมานี้ขอบคุณพวกคุณมากที่ด
สามีเก่าฉันไม่ใช่คนธรรมดา บทที่ 279
หลีชุนฮวาอดไม่ได้ที่จะอวดมันต่อหน้าหวงหยิงหวงหยิงและหนิงซานซานคงโกหกถ้าพวกเขาบอกว่าพวกเขาไม่ได้อิจฉา พวกเขาทั้งสองชื่นชมเครื่องประดับที่ประณีตและเข้ากันได้ดีกับหลีชุนฮวาหางหลีชุนฮวาแทบจะลอยขึ้นฟ้าทันใดนั้น สายตาของหวงเหวินเจี๋ยก็ถูกดึงดูดโดยสร้อยข้อมือผลไม้พันทองในมือของหนิงเป่ยเขารีบเข้ามาใกล้: "หืม? นี่คืออะไร?"ทุกคนสับสนเล็กน้อยและไม่เข้าใจว่าทําไมหวงเหวินเจี๋ยถึงต้องสนใจเศษไม้นี่ด้วยหวงเหวินเจี๋ยจ้องมองที่สร้อยข้อมืออย่างระมัดระวังครู่หนึ่ง จากนั้นก็อุทานออกมา: "คุณพระ นี่มันผลไม้พันทองในตำนานหรือเปล่าครับ?"“คุณสุภาพบุรุษ ขอผมดูสร้อยข้อมือของคุณหน่อยได้ไหม?”ได้สิหนิงเป่ยถอดสร้อยข้อมือออก แล้วให้หวงเหวินเจี๋ยดูหวงเหวินเจี๋ยหยิบแว่นขยายออกมาและส่องดูอยู่ครู่หนึ่ง และน้ำตาคลอด้วยความตื่นเต้น"คุณพระ ไม่น่าเชื่อเลย มันเป็นผลไม้พันทองที่หาได้ยากในรอบพันปีจริงๆ!""เอาผลไม้ทองพันมาใส่สร้อยมือ หรูหรามาก"หลีชุนฮวาตกใจมากและรีบถาม: "คุณหวง คุณหมายความว่าอะไร? สร้อยข้อมือเส้นนี้มีของบางอย่างซ่อนอยู่เหรอ??"แน่นอน!เสียงของหวงเหวินเจี๋ยสั่นเครือด้วยความตื่นเต้น: "นี่ค
สามีเก่าฉันไม่ใช่คนธรรมดา บทที่ 280
หวงหยิงมองหนิงเป่ยอย่างลำบากใจ: "หนิงเป่ย แม่เห็นว่าพี่หลีชอบสร้อยข้อมือนี้มาก ลูกตัดใจและยอมแพ้"หนิงเป่ยพูดว่า: "แม่ครับ แม่ไม่เข้าใจ ผมต้องการใช้สร้อยข้อมือเส้นนี้เพื่อช่วยชีวิตคน"และยังช่วยชีวิตอันเคอซินอีกด้วยน่าเสียดายที่เขาไม่สามารถพูดแบบนั้นได้หลี่ชุนฮวาเริ่มวิตกกังวลและเอื้อมมือไปแย่งมันมา แต่โชคดีที่หนิงเป่ยรีบดึงมือกลับมาก่อนหลีชุนฮวาโกรธมาก: " หนิงเป่ย แกพยายามจะทรยศให้กับครอบครัวของฉันเหรอ?"อันกั๋วเหว่ยก็ปิดประตูทันที: "ถ้าวันนี้ไม่คืนสร้อยข้อมือมา ก็อย่าคิดที่จะออกไปได้"ในเวลานี้อันเคอซินกลับมาพอดี“คุณป้า เสี่ยวซานซาน หนิงเป่ย พวกคุณทุกคนอยู่ที่นี่”“ขอโทษที ฉันยุ่งอยู่ที่บริษัทนิดหน่อยเลยกลับมาช้าค่ะ”หลังจากพูดจบ เธอก็สังเกตเห็นว่าบรรยากาศในห้องค่อนข้างจะไม่ชอบมาพากลเธอถามอย่างระมัดระวัง: "แม่ เกิดอะไรขึ้นกับกันคะ?”หลีชุนฮวาเริ่มร้องไห้ทันที: " เคอซิน หนิงเป่ยกินและดื่มอย่างในบ้านของเรามาตลอดห้าปี ตอนนี้เขากลับสะบัดตูดจากไป ฉันจะไม่พูดอะไรแล้ว"“แต่ตอนนี้เขายังอยากจะเอาสร้อยข้อมือที่เขามอบให้กับเธอไปอีก ช่วยบอกฉันสิ มันสมเหตุสมผลไหม!”สร้อยข้อมือ?
สามีเก่าฉันไม่ใช่คนธรรมดา บทที่ 281
นอกจากนี้เธอยังป่วยเป็นมะเร็งและกำลังจะตายในไม่ช้า แม้ว่า หนิงเป่ยจะตกลงที่จะแต่งงานอีกครั้ง แต่ตนเองก็ไม่สามารถอยู่กับเขาได้จนถึงที่สุดตอนนั้นเองหนิงเป่ยส่งข้อความมาว่า "เคอซิน สบายใจเถอะ อาการป่วยของเธอฉันรักษาให้หายได้แน่นอน ขอเวลาฉันหน่อย"หลีชุนฮวาด่า: "ฮึ่ม ไอ้สารเลวนั่นกําลังก่อกวนแกอีกแล้วใช่ไหม?""บอกเขาว่าแม่พูดอะไร ตอนนี้เอาสร้อยข้อมือผลพันทองมาให้ฉันแล้วสร้างมูลค่าตลาดของเบเวอร์ลี่ฟาร์มาซูติคอลให้มากกว่าเดิมสองเท่าหรือมากกว่าของอันฮว่า ฟาร์มาซูติคอล ไม่เช่นนั้นไม่มีทางเป็นไปได้เด็ดขาด!"อันเคอซินเบื่อหน่ายเกินกว่าจะสนใจหลีชุนฮวา เธอหนัหลังและเดินจากไปหลีชุนฮวากระทืบเท้าด้วยความโกรธ: "ลูกทรพี ทําไมฉันถึงให้กําเนิดหมาตาขาวอย่างแก!"เช้าวันรุ่งขึ้น คุณเติ้งโทรหาหนิงเป่ย“เจ้าหนู ยังจำเดิมพันของเราได้ไหม?”หนิงเป่ย: "ผมจำได้แน่นอน ผมจะไปที่เรือนจำซวนหวู่หนึ่งวัน แล้วคุณก็ปล่อยตัวเทพสงครามคุนหลุน"คุณเติ้งพูด: "เจ้าหนู มันสายเกินไปที่จะเสียใจแล้ว"“ที่นั่นคือเรือนจำซวนหวู่ วายร้ายทั้งหมดถูกขังอยู่ในนั้น เป็นเรื่องปกติที่นายจะไม่กล้าไป”"อย่างมากก็ถูกพวกคนแก่อย่างเรา
Latest chapter
สามีเก่าฉันไม่ใช่คนธรรมดา บทที่ 347
สามีเก่าฉันไม่ใช่คนธรรมดา บทที่ 346
สามีเก่าฉันไม่ใช่คนธรรมดา บทที่ 345
สามีเก่าฉันไม่ใช่คนธรรมดา บทที่ 344
สามีเก่าฉันไม่ใช่คนธรรมดา บทที่ 343
สามีเก่าฉันไม่ใช่คนธรรมดา บทที่ 342
สามีเก่าฉันไม่ใช่คนธรรมดา บทที่ 341
สามีเก่าฉันไม่ใช่คนธรรมดา บทที่ 340
สามีเก่าฉันไม่ใช่คนธรรมดา บทที่ 339
