บทที่เจ็ด: สายปริศนา

บทที่เจ็ด

สายปริศนา

พราวลดาถูกตฤณรุกคืบมากขึ้น หญิงสาวได้แต่ปัดป้องคนตัวสูง เขาฉวยโอกาสตอนที่เธอกำลังเคลิ้ม เลื่อนมือเข้าไปใต้บรา หญิงสาวสะดุ้งเมื่อถูกมือหนาทาบทับ เธอผละออกจากเขา โกยอากาศหายใจเข้าปอด

หมอหนุ่มเคลื่อนใบหน้าหล่อลงมาที่บริเวณเหนือหน้าอก ซุกเข้ากับร่างกายเล็กของพราวลดา เท่านั้นเธอก็ร้องห้าม

“พี่ตฤณ นี่มันในบ้านพราวนะคะ”

“แปลว่านอกบ้านก็ได้งั้นสิ” เขากระตุกยิ้ม ร่างเล็กหน้าขึ้นสี เธอผลักอีกคนออก

“เดี๋ยวจะมีคนเห็นเข้า”

“ใครจะมาเห็นเรา ให้เขาดูไปสิ” เธอไม่ได้หน้าด้านหน้าทน ไม่มียางอายเหมือนชายหนุ่ม คิดแล้วก็รู้สึกอาย

ตฤณลำพองใจเมื่อเห็นอีกคนนิ่งไป เขายิ่งรุกไล้ร่างกายหนักขึ้น หญิงสาวอยากผลักอีกคนออก แต่ใจหนึ่งก็อยากใช้งานตฤณ เธออยากนอนกับเขาแลกกับการให้พ่อไม่ถูกพักงาน

“คิดอะไรอยู่” ชายหนุ่มถามเมื่อเห็นสาวเจ้าก้มหน้านิ่ง

“พี่ตฤณช่วยพราวเรื่องพ่อไม่ได้จริง ๆ หรือคะ” ลองใช้มารยาหญิงดู พราวลดาปลดตะขอบราออก หมอหนุ่มถึงกับกลืนน้ำลาย

“เรื่องนี้แม้คนผิดไม่ใช่คุณสุรศักดิ์ แต่ก็ถือว่ามี