บทที่ 17.

บทที่ 17.

ความหอมละมุนจางๆ จากกายสาว ความนุ่มเนียนของเนื้อนางและความใกล้ชิดที่ทำให้เขารู้ว่าพลอยไพลินไม่ได้บาง อย่างที่เห็นภายนอกนั้นก็ทำให้เลือดร้อนๆ ของเขาปะทุขึ้นมาอย่างง่ายดาย ยิ่งนึกถึงภาพเธอในชุดว่ายน้ำบิกินีเมื่อตอนบ่ายนี้ยิ่งทำให้เขาร้อนแทบระเบิดรู้สึกถึงความปวดร้าวที่วิ่งมาอัดแน่นอยู่ที่กึ่งกลางกายชาย พลอยไพลินให้เขารู้สึกแบบนี้ได้อย่างไรกัน และนี่มันก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอทำให้เขารู้สึกแบบนี้ด้วย บ้าจริงๆ 

ใบหน้าคมเข้มก้มต่ำลงมายังใบหน้าที่เงยขึ้นมองเขาอย่างตระหนกดวงตากลมโตไหวระริก แต่ไม่ใช่จากความหวาดกลัวแต่เพราะความหวั่นไหวในใจอีกต่อไป...

“เอ่อ คุณอาร์คะ ปะ ปล่อยลินก็ได้ค่ะ ลินไม่เป็นไรแล้ว...”

หญิงสาวบอกเสียงเบาแหบแห้ง ในใจก็เต้นระทึกจนรู้สึกเหนื่อยหอบ เรี่ยวแรงเหือดหายแขนขาอ่อนแรงจนไม่สามารถต้านทานอะไรจากเขาได้แค่จะพูดเธอยังรู้สึกเหมือนใช้พลังงานทั้งหมดที่มีในร่างกาย เพื่อพูดกับเขาและพอพูดแล้วแรงก็หมด...

“เธอทำให้ฉันลำบากขนาดนี้เธอไม่คิดจะรับผิดชอบเลยเหรอ..” ชายหนุ่มกล่าวเสียงพ