บทที่ 2

เพื่อผ่อนคลายอารมณ์ ฉีฉีเปิดรายการวาไรตี้แบบสุ่มๆให้ฉันดู

เราสองคนแทะเม็ดแตงโมไปคอมเมนต์รายการไป

“คนนี้หน้าตาไม่ไหวเลย ปากแหลมหน้าตอบ ดูก็รู้เลยว่าเป็นนักแสดงตลก”

“ฉากนี้ปลอมเกิน รู้สึกเหมือนมีบท”

แต่ไม่นาน พวกเราก็หัวเราะไม่ออก

บนหน้าจอ ทันใดนั้นฟู่เฉินผู้ซึ่งเป็นซุปตาร์อันดับต้นๆของวงการบันเทิงก็ปรากฏตัวขั้นมา

สีหน้าฉีฉีก็เสียไปทันที และพูดซ้ำๆว่าไม่เป็นมงคล ต้องรีบเปลี่ยนรายการใหม่

แต่เสียงของฟู่เฉินที่ดังมาจากหน้าจอก็ขัดจังหวะเธอเอาไว้

ในตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่มักจะมีการปั่นอารมณ์ซึ้งในรายการวาไรตี้

ฟู่เฉินมองกล้องด้วยดวงตาดอกท้อที่เต็มไปด้วยความรักความลึกซึ้ง

“สิ่งที่ผมเสียใจที่สุดก็คือไม่ได้สารภาพความรู้สึกกับผู้หญิงคนหนึ่งในปีนั้น”

คนข้างๆต่างก็ส่งเสียงเชียร์ถามไล่ แต่มือของฉีฉียิ่งกำก็ยิ่งแน่นขึ้นเรื่อยๆ

ฉันปลอบเธอโดยการตบๆแขนเธอ แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

แม้ว่าฟู่เฉินจะหมั้นกับฉีฉีแล้ว แต่เขาก็ไม่เคยยอมเปิดเผยต่อสาธารณะเลย

บอกแค่เพียงว่าจะส่งผลกระทบต่อยอดวิว กระทบต่อการทำงานของเขา

ในฐานะครอบครัวฟู่เฉินแล้ว การเข้าวงการบันเทิงก็เป็นเพียงกิจกรรมในยามว่างเท่านั้น

ถ้าฉีฉีพูดมากไป ฟู่เฉินก็จะโกรธเป็นฝืนเป็นไฟ ต่อว่าเธอไม่หยุดที่ไม่เข้าใจเขา ไม่ให้ความร่วมมือกับงานของเขา

แต่เขากลับมองไม่เห็น

ทุกครั้งที่เขามีข่าวเสียหาย ฉีฉีจะไม่ยอมหลับไม่ยอมนอนช่วยจัดการปกป้องเขาจากการถูกโจมตี

ทุกครั้งที่เขามีละครใหม่ออนแอร์ ฉีฉีก็จะเป็นคนช่วยประชาสัมพันธ์สร้างกระแสให้กับเขา

ฉีฉีเคยพูดไว้ เธอรู้ว่าการเข้าวงการบันเทิงคือความฝันของฟู่เฉิน

ดังนั้น เธอจึงเต็มใจที่จะใช้ความสามารถทั้งหมดของตัวเองในการช่วยให้ฟู่เฉินขึ้นไปอยู่บนจุดสูงสุด

แต่ในสายตาของฟู่เฉิน

สิ่งที่ฉีฉีทำทั้งหมด เป็นเพียงเล่ย์เหลี่ยมในการรักษาเขาไว้ เป็นเครื่องมือในการอิจฉาหึงหวง

เขาเชื่อมั่นตลอดมา ในโลกนี้คนที่เข้าใจเขาได้ดีที่สุด มีเพียงแค่ซูโหร่วโหร่วที่เป็นเพื่อนสนิทที่เติบโตมาพร้อมกับเขาและจ้าวเฉิงเหิง

เมื่อเห็นสายตาฉันที่มองเขาเต็มไปด้วยความห่วงใย ฉีฉีก็พยายามฝืนยิ้มออกมา

“ไม่เป็นไรหรอก ชิงชิง ไม่ใช่เราตัดสินใจกันไว้แล้วหรือว่าจะยกเลิกงานแต่ง”

“หลังจากนั้น แค่แจ้งให้พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายทราบ เรื่องนี้ก็ถือว่าเสร็จสิ้น และเราก็จะได้เป็นอิสระกันแล้ว”

ฉันน้ำตาคลอพยักหน้า

แต่ไม่คาดคิด

ตกกลางคืน ฉันจะได้รับสายจากจ้าวเฉิงเหิง

ปลายสาย เขาพูดด้วยความไม่พอใจ

“โจวชิง ทำไมครั้งนี้คุณถึงไม่มีเหตุผลเอาซะเลย โหร่วโหร่วเป็นไข้ ผมแค่ไปช่วยรักษาเธอ คุณจะคิดเรื่องทุกอย่างต่ำขนาดนี้เลยเหรอ แค่เรื่องเล็กน้อยนี้ คุณถึงกับไม่มางานเลี้ยงที่เรานัดกันไว้เลยหรอ”

“ตอนนี้พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายมากันแล้ว รอแค่คุณคนเดียว โจวชิง ผมขอเตือนคุณให้รู้จักกาลเทศะด้วย อย่าทำให้ผมต้องไปเชิญคุณมาด้วยตัวเอง”

ปกติแล้ว เมื่อถูกจ้าวเฉิงเหิงตำหนิด้วยท่าทางเย็นชาแบบนี้ ฉันจะรู้สึกเศร้าเสียใจ

แต่ตอนนี้ ที่เผชิญกับการตำหนิด้วยความโกรธของเขา ฉันกลับเพียงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“จ้าวเฉิงเหิง ไหนๆฉันก็จะยกเลิกงานแต่ง งานเลี้ยงนี้ก็ไม่มีความจำเป็นที่ต้องไปแล้วล่ะ”

คำว่า "ยกเลิกงานแต่ง" ทำให้ความโกรธของจ้าวเฉิงเหิงลุกโชนขึ้นอีกครั้ง

ได้ยินเขาพูดด้วยน้ำเสียงโกรธจัดว่า

“คุณรู้ไหมว่าพฤติกรรมของคุณตอนนี้มันเหมือนพวกที่จะเอาแต่ชนะขึ้นสมอง โจวชิง ทำไมผมไม่เคยรู้เลยว่า ที่แท้คุณก็คือมนุษย์ป้าที่ไม่มีเหตุผลแบบนี้ ผมยอมโทรหาคุณแล้ว มันยากมากเลยเหรอที่จะอ่อนข้อให้กัน”

“ทุกคนรออยู่ที่นี่กันหมดแล้ว คุณอยากจะขายหน้าต่อไปอีกนานเท่าไหร่ วันนี้คุณจะต้องมา บอกผมมาว่าคุณอยู่ไหน ผมจะไปรับคุณเลยเดี๋ยวนี้”

ฉันมองที่ปลอกผ้าห่มบนตัวมีลายชื่อโรงพยาบาลอยู่ และจู่ ๆ ก็รู้สึกเหนื่อยล้าเป็นพิเศษ

“ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลอันฮวา มารับฉันเถอะ”