บทที่ 361

“อาการที่เธอเป็นคืออาหารเป็นพิษน่ะครับ อาการไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไร ผมได้ให้ยาไปแล้ว ในสัปดาห์นี้ก็พักผ่อนให้เยอะ ๆ นะครับ ไม่นานร่างกายก็จะฟื้นฟูครับ”

เจียงชั่นอุทานถามขึ้น “อาหารเป็นพิษงั้นเหรอคะ?”

“เป็นความผิดของผมแท้ ๆ” ฮั่วจือสิงมองไปที่เจียงชั่น

“ชั่นชั่น…ซุปตอนเช้าที่ผมไม่ได้ให้คุณกิน เป็นเพราะผมสงสัยว่าป้าเฉินวางยา”

เจียงชั่นอ้าปากค้าง

เธอรู้ดีว่าฮั่วจือสิงไม่ใช่คนที่สงสัยคนอื่นโดยไร้เหตุผล และยิ่งไปกว่านั้นเขาจะไม่กล่าวหาคนรับใช้เก่าที่ภักดีต่อเขาอย่างผิด ๆ แน่นอน

“เดิมทีผมจะยกซุปมาให้คุณกิน แต่ตอนนั้นอาจูกระโดดขึ้นไปบนขอบหน้าต่างเพื่อหาของกิน ผมก็เลยตักไปให้มัน”

“แต่พออาจูได้ดมมันก็เบือนหนีทันที”

“ตั้งแต่ตอนนั้น ผมก็สงสัยว่าในซุปนั่นมันต้องมีอะไรแน่ ๆ ”

เจียงชั่นเพิ่งจะเข้าใจว่าทำไมตอนนั้นเขาถึงดูหนักอกหนักใจ ทำไมถึงได้พูดคำพูดอะไรแปลก ๆ

พูดว่าต่อไปไม่ต้องกินในสิ่งที่ป้าเฉินทำอีก…

“ตอนบ่ายพอผมกลับมาถึงบ้าน ก็เห็นป้าเฉินกำลังยุ่ง” ฮั่วจือสิงพูดต่อ “ตอนนั้นผมก็รู้สึกสงสัยในตัวเธออยากจะให้เผยพิรุธออกมา เพราะงั้นตอนนั้นที่ป้าถามผมว่าทำไมถึงไม่กิน ผมเลยบอกว่าในข้างในซ