ทุกๆ เย็นอรอลินจะไปให้อาหารสุนัขจรจัดซึ่งอยู่ห่างจากร้านของเธอไปอีกสองซอยบริเวณนั้นเป็นเหมือนที่รกร้างที่ผู้คนมักเอาสุนัขและแมวไปปล่อยทิ้งไว้เมื่อไม่ต้องการหรือเมื่อมันพิการบาดเจ็บ หลายๆ ครั้งที่เขาเห็นอรอลินพาพวกมันไปหาหมอเพื่อรักษาและหาบ้านให้เจ้าน้องหมาน้องแมวที่เธอช่วยเหลือไว้ บางตัวก็ได้ที่อยู่ใหม่บางตัวก็ต้องอยู่ไปอย่างแร้นแค้นซึ่งอรอลินจะเป็นคนนำอาหารไปให้พวกมันเสมอๆ จนเมื่อพวกมันเห็นรถอรอลินจอดเท่านั้นก็พากันมานั่งรายล้อมอย่างแสนรู้ และบางครั้งเขาก็ไปกับเธอด้วยซึ่งตอนแรกอรอลินไม่ค่อยเต็มใจนักเพราะคิดว่าเขาไปเล่นๆ แต่เมื่อเขาช่วยเหลือเรื่องค่าอาหารและค่าใช้จ่ายในการรักษาสัตว์บางตัวเธอก็ยินยอมและเต็มใจจะให้เขาช่วยเหลือ
เขาเคยถามเธอว่าทำไมไม่พาพวกมันไปเลี้ยงที่บ้านบ้าง อรอลินก็ให้เหตุผลว่าเธอไม่มีเวลาจะดูแลพวกมันเพราะอยู่คนเดียว ตื่นมาก็ต้องดูแลร้านเดี๋ยวก็ไปซื้อของเข้าร้านและทำงานตลอดทั้งวันกว่าจะทำงานเสร็จก็มืดค่ำ ครั้นจะเอาพวกมันไปเลี้ยงก็จะเป็นการทอดทิ้งพวกมันทางอ้อมเส
ตอนที่70.“หยะ หยุด นะไอ พอแล้ว”เธอห้ามเขาเสียงสั่นเมื่อปลายลิ้นร้อนผ่าวลากไล้หยอกล้อผิวเนื้อบริเวณบั้นเอวหนาของตน พร้อมกับมือหนาแสนซนลูบเคล้นเบาๆ ที่สะโพกอวบ“ที่รัก ไอรักไข่มุก...” เขาบอกเธออีกครั้ง ไม่รู้ว่ามันเป็นครั้งที่เท่าไหร่เธอไม่อาจจะนับได้ แต่มุกรวีก็รู้สึกอบอุ่นเป็นสุขหัวใจพองโตคับอกทุกครั้ง และชอบที่จะฟังเขาบอกรักเธอทุกๆ วัน ไอศูรย์ทำให้เธอมีชีวิตราวเจ้าหญิง“ขอให้ไอได้รักไข่มุกบ้างนะครับคนดี ไอ ไม่ไหวแล้วไออยากรักไข่มุกแทบคลั่งแล้ว นะครับคนดี ที่รัก...” เขาออดอ้อน และไม่รอฟังคำตอบหรือคำอนุญาตจากเธอโฉบริมฝีปากหยักได้รูปลงบนกลีบปาก ระเรื่อที่กำลังเผยอห้ามปรามทันทีอย่างอ่อนโยนระคนเร่าร้อน จนหญิงไม่อาจจะทานทนกระแสพิศวาสที่ร้อนแรงจากชายหนุ่มได้...เธอรักเขา... เสียงเล็กๆ ดังก้องในหัวทำให้ร่างที่แข็งขืนในคราแรกโอนอ่อนไปตามแรงอารมณ์ที่ชายหนุ่มพยายามจะเร่งเร้าให้ไฟปรารถนาแห่งรักลุกฮือร่างอวบอิ่มสั่นสะท้านทุกครั้งที่ริมฝีปากร้อนผ่าวลากผ่านผิวเนื้อละมุนเ
ตอนที่71.วศินพูดเหมือนรู้ซึ่งมันก็ทำให้รสรินหน้าร้อนฉ่าด้วยความอับอายและโมโห“นี่คุณ ให้เกียรติกันบ้างนะ ถึงฉันจะรับเงินจากคุณแต่ฉันก็มีขอบเขตของฉันอย่ามาก้าวก่ายกันดีกว่า งานใครงานมัน คุณเอาตัวให้รอดก่อนเถอะ ส่วนงานของฉันอย่างไรมันก็สำเร็จแน่ๆ” รสรินตวาดเสียงเขียวกลับไป และเสียงของเธอก็ทำให้นายแบบหนุ่มซึ่งหนีแฟนสาวนักแสดงชื่อดังดอดมาหาเธอที่รีสอร์ตของไอศูรย์ตื่นขึ้น“อะไรน่ะที่รักเสียงดังแต่เช้า” ชายหนุ่มเสียงงัวเงียพลางเอื้อมมือมาโอบเอวบาง“ไม่มีอะไรค่ะ แค่พวกโรคจิตโทรมากวนประสาท” รสรินรีบวางสายและกดปิดทันที นิ้วเรียวงามที่เคลือบสีสดกรีดไล้อกแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามอย่างยั่วเย้า“ถ้างั้นเราก็มาหาอะไรทำให้อารมณ์ดีกันดีกว่านะ” ว่าแล้วร่างเปลือยเปล่าของชายหญิงทั้งสองก็โรมรันพันตูกันอย่างดุเดือดถึงพริกถึงขิง เสียครวญครางและเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่นไปทั้งบ้านพักหลังงามก่อนที่ทั้งสองจะแยกย้ายกันในยามสายของวันราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น...
ตอนที่72.“ก็จะให้เรียกอย่างไร แม่คนสูงโปร่งร่างระหงราวนางแบบเหรอ” ชายหนุ่มประชดและรู้สึกสนุกที่ได้ต่อปากต่อคำกับหญิงสาวตัวเล็กตรงหน้า และยิ่งเห็นแก้มแดงๆ ตาวาวๆ ด้วยอารมณ์แบบนี้แล้วยิ่งสนุกจนเขาลืมความเครียดที่สุมใจไปชั่วขณะ และรู้สึกเหมือนได้ผ่อนคลาย“ประชดเสียจนฉันรู้สึกอายเลยนะนั่น แต่ก็จะดีมากหากต่อด้วยว่า สวยและอวบอึ๋มด้วยล่ะลงล็อกพอดี”“เออนั่นสินะ เข้ากับเธอมาก แม่คนสูงโปร่งร่างระหงแสนอวบอึ๋ม” มาร์โคพูดกล้วหัวเราะและก็ได้ค้อนงามๆ จากเธอกลับมา“ไปเรากลับกันเถอะบุญทิ้ง หมดธุระแล้ว”หญิงสาวเรียกเจ้าเหมียวเพศผู้ชื่อว่า เจ้าบุญทิ้ง ด้วยน้ำเสียงสะบัดนิดๆ เพราะฉุนคนตัวโตตรงหน้า เจ้าแมวเหมียวมันมีขนสีน้ำตาลปรอดทั้งตัว แต่ที่เท้าทั้งสี่ข้างของมันมีสีขาวมันจึงเหมือนแมวใส่ถุงเท้าร้องเมี้ยวอย่างเกียจคร้านซ้ำยังซุกจมูกของมันกับมือหนาของมาร์โคที่ลูบหัวมันอยู่เหมือนยังไม่อยากกลับ“อย่ามาทำเป็นหลงสถานที่ไอ้บุญทิ้ง แกมันไอ้ตัวร้าย..&
ตอนที่73.“คุณก็ คิดมากเด็กๆ เขาชอบพอกันก็ต้องมีบ้างที่จะแสดงความรักต่อกัน และแอนนี่ก็มั่นใจในตัวของพ่อเลี้ยงว่าจะไม่ชิงสุกก่อนห่าม”“แต่ไอ้พ่อเลี้ยงนั่นมันก็แอบเอาเปรียบลูกสาวเราจนต้องหมั้นฟ้าแลบนะ”“ก็แค่จูบ เมื่อก่อนคุณทำกับแอนนี่มากกว่านี้อีก ทั้งฉุดกระชากลากถูเอาตัวแอนนี่ไปเก็บไว้เป็นเดือนๆ นะคะ แถมล่วงเกินจนแอนนี่ตั้งท้องตาไอ คุณถึงยอมรับผิดและแต่งงานกับแอนนี่” คราวนี้ภรรยาเสียงเขียวตาเขียวมองผู้เป็นสามีอดีตมาเฟียเจ้าเสน่ห์ ที่แสนจะเผด็จการและร้ายกาจกว่าเคียงภูหลายเท่านัก...ในอดีตนั้น คุณควินซ์นักธุรกิจหนุ่มเชื้อสายอิตาเลียนซึ่งเพิ่งจะมีตำแหน่งพ่อม่ายหมาดๆ มาทำธุรกิจในเมืองไทยและบังเอิญถูกตาต้องใจบุตรสาวคนสวยของผู้ดีเก่าซึ่งก็คือคุณอรสาที่มาช่วยงานบิดาระหว่างปิดเทอม ถึงขั้นแอบลักพาตัวนางกลับไปอิตาลีด้วยเพราะไม่ยอมรับไมตรีจากชายหนุ่มผู้เย่อหยิ่งเจ้าเสน่ห์ที่แสนจะมั่นใจในตนเองว่าสาวๆ จะต้องตอบรับไมตรีตน แต่เมื่อเจอสาวไทยผู้หยิ่งในศักดิ์ศรีเช่นคุณอรสาปฏิเสธเลือดมาเฟียมันจึงร้อน
ตอนที่74.ร่างสูงเดินจูงมือสาวน้อยคนสวยลิ่วๆ ไปยังเจ้าบุญเลิศที่ยืนเล็มหญ้าอยู่อย่างสบายอารมณ์ พลางอุ้มร่างบางขึ้นนั่งแล้วโหนตัวนั่งซ้อนเร็วรี่ก่อนจะกระตุกบังเหียนเบาๆ ให้มันวิ่งออกจากที่ตรงนั้นทันที ด้วยความร่าเริง ก็เขาอดทนรอมาหลายวันแล้วที่จะได้อยู่ลำพังกับเธอ เพราะช่วงนี้คุณควินซ์ก็แสนจะกันท่า ซ้ำพราวดาวก็เฝ้าวนเวียนมาเกาะแกะจนเขาไม่สามารถปลีกตัวได้ แต่วันนี้เป็นวันที่พราวดาวไม่มาหาเขาแต่เช้าเช่นทุกๆ วัน และก็เป็นวันดีให้เขามีโอกาสได้ทำบุญคู่กับสาวน้อยคนสวย แม้เธอจะดูงอนๆ เขาอยู่ก็ตามคุณควินซ์ซึ่งพอรู้ตัวว่าเคียงภูแอบฉกไอศิยามาได้ ก็วิ่งตามมาด้วยความเจ็บใจที่เสียท่าว่าที่ลูกเขย และก็ได้แต่ยืนเข่นเขี้ยวอย่างเจ็บใจเมื่อพ่อเลี้ยงเจ้าเล่ห์ผู้จ้องจะฉกลูกสาวคนสวยไปจากอกนั้น ขี่ม้าพาลูกสาวคนสวยของตนไปอย่างเริงรื่นจนน่าหมั่นไส้ หากไม่อคติเกินไป เขาเห็นเคียงภูหันมายิ้มล้อเลียนให้อีกต่างหาก“ฮึ่ม.. กลับมาเมื่อไหร่นะพ่อจะฟาดให้กบาลแยกเลยไอ้พ่อเลี้ยงเคียงภู”“ดูสิคะคุณแก้ว คุณควินซ์แกเป็นมากนะคะ แอนนี่คิดว
ตอนที่75.เคียงภูก็พอจะเข้าใจสิ่งที่ไอศิยากำลังคิด ชายหนุ่มยิ้มอย่างพอใจที่สามารถเข้าถึงดวงใจน้อยๆ ของไอศิยาได้มากขึ้นทุกๆ วัน และในตอนนี้เขาเชื่อว่าไอศิยานั้นต้องมีความรู้เช่นเดียวกับตนอย่างแน่นนอน...“ปล่อยสิคะ น้องซินดี้จะนั่งดีๆ”“ไม่เอานั่งแบบนี้ล่ะอุ่นดี พี่ภูหนาวนะ”“น้องซินดี้ไม่ได้เป็นตัวแทนของใครนะคะ จะช่วยให้ใจใครอุ่นไม่ได้หรอก” ไอศิยากล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเบาหวิวเมื่อชายหนุ่มไม่ปล่อยให้ตนได้นั่งอย่างต้องการ และพลอยคิดว่าทั้งหมดที่เคียงภูทำและแสดงต่อเธอเพียงเพราะอยากเอาชนะ เห็นตนเป็นตัวแทนของมุกรวีและเพื่อกันพราวดาวออกจากชีวิตอย่างที่พราวดาวพูดใส่หน้าเธอเมื่อวันก่อนแม้ว่าไอศิยาจะบอกตัวเองว่าไม่สนใจไม่ใส่ใจ แต่ด้วยความเป็นผู้หญิงก็อดคิดเล็กคิดน้อยไม่ได้ ยิ่งความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเคียงภูมันดูแปลกๆ อิหลักอิเหลื่อจนเธอสับสน และที่ไอศิยาคิดเช่นนี้ก็เพราะตอนนี้เธอหลงรักเขาหมดใจจึงอดเจ็บแปลบในใจไม่ได้เมื่อนึกถึงเหตุผลข้อนี้ ไอศิยาจึงได้พูดออกมาด้วยความน้อยใจดวงตาสีบลูไดมอนสดใสสลดวูบลงใบหน้าสวยที่เชิดอยู่เสมอก้มนิ่งหลบตาเขาซึ่งมองมาด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก“บรรยากาศดีๆ เสียหมดเลย
ตอนที่76. คุณไพลินกล่าวเท่านั้น น้ำตาแห่งความเจ็บปวดอาดูรก็ไหลพรู ก่อนจะหันหลังเดินหนีสามีซึ่งมองตามด้วยความรู้สึกหลากหลาย หากแต่คนที่ถลำลึกตกลงไปในบ่วงแห่งบ่วงตัณหาความอยากได้อยากมีและหลงในวังวนธุรกิจอันดำมืดก็ยากจะไถ่ถอนและไม่สามารถถอนตัวกลางคันได้ มีแต่จะต้องเดินต่อไป เสมือนขึ้นขี่หลังเสือร้ายหากลงจากหลังมันเมื่อไหร่ก็ไม่แคล้วจะเป็นอาหารอันโอชะของมัน...“พี่ชาติ...พาฉันไปหาใครคนหนึ่งที...” คุณไพลินเรียกพี่ชายนอกสายเลือดซึ่งมองนางด้วยความรักไม่เสื่อมคลาย พลางเดินไปที่รถยนต์คันใหญ่“จะเอาแบบนั้นจริงๆ หรือแม่เลี้ยง”“ใช่ พี่ก็รู้ว่าไพลินไม่มีทางเลือก ไม่เราก็ใครต้องเจ็บปวดกับเรื่องนี้ไปตลอดไม่จบไม่สิ้น และหากจะมีใครสักคนรับผิดชอบก็ต้องเป็นโสภณ ไม่ใช่น้องดาว”“พี่จะอยู่เคียงข้างแม่เลี้ยงเสมอ”“ขอบคุณสำหรับความรักและปรารถนาดีที่พี่มีให้เราแม่ลูกตลอดมา...ชาตินี้ไม่รู้จะตอบแทนความรักของพี่อย่างไร ขอบคุณจริงๆ ไพลินมันโง่เอง...”นางกล่าวอย่างเจ็บช้ำ พลางเมินหน้ามองนอกหน้าต่างรถที่กำลังขับเคลื่อนไป ชาติชายหนุ่มใหญ่ผู้เฝ้ามองดอกฟ้าอย่างเทิดทูนมาตลอดชีวิตก็ได้แต่มองนางด้วยสายตาของทาสผู้ซื่อสั
ตอนที่77.แม่บ้านผู้โชคร้ายซึ่งทำงานกับโรงงานมานานนั้น บังเอิญวันนี้ต้องมาทำความสะอาดโกดังโดยมีลูกสาววันสิบสี่มาช่วยอีกแรง ถูกพวกคนใจทรามทั้งสามข่มขืนอย่าบ้าคลั่งและทารุณ และเด็กสาววัยสิบสี่ร่างเล็กบอบบางก็ทนความเจ็บปวดจากการถูกย่ำยีอย่างทารุณไม่ไหว และเสียชีวิตขณะนำตัวส่งโรงพยาบาล ส่วนผู้เป็นแม่นั้นตอนนี้ยังหลับไม่ได้สติและหากเธอตื่นขึ้นมาเพื่อพบว่าลูกสาวซึ่งเผชิญชะตากรรมเดียวกับตนนั้นได้จากโลกนี้ไปแล้วจะเป็นอย่างไร...ความรู้สึกของคนเป็นแม่นั้นคงจะเจ็บปวดไม่น้อย แม้มาร์โคจะไม่ได้เป็นพ่อคนแต่เขาก็รู้ว่าแม่นั้นหากเจ็บแทนลูกได้ แม่จะไม่ลังเลเลยสักนิดที่จะเจ็บแทน เหมือนที่แม่ของเขาเคยเจ็บ...พวกมันตั้งใจจะเผาทั้งสองแม่ลูกให้มอดไหม้ไปกับเปลวเพลิง...แต่โชคดีเหลือเกินที่คนของเขาไหวตัวทันเพลิงไหม้โกดังแค่เล็กน้อยและทางด้านโรงงานนั้นก็สามารถแก้ไขได้ทันและจับคนที่กำลังจะวางเพลิงได้ แม้ว่าปรกติแล้วจะมีเวรยามรักษาการณ์ แต่ผู้ที่เป็นเวรยามก็ถูกพวกมันฟาดจนสลบไปทั้งสองคน“อย่าๆ เราผิดไปแล้ว เราไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเป็นแบบนั้น เราไม่รู้เราขอโทษไว้ชีวิตเราเถอะ อย่าทำอะไรเราเลยนะ ฉันมีครอบครัวต้องเลี้ย
ตอนที่94. อวสาน“นี่แนะๆ เด็กช่างซัก” ไอศิยาซุกไซ้จมูกกับพวงแก้มยุ้ยๆ ของลูกสาวจนแม่หนูน้อยหัวเราะคิกคักอย่างถูกอกถูกใจ“เอ่อ คุณหนูซินดี้ครับ” เสียงเควินเอ่ยขึ้นอย่างเกรงใจครอบครัวสุขสันต์“มีอะไรคะพี่เควิน”“ให้ผมช่วยดูแลน้องเวียงพิงให้ไหมครับ น้องเวียงพิงครับอยากไปหาพวกพี่ๆ ไหมครับ คุณลุงเควินสุดหล่อจะพาไป” ชายหนุ่มเอ่ยขอและชักชวนหนูน้อยพลางพยักพเยิดไปทางพี่ๆ และหนูน้อยเวียงพิงก็พยักหน้าทันทีพร้อมกับกางแขนป้อมๆ ไปหาลุงเควินสุดหล่อ“ไปๆ พิงจาไปหา ปี้จาย ปี้ร้าก” แล้วเควินก็อุ้มน้องเวียงพิงไปหาพี่ๆ ซึ่งกำลังเล่นขี่ม้าลุงมาร์โคอย่างสนุกสนานทันที เคียงภูหันมามองภรรยาคนสวยด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ และนึกขอบคุณเควินที่เข้ามาได้จังหวะพอดี“ว้ายยย...พี่ภูจะทำอะไรคะ” ไอศิยาร้องอย่างตกใจเมื่อจู่ๆ สามีสุดหล่ออุ้มเธอขึ้นแนบอก แต่เมื่อเงยหน้าสบตาสามีจอมเจ้าเล่ห์แล้วไอศิยาก็ต้องก้มหน้างุดอย่างขัดเขิน“คนบ้า...”“บ้าก็บ้ารักน้องซินดี้คนเดียวนั่นล่ะครับ”“ไม่น่ารักคนแก่จอมหื่นเลย” เธอเอ่ยเสียงเบาเมื่อสามีวางร่างเธอลงบนเตียงกว้างในห้องนอนแสนสวยของบ้านพักริมหาดอันงดงาม“แล้วรักมากไหมครับ”“ค่ะ รักมาก”ไอศิ
ตอนที่93.“ไอรักไข่มุกที่สุด และรักลูกๆ ของเรามากไอบอกไข่มุกรึยังนะ” เขาเอ่ยเสียงพร่าชิดแก้มแดงปลั่งอย่างแสนรัก“ค่ะไอบอกแล้ว ไข่มุกก็รักไอมากที่สุดและรักลูกๆ ของเรามากเหมือนกัน”“นับจากนี้เราจะรักกันทุกวันนะครับ” ชายหนุ่มพูดเข้าทางตนเองหน้าตาเฉยขณะเล้าโลมร่างงามอย่างไม่ปล่อยให้เธอได้มีเวลาคิด ริมฝีปากหยักสวยก็เคล้าคลอดูดดื่มหยอกเย้าริมฝีปากระเรื่อด้วยความเร่าร้อนหิวกระหาย เขาจุมพิตเธอเหมือนว่าห่างหายจากจุมพิตมาแสนนานนับปี ก่อนจะค่อยๆ แทรกกายแกร่งเข้าสู่ความอ่อนนุ่มชุมชื้นที่พรักพร้อมของเธอ แล้วจับจูงมือบางไปเที่ยวชมวิมานแห่งรักที่เขาถักทอขึ้นเพื่อเธอเพียงผู้เดียวอย่างสุขสม...งานแต่งงานของไอศูรย์กับมุกรวีถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย ในเวลาสองปีถัดมาบนเกาะส่วนตัวของมาร์โค ซึ่งเขาได้รับมรดกจากผู้เป็นตาที่มอบให้เขาก่อนท่านจะเสียชีวิตจึงทำให้ในตอนนี้มาร์โคไม่ใช่เพียงเศรษฐีหนุ่มทายาทคนโตของควินซ์ กัสซินี่เท่านั้น หากแต่เขายังเป็นทายาทคนเดียวของ เดล ซาปาเตโน ตระกูลดังมั่งคั่งร่ำรวยอีกหนึ่งตระกูลของสเปนงานแต่งงานเรียบหรูที่มีรูปบ่าวสาวพร้อมลูกๆ วัยสองขวบครึ่งอยู่ในภาพแต่งงานนั้นดูอบอุ่นและอบอว
ตอนที่92.ภาพทารกตัวแดงยับย่นที่แผดเสียงร้องไห้จ้านั้นก็ตรึงตาตรึงใจของผู้เป็นบุพการีทั้งสองอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ น้ำตาแห่งความปลื้มปีติของผู้เป็นพ่อแม่ไหลซึมขอบตาเมื่อพยาบาลทำความสะอาดร่างกายทารกน้อยทั้งสองแล้วก็นำเด็กๆ มาให้คุณพ่อคุณแม่ได้ชื่นชมและให้เด็กน้อยทั้งสองได้ดูดดื่มน้ำนมหยดแรกจากจากทรวงอกของมารดา แค่เห็นทารกตัวแดงๆ เมื่อแรกเกิดซึ่งทุกๆ ส่วนที่ประกอบขึ้นเป็นทารกน้อยก็บอกได้ทันทีว่าเด็กทั้งสองนั้นจะเป็นลูกของใครไปไม่ได้นอกจากลูกของเขา ไอศูรย์ อเล็กซิโอ กัสซินี่ กับมุกรวี กัสซินี่เท่านั้นมือบางสั่นระริกของมุกรวีไล้แก้มใสๆ ของทารกน้อยทั้งสองที่กำลังหลับตาพริ้มดื่มกินน้ำนมจากอกของตนอย่างตื้นตันใจในขณะที่ไอศูรย์เองก็รู้สึกไม่แตกต่างกัน เขาเฝ้ามองปากน้อยๆ นั้นดูดดื่มน้ำนมอย่างหิวหระหายด้วยความรักมือหนาโอบร่างของคนทั้งสามไว้อย่างสุดแสนรักสุดหัวใจ...“ขอบคุณนะครับที่รัก ขอบคุณที่ให้ลูกที่น่ารักกับผม...ลูก...ลูกๆ ของเรา” ชายหนุ่มจุมพิตหน้าผากมนเบาๆ ใบหน้าหล่อเหลายิ้มกระจ่างด้วยความยินดี“ค่ะลูกเรา ลูกของเรา...” มุกรวีกล่าวด้วยน้ำตานองหน้า หากแต่เป็นน้ำตาแห่งความปลาบปลื้ม ความเจ็บป
ตอนที่91.“ว่าไงจ๊ะ ที่รัก” เคียงภูยั่วเย้า ดวงตาคมกรุ้มกริ่ม มองภาพนางฟ้าน้อยๆ ที่นั่งหน้าแดงก่ำอยู่ตรงหน้าอย่างแสนรัก“อ้าว.. นี่พี่ภูมีเมียเป็นใบ้รึไงน้า...”“คนบ้า...” สาวน้อยค้อนให้สามีซึ่งยิ้มยั่วใส่ตาพลางหลบริมฝีปากและจมูกคมที่ฉกวูบเข้ามาใกล้จนเคียงภูพลาดที่จะจุมพิตแก้มนวล แต่ได้จุมพิตเรือนผมสลวยแทน หากชายหนุ่มก็เกี่ยวรัดร่างบางไว้ในอ้อมแขนแนบแน่น“สายแล้วนะครับ น้องซินดี้ไม่หิวเหรอ”“ตายแล้ว กี่โมงแล้วคะ”“จะสิบโมงแล้วจ้ะที่รัก” เขาตอบพลางไล้เรือนผมสลวยเล่นอย่างเพลิดเพลินไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยให้เธอได้ห่างหายจากอ้อมกอด และไอศิยาก็ได้พบว่าเขาอาบน้ำแล้วและแต่งกายอยู่ในชุดลำลองสบายๆ“เอ่อ พี่ภูปล่อยน้องซินดี้สิคะ น้องซินดี้อยากอาบน้ำ” เธอบอกในขณะที่กอดผ้าห่มแนบกายแน่นเพื่อหลบเลี่ยงสายตาวาวๆ ของเขาที่มองมาด้วยความปรารถนาที่ปิดไม่มิด“ก็ไปสิจ๊ะ มาเดี๋ยวพี่พาไป”“มะ ไม่ต้องค่ะ น้องซินดี้จะไปเอง” เธอรีบบอกปัดเมื่อคนตัวโตทำท่าจะช้อนร่างเธออุ้มเข้าห้องน้ำอย่างปากว่าจริงๆ แต่คำพูดต่อมาของเขายิ่งทำให้เธอหน้าร้อนด้วยความขัดเขิน“เชื่อพี่เถอะว่าน้องซินดี้ต้องการความช่วยเหลือจากพี่ เพราะเมื่อ
ตอนที่90.หลังจากน้ำชำระร่างกายเสร็จแล้วเจ้าบ่าวหมาดๆ ก็เดินมาชะโงกหน้ามองเจ้าสาวแสนสวยซึ่งแกล้งนอนหลับอย่างขบขันเจ้าสาวผู้กลัวฝน เปลือกตาบางขยุกขยิกเหมือนระแวงนั้นน่ารักน่าเอ็นดูนัก“อืม นอนเร็วจัง เหนื่อยมากเหรอจ๊ะน้องซินดี้..” ชายหนุ่มแกล้งถามชิดแก้มนวล ลมหายใจร้อนๆ เป่ารดแก้มใสจนคนที่แกล้งหลับนอนใจสั่นและไม่สามารถควบคุมร่างกายที่ตื่นเร้าเพราะมือและริมฝีปากร้อนๆ ซึ่งแกล้งขบใบหูบางอย่างหยอกเย้า จนขนอ่อนในร่างกายลุกชัน“ไม่ตอบสงสัยหลับจริงๆ แบบนี้เราก็ลักหลับเจ้าสาวได้ล่ะสิ” ไม่พูดเปล่ามือหนาก็ยังแกล้งสอดเข้าไปใต้ผ้าห่มนุ่มและลูบไล้บั้นเอวบางแผ่วๆ และมันก็ได้ผลเมื่อคนที่หลับตานิ่งอยู่นั้นลืมตาทันทีและหันมามองเขาตาเขียว“อะ...อุ๊บส์...” ยังไม่ทันที่เจ้าสาวจะได้เอ่ยอะไร เจ้าบ่าวที่จ้องจะพาเจ้าสาวเข้าหอก็ประทับจุมพิตเร่าร้อนลงบนกลีบปากงามทันที ลิ้นร้อนผ่าวดูดกลืนทุกอณูเนื้อหวานล้ำจากริมฝีปากสาวมือก็ไม่หยุดสร้างความปั่นป่วนให้เรือนกายสาวน้อยซึ่งบัดนี้เปล่าเปลือยโดยที่เธอเองไม่ทันได้รู้ตัว และเมื่อไอศิยารับรู้ว่าตัวเองเปลือยเปล่าก็พบว่าคนตัวโตที่กำลังมองเธอด้วยแววตาหวานล้ำนั้นก็ไม่มีเสื้อ
ตอนที่89.“คุณก็ตั้งแง่กับพ่อภูเขาเกินไป ทีคุณทำกับแอนนี่ยิ่งกว่านี้อีกทำไมไม่คิดบ้างล่ะคะ พ่อภูเขายังเป็นสุภาพบุรุษกล้าทำกล้ารับ ซ้ำยังรักษาเกียรติไม่ล่วงเกินน้องซินดี้มากไปกว่ากอดจูบประสาคนรักกันก็ดีเท่าไหร่แล้ว ผิดกับคนแถวๆ นี้กับลูกชายเขานะคะ ปากหนักแถมท่ามากจนเกือบเป็นเรื่อง”“โธ่ แอนนี่ล่ะก็”“มันจริงไหมล่ะคะ..” คุณอรสามองสามีตาเขียวและคุณควินซ์ก็ต้องเข้ามากอดร่างซึ่งยังคงความงามมิสร่างนั้นอย่างเอาใจแต่มิวายจะโอดครวญน้อยๆ เมื่อภรรยาอ้างถึงเรื่องเก่าคราวหลัง“เราก็แก่ลงทุกวันนะคะ เอาชนะคะคานกันไปก็ลูกหลานเราเองที่เป็นทุกข์” คุณอรสาปลอบสามีกลายๆ“ก็ผมแค่หมั่นไส้ไอ้ลูกเขยที่รักของคุณเท่านั้นล่ะ”“ก็คนมันเหมือนกันไงคะ พอเจอคนที่เหมือนกันก็เลยเขม่นกัน รับไม่ได้”“ครับผมยอมรับผิดแล้วครับ ให้ลูกแต่งงานอาทิตย์หน้าก็ได้”ในที่สุดคุณควินซ์ก็ยอมแพ้และเมื่อสิ้นคำพูดนั้นเสียงเฮของลูกๆ ก็ดังลั่น พร้อมกับร่างสูงของเคียงภูวิ่งถลามากอดว่าที่พ่อตาอย่างดีใจจนลืมตัว ส่วนว่าที่พ่อตาก็ได้แต่หน้าแดงจัดเพราะขัดเขินลูกๆ ที่ก็ต่างพากันยิ้มล้อเลียน แต่ทุกคนต่างก็มีความสุขและคนที่เป็นสุขออกนอกหน้ามากกว่าใค
ตอนที่88.“เข้าใจค่ะ น้องซินดี้ขอโทษที่คิดไม่ดีกับแบบนั้นกับคุณน้องดาว ถ้าเรามีโอกาสเราไปเยี่ยมเธอกันดีมั้ยคะ”เธอเอ่ยเสียงอ่อยพลางซบหน้าลงกับอกแกร่งอย่างจำนนและรู้สึกปรอดโปร่งเป็นสุข ชายหนุ่มโอบร่างงามไว้ในอ้อมแขนอย่างแสนรักแล้วยังต้องคอยข่มความปรารถนาที่ตีตื้นขึ้นมาเมื่อร่างนุ่มนิ่มมีเพียงผ้าห่มเท่านั้นกั้นไม่ให้เนื้อแนบเนื้อ“ก็ดีนะ พี่ก็หวังว่าน้องดาวจะหายดี”“น้องซินดี้อยากให้เธอหายดีจังค่ะ” ไอศิยาเอ่ยออกมาจากใจจริง“แล้วทีนี้ก็ยอมเป็นเมียพี่แล้วใช่ไหม” เคียงภูวกเข้าเรื่องเดิมซึ่งค้างคาอยู่หน้าตาเฉย“แน้ ใครบอกน้องซินดี้ยังไม่ได้บอกสักคำ”“อ้าวก็เราเข้าใจกันแล้ว เราก็ต้องแต่งงานกันสิจ๊ะ นะๆ พี่ภูรอไม่ไหวแล้วรักน้องซินดี้ใจจะขาด” ไม่พูดเปล่าแต่จมูกคมๆ นั้นก็ซุกไซร้ดอมดมแก้มใสอย่างไม่อาจหักห้ามใจได้ และริมฝีปากก็ประทับจุมพิตลงบนกลีบปากสีเรื่อที่กำลังจะร้องห้ามอย่างเร่าร้อน“พี่ภู หยุดนะ คนบ้ากาม เอาเปรียบน้องซินดี้อีกแล้ว”“โธ่ ที่รักจ๋า พี่ภูคิดถึงน้องซินดี้จะแย่อยากจะมาหาตั้งแต่วันที่น้องซินดี้หนีพี่มา แต่มีงานสำคัญเลยมาไม่ได้ นะจ๊ะ ให้พี่ภูชื่นใจสักนิด รับรองว่าน้องซินดี้ของพี่ภ
ตอนที่87.“คนเจ้าเล่ห์ หน้าทนที่สุด” ไอศิยาเอ่ยออกมาอย่างสุดทนกับท่าทางยียวนนั้นพลางรั้งผ้าห่มมาคลุมร่างเปล่าเปลือยเมื่อเขาคลายอ้อมแขน แต่เคียงภูก็เข้ามาโอบร่างบางทันทีอีกเช่นกัน“ก็หากไม่หน้าด้านจะมีเมียเหรอครับ”“ใครเป็นเมียใครพูดดีๆ นะ แล้วน้องซินดี้ก็จะถอนหมั้นด้วย ไม่เป็นเมียใครทั้งนั้น” เธอกล่าวออกมาอย่างน้อยใจ ใบหน้าสวยงอง้ำ“ก็น้องซินดี้จะต้องเป็นเมียพี่ภูไง”“โน่นเลย ไปให้น้องดาวเป็นเมียเลยไปไม่ต้องมายุ่งกับเขา”“น้องดาวเขามาเกี่ยวอะไรด้วย” เคียงภูพูดยิ้มๆ รู้ทั้งรู้ว่าเธอกำลังหึงหวงตน“เชอะ เชื่อตายล่ะ แล้วนี่พี่ภูบุกรุกห้องน้องซินดี้ได้อย่างไรเข้ามาทางไหน” ถามเป็นชุดเมื่อนึกได้ว่ามีเรื่องคาใจ“ก็เดินเข้ามาเฉยๆ เพราะมาหาคู่หมั้นตัวเองใครจะหวงห้ามล่ะ”“แต่นี่มันห้องนอน ห้องส่วนตัวนะคะ พี่ภูเข้ามาแบบนี้บุกรุกชัดๆ ซ้ำยังๆ เอ่อ...” สาวน้อยเถียงหน้าแดงก่ำ เมื่อพูดไปพูดมาก็วกเข้าเนื้อตัวเองเสียนี่“ยังอะไรจ๊ะ พี่ภูทำอะไร”“คนบ้า...” สาวน้อยทุบอกกว้างอย่างขัดเขินพลางเอียงหน้าหนีจมูกคมๆ ที่โฉบลงมาบนแก้มใสของตน พลางขึงตาใส่คนชอบเอาเปรียบหากแต่เขาก็หัวเราะชอบใจกับท่าทางแสนงอนของเธอ“ถ
ตอนที่86.“พี่ภูคนบ้า..” สาวน้อยบ่นกับตัวเองในใจขณะนอนแช่น้ำอุ่นๆ ไอศิยารู้สึกสบายและรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นเมื่อกลิ่นน้ำมันหอมระเหยกลิ่นที่ตนชื่นชอบนั้นลอยเข้าจมูก ไอศิยานอนแช่น้ำอุ่นจนพอใจจึงลุกอาบน้ำแล้วเดินออกจากห้องน้ำอย่างรู้สึกสดชื่นขึ้น...“กรี๊ดดด...อุ๊บส์...” เสียงกรีดร้องอย่างตื่นตกใจหายลงไปในลำคอเมื่อริมฝีปากร้อนๆ ของคนที่เธอคิดถึงอยู่ทุกลมหายใจประทับลงมาเพื่อเก็บกักเสียงร้องของเธอไว้ในอุ้งปากหนา มือกร้านงานรวบเอวบางเบียดชิดร่างแกร่งอย่างจงใจและโหยหามือร้อนผ่าวลูบไล้ไปตามเนื้อนวลที่เย็นลื่นเพราะเธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จกลิ่นหอมระรวยจากร่างสาวทำให้คนที่เฝ้าโหยหาอยากกกอดและเป็นเจ้าของร่างนี้ถึงกับครางอย่างถูกใจเมื่อลิ้นเล็กๆ นั้นตอบสนองจุมพิตร้อนแรงของเขาอย่างเผลอไผลลืมตัว หรืออะไรไม่อาจจะทราบได้แต่มันทำให้เคียงภูพอใจมาก และไม่ยอมเสียโอกาสอันงดงามนี้ไปริมฝีปากร้อนเร่าจูบซับดูดดื่มกวาดลิ้มทุกหยดความหวานจากริมฝีปากเห่อบวมเพราะพิษจุมพิตของตนอย่างแสนรัก ลมหายใจร้อนผ่าวปะทะผิวเนื้อเนียนบอบบางจนไอศิยารู้สึกเหมือนว่าผิวเนื้อตนมันมอดไหม้อีกทั้งมือร้อนๆ นั่นอีกไม่ว่าเขาลูบไล้ไปตรงไหนบนร่าง