บทที่ 21

"ถ้าง่วงก็นอนนะ" มือหนาดันศีรษะของเธอให้มาพิงลงกับไหล่กว้างเพื่อเธอจะได้มีที่ยึดไม่ให้ล้ม

"เราจะไม่ตายอยู่ในป่านี้ใช่ไหม"

"ไม่ตายหรอก" ถ้าถูกเจ้าหน้าที่จับได้ อย่างมากก็คงถูกดำเนินคดี แต่เธอนี่สิต้องมาติดร่างแหไปด้วย

ดึกๆ ฝนเริ่มตกหนักกว่าเดิม หลังคาที่ทำไว้ตอนนี้เริ่มรับแรงกระแทกของเม็ดฝนไม่ได้แล้ว สมิงดำเลยถอดเสื้อออกมาคลุมร่างให้กับเธอ

"หนาว" ถึงแม้ว่าเขาจะพยายามให้ความอบอุ่นกับเธอแต่ร่างกายของเธอก็ยังหนาวสั่น

"เดี๋ยวอีกหน่อยก็เช้าแล้วทนเอาหน่อยนะ"

"ฉันคิดถึงยาย"

เขาได้แต่โอบกอดเพื่อปลอบเธอไว้ ภาวนาให้เวลาเดินเร็วๆ หน่อย จะได้หาทางออกจากป่านี้ได้

และเวลานั้นก็มาถึง พอเห็นแสงสว่างสมิงดำก็ปลุกเธอให้ตื่น

"ทำไมตัวคุณร้อนจัง" ฟ้างามตื่นขึ้นมาก็สัมผัสถึงร่างกายของอีกฝ่าย ว่าตอนนี้อุณหภูมิในร่างกายของเขาสูงมาก

"ไม่มีอะไรหรอกเราไปกัน"

"คุณใส่เสื้อก่อนสิคะ" เธอเอาเสื้อที่เขาใช้คลุมให้เมื่อคืนมาให้เขาใส่

จังหวะที่เดินออกมาเสียงเขาไอตลอดทาง ถึงแม้ว่าจะกลั้นไว้ก็กลั้นไม่อยู่ และมันก็เป็นเสียงให้ลูกน้องที่ตามหาอยู่ได้ยิน

"นายครับ"

"ทางนี้ค่ะ" ได้ยินเสียงกายเรียกฟ้างามก็ตะโกนตอบกลับ ส่วนสมิงดำตอ