เส้นเลือดดำถูกตัดเช่นนั้น มิถึงครึ่งก้านธูปเขาก็ต้องเสียเลือดจนตาย ร่างกายยิ่งกำยำมากเท่าใด การไหลของเลือดจะไหลเร็วอีกนับเท่าตัว บาดแผลเล็กแต่อนุภาพคับแน่นเลยทีเดียว“เจ้า...”เชียวเฟยพยายามสกัดจุดห้ามเลือด นอกจากเจ็บกายแล้วเขายังเจ็บใจเป็นที่สุด เมื่อตัวเขากำลังลนลานพยายามทำให้เลือดหยุดไหล พี่สาวกลับยืนส่งยิ้มให้ ราวกับอาการของเขาเป็นเรื่องตลกขบขันชายหนุ่มเริ่มรู้สึกหน้ามืดจนซวนเซ ความหนาวเหน็บเริ่มแทรกผ่านไปทั่วร่าง ทั้งที่อากาศกำลังร้อนอบอ้าวอยู่แท้ ๆ เชียวเฟยทรุดลงกับพื้นดิน มือที่กดบาดแผลมันดูไม่เป็นผลเลย‘บาดแผลทั่วไปยังพอหาทางหยุดเลือดได้ แต่เส้นเลือดดำคือเส้นเลือดหลักสำคัญ ที่แม้แต่หมอในยุคอนาคตยังต้องคิดหนัก หากเส้นเลือดดำมีการฉีกขาด เพราะมันมิได้ต่อง่าย ๆ และหยุดการไหลของเลือดได้เช่นเส้นเลือดอื่น เจ้ายังต้องเรียนรู้เรื่องร่างกายมนุษย์อีกมากน้องชาย’เชียวอวิ๋นมองดูการต่อสู้เบื้องหน้าอย่างสงบ นางมั่นใจในฝีมือของอี้หรูและผู้ติดตาม ก่อนที่หญิงสาวจะเลิกคิ้วสูง เมื่อร่างของใครบางคนพุ่งผ่านนางไป เพื่อเข้าช่วยเหลืออี้หรู หญิงสาวยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปยังคณะเดินทาง เมื่อท
แม่ทัพหนุ่มส่งมันให้แก่หญิงสาว ก่อนที่เชียวอวิ๋นจะอ่านมันอย่างรวดเร็ว เพราะจากสีหน้าของเฉาเชียนแล้ว นางรับรู้ได้ทันทีว่าต้องมีเรื่องไม่ปกติหญิงสาวยื่นส่งให้พ่อสามี ก่อนที่ตัวนางจะให้อี้หรูนำกระดานไม้มาให้นาง เชียวอวิ๋นเขียนบางอย่างลงไป“ข้าจะเดินทางล่วงหน้าไปก่อนเจ้าค่ะ”ใต้เท้ากวงอ่านข้อกระดานไม้ ก่อนจะเงยหน้ามองลูกสะใภ้ นางเพิ่งผ่านการต่อสู้มาไม่นาน เขามั่นใจว่านางต้องบาดเจ็บอยู่ไม่น้อย แค่ไม่เอ่ยปากบอกใครให้ไม่สบายใจเท่านั้น แล้วนี่ถ้าเดินทางไปช่วยลูกชายของเขา อาจทำให้...“ให้นางไปเถอะขอรับ สามีภรรยาชะตาร่วมกัน ความสัมพันธ์ของเขาสองผัวเมียจะมีมากน้อย อย่างไรเสียเขาสองคนก็คือคู่เกื้อหนุนกันนะขอรับ”“ด้วยนิสัยของบุตรชายข้า เขาต้องไม่ค่อยพอใจเป็นแน่ ที่อวิ๋นเอ๋อร์ไป”“แค่ไม่พอใจจะกลัวอะไรเล่าขอรับ สิ่งที่เราต้องกลัวคือความปลอดภัยของเขามากว่า คนของเชียวอวิ๋นที่คอยดูบุตรชายของใต้เท้าอยู่ คงต้องมองแล้วว่าเกินกำลังที่จะรับไหว จึงได้ส่งข่าวมาเช่นนี้”‘ข้าจะปลอดภัยเจ้าค่ะ’กวงเจี้ยนรู้สึกจุกที่ลำคอ ครอบครัวของเขาเข้าช่วงมรสุม ทว่ากลับได้เชียวอวิ๋นหญิงสาวที่สกุลใดก็มิต้องการ มาคอยเป็นเกราะอ
สิ้นคำพูดชายในชุดดำนับสิบ ได้กรูเข้าล้อมสองสามีภรรยาเอาไว้ เชียวอวี้จิ้งกันให้ภรรยาหลบอยู่หลังตน ก่อนจะชักกระบี่ออกมาเพื่อต้านรับการโจมตีต้วนเหนียงพยายามมองหาคนของบุตรสาว แม้ว่าจะยังไม่เข้าใจมากเท่าไหร่ ว่าสามีรู้สิ่งใดมา แต่ตัวนางเองก็ถูกหมายหัวจากภรรยาเอกของสามีอยู่แล้วหมับ! ร่างของต้วนเหนียงถูกดึงออกจากวงล้อม ทำให้ท่านเสนาบดีเสียสมาธิ เคร้ง! ชายหนุ่มได้พุ่งเข้าช่วยเหลือเอาไวได้ทัน เขาเองก็ลืมไปว่าท่านเสนาบดีปกป้องภรรยาอยู่ เขาก็โผล่มาชิงตัวนางไปเสียดื้อ ๆ ย่อมทำให้ท่านเสนาดีตื่นตกใจได้เป็นอันว่าชายหนุ่มและฮูหยินรองก็ตกอยู่กลางวงล้อมของศัตรูเสียพร้อมกันอีกครั้ง หากไม่พะวงกับสตรีหนึ่งเดียว คนแค่นี้เขาไม่คณามือเลย แต่จะให้เขาบาดเจ็บทั้งที่มีคนอยู่เบื้องหลัง เขาคงไม่สะดวกที่จะเจ็บตัวได้จริง ๆเชียวอวี้จิ้งไม่เอ่ยถามคนที่กำลังช่วยเขาฝ่าคนร้ายออกไป ว่าเป็นใครมาจากไหน เพราะจากที่เห็นชายหนุ่มผู้นี้ปกป้องภรรยาของเขา ชนิดที่เรียกได้ว่ามิให้ตอมแม้แต่ยุงสักตัว“กรี๊ด! ท่านพี่!”ท่านเสนาบดีตวัดกระบี่ในมือ พาดผ่านลำคอเจ้าของดาบใหญ่ ที่ถูกดึงออกจากร่างเขาไปเมื่อครู่ ต้วนเหนียงถลาเข้าพยุงร่างขอ
ทหารคนเดิมกระซิบบอกแก่รองแม่ทัพ ที่มองฮูหยินคล้ายว่านางไม่คิดจะเอ่ยสิ่งใด รองแม่ทัพได้แต่อ้าปากหวอ เมื่อรู้ถึงเหตุผลที่ฮูหยินในท่านแม่ทัพไม่คิดเอ่ยสิ่งใดกับเขาหรือใคร ๆ “ฮูหยินโปรดอภัยที่ข้ามิรู้ความ” เชียวอวิ๋นคลี่ยิ้มละมุน ก่อนจะย่อตัวลงสำรวจร่างกายของสามี หญิงสาวคว้าจับข้อมือของเขาขึ้นมาตรวจชีพจร คิ้วงามขมวดชิดกัน เมื่อรับรู้ถึงสาเหตุที่ทำให้สามีของนางพลาดพลั้งในครานี้หญิงสาวล้วงเอาขวดยาออกมาเทลงไปในปากของสามี ก่อนจะเรียกให้คนของนางมาช่วยพยุงเขาขึ้นหลังมาให้นาง หญิงสาวเหวี่ยงกายขึ้นไปนั่งรออยู่ก่อนผู้ติดตามได้ช่วยพยุงร่างของแม่ทัพหนุ่ม ส่งขึ้นซ้อนด้านหลังของนายหญิง อี้หรูส่งสายรัดเอวให้แก่ผู้เป็นนาย เพื่อผูกติดแม่ทัพหนุ่มมิให้ร่วงลงระหว่างเดินทาง เชียวอวิ๋นได้มอบหมายให้อี้หรูถ่ายทอดคำพูดแทนนาง ก่อนจะควบม้าออกไปอย่างเร่งร้อน เป้าหมายของนางมิใช่จวนแม่ทัพ แต่เป็นคณะขนเสบียง“ฮูหยินให้พวกท่านกลับไปที่จวนท่านแม่ทัพ ทำทุกอย่างให้เงียบเชียบ เหมือนพวกท่านไร้ลมหายใจไปแล้ว”อี้หรูถ่ายทอดคำสั่งของผู้เป็นนาย หลังจากสื่อสารด้วยภาษามือ ที่มีเพียงนายบ่าวเท่าน
เสียงจากถนนเบื้องหลังของท่านเจ้าเมือง เรียกให้ทุกสายตาหันไปด้วยความแตกตื่น คนบนหลังม้าที่ควบมาอย่างลืมตาย คือเชียวอวิ๋นฮูหยินในท่านแม่ทัพกวง กวงเจี้ยนถึงกับต้องพยายามเรียกสติ สะใภ้ใบ้ของเขาไยจึงเปล่งเสียงออกมาได้ชัดเจนถึงเพียงนี้ ก่อนที่ทุกคนจะสังเกตเห็นชัด ว่ามีร่างของใครอีกคนช้อนอยู่เบื้องหลังของนาง เฉาเชียนฝ่าคู่ต่อสู้ตรงไปหาศิษย์ผู้น้อง หากไม่มีเรื่องหนักหนา คนที่มีความอดทนสูงเยี่ยงเชียวอวิ๋น ไยถึงกล้าเผยความลับของตน ทั้งที่รู้ว่ามีศัตรูอยู่เบื้องหน้า “อย่าให้ใครรอดไปได้” เฉาเชียนตะโกนสั่งการเสียงกร้าว เพื่อมิให้ความลับของเชียวอวิ๋นหลุดรอดไปถึงหูของคนในเงามืด นางต้องเป็นสตรีไร้สามารถในสายตาของคนพวกนั้น จนกว่าทุกอย่างจะสงบลง ชีวิตภายหน้าค่อยว่ากันอีกที“ช่วยเขา! ได้โปรดศิษย์พี่” “อวิ๋นน้อยเกิดสิ่งใดขึ้น” “ท่านแม่ทัพกำลังแย่ เขาถูกพิษและมันเกินกำลังของข้า” แม่ทัพหนุ่มรีบช่วยพาร่างของกวงเฉินหลางลงจากหลังม้า การต่อสู้ยังหนักหน่วง คนของพวกเขายังน้อยกว่าศัตรูอยู่เท่าหนึ่ง กองหนุนก็มิอาจเรียกใช้ได้ เพราะป้ายคำสั่งต้อ
เวลาผ่านไปเพียงครึ่งก้านธูปทุกอย่างได้จบลง เมื่อแม่ทัพเฉาเชียนผละจากร่างของอี้หรู เข้าจัดการทุกอย่าให้เสร็จสิ้น ก่อนคนที่เขารักจะเป็นอันตรายไปมากกว่านี้ “แม่ทัพกวง หากไม่เป็นการรบกวนท่านจนเกินไป รบกวนรีบนำทางข้าไปยังจวนของท่านด้วย น้องสาวกับคนรักของข้าดูจะย่ำแย่มิน้อยเลย” เฉาเชียนเอ่ยจบก็ได้ก้าวไปยังอี้หรู ที่พิงอยู่ข้างต้นไม้ โดยมีคนของเขาเฝ้าคุ้มกัน ร่างสูงช้อนอุ้มหญิงสาวขึ้นสู่อ้อมแขน ก่อนจะออกมายืนรอรถม้า ที่สภาพพังไปกว่าครึ่ง แต่ก็ยังพอบรรทุกคนเจ็บไปได้อยู่ กวงเจี้ยนอาสาอุ้มลูกสะใภ้เอง เพราะดูจากสภาพของบุตรชายแล้ว เดินได้ก็นับว่าวาสนา แม่ทัพหนุ่มไม่คิดขัดบิดา เขาใช้ดาบช่วยพยุงร่างเอาไว้มิให้ล้มลง อย่างน้อยสกุลกวงก็ยังยืดเวลาไปได้อีกสักระยะ ตราบใดที่เสบียงไม่หายไปและตัวเขายังไม่ตาย ยี่สิบวันถัดมา เมืองหลวง เรือนพักฆราวาสอารามทิศใต้ ร่างสูงใหญ่ของท่านเสนาบดีนั่งผิงอยู่กับหัวเตียง โดยมีภรรยารองนั่งอยู่เคียงข้าง กว่ายี่สิบวันแล้วที่เขาซ่อนตัว เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บอยู่ที่นี่“เรียนฮูหยิน ข้าน้อยมีข่าวมาแจ้งขอรับ”
ห้าวันถัดมา วังหลวง ทั่วทั้งเมืองหลวง ต่างเต็มไปด้วยพลุไฟและแสงสว่างทุกซอกซอย ไม่เว้นแม้แต่ในวังหลวง ที่เหล่าบรรดาสนมนางใน ขันทีต่างพากันจุดโคมและพลุไฟเล่นกันอย่างสนุกสนาน แน่นอนว่าต้องมีความเข้มงวดในการอารักขา ทหารจำนวนมากได้ถูกส่งเข้ามาคุ้มกัน ซึ่งมิใช่ทหารเกราะทองที่ขึ้นตรงกับฝ่าบาท ขุนนางใหญ่หลายท่านได้เดินทางมาข้าเฝ้า เพื่อร่วมอวยพรในวันดีของแคว้นตำหนักใหญ่ฮ่องเต้กำลังนั่งถอนหายใจอยู่ภายในห้องลับ โดยเบื้องหน้าของเขาคือชายชรา ที่กล้าหนีหน้าไปปลีกวิเวกอย่างสบายใจ ปล่อยให้เขาแบกทุกอย่างไว้เพียงลำพัง“คนเป็นใหญ่นี่มันลำบากมากเลยนะ”ชายชราเอ่ยขึ้น โดยที่มือนั้นยกจอกสุราชั้นดีขึ้นดื่ม ส่วนโอรสสวรรค์ได้แต่ค้อนขวับให้แก่คนพูด“ท่านปู่ไม่คิดที่จะรับมันคืนไปหรือขอรับ”“ที่นั่งตรงนั้นมันเป็นของปู่เจ้า และมาเป็นเจ้า ข้าแก่แล้วชอบนั่งเบาะเล็ก ๆ”ชายชราเก็บความรู้สึกสะเทือนใจเอาไว้ภายใน เมื่อเอ่ยถึงน้องชายที่จากโลกนี้ไปแล้วเหลือไว้เพียงหลานชายคนเดียว ที่เขาต้องรับภาระเป็นเบื้องหลังให้แก่เสวี่ยจ้านหลงจนกว่าจะแกร่งพอและยืนได้โดยที่ไม่ต้องมีปีกของเขาคุ้มกัน ศึกสายเลือดที่
“ดูเหมือนท่านแม่จะผิดหวังไม่น้อย ที่ข้าหายป่วยเร็วเกินไป” เชียวอวิ๋นคลี่ยิ้มร้าย นางแค่อาศัยร่างของสายเลือดสกุลเชียว แต่นางหาได้เป็นสกุลเชียวแม้แต่น้อย ฉะนั้นถ้าต้องลงมือกับใครนางก็มิได้รู้สึกผิด “หากข้าไม่กลับไป ต้วนเหนียงต้องตาย เงินของเจ้ามันไม่อาจซื้อทุกอย่างไรเชียวอวิ๋น” “คำนั้นเก็บไว้ใช้เองเถิดฮูหยินใหญ่ เพราะข้ารู้ดีว่าคนของข้ามีนิสัยเช่นไร” “...” อู๋ชวงขมวดคิ้วจนชิด ก่อนจะขบกรามแน่น เมื่อนึกได้ว่านางกับสามี ถูกตลบหลังจากชายหนุ่มที่รับเงินของพวกนางไปถึงสองพันตำลึง “อยากเล่นละคร สับขาหลอกข้าให้หลงกล ท่านแน่ใจได้อย่างไรว่าการแสดงของท่านล้ำเลิศกว่าผู้ใด” “แต่ฝีมือการเด็ดลมหายใจเจ้า ข้ามั่นใจว่าเหนือกว่าเจ้าหลายเท่านักเชียวอวิ๋น” เชร้ง! การต่อสู้ของสตรีต่างวัยได้เริ่มขึ้นแล้ว รอบบริเวณเต็มไปด้วยเสียงอาวุธกระทบกัน ซึ่งทางด้านนอกประตูวัง แม่ทัพทั้งสองได้แยกกันตีฝ่าคนละฝั่ง กวงเฉินหลางแทบไม่อยากเชื่อเลยว่าพวกเขา จะสามารถเข้ามาถึงเมืองหลวงได้ในเวลาเพียงยี่สิบกว่าวัน เ
จวนแม่ทัพกวง ร่างสูงอุ้มภรรยาก้าวหายเข้าไปในห้องนอน ก่อนจะพาหญิงสาวตรงไปยังห้องอาบน้ำที่เชื่อมติดกัน บ่อน้ำร้อนมีควันลอยอยู่เหนือผืนน้ำ แม่ทัพหนุ่มคำนวณเวลาอยู่ภายในใจ นับตั้งแต่ออกจากวัง จนมาถึงที่นี่ใช้เวลาไปมากน้อยแค่ไหน และตอนนี้ภรรยาเขาเหลือเวลาอีกเพียงหนึ่งก้านธูป แม่ทัพหนุ่มไม่รอช้ารีบปลดเปลื้องอาภรณ์ทั้งของเขาและนาง แล้วพาร่างเปลือยเปล่าของภรรยาลงไปในบ่น้ำร้อน เพื่อชำระร่างกายที่เต็มไปด้วยคราบเลือด เชียวอวิ๋นภาวนาให้ความร้อนของน้ำ ทำให้ร่างกายของนางฟื้นตัว และฤทธิ์ยาของผู้เป็นอาจารย์หายไป ทว่ามันกลับไม่เป็นอย่างที่คิด เมื่อร่างกายของนางกลับร้อนรุ่มราวมีไฟแผดเผาอยู่ด้านในหญิงสาวอยากจะกรีดร้องออกมา ทว่ามันไม่อาจทำได้ ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์เหมือนรู้ล่วงหน้า ยาประหลาดนี่คงทำขึ้นมาใหม่ ในช่วงที่นางเดินทางออกจากฮั่วโจวแล้วเป็นแน่“อวิ๋นเอ๋อร์ ครั้งนี้พี่จะพยายามถนอมเจ้าให้มาก พอเจ้าหายแล้วเราค่อยทำกันใหม่นะ”เชียวอวิ๋นอยากเอาอะไรมาทุ้มใส่หัวของสามีนัก เขาพูดมาได้อย่างไรว่าค่อยทำใหม่ จะโลกเก่าโลกใหม่ นางก็ยังไม่เคยทำเรื่องแบบนี้เลยนะ ไยเขาไม่ให้นางได้ร่ว
“ดูเหมือนท่านแม่จะผิดหวังไม่น้อย ที่ข้าหายป่วยเร็วเกินไป” เชียวอวิ๋นคลี่ยิ้มร้าย นางแค่อาศัยร่างของสายเลือดสกุลเชียว แต่นางหาได้เป็นสกุลเชียวแม้แต่น้อย ฉะนั้นถ้าต้องลงมือกับใครนางก็มิได้รู้สึกผิด “หากข้าไม่กลับไป ต้วนเหนียงต้องตาย เงินของเจ้ามันไม่อาจซื้อทุกอย่างไรเชียวอวิ๋น” “คำนั้นเก็บไว้ใช้เองเถิดฮูหยินใหญ่ เพราะข้ารู้ดีว่าคนของข้ามีนิสัยเช่นไร” “...” อู๋ชวงขมวดคิ้วจนชิด ก่อนจะขบกรามแน่น เมื่อนึกได้ว่านางกับสามี ถูกตลบหลังจากชายหนุ่มที่รับเงินของพวกนางไปถึงสองพันตำลึง “อยากเล่นละคร สับขาหลอกข้าให้หลงกล ท่านแน่ใจได้อย่างไรว่าการแสดงของท่านล้ำเลิศกว่าผู้ใด” “แต่ฝีมือการเด็ดลมหายใจเจ้า ข้ามั่นใจว่าเหนือกว่าเจ้าหลายเท่านักเชียวอวิ๋น” เชร้ง! การต่อสู้ของสตรีต่างวัยได้เริ่มขึ้นแล้ว รอบบริเวณเต็มไปด้วยเสียงอาวุธกระทบกัน ซึ่งทางด้านนอกประตูวัง แม่ทัพทั้งสองได้แยกกันตีฝ่าคนละฝั่ง กวงเฉินหลางแทบไม่อยากเชื่อเลยว่าพวกเขา จะสามารถเข้ามาถึงเมืองหลวงได้ในเวลาเพียงยี่สิบกว่าวัน เ
ห้าวันถัดมา วังหลวง ทั่วทั้งเมืองหลวง ต่างเต็มไปด้วยพลุไฟและแสงสว่างทุกซอกซอย ไม่เว้นแม้แต่ในวังหลวง ที่เหล่าบรรดาสนมนางใน ขันทีต่างพากันจุดโคมและพลุไฟเล่นกันอย่างสนุกสนาน แน่นอนว่าต้องมีความเข้มงวดในการอารักขา ทหารจำนวนมากได้ถูกส่งเข้ามาคุ้มกัน ซึ่งมิใช่ทหารเกราะทองที่ขึ้นตรงกับฝ่าบาท ขุนนางใหญ่หลายท่านได้เดินทางมาข้าเฝ้า เพื่อร่วมอวยพรในวันดีของแคว้นตำหนักใหญ่ฮ่องเต้กำลังนั่งถอนหายใจอยู่ภายในห้องลับ โดยเบื้องหน้าของเขาคือชายชรา ที่กล้าหนีหน้าไปปลีกวิเวกอย่างสบายใจ ปล่อยให้เขาแบกทุกอย่างไว้เพียงลำพัง“คนเป็นใหญ่นี่มันลำบากมากเลยนะ”ชายชราเอ่ยขึ้น โดยที่มือนั้นยกจอกสุราชั้นดีขึ้นดื่ม ส่วนโอรสสวรรค์ได้แต่ค้อนขวับให้แก่คนพูด“ท่านปู่ไม่คิดที่จะรับมันคืนไปหรือขอรับ”“ที่นั่งตรงนั้นมันเป็นของปู่เจ้า และมาเป็นเจ้า ข้าแก่แล้วชอบนั่งเบาะเล็ก ๆ”ชายชราเก็บความรู้สึกสะเทือนใจเอาไว้ภายใน เมื่อเอ่ยถึงน้องชายที่จากโลกนี้ไปแล้วเหลือไว้เพียงหลานชายคนเดียว ที่เขาต้องรับภาระเป็นเบื้องหลังให้แก่เสวี่ยจ้านหลงจนกว่าจะแกร่งพอและยืนได้โดยที่ไม่ต้องมีปีกของเขาคุ้มกัน ศึกสายเลือดที่
เวลาผ่านไปเพียงครึ่งก้านธูปทุกอย่างได้จบลง เมื่อแม่ทัพเฉาเชียนผละจากร่างของอี้หรู เข้าจัดการทุกอย่าให้เสร็จสิ้น ก่อนคนที่เขารักจะเป็นอันตรายไปมากกว่านี้ “แม่ทัพกวง หากไม่เป็นการรบกวนท่านจนเกินไป รบกวนรีบนำทางข้าไปยังจวนของท่านด้วย น้องสาวกับคนรักของข้าดูจะย่ำแย่มิน้อยเลย” เฉาเชียนเอ่ยจบก็ได้ก้าวไปยังอี้หรู ที่พิงอยู่ข้างต้นไม้ โดยมีคนของเขาเฝ้าคุ้มกัน ร่างสูงช้อนอุ้มหญิงสาวขึ้นสู่อ้อมแขน ก่อนจะออกมายืนรอรถม้า ที่สภาพพังไปกว่าครึ่ง แต่ก็ยังพอบรรทุกคนเจ็บไปได้อยู่ กวงเจี้ยนอาสาอุ้มลูกสะใภ้เอง เพราะดูจากสภาพของบุตรชายแล้ว เดินได้ก็นับว่าวาสนา แม่ทัพหนุ่มไม่คิดขัดบิดา เขาใช้ดาบช่วยพยุงร่างเอาไว้มิให้ล้มลง อย่างน้อยสกุลกวงก็ยังยืดเวลาไปได้อีกสักระยะ ตราบใดที่เสบียงไม่หายไปและตัวเขายังไม่ตาย ยี่สิบวันถัดมา เมืองหลวง เรือนพักฆราวาสอารามทิศใต้ ร่างสูงใหญ่ของท่านเสนาบดีนั่งผิงอยู่กับหัวเตียง โดยมีภรรยารองนั่งอยู่เคียงข้าง กว่ายี่สิบวันแล้วที่เขาซ่อนตัว เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บอยู่ที่นี่“เรียนฮูหยิน ข้าน้อยมีข่าวมาแจ้งขอรับ”
เสียงจากถนนเบื้องหลังของท่านเจ้าเมือง เรียกให้ทุกสายตาหันไปด้วยความแตกตื่น คนบนหลังม้าที่ควบมาอย่างลืมตาย คือเชียวอวิ๋นฮูหยินในท่านแม่ทัพกวง กวงเจี้ยนถึงกับต้องพยายามเรียกสติ สะใภ้ใบ้ของเขาไยจึงเปล่งเสียงออกมาได้ชัดเจนถึงเพียงนี้ ก่อนที่ทุกคนจะสังเกตเห็นชัด ว่ามีร่างของใครอีกคนช้อนอยู่เบื้องหลังของนาง เฉาเชียนฝ่าคู่ต่อสู้ตรงไปหาศิษย์ผู้น้อง หากไม่มีเรื่องหนักหนา คนที่มีความอดทนสูงเยี่ยงเชียวอวิ๋น ไยถึงกล้าเผยความลับของตน ทั้งที่รู้ว่ามีศัตรูอยู่เบื้องหน้า “อย่าให้ใครรอดไปได้” เฉาเชียนตะโกนสั่งการเสียงกร้าว เพื่อมิให้ความลับของเชียวอวิ๋นหลุดรอดไปถึงหูของคนในเงามืด นางต้องเป็นสตรีไร้สามารถในสายตาของคนพวกนั้น จนกว่าทุกอย่างจะสงบลง ชีวิตภายหน้าค่อยว่ากันอีกที“ช่วยเขา! ได้โปรดศิษย์พี่” “อวิ๋นน้อยเกิดสิ่งใดขึ้น” “ท่านแม่ทัพกำลังแย่ เขาถูกพิษและมันเกินกำลังของข้า” แม่ทัพหนุ่มรีบช่วยพาร่างของกวงเฉินหลางลงจากหลังม้า การต่อสู้ยังหนักหน่วง คนของพวกเขายังน้อยกว่าศัตรูอยู่เท่าหนึ่ง กองหนุนก็มิอาจเรียกใช้ได้ เพราะป้ายคำสั่งต้อ
ทหารคนเดิมกระซิบบอกแก่รองแม่ทัพ ที่มองฮูหยินคล้ายว่านางไม่คิดจะเอ่ยสิ่งใด รองแม่ทัพได้แต่อ้าปากหวอ เมื่อรู้ถึงเหตุผลที่ฮูหยินในท่านแม่ทัพไม่คิดเอ่ยสิ่งใดกับเขาหรือใคร ๆ “ฮูหยินโปรดอภัยที่ข้ามิรู้ความ” เชียวอวิ๋นคลี่ยิ้มละมุน ก่อนจะย่อตัวลงสำรวจร่างกายของสามี หญิงสาวคว้าจับข้อมือของเขาขึ้นมาตรวจชีพจร คิ้วงามขมวดชิดกัน เมื่อรับรู้ถึงสาเหตุที่ทำให้สามีของนางพลาดพลั้งในครานี้หญิงสาวล้วงเอาขวดยาออกมาเทลงไปในปากของสามี ก่อนจะเรียกให้คนของนางมาช่วยพยุงเขาขึ้นหลังมาให้นาง หญิงสาวเหวี่ยงกายขึ้นไปนั่งรออยู่ก่อนผู้ติดตามได้ช่วยพยุงร่างของแม่ทัพหนุ่ม ส่งขึ้นซ้อนด้านหลังของนายหญิง อี้หรูส่งสายรัดเอวให้แก่ผู้เป็นนาย เพื่อผูกติดแม่ทัพหนุ่มมิให้ร่วงลงระหว่างเดินทาง เชียวอวิ๋นได้มอบหมายให้อี้หรูถ่ายทอดคำพูดแทนนาง ก่อนจะควบม้าออกไปอย่างเร่งร้อน เป้าหมายของนางมิใช่จวนแม่ทัพ แต่เป็นคณะขนเสบียง“ฮูหยินให้พวกท่านกลับไปที่จวนท่านแม่ทัพ ทำทุกอย่างให้เงียบเชียบ เหมือนพวกท่านไร้ลมหายใจไปแล้ว”อี้หรูถ่ายทอดคำสั่งของผู้เป็นนาย หลังจากสื่อสารด้วยภาษามือ ที่มีเพียงนายบ่าวเท่าน
สิ้นคำพูดชายในชุดดำนับสิบ ได้กรูเข้าล้อมสองสามีภรรยาเอาไว้ เชียวอวี้จิ้งกันให้ภรรยาหลบอยู่หลังตน ก่อนจะชักกระบี่ออกมาเพื่อต้านรับการโจมตีต้วนเหนียงพยายามมองหาคนของบุตรสาว แม้ว่าจะยังไม่เข้าใจมากเท่าไหร่ ว่าสามีรู้สิ่งใดมา แต่ตัวนางเองก็ถูกหมายหัวจากภรรยาเอกของสามีอยู่แล้วหมับ! ร่างของต้วนเหนียงถูกดึงออกจากวงล้อม ทำให้ท่านเสนาบดีเสียสมาธิ เคร้ง! ชายหนุ่มได้พุ่งเข้าช่วยเหลือเอาไวได้ทัน เขาเองก็ลืมไปว่าท่านเสนาบดีปกป้องภรรยาอยู่ เขาก็โผล่มาชิงตัวนางไปเสียดื้อ ๆ ย่อมทำให้ท่านเสนาดีตื่นตกใจได้เป็นอันว่าชายหนุ่มและฮูหยินรองก็ตกอยู่กลางวงล้อมของศัตรูเสียพร้อมกันอีกครั้ง หากไม่พะวงกับสตรีหนึ่งเดียว คนแค่นี้เขาไม่คณามือเลย แต่จะให้เขาบาดเจ็บทั้งที่มีคนอยู่เบื้องหลัง เขาคงไม่สะดวกที่จะเจ็บตัวได้จริง ๆเชียวอวี้จิ้งไม่เอ่ยถามคนที่กำลังช่วยเขาฝ่าคนร้ายออกไป ว่าเป็นใครมาจากไหน เพราะจากที่เห็นชายหนุ่มผู้นี้ปกป้องภรรยาของเขา ชนิดที่เรียกได้ว่ามิให้ตอมแม้แต่ยุงสักตัว“กรี๊ด! ท่านพี่!”ท่านเสนาบดีตวัดกระบี่ในมือ พาดผ่านลำคอเจ้าของดาบใหญ่ ที่ถูกดึงออกจากร่างเขาไปเมื่อครู่ ต้วนเหนียงถลาเข้าพยุงร่างขอ
แม่ทัพหนุ่มส่งมันให้แก่หญิงสาว ก่อนที่เชียวอวิ๋นจะอ่านมันอย่างรวดเร็ว เพราะจากสีหน้าของเฉาเชียนแล้ว นางรับรู้ได้ทันทีว่าต้องมีเรื่องไม่ปกติหญิงสาวยื่นส่งให้พ่อสามี ก่อนที่ตัวนางจะให้อี้หรูนำกระดานไม้มาให้นาง เชียวอวิ๋นเขียนบางอย่างลงไป“ข้าจะเดินทางล่วงหน้าไปก่อนเจ้าค่ะ”ใต้เท้ากวงอ่านข้อกระดานไม้ ก่อนจะเงยหน้ามองลูกสะใภ้ นางเพิ่งผ่านการต่อสู้มาไม่นาน เขามั่นใจว่านางต้องบาดเจ็บอยู่ไม่น้อย แค่ไม่เอ่ยปากบอกใครให้ไม่สบายใจเท่านั้น แล้วนี่ถ้าเดินทางไปช่วยลูกชายของเขา อาจทำให้...“ให้นางไปเถอะขอรับ สามีภรรยาชะตาร่วมกัน ความสัมพันธ์ของเขาสองผัวเมียจะมีมากน้อย อย่างไรเสียเขาสองคนก็คือคู่เกื้อหนุนกันนะขอรับ”“ด้วยนิสัยของบุตรชายข้า เขาต้องไม่ค่อยพอใจเป็นแน่ ที่อวิ๋นเอ๋อร์ไป”“แค่ไม่พอใจจะกลัวอะไรเล่าขอรับ สิ่งที่เราต้องกลัวคือความปลอดภัยของเขามากว่า คนของเชียวอวิ๋นที่คอยดูบุตรชายของใต้เท้าอยู่ คงต้องมองแล้วว่าเกินกำลังที่จะรับไหว จึงได้ส่งข่าวมาเช่นนี้”‘ข้าจะปลอดภัยเจ้าค่ะ’กวงเจี้ยนรู้สึกจุกที่ลำคอ ครอบครัวของเขาเข้าช่วงมรสุม ทว่ากลับได้เชียวอวิ๋นหญิงสาวที่สกุลใดก็มิต้องการ มาคอยเป็นเกราะอ
เส้นเลือดดำถูกตัดเช่นนั้น มิถึงครึ่งก้านธูปเขาก็ต้องเสียเลือดจนตาย ร่างกายยิ่งกำยำมากเท่าใด การไหลของเลือดจะไหลเร็วอีกนับเท่าตัว บาดแผลเล็กแต่อนุภาพคับแน่นเลยทีเดียว“เจ้า...”เชียวเฟยพยายามสกัดจุดห้ามเลือด นอกจากเจ็บกายแล้วเขายังเจ็บใจเป็นที่สุด เมื่อตัวเขากำลังลนลานพยายามทำให้เลือดหยุดไหล พี่สาวกลับยืนส่งยิ้มให้ ราวกับอาการของเขาเป็นเรื่องตลกขบขันชายหนุ่มเริ่มรู้สึกหน้ามืดจนซวนเซ ความหนาวเหน็บเริ่มแทรกผ่านไปทั่วร่าง ทั้งที่อากาศกำลังร้อนอบอ้าวอยู่แท้ ๆ เชียวเฟยทรุดลงกับพื้นดิน มือที่กดบาดแผลมันดูไม่เป็นผลเลย‘บาดแผลทั่วไปยังพอหาทางหยุดเลือดได้ แต่เส้นเลือดดำคือเส้นเลือดหลักสำคัญ ที่แม้แต่หมอในยุคอนาคตยังต้องคิดหนัก หากเส้นเลือดดำมีการฉีกขาด เพราะมันมิได้ต่อง่าย ๆ และหยุดการไหลของเลือดได้เช่นเส้นเลือดอื่น เจ้ายังต้องเรียนรู้เรื่องร่างกายมนุษย์อีกมากน้องชาย’เชียวอวิ๋นมองดูการต่อสู้เบื้องหน้าอย่างสงบ นางมั่นใจในฝีมือของอี้หรูและผู้ติดตาม ก่อนที่หญิงสาวจะเลิกคิ้วสูง เมื่อร่างของใครบางคนพุ่งผ่านนางไป เพื่อเข้าช่วยเหลืออี้หรู หญิงสาวยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปยังคณะเดินทาง เมื่อท