“ขนาดนั้นเชียว”
“บ่าวจะถอดทีละชิ้นนะเจ้าคะ”
“เชิญเลย” อาคิราผายมือเชิญ แม้เธอจะมองไม่เห็นก็ตาม วันนี้เขาสวมสูทหรูเช่นเคย นั่งอย่างสง่าบนเก้าอี้บุกำมะหยี่สีแดงตัวโปรด สวมใส่หน้ากากทองคำแบบครึ่งซีกปกปิดใบหน้าด้านซ้ายเอาไว้ ริมฝีปากรูปกระจับที่รับกับจมูกโด่งแหลมทำให้รู้ว่าเขาเป็นคนดื้อรั้นและไม่ยอมคน ดวงตาคู่คมดูมีพลังอำนาจและความก้าวร้าวแฝงเร้น แต่ก็เจือไว้ด้วยความเย็นชาอย่างกลมกลืน รอยยิ้มมุมปากที่กระตุกบ่อยครั้ง ไม่ได้บ่งบอกถึงความพึงพอใจ แต่บอกกล่าวว่าเขารู้สันดานผู้หญิงหิวเงินดีกว่าใครในโลก
“ก่อนจะเริ่มเกมของเรา ฉันอยากจะบอกคุณคีย์ว่า ที่ฉันยอมมาหาคุณถึงที่นี่ เป็นเพราะฉันแอบหลงเสน่ห์คุณมานานแล้วค่ะ คุณคงไม่รู้ว่าคุณเป็นผู้ชายในฝันของฉันมาตลอด” เธออวยเขายกใหญ่โดยที่ไม่รู้ว่าใบหน้าปัจจุบันของเขาไม่เหมาะจะเป็นชายในฝันของใครทั้งนั้น ซึ่งหลังจากที่เธอได้เห็นเป็นขวัญตาในค่ำคืนนี้ เธออาจจะกลับไปนอนฝันร้ายอีกหลายปีก็ได้
“งั้นแสดงว่าคุณก็ไม่ต้องการเงิน?” เขาแกล้งเย้าหยอกลองใจหญิงสาวไปอย่างนั้นเอง เพราะรู้ดีว่าเธอก็แค่เสแสร้งแกล้งอ่อยเพื่อให้ตัวเองดูดีมีคุณค่ามากกว่าการเป็นโสเภณีชั้นสูง
“เอ่อ...จะเป็นไปได้มั้ยคะ ที่คุณคีย์จะเป็นคนถอดชุดให้อันนาเอง” เธอฉลาดมาก รีบเปลี่ยนเรื่องก่อนจะถูกจับได้สินะ แถมยังเสนอเรื่องที่สามารถยั่วเย้าอารมณ์คู่ต่อสู้บนสังเวียนสวาทได้อย่างมืออาชีพ หากเขาเป็นเพียงชายแก่มากตัณหาหรือชายชั้นต่ำกระหายหิวใคร่ราคะ ก็คงจะรีบคลานเข่าเข้าไปช่วยตรวจเช็คร่างกายของสาวสวยโดยไม่ต้องเชื้อเชิญ แต่มันพลาดก็ตรงที่เขาไม่ใช่คนมากตัณหา เป็นแค่เพียงผู้ชายเลือดเย็นที่เห็นผู้หญิงเป็นแค่เครื่องบันเทิงทางอารมณ์เท่านั้น เขาก็เลยไม่ตกลงไปในหลุมกับดักของเธอง่าย ๆ
“ผมบอกให้คุณถอดไง”
“อะ...อ้อ....ค่ะ...อันนาจะถอดเดี๋ยวนี้” ขาดคำนั้น ชุดแซ็กสีเหลืองอ่อนก็ล่วงกองแทบเท้าของเธอ เผยเรือนร่างอิ่มสวยในชุดชั้นในสีดำสุดเซ็กซี่ยียวนอารมณ์ “เป็นไงคะนาย บ่าวสวยพอมั้ยคะ”
นางเอกสาวแสดงบทยั่วยวนได้ดีกว่าพวกนางร้ายมืออาชีพเสียอีก
“ถอดที่เหลือทั้งหมดออก”
“ใจร้อนจัง แต่จัดให้ค่ะ” เพราะอำนาจเงินทำได้ทุกอย่าง แม้แต่การใช้มันปลดเปลื้องศักดิ์ศรีของคนกระหายเงินอย่างเช่นดาราสาวผู้นี้ เธอดูไม่เคอะเขินเหนียมอายเลยสักนิด เมื่อต้องยืนเปลือยกายล่อนจ้อนต่อหน้าชายแปลกหน้า
“อืม...” เขายอมรับว่าเธอค่อนข้างงานดี อกเอวก้นส่วนเว้าโค้งสมบูรณ์แบบ แม้ไม่ได้บริสุทธิ์ผุดผ่องอย่างสาวแรกรุ่นเพราะเคยผ่านมือชายมานับไม่ถ้วน แต่เครื่องเคราของเธอก็ยังงดงามและสะอาดสะอ้านสมกับเป็นนางเอกลำดับต้น ๆ
หลังจากเซ็นสัญญาว่าจะเก็บทุกเรื่องที่เกิดขึ้นที่คฤหาสน์ไว้เป็นความลับ เธอก็ถูกเลขาของเขายึดโทรศัพท์มือถือและกระเป๋าสะพายไว้ จากนั้นเขาก็ให้เธอสวมผ้าปิดตาแน่นหนาก่อนจะพาเธอไปยังที่แห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ภายในคฤหาสน์นั่นเองห้องแห่งนั้นอยู่ต่ำลงไปจากพื้นดิน ห้องที่เก็บความลับดำมืดของเขาเอาไว้อย่างมิดชิด ห้องใต้ดินสุดอลังการราวกับห้องสวีตชั้นดีที่ไฮโซหนุ่มใช้สำหรับประกอบกิจกรรมวิตถารแสนสนุกมานับครั้งไม่ถ้วนเมื่อเธอยืนอยู่ในห้องใต้ดินอันเย็นเยือบ เธอรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อย เพราะได้กลิ่นน้ำหอมผู้ชาย ซึ่งเป็นกลิ่นสุดคลาสิคหรูเลิศราคาแพงฟุ้งละมุนอยู่ในทุกอณูของอากาศรอบตัว มันทำให้เธออดจินตนาการถึงใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรของอาคิรา วนาวัฒนาที่เคยปรากฏตามสื่อเมื่อหลายปีก่อนไม่ได้ เธอยังเชื่อว่าจะได้เจอกับเทพบุตรหนุ่มผู้หยิ่งยโสคนนั้น คนที่เคยเมินใส่เธอเหมือนเธอเป็นอากาศธาตุ แต่มาวันนี้กลับยื่นข้อเสนองดงาม ส่งราชรถไปรับเธอมายังคฤหาสน์กลางไร่องุ่น เพื่อใช้เวลาอยู่บนเตียงด้วยกันในคืนนี้ แม้ในสัญญาจะระบุว่าอาจมีการใช้อุปกรณ์ระหว่างการประกอบกิจก็ตาม แต่เธอก็ยังเชื่อว่ามันคงไม่หนักหนาอะไร ก็แค่สิ่งเร้าที่ช
ปัจจุบันนี้ ครอบครัวของเขาทั้งหมดอาศัยปักหลักอยู่ในกรุงเทพฯ ดำเนินบริหารดูแลบริษัทไวน์ที่ส่งออกผลิตภันฑ์และสินค้าไปทั่วโลก มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่ยังอยู่เฝ้าไร่องุ่นในต่างจังหวัด ถูกมารดาสั่งห้ามให้อยู่แต่ในคฤหาสน์กลางหุบเขา ห้ามปรากฏตัวนอกไร่องุ่นเป็นอันขาด ไม่อย่างนั้นเขาจะถูกตัดออกจากกองมรดก และจะยึดนามสกุลคืนเพราะไม่เพียงแค่ใบหน้าอัปลักษณ์ของเขาเท่านั้นที่สร้างความอับอายให้แก่มารดา แต่ข่าวลือดำมืดมากมายเกี่ยวกับตัวเขายังสร้างความเสื่อมเสียให้แก่วงศ์ตระกูลไม่น้อย ตอนนี้เขาก็เปรียบเสมือนรอยด่างของตระกูล หรือไม่ก็แกะดำตัวใหญ่ยักษ์ที่สร้างปัญหาได้ไม่เว้นแม้แต่วันเดียวอาคิรา วนาวัฒนา หรือ ไฮโซคีย์ ไฮโซหนุ่มวัยยี่สิบเก้าปีแห่งคฤหาสน์ในสายหมอก ผู้บริหารและจัดการไร่องุ่นภูผาวนา ซึ่งมีคนงานนับพันคนอยู่ในความปกครองของเขา ในขณะที่พี่ชายของเขา ‘อาณาจักร วนาวัฒนา’ ดำรงตำแหน่ง CEO บริษัทวราวัฒ์ผลิตไวน์และเครื่องดื่มน้ำองุ่น จะได้เป็นผู้สืบทอดธุรกิจทั้งหมดของครอบครัวในอนาคต ส่วนเขาอาจจะได้รับหุ้นเล็กๆน้อยๆเป็นรางวัลสำหรับการทำงานในไร่อย่างหนักมาตลอดสิบกว่าปีแต่เขาก็ไม่สนใจความอยุติธรรมที
ความเจ็บปวดของทาสสวาทเสมือนดั่งอาหารหวานที่ทำให้เขารู้สึกอิ่มเอมในรสชาติกำหนัดอย่างบอกไม่ถูกทีเดียว ยามเสียงครวญกระสันซ่านส่งผ่านลำคอระหงแล้วถูกปลดปล่อยออกมาจากริมฝีปากสีแดงเรื่อที่เปิดอ้าควานหาออกซิเจนอย่างกระหายใคร่ มันช่างเป็นภาพที่กระตุ้นอารมณ์และจิตวิญญาณได้อย่างกลมกล่อมหอมหวน...หากการสอดใส่เข้าไปในร่างกายของหญิงสาวแล้วกระชากวิญญาณของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเกิดการหลั่งนองไหลเยิ้มหยด คือความสุขแสนซ่านอันท่วมท้นที่ชายหนุ่มทั่วไปต่างพึงปรารถนาและกำซาบซด แต่สำหรับเขาแล้ว การได้เป็นผู้บงการในสงครามราคะคือเป้าหมายสูงสุด การได้เป็นผู้ลงมือทรมานร่างกายของทาสสวาทอย่างพิถีพิถันและงดงาม มันคือจุดสุดยอดแห่งปรารถนาที่ทำให้จิตวิญญาณของเขาเร่าร้อนและเปี่ยมสุขเสมือนได้เชยชิมอาหารราคาแพงนับเป็นเวลาเกือบห้าปีมาแล้ว...ที่เขาใช้เซ็กส์แบบซาดิสม์วิตถารเป็นเครื่องมือระบายบำบัดความเจ็บปวดอันหนักหน่วงในหัวใจแข็งกระด้างของเขาให้ผ่อนคลายและสงบด่ำดิ่ง เขาซื้อหาหญิงสาวจากวงการดารานางแบบหรือไม่ก็สาวมหาวิทยาลัยเพื่อมาขึ้นเตียงกับเขาด้วยเงินจำนวนหกหลักต่อครั้ง ซึ่งผ่านการคัดสรรและติดต่อโดยเลขาส่วนตัวของเขา ในท
“ผมมีสองทางเลือกให้คุณ”“อะไรคะ” เธอถามด้วยความหวาดหวั่น หวั่นใจว่าโทษของเธอมันจะเลวร้ายกับชีวิตของเธอขนาดไหน เขาจะพิพากษาเธอด้วยโทษที่รุนแรงเท่าใด “ถูกขังในห้องนี้หนึ่งปี”“ขังเหรอ?” เธอไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเลย เขาคิดว่าตัวเองอยู่เหนือกฎหมายสินะ หรือไม่ก็ยังคิดว่าตัวเองอยู่ในยุคทาส “แล้วอีกทางเลือกล่ะคะ”เขาจิบไวน์นิดหน่อย ก่อนจะวางแก้วลง แล้วจ้องมองเธอด้วยสายตาหยามหยันดูถูก“เป็นนางบำเรอผมหนึ่งเดือน!”เธอฟังแล้วช็อค “นางบำเรอ!”“ผมให้เวลาคุณคิดหนึ่งคืน คืนนี้คุณนอนนี่แหละ พรุ่งนี้ผมจะเข้ามาหาคุณอีกครั้ง” เขาพูดจบก็ลุกขึ้นยืน เธอรีบลุกตามทันทีด้วยความร้อนใจ“นี่คุณล้อฉันเล่นรึเปล่า”เขาหน้านิ่ง มองเธออย่างอ่อนอกอ่อนใจเหมือนรำคาญเต็มทน “คิดว่าผมเป็นเพื่อนเล่นคุณรึไง”“แต่คุณทำแบบนี้มันผิดกฎหมายนะคะ”“คิดว่าผมสนเหรอ”เธอพูดไม่ออก “คุณมันโรคจิต!”“รู้ได้ไง คุณนี่สายตาหลักแหลมดี” เขาขยับเท้าจะเข้าหาเธอเพื่อแกล้งยั่ว เธอขยับถอยหนีตามสันชาติญาณการเอาตัวรอด “ไม่ต้องกลัว ผมจะไม่ทำอะไรคุณตอนนี้หรอกนะ คุณยังมีเวลาประมาณ 24 ชั่วโมง”“ที่ฉันช่วยคุณไว้มันไม่มีความหมายเลยใช่มั้ย”“ก็เพราะมันมีคว
“ฉันมีคำถามมากมายอยากจะถามคุณ...คุณอาคิรา แต่ไม่ได้ถามในฐานะนักข่าวนะ” ซึ่งแน่นอนว่ามันคงเป็นได้แค่ความฝันของเธอเท่านั้น เพราะความเป็นจริง เธอกับเขาเหมือนอยู่กันคนละโลก โอกาสที่จะได้เจอกันมันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย “โลกหลังกำแพงนั่นคงปลอดภัยสำหรับคุณที่สุดสินะ”ขณะกำลังใคร่ครวญคิดคำนึงถึงเจ้าของคฤหาสน์ เสียงดมกลิ่นฟึดฟัดรุนแรงของสุนัขปลุกเธอให้หลุดจากห้วงภวังค์ เมื่อหันไปเจอต้นเสียงก็ต้องตกใจตาค้าง เพราะเจ้าสุนัขสีดำตัวใหญ่พันธุ์ล็อตไวเลอร์กำลังคาบกระเป๋าสะพายของเธอแล้ววิ่งหนีไปอย่างเร็วราวกับม้าแข่ง“เฮ๊ย! กระเป๋าฉัน!” เธอตะโกนลั่นพร้อมกับสาวเท้าอย่างเร็วรี่วิ่งตามสุนัขหัวขโมยเข้าไปในป่าต้องห้ามโดยไม่ได้ตั้งใจ ฝ่าเขตแดนที่คนภายนอกไม่มีสิทธิ์ย่างเหยียบเข้าไปแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว “หยุดเดี๋ยวนี้นะ เจ้าซน เจ้าซนหยุดเดี๋ยวนี้!!!”เธอตะโกนลั่นป่า สองเท้าวิ่งวุ่นไม่หยุด สายตาสอดส่ายมองหาหัวขโมยไปทั่ว แต่กลับไม่เห็นมันแม้แต่เงา ราวกับว่าหายตัวได้อย่างนั้น“เฮ่อ อยู่ไหนแล้วเนี่ย โอยทำไงดี” เธอเดินมองหาไปจนกระทั่งถึงกำแพงหิน ซึ่งถูกปกคลุมด้วยเถาวัลย์องุ่นอย่างแน่นหนา “ตรงนี้เหมือนมีทางเดินเลยอ่ะ
“ว่าไงเจ้าทิงเกอร์ หายไปไหนมาลูก ไปคาบขยะที่ไหนมาเนี่ย?”อาคิราคว้ากระเป๋าจากปากของสุนัขตัวโปรดมาดูด้วยความแปลกใจ“กระเป๋าผู้หญิงเหรอ?” เขาขมวดคิ้วสงสัย ขณะใช้ฝ่ามือขวาลูบหัวลูบหลังหมาตัวใหญ่ผู้จงรักภักดีและเป็นเพื่อนตายของเขามาตลอดห้าปีเต็ม เขาถือว่าทิงเกอร์เป็นครอบครัวของเขา “นายไปเอามาจากไหนเนี่ย คงจะหนีออกไปเที่ยวนอกกำแพงอีกแล้วสินะ”เจ้าทิงเกอร์กระดิกหางให้เจ้านายก่อนจะหันหลังเดินกลับออกไป ปล่อยให้เจ้านายยืนงงอยู่ในห้องทำงานบริเวณชั้นล่างของคฤหาสน์เพียงลำพัง“ของใครเนี่ย?” เขาเดินไปหย่อนก้นนั่งลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่หลังโต๊ะทำงาน วางกระเป๋าลงบนโต๊ะอย่างไม่คิดจะแยแส แต่ความรู้สึกบางอย่างทำให้เขาหยิบมันขึ้นมาอีกครั้งแล้วลองเปิดออกดู “ไม่น่าจะเป็นของคนในคฤหาสน์” เขาหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาดูเป็นอย่างแรก เพราะต้องการรู้ว่าใครเป็นเจ้าของกระเป๋ากันแน่ แล้วเขาก็ได้พบกับหญิงสาวแสนสวยเจ้าของดวงตากลมโตงดงาม จมูกรั้น ริมฝีปากอิ่มรูปหัวใจ เส้นผมดำขลับยาวสลวยดุจแพรไหมราวหญิงในวรรณคดี “มาลินณา...ใครกัน?” เขามองใบหน้านั้นอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะหยิบบัตรพนักงานของเธอออกมาดู ซึ่งทำให้เขาได้คำตอบที่สงสัยท
ที่โต๊ะอาหารในตอนเช้าของวันใหม่ อาคิรากำลังรับประทานอาหารเช้าสไตล์อเมริกันกับเลขาส่วนตัวตามปกติ พวกเขาพูดคุยกันเรื่องงานสักพักหนึ่ง ก่อนที่เลขาจะเอ่ยบางเรื่องขึ้น ซึ่งทำให้เขาแปลกใจไม่น้อย“เมื่อวานนี้คุณทิงเกอร์หนีออกไปเที่ยวเล่นนอกกำแพงอีกแล้วใช่มั้ยครับ”“คงงั้น”“แล้วคุณทิงเกอร์ได้...เอ่อ...คาบ...”“กระเป๋า?”“ใช่ครับ กระเป๋า คุณทิงเกอร์คาบกระเป๋าของผู้หญิงเข้ามาในคฤหาสน์ใช่มั้ยครับ”คนเป็นเจ้านายพยายามนิ่งและฟังลูกน้องพูด แม้จะเริ่มโมโหก็ตาม “พี่ณพรู้ได้ไง หรือว่าพี่ณพรู้จักกับเจ้าของกระเป๋า”อรรณพอ้ำอึ้งเล็กน้อย “เปล่าหรอกครับ พอดีเธอเป็นเพื่อนของลูกสาวหัวหน้าคนงานในไร่องุ่นน่ะครับ เมื่อวานนี้เธอเดินเล่นอยู่แถว ๆ เนินเขาด้านหลังคฤหาสน์ แล้วคุณทิงเกอร์ก็เข้าไปคาบ...กระเป๋าเธอ”“พี่ณพเล่าได้เป็นฉากๆ เลยนะ เหมือนอยู่ในเหตุการณ์ด้วยเลย”หนุ่มใหญ่ยิ้มแหย “พอดีหัวหน้าปราบต์จะขอเข้ามาพบบอสคีย์ในวันนี้ ผมก็เลยอาสาจะคุยให้ ตกลงคุณทิงเกอร์คาบมาจริง ๆ ใช่มั้ยครับ?”“พี่ณพฟังผมนะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แววตาขึงขังกว่าปกติ “เจ้าของกระเป๋าเธอเป็นนักข่าว!”“หา! นักข่าว!”“ผมเชื่อว่าเธอมีจุ
“แต่ฉันคงทำตามเงื่อนไขเขาไม่ได้หรอกค่ะ” เธอไม่มีทางยอมตกเป็นเหยื่อของคนโรคจิตหรอก หากให้เธอเดินแก้ผ้าเข้าไปงั้นเหรอ เธอใช้วิธีแอบลักลอบเข้าไปในเขตคฤหาสน์แล้วลองหากระเป๋าด้วยตัวเองเสียยังจะดีกว่า เธอคิดว่ามันน่าจะมีทางหมารอดจริง ๆ นั่นล่ะ และเธอจะใช้เส้นทางนั้นมุดเข้าไป “ฉันเดาว่าเจ้านายของคุณไม่พอใจเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น เขาอาจเข้าใจผิด คิดว่าฉันลักลอบเข้าไปในเขตต้องห้าม แต่ฉันสาบานเลยนะคะว่าฉันไม่ได้เข้าไป กระทั่ง เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้นแล้วฉันวิ่งตามสุนัขตัวนั้นไปค่ะ หากเป็นไปได้ ฉันขอคุยโทรศัพท์กับเจ้านายของคุณได้มั้ย”“เสียใจด้วยครับ บอสคีย์ไม่คุยโทรศัพท์กับคนแปลกหน้าครับ”“แล้วถ้าฉันไม่ไปพบเขาตอนเที่ยงนี้ เขาจะทำยังไงกับเรื่องนี้คะ”“ผมก็ไม่แน่ใจอีกนั่นแหละครับ แต่ที่แน่ ๆ ก็คือ คุณมาลินณาจะไม่มีโอกาสครั้งที่สองอีกแล้ว เพราะบอสคีย์ไม่เคยให้โอกาสใครหรอกครับ หากคุณมาลินณาตัดสินใจจะเข้าไปพบกับท่าน ก็โทรเข้าเครื่องผมนะครับ แต่ถ้าไม่ คุณมาลินณาก็เตรียมตัวออกไปจากไร่ภายใน 24 ชั่วโมงครับ”“ภายใน 24 ชั่วโมง!” สองสาวอุทานพร้อมกันด้วยความตกใจ มาลินณาหน้าสลด คอตก ส่ายหน้าระอาใจให้กับคว
“ฉันไม่เบี้ยวคุณหรอกค่ะ ฉันจะจ่ายคืนคุณทุกบาททุกสตางค์เลย แต่ตอนนี้ฉันต้องรีบไปแล้ว ฉันไม่อยากไปถึงกรุงเทพฯช่วงหัวค่ำ รถติดจะตาย ท่าทางรถพ่อจะซ่อมเสร็จแล้วด้วย” ขาดคำนั้น เสียงรถของลุงปราบต์แล่นออกไปอย่างเร็ว “อะอ้าว...พ่อคะ พ่อ! เดี๋ยวสิคะ หนูยังอยู่ตรงนี้ อย่าทิ้งหนูสิพ่อ!”เธอวิ่งตะโกนตามรถ แต่ไม่ทันแล้ว รถไปไกลลิบจนไม่เห็นฝุ่นแล้วอาคิรามองเธอแล้วแอบขำ “ผมจะนับหนึ่งถึงสาม ถ้าไม่รีบขึ้นรถมา ผมจะทิ้งคุณไว้ตรงนี้”“เดี๋ยวสิคะ ตรงนี้เปลี่ยวจะตาย มีแต่ป่า”เขาขึ้นรถแล้วสตาร์ตเครื่องทันที เธอรีบวิ่งมาขึ้นรถอย่างไม่ลังเล แล้วอ้อนวอนขอความเห็นใจเขา“ไปส่งฉันที่ขนส่งหน่อยนะคะ ถือว่าทำบุญทำทานกับลูกนกลูกกาก็ได้” เขาไม่พูดอะไร แต่กลับบังคับพวงมาลัยหันหัวรถกลับไปยังไร่ภูผาวนาอย่างไม่รีรอ “อ้าว!” เธอถึงกับอ่อนใจ หน้าเสียหน้าชา “บอกแล้วไงว่าไม่เบี้ยว”“คิดว่าผมจะเชื่อใจนักข่าวเหรอ ไม่มีทาง”“อย่าบอกนะ ว่าคุณจะให้ฉันทำงานใช้หนี้อีก”เขายิ้มกริ่ม “เริ่มฉลาดขึ้นแล้วนี่”เธอถึงกับหมดแรง “คราวนี้คุณจะให้ฉันทำงานอะไรคะ คงไม่ใช่งานแบบเดิมหรอก เพราะแฟนของคุณกลับมาแล้ว และคุณก็รู้แล้วว่าฉันเป็นยัยหม
“ไม่...เธอไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วค่ะ” แล้วทำไมเจ้านายรูปหล่อของเธอต้องมาถามหาเพื่อนของเธอตั้งแต่เช้า ด้วย หรือว่าเขาคิดจะเอาเรื่องเธออีก“ไม่อยู่แล้ว! เธอไปไหน!”สีหน้าของเจ้านายดูโกรธ โมโห และร้อนใจปนเปกันไปหมด เธอเดาได้เลยว่าต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ เพื่อนเธอต้องไปก่อเรื่องร้ายแรงมาแน่ “กลับกรุงเทพฯแล้วค่ะ”“กลับกรุงเทพฯ!” เขาเสียงดังลั่นจนใครหลายคนที่เดินไปมาในละแวกนั้นหันมอง “ตั้งแต่เมื่อไหร่!!!”“เมื่อเช้าค่ะ มีอะไรหรือคะบอส หรือว่ายัยฟ้าไปก่อเรื่องอะไรไว้” เธอถามเพราะงงจนเกินจะคาดเดาเรื่องได้เองแล้ว เธออยากรู้จริง ๆ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น “เมื่อคืนคุณดาด้าก็มาหายัยฟ้าที่บ้านค่ะ เห็นคุยกันตั้งนาน พอถามก็ไม่บอกว่าคุยเรื่องอะไรกัน พอเช้ามาก็รีบติดรถพ่อออกไปในเมืองเลย”อาคิราฟังแล้วนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงร้อนรนที่พยายามข่มให้นิ่ง“โทรหาพ่อเธอซิ ถามว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน”“ค่ะ” นันทร์เนตรไม่รอช้ารีบโทรศัพท์หาบิดาตามคำสั่งเจ้านายทันที “เอ่อพ่อ ตอนนี้อยู่ที่ไหน ส่งยัยฟ้าที่ขนส่งรึยัง อะไรนะคะ รถเสียยังอยู่กลางทางเหรอ”ได้ยินดังนั้น อาคิราคว้าโทรศัพท์มาคุยเสียเอง เพราะอยากรู้ข
“แกก็แค่นางบำเรอ! อย่าสะเออะคิดว่าตัวเองสำคัญ!”มาลินณารู้สึกหน้าชา ไม่กล้าเถียงเลย เพราะมันเป็นเรื่องจริง “แต่เขาอยากให้ฉันอยู่ด้วย”รชิดายิ้มเย้ย “นั่นเพราะเขายังไม่รู้ไงว่าแกคือใคร ถ้าเขารู้ว่าแกคือยัยหมูโสโครกที่เขาขยะแขยง เขาจะต้องรับไม่ได้แน่ เขาต้องไล่แกเหมือนหมูเหมือนหมา ฉันก็เลยมาเตือนแกไง แกควรไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุด ก่อนที่เขาจะโกรธจนพาลทำให้เพื่อนแกเดือดร้อนไปด้วย แกอยากให้เพื่อนแกซวยไปด้วยเหรอ?”คำขู่ของรชิดาทำให้มาลินณากังวลจนหน้าเสีย ส่วนตัวเธอเองต้องลำบากและเดือดร้อนสักแค่ไหนก็คงไม่เป็นไร แต่เธอไม่อยากให้เพื่อนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่มาเดือนร้อนลำบากไปด้วย“ไม่ต้องห่วง พรุ่งนี้เช้าฉันตั้งใจจะไปจากที่นี่อยู่แล้ว และไม่คิดจะกลับมาที่นี่อีก แต่ฉันขอร้องสักเรื่องเถอะ อย่าบอกเขาว่าฉันเป็นใคร ขอให้มันจบลงแค่นี้”รชิดายิ้มเย้ยดูถูก “ถ้าแกสัญญาว่าจะหายไปจากชีวิตเขา จะไม่ติดต่อเขาตลอดชีวิต ฉันจะยอมช่วยปิดเรื่องนี้เป็นความลับให้”“ได้สิ ฉันตั้งใจจะทำอย่างนั้นอยู่แล้ว หวังว่าเธอจะทำตามที่พูดนะดาด้า”เมื่อตกลงกันเสร็จ รชิดาก็กลับไปอย่างอารมณ์ดี ส่วนมาลินณาแค่รู้สึกเหนื่อยหัวใจเท่าน
รชิดาก้าวออกจากคฤหาสน์มาอย่างอารมณ์เสีย เธอคิดไม่ถึงเลยว่าจะมีผู้หญิงหน้าไหนทำให้เขาหลงเสน่ห์ได้ เธอโกรธผู้หญิงคนนั้นจนแทบระงับอารมณ์ไม่ไหวแล้ว เธออยากไปกระชากหัวยัยนั่นมาตบเสียเดี๋ยวนี้ โทษฐานที่มายุ่งกับผู้ชายของเธอ“คุณชอบผู้หญิงคนอื่นงั้นเหรอ เป็นไปไม่ได้ ฉันไม่ยอม หัวใจของคุณมันต้องเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น ผู้หญิงคนอื่นไม่มีสิทธิ์!!”เธอนึกถึงผู้หญิงคนนั้น คนที่ทำให้เธอรู้สึกประหลาด คนที่ทำให้เธอฉงนสนเท่และสงสัยนับตั้งแต่พบกันครั้งแรก“ทำไมฉันรู้สึกเหมือนฉันรู้จักเธอนะ” เธอพยายามคิดซ้ำไปซ้ำมา คิดจนหัวแทบแตก ก่อนจะนึกบางอย่างออก บางอย่างที่ทำให้เธอตาเหลือก “โอ้ว...จริงด้วย...นั่นมัน...แก...นัง...นังหมูตอน นังหมูตอนนี่นา!!”เมื่อคิดออกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร เธอถึงกับช็อคและอึ้ง เพราะไม่คิดว่ายัยหมูอ้วนดำตอนโตเป็นสาวจะกลายเป็นผู้หญิงที่สวยได้ขนาดนี้“ไม่เจอกันมาสิบกว่าปี นี่แกเปลี่ยนไปขนาดนี้เลยเหรอยัยเฟื่องฟ้า...คีย์รู้รึเปล่านะว่ามันคือยัยหมูตอนอ้วนดำที่เขาเกลียดชังและขยะแขยง”เธอคิดไม่ตก เพราะเขาเป็นคนฉลาด เขาคงไม่พลาดโดนผู้หญิงหลอกได้หรอก “ถ้าเขารู้เรื่องนี้อยู่แล้ว แต่ก็ยัง
“ผมไม่ได้แกล้ง!” เขาพูดพร้อมกับขยับใบหน้าเข้าใกล้ใบหน้าเธออย่างจงใจให้เธอเห็นอารมณ์เย็นชาไร้ความรักจากดวงตาของเขา เธอต้องรู้สิว่าเธอไร้ความหมายสำหรับเขาไปเนิ่นนานแล้ว “นี่คือตัวตนที่แท้จริงของผม คุณไม่รู้เหรอ?”“ด้าไม่เชื่อค่ะ คุณกำลังประชดด้าใช่มั้ยคะ”เขาผลักร่างเธอเล็กน้อยอย่างเสียอารมณ์ แล้วเดินหนีไปหยิบกุญแจมือขึ้นมาถือเล่น“ถ้าทำไม่ได้ก็ไปซะ!”“คีย์คะ!” เขาออกปากไล่เธออย่างนั้นเหรอ เธอคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะใจร้ายกับเธอขนาดนี้ เขาลืมไปแล้วหรือว่าเขาเคยรักเธอมากมายแค่ไหน “ด้ารู้ว่าด้าทำผิดต่อคุณหลายเรื่อง ถ้าคุณจะโกรธเกลียดด้า ด้าก็เข้าใจค่ะ แต่อย่าไล่ด้าไปเลยนะคะ เพราะด้าจะไม่มีวันไปจากที่นี่อีกแล้ว ด้าจะอยู่กับคุณไปจนวันตาย!”“งั้นเหรอ?” ก่อนหน้านี้เขาก็เคยคิดนะ หากเธอกลับมายืนอยู่ตรงหน้า เขาจะทำยังไงกับเธอ เขาจะอ้อนวอนร้องขอให้เธอกลับมา หรือฆ่าเธอซะ แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเขาไม่อยากทำทั้งสองอย่าง เพราะมันไม่ใช่ทางเลือกที่ดีเอาเสียเลย“ค่ะ ด้ารู้ตัวแล้วว่าคุณคือคนที่ด้าอยากอยู่ด้วย”“อืม ถ้าคุณอยากอยู่นักก็อยู่สิ แต่ขอเตือนไว้ก่อนว่า คุณจะไม่ใช่ที่หนึ่งของผมอีกต่อไปแล้วนะ” เขาพูดปร
“อ้วนดำ! แกเนี่ยนะ จริงเหรอ” นันทร์เนตรทำหน้าไม่เชื่อ ขณะไล่มองเรือนร่างสวยงามของเพื่อนรัก“จริง ๆ นะ ตอนเด็ก ๆ ฉันอ้วนมาก อ้วนเหมือนหมูตอนเลย ใคร ๆ ก็เรียกฉันว่ายัยหมูตอน หรือไม่ก็ไอ้หมูโสโครก ไอ้หมูสกปรก!”“ไอ้หมูสกปรก! จริงเหรอ?”“จริงสิ แต่เพราะฉันแอบหลงรักผู้ชายคนหนึ่ง ฉันก็เลยฮึดสู้ พยายามจะลดความอ้วนให้ได้ เพื่อจะได้มีสิทธิ์สารภาพรักผู้ชายคนนั้น แต่ผู้ชายคนนั้นเขารังเกียจฉันมากเลย เขาเห็นฉันเป็นตัวตลก ส่วนคนที่เขารักมีเพียงคนเดียวเท่านั้น ผู้หญิงคนนั้นสวยอย่างกับเจ้าหญิงแน่ะ ใคร ๆ ต่างก็เรียกเธอว่าซินเดอเรล่าแห่งไร่องุ่น”“โหวว นี่แกกำลังแต่งนิยายให้ฉันฟังอยู่ใช่มั้ย”มาลินณาเล่าพลางแอบเช็ดน้ำตา “ใช่ มันเป็นนิยายเรื่องแรกที่ฉันเขียนล่ะ”“แล้วยังไงต่อ ยัยหมูตอนได้สารภาพรักมั้ย”“ได้สิ แต่สารภาพก่อนจะไปจากไร่องุ่นนะ เพราะคิดว่าอาจจะไม่ได้เจอกันแล้ว สารภาพทั้งที่ยังอ้วนเหมือนหมูนั่นแหละ”“โหว ห้าวดีเว๊ย แล้วไง ผู้ชายคนนั้นว่าไง”“เขาก็โมโหน่ะสิ ไล่ตะเพิดบอกว่าอย่ามาให้เห็นหน้าอีก ไม่งั้นจะฆ่าเธอแล้วเอามาย่างเป็นหมูหัน!!”นันทร์เนตรหัวเราะลั่นน้ำตาไหลราวกับเพิ่งฟังเรื่องตลกโปกฮาที่
อาคิราไม่ทันตั้งตัวด้วยซ้ำตอนที่รชิดาโผเข้ามากอดเขาจากข้างหลัง แล้วร้องไห้คร่ำครวญเหมือนจะเป็นจะตาย พร้อมคำขอโทษไม่ขาดปาก “ที่รักคะ ดาด้าขอโทษค่ะ ดาด้าผิดไปแล้ว ดาด้าเสียใจจริง ๆ นะคะ ดาด้าโง่เองที่หลงเชื่อคำโกหกหลอกลวงของคนเลว ดาด้าขอโทษนะคะคีย์”เขาเซอร์ไพรซ์จนพูดไม่ออกทีเดียว ไม่คิดไม่ฝันว่าหญิงสาวจะกลับมาหาเขาทันทีที่เลิกกับพี่ชายของเขา เขาปลดมือเธอออกแล้วหันกลับมาเผชิญหน้ากับเธอแบบตรง ๆ เพราะอยากจะเห็นแววตาสีหน้าของคนสำนึกผิดว่ามันน่าสงสารขนาดไหน “คีย์คะ คุณไปผ่าตัดมาแล้วนี่คะ!” เธอแสร้งทำหน้าตกใจเหมือนไม่รู้มาก่อนว่าใบหน้าเขากลับมาเป็นปกติแล้ว “ด้าไม่ทราบเรื่องมาก่อนเลย โอวที่รัก ตอนนี้คุณหล่อกว่าเดิมอีกนะคะเนี่ย”เธอยื่นมือขึ้นจับแก้มข้างซ้ายของเขาอย่างทะนุถนอม สายตาอ่อนหวานปนยั่วเย้ามองเขาอย่างเต็มรัก“ด้าขอโทษสำหรับเรื่องที่ผ่านมานะคะคีย์ ตอนนี้ด้ารู้แล้วว่าด้ารักคีย์คนเดียวเท่านั้น ด้าไม่เคยรักคุณจักรเลย หัวใจของด้าเป็นของคีย์คนเดียว”อาคิรามองหญิงสาวตรงหน้าอย่างระอาใจ เธอคิดว่าเขาเป็นควายหรืออย่างไรกัน ถึงมองคนอย่างเธอไม่ออก พอโดนพี่ชายเขาหักหลัง เธอก็รีบแจ้นกลับมาหาเขา
“ก็คุณทำหน้านิ่งตลอดเวลา เหมือนมีเรื่องอะไรอยู่ในใจ หรือว่าตอนผมไม่อยู่ มีใครทำอะไรคุณรึเปล่า”“เปล่านี่คะ ทุกคนดีกับฉันมาก ฉันอยู่อย่างสบายเหมือนเป็นเจ้าของคฤหาสน์เลยล่ะ”“ก็ดี...แล้วนี่คุณออกมาที่ป่าต้องห้ามทำไม แถมเดินใจลอยด้วย ผมเดินตามคุณมาตั้งแต่ที่คฤหาสน์แล้ว เรียกก็ไม่หัน ผมเลยเดินตามมาเงียบ ๆ”เธอนิ่งไปนิด “จริงเหรอ ฉันใจลอยขนาดนั้นเลยเหรอ คุณอย่าอำฉันนะ ฉันไม่เห็นได้ยินเสียงเรียกเลย”“จริง คุณเดินเหมือนคนละเมอเลย...ตกลงยังไง จะไปไหนมิทราบ หรือว่าละเมอจริง ๆ”“ฉัน...ฉันจะไปหาเพื่อนน่ะค่ะ” เธอไม่ได้โกหก เธอตั้งใจจะไปหานันทร์เนตรที่บ้านพักคนงานจริง ๆ“อ้อ”แต่เธอบอกเขาไม่หมด เธอไม่ได้บอกว่าเมื่อไปหาเพื่อนแล้วก็จะไปจากไร่ของเขาทันที“ผมคิดถึงคุณนะ” เขาจับแก้มอุ่นและริมฝีปากอิ่มของเธออย่างโหยหา จ้องมองใบหน้าสวยด้วยสายตาหวานฉ่ำ ก่อนจะโน้มริมฝีปากเข้ามาประกบปากเธอแล้วจูบอย่างดูดดื่ม“อืมม...ฮืมมมม” เขาจูบเนิบนาบอย่างออดอ้อนอ่อนโยนอยู่สักพัก ก่อนจะเพิ่มความแรงด้วยการบดขยี้ แลกลิ้นพัลวันจนหนำใจ รสลิ้นรสปากกระตุ้นอารมณ์กระสันซ่านให้แผ่กำจาย เร่งเร้ากำหนัดของสองร่างจนร้อนฉ่าไปทั้งตัว“
“โอ๊ย!” เขาร้องลั่นเพราะโดนเธอกัดฝ่ามือเข้าเต็มคำ ความตกใจและความเจ็บทำให้เขาเผลอปล่อยเธอหลุดจากวงแขน จนทำให้เธอล่วงลงไปนั่งกองกับพื้นแบบเต็มตูดเช่นกัน “โอ๊ย!” เธอร้องลั่นไม่ต่างจากเขา ก่อนเงยหน้ามองคนร้ายด้วยความโกรธ “ไอ้สารเลว!”ทว่า เธอด่าเขาได้เพียงคำเดียวเท่านั้น เพราะปากมันค้างเสียก่อน...“คนหรือหมานี่ กัดเจ็บชะมัด!” ชายหนุ่มบีบคลำมือของตัวเองอย่างหัวเสีย ก่อนจะกดสายตาคมดุลงมองหญิงสาวตรงหน้าที่ช็อคตัวแข็งกลายเป็นรูปปั้นไปแล้วมาลินณาไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเลย เธอฝันไปรึเปล่าที่เห็นอาคิราในสภาพใบหน้าหล่อเหลาไร้บาดแผลเหมือนเดิม หลังจากที่เขาหายไปเดือนกว่า ๆ เขากลับมาอีกครั้งในสภาพหล่อเหลาไร้ที่ติแต่เธอก็ตะลึงในความหล่อของเขาอยู่แค่อึดใจเดียวเท่านั้น เธอจำต้องกลับมาสู่โลกของความเป็นจริง โลกที่ทำให้เธอและเขาอยู่กันคนละชั้นเพราะเมื่อเขาหล่อเหลางดงามราวเทพบุตร นั่นย่อมหมายความว่าเขาไม่จำเป็นต้องมีนางบำเรอไร้ราคาอย่างเธอไว้คลายอารมณ์อีกแล้ว หลังจากนี้ไปเขาจะจิ้มจะชี้นิ้วเอาใครมานอนด้วยก็ได้ และสำคัญกว่านั้นก็คือ คนที่เขารักหวนกลับมาหาเขาแล้วเธอต้องตื่นจากฝันแล้วมาลินณา เรื่องราว