บทที่ 36 "ถ้าเข้าใจแล้วก็ออกไปจากบ้านกูซะกูจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับพวกนี้อีกแล้วกูจะไม่มีวันให้ลูกสาวของกูที่กูรักมากที่สุดไปพัวพันกับพวกมันแน่นอน ต่อให้กูต้องแลกด้วยอะไรก็ตามกูจะไม่มีวันให้พราวมุกรักกับไอ้เพลิง" เขาชี้นิ้วไล่หลานชายออกจากบ้านตัวเองอีกครั้งธารามลุกขึ้นและพยักหน้าให้กับคุณอาก่อนที่จะยกมือไหว้ด้วยความเคารพ 2 ขาแทบจะไม่มีแรงเดินออกเมื่อรู้ความจริง"คุณแม่ ทำไมคุณแม่ไม่บอกความจริงกับผมว่าคุณตากับคุณยายถูกฆาตกรรมจากไอ้พวกนั้น" เขานั่งอยู่บนรถใช้มือถือโทรหาแม่ของเขาเอ่ยถามเป็นประโยคแรกหลังจากรับสาย"แม่ไม่อยากให้ธารามแค้นพวกมันและกลับไปแก้แค้นพวกมันไงแม่อยากให้ทุกอย่างจบไม่อยากให้มีเวรกรรมต่อกันฆ่ากันไปฆ่ากันมาเหมือนกับ...."เหมือนกับอะไรครับ""คงจะเป็นเหมือนกับเวรกรรม ช่างเถอะในเมื่อเรื่องมันผ่านไปแล้วเขาตายไปกันหมดแล้วอย่าไปยุ่งอีก แค่ธารามวนเวียนกลับไปเป็นแบบนั้นคุณอาของธารามก็เกลียดกันเข้าไส้แล้วอย่าให้เขาต้องเกลียดแม่ไปมากกว่านี้""ผมรู้ว่าคุณอาไม่เกลียดคุณแม่จริงหรอกถ้าเขาเกลียดคุณแม่เขาไม่คอยโทรหาคุณแม่อยู่ตลอด""พี่กับน้องอากับหลานมันไม่สามารถตัดกันได้อยู่แล้วธาราม ถ้าค
บทที่ 37 "พี่ชายคนที่รักน้องเป็นห่วงน้องมากหวงน้องมากเขาหายไปไหนแล้วคะทำไมวันนี้เขาถึงใจร้ายกับคนที่เขาบอกกับเพลงว่าเพลงคือหัวใจของเขา ฮื่อๆ ไปเถอะค่ะถ้าคิดว่าน้องสาวคนนี้ไม่มีความหมายแล้วไปตามเธอเถอะเพลงจะไม่ขวางอีก เฮียเลือกที่จะทำร้ายน้องตัวเองและไปตามคนอื่น ฮื่อๆ ปล่อยให้เพลงไปอยู่กับคุณพ่อคุณแม่ที่บนสวรรค์ เฮือก" มือเรียวบังข้างขวากุมเข้าที่หน้าอกด้านซ้ายของตนเองหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะหมดสติแล้วล้มลงนอนกับพื้น ทำให้เขานั้นตกใจรีบวิ่งคุกเข่าลงมาคว้าตัวของเธอโอบกอดกระชับเข้าอ้อมแขนลูกน้องรีบนำร่มใหญ่มากางให้เจ้านายทั้งสอง"เพลง ฮื่อๆเพลงเฮียขอโทษ" ฝ่ามือหนาจับเข้าที่ใบหน้าที่หมดสติหลับตาพริ้มเต็มไปด้วยเม็ดฝน เขาพยายามปลุกน้องให้ตื่นแต่ดูเหมือนว่าลมหายใจของเพลงมีนาเริ่มแผ่วลง "ไปเอารถออกเดี๋ยวนี้กูจะพาน้องไปโรงพยาบาล" อ้อมกอดของพี่ชายรีบอุ้มกระชับน้องสาวในท่าเจ้าสาวขึ้นรถสั่งให้ลูกน้องขับด้วยความเร็วมายังโรงพยาบาลเอกชนใกล้บ้าน ณ ห้องฉุกเฉินผู้ชายคนหนึ่งเขายืนรอนั่งรอเฝ้าดูอาการของน้องสาวที่อยู่ในความช่วยเหลือของหมอ แววตาแดงก่ำน้ำตาไหลรินมือกุมขมับนั่งก้มหน้าอยู่เพียงคนเดียว "เพล
บทที่ 38 "อย่าพูดแบบนั้นสิเฮียอยู่ไม่ได้หรอกนะถ้าไม่มีเพลงเพลงคือทุกอย่างและคือหัวใจของเฮียเหมือนเดิมเฮียขอโทษ" เขาเดินขยับเข้าไปใกล้น้องสาวโอบแขนกอดคนตัวเล็กนอนขดอยู่บนเตียงเอ่ยคำขอโทษจึงทำให้เพลงมีนาหันกลับมามองหน้าพี่ชายทั้งน้ำตา"เพลงรักเฮียนะคะและเพลงก็เสียใจมากที่เฮียทำแบบนี้กับเพลง เฮียโกหก""เพลง.."ถ้าเฮียจะพูดเรื่องนั้น เพลงไม่รับฟังในตอนนี้""โอเคเฮียจะไม่พูด เพลงยกโทษให้เฮียนะ""เพลงโกรธเฮียไม่ลงหรอกค่ะ เพลงรักเฮียมากนะคะเพลงไม่อยากให้ใครมาแย่งความรักของเฮียไปจากเพลง เพลงกลัวว่าวันหนึ่งที่เฮียไม่สนใจเพลงแล้วเพลงจะอยู่ยังไง" เธอเหมือนดังเด็กน้อยพี่กลัวพ่อแม่ทิ้งสองแขนโอบกอดพี่ชายไว้แน่น และพลอยหลับไปด้วยฤทธิ์ยาที่ให้ด้วย มือขวาลูบเข้าที่หน้าผากของน้องสาวเบาๆก่อนที่จะก้มใบหน้าหอมหน้าผากเธอ เพลงมีนาไม่ยอมฟังในสิ่งที่เขากำลังจะอธิบายให้กับเธอฟังว่าความรักนั้นแตกต่างกัน ด้านนอก!! เขาจ้างพยาบาลพิเศษดูแลน้องสาวเพราะว่าต้องกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเนื้อตัวเปียกปอนและมอมแมมอีกทั้งหนาวสั่นเมื่อโดนแอร์ในโรงพยาบาล ลูกน้องคนสนิทรีบวิ่งเข้ามาพร้อมกับมือถือที่มีเบอร์โทรของธารามขึ้นโทร
บทที่ 39"กูถามมึงทำไมไม่ตอบมึงเป็นคนไล่พราวมุกออกมาจากบ้านใช่ไหม" ธารามยังคงโมโหอารมณ์ร้ายพยายามที่จะเข้าไปกระชากคอเสื้อของเพื่อนแต่พยัคฆ์กับอลันนั้นขวางไว้ทั้ง 4 คนหุ่นไล่เลี่ยกันแต่ธารามนั้นจะสูงกว่าด้วยความที่เขาเป็นลูกครึ่งหุ่นจะใหญ่กว่าชายไทย "เกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อยน้องสาวกูเข้าใจผิด"เขาไม่มองหน้าเพื่อนไม่มีคำแก้ตัวจะบอกว่าน้องสาวเจอตัวเองกับพราวมุกอยู่ในห้องเดียวกันก็ไม่ได้"อ๋อ น้องสาวมึงไล่น้องกูงั้นหรอ" ในขณะที่คุณเพลิงนั่งก้มหน้าน้ำตาคลอต้องรีบเงยมองธารามทันที "หมายความว่ายังไงน้องมึง" "เออในเมื่อกูหลุดพูดแล้วกูจะบอกมึงก็ได้ กูกับพราวมุกเป็นพี่น้องกันแม่ของกูเป็นพี่สาวพ่อของเธอ มึงดูนี่และมึงดูนามสกุลแม่กู" ธารามยื่นรูปตัวเองในตอนเด็กที่ถ่ายกับพราวมุกพร้อมกับบัตรประชาชนของแม่ธารามที่หมดอายุแล้วแต่เขานั้นเก็บใส่กระเป๋าไว้ติดตัวตลอด "แล้วทำไมมึงถึงโกหกกูว่ามึงกับพราวมุกกำลังคบกัน" คุณเพลิงลุกขึ้นยืนจ้องมองหน้าธารามถามเพื่อนว่าทำไมถึงโกหก"พราวมุกขอให้กูช่วย คุณอาเกลียดแก๊งมาเฟียทุกแก๊ง รวมถึงกูด้วยเขาไม่อยากให้ลูกสาวของเขามาพัวพันกับพวกนี้ จึงขอให้ลูกสาวเลิกยุ่ง พราวมุกเธ
บทที่ 40พราวมุกหลังจากที่ฟื้นขึ้นมาชีวิตของเธอเหมือนตัวคนเดียวถึงแม้ว่าจะมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบแต่ทั้งพ่อและแม่นั้นทำแต่งานให้อิสระเธอก็จริงแต่ก็ละเลยคำว่าครอบครัวไม่มีเวลาให้เธอเลย เธอได้เพียงแต่นั่งอยู่บนเตียงร้องไห้ เหตุการณ์เมื่อคืนนี้คำพูดของเพื่อนคำด่าของเพื่อนนั้นทำให้เธอเสียใจมาก แคร๊ก!! ประตูห้องเปิดเข้ามาพรวดพราดคนที่เข้ามานั้นคือธารามหลังจากที่เขาไปธุระเสร็จเขารีบตีรถกลับมาหาน้องสาวที่โรงพยาบาล 2 แขนเรียวบางอ้าออกเพื่อขอกอดพี่ชายเขารีบลงมาที่เตียงและกอดน้องสาวของเขาไว้แน่น"ขอโทษนะที่เฮียปล่อยให้อยู่คนเดียว""ฮื่อๆ" มือหนาจับเข้ายังแก้มของน้องสาวเบาๆใช้หัวแม่มือเช็ดน้ำตาที่ไหลรินจ้องมองหน้าคนตัวเล็กที่มีสภาพซีดโทรมดั่งคนป่วย"เล่าความจริงให้เฮียฟังได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น" สายตาของพราวมุกไม่อยากบอกความจริงกับพี่ชายเพราะว่ากลัวพี่ชายนั้นจะโกรธคุณเพลิงคนที่ตัวเองรักถึงแม้ว่าจะเจ็บปวดเพราะสองพี่น้องแต่พราวมุกไม่เคยเกลียดทั้งคู่ เธอเล่าทุกอย่างให้กับธารามฟังธารามนั่งลงที่โซฟากำหมัดเข้าหากันแน่น"เพลงมีนากล้าไล่น้องสาวกูหรอเดี๋ยวกูจะมอบบทเรียนให้จำไปจนวันตายเลย" เสียงกรามขบเข
เยอะๆนะจะได้กลับบ้านเร็วๆ" มือขวาจับช้อนตักข้าวต้มในถ้วยยื่นป้อนน้องสาว แต่ใบหน้าของน้องสาวนั้นจ้องมองพี่ชายด้วยแววตาเศร้า "เฮียคะเฮียรักเพลงไหม" มือขวาของเพลงมีนาจับเข้าที่แขนซ้ายของพี่ชายเอ่ยถามว่าพี่ชายนั้นรักตัวเองไหมและมีน้ำตาคลอจ้องมองหน้าเพื่อรอคำตอบ"รักสิเฮียรักเพลงมากเฮียขอโทษนะสำหรับทุกอย่างเฮียขอโทษที่โกหก" ไม่เพียงแต่เพลงมีนาเธอน้ำตาคลอ ผู้เป็นพี่ชายก็น้ำตาคลอที่มองน้องสาวอยู่ในสภาพซีดโทรม"เพลงขอโทษ" สองมือพนมไหว้พี่ชายตัวเองและเอ่ยคำขอโทษคุณเพลิงคิ้วขมวดเข้าหากันที่จู่ๆเพลงมีนาขอโทษและร้องไห้หนัก"มีอะไรหรือเปล่าทำไมถึงขอโทษ""เพลงคิดได้แล้วว่าเพลงไม่สมควรทำแบบนั้น ทำไมเพลงถึงเลวจังคะเฮียทำไมเพลงถึงทำกับพราวมุกแบบนั้น" คุณเพลิงยิ้มออกเมื่อจู่ๆเพลงมีนาเข้าใจอะไรมากขึ้นที่สำคัญยังสำนึกผิดได้ที่ทำกับพราวมุกเขาลุกขึ้นยืนและโอบกอดน้องสาวมือลูบหัวเบาๆ"เพลงรู้ไหมว่าวันที่เกิดเรื่องพราวมุกวิ่งออกจากบ้านไปเจออะไร" เพลงมีนาขยับตัวมองหน้าพี่ชายอย่างเต็มตา"เจออะไรหรอคะเฮียพราวมุกเจออะไร" "ในคืนนั้นฝนตกจำได้ไหม พราวมุกเดินตากฝนไปโดยที่ไม่ได้ใส่รองเท้าเสื้อผ้าหลุดลุ่ยและโชคร้ายไ
บทที่ 42 ธารามพึ่งรู้ว่าเพลงมีนานั้นอยู่ที่โรงพยาบาลเดียวกับพราวมุกแต่คุณเพลิงไม่รู้ว่าพราวมุกอยู่ที่โรงพยาบาลนี้ เพราะเขานั้นยังคงมัวดูแลน้องสาว "ไปไหนมาหรอคะ" ธารามเดินกลับเข้ามาในห้องน้องสาวพร้อมกับถุงขนมและอาหารมากมายพราวมุกเธอดูสดใสขึ้นถึงแม้ว่าในใจเธอจะเจ็บช้ำแต่พราวมุกเธอเป็นคนที่สดใสและร่าเริงอยู่แล้วภายใต้ความรู้สึกของเธอนั้นมีแต่ความเจ็บปวด และยิ่งในตอนนี้เธอรู้ทุกอย่างว่าเธอกับคุณเพลิงนั้นไม่สามารถไปด้วยกันได้อย่างแน่นอนแล้วนั้น "ก็ออกไปซื้อของกินและของอร่อยมาให้เด็กอ้วนไง ดูสดใสขึ้นมากนะโอเคแล้วใช่ไหม" รอยยิ้มแห่งความอบอุ่นได้ส่งมอบให้กับน้องสาวถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่าในใจของน้องสาวนั้นยังทำใจไม่ได้อย่างแน่นอนแต่สีหน้าที่เขาเห็นด้วยสายตาตัวเองบ่งบอกได้ชัดว่าเธอดูดีขึ้น"โอเคค่ะ ถึงแม้ว่าจะไม่โอเคก็ตาม" มือหน้าด้านขวาของธารามยกวางไว้บนหัวของน้องสาวและโยกเบาๆ"น้องสาวของเฮียเก่งอยู่แล้วผ่านมันไปให้ได้นะแล้วเราไปเริ่มต้นกันใหม่ผู้ชายมีเป็นร้อยเป็นพันที่จะเข้ามาในชีวิตของน้องสาวเฮียชีวิตที่สมบูรณ์แบบมีทั้งเงินทองและครอบครัวที่อบอุ่นไม่จำเป็นจะต้องไปแคร์พวกมัน โดยเฉพาะเพื่อนเลว
บทที่ 43 เมื่อเวลาผ่านไปเพลงมีนาแล้วพราวมุกเธอฟื้นตัวได้เร็วทั้งคู่แต่ยังไม่ได้เจอกันจนกระทั่งวันเปิดเรียนและที่ผ่านมาหลายวันเพลงมีนาพยายามโทรหาพราวมุกแต่ไม่สามารถติดต่อได้พราวมุกนั้นทิ้งทุกอย่างแม้กระทั่งโทรศัพท์ที่คุณเพลิงซื้อให้เธอเปลี่ยนเบอร์ใหม่ ไม่ติดต่อเพลงมีนาและคุณเพลิงอีกเลย "พราวทานข้าวสิลูกจะรีบไปเรียนแล้วหรอ" พราวมุกเธอนั้นเข้ามาขอโทษพ่อและแม่ของตัวเองที่ทำตัวดื้อกลับไปอยู่บ้านอย่างเต็มตัวหลังจากที่หายป่วยและธารามคอยมาหาน้องพาน้องออกไปเปิดหูเปิดตาอยู่บ่อยครั้ง "สายแล้วค่ะคุณพ่อคุณแม่พราวต้องรีบไปเรียนขอตัวก่อนนะคะ" เธอไม่ได้ทำใจได้ง่ายขนาดนั้นหรอกในเรื่องของคุณเพลิง แต่เธอแค่พยายามข่มใจตัวเองไม่ให้คิดถึงและโหยหาเขา ใบหน้าน้อยยกมือไหว้พ่อและแม่ก่อนที่จะวิ่งออกมาจากบ้านด้วยความที่ตื่นสายเธอต้องรีบไปมหาวิทยาลัยเพราะว่ากลัวเรียนไม่ทันณ.มหาวิทยาลัยพราวมุกเธอไม่ได้ขับรถส่วนตัวมาเองเธอให้รถที่บ้านมาส่ง เมื่อเดินเข้ามามหาลัยตรงที่เคยนั่งเล่นกับเพลงมีนานั้นมีคนนั่งอยู่เธอจึงเดินเลี่ยงที่จะไม่เข้าไปตรงนั้นพยายามเดินก้มหน้าเพราะคิดว่ายังไงต้องเป็นเพลงมีนาอย่างแน่นอนยังไม่ทันจะผ
บทที่ 59 "ฮื่อๆ เพลงจะบอกกับเฮียว่าเพื่อนรักของเขาทำร้ายเพลง" เนื้อตัวของเพลงมีนานั้นเต็มไปด้วยรอยช้ำเขียวเป็นจ้ำหลังจากที่ถูกธารามข่มขืนเสียงร้องไห้ปนเสียงสะอื้นดังกล้องทั่วห้องนอน"อยากให้พี่ชายของเธอไม่มีความสุขก็เอาสิ มันเพิ่งจะกลับมาดีกันกับน้องสาวของกู ถ้าอยากมีเรื่องอีกอยากให้ทุกคนต้องแตกแยกกันอีก ก็เชิญไปฟ้องเลยนะ ไปบอกกับมันเลยว่ากูข่มขืนน้องมัน กูได้ความบริสุทธิ์จากน้องสาวของมันไปบอกเลยเพลง" แววตาคู่น้อยมองคนตัวโตนั่งถอดเสื้ออยู่ปลายเตียงของตนเอง หลังจากที่พี่ชายของเขาได้ออกไปกับพราวมุก ธารามเขาเข้ามาที่บ้านเหมือนกับว่าเป็นบ้านของตนเอง เมื่อรู้ว่าเพื่อนกับน้องสาวนั้นออกไปข้างนอก มามีปากเสียงกับเพลงมีนาน้องสาวของเพื่อนสนิท จนกระทั่งเขาทำร้ายเธอพากความบริสุทธิ์ไปจากเธอ ทิ้งเหลือแต่เพียงร่องรอยความบอบช้ำทั้งเนื้อตัว เพราะการกระทำของธารามนั้นแรงและซาดิส จนเพลงมีนาแทบจะไม่เหลือสภาพความเป็นคน มือขวาโอบดึงผ้าห่มกุมหน้าอกไว้เพลงมีนาเธอเพิ่งจะหายจากอาการป่วยไม่นาน สภาพจิตใจของเธอนั้นยังไม่ดีเพราะว่ารู้ตัวว่าทำผิดกับเพื่อนมากถึงแม้ว่าพราวมุกเพื่อนของเธอ จะให้อภัยแต่ความรู้สึกผิดที่ท
บทที่ 58 เอ็นร้อนคาอยู่ในรูสวาทของเธอจนพอใจ แต่คนตัวโตนั้นยังไม่เสร็จ เขาพลิกให้เธอนอนคว่ำลงที่เตียง สอดมือด้านขวาเข้ายังใต้ท้องของเธอ จับชันให้เธอนั้นอยู่ในท่าโกงโค้งหรือกวางเหลียวหลัง เสียบแท่งเอ็นร้อนเสียบถูเขายังรู้สว่างดันเข้าจนเม็ดอีกครั้ง มือหนาทั้งสองข้างจับเข้าที่แก้มก้นขยำดึงเข้าหาตนเองตามจังหวะกระแทกเอวสูงแท่งเอ็นล้นเข้ารูสวาทจนเสียงดังสนั่น ฝ่ามือด้านขวาฟาดลงที่แก้มก้นจนเด้งขึ้นเป็นรอยเล็กน้อยยิ่งเห็นเขายิ่งขยันยิ่งสีปากด้วยความสะใจ "อู๊ยพะผัวเมียเสียว" มือซ้ายของเธอค้ำลงที่นอน ส่วนมือขวานั้นเอื้อมลงไปที่ด้านล่างใช้นิ้วชี้เขี่ยเข้ายังจุดเสียวของตนเองในตอนที่ถูกเขาเอาเอ็นร้อนกระแทกด้วยมือหนาทั้งสองเลือดออกจากก้นขาวรวบผมของเธอดึงให้เงยขึ้นกระแทกแรงๆ"โอ้ย~ซี๊ดส์~เมียเสียวไหม" เขาเงยหน้ามองขึ้นบนเพดานกัดปากด้วยความเสียวซ่าน เอ่ยถามร่างบางที่โดนกระแทกแรง เธอนั้นครางออกมาแทบไม่เป็นเสียงถึงแม้ว่าห้องจะเก็บเสียง แต่ในตอนนี้ถ้าใครยืนอยู่หน้าประตู คงจะได้ยิน"เมียอื้มผัวขอแตกปากเมียได้ไหม" เขาทำท่าทีเหมือนตัวเองนั้นจะเสร็จและถึงฝั่ง จึงเอ่ยขอเธอด้วยคำพูดตะกุกตะกักเพราะว่ากำลังเส
บทที่ 57 "เมียจ๋าผัวจะแตกอีกแล้ว แอ่น -ีอีกอื้ม" ปรับเปลี่ยนท่ามาอยู่ในท่าโก้งโค้งหรือว่าท่ากวางเหลียวหลังเขาบอกให้เธอนั้นแอ่นก้นเด้งเข้าหาเอ็นร้อนของตนเองที่จะปลดปล่อยมือหนาทั้งสองกำขยำเข้าที่แก้มก้นบีบกระแทกเอวเข้าเน้นๆ 3 ดอกจากนั้นปลดปล่อยน้ำกรมทะลักเข้ายังช่องแคบจนเอ่อล้นไหลตามแท่งเอ็นร้อนนั้นออกมาติดๆ มือหน้าทั้งสองข้างแหกแก้มก้นออกจากกันมองช่องสวาทที่มีน้ำเปรอะเปื้อนไหลออกมามากมาย"โคตรสวยเลยเมีย" เขานั้นกัดปากเข้าหากันบ่งบอกถึงความสะใจในความหื่นกระหายของตนเองได้สำเร็จ มือขวาหยิบทิชชู่มาเช็ดทำความสะอาดให้เช่นเคยแต่ใช่ว่าเขาจะหยุดการกระทำเพียงเท่านี้ "คุณรู้ไหมคะถ้าเราเลิกกันพราวไม่สามารถมีผัวใหม่ได้เลยนะ" พราวมุกพูดกับหัวเราะนั่งมองหน้าของคนตัวโตที่คิ้วขมวดหมดเข้าหากันเมื่อเธอพูดถึงผัวใหม่"ทำไมจะมีผัวใหม่หรอข้ามศพกูไปก่อนเถอะ" หน้าตาจริงจังไม่ฟังอะไรเลยความหึงหวงเมียจนใบหน้าเริ่มแดงขึ้นแววตาร้ายส่อมองจ้องหน้าของเธอทันที"ฟังก่อนสิ เมียหมายถึงว่าถ้าเราทั้งสองคนเลิกกันเมียมีผัวใหม่ไม่ได้เพราะอะไรรู้ไหม เพราะว่ามันบานหมดแล้วเนี้ย โดนของคุณทั้งใหญ่ทั้งยาวเอาทุกวันบางวันถึง 3 รอบ"
บทที่ 56 เรื่องราวผ่านไปวันเวลาผ่านไป ทุกอย่างดีขึ้นคุณเพลิงตามเฝ้าพราวมุกตลอดเวลาไม่ว่าจะไปเรียนหรือว่าไปไหนทั้งหวงและหึงกลัวจะมีคนอื่นมาจีบเมียตัวเองในบางครั้งก็งอนมีท่าทีเหมือนเด็กน้อยที่กลัวคนอื่นแย่งของเล่น"เป็นอะไรคะเนี่ยหน้างอเชียว" หลังจากที่กลับมาจากห้างคุณเพลิงนั่งหน้างออยู่ที่โซฟาและพาพราวมุกมาที่บ้านด้วยยังไม่ยอมไปส่งพราวมุกที่บ้านของตัวเอง "ใครล่ะทำให้หน้างอ บอกว่าไม่ชอบให้มองผู้ชายคนอื่นก็มองอยู่นั่นแหละอยากได้มันรึไง" พราวมุกยิ้มและส่ายหัวให้กับแฟนตัวเองเดินไปนั่งด้านข้างและล้มตัวนอนลงหัวหนุนตักคุณเพลิงมือซ้ายเอื้อมจับเข้าที่ปลายคางของคุณเพลิงเขายังไม่ก้มมองหน้าพราวมุกยังคงงอนและทำท่าทีเก๊กหล่อ"ฮ่าๆ ที่รักงอนหนูหรอหนูยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะแค่มองเอง" เสียงหวานของพราวมุกนั้นทำให้คุณเพลิงก้มมองหน้าเธอและหอมหน้าผากคนที่นอนอยู่บนตักตัวเองเบาๆ"ก็บอกแล้วว่าไม่ชอบไม่อยากให้มองคนอื่นทำไมไม่มองแต่ผัวทำไมต้องไปมองผู้ชายคนอื่นด้วยมันหล่อกว่าผัวอย่างนั้นหรอ" ยังคงใช้คำพูดเหมือนเด็กที่กำลังงอน "ไม่ใช่นะคะไม่มีใครหล่อเท่ากับแฟนของพราวแล้ว คุณหล่อที่สุดแล้วรู้ไหมทั้งหล่อและก็หน้
บทที่ 55"พอ" พ่อของพราวมุกนั้นเอ่ยพูดขึ้นให้คุณเพลิงหยุดการกระทำไม่ให้เขากราบลงที่เท้าของตัวเอง"ที่ฉันกีดกันไม่ให้นายรักกับลูกสาวของฉันเพราะว่าฉันเองก็รู้สึกผิดในสิ่งที่ทำแบบนั้น เรื่องราวในอดีตฉันกลัวว่านายจะทำร้ายลูกสาวของฉันหลังจากที่รู้ความจริงแต่ในเมื่อนายยอมละทิ้งทุกอย่างและมาเริ่มต้นใหม่กับลูกสาวของฉันฉันจะไม่ขวาง และคำสุดท้ายที่ฉันจะพูดฉันขอโทษ" คุณเพลิงพยักหน้าให้กับพ่อพราวมุกยิ้มออกมาทั้งน้ำตาเขาเลือกที่จะละทิ้งอดีตยอมก้มกราบขอโอกาสเพื่อที่ให้เขาได้อยู่กับคนรักและสุดท้ายโชคก็เข้าข้างเขาทั้งคู่ให้ได้รักกัน"ขอบคุณนะครับ ที่ให้ผมได้มีโอกาสดูแลลูกสาวของคุณผมสัญญาและผมสาบานว่าผมจะไม่มีวันทำให้พราวมุกเสียใจและต้องเจ็บผมยอมทุกอย่าง ในสิ่งที่พราวมุกขอผมยอมทุกอย่างเพื่อให้มีเธออยู่ในชีวิต" คุณเพลิงพูดออกมาด้วยความมั่นใจเขาทั้งสัญญาและสาบานต่อหน้าพ่อและแม่ของพราวมุกต่อหน้าคนที่เขารักมือขวาเอื้อมจับมือของพราวมุกมากุมไว้ "พราวขอบคุณคุณพ่อนะคะ พราวขอบคุณที่เปิดทางให้พราวได้รักกับเขาและเดินเคียงข้างเขาจากที่เป็นเส้นขนานกลายเป็นเส้นเดียวกันแล้วค่ะ พราวไม่คิดว่าจะมีวันนี้" พราวมุกพูดทั้
บทที่ 54 "เรื่องของเฮียกับพราวมุกมันเหมือนเส้นขนานไปแล้วมันไม่สามารถเดินด้วยกันได้แล้วเพลง รู้ไหมว่าตอนนี้เฮียโคตรเจ็บ" เขาร้องไห้โฮออกมาต่อหน้าน้องสาว ทั้งสองพี่น้องต่างพากันร้องไห้เสียงดังเพลงมีนาเธอมองพี่ชายที่ร้องไห้อย่างน่าสงสาร"เส้นขนานยังไงหรอคะเพลงก็เปิดทางให้กับเฮียแล้วเปิดทางให้กับพราวมุกได้มาเป็นพี่สะใภ้ทำไมยังเหมือนเส้นขนานอยู่ล่ะ"เขาเลยมองหน้าน้องสาวตัวเองตัดสินใจเล่าความจริงให้กับน้องสาวฟังทั้งหมดกับเรื่องที่เกิดขึ้น เพลงมีนาร้องไห้หนักเมื่อรู้ความจริงเธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆและจับมือของพี่ชายตัวเองอีกครั้ง"เฮียคะ คุณพ่อคุณแม่ตายไป 10 กว่าปีแล้วถ้าเฮียยังโกรธยังเกลียดยังมีอคติชีวิตของเฮียจะมีความสุขไหม และเฮียก็ไม่มีวันสมหวังได้รักกับพราวมุกถ้าเฮียโกรธและเกลียดและยังคิดจะแก้แค้นแก้แค้นกันไปแก้แค้นกันมามันไม่มีวันจบสิ้น ฮึ๊ก! เพลงไม่ใช่ว่าไม่โกรธพ่อของพราวมุกที่ฆ่าพ่อและแม่ของเรานะคะ แต่คุณพ่อคุณแม่ของเราก็ไปทำพ่อแม่ของเขาก่อนถ้าเฮียคิดว่ามันเป็นเวรกรรมเฮียจะผ่านพ้นตรงนี้ไปได้นะ" เธอเอ่ยพูดดังผู้ใหญ่ที่กำลังสอนแง่คิดให้กับเด็กทั้งๆที่ตัวเองนั้นเป็นน้องพี่ชายของเธอมองจ้อง
บทที่ 53"หมอขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ เอ้ย! ขอโทษครับหมอต้องพูดว่าขอแสดงความยินดีด้วยนะครับที่คนไข้ด้านในไม่เป็นอะไรเธอเพียงแค่หมดสติเชยๆ ขออภัยจริงๆครับพอดีว่าหมอเข้าเคสผ่าตัดหลายเคสช่วยเหลือคนหลายคนแล้วยังไม่ได้นอนมา 2 วันแล้วพูดผิดเพี้ยนมั่งต้องขออภัยนะครับ" หมอรีบยกมือไหว้พ่อของพราวมุกและธารามที่ยืนจ้องด้วยความโกรธถ้ายังขืนยืนอยู่ตรงนี้มีหวังถูกยิงตายอย่างแน่นอนที่ทำให้พวกเขาตกใจ "มันน่าฆ่าทิ้งจริงๆ" ธารามยกมือปาดน้ำตาของตนเองเตรียมที่จะเดินตามหมอไปแต่ถูกพ่อของพราวมุกนั้นจับแขนเอาไว้"อย่า เขาช่วยเหลือคนมาเยอะไม่ผิดหรอกที่เขาจะเบลอ น้องปลอดภัยก็ดีแล้วเดี๋ยวอาจะไปรับแม่ของพราวมุกมาที่นี่ดูแลน้องก่อนนะเวลาผ่านไป ในเช้าวันใหม่ของคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาลแห่งหนึ่งถูกให้น้ำเกลือ เปลือกตาบางของเธอค่อยๆลืมขึ้นสายตาพร่ามัวหลังจากที่หลับไปนาน"อื้อ" มือด้านขวาของเธอนั้นยกขึ้นมากุมเข้าที่เข้ามาตาตัวเองเบิกตาขึ้นมามองเห็นเพดานสีขาวด้านข้างเป็นกระจกมีผ้าม่านปกคลุมแต่ก็ยังเห็นแสงสว่างสอดส่องเข้ามายังเตียง หันเหลือบมองเห็นสายน้ำเกลือและกระปุกน้ำเกลืออยู่บนหัวเตียงสายตานั้นต่ำ
บทที่ 52 "ฮื่อๆเฮียปล่อย" ธารามพาน้องสาวมาขึ้นรถรอคุณอา เธอนั้นพยายามที่จะให้พี่ชายปล่อยเพื่อที่จะไปหาคุณเพลิงทั้งร้องไห้แล้วอ้อนวอนให้พี่ชายช่วยแต่ธารามไม่สามารถทำอะไรได้ ได้เพียงแต่จับน้องสาวไว้ "พราวฟังเฮียให้ดีนะเฮียปล่อยพราวไม่ได้คุณอากำลังโกรธด้วยอย่าให้เรื่องมันบานปลายไปมากกว่านี้อยู่เฉยๆเดี๋ยวทุกอย่างจะดีขึ้นเอง" ธารามจับแขนน้องสาวของเขาทั้งสองข้างเรียกสติให้กับน้องสาวนั้นได้หยุดไม่ให้โวยวายที่จะไปหาคุณเพลิงเพื่อนของตัวเอง"ฮื่อเฮีย" ใบหน้าน้อยเต็มไปด้วยน้ำตาที่เปื้อนเปรอะแววตาแดงก่ำมองหน้าของพี่ชายร่างกายของเธออ่อนปวกเปียกเหมือนคนไร้เรี่ยวแรงร้องไห้จนเหนื่อย"เฮียเตือนพราวแล้วทำไมยังไม่ตัดใจจากมันเห็นไหมว่าต้องทรมานขนาดไหนและนี่พ่อของพราวก็รู้ความจริงแล้วว่าพราวคบกับมันมีอะไรกับมัน" ธารามเองก็กลัวหลายๆอย่างกลัวพ่อของพราวมุกจะโกรธพราวมุก และทำร้ายน้องสาวบ้างกลัวว่าพราวมุกจะไม่ยอมฟังพ่อกลัวว่าพราวมุกนั้นจะแอบมาหาคุณเพลิงเพื่อนรักของตัวเองอีกและยิ่งรู้ว่าคุณเพลิงเพื่อนของตนนั้นรู้ความจริงว่าพ่อของพราวมุกฆ่าพ่อและแม่ของตัวเองมันจะเกิดอะไรขึ้นและถ้าจู่ๆเพื่อนของเขาเกิดโกรธและเกล
บทที่ 51"พูดออกมาสิคุณจะยืนเงียบอยู่ทำไม บอกให้พูดออกมาว่าเป็นเพราะอะไร พูดมา!! "ฮื่อๆอย่า" เธอร้องไห้จนสายตัวแทบขาดมองคนที่รักตะเบ็งเสียงใส่พ่อตัวเองพยายามคิดหาความจริงร้องห้ามไม่ให้พ่อตัวเองนั้นบอกกับเขา"เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วยังเงียบอยู่อีกหรอถ้าไม่พูดบอกเหตุผลว่าทำไม...."กูฆ่าพ่อกับแม่ของมึง" พ่อของพราวมุกพูดออกมาเพียงแค่ประโยคสั้นๆ เขาพูดความจริงออกมาให้กับคุณเพลิงได้ยินอย่างชัดเจน ทุกอย่างตอนนี้เงียบแม้กระทั่งเสียงสะอื้นของพราวมุก"มึงได้ยินชัดไหมไอ้เพลิง! กูนี่แหละเป็นคนฆ่าพ่อกับแม่ของมึงเหตุผลนี้พอไหมที่มึงกับลูกกูจะคบกันไม่ได้" เสียงดังก้องทั่วชายหาดตะคอกบอกความจริงกับคุณเพลิงที่ยืนขาอ่อนแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงยืนเขาได้เพียงแต่มองหน้าพ่อของพราวมุกนิ่งๆ"กำลังพูดอะไร" เขากำลังจะพยายามบอกว่าตัวเองนั้นไม่เชื่อส่ายหน้าไปมา"มึงได้ยินไม่ผิดกูนี่แหละเป็นคนฆ่าพ่อกับแม่ของมึงและนี่ก็เป็นเหตุผลเดียวที่กูไม่ให้ลูกสาวของกูคบกับมึง กูรู้ว่ามึงพยายามตามหาคนที่ฆ่าพ่อกับแม่ของมึงมา 10 กว่าปีแล้วแต่แค่มึงยังตามไม่เจอโลกมันก็บังเอิญเนาะผู้ชายตั้งเยอะตั้งแยะลูกกูกลับไม่ชอบมาชอบมึงมารักมึง""ฮ