ตอนที่18.“แล้วทำอะไรได้บ้าง”“ก็ทำอาหารและใช้แรงงานค่ะ” หญิงสาวตอบกำปั้นทุบดินทำให้แพทริกสำลักน้ำไอแค่กๆ จนหน้าแดงก่ำ“นี่รวนกันใช่ไหม”“เปล่าค่ะ”เธอทำหน้าซื่อแพทริกนึกเคืองในใจ แต่ก่อนที่หนุ่มสาวจะได้พูดคุยกันต่อนภาก็โทรศัพท์มารายงานบางอย่างที่ทำให้ภาวนาลอบถอนใจ“บอกว่าฉันไม่ว่าง แต่จะให้แม่บ้านของฉันไปรับรองก็แล้วกัน”แพทริกถอนหายใจแรงๆ แล้วหันมามองภาวนาด้วยสีหน้ายิ้มๆ ซึ่งมันเป็นยิ้มที่ทำให้หญิงสาวหายใจไม่ทั่วท้อง“ลิซ่ากับโรซี่มา ตอนนี้อยู่ที่ห้องรับรองแขก เธอช่วยไปดูแลทีนะ”“ค่ะ..” หญิงสาวรับคำด้วยความเจ็บปวดลึกๆ ไม่ใช่เพราะหึงหวงหรือขัดเคืองใจที่มีหญิงสาวมาหาเขาซึ่งเป็นสามีของเธอ แต่ภาวนาเจ็บปวดที่ต้องทนรับสภาพที่ต้องทนให้คนอื่นโขลกสับหรือเป็นที่รองรับอารมณ์ของใคร เมื่อไหร่เธอจะพ้นจากสภาพนี้เสียที.. นั่นคือสิ่งที่อยู่ในใจของเธอตลอดมาภาวนาลงมาที่ห้องรับรองก็พ
ตอนที่19.“ช่วยเรียกรถพยาบาลหน่อยค่ะคุณนภา พอดีว่าเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ” ภาวนาพูดเนิบๆ“กรี๊ด นังภาวนาแกทำร้ายพวกเราฉันจะแจ้งความเอาเรื่องแกให้ถึงที่สุด”“ใช่ฉันจะฟ้องแพทด้วยว่าแกทำร้ายร่างกายพวกฉัน ฮือออ เจ็บๆ อ๊าย แก้วบาดขาฉัน” โรซี่กับลิซ่ากรีดร้องล้มลุกคลุกคลานขึ้นจากพื้นใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด“เชิญเลยค่ะ อย่าลืมบอกด้วยล่ะว่าพวกคุณจะทำอะไรฉัน แล้วเคยได้ยินไหมคะว่า ให้ทุกข์แกท่าน ทุกข์นั้นถึงตัวแค่นี้ยังน้อยไปนะคะ คนอย่างฉันก้มหัวให้เฉพาะบางคนเท่านั้น แต่กับคนที่พยายามจะทำร้ายฉัน ฉันสู้ไม่ถอย..”ภาวนาเชิดหน้าตอบด้วยน้ำเสียงเย็นเด็ดขาดแล้วเดินออกไปโดยไม่หวั่นเกรงกับคำขู่ของทั้งสองสาวที่กรีดร้องจนแสบแก้วหูตามหลังมา นภามองภาวนากับสองสาวที่กรีดร้องเหมือนชะนีถูกเชือดสลับกันไปมาอย่างนึกทึ่งแล้วก็เห็นว่าตอนนี้โรซี่กับลิซ่าเหมือนชะนีถูกเชือดจริงๆ ถูกเชือดจนเลือดอาบเลยทีเดียว ที่สำคัญเธอมองภาวนาผิดไป ผิดมากแต่เป็นการมองผิดในทางที่ดี..ภาวนารีบออกจาก
ตอนที่20.ภายนอกทุกคนคงคิดว่าผู้หญิงอย่างภาวนาจะถูกรังแกเอาเปรียบได้ง่ายๆ แต่เมื่อเจอฤทธิ์เข้าจริงๆ ก็จะพบว่าภาวนาเป็น เสือซ่อนเล็บ ดีๆ นี่เอง โรซี่กับลิซ่าถึงกับพ่ายแพ้จมกองเลือดกันเลยทีเดียวตอนแรกเขาโกรธที่ภาวนาทำร้ายสองสาวถึงขนาดเลือดตกยางออกแต่เมื่อนภารายงานความจริงให้รับรู้และเขาก็ได้เปิดกล้องวงจรปิดดูก็พบว่าสองคนนั้นตั้งใจจะกลั่นแกล้งภาวนาจริงๆ และพวกเจ้าหล่อนก็ทำตัวเองแต่ก็น่าแปลกถึงแม้ว่าภาวนาจะไม่ยอมใครแต่กับเขาและมารดาไม่ว่าจะโขลกสับใช้งานกลั่นแกล้งเธออย่างไรภาวนากลับไม่มีทีท่าจะคัดค้านอิดออดเลยสักครั้ง เธอจะรีบทำตามคำสั่งทันทีและไม่มีเกี่ยงงอนแม้ขนาดป้อนข้าวเขาก็ยังทำ แพทริกยิ้มบางๆ กับตัวเองโดยไม่รู้ตัวเมื่อนึกถึงใบหน้าใสๆ แดงก่ำอย่างขัดเขินของภาวนาตอนป้อนข้าวให้เขาพลางนึกถึงวันที่ได้จูบเธอครั้งแรกจิตใจของเขาก็มักวนเวียนคิดถึงเธออยู่ตลอดเวลา แม้ว่าจะพยายามปฏิเสธแค่ไหนขนาดว่าหมกมุ่นทำงานหนักมาตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมาพอหัวสมองว่างก็มักจะวกกลับมาคิดถึงเรียวปากนุ่มๆ ของเธออยู่ร่ำไป จะว่าไป
ตอนที่21.“นี่คุณปล่อยฉันนะ” ภาวนาเสียงสั่นด้วยความหวั่นไหว“เธอทำร้ายร่างกายฉันเธอจะต้องรับโทษ” แพทริกเห็นช่องจะจัดการกับแม่ตัวดีที่บังอาจทำให้เขาเห็นดาวเห็นเดือน ชายหนุ่มตวัดร่างเล็กลงบนที่ฟูกนอนนุ่มแล้วขยับกายทาบทับร่างเล็กไว้และเขาเองก็ต้องตะลึงเมื่อเห็นว่าบัดนี้ร่างตรงหน้าเปล่าเปลือยและสิ่งที่ตระหง่านถ้าทายสายตาของเขาก็อะร้าอร่ามเกินกว่าจะละสายตา“อย่ามองนะคนบ้า..”ภาวนาแหวเสียงเขียวพยายามบิดกายหลบสายตาของแพทริกเมื่อไม่สามารถปิดป้องความงามของอิสตรีจากสายตาของเขาได้เพราะมือทั้งสองข้างถูกเขาตรึงไว้เหนือศีรษะ“อืม.. เธอนี่ซ่อนรูปดีนะยายมอมแมม และเธอก็ทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้..”พูดจบแพทริกก็ก้มลงปิดปากช่างแย้งด้วยปากของตน เรียวปากนุ่มที่เคยได้ลิ้มรสมาแล้วครั้งหนึ่งนั้นยังคงให้ความหวานล้ำอย่างที่เขาคิดไว้ กลิ่นหอมอ่อนๆ จากสบู่ทำให้อารมณ์หนุ่มเตลิดไปไกลอย่างไม่มีทางต้านทาน ยิ่งลิ้นเล็กไร้เดียงสาเงอะงะป่ายเปะปะพยายามจะหลบหลีกนั้นยิ่งทำให้เขาคลั่งเพราะมัน
ตอนที่22.“ถ้าเธอก้าวออกจากห้องนี้แม้แต่ก้าว รับรองเลยว่าฉันจะไม่หยุดแค่ที่ใช้ปากและลิ้นกับเธอ”คำพูดของเขาชัดเจนโจ่งครึ่มเสียเหลือเกินแต่ใบหน้าหล่อเหลาที่เรียบเฉยจริงจังก็ทำให้ภาวนาไม่กล้าแม้จะลุกขึ้นได้แต่เงยหน้ามองคนที่ยืนตระหง่านอยู่ตรงหน้าอย่างเจ็บใจ“เอาล่ะคืนนี้ดึกแล้ว หวังว่าคงหลับสบายนะ..”พูดจบแพทริกก็เดินเข้าห้องน้ำไปภาวนารีบลุกไปหาเสื้อผ้ามาใส่แล้วรีบไปเก็บเศษซากสิ่งที่เคยเป็นโทรศัพท์ของตนมาด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจนึกแช่งชักคนที่อยู่ในห้องน้ำไปด้วย ป่านนี้เป็นเอกคงเป็นห่วงเธอไว้พรุ่งนี้เธอจะรีบโทร. หาเป็นเอกแต่เช้าและพยายามจะหาทางออกไปจากบ้านหลังนี้ให้เร็วที่สุดเพราะไม่อาจจะทนมองหน้าคนที่ทำให้เธอหวั่นไหวได้อีกแล้ว ยิ่งเกิดเรื่องแบบนี้เธอจะมองหน้าเขาได้อย่างไรกัน เสียงประตูห้องน้ำดังขึ้นภาวนารีบล้มตัวลงนอนแล้วคลุมผ้าหันหลังให้เขาทันทีหัวใจสาวเต้นกระหน่ำสั่นไหวร้อนผ่าวไปทั้งกายอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่แพทริกมองร่างที่คลุมโปงเหมือนดักแด้ด้วยความรู้สึกขบขันเจ้าหล่อนอยู่ไม่น้อยก
ตอนที่23.ทางด้านแพทริกนั้นกำลังรอการกลับมาของภาวนาอย่างใจจดใจจ่อ เขาไม่อยากจะพบเจอผู้หญิงคนไหนในตอนนี้นอกจากยายมอมแมมของเขาคนเดียว ชายหนุ่มผุดลุกผุดนั่งอย่างกระวนกระวายใจยิ่งเห็นฟ้ามืดครึ้มด้วยเมฆฝนตามด้วยลมกระโชกแรงและไม่นานฝนก็กระหน่ำเทลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตาก็นึกเป็นห่วงเจ้าหล่อนอยู่ไม่น้อย“หึ.. ฝนตกหนักขนาดนี้คงจะหากเรื่องนอนค้างอ้างแรมกับผู้ชายคนนั้นเลยรึเปล่านะ”ชายหนุ่มยืนมองสายฝนโปรยปรายด้วยความหวงห่วงภาวนาที่แม้จะอยู่ร่วมห้องกันแต่เหมือนอยู่กันคนละโลก เขาเองก็รู้สึกเสียความมั่นใจที่เผลอไผลลืมตัวล่วงเกินเธอในวันนั้น ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาสบประมาทว่าภาวนาไว้เยอะและยังกลั่นแกล้งเธอต่างๆ นานา ซึ่งมันเหมือนเป็นการกลืนน้ำลายตัวเอง แล้วเสียงประตูที่ดังขึ้นทำให้เขาหันกลับมามองและพบว่าคนที่กำลังนึกถึงนั้นเข้ามาในสภาพเปียกปอนมอมแมม และเมื่อเจอหน้าเขาเจ้าหล่อนก็ทำเมินเหมือนไม่จะอยากมอง“ไปไหนมา..”แพทริกเดินมาจ้องหน้าคนที่ยืนนิ่งอยู่ตรงประตูท่าทางลังเลเหมือนไม่อยากจะเข้ามาทั้งที่ปากซ
ตอนที่24.ดวงตาคมจับจ้องอยู่ที่เนินกายสาวสดฉ่ำหยาดเยิ้มด้วยหยาดน้ำค้างพราวพรายน่าดื่มกิน ซึ่งเขารับรู้แล้วว่ามันหวานหอมแค่ไหน แล้วใบหน้าหล่อเหลาก็ก้มลงไปหากลีบดอกไม้แสนสวยและทำอย่างที่ใจปรารถนาทันที ลิ้นร้อนแตะลงบนเกสรสาวก่อนจะดูดกลืนไล้เลียด้วยจังหวะเร่าร้อน ภาวนากระดกเอวขึ้นแอ่นสะโพกเข้าหาปากร้ายอย่างหลงลืมตัวร่างสาวส่ายพลิ้วไหวราวยอดหญ้าล้อเล่นลม หญิงสาวหลงเพริดเตลิดไปไกลในกระแสสวาทอันเร่าร้อน เสียงหวานครางกระเส่ายิ่งทำให้ชายหนุ่มฮึกเหิม แพทริกระรัวลิ้นเร็วรี่ส่งให้เธอไปยืนสายรุ้งสวาทได้ก่อนแล้วรีบถอดเสื้อผ้าของตนออกอย่างรวดเร็วก่อนแนบร่างแกร่งเปล่าเปลือยลงมาเสียดสีกับร่างนวลลออตาด้วยอาการร้อนรนราวกับคนไม่เคยริลองเกมรักและทันทีที่ภาวนารู้สึกถึงร่างร้อนผ่าวที่คลุกเคล้าแนบชิดหญิงสาวก็พยายามจะบิดกายหนีแม้จะยังหอบกระเส่ากับอารมณ์ที่พุ่งสูงเมื่อครู่ก็ตาม แต่ความหวาดหวั่นก็มีมากพอที่จะทำให้เธอเริ่มต่อต้าน แต่สำหรับแพทริกซึ่งมาไกลขนาดนี้ซ้ำกระแสพิศวาสและความต้องการที่พุ่งถึงขีดสุดทำให้เขาไม่สามารถหยุดยั้งความต้องการนั้นได้“เธอสว
ตอนที่25.แพทริกควานหาร่างที่เขากอดมาทั้งคืนแล้วก็ต้องขมวดคิ้วมุ่นเมื่อพบเพียงความว่างเปล่า ร่างสูงผุดลุกขึ้นทันทีดวงตาคมมองเวลาบนนาฬิกาแขวนผนังพบว่าเป็นเวลาเจ็ดนาฬิกาพอดี เนื่องจากเขาเป็นคนตื่นเช้าการตื่นมาเวลานี้นับว่าสายมากทีเดียว ชายหนุ่มรีบลุกเข้าห้องน้ำทันทีแล้วรีบอาบน้ำแต่งตัวลงมาชั้นล่างก็พบว่ามารดานั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารแล้ว“วันนี้ตื่นสายนะ เมื่อคนไม่ได้นอนหรือจ๊ะ”“ครับ..” ชายหนุ่มตอบเบาๆ พลางมองหาคนที่จะต้องมายืนบริการเขากับมารดาทุกๆ เช้าแต่ปรากฏว่าวันนี้ไม่มีเงาของเธอ มีเพียงยี่สุ่นกับผักบุ้งที่อยู่ทำหน้าที่แทน แพทริกมองอาหารตรงหน้าแล้วค่อยๆ ตักมันเข้าปากด้วยความรู้สึกตื้อๆ ตึงๆ อย่างบอกไม่ถูกทั้งที่มีแต่อาหารที่เขาชอบทั้งนั้น“วันนี้ลูกดูแปลกๆ นะ มีอะไรไหมจ๊ะ”“เปล่าครับ ผมแค่คิดเรื่องงานนิดหน่อย พอดีมีงานต้องแก้ไขน่ะครับ”บอกมารดาไปก็รู้สึกผิดอยู่ไม่น้อยเพราะไม่เคยมีความลับอะไรกับมารดามาก่อน และไม่เคยคิดจะโกหกท่าน แต่เขาก็มีงานต้องแก้
ตอนที่42.“ขอบคุณนะคะ” ภาวนาเดินเข้ามาหยุดมองมารดาของตนแล้วรู้สึกใจหายกว่าทุกวัน เธอรู้ดีว่าเวลาของมารดานั้นน้อยลงทุกที“แม่คะพราวมาเยี่ยมนะคะ”หญิงสาวนั่งลงข้างเตียงแล้วเรียกมารดาเบาๆ ดวงตาโศกซึ้งมองร่างที่นอนแบบอยู่บนเตียงด้วยความหดหู่ รู้ดีว่าอีกไม่นานมารดาก็จะจากไป แม้จะทำใจไว้แล้ว แต่ก็อดที่จะขอบตาร้อนผ่าวไม่ได้เมื่อคิดถึงวันที่ตนต้องอยู่คนเดียวจริงๆ“แม่คะ.. พราวอยากบอกข่าวดีแม่จังค่ะ และพราวอยากจะบอกแม่ว่าพราวขอบคุณแม่ในทุกๆ สิ่งที่แม่เสียสละเพื่อพราว อีกไม่นานพราวก็คงหมดภาระหน้าที่ทดแทนบุญคุณแทนแม่กับคนพวกนั้นแล้ว พราวดีใจนะคะที่อย่างน้อยๆ พราวก็ทำในสิ่งที่แม่ไม่สามารถทำได้สำเร็จ แม่คะพราวจะเข้มแข็ง แม่ไม่ต้องห่วงพราวนะคะว่าพราวจะอยู่ตัวคนเดียว พราวมีเพื่อนแล้วค่ะ พราวมีพี่เอก และพราวกำลังจะมีลูก มีหลานให้แม่”ภาวนายิ้มบางๆ แล้วลูบหน้าท้องที่ยังแบนราบของตนอย่างมีความสุขในขณะที่คนซึ่งแอบฟังอยู่นั้นรู้สึกตกใจจนต้องยกมือขึ้นปิดปากกั้นเสียงอุทานไว้ในลำคอ หัวใจของคุณ
ตอนที่41.“พราว พราวจริงๆ ด้วย พี่มองอยู่นานนึกว่าใคร” เสียงนุ่มของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นทั้งสองสาวจึงเงยหน้ามอง“พี่เอก มาได้ยังไงคะเนี่ย” ภาวนายิ้มกว้างดีใจที่เจอเป็นเอก“พอดีพี่มาซื้อของไปเตรียมงานน่ะ ว่าแต่พราวเถอะมายังไง แล้วนี่ โอ้โห.. สวยจัง” เป็นเอกยิ้มกว้างเมื่อเห็นหญิงสาวสวยสดใสเปล่งปลั่งผิดหูผิดตา“อุ๊ย ลืมแนะนำไปค่ะ นี่พี่เมนี่ พี่เมนี่คะ พี่เอกค่ะ พี่เอกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของพราวเลยค่ะ” เป็นเอกหันไปมองหญิงสาวสวยที่นั่งดอกอกเชิดหน้าอย่างไว้ตัวข้างๆ ภาวนา“คุณนั่นเอง”“อ้าวรู้จักกันเหรอคะ”“ไม่..” หนุ่มสาวพูดขึ้นพร้อมกันแล้วก็ต่างมองหน้ากันอย่างขุ่นเคือง ภาวนามองทั้งสองสลับกันไปมา“เราไปกันเถอะน้องพราว” เมทินีตัดบทแล้วลุกขึ้นดึงมือภาวนาจะเดินออกจากร้านไป แต่เป็นเอกขัดขึ้นเสยก่อน“คุณติดค่าข้าวผมนะคุณหมอ” เมทินีชะงักแล้วหันมามอ
ตอนที่40.ลิซ่านั่งลงข้างๆ ภาวนาแต่ท่าทางของหญิงสาวสมัยใหม่ที่ชอบเที่ยวเตร่อย่างลิซ่านั้นดูขัดตา ขาดๆ เกินๆ และดูหยิบโหย่งจนคุณเพทายนึกดีใจที่แพทริกไม่ได้คิดจริงจังกับลิซ่า แม้ลิซ่าจะสวยและร่ำรวยพอสมควรแต่นิสัยใจคอไม่เอาการเอางานทำให้คุณเพทายไม่อาจจะรับได้ นางอยากได้ลูกสะใภ้ที่เก่งงานบ้านงานเรือนมีใจคอหนักแน่นและหนักเอาเบาสู้ ไม่ใช่จะแต่งตัวสวยไปวันๆ อย่างลิซ่า แล้วใจของคุณเพทายก็กระตุกหันไปมองภาวนาอย่างพินิจพิเคราะห์ หัวใจของนางไหววูบด้วยความรู้สึกประหลาดและยอมรับกับตัวเองว่า ภาวนาคือคนที่ใช่ในคุณสมบัติที่นางต้องการ แต่เพราะภาวนาเป็นลูกสาวของอาภานั้นคือข้อจำกัดอันร้ายแรงที่ไม่อาจจะยอมรับได้นางไม่เคยรังเกียจหากแพทริกจะรักชอบพอกับหญิงสาวต่างฐานะหรือเป็นเพียงลูกสาวคนทำงานหาเช้ากินค่ำ หากผู้หญิงคนนั้นเป็นคนดีและรักแพทริกจริงๆ นางก็พร้อมจะอ้าแขนรับเข้ามาร่วมใช้นามสกุล คุณเพทายถอนหายใจเบาๆ แล้วบอกให้ลิซ่าลองร้อยมาลัยกรดูบ้าง“ลิซ่าไม่ชอบงานพวกนี้เลยค่ะ รู้สึกเหมือนร้อยมาลัยขายตามสี่แยกไฟแดงเลยนะคะ”“การร้อยมาลัย
ตอนที่39.“อื้มม..” หญิงสาวครางเบาๆ เมื่อลิ้นร้อนร้ายกาจกำลังร่ายมนต์สวาทจนเธอหลงเพริดไปกับเขา ความคิดที่ว่าจะไม่ยอมและจะขัดขืนหายไปตั้งแต่เขาจูบเธอ แม้จะบอกตัวเองว่าอย่าหลงไปกับสิ่งที่เขาปรนเปรอ แต่สุดท้ายภาวนาก็พ่ายแพ้ให้กับคนแก่ประสบการณ์ แพทริก ครางออกมาอย่างถูกใจเมื่อหญิงสาวตอบสนองจุมพิตเร่าร้อนอย่างน่ารัก“อื้มมม พราวจ๋า น่ารักที่สุดเลย ที่รัก...”ชายหนุ่มครางออกมาอย่างถูกใจจูบซับแก้มนวลเรื่อยลงมาที่ลำคอระหงต่ำลงมาตามรอยแยกของสาบเสื้อนอนแบบเชิ้ตแขนสั้น มือหนาปลดกระดุมไปทีละเม็ดๆ จนสาบเสื้อแยกออกจากกันเผยปทุมถันอวบอิ่มซึ่งถูกซ่อนอยู่ภายใต้บราแบบเต็มตัวที่เธอมักชอบสวมใส่ แต่แพทริกไม่คิดจะให้มันมาขัดขวางเพลิงพิศวาสที่กำลังลุกไหม้ของเขาได้ ไม่นานเขาก็กำจัดมันให้พ้นทางเรือนร่างอรชรที่มีทรวงอกอวบอิ่มล้นมือก็ปรากกฎอยู่ตรงหน้าหญิงสาวหลบตาคมพรายพราวด้วยความปรารถนายกแขนโอบรอบตัวเองไว้อย่างขัดเขิน แต่ไม่นานแขนเล็กก็ถูกปัดให้พ้นทางด้วยลิ้นร้อนที่จูบไซ้ไล้เลียอย่างเร่าร้อนจนเธอต้องคลายแขนออกแล้วโอบรัดร่างแกร
ตอนที่38.“กรี๊ดๆ นังบ้าแก แก ทำร้ายฉัน ฉันจะฟ้องคุณท่าน”“เชิญฟ้องเลยจ้ะแล้วอย่าลืมบอกคุณเพทายด้วยนะว่าขยะพวกนี้มาจากไหน อ้อ.. ขยะที่น่าเกลียดที่สุดก็คือตัวเธอนั่นล่ะ อ้าว.. เธอเปื้อนไปหมดแล้วเดี๋ยวฉันช่วยล้างนะ”พูดจบภาวนาก็เดินไปหยิบสายยางแล้วเปิดน้ำฉีดใส่ร่างที่มอมแมมของผักหวานด้วยรอยยิ้มสะใจส่วนผักหวานก็ดีดดิ้นกรีดร้องโวยวายอย่างไม่สามารถทำอะไรได้เพราะพื้นที่เปื้อนด้วยโคลนซึ่งตัวเองนั้นเอามาเทไว้เพื่อกลั่นแกล้งภาวนาตามที่ลิซ่าสั่งนั้นทั้งเปียกและลื่น“อะไรเกิดอะไรขึ้นเสียงดังไปถึงเรือนใหญ่”ป้าอร่อยกับผักบุ้งเดินเร็วๆ มาหาตามด้วยคุณเพทาย ลิซ่าและแพทริก และเมื่อมาเจอสภาพของผักหวานที่คลานออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพดูไม่ได้แล้วก็หันไปมองภาวนาที่ยืนถือสายยางอยู่สลับกันไปมา“คุณท่านขา ช่วยผักหวานด้วย” ผักหวานคลานมาหาคุณเพทายทั้งร้องห่มร้องไห้ดูน่าสงสารที่สุด ในขณะที่ภาวนายืนนิ่ง“แกทำอะไรผักหวานน่ะ นี่แค่คุณแม่ใช้ให้หล่อนมาทำความสะอาดห้องน้ำเท่านั้นนะยะ ไม
ตอนที่37.แพทริกเดินไปทันภาวนาที่ประตูหน้าบ้านพอดี มือใหญ่คว้าข้อมือเธอไว้ก่อนที่หญิงสาวจะเปิดประตูออกไป ภาวนาหันมามองเขาตาเขียวและพยายามจะดึงมือหนี“ไม่ต้องมาจับฉันเดินเองได้”“ไม่ได้อยากจะจับหรอก แค่จะบอกว่าเธอจะต้องกลับกับฉัน”“ฉันนัดลุงวินมอเตอร์ไซค์ไว้แล้ว คุณไม่ต้องลำบากหรอก”“ไม่ได้เพราะรถมาแล้ว ฉันบอกลุงไปแล้วว่าไม่ต้องมารับเธอตอนขากลับและฉันก็จ่ายเงินค่าจ้างให้แกไปแล้วด้วย” แพทริกปล่อยมือเล็กแล้วไหวไหล่อย่างกวนๆ ภาวนาได้แต่กัดฟันมองเขาอย่างไม่พอใจ“ไปเถอะ ฉันให้คนขับรถมารอแล้ว” ไม่สนใจท่าทางฮึดฮัดของคนตัวเล็กแพทริกจูงมือเธอออกไปจากบ้านของเป็นเอกทันทีแล้วพอออกมารถของเขาก็มาจอดเทียบหน้าบ้านพอดี“คุณวางแผนไว้หมดเลยสินะ” เมื่อเข้ามานั่งในรถกับเขาแล้วภาวนาก็ถามขึ้นอย่างเหลืออด“ก็ฉันเป็นนักธุรกิจจะทำอะไรก็ต้องมีการวางแผนสิ”ตอบแบบสบายๆ เอนหลังพิงเบาะหนังเงาวับ
ตอนที่36.หญิงสาวเชิดหน้าใส่เขาอย่างไม่กริ่งเกรงและคำพูดแสนแก่กร้านก็ทำให้แพทริกอยากจับร่างเล็กนั้นมาเขย่าแล้วตีก้นงามงอนสักสองสามที แต่เพราะอยู่ในโรงพยาบาลและเขาไม่อาจจะใช้เสียงดังได้ ภาวนาจึงรอดตัวไป แต่คืนนี้รับรองได้ว่าเธอจะไม่มีแรงแม้แต่จะพูดเลยคอยดูเถอะ“เธอนี่มัน ฉันไม่รู้จะพูดยังไง แต่เอาเถอะในเมื่อเธอคิดแบบนั้นมันก็ไม่ผิด และถ้าฉันจะร่วมรักกับเธอก็ไม่ผิดเหมือนกัน..” ได้ผลคราวนี้ใบหน้าเล็กแดงก่ำแล้วสะบัดหน้าหนี“แล้วก็ไม่ต้องมาเดินตามฉันด้วย ฉันอายคนอื่นเขา”เป็นอีกครั้งที่แพทริกต้องถึงกับหน้าหงาย เธอบอกว่าอายคนที่เดินกับเขา คุณพระ... นี่เจ้าหล่อนช่างอวดดีเหลือเกิน แล้วยิ่งเห็นร่างเล็กเดินลิ่วๆ ไปอย่างไม่สนใจตนด้วยแล้วแพทริกยิ่งอยากจะจับเจ้าหล่อนมาทำโทษเสียให้เข็ดจะได้ไม่อวดดีกับเขา ชายหนุ่มถอนหายใจหนักๆ แล้วเดินตามเธอไปอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจท่าทางหงุดหงิดของเธอ“ตามมาทำไมคะ”“จะไปด้วย”“ฉันจะนั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างไป คุณอย่าตามไปเลยค่ะ
ตอนที่35.“ร้ายนักนะพราว..” แพทริกครางหนักๆ ในลำคออย่างยอมแพ้เมื่อสะโพกสาวเสียดส่ายเร่าร้อนขึ้น มือเล็กโอบรอบแผ่นหลังกว้างแล้วจิกลงมาอย่างขัดใจที่เขาไม่มอบความสุขสมมากกว่านี้ให้เธอเสียทีมือหนารวบขาเรียวของเธอทั้งสองข้างไว้ด้วยกันแล้วพาดเบี่ยงไปที่บ่ากว้างข้างของเขาพร้อมกับพลิกกายบางให้ตะแคงเล็กน้อยก่อนจะแทรกแก่นกายเข้าหาความอ่อนนุ่มที่ปรารถนา เข่าแข็งแรงวางลงบนที่นอนหนึ่งข้างในขณะที่ขาอีกข้างยืนบนพื้นอย่างมั่นคง มือหนาก็เอื้อมไปฟอนเฟ้นทรวงอกอวบอิ่มอย่างเมามันพร้อมทั้งเริ่มขยับโยกคลึงสะโพกสอบช้าๆ ถอดถอนออกมาจนเกือบสุดแล้วกระแทกเข้าไปหนักๆ ทั้งหมุนวนทั้งสอดเสย จนหญิงสาวใต้ร่างครางระงม ก่อนที่จะเร่งจังหวะเร็วระรัว“อ๊า โอ้ว คุ คุณ แพท..” ภาวนาครางกระเส่าปรือตามองคนที่กำลังแสดงความเป็นเจ้าของเรือนร่างของตนด้วยความรัญจวนใจ ความร้อนระอุในร่างกายพุ่งสูงขึ้นรู้สึกเหมือนว่ามันจะแผดเผาเธอให้มอดไหม้ แต่สะโพกกลมกลึงก็ส่ายร่อนรับแรงโหมโถมกระหน่ำจากสะโพกแกร่งอย่างร้อนแรงไม่มีทีท่าจะยอมแพ้ภาวนาไ
ตอนที่34.“อ๊ะ... อุ๊ย...” หญิงสาวครางลั่นเมื่อเขากระแทกกายใหญ่โตเข้าโรมรันเธออย่างเร่าร้อนรัวเร็วจนตั้งรับไม่ทัน ใบหน้านวลบิดเบ้ด้วยความเสียวซ่านทั้งเจ็บแปลบที่แผ่นหลังที่ครูดไปกับผนังห้องแพทริกจึงรั้งเรียวขาเล็กโอบรัดรอบเอวสอบ ช้อนก้นงามงอนไว้แล้วเดินช้าๆ วนไปรอบๆ ห้อง ภาวนาจำต้องโอบแขนเรียวรอบลำคอหนา ในขณะที่แพทริกช้อนสะโพกมนให้ขยับเข้าหากายแกร่งของเขาไปด้วยชายหนุ่มเดินไปรอบๆ ห้องโดยที่มีร่างน้อยขยับโยกอยู่กับกายแกร่งด้วยจังหวะเร่าร้อนที่เขากำหนดมันขึ้นมา แรงเสียดสียามเขาขยับเดินสร้างความเสียวซ่านมากขึ้น จนในที่สุดแพทริกก็ทานทนความรู้สึกรุ่มร้อนรัญจวนไม่ไหว เขาพาร่างงามไปยังเก้าอี้นั่งเล่นตัวใหญ่แล้วเลื่อนมันให้ชิดผนังก่อนจะผ่อนร่างบางลงไปช้าๆ จับร่างบางหมุนช้าๆ โดยไม่ถอดถอนกายแกร่งออกจากโพรงดอกไม้ฉ่ำหวาน เขาจัดท่วงท่าให้เธอหันหลังโดยให้เท้าเล็กทั้งสองข้างของเธอเหยียบบนที่วางแขนมือบางจับมั่นที่พนักเก้าอี้ด้านข้าง ภาวนาหน้าแดงก่ำรู้สึกซ่านกระสันรู้สึกตื่นเต้นและขัดเขินกับลีลาแปลกใหม่ของเขาแต่ก็อยากลองอยากรู้ มือหนาช้อนสะโพกม