เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 862
บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 863
เมื่อได้ยินเช่นนั้น คนทั้งสามต่างตกใจเงียบงันไปทันทีพวกเขาไม่คิดว่าข้อสอบของพวกตนจะถูกอาจารย์จิ้งจือตรวจสอบด้วยการได้รับการยอมรับจากถานไถจิ้งจือ นับเป็นเกียรติอันยิ่งใหญ่สำหรับนักวิชาการทุกคนเมื่อถูกหลี่เฉินถาม สวีจวินโหลวตอบโดยไม่ต้องคิดว่า “กราบทูลองค์ชาย ความคิดและการพิจารณาขององค์ชายย่อมมีเหตุผล ศิษย์แม้จะอยากได้ตำแหน่งจอหงวน แต่ก็รู้ตัวว่ายังมีความสามารถไม่เพียงพอ เมื่อเทียบกับสหายฟู่แล้วยังห่างไกล และถ้าเทียบกับสหายโจว ศิษย์ยังขาดความสุขุม ดังนั้นจึงไม่มีความไม่พอใจและไม่คิดจะกังวลเรื่องนี้อีก”หลี่เฉินหัวเราะเบาๆ และกล่าวว่า “ไม่เลว เป็นคำพูดที่ออกมาจากใจจริง ถ้าเจ้าพูดแต่คำสวยหรูอย่าง ไม่ได้สนใจตำแหน่งจอหงวนเลย ข้าคงต้องพิจารณาตำแหน่งของเจ้าใหม่แล้ว”“เอาล่ะ สวีจวินโหลว รับราชโองการ”เมื่อถึงเวลาสำคัญ สวีจวินโหลวจึงรีบคุกเข่าลง เอาหน้าผากแตะพื้น ร่างกายตึงเครียด รอรับคำสั่งแต่งตั้งอย่างใจจดใจจ่อเนื้อหาในราชโองการคล้ายกับสองคนก่อน แต่ตำแหน่งที่หลี่เฉินมอบให้สวีจวินโหลวนั้นกลับเหนือความคาดหมายของทุกคนตำแหน่งอาจารย์หลวงของราชสำนักเป็นเรื่องที่คาดเดาได้ไม่ยากแต่ตำแหน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 864
หลังจากหลี่เฉินพูดจบและยกถ้วยน้ำชาขึ้นจิบ สามคนที่ฉลาดรู้จักจังหวะก็เข้าใจทันทีว่าถึงเวลาต้องกลับแล้วเมื่อเห็นหลี่เฉินพูดจบแล้วหยิบถ้วยชาขึ้นมา คนฉลาดทั้งสามคนก็รู้ทันทีว่าควรจะขอตัวออกไปแล้ว“องค์ชายงานล้นมือ ข้าน้อยทั้งสามไม่กล้ารบกวน ขอทูลลา”ฟู่หมิ่นชิงเป็นคนกล่าวนำ ตามด้วยการคำนับและกล่าวอำลาตามพิธีการ เมื่อหลี่เฉินพยักหน้าอนุญาต ทั้งสามก็ออกจากพระที่นั่งสีเจิ้งไปตามลำดับเมื่อก้าวออกมาด้านนอก อากาศบริสุทธิ์ที่พัดผ่านใบหน้า ทำให้พวกเขารู้สึกผ่อนคลายอย่างเห็นได้ชัด พวกเขามองหน้ากัน ก่อนจะพบว่าทุกคนต่างก็รู้สึกเหมือนกันหมด ฟู่หมิ่นชิงหัวเราะเบาๆ เปิดบทสนทนาว่า “องค์ชายทรงมีบารมีมากขึ้นเรื่อยๆ แม้จะพูดกับพวกเราอย่างใจดี แต่ข้ายังรู้สึกเหมือนเดินอยู่บนแผ่นน้ำแข็งบางๆ อาจเป็นเพราะรัศมีอำนาจของพระองค์ที่กดดันโดยไม่รู้ตัว”โจวเฉิงหลงยิ้มตาม เขาเป็นคนสุขุมและไม่ชอบพูดถึงองค์ชายลับหลัง แม้ว่าบทสนทนานี้จะไม่ใช่การว่าร้าย แต่ด้วยนิสัยที่ไม่ชอบเสี่ยง เขาจึงไม่ค่อยพูดอะไรมากนักสวีจวินโหลวยิ้มก่อนจะคารวะทั้งสอง “สองท่านนับจากนี้เราก็เป็นขุนนางร่วมตำแหน่งกันแล้ว อยู่ภายใต้ตำหนักบูรพา
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 865
“ยังคงดูสงบเงียบดี”ซานเป่ารายงานด้วยท่าทีสุภาพ “แต่ในช่วงหลายวันมานี้ ขุนนางบางส่วนที่เราจับตามองเป็นพิเศษต่างก็พากันลาป่วยหรือลางาน ซึ่งดูแปลกไปจากปกติ”หลี่เฉินขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้ามองซานเป่า “ขุนนางเหล่านั้นมีความเกี่ยวข้องกับจ้าวเสวียนจีใช่หรือไม่?”“ใกล้ชิดมากทีเดียว แต่พวกเขาใช้ช่องทางลับที่เรายังไม่สามารถตรวจสอบรายละเอียดได้”ได้ยินเช่นนั้น หลี่เฉินก็ยกมือนวดขมับเบาๆแต่เขาไม่ได้ตำหนิหน่วยบูรพาที่ทำงานยังไม่สำเร็จเพราะจ้าวเสวียนจีวางรากฐานและขยายอิทธิพลในราชสำนักมาหลายสิบปี จนถึงตอนนี้หลี่เฉินก็ยังไม่สามารถมองเห็นภาพรวมทั้งหมดของอำนาจที่จ้าวเสวียนจีครอบครองอยู่ สิ่งที่เขารับรู้ตอนนี้อาจเป็นเพียงเศษเสี้ยวของภูเขาน้ำแข็งเท่านั้นหากหน่วยบูรพาสามารถทำลายเครือข่ายของจ้าวเสวียนจีได้ง่ายดาย จ้าวเสวียนจีก็คงไม่เป็นภัยคุกคามใหญ่หลวงสำหรับหลี่เฉินถึงเพียงนี้“นอกจากนี้...”ซานเป่ากล่าวต่อ “ช่วงนี้จวนอ๋องจ้าวมีความเคลื่อนไหวมากขึ้น เขาติดต่อกับขุนนางหลายคนอย่างใกล้ชิด ดูเหมือนจะวางแผนบางอย่างอยู่”“ยังจะวางแผนอะไรได้อีก”หลี่เฉินหัวเราะเย็นๆ “อ๋องจ้าวต้องการชิงบัลลังก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 866
หลี่อิ๋นหู่ไม่มีพรสวรรค์พิเศษใดๆ แต่สิ่งหนึ่งที่โดดเด่นคือความสามารถในการจดจำคนที่เขาเคยพบเห็น ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนดังนั้นเขามั่นใจว่าเคยพบชายชราผู้นี้มาก่อนแต่เพราะมองไม่เห็นใบหน้า เขาจึงไม่อาจระบุได้ว่าเป็นใครดูเหมือนชายชราจะสังเกตเห็นความสงสัยของหลี่อิ๋นหู่ จึงยกมือถอดผ้าที่คลุมหัวออก เผยให้เห็นใบหน้าที่ชราภาพแม้ใบหน้านั้นจะดูเหี่ยวย่นและแตกต่างจากภาพในความทรงจำ แต่เพียงเห็นแวบแรก หลี่อิ๋นหู่ก็จำได้ทันที“ต้วนจิ่นเจียง!!! เจ้ายังไม่ตายนั้นหรือ!?”ท่าทีและน้ำเสียงของหลี่อิ๋นหู่แสดงถึงความตกใจอย่างสุดขีดชายชราตรงหน้าไม่ใช่ใครอื่น แต่คือ ต้วนจิ่นเจียง อดีตมหาอำมาตย์ตงเก๋อ และขุนนางชั้นเอกแต่ทั่วทั้งแผ่นดินต่างเชื่อว่าต้วนจิ่นเจียงตายไปแล้ว ไม่มีใครคาดคิดว่าเขาจะยังมีชีวิตอยู่และปรากฏตัวต่อหน้าหลี่อิ๋นหู่ในตอนนี้ต้วนจิ่นเจียงเผยยิ้มเย็นยะเยือก “ท่านอ๋องประหลาดใจหรือไม่? ข้าไม่เพียงแต่ไม่ตาย ยังมีชีวิตดีเสียด้วย”หลี่อิ๋นหู่เบิกตากว้างก่อนถามเสียงดัง “เจ้าถูกองค์รัชทายาทสั่งประหารไปแล้วไม่ใช่หรือ แล้วรอดมาได้อย่างไร?”“อาจารย์ข้ามีบุญบารมี องค์รัชทายาทคิดจะฆ่าเขา
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 867
“เหวินอ๋องตั้งหลักอยู่ที่จินหลิง เขาไม่มีความทะเยอทะยานมากนักที่จะครองแผ่นดินทั้งหมด”เมื่อได้ยินต้วนจิ่นเจียงพูดเช่นนี้ หลี่อิ๋นหู่กลับไม่วางใจแม้แต่น้อย เขาหัวเราะเย็นๆ และกล่าวว่า “ท่านเชื่อตัวเองหรือ? ข้าไม่เชื่อหรอก”“ที่ข้าจะเชื่อหรือไม่ไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือเหวินอ๋องอาจยินดีที่จะยืนอยู่เบื้องหลังและสนับสนุนท่านอ๋อง”คำพูดของต้วนจิ่นเจียงทำให้หลี่อิ๋นหู่ตื่นตัวขึ้นทันที เขารีบถามต่อ “แล้วเขาต้องการอะไร?”ต้วนจิ่นเจียงยิ้มเล็กน้อยก่อนตอบ “เหวินอ๋องต้องการรู้เนื้อหาการร่วมมือทั้งหมดระหว่างท่านอ๋องกับจ้าวเสวียนจี รวมถึงแผนการทุกอย่างที่จ้าวเสวียนจีวางไว้ และเมื่อเรื่องสำเร็จ เขาต้องการชีวิตของจ้าวเสวียนจี”แสงสะท้อนในดวงตาของหลี่อิ๋นหู่ฉายความคิดที่ซับซ้อนออกมาเงื่อนไขเหล่านี้ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขาเลยโดยเฉพาะเงื่อนไขที่เหวินอ๋องต้องการชีวิตของจ้าวเสวียนจี เพราะหลี่อิ๋นหู่เองก็อยากให้จ้าวเสวียนจีตายอยู่แล้วจ้าวเสวียนจีเคยบอกกับเขาว่า หลังจากโค่นล้มตำหนักบูรพาแล้ว พวกเขาจะแบ่งแยกดินแดนโดยใช้แม่น้ำแยงซีเป็นเส้นแบ่งปกครองแต่หลี่อิ๋นหู่รู้ดีว่า เขาคงไม่พ้นกลายเป็นหุ่นเชิดที่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 868
"ดี!"หลี่อิ๋นหู่ตอบรับอย่างเด็ดขาดเขาไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธข้อเสนอนี้เพราะผลประโยชน์นั้นอยู่ตรงหน้า หากสำเร็จก็สามารถค่อยๆ คิดหาวิธีแก้ไขปัญหาที่ตามมาได้แต่หากล้มเหลว เขาเองก็ต้องจบสิ้นอยู่ดี ดังนั้นไม่ต้องกังวลว่าจะมีผลกระทบอะไรตามมาเมื่อคิดได้เช่นนี้ หลี่อิ๋นหู่ก็รู้สึกผ่อนคลายและสบายใจขึ้น"พูดตามตรง ช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ข้าและจ้าวเสวียนจีได้วางแผนการหลายอย่างแล้ว แม้ว่าตำหนักบูรพาจะระแวดระวังอย่างเข้มงวด รวมถึงพวกจิ้นอีเว่ยที่จัดการได้ยาก แต่จ้าวเสวียนจีก็ยังมีวิธีซ่อนแผนการลึกๆ ที่แม้แต่ข้าเองก็คาดไม่ถึง"หลี่อิ๋นหู่หันไปมองต้วนจิ่นเจียงและหลงไหวอวี้ "ตอนนี้เมืองหลวงดูเหมือนสงบ แต่จริงๆ แล้วกำลังจะปะทุ เพียงรอจังหวะที่เหมาะสม พวกเราก็พร้อมจะลงมือทันที""ข้าต้องการเงินสามล้านตำลึงจากเหวินอ๋อง และให้ทหารดาบ-ขวานแปดร้อยนายมาถึงเมืองหลวงโดยเร็วที่สุด หากล่าช้าเกินไป อาจสายเกินการณ์"หลี่อิ๋นหู่ไม่เกรงใจแม้แต่น้อย เมื่อเอ่ยปากขอเงินจำนวนมหาศาลเช่นนี้แต่ต้วนจิ่นเจียงกลับไม่แม้แต่จะขมวดคิ้ว "เรื่องเงินกับคนนั้นง่ายนิดเดียว ข้าจะส่งข่าวไปยังเหวินอ๋องเพื่อดำเนินการทันที แ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 869
"จ้าวเสวียนจีมั่นใจมาก คิดว่าแม้จะปล่อยให้ตำหนักบูรพามีโอกาสได้เติบโตขึ้นมา องค์รัชทายาทก็ไม่สามารถเป็นภัยคุกคามต่อเขาได้ เพราะแม้แต่ตอนที่ต้าสิงฮ่องเต้ยังมีสติบริหารราชการเองอยู่ จ้าวเสวียนจีก็ยังสามารถควบคุมการบริหารราชการทั้งหมดได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตำหนักบูรพาและองค์รัชทายาทเลย""แต่ใครจะคาดคิดว่า องค์รัชทายาทจะมีฝีมือขนาดนี้ สามารถสร้างแรงสั่นสะเทือนครั้งใหญ่ต่อจ้าวเสวียนจีได้โดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว ข้าคิดว่านี่คงเป็นสิ่งที่จ้าวเสวียนจีเสียใจที่สุด""ในคืนนั้น ถ้าตอนที่ฮ่องเต้ฟื้นขึ้นมาและเรียกองค์รัชทายาทไปพบ จ้าวเสวียนจีสังหารเขาทิ้งในคืนนั้น ทุกอย่างคงจบสิ้นไปแล้ว แต่เขาไม่ทำ และนี่คือผลที่เขาต้องรับ"หลี่อิ๋นหู่กัดฟันแน่นเขาเข้าใจดีว่านี่เป็นโอกาสของเขาเช่นกันถ้าตอนนั้นองค์รัชทายาทถูกกำจัดไป เขาในฐานะองค์ชายแปดคงไม่มีแม้แต่โอกาสได้เป็นท่านอ๋องทุกอย่างเป็นเรื่องของโชคชะตา ยากจะคาดเดาได้“ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง”หลี่อิ๋นหู่สูดลมหายใจลึกก่อนจะพูดต่อ “ในบรรดาคนสนิทของตำหนักบูรพา มีหนึ่งคนที่เป็นสายลับของจ้าวเสวียนจี”เมื่อคำพูดนี้เผยออกมา ก็เป็นหินสะท้านโลกาสีหน้าของต้วนจ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 870
จ้าวเสวียนจีและเย่ลู่เสินเสวียนได้วางแผนร่วมกัน โดยจ้าวเสวียนจีจะทำลายประตูด่านเย่ว์หยาเพื่อเปิดทางให้เย่ลู่เสินเสวียนนำกองทัพม้าเหล็ก 600,000 นายของแคว้นเหลียวเข้ามาในดินแดนต้าฉินส่วนสำคัญที่สุดของแผนนี้ก็คือเย่ลู่เสินเสวียนหากเย่ลู่เสินเสวียนเกิดปัญหา ทุกอย่างก็จะพังทลายเมื่อไม่มีแคว้นเหลียวและกองทัพม้าเหล็ก การก่อการทั้งหมดก็จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนสงสัยมากที่สุดก็คือ เหตุใดหนิงอ๋องจึงเข้ามาเกี่ยวข้องและที่สำคัญยังส่งกองทัพเสินอู่เว่ยออกมาอีกด้วยกองทัพเสินอู่เว่ยเป็นที่รู้กันดีว่าเป็นกองทัพที่แข็งแกร่งที่สุดในต้าฉิน และจะไม่ถูกเคลื่อนไหวง่ายๆเมื่อเคลื่อนพล นั่นหมายถึงเหตุการณ์ใหญ่ที่ไม่มีทางหลีกเลี่ยงหลี่อิ๋นหู่รู้สึกว่าร่างกายเย็นเฉียบ และความคิดของเขาถูกชะงักด้วยแรงกระแทกของข่าวที่ไม่คาดฝัน"เรื่องสำคัญขนาดนี้ เจ้ารู้มาได้อย่างไร?"เมื่อได้สติ หลี่อิ๋นหู่รีบถามทันทีเพราะสงสัยในความจริงของข่าวนี้ถ้าข่าวนี้เป็นความจริง จ้าวเสวียนจีคงต้องเรียกเขาไปหารือเรื่องนี้แล้วแต่ตอนนี้แม้แต่จ้าวเสวียนจีก็ยังไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ แสดงว่าเขาอาจยังไม่รู้ข่
บทล่าสุด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 918
เหล่าแม่ทัพทำงานให้ราชสำนักจนสุดกำลัง แต่สุดท้ายกลับถูกใช้เป็นเครื่องมือ ครอบครัวของพวกเขาถูกจับเป็นตัวประกัน เช่นนี้แล้วใครเล่าจะยอมรับได้?ยิ่งไปกว่านั้น ตำแหน่งแม่ทัพผู้พิทักษ์ด่านเย่ว์หยานั้นมีหน้าที่และอำนาจสำคัญยิ่ง หากข่าวเรื่องนี้รั่วไหลออกไป และตกไปอยู่ในมือของผู้ที่มีเจตนาร้าย ถูกนำไปใช้เป็นเครื่องมือปั่นป่วนเบื้องหลัง ย่อมอาจก่อให้เกิดผลลัพธ์ที่คาดไม่ถึงดังนั้น เรื่องนี้จึงถูกจัดเป็นหนึ่งในความลับที่สำคัญที่สุดของจักรวรรดิต้าฉิน ซึ่งมีเหตุผลอันสมควรทว่า ความลับเช่นนี้ ไฉนต้าสิงฮ่องเต้จึงบอกกับซูเจิ้นถิงไปตั้งแต่เมื่อสองปีก่อน?พระองค์ทรงคาดการณ์แล้วว่าสถานการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้นแน่นอน หรือว่าตั้งแต่เมื่อสองปีก่อน พระองค์ก็ได้ล่วงรู้ถึงการเคลื่อนไหวบางอย่างของจ้าวเสวียนจีแล้ว?ข่าวที่มาถึงอย่างกะทันหัน ทำให้ความคิดของหลี่เฉินสับสนในทันทีเขารู้สึกอย่างประหลาด ตั้งแต่ตนเองรับตำแหน่งผู้สำเร็จราชการ ปัญหามากมายที่เกิดขึ้น ล้วนดูเหมือนจะอยู่ภายใต้การเตรียมการของเสด็จพ่อผู้ที่นอนอ่อนแรงอยู่บนพระแท่นบรรทมอำนาจของหน่วยบูรพา พันธไมตรีทางการเมืองของตระกูลซู แม้กระทั่งความลับท
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 917
คำพูดของซูเจิ้นถิงทำให้หลี่เฉินรู้สึกเบาใจขึ้นไม่น้อยไม่ว่าจะเป็นนิสัยหรือสถานะของซูเจิ้นถิง หากเขาสามารถยืนยันได้อย่างมั่นใจว่าด่านเย่ว์หยาจะไม่ก่อกบฏ เช่นนั้น เรื่องนี้ก็มีความน่าเชื่อถืออยู่มากหลี่เฉินขบคิดเล็กน้อยก่อนกล่าวว่า "แม่ทัพซู ด่านเย่ว์หยาไม่อาจเกิดเรื่องได้ และยิ่งไปกว่านั้นต้องไม่ให้กองทัพเหลียวบุกเข้ามาได้"ซูเจิ้นถิงยิ้มขื่น กล่าวว่า "หลักการคือเช่นนั้น แต่ด่านเย่ว์หยาเป็นระบบปิดมาโดยตลอด อย่าว่าแต่ราชสำนักเลย แม้แต่หนิงอ๋องที่พยายามทุกวิถีทางมาตลอดหลายปีเพื่อเจาะเข้าไปในด่านเย่ว์หยาก็ยังไม่ประสบความสำเร็จ หากจ้าวเสวียนจีได้วางหมากเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว เราอยากจะพลิกสถานการณ์ให้ได้ในเวลาอันสั้นก็เป็นเรื่องยากเยี่ยงขึ้นสวรรค์""ภายในด่านเย่ว์หยา มีทหารพร้อมรบหกหมื่นนาย ทั้งหมดล้วนเป็นทหารผ่านศึกและทหารชั้นยอด นอกจากนี้ยังมีทหารสำรองอีกไม่น้อยกว่าสิบหมื่นคน พวกเขาทำงานปกติในยามสงบ แต่ก็ฝึกซ้อมอยู่เสมอ หากแนวป้องกันของด่านเย่ว์หยาตกอยู่ในภาวะวิกฤติ คนเหล่านี้สามารถสวมเกราะ หยิบอาวุธ และเข้าร่วมรบได้ในทันที""นอกจากนี้ เพื่อเสริมความแข็งแกร่งให้กับแนวป้องกันด่านเย่ว์หยา
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 916
คำกล่าวของสวีฉังชิงในตอนนี้ ทำให้สวีจวินโหลวรู้แจ้งประหนึ่งเปิดประตูสู่ปัญญาเขารู้สึกราวกับตนได้เปิดมุมมองใหม่ในการทำงาน อีกทั้งยังได้เปิดประตูสู่หัวใจของผู้คน"ท่านลุง หลานได้รับคำสอนแล้ว"สวีจวินโหลวถอยหลังหนึ่งก้าว ค้อมกายคารวะ พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงใจ "ก่อนหน้านี้ หลานเคยคิดว่าตนสอบผ่านเป็นทั่นฮวาในการสอบจอหงวน จึงมักมีความเย่อหยิ่งอยู่บ้าง และไม่ค่อยเห็นค่าของเหล่าขันทีและข้ารับใช้ในตำหนักบูรพา""แต่บัดนี้ หลานเข้าใจแล้ว ไม่ว่าผู้นั้นจะมีฐานะหรือที่มาสูงต่ำเพียงใด หากสามารถเป็นประโยชน์ต่อตนเอง ก็ควรใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุด เพียงเช่นนี้ การทำงานจึงจะราบรื่น และสามารถบรรลุเป้าหมายได้ง่ายขึ้น ความเย่อหยิ่งของบัณฑิต แท้จริงแล้วไร้ซึ่งประโยชน์โดยสิ้นเชิง"เมื่อเห็นว่าสวีจวินโหลวเข้าใจในสิ่งที่ตนต้องการสื่อ สวีฉังชิงก็รู้สึกพึงพอใจยิ่งนักเขาตบไหล่ของสวีจวินโหลวอย่างหนักแน่น พร้อมกล่าวว่า "ไปเถิด วันนี้ลุงหลานเราดื่มกันให้เต็มที่สักหน่อย!"ณ พระที่นั่งสีเจิ้ง หลี่เฉินกำลังจิบชาร่วมกับซูเจิ้นถิง"องค์รัชทายาททรงวางแผนอย่างรอบคอบ คิดว่าใต้เท้าสวีคงเข้าใจได้" ซูเจิ้นถิงรับฟังเ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 915
เมื่อขันทีจากไป สีหน้าหม่นหมองของสวีฉังชิง ก็จางหายไปโดยสิ้นเชิง ในใจของเขาตอนนี้มีเพียง ความรู้สึกขอบคุณและความตื่นเต้นเขารู้สึกขอบคุณองค์รัชทายาทที่ทรงพระเมตตา และรู้สึกตื่นเต้นที่ตระกูลสวีกำลังมีโอกาสรุ่งเรืองขึ้นมาอีกครั้งการได้รับตำแหน่งภรรยาขุนนางขั้นห้า ถือเป็นสัญญาณที่ชัดเจนว่าองค์รัชทายาทยังให้ความสำคัญกับตระกูลของเขาเมื่อนึกถึงอนาคตที่อาจมีกลุ่มขุนนางที่นำโดยตระกูลสวีเกิดขึ้นในราชสำนัก สวีฉังชิงก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านไปทั้งร่างเขาโบกมืออย่างตื่นเต้นและกล่าวเสียงดัง “พวกเจ้าทุกคน! วันนี้เบี้ยเลี้ยงของพวกเจ้าจะเพิ่มขึ้นอีกสองเดือน! และให้โรงครัวเตรียมอาหารอย่างดี ทุกคนในจวนสามารถกินดื่มได้เต็มที่!”เมื่อได้ยินเช่นนี้ ข้ารับใช้ในจวนต่างส่งเสียงออกมาด้วยความดีใจสวีฉังชิงหัวเราะเสียงดัง แต่เมื่อเขาหันกลับมาก็เห็น สวีจวินโหลวทำท่าทางเหมือนมีอะไรจะพูดแต่ก็ลังเล“เป็นอะไรไป?” สวีฉังชิงเอ่ยถามสวีจวินโหลวอึกอักไปชั่วครู่ก่อนจะกล่าว “ท่านลุง...ขันทีที่มาส่งพระราชโองการนั้น ในตำหนักบูรพายังมีตำแหน่งต่ำกว่าข้าเสียอีก ถือว่าเป็นคนใต้บังคับบัญชาข้า ข้าควรจะปฏิบัติต่อเขาอย่าง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 914
ราชโองการหนึ่งฉบับ เนื้อหาไม่ยาวนักแต่ในคำไม่กี่ประโยคนั้น กลับเป็นสัญลักษณ์ของ พระมหากรุณาธิคุณและความไว้วางพระทัยอย่างใหญ่หลวงต่อตระกูลสวีในราชวงศ์นี้ภรรยาขุนนางชั้นห้า ได้รับการแต่งตั้งเพียงน้อยนิด ต้าสิงฮ่องเต้ทรงแต่งตั้งให้เฉพาะเชื้อพระวงศ์และขุนนางใกล้ชิดไม่กี่คนเท่านั้นในช่วงแรกที่ขึ้นครองราชย์ จากนั้นก็ไม่มีการแต่งตั้งอีกเลยแต่ภายใต้การปกครองขององค์รัชทายาทหลี่เฉิน มารดาของจ้าวหรุ่ยเป็นคนแรก นางหลิวแห่งตระกูลสวีเป็นคนที่สองนี่เป็นสัญญาณว่า สถานะของสองลุงหลานแห่งตระกูลสวีในตำหนักบูรพานั้นมั่นคงอย่างยิ่งสวีฉังชิงถึงกับสั่นสะท้านไปทั้งร่างด้วยความตื้นตันต่างจากสวีจวินโหลวที่ยังเยาว์วัย คิดเพียงแต่ความปลาบปลื้ม เขากลับคิดไปไกลกว่านั้นเขาตระหนักได้ทันทีว่า นี่คือรางวัลและการปลอบโยนจากองค์รัชทายาทองค์รัชทายาทกำลังบอกเขาผ่านสวีจวินโหลวว่า ตำหนักบูรพายังคงไว้วางใจเขา ความพยายามของเขาตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา องค์รัชทายาทล้วนมองเห็นด้วยความซาบซึ้งใจอย่างสุดซึ้ง เขาคุกเข่ากราบลงกับพื้น ศีรษะกระแทกกับพื้นอย่างแรง สวีฉังชิงกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "กระหม่อม ขอบพระทัยในพระมห
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 913
สวีจวินโหลวยังเยาว์วัย เมื่อถูกความปลื้มปิติเข้าครอบงำ จึงไม่ได้คิดว่าเหตุใดตนเพียงแค่ได้อันดับสามของการสอบคัดเลือก กลับสามารถทำให้ป้าของตนได้รับตำแหน่งภรรยาขุนนางชั้นห้าได้ ในขณะที่ฟู่หมิ่นชิงและโจวเฉิงหลง ซึ่งมีอันดับสูงกว่ากลับไม่ได้เป็นเพียงเพราะหลี่เฉินกล่าวว่า ต้องการใช้รางวัลนี้กระตุ้นให้ผู้อื่นรับเลี้ยงเด็กกำพร้าหรือ หากเป็นเช่นนั้น ก็ดูง่ายดายและลวกเกินไป"กระหม่อม ขอขอบพระทัยในพระเมตตาขององค์รัชทายาท"เมื่อเห็นสวีจวินโหลวเต็มไปด้วยความปีติ หลี่เฉินก็แย้มยิ้ม กล่าวขึ้นว่า "ฎีกาจะถูกร่างขึ้นในภายหลัง หลังจากที่เจ้าเลิกงานแล้ว จะมีขันทีไปประกาศราชโองการพร้อมกับเจ้า""ขอบพระทัยองค์รัชทายาท"สวีจวินโหลวขอบพระทัยซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนจะลาจากพระที่นั่งสีเจิ้งในยุคโบราณ เวลาทำงานของขุนนางก็ถูกกำหนดไว้เช่นกันไม่ต่างจากยุคปัจจุบันนัก โดยจะเริ่มงานในยามเหม่า หรือประมาณเจ็ดโมงเช้า ซึ่งเป็นที่มาของคำว่าเตี้ยนเหม่าส่วนเวลาเลิกงานโดยทั่วไปคือ ยามเซิน หรือประมาณสี่โมงเย็นทำงานเรียกว่าเตี้ยนเหม่า เลิกงานจะเรียกว่าส่านจื๋อ หรือส่านหย่า ซึ่งมีหลากหลายชื่อเรียก แต่ความหมายล้วนคล้ายกัน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 912
ไม่ต้องกังวล?พูดง่ายนักสวีฉังชิงเผยรอยยิ้มขมขื่นเขาเองก็เคยมีปฏิสัมพันธ์กับกวนจือเหวยไม่น้อยโดยเฉพาะเมื่อซูเจิ้นถิง โจวผิงอัน และคนอื่นๆ เข้ามาเกี่ยวข้อง สวีฉังชิงรู้สึกว่าตำแหน่งของตนในฐานะผู้อาวุโสของตำหนักบูรพาเริ่มสั่นคลอน จึงได้ติดต่อกับกวนจือเหวยมากขึ้นกว่าเดิมแต่ตอนนี้ปรากฏว่ากวนจือเหวยเป็นคนของจ้าวเสวียนจี ตอนนี้เขาไม่แน่ใจเลยด้วยซ้ำว่าองค์รัชทายาทจะสงสัยในตัวเขาด้วยหรือไม่?คิดไปคิดมา เขาก็ไม่อาจหาทางออกที่ดีได้หากรีบชี้แจง ก็จะกลายเป็นว่าไม่มีเงินซุกใต้ดิน แต่กลับรีบปิดฝาไว้หากไม่อธิบาย ก็รู้สึกเหมือนมีก้อนอึดอัดติดอยู่ในใจสุดท้าย สวีฉังชิงได้แต่กล้ำกลืนความขุ่นเคืองทั้งหมดไว้ แล้วกล่าวลาจากไปหลี่เฉินมองแผ่นหลังของสวีฉังชิงแล้วส่ายศีรษะ จากนั้นจึงหันไปพูดกับวั่นเจียวเจียวว่า "ไม่ต้องนวดแล้ว ไปเรียกสวีจวินโหลวมาหาข้า""เพคะ"วั่นเจียวเจียวรับคำอย่างแจ่มใส ก่อนจะถอยออกไปไม่นานนัก สวีจวินโหลวก็รีบร้อนมาถึงพระที่นั่งสีเจิ้ง คุกเข่ากล่าวคารวะ"กระหม่อม สวีจวินโหลว ขอคารวะองค์รัชทายาท""อืม"หลี่เฉินพ่นเสียงรับเบาๆ ผ่านทางจมูก ยังคงก้มหน้าจัดการราชกิจพลางก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 911
"ข่าวสารถูกส่งไป จากนั้นทหารใต้บังคับบัญชาก็ดำเนินการต่อ แม้จะเร็วที่สุดก็ต้องใช้เวลากว่าครึ่งเดือน และในช่วงเวลาที่ยาวนานเช่นนี้ แม้คำนวณจากวันนี้ย้อนกลับไป ครึ่งเดือนก่อน ก็คือเวลาที่เย่ลู่เสินเสวียนออกเดินทางกลับพอดี ดังนั้นในแง่ของเวลา อย่างไรก็ไม่เพียงพอ""นี่เป็นเพียงปัญหาเรื่องเวลาเท่านั้น ยังมีปัจจัยอื่นๆ เช่น จ้าวเสวียนจีรู้เรื่องล่วงหน้าได้อย่างไร เขาวางแผนหรือจัดเตรียมสิ่งใดไว้ที่ด่านเย่ว์หยา ซึ่งล้วนเป็นเรื่องที่ยังไม่อาจทราบได้ ดังนั้นกระหม่อมเห็นว่า ความเป็นไปได้ที่จ้าวเสวียนจีจะมีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้นั้นไม่สูงนัก""กระหม่อมคิดว่า ปัญหาน่าจะมาจากหนิงอ๋องเสียมากกว่า"หลี่เฉินเคาะนิ้วลงบนโต๊ะ กล่าวขึ้นว่า "สิ่งที่เจ้าคิดก็มีเหตุผลอยู่บ้าง""เจ้ารู้หรือไม่ว่า ข่าวกรองนี้ ใครเป็นผู้ส่งมา?"สวีฉังชิงได้ยินเช่นนั้นก็ชะงัก รู้สึกตกตะลึงไม่น้อยข่าวนี้ส่งมาถึงตำหนักบูรพาแล้ว จะเป็นใครส่งมาได้อีก?ไม่ใช่หน่วยบูรพาหรอกหรือ?"แคว้นจิน"หลี่เฉินหัวเราะเยาะ กล่าวว่า "ด่านเย่ว์หยาราวกับตายไปแล้ว ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ หนิงอ๋องวางแผนล้มเหลวก็ไม่มีข่าวตอบกลับ ท้ายที่สุดข้าใ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 910
ภายในพระที่นั่งสีเจิ้ง เมื่อหลี่เฉินทราบว่าสวีฉังชิงขอเข้าเฝ้า ก็อนุญาตให้เข้ามาทันที“กระหม่อมสวีฉังชิง ขอถวายบังคมองค์รัชทายาทพันปี...”“ไม่ต้องมากพิธี”หลี่เฉินนวดขมับเบาๆ แต่ความปวดหัวก็ยังไม่ทุเลา จึงโบกมือให้วั่นเจียวเจียวที่ยืนอยู่ด้านหลังเข้ามานวดผ่อนคลายให้ เขาหลับตาเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “มีเรื่องอะไรหรือ?”สวีฉังชิงกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “องค์ชาย แม้เหวินอ๋องจะทำการอันไม่สมควร แต่จัดการเขาเสียก็พอ ขอองค์ชายอย่าได้โกรธจนเสียสุขภาพเลยพ่ะย่ะค่ะ”หลี่เฉินลืมตาขึ้น มองไปที่สวีฉังชิงพร้อมรอยยิ้ม “พวกเจ้ารู้ข่าวไวดีจริง วันนี้เพิ่งเกิดเรื่องก็ลือกันไปทั่วเมืองแล้ว”“หลานของเจ้าคงบอกเจ้าว่าข้าถูกเหวินอ๋องยั่วจนโกรธมาก แล้วกำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่ใช่หรือไม่?”เมื่อได้ยินเช่นนั้น สวีฉังชิงรีบพยายามจะอธิบายเพราะตอนนี้สวีจวินโหลวถือว่าเป็นคนใกล้ชิดในตำหนักบูรพา และในตำแหน่งที่ไวต่อทุกเรื่องเกี่ยวกับชีวิตประจำวันขององค์รัชทายาท การพูดจาไม่ระวังจะทำให้เกิดปัญหาได้ สวีฉังชิงจึงไม่อยากให้หลี่เฉินมีความเห็นไม่ดีต่อหลานของตน“ไม่ต้องอธิบาย”หลี่เฉินขัดคำพูดของสวีฉังชิง “มันเป็นเรื่องธร
