เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 683
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-31 18:00:00บทที่เกี่ยวข้อง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 684
รัฐทายาทเหวินอ๋องหลี่จวิ้นเจ๋อ ผู้ซึ่งปกติมักวางตัวเรียบง่าย สุภาพอ่อนโยนในสายตาผู้คน บัดนี้กลับถูกหลี่เฉินทรมานจนเกือบเสียสติ เหล่าผู้ที่เฝ้าดูเหตุการณ์ต่างพากันสะท้านสะเทือนใจอย่างยิ่งเสียงกรีดร้องที่แหลมคมดั่งจะทะลุเมฆาทำให้แก้วหูของผู้คนเจ็บปวดเหล่าขุนนางราชวงศ์ที่อยู่ที่นั่น ต่างรู้สึกเย็นวาบที่ต้นคอโดยไม่รู้ตัว สายตาหันไปมองหญิงสาวผู้มากับแสงแห่งคมดาบหญิงสาวในชุดขาวบริสุทธิ์ พริ้วไหวดุจดอกบัวหิมะบนยอดเขาเทียนซาน งดงามบริสุทธิ์อย่างถึงที่สุด จนแทบไม่เหมือนมนุษย์นางคล้ายดั่งเซียนที่ถูกเนรเทศจากสวรรค์ลงมาจุติยังปฐพีแต่เซียนผู้นั้น กลับถือดาบยาวเย็นเฉียบที่ยังมีเลือดหยดลงมาไว้ในมือสตรีผู้เลอโฉมเช่นนี้ควรคู่กับบทกวี สุรา และภาพวาดอันงดงาม แต่ดาบอันแฝงด้วยความอำมหิตและคราบโลหิตในมือนาง กลับแต่งแต้มความงดงามให้กลายเป็นสีแดงแห่งความสยดสยองในสายตาทุกคนเสียงดังปึงคือ เสียงร่างของชายกำยำที่ไร้ศีรษะล้มลงกระแทกพื้นเลือดสดไหลรินรวมกันเป็นแอ่งโลหิต ก่อนจะแผ่ซ่านไปตามพื้นที่ลาดเอียง แม้ว่าลานกว้างเบื้องหน้าพระที่นั่งไท่เหอจะกว้างขวางและมีอากาศถ่ายเทเพียงใด แต่กลิ่นคาวเลือดยังคงเล
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-31รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 685
"พอแล้ว...ข้าขอร้องล่ะ อย่าตบข้าเลย..."หลี่จวิ้นเจ๋อที่สมองมึนงง สายตาพร่ามัวเห็นเป็นดวงดาวสีทองระยิบระยับ สลับกับความมืดมัวที่ค่อยๆ เข้าครอบงำ รู้สึกว่าตนกำลังจะหมดสติลงศักดิ์ศรีหรือเล่ห์เหลี่ยมที่เคยมี บัดนี้เขาไม่สนใจอีกต่อไป มีเพียงอย่างเดียวที่เขาต้องการ คือขอให้หลี่เฉินหยุดตบเขาเสียทีเหล่าลูกน้องผู้มีอาวุธครบมือกว่าร้อยคน กลับไม่มีใครกล้าก้าวออกมาขัดขวาง พวกเขาทำได้เพียงมองดูหลี่เฉินฟาดรัฐทายาทของพวกเขาดุจหลานชายทีละฝ่ามือจนมาถึงตรงหน้าพวกเขาองค์…องค์รัชทายาทผู้นี้ ไม่กลัวตายจริงๆ!?ไม่เพียงแต่คนกว่าร้อยคนนั้น แม้แต่ขุนนางฝ่ายบุ๋นและฝ่ายบู๊ที่อยู่ที่นั่นต่างก็หวาดกลัวต่อความโหดเหี้ยมของหลี่เฉินจนตัวสั่นไม่มีใครคาดคิดว่าองค์รัชทายาทจะกล้าหาญและดุดันถึงเพียงนี้หลี่จวิ้นเจ๋อที่ไม่อาจทานทนได้อีกต่อไป รู้สึกว่าหากเขาถูกตีต่อไป เขาคงตายคามือหลี่เฉินแน่นอนเขาทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้นกะทันหัน กอดขาหลี่เฉินไว้พลางร้องไห้โฮ "องค์รัชทายาท ได้โปรด อย่าตีข้าอีกเลย ข้าจะตายอยู่แล้ว!"หลี่เฉินลูบฝ่ามือที่ชาดิกของตน ก่อนจะก้มตัวลงเช็ดเลือดที่เปื้อนบนมือกับหัวของหลี่จวิ้นเจ๋ออย่างไม
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-31รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 686
หลี่จวิ้นเจ๋อในตอนนี้ ใบหน้าบวมเป่งจนเหมือนหัวสุกร เลือด น้ำตา และน้ำมูกไหลปะปนกันจนเลอะเทอะไม่น่าดูยิ่งไปกว่านั้น สภาพสติเลือนลางยังพร่ำร้องขอความเมตตาอย่างน่าสงสาร ชวนให้ผู้เห็นต้องสะเทือนใจเมื่อเปรียบเทียบกับหลี่เฉินที่ยืนอยู่ข้างกันในฉลองพระองค์มังกรสีแดงสด ใบหน้าคมคายดั่งหยก ดวงตาประกายดั่งดวงดาว แสดงออกถึงพลังอำนาจที่พุ่งทะยานราวกับมังกรกำลังทะยานฟ้า ความแตกต่างช่างเด่นชัดราวกับคนหนึ่งจมปลักอยู่ในโคลนตม ส่วนอีกคนยืนอยู่บนเก้าแดนสวรรค์แม้แต่ผู้ที่ภักดีตาบอดและโง่เขลาที่สุด ก็ไม่อาจกล่าวคำใดที่เปรียบหลี่จวิ้นเจ๋อให้เทียบเท่าหลี่เฉินได้เมื่อถูกหลี่เฉินยกตัวขึ้นและบีบคาง หลี่จวิ้นเจ๋อดูเหมือนจะเริ่มได้สติกลับมาบ้างแสงแดดอันเจิดจ้าที่สาดลงบนใบหน้าของเขา ช่วยให้เขามีสติแจ่มชัดขึ้นเล็กน้อยเขาพยายามลืมตาที่บวมช้ำอย่างยากลำบาก มองไปยังกลุ่มคนที่บิดาของเขาส่งมาช่วยเหลือ พร้อมกับอ้าปากพูดอย่างลำบากว่า “ชะ...ช่วย...ช่วยข้าด้วย”เสียงร้องขอความช่วยเหลือของหลี่จวิ้นเจ๋อ ทำให้บางคนเริ่มได้สติกลับคืนมาในที่สุดพวกเขาพลันตระหนักได้ว่า ตนมาถึงจุดนี้แล้ว สังหารหลี่เฉินก็ตาย ไม่สังหารก
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-31รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 687
เมื่อมองไปยังทหารองครักษ์หลวงจำนวนมากที่รีบเร่งเข้ามา และยังมีทหารฝีมือดีจากหน่วยบูรพาที่ถูกเรียกตัวมาอย่างเร่งด่วน หลี่เฉินรู้ดีว่าได้ข้อสรุปทุกอย่างแล้วเขาหันไปมองหลี่จวิ้นเจ๋อ พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า "ดูเหมือนว่าเจ้าจะหมดโอกาสแล้ว"หลี่จวิ้นเจ๋อหายใจหนักๆ อย่างยากลำบาก ก่อนพูดว่า "ปล่อยข้าไป ข้าจะหายไปจากสายตาท่านเดี๋ยวนี้"ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความดุร้ายและความบ้าคลั่ง พร้อมทั้งกล่าวข่มขู่ว่า "หากท่านฆ่าข้า บิดาของข้าจะไม่มีวันปล่อยท่านไปง่ายๆ แน่นอน"“ท่าทางของเจ้าที่เต็มไปด้วยความหยิ่งผยองในตอนนี้ ต่างจากสภาพอ้อนวอนขอชีวิตก่อนหน้านี้จริงๆ”หลี่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา ก่อนยกเท้าถีบหลี่จวิ้นเจ๋อจนล้มคว่ำไปกับพื้นหลี่จวิ้นเจ๋อที่ถูกกระแทกเข้าที่ท้อง กุมท้องพลางคุกเข่าลงกับพื้น หน้าผากแตะกับพื้นหิน ความเจ็บปวดรุนแรงทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดราวกับอวัยวะภายในถูกบดขยี้เส้นเลือดที่ลำคอโป่งขึ้นอย่างชัดเจนเพราะความเจ็บปวด หลี่จวิ้นเจ๋อฝืนเงยหน้าขึ้นมองหลี่เฉิน พร้อมกัดฟันกล่าวว่า “การฆ่าข้าอาจช่วยให้ท่านได้ระบายความโกรธชั่วครู่ แต่จะนำพาความยุ่งยากไม่รู้จบมาให้ท่าน หา
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-01รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 688
หลี่จวิ้นเจ๋อสะดุ้งเฮือก ราวกับเพิ่งได้สติ เขามองหลี่เฉินด้วยสายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวในตอนนี้ เขารู้สึกจริงๆ ว่าหลี่เฉินสามารถฆ่าเขาได้ทุกเมื่อไม่เคยคาดคิดเลยว่าชีวิตของตนจะจบลงในที่แห่งนี้ หลี่จวิ้นเจ๋อทิ้งศักดิ์ศรีทั้งหมดลง เขาทรุดเข่าลงกับพื้นและร้องไห้ขอชีวิต “ข้าถูกหลอกจนเสียสติ ขอองค์ชายโปรดทรงเมตตา โปรดทรงเมตตา!”แม้ว่าบิดาของเขาเหวินอ๋อง จะมีทหารฝีมือดีอยู่ในกำมือมากมาย และมีความทะเยอทะยานที่จะยึดอำนาจ แต่ในตอนนี้มันไกลเกินกว่าที่จะมาช่วยเขาได้ ทว่าหลี่เฉินผู้ที่อยู่ตรงหน้าสามารถคร่าชีวิตเขาได้ทุกเมื่อ ดังนั้น เพื่อที่จะมีชีวิตรอด เขายอมทำได้ทุกอย่าง“ถูกหลอกจนเสียสติ?”หลี่เฉินหัวเราะเยาะเบาๆ หรี่ตาลงมองหลี่จวิ้นเจ๋อ กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “บอกมา บอกชื่อคนที่หลอกเจ้ามา”“ข้าอยู่ที่นี่ ขุนนางทั้งหลายก็อยู่ที่นี่ หากเจ้าบอกชื่อมา ข้าจะให้ความเป็นธรรมแก่เจ้า”“แต่เจ้าควรคิดให้ดี หากเจ้าเปิดเผยตัวผู้บงการ บางทีเจ้าอาจจะรอดชีวิต แต่หากไม่พูด วันนี้เจ้าได้ตายแน่!”ภายใต้การข่มขู่ของหลี่เฉิน หลี่จวิ้นเจ๋อกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก พลางหันไปมองจ้าวเสวียนจีโดยไม่รู้ตัวในตอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-01รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 689
สิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนี้ ล้วนเป็นไปอย่างมีเหตุผลและแฝงไปด้วยความแปลกประหลาดการประชุมเช้ายังไม่เสร็จสิ้น ทุกคนต่างกลับไปยังพระที่นั่งไท่เหอ และดำเนินการประชุมเช้าต่อไม่มีใครกล้าพูดอะไรเพิ่มเติม มีเพียงบทสนทนาระหว่างหลี่เฉินและจ้าวเสวียนจีหลี่เฉินเสนอรางวัลและการเลื่อนตำแหน่งให้แก่ซูผิงเป่ยและเหล่าทหารที่มีความดีความชอบได้อย่างราบรื่น ไม่ว่าจะเป็นการเลื่อนตำแหน่งหรือมอบรางวัลล้วนผ่านไปโดยไม่มีสิ่งกีดขวางใดๆแต่จ้าวเสวียนจีก็ไม่ได้แสดงท่าทีที่จะยอมอ่อนข้อทั้งหมด เขายังแสดงความเห็นคัดค้านต่อประเด็นที่หลี่เฉินเสนอในบางหัวข้อหลี่เฉินเองก็ไม่ได้ยืนกรานในเรื่องนั้นผลสรุปของการประชุมเช้า หลี่เฉินผ่านมติได้สามในห้าข้อ อีกสองข้อที่เกี่ยวกับการโยกย้ายตำแหน่งบุคคลสำคัญถูกจ้าวเสวียนจีปฏิเสธจนกระทั่งใกล้เที่ยงวัน หลี่เฉินกล่าวขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย“รัฐทายาทเหวินอ๋อง หลี่จวิ้นเจ๋อ นำคนบุกรุกพระที่นั่งไท่เหอ แม้เขาจะถูกตัดสินโทษประหารแล้ว แต่เรื่องนี้ย่อมมีการชี้แนะของเหวินอ๋องอยู่เบื้องหลังแน่นอน”คำพูดนี้ทำให้ขุนนางที่เพิ่งสงบจิตใจลง ต้องกลับมารู้สึกตึงเครียดอีกครั้งเหวินอ๋อง ผู้ซึ่ง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-01รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 690
หลี่จวิ้นเจ๋อสิ้นชีวิตแล้ว เหวินอ๋องย่อมไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆในฐานะองค์รัชทายาทแห่งตำหนักบูรพา หลี่เฉินย่อมหนีไม่พ้นที่จะเกี่ยวข้อง แต่สำหรับเขาแล้ว มันไม่ได้สำคัญอะไรอย่างไรเสีย การปะทะกันระหว่างเขากับเหวินอ๋องก็เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ในอนาคตสิ่งสำคัญคือ เขาทำให้จ้าวเสวียนจีต้องลงมือเองกับมือ ดังนั้น เหวินอ๋องและจ้าวเสวียนจียังจะร่วมมือกันได้อีกหรือ?การล้างแค้นให้บุตรนั้น เป็นความแค้นที่ไม่มีวันให้อภัยได้สิ่งที่เขาต้องทำตอนนี้คือ การขยี้จ้าวเสวียนจีและเหวินอ๋องให้พวกเขาต้องปะทะกันโดยตรงจ้าวเสวียนจีที่ยืนมองหลี่เฉินอยู่ตรงพระที่นั่ง รู้ดีถึงความตั้งใจของหลี่เฉินแต่ทว่าจ้าวเสวียนจีไม่มีทางเลือกอื่น“กระหม่อมรับพระบัญชา”จ้าวเสวียนจีพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ รับหน้าที่ที่เขาไม่อาจปฏิเสธได้ หลี่เฉินโบกมือกล่าวว่า “เช่นนั้นก็เลิกประชุมได้”กล่าวจบ หลี่เฉินก็เดินนำออกจากพระที่นั่งไท่เหอทันทีคนที่สองที่ลุกขึ้นคือ จ้าวชิงหลานนางมองจ้าวเสวียนจีด้วยสายตาซับซ้อน แต่เนื่องจากคนมากและสถานการณ์ยังตึงเครียด บิดาและบุตรจึงไม่ได้พูดอะไรกัน ทำได้เพียงเดินออกจากพระที่นั่งไท่เหอไ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-01รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 691
"มีคนจำนวนไม่น้อยที่มองการณ์สั้น คิดเพียงแต่พอใจกับสิ่งที่มีอยู่ แต่พวกเขาไม่รู้เลยว่า หากสำนักราชเลขาเข้ามามีอำนาจในกองทัพ มันจะกลายเป็นหายนะสำหรับพวกเขา" ซูเจิ้นถิงกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นหลี่เฉินยกมือรับชาโสมที่วั่นเจียวเจียวส่งมา หลังจากจิบชาไปอึกหนึ่ง เขาจึงกล่าวว่า "คนส่วนใหญ่ล้วนเป็นเช่นนั้น หากทุกคนสามารถมองเห็นข้างหน้าสามหรือสี่ก้าวภายในก้าวเดียว เช่นนั้น โลกนี้คงไม่ใช่โลกที่เราเห็นในตอนนี้แล้ว""สิ่งใดที่สามารถให้สัญญาได้ แม่ทัพก็จงให้สัญญาไป สิ่งใดที่สามารถมอบผลประโยชน์ได้ ก็จงมอบไปทันที ข้าจะค้ำประกันทุกสัญญาและผลประโยชน์ที่แม่ทัพมอบให้ ณ ช่วงเวลาวิกฤตนี้ เราต้องใช้วิธีที่ไม่ปกติอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ อย่างน้อยที่สุด เราต้องไม่ผลักพวกเขาไปอยู่ฝั่งตรงข้าม"หลี่เฉินใช้นิ้วลูบขอบถ้วยชาเบาๆ ก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "แต่แม่ทัพควรรู้ใจตัวเองด้วย เช่น ใครบ้างที่ใช้งานได้ ใครบ้างที่ใช้งานไม่ได้ และใครบ้างที่ใช้ประโยชน์ได้ แต่ไม่ควรไว้วางใจในตำแหน่งสำคัญ สิ่งเหล่านี้ ข้าจะจัดการสะสางในภายหลัง"คำพูดที่ดูเรียบง่ายนั้น กลับแฝงไปด้วยความน่าเกรงขามและเจตนาอันเฉียบขาดเมื่อมอง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-02
บทล่าสุด
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 702
หลิวซือฉุนพักอยู่ในเมืองหลวง และดูเหมือนจะรู้ดีว่าหลี่เฉินจะเรียกพบนางในไม่ช้า ดังนั้นจึงไม่ไปที่ไหน เพียงแค่รออยู่ที่บ้านครึ่งชั่วยามต่อมา หลิวซือฉุนก็ปรากฏตัวในพระที่นั่งสีเจิ้ง“หม่อมฉันหลิวซือฉุน ขอคารวะองค์รัชทายาท”แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่มาเยือนสถานที่แห่งนี้ แต่หลิวซือฉุนยังคงรู้สึกอึดอัดจากบรรยากาศแห่งราชวงศ์ที่หนักแน่นทุกครั้งหลี่เฉินมองดูหลิวซือฉุนที่คำนับอย่างไร้ที่ติ แล้วกล่าวว่า “รูปร่างเจ้าอวบอิ่มขึ้นไม่น้อย”หลิวซือฉุนขมวดคิ้ว ถามว่า “องค์ชายกำลังบอกว่าหม่อมฉันอ้วนหรือเพคะ?”หลี่เฉินหัวเราะเบาๆ แล้วตอบว่า “หากเป็นคนอื่นคงอ้วน แต่สำหรับเจ้า ไม่เหมือนกัน”หลี่เฉินมองดูหลิวซือฉุนที่มีกลิ่นอายของหญิงสาวนักธุรกิจเด่นชัดขึ้นทุกวัน เขารู้สึกสนุกที่ได้เห็นการเติบโตของนางการที่ได้บ่มเพาะหญิงแกร่งทางการค้าอย่างนี้ด้วยตนเอง ดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่ไม่เลวโดยเฉพาะเมื่อหญิงแกร่งคนนี้ ไม่ว่าอยู่ภายนอกจะแข็งแกร่งเพียงใด แต่ต่อหน้าเขา กลับว่านอนสอนง่ายราวกับลูกแกะต้องบอกว่า...เป็นรัชทายาทนี่มันดีจริง“ช่วงนี้การเปิดธนาคารเผชิญกับอุปสรรคมากมาย เรื่องนี้ข้ารู้แล้ว”หลังจากสล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 701
สวีฉังชิงมีความสามารถอยู่บ้าง แม้จะมีข้อเสียที่เห็นได้ชัดเช่นกัน แต่หลี่เฉินยังคงวางใจมอบหมายงานของธนาคารให้เขาทำ หากไม่ใช่ปัญหาจริงๆ สวีฉังชิงย่อมไม่มาบ่นถึงตำหนักบูรพาแน่ไม่มีผู้นำคนใดชอบลูกน้องที่โยนปัญหาให้หัวหน้าจัดการอยู่เสมอสวีฉังชิงเข้าใจเรื่องนี้อย่างลึกซึ้งดังนั้นคำพูดของสวีฉังชิง หลี่เฉินจึงให้ความสำคัญอย่างยิ่งเขาวางฎีกาในมือลงแล้วกล่าวว่า “ปัญหาอะไรหรือ?”สวีฉังชิงกล่าวอย่างขุ่นเคืองว่า “ตอนนี้ธนาคารสองแห่งในเมืองหลวงใกล้จะเปิดทำการแล้ว การตั้งสาขาในพื้นที่นครบาลค่อนข้างราบรื่น แต่เมื่อออกจากพื้นที่นครบาล ไปตั้งสาขาในมณฑลอื่นกลับพบกับความยากลำบากมากมาย”“ตามที่กรมครัวเรือนออกเอกสารมา ได้ขอให้ที่ว่าการอำเภอในท้องถิ่นจัดหาสถานที่สำหรับธนาคาร อีกทั้งยังให้เงินทุนหมุนเวียนของที่ว่าการอำเภอฝากไว้ที่ธนาคารด้วย แต่ในตอนนี้ที่ว่าการอำเภอหลายแห่งกลับอ้างว่าไม่มีสถานที่ว่าง หรือไม่มีเงินสำรองอยู่ในสำนักงานปกครองส่วนท้องถิ่น เหตุผลมากมายเหล่านี้ล้วนเป็นข้ออ้างเพื่อขัดขวางการเปิดทำการของธนาคาร”สวีฉังชิงกล่าวอย่างโมโหว่า “แต่เดิมราษฎรยังพอสนใจธนาคารที่เปิดโดยราชสำนักอยู่บ้า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 700
“ข้าดูแล้ว เห็นว่าสิ่งนี้เมื่อยิงออกไป กระสุนที่ออกจากลำกล้องมีวิถีที่ไม่มั่นคง ถูกปัจจัยอย่างแรงลมส่งผลกระทบได้ง่าย ดังนั้น อาจพิจารณาเพิ่มลายเกลียวในลำกล้อง เพื่อให้กระสุนหมุนเป็นเกลียวระหว่างบิน เช่นนี้จะช่วยเพิ่มความเสถียรในการยิงได้อย่างมาก”ช่างฝีมือมีสีหน้าตกตะลึงเล็กน้อย ก่อนจะถามด้วยความระมัดระวังว่า “องค์ชายกล่าวถึงสิ่งที่เรียกว่าลายเกลียวใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”หลี่เฉินมองเขาครู่หนึ่ง ก่อนจะถามด้วยความกระอักกระอ่วนเล็กน้อยว่า “เจ้า...รู้หรือ?”ช่างฝีมือผู้นั้นรีบโค้งคำนับแล้วตอบว่า “เมื่อสองสามปีที่ผ่านมา ตอนที่เราปรับปรุงปืนใหญ่ ได้ค้นพบว่าการเพิ่มลายเกลียวในลำกล้องช่วยเพิ่มระยะและความแม่นยำได้อย่างมาก คิดไม่ถึงว่าองค์รัชทายาทจะทราบเรื่องนี้ องค์ชายช่างเป็นผู้มีปัญญาเกินคนยิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ”สำหรับคำเยินยอเช่นนี้ หลี่เฉินรู้สึกกระดากใจอยู่บ้างเขาหัวเราะเบาๆ เพื่อข้ามเรื่องนี้ไป แล้วกล่าวว่า “ในเมื่อพวกเจ้าทราบถึงหลักการของลายเกลียวแล้ว เช่นนั้นการทำก็คงไม่ยากใช่หรือไม่?”“ไม่ยากพ่ะย่ะค่ะ”ช่างฝีมือตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “สองข้อเสนอขององค์ชาย หากเร่งมือจริงๆ เพียงสอง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 699
แม้ว่าจะไม่ได้ใช้งานมานาน แต่ช่างฝีมือคนนั้นก็แสดงให้เห็นถึงความชำนาญ เขาดำเนินการบรรจุกระสุนอย่างคล่องแคล่วในขณะที่หลี่เฉินกำลังรอ กวนจือเหวยที่ยืนอยู่ข้างๆ เอ่ยถามด้วยความสงสัย "องค์ชาย เหตุใดพระองค์จึงสนพระทัยในสิ่งประดิษฐ์เหล่านี้ขึ้นมาได้?"หลี่เฉินตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ของสิ่งนี้มีอนาคตที่ยิ่งใหญ่ แต่พวกเจ้ากลับทำให้มันต้องถูกละเลย"กวนจือเหวยยิ้มแห้งๆ แต่ในใจกลับไม่เชื่อมั่นเขาคิดในใจว่าองค์ชายไม่ตั้งพระทัยในหน้าที่ของรัชทายาท กลับมาสนใจของเล่นเช่นนี้แม้องค์ชายจะฉลาดล้ำเลิศ แต่จะเก่งไปทุกเรื่องหรือ?ในขณะสนทนา ช่างฝีมือก็เสร็จสิ้นการบรรจุกระสุนหลี่เฉินเดินออกจากพระที่นั่งสีเจิ้ง มุ่งหน้าไปยังลานกว้าง ยกปืนขึ้นเล็งไปยังต้นไม้ที่อยู่ห่างออกไปสิบกว่าก้าวปืนไฟนี้ยังคงใช้ดินปืน ซึ่งมีความเสี่ยงพอสมควร โดยเฉพาะหลังจากไม่ได้รับการดูแลมานาน ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็รู้สึกกังวลเพราะหากเกิดระเบิดขึ้นมาจะไม่มีใครรอดพ้นความผิดกวนจือเหวยมองด้วยความตกใจ รีบเอ่ยเตือน "องค์ชาย โปรดระวัง..."ก่อนที่เขาจะพูดจบ เสียงระเบิดดังปังก็ดังขึ้นขัดคำพูดของเขาพร้อมกลิ่นฉุนของดินปื
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 698
เมื่อได้ยินเสียงตะโกนด่าของจ้าวเสวียนจี เสียงในความมืดเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า "เนื่องจากไม่มีใครเข้าใกล้ตำหนักเฟิ่งสี่ได้ พวกเราจึงได้ยินมาเพียงเสียงรบกวนเล็กน้อย แต่เมื่อมีรายงานเข้ามา ก็น่าจะมีมูลอยู่บ้าง""อย่างไรก็ตาม คาดว่าไม่น่าจะถึงขั้นร้ายแรง"จ้าวเสวียนจีที่โกรธจนหนวดเครากระเพื่อม ตบโต๊ะอย่างแรงก่อนตะโกนออกมา "เจ้าคนสารเลว กล้าดูหมิ่นชิงหลานเช่นนี้ ข้าจะฆ่ามันให้ได้!"หลังจากระบายอารมณ์ออกมา จ้าวเสวียนจีก็ตระหนักว่า เขาอยู่ในสถานะที่ทำได้เพียงโกรธเท่านั้นด้วยการที่คนทั้งหมดในตำหนักเฟิ่งสี่ถูกแทนที่ เขาจึงไม่สามารถติดต่อกับจ้าวชิงหลานได้โดยตรงต้องใช้เวลาไม่น้อยในการสร้างช่องทางใหม่เมื่อคิดได้ดังนั้น จ้าวเสวียนจีก็ลุกขึ้น กล่าวว่า "ไปจัดการ ข้าจะเข้าวัง"เขากระวนกระวายใจอย่างยิ่งที่จะได้รู้ว่าบุตรสาวของเขาถูกหลี่เฉินรังแกจริงหรือไม่แม้ว่าจ้าวเสวียนจีจะเป็นคนเหี้ยมโหดและทะเยอทะยานเพียงใด แต่ในฐานะบิดา ความห่วงใยโดยสัญชาตญาณที่มีต่อบุตรหลานก็ยังคงอยู่"ขอรับ"เสียงหนึ่งดังขึ้นจากในความมืด ไม่มีการแสดงความคิดเห็นเพิ่มเติม เพียงตอบรับสั้นๆ ก่อ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 697
"หากสำเร็จ สามตระกูลจะมั่งคั่งต่อไปอีกหนึ่งศตวรรษ หากล้มเหลว ก็แค่ตัดหัวทั้งตระกูล แต่ในเมื่อหลายปีที่ผ่านมา พวกเขาได้รับประโยชน์อย่างเต็มที่แล้ว นั่นก็ถือว่ามีต้นทุนพอสมควร"จ้าวเสวียนจีพูดด้วยใบหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยความโกรธ ดวงตาของเขาจับจ้องฟู่อวี้จือและจางปี้อู่ "ที่สำคัญคือ หากเราไม่ทำอะไรเลย ผลลัพธ์จะเลวร้ายยิ่งกว่า เราต้องเดิมพันครั้งใหญ่ ชนะก็ได้ทุกสิ่ง แพ้ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงอยู่ดี!"ฟู่อวี้จือและจางปี้อู่ไม่ใช่คนโง่เขลา พวกเขาย่อมเข้าใจคำพูดนี้ถึงขนาดเข้าใจความหมายโดยไม่ต้องอธิบายเพิ่มเติม พวกเขารู้ว่านี่เป็นเส้นทางที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ตำหนักบูรพาขององค์รัชทายาทนั้นทรงพลังเกินไป และการเติบโตของเขาเป็นไปอย่างรวดเร็ว หลี่เฉินไม่ใช่คนที่จะยอมเป็นหุ่นเชิดของสำนักราชเลขา และเมื่ออำนาจอยู่ในมือของเขา การสะสางบัญชีก็เป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้นในฐานะที่พวกเขาครอบครองผลประโยชน์จากราชสำนักมานานกว่าสิบปี พวกเขาจะเป็นกลุ่มแรกที่ถูกจัดการมันเหมือนกับว่าพวกเขาได้รับพิษร้ายแรง มีเพียงยาเม็ดหนึ่งที่อาจช่วยรักษาได้ แต่ก็มีกึ่งหนึ่งที่อาจทำให้ตายได้ หากไม่กินยา ความตายก็เป็นเรื่อ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 696
ฟู่อวี้จือกล่าวค้านด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "สหายจาง ท่านยังไม่เข้าใจสถานการณ์ดีนัก เหวินอ๋องแม้จะเป็นคนที่อดทนและหลีกเลี่ยงความขัดแย้ง แต่ทุกคนก็รู้ดีว่าเขาเป็นชายที่ยึดมั่นในความรัก เมื่อยี่สิบปีก่อน พระชายาองค์แรกของเหวินอ๋องเสียชีวิตขณะให้กำเนิดบุตร ตั้งแต่นั้นมาเขาก็ไม่เคยแต่งตั้งใครเป็นพระชายาอีกเลย แม้ว่าเขาจะแต่งตั้งพระสนมหลายคน แต่ก็เป็นเพียงเพื่อรักษาภาพลักษณ์ในสายตาของคนทั่วไป""และบุตรชายคนเดียวที่พระชายาคนนั้นให้กำเนิดก็คือหลี่จวิ้นเจ๋อ""เมื่อหลี่จวิ้นเจ๋อเกิดมา เหวินอ๋องเคยกล่าวไว้อย่างชัดเจนว่า ไม่ว่าภายหน้าจะมีบุตรอีกกี่คน ตำแหน่งผู้สืบทอดจะเป็นของบุตรชายคนโตเท่านั้น""ราชสำนักรู้ถึงความสำคัญของรัฐทายาทผู้นี้ที่มีต่อเหวินอ๋อง นั่นจึงเป็นเหตุผลที่หลี่จวิ้นเจ๋อถูกควบคุมตัวไว้ในเมืองหลวง เพื่อกดดันเหวินอ๋อง""ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เหวินอ๋องแสดงความจงรักภักดีต่อราชสำนัก ไม่มีท่าทีขัดขืนใด ๆ ส่วนหนึ่งก็เพื่อรัฐทายาท""และในตอนนี้ เมื่อผู้สืบทอดที่เหวินอ๋องให้ความสำคัญที่สุดเสียชีวิตไปแล้ว ท่านคิดว่าเหวินอ๋องจะยอมรับเรื่องนี้ได้ง่ายๆ หรือ?"จ้าวเสวียนจีที่นั่งฟังอยู่กล่าวด้ว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 695
จากแววตาของจ้าวชิงหลาน หลี่เฉินมองเห็นความมุ่งมั่นที่ไม่ใช่เพียงคำพูดเล่น และความตั้งใจที่จะแลกด้วยชีวิต"ท่านฉลาดจริงๆ"หลี่เฉินพูดพลางยกมือบีบปลายคางของจ้าวชิงหลานด้วยท่าทีหยอกล้อ "รู้ดีว่าอะไรคือสิ่งที่สามารถข่มขู่ข้าได้"จ้าวชิงหลานสะบัดมือของหลี่เฉินออกด้วยความโกรธหลี่เฉินลุกขึ้นจากร่างของนางอย่างราบรื่นจ้าวชิงหลานรีบลุกขึ้นทันที จัดระเบียบเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายด้วยความเยือกเย็น"ท่านไปได้แล้ว"จ้าวชิงหลานกล่าวต่อหลี่เฉินด้วยน้ำเสียงเย็นชา"ข้าหวังว่าเจ้าจะอยู่ในตำหนักเฟิ่งสี่อย่างสงบสุขในฐานะฮองเฮา โลกภายนอกนั้นยุ่งเหยิงนัก การที่ท่านไปเกี่ยวข้องย่อมไม่เหมาะสม" หลี่เฉินกล่าวจ้าวชิงหลานหัวเราะเย็นชา "ท่านก็เปลี่ยนคนของข้าทั้งหมดไปแล้ว ข้ายังมีทางเลือกอื่นอีกหรือ?""ถึงข้าจะเปลี่ยนคนของท่านมากเพียงใด แต่ข้ารู้ดีว่าจ้าวเสวียนจียังสามารถติดต่อท่านได้อยู่ดี"หลี่เฉินพูดอย่างไร้ความรู้สึก "แต่ข้าไม่สนใจ สิ่งที่ข้าต้องการคือให้ท่านอยู่อย่างสงบในตำหนักเฟิ่งสี่ และเหตุการณ์เช่นวันนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก"จ้าวชิงหลานแค่นเสียงเย็นชา ไม่ตอบสิ่งใดหลี่เฉินมองนางด้วยสายตาเตือนใจ ก
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 694
ความใกล้ชิดของร่างกายที่แทบจะไม่มีช่องว่างและคำพูดที่เย็นชา ทำให้เกิดความรู้สึกที่ขัดแย้งเหมือนน้ำแข็งและไฟที่ปะทะกันความตึงเครียดที่เกิดขึ้นทั้งร่างกายและจิตใจทำให้จ้าวชิงหลานเริ่มตัวสั่นเล็กน้อย"ท่าน…หยาบช้า!"ด้วยความอับอายและโกรธสุดขีด จ้าวชิงหลานพยายามรวบรวมแรงทั้งหมดเพื่อผลักหลี่เฉินออกไปแต่แรงของนางช่างน้อยนิดเมื่อเทียบกับการจับกุมที่มั่นคงของเขา การดิ้นรนของนางไม่ได้ช่วยให้หลุดพ้น แต่กลับทำให้เกิดการเสียดสีระหว่างทั้งสองมากขึ้นบรรยากาศค่อยๆ คลุมเครือ ระหว่างปลายจมูกค่อยๆ ร้อนผ่าวตำหนักเฟิ่งสี่อันโอ่อ่าที่ควรอบอวลไปด้วยบรรยากาศสูงส่งและสง่างาม บัดนี้กลับถูกเติมเต็มด้วยกลิ่นอายที่มิอาจอธิบายได้ อันเกิดจากการพันเกี่ยวกันของชายหนุ่มและหญิงสาว"วันนี้ข้าจะหยาบช้าให้ท่านดูเอง!"หลี่เฉินหัวเราะอย่างเย้ยหยัน ก่อนจะออกแรงจับข้อมือของจ้าวชิงหลานแล้วกดนางลงบนบัลลังก์เฟิ่งหลวนในยามนี้ จ้าวชิงหลานนอนเอนอยู่บนบัลลังก์ หลี่เฉินโน้มตัวลงมาทับเบาๆ ทั้งสองใกล้ชิดจนมีเพียงเนื้อผ้าบางๆ คั่นกลางกลิ่นหอมจรุงใจลอยล่องอยู่ในอากาศยิ่งจ้าวชิงหลานดิ้นรนหนีเท่าไร ลมหายใจของนางก็ยิ่ง
