บทที่45 ธาตุแท้

ยามบ่ายมีรถม้าคันใหญ่จอดหน้าโรงเตี๊ยม ร่างระหงของสตรีนางหนึ่งก้าวลงมาด้วยท่วงท่าดุจนางหงส์ สายตาคู่งามเงยมองขึ้นไปยังชั้นสองของโรงเตี๊ยม

สายตาของสตรีสองนางสบกันพอดี หนึ่งสูงส่งโดยชาติกำเนิด หนึ่งวาดหวังจะยืนยังแทนที่

จื่อลู่ถิงหาได้หลบเลี่ยงสายตานั้นแม้แต่น้อย รอยยิ้มหยันปรากฏขึ้นบนใบหน้างาม นางมีหรือจะไม่เข้าใจในสายตาของผู้มาใหม่ แค่ยังไม่ถึงเวลาที่นางจะลงมือก็เท่านั้น

“สามีของข้า มันผู้ใดก็อย่าได้หวังช่วงชิง”

“เหม่ยเหม่ยจะให้คนของเรา เฝ้าจับตานางให้ดีเจ้าค่ะ”

“ไม่จำเป็น คนที่ข้าต้องห่วงคือลูกในท้อง เรื่องของนางกับท่านอ๋องก็ให้พวกเขาจัดการกันเอง เราแค่รอเก็บกวาดก็พอ”

จื่อลู่ถิงเองใช่จะไม่มีความรู้สึกเป็นกังวล การกระทำของนางก็มิต่างอันใดกับหญิงสาวทั่วไป ที่หวงแหนของรัก มันอาจดูมิสูงค่าในสายของสตรีจากอีกโลก แต่อย่างไรเสียนางก็คือสตรีผู้หนึ่ง มิใช่โพธิ์สัตว์ที่ละได้จากกิเลส

เมื่อต้องใช้ชีวิตในโลกของการแย่งชิง นางเองก็จำต้องกลมกลืนเพื่อความอยู่รอดมิใช่หรืออย่างไรกัน หากฝืนจนเกินไปชีวิตที่ว่ายากลำบากอยู่แล