"ว๊าย!"ฉันร้องขึ้นด้วยความตกใจ ที่ฉันกำลังลูบนิ้วเรียวไปตามโครงหน้าหล่อๆของริวอิจิ เขาก็ลืมตาขึ้นมามองฉัน"หึๆๆชอบกูอ่ะดิมึง หืม"ริวอิจิพลิกตัวกลับมานอนหงายเพื่อจะมองฉันพลางเอ่ยถามฉัน ฉันก็ลุกลี้ลุกลนจะลุกขึ้นยืนแต่ก็โดนริวอิจิคว้าข้อมือไว้ก่อนพรึบ ตุ๊บ"ว๊าย!"ฉันหลับตาร้องขึ้นอย่างตกใจ ที่ริวอิจิออกแรงดึงข้อมือของฉันอย่างแรงจนทำให้ฉันเสียหลักล้มทับไปบนตัวของเขา ใบหน้าของเราเกือบจะชนกันริวอิจิตวัดแขนแกร่งกอดรัดร่างของฉันแน่น หน้าอกของฉันทับไปบนหน้าอกของริวอิจิจนฉันรับรู้ได้ถึงอัตราการเต้นของหัวใจของริวอิจิตึกตักๆๆๆ ตึกตักๆๆๆ"หึ!ชอบกูก็บอกกูดิ ฟอดดด"ริวอิจิเอ่ยบอกฉันแล้วเขาก็กดปลายจมูกลงไปบนแก้มของฉันพลางสูดดมพวงแก้มนุ่มของฉัน"อื้ออออออ"ฉันก็ร้องขึ้นพลางยกมือขึ้นมาปิดจมูกกับปากของริวอิจิ"มึงจะฆ่ากูหรอว่ะ!!"ริวอิจิโวยอู้อี้อยู่ในใต้มือฉันที่ปิดปากเขาอยู่ ริวอิจิรัดร่างของฉันแน่นขึ้นกร๊อบ"อึกอื้ออ เจ็บ"ฉันร้องขึ้นด้วยความเจ็บนำ้ตาเริ่มคลอๆแล้ว เพราะริวอิจิรัดเอวของฉันแน่นมาก มากจนฉันได้ยินเสียงกระดูกของฉันลั่นดังกร๊อบ จนฉันยอมปล่อยมือของฉันออกจากปากและจมูกของเขา"พูดได้แล้วสิมึง ท
คฤหาสน์ โกมะ13:00น.ห้องนอนริวอิจิปลายฟ้า.."ฮืฮๆๆ"ฉันนอนร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายใจร้าย เขานอนกอดร่างของฉันแน่นเลย ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขานอนกอดฉันมานานเท่าไหนแล้ว แต่พอฉันรู้สึกตัวตื่นขึ้นลืมตามาก็มองเห็นว่าริวอิจิ นอนมองหน้าฉันอยู่ ฉันจึงพลิกตัวหลบหน้าเขาด้วยการนอนหันหลังให้เขา เขาก็คว้าร่างของฉันเข้าไปกอด ฉันก็นอนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของริวอิจิ"มึงจะร้องทำไมหนักหนาว่ะ ร้องจนตาบวมแดงหมดแล้วเนี่ย เสียใจอะไรหนักหนา ก็แค่โดนกูเอา"ริวอิจิกระซิบถามฉันที่ข้างหูของฉัน เขานอนช้อนล่างของฉันอยู่ แผ่นหลังเรียบเนียนเปลือยเปล่าของฉันได้รับสัมผัสจากอกแกร่งและหน้าท้องที่มีมัดกล้ามแข็งๆแน่นๆของริวอิจิ เขากอดร่างของฉันเเน่น ที่ฉันเสียใจร้องไห้เพราะฉันรู้สึกผิดหรอก"ฮืฮๆๆ"ฉันร้องไห้เพิ่มขึ้นไปอีกริวอิจิจึงยกมือขึ้นไปจับเอวคอดของฉันพลางลูบไล้นิ้วเรียวยาวไปตามสีข้างของฉัน ทำให้ฉันขนลุกขนชันขึ้นด้วยความสยิ้วพรึบ ตุ๊บ"อะไรของมึงว่ะ!"ริวอิจิโวยขึ้นเมื่อฉันจับมือของริวอิจิสะบัดออกไปจากสีข้างของฉันอย่างแรง"ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!!"ฉันตะโกนใส่ริวอิจิไปด้วยนำ้เสียงไม่พอใจ ริวอิจิก็หายใจฟื
"เป็นอะไร!"ริวอิจิรีบเข้ามาหาฉันพลางนั่งลงตรงหน้าฉัน ฉันก็เบือนหน้าหนีเขา"โกรธอะไรกูหนักหนาว่ะ จะให้กูยกมือไหว้ขอโทษมึงเลยไหม?!"ริวอิจิเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิด เหอะทำคนอื่นเขาเจ็บแบบนี้แล้วยังมาทำเป็นหงุดหงิดใส่เขาอีก "เงียบ!เออ ดี มึงเงียบให้ได้ตลอดน่ะมึง!"ริวอิจิชี้หน้าฉันพลางเอ่ยพูดขึ้นอย่างเสียงดัง แต่ฉันก็หันตัวหนีเขาอีก ริวอิจิหายใจฟืดฟาดแล้วก็เดินไปแต่งตัวของเขา ฉันก็ค่อยๆยันตัวลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ถึงจะเจ็บมากก็เถอะแต่ทำไงได้ล่ะวันเกิดแม่ละอองมณีทั้งที"ฮึก ทำไมเจ็บแบบนี้นะ"ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆแล้วค่อยๆก้าวขาที่สั่นเทาไปกับพื้นเรื่อยๆจนฉันเดินมาถึง ราวแขวนเสื้อผ้าของฉัน ฉันก็ค่อยๆเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักข้างๆราวแขวนผ้าออกมา แล้วหยิบแพนตี้ตัวสีขาวลายลูกไม้ขึ้นมาสวมใส่ ฉันค่อยๆกัดฟันยกขาขึ้นอย่างเจ็บปวดเมื่อไรจะหายเจ็บล่ะ ฉันก็เอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักอีกอันที่ในนั้นมีเสื้อชั้นในสีขาวของฉันและพวกบราปีกนก นาซึน่าซังเป็นคนจัดเสื้อผ้าพวกนี้ให้ฉันอย่างเป็นระเบียบเธอพับเก็บไว้อย่างดีโดยที่ฉันไม่ต้องลื้อหาเลย ฉันดัดผมตัวเองให้เป็นลอนใหญ่ๆสวยๆและปล่อยผมมีนำ้หนักสวยของฉันลงไปกลางหลัง ฉันสวมใส่
ติ๊ด ตื๊ดดดดด (เสียงเปียโน)"เพราะมาก เพลงอะไรเนี่ยเธอ""ฉันก็ไม่เคยฟังเหมือนกัน แต่มันไพเราะมากเลย""คนเล่นสวยจัง เธอเป็นใคร?""เพราะจับใจ เพลงอะไรไม่เคยได้ยินเลย"เสียงของบรรดาแขกในงานต่างพากันมายืนล้อมรอบ เปียโนที่ฉันกำลังบรรเลงโน้ตเพลงของแม่ดวงดาว"ดวงดาว!!"เสียงพูดของใครสักคนตะโกนเรียกชื่อแม่ดาวของฉัน ทำให้ฉันหยุดการบรรเลงเพลง เเละค่อยๆหันไปตามเสียงที่อยู่ข้างหลังของฉัน ฉันก็เห็นแม่ละอองมณีท่านกุมหัวใจตัวเองและร้องไห้ออกมา ข้างๆของเธอมีผู้ชายค่อนข้างมีอายุแต่เขาดูภูมิฐานมากน่าเกรงขาม เเละอีกฝั่งของแม่ละอองมณีก็มีริวอิจิที่ตอนนี้เขาจ้องมองฉันด้วยสายตาอึ้งเขาจ้องฉันตาไม่กระพริบเลย วันนี้เขาดูหล่อจัง เขามาในชุดสูทสีเทาคลุมเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงผ้าเนื้อดีแบรนด์ดัง สีดำ ผมตั้งเช็ทขึ้น อวดโครงหน้าที่ขาวเนียนหน้าหลงไหลริมฝีปากสีชมพูระเรื่อของเขา ทำให้เขาดูหล่อแบบแบดๆผสมเท่ห์ๆไปในตัว ฉันก็มองไปที่เเม่ละอองมณี เธอรู้จักแม่ดวงดาวของฉันได้ยังไง"หนูปลายฟ้าเป็นอะไรกับดวงดาว?"แม่ละอองมณีเอ่ยถามฉันเสียงสั่นๆเธอค่อยๆเดินเข้ามาหาฉัน และข้างๆเธอก็มีริวอิจิกับผู้ชายที่ดูน่าเกรงขามมองน่ากลัวฉันคิ
"อย่าร้องไห้เลยนะคะเเม่ ฟ้าคิดว่าแม่ดวงดาวคงไม่อยากเห็นแม่ร้องไห้แบบนี้หรอกค่ะ แม่ดาวไปอยู่บนฟ้าเป็นนางฟ้านางสวรรค์ แล้วละค่ะ"ฉันเอ่ยบอกแม่ละอองมณีไปแล้วฉันก็เงยหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้าที่มีหมู่ดาวอยู่ระยิบระยับสวยงามเต็มท้องฟ้า"อึก จ๊ะ หนูปลายฟ้าเข้มแข็งมากเลย มาอยู่กับแม่ที่นี้นะแม่จะดูแลหนูปลายฟ้าเองนะลูก"แม่ละอองมณีเธอยื่นแขนมาโอบไหล่ของฉันแล้วจับหัวฉันเอนซบไปบนไหล่ของเธอ "ดวงดาวเสียนานแล้วหรอ?"แม่ละอองมณีลูบผมฉันไปด้วยแล้วเธอก็เอ่ยถามฉัน"ค่ะ แม่ดาวเสียตั้งแต่ฟ้า10ขวบ""อ้าว!แล้วหนูอยู่ยังไงล่ะลูก""ฟ้าอยู่คอนโดค่ะ แม่ดาวทิ้งเงินไว้ให้ฟ้าก้อนหนึ่งค่ะ""หนูอยู่คนเดียวหรอลูก?""ค่ะ ฟ้าอยู่คนเดียว ฟ้าเป็นนางแบบ ค่อนข้างได้เงินเยอะค่ะ"ฉันเลือกที่จะโกหกแม่ละอองมณีไป เพราะฉันไม่สามารถบอกเธอได้ว่าพ่อของฉันส่งเสียเงินให้ฉันใช้ เพราะพ่อของฉันท่านอยากให้ฉันอยู่อย่างปลอดภัยและมีความสุขในชีวิตของฉัน ท่านมักจะยำ้ฉันว่าอย่าบอกว่าท่านเป็นพ่อของฉัน หรือฉันเป็นลูกของท่าน แต่พ่อของฉันถึงท่านจะไม่ได้มาอยู่หรือดูแลฉัน แต่ท่านก็ไม่เคยปล่อยให้ฉันกับแม่ดาวต้องอยู่อย่างลำบากเลย พ่อซื้อบ้านไว้ให้ฉันกัยแม
"แม่จะบอกอะไรหนูให้นะ ถ้าไม่มีแม่ดวงดาวของหนู ก็คงจะไม่มีแม่ละอองมณีในวันนี้หรอกจ๊ะ เพราะฉะนั้นหนูปลายฟ้าไม่ต้องเกรงใจแม่เลย คิดซะว่าแม่เป็นแม่ของหนูอีกคนหนึ่งนะจ๊ะ ฟอดด ฟอดด"แม่ละอองมณีเอ่ยบอกฉันแล้วเธอก็หอมแก้มทั้งสองข้างของฉัน "แม่อย่าบอกนะ ว่าจะรับยัยนี้เป็นลูกอ่ะ!"ริวอิจิโวยวายลุกขึ้นยืน "ถ้าใช่แล้วจะทำไม!"แม่ละอองมณีก็มองหน้าริวอิจิ อย่างท้าทายเธอกรีดยิ้มร้ายใส่ริวอิจิ ริวอิจิก็มองหน้าฉัน ฉันก็รีบหลบสายตาดุดันของเขา"ยัยนี้ เป็น เมีย ผม!!"ริวอิจิเน้นทีละคำ อย่างเสียงดัง"หรอ หนูปลายฟ้าชอบริวซังแบบคนรักรึป่าวลูก?"แม่ละอองมณีเอ่ยถามฉัน ฉันก็มองหน้าเธอ ฉันจะคิดกับริวอิจิแบบคนรักได้ยังไงล่ะ ในเมื่อเขามีเจ้าของอยู่แล้ว ฉันเงียบไม่ได้ตอบอะไรแม่ละอองมณี"เงียบ แสดงว่าไม่ชอบ หนูโดนริวอิจิขืนใจใช่ไหมลูก?"แม่ละอองมณีเธอเอ่ยถามฉัน ฉันก็ก้มหน้าลงแล้วพยักหน้าหงึกๆให้ท่านว่าใช่"ริวซัง!!""อะไรอีกละแม่ ยัยนี้ให้ท่าผม ผมเป็นผู้ชายแมนทั้งแท่งก็ต้องเอาป่ะ"ริวอิจิตอบแม่ละอองมณี ฉันรีบเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าริวอิจิ เขาก็กระตุกยิ้มมุมปากพร้อมยักคิ้วข้างหนึ่งให้ฉันอย่างกวนๆ ฉันเคยไปให้ท่าเขาด้วยหรอ?
งานวันเกิด ละอองมณีปลายฟ้า........"หนูปลายฟ้านี้เล่นเปียโนเพราะจังเลยนะจ๊ะ^_^"แม่ละอองมณีที่นั่งอยู่ข้างๆฉันที่กำลังเล่นเปียโนให้เธอฟัง และบรรดาแขกๆในงานวันเกิดของเเม่ละอองมณี"เพลงสุดท้ายแล้ว พอแล้วจ๊ะ ไปพักเถอะ นี้เป็นของขวัญวันเกิดในรอบ30ปีที่ดีที่สุดสำหรับแม่เลยคะหนูฟ้า^_^"แม่ละอองมณีเอ่ยบอกฉัน พลางยื่นมือมาจับแก้มของฉัน ฉันก็ยิ้มให้เธอ เธอก็ยิ้มให้ฉัน"เอ่อ ขอโทษนะครับ พอดีว่าผมอยากรู้จักคุณผู้หญิงคนนี้"อยู่ดีๆก็มีเสียงผู้ชายพูดขึ้นอย่างนอบน้อมเป็นภาษาญี่ปุ่น ทั้งฉันและเเม่ละอองมณีหันไปมองเสียงของผู้ชายปริศนา ก็เห็นว่าเขาชี้นิ้วมาที่ฉัน ฉันก็หันกลับมามองหน้าแม่ละอองมณี"คริๆๆอีริว ฉันอยากดูหมาบ้าคลั่งจริงๆหึๆ"แม่ละอองมณีพึมพำขึ้นมาพลางเบะปากมองบน"ได้เลยจ๊ะ อยากรู้จักเขาก็ถามเขาสิจ๊ะ แม่ขอตัวก่อนนะลูก แม่จะไปเม้าท์มอยกับเพื่อนๆแม่สักหน่อย"แม่ละอองมณีหันไปบอกผู้ชายคนนั้น แล้วเธอก็หันกลับมาบอกฉัน เธอลุกขึ้นยืนแล้วเดินหนีฉันไปเลย เธอไม่รอฟังคำตอบจากฉันเลยหรอ"ขอนั่งด้วยคนนะครับ"ผู้ชายญี่ปุ่นผิวขาวตัวเล็กน่ารักเอ่ยขออนุญาติฉัน "เชิญคะ"ฉันเอ่ยบอกเขา เขาก็ก้มหัวให้ฉันพลางนั่งลงตรงท
"ฟอดดด ฟอดดดด""อื้ออ"ฉันเบือนหน้าหนีจมูกของริวอิจิที่ตอนนี้เขาจับเอวของฉันดันเข้าไปหาร่างของเขา และเขาก็กอดฉันแน่นพลางก้มหน้าลงมาเอาจมูกโด่งๆของเขาฟัดไปกับแก้มของฉัน"หึ!ฟอดดดด"ยิ่งฉันดีดดิ้นตัวไปมามากเท่าไร ริวอิจิก็ยิ่งกอดฉันแน่นมากกว่าเดิม จนกระดูกหลังของฉันดังกร๊อบเลย"กระดูกหักแน่มึง หายเจ็บจิ๋มแล้วหรอวะ"ริวอิจิเอาหน้ามาคลอเคลียข้าวแก้มของฉันพลางเอ่ยถามฉัน หายอะไรล่ะ หายง่ายๆก็ดีนะสิ"เงียบไม่ตอบกู ตัดลิ้นทิ้งเลยไหม เดี๋ยวกูตัดให้"ริวอิจิเอ่ยถามฉัน ฉันก็รีบหันหน้ากลับไปประจันหน้ากับเขา จนปลายจมูกของเราชนกัน"O_o"หน้าของฉัน"^O^"หน้าของริวอิจิ เขาจ้องมองใบหน้าของฉัน พร้อมกับรอยยิ้มหล่อๆที่ผุดขึ้นบนใบหน้าของเขา ฉันต้องหลบสายตาของเขาตึกตักๆๆ/ตึกตักๆๆร่างกายของเราแนบชิดกัน จนเราทั้งคู่ได้ยินเสียงหัวใจที่กำลังเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งของเราทั้งคู่ริวอิจิยื่นมือข้างหนึ่งขึ้นมากอบกุมโครงแก้มของฉัน และเขาก็ค่อยๆเลื่อนใบหน้าหล่อๆพร้อมลากปลายจมูกไปตามแก้มของฉัน ริวอิจิเลื่อนริมฝีปากมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากของฉัน ริวอิจิกดริมฝีปากลงมาทับกับริมฝีปากของฉัน"กรี๊ดดดดดดด ริวว"พรึบ โครม"โอย!"ฉันร้อ
"ฟอดดด ฟอดดดด""อื้ออ"ฉันเบือนหน้าหนีจมูกของริวอิจิที่ตอนนี้เขาจับเอวของฉันดันเข้าไปหาร่างของเขา และเขาก็กอดฉันแน่นพลางก้มหน้าลงมาเอาจมูกโด่งๆของเขาฟัดไปกับแก้มของฉัน"หึ!ฟอดดดด"ยิ่งฉันดีดดิ้นตัวไปมามากเท่าไร ริวอิจิก็ยิ่งกอดฉันแน่นมากกว่าเดิม จนกระดูกหลังของฉันดังกร๊อบเลย"กระดูกหักแน่มึง หายเจ็บจิ๋มแล้วหรอวะ"ริวอิจิเอาหน้ามาคลอเคลียข้าวแก้มของฉันพลางเอ่ยถามฉัน หายอะไรล่ะ หายง่ายๆก็ดีนะสิ"เงียบไม่ตอบกู ตัดลิ้นทิ้งเลยไหม เดี๋ยวกูตัดให้"ริวอิจิเอ่ยถามฉัน ฉันก็รีบหันหน้ากลับไปประจันหน้ากับเขา จนปลายจมูกของเราชนกัน"O_o"หน้าของฉัน"^O^"หน้าของริวอิจิ เขาจ้องมองใบหน้าของฉัน พร้อมกับรอยยิ้มหล่อๆที่ผุดขึ้นบนใบหน้าของเขา ฉันต้องหลบสายตาของเขาตึกตักๆๆ/ตึกตักๆๆร่างกายของเราแนบชิดกัน จนเราทั้งคู่ได้ยินเสียงหัวใจที่กำลังเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งของเราทั้งคู่ริวอิจิยื่นมือข้างหนึ่งขึ้นมากอบกุมโครงแก้มของฉัน และเขาก็ค่อยๆเลื่อนใบหน้าหล่อๆพร้อมลากปลายจมูกไปตามแก้มของฉัน ริวอิจิเลื่อนริมฝีปากมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากของฉัน ริวอิจิกดริมฝีปากลงมาทับกับริมฝีปากของฉัน"กรี๊ดดดดดดด ริวว"พรึบ โครม"โอย!"ฉันร้อ
งานวันเกิด ละอองมณีปลายฟ้า........"หนูปลายฟ้านี้เล่นเปียโนเพราะจังเลยนะจ๊ะ^_^"แม่ละอองมณีที่นั่งอยู่ข้างๆฉันที่กำลังเล่นเปียโนให้เธอฟัง และบรรดาแขกๆในงานวันเกิดของเเม่ละอองมณี"เพลงสุดท้ายแล้ว พอแล้วจ๊ะ ไปพักเถอะ นี้เป็นของขวัญวันเกิดในรอบ30ปีที่ดีที่สุดสำหรับแม่เลยคะหนูฟ้า^_^"แม่ละอองมณีเอ่ยบอกฉัน พลางยื่นมือมาจับแก้มของฉัน ฉันก็ยิ้มให้เธอ เธอก็ยิ้มให้ฉัน"เอ่อ ขอโทษนะครับ พอดีว่าผมอยากรู้จักคุณผู้หญิงคนนี้"อยู่ดีๆก็มีเสียงผู้ชายพูดขึ้นอย่างนอบน้อมเป็นภาษาญี่ปุ่น ทั้งฉันและเเม่ละอองมณีหันไปมองเสียงของผู้ชายปริศนา ก็เห็นว่าเขาชี้นิ้วมาที่ฉัน ฉันก็หันกลับมามองหน้าแม่ละอองมณี"คริๆๆอีริว ฉันอยากดูหมาบ้าคลั่งจริงๆหึๆ"แม่ละอองมณีพึมพำขึ้นมาพลางเบะปากมองบน"ได้เลยจ๊ะ อยากรู้จักเขาก็ถามเขาสิจ๊ะ แม่ขอตัวก่อนนะลูก แม่จะไปเม้าท์มอยกับเพื่อนๆแม่สักหน่อย"แม่ละอองมณีหันไปบอกผู้ชายคนนั้น แล้วเธอก็หันกลับมาบอกฉัน เธอลุกขึ้นยืนแล้วเดินหนีฉันไปเลย เธอไม่รอฟังคำตอบจากฉันเลยหรอ"ขอนั่งด้วยคนนะครับ"ผู้ชายญี่ปุ่นผิวขาวตัวเล็กน่ารักเอ่ยขออนุญาติฉัน "เชิญคะ"ฉันเอ่ยบอกเขา เขาก็ก้มหัวให้ฉันพลางนั่งลงตรงท
"แม่จะบอกอะไรหนูให้นะ ถ้าไม่มีแม่ดวงดาวของหนู ก็คงจะไม่มีแม่ละอองมณีในวันนี้หรอกจ๊ะ เพราะฉะนั้นหนูปลายฟ้าไม่ต้องเกรงใจแม่เลย คิดซะว่าแม่เป็นแม่ของหนูอีกคนหนึ่งนะจ๊ะ ฟอดด ฟอดด"แม่ละอองมณีเอ่ยบอกฉันแล้วเธอก็หอมแก้มทั้งสองข้างของฉัน "แม่อย่าบอกนะ ว่าจะรับยัยนี้เป็นลูกอ่ะ!"ริวอิจิโวยวายลุกขึ้นยืน "ถ้าใช่แล้วจะทำไม!"แม่ละอองมณีก็มองหน้าริวอิจิ อย่างท้าทายเธอกรีดยิ้มร้ายใส่ริวอิจิ ริวอิจิก็มองหน้าฉัน ฉันก็รีบหลบสายตาดุดันของเขา"ยัยนี้ เป็น เมีย ผม!!"ริวอิจิเน้นทีละคำ อย่างเสียงดัง"หรอ หนูปลายฟ้าชอบริวซังแบบคนรักรึป่าวลูก?"แม่ละอองมณีเอ่ยถามฉัน ฉันก็มองหน้าเธอ ฉันจะคิดกับริวอิจิแบบคนรักได้ยังไงล่ะ ในเมื่อเขามีเจ้าของอยู่แล้ว ฉันเงียบไม่ได้ตอบอะไรแม่ละอองมณี"เงียบ แสดงว่าไม่ชอบ หนูโดนริวอิจิขืนใจใช่ไหมลูก?"แม่ละอองมณีเธอเอ่ยถามฉัน ฉันก็ก้มหน้าลงแล้วพยักหน้าหงึกๆให้ท่านว่าใช่"ริวซัง!!""อะไรอีกละแม่ ยัยนี้ให้ท่าผม ผมเป็นผู้ชายแมนทั้งแท่งก็ต้องเอาป่ะ"ริวอิจิตอบแม่ละอองมณี ฉันรีบเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าริวอิจิ เขาก็กระตุกยิ้มมุมปากพร้อมยักคิ้วข้างหนึ่งให้ฉันอย่างกวนๆ ฉันเคยไปให้ท่าเขาด้วยหรอ?
"อย่าร้องไห้เลยนะคะเเม่ ฟ้าคิดว่าแม่ดวงดาวคงไม่อยากเห็นแม่ร้องไห้แบบนี้หรอกค่ะ แม่ดาวไปอยู่บนฟ้าเป็นนางฟ้านางสวรรค์ แล้วละค่ะ"ฉันเอ่ยบอกแม่ละอองมณีไปแล้วฉันก็เงยหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้าที่มีหมู่ดาวอยู่ระยิบระยับสวยงามเต็มท้องฟ้า"อึก จ๊ะ หนูปลายฟ้าเข้มแข็งมากเลย มาอยู่กับแม่ที่นี้นะแม่จะดูแลหนูปลายฟ้าเองนะลูก"แม่ละอองมณีเธอยื่นแขนมาโอบไหล่ของฉันแล้วจับหัวฉันเอนซบไปบนไหล่ของเธอ "ดวงดาวเสียนานแล้วหรอ?"แม่ละอองมณีลูบผมฉันไปด้วยแล้วเธอก็เอ่ยถามฉัน"ค่ะ แม่ดาวเสียตั้งแต่ฟ้า10ขวบ""อ้าว!แล้วหนูอยู่ยังไงล่ะลูก""ฟ้าอยู่คอนโดค่ะ แม่ดาวทิ้งเงินไว้ให้ฟ้าก้อนหนึ่งค่ะ""หนูอยู่คนเดียวหรอลูก?""ค่ะ ฟ้าอยู่คนเดียว ฟ้าเป็นนางแบบ ค่อนข้างได้เงินเยอะค่ะ"ฉันเลือกที่จะโกหกแม่ละอองมณีไป เพราะฉันไม่สามารถบอกเธอได้ว่าพ่อของฉันส่งเสียเงินให้ฉันใช้ เพราะพ่อของฉันท่านอยากให้ฉันอยู่อย่างปลอดภัยและมีความสุขในชีวิตของฉัน ท่านมักจะยำ้ฉันว่าอย่าบอกว่าท่านเป็นพ่อของฉัน หรือฉันเป็นลูกของท่าน แต่พ่อของฉันถึงท่านจะไม่ได้มาอยู่หรือดูแลฉัน แต่ท่านก็ไม่เคยปล่อยให้ฉันกับแม่ดาวต้องอยู่อย่างลำบากเลย พ่อซื้อบ้านไว้ให้ฉันกัยแม
ติ๊ด ตื๊ดดดดด (เสียงเปียโน)"เพราะมาก เพลงอะไรเนี่ยเธอ""ฉันก็ไม่เคยฟังเหมือนกัน แต่มันไพเราะมากเลย""คนเล่นสวยจัง เธอเป็นใคร?""เพราะจับใจ เพลงอะไรไม่เคยได้ยินเลย"เสียงของบรรดาแขกในงานต่างพากันมายืนล้อมรอบ เปียโนที่ฉันกำลังบรรเลงโน้ตเพลงของแม่ดวงดาว"ดวงดาว!!"เสียงพูดของใครสักคนตะโกนเรียกชื่อแม่ดาวของฉัน ทำให้ฉันหยุดการบรรเลงเพลง เเละค่อยๆหันไปตามเสียงที่อยู่ข้างหลังของฉัน ฉันก็เห็นแม่ละอองมณีท่านกุมหัวใจตัวเองและร้องไห้ออกมา ข้างๆของเธอมีผู้ชายค่อนข้างมีอายุแต่เขาดูภูมิฐานมากน่าเกรงขาม เเละอีกฝั่งของแม่ละอองมณีก็มีริวอิจิที่ตอนนี้เขาจ้องมองฉันด้วยสายตาอึ้งเขาจ้องฉันตาไม่กระพริบเลย วันนี้เขาดูหล่อจัง เขามาในชุดสูทสีเทาคลุมเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงผ้าเนื้อดีแบรนด์ดัง สีดำ ผมตั้งเช็ทขึ้น อวดโครงหน้าที่ขาวเนียนหน้าหลงไหลริมฝีปากสีชมพูระเรื่อของเขา ทำให้เขาดูหล่อแบบแบดๆผสมเท่ห์ๆไปในตัว ฉันก็มองไปที่เเม่ละอองมณี เธอรู้จักแม่ดวงดาวของฉันได้ยังไง"หนูปลายฟ้าเป็นอะไรกับดวงดาว?"แม่ละอองมณีเอ่ยถามฉันเสียงสั่นๆเธอค่อยๆเดินเข้ามาหาฉัน และข้างๆเธอก็มีริวอิจิกับผู้ชายที่ดูน่าเกรงขามมองน่ากลัวฉันคิ
"เป็นอะไร!"ริวอิจิรีบเข้ามาหาฉันพลางนั่งลงตรงหน้าฉัน ฉันก็เบือนหน้าหนีเขา"โกรธอะไรกูหนักหนาว่ะ จะให้กูยกมือไหว้ขอโทษมึงเลยไหม?!"ริวอิจิเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิด เหอะทำคนอื่นเขาเจ็บแบบนี้แล้วยังมาทำเป็นหงุดหงิดใส่เขาอีก "เงียบ!เออ ดี มึงเงียบให้ได้ตลอดน่ะมึง!"ริวอิจิชี้หน้าฉันพลางเอ่ยพูดขึ้นอย่างเสียงดัง แต่ฉันก็หันตัวหนีเขาอีก ริวอิจิหายใจฟืดฟาดแล้วก็เดินไปแต่งตัวของเขา ฉันก็ค่อยๆยันตัวลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ถึงจะเจ็บมากก็เถอะแต่ทำไงได้ล่ะวันเกิดแม่ละอองมณีทั้งที"ฮึก ทำไมเจ็บแบบนี้นะ"ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆแล้วค่อยๆก้าวขาที่สั่นเทาไปกับพื้นเรื่อยๆจนฉันเดินมาถึง ราวแขวนเสื้อผ้าของฉัน ฉันก็ค่อยๆเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักข้างๆราวแขวนผ้าออกมา แล้วหยิบแพนตี้ตัวสีขาวลายลูกไม้ขึ้นมาสวมใส่ ฉันค่อยๆกัดฟันยกขาขึ้นอย่างเจ็บปวดเมื่อไรจะหายเจ็บล่ะ ฉันก็เอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักอีกอันที่ในนั้นมีเสื้อชั้นในสีขาวของฉันและพวกบราปีกนก นาซึน่าซังเป็นคนจัดเสื้อผ้าพวกนี้ให้ฉันอย่างเป็นระเบียบเธอพับเก็บไว้อย่างดีโดยที่ฉันไม่ต้องลื้อหาเลย ฉันดัดผมตัวเองให้เป็นลอนใหญ่ๆสวยๆและปล่อยผมมีนำ้หนักสวยของฉันลงไปกลางหลัง ฉันสวมใส่
คฤหาสน์ โกมะ13:00น.ห้องนอนริวอิจิปลายฟ้า.."ฮืฮๆๆ"ฉันนอนร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายใจร้าย เขานอนกอดร่างของฉันแน่นเลย ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขานอนกอดฉันมานานเท่าไหนแล้ว แต่พอฉันรู้สึกตัวตื่นขึ้นลืมตามาก็มองเห็นว่าริวอิจิ นอนมองหน้าฉันอยู่ ฉันจึงพลิกตัวหลบหน้าเขาด้วยการนอนหันหลังให้เขา เขาก็คว้าร่างของฉันเข้าไปกอด ฉันก็นอนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของริวอิจิ"มึงจะร้องทำไมหนักหนาว่ะ ร้องจนตาบวมแดงหมดแล้วเนี่ย เสียใจอะไรหนักหนา ก็แค่โดนกูเอา"ริวอิจิกระซิบถามฉันที่ข้างหูของฉัน เขานอนช้อนล่างของฉันอยู่ แผ่นหลังเรียบเนียนเปลือยเปล่าของฉันได้รับสัมผัสจากอกแกร่งและหน้าท้องที่มีมัดกล้ามแข็งๆแน่นๆของริวอิจิ เขากอดร่างของฉันเเน่น ที่ฉันเสียใจร้องไห้เพราะฉันรู้สึกผิดหรอก"ฮืฮๆๆ"ฉันร้องไห้เพิ่มขึ้นไปอีกริวอิจิจึงยกมือขึ้นไปจับเอวคอดของฉันพลางลูบไล้นิ้วเรียวยาวไปตามสีข้างของฉัน ทำให้ฉันขนลุกขนชันขึ้นด้วยความสยิ้วพรึบ ตุ๊บ"อะไรของมึงว่ะ!"ริวอิจิโวยขึ้นเมื่อฉันจับมือของริวอิจิสะบัดออกไปจากสีข้างของฉันอย่างแรง"ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!!"ฉันตะโกนใส่ริวอิจิไปด้วยนำ้เสียงไม่พอใจ ริวอิจิก็หายใจฟื
"ว๊าย!"ฉันร้องขึ้นด้วยความตกใจ ที่ฉันกำลังลูบนิ้วเรียวไปตามโครงหน้าหล่อๆของริวอิจิ เขาก็ลืมตาขึ้นมามองฉัน"หึๆๆชอบกูอ่ะดิมึง หืม"ริวอิจิพลิกตัวกลับมานอนหงายเพื่อจะมองฉันพลางเอ่ยถามฉัน ฉันก็ลุกลี้ลุกลนจะลุกขึ้นยืนแต่ก็โดนริวอิจิคว้าข้อมือไว้ก่อนพรึบ ตุ๊บ"ว๊าย!"ฉันหลับตาร้องขึ้นอย่างตกใจ ที่ริวอิจิออกแรงดึงข้อมือของฉันอย่างแรงจนทำให้ฉันเสียหลักล้มทับไปบนตัวของเขา ใบหน้าของเราเกือบจะชนกันริวอิจิตวัดแขนแกร่งกอดรัดร่างของฉันแน่น หน้าอกของฉันทับไปบนหน้าอกของริวอิจิจนฉันรับรู้ได้ถึงอัตราการเต้นของหัวใจของริวอิจิตึกตักๆๆๆ ตึกตักๆๆๆ"หึ!ชอบกูก็บอกกูดิ ฟอดดด"ริวอิจิเอ่ยบอกฉันแล้วเขาก็กดปลายจมูกลงไปบนแก้มของฉันพลางสูดดมพวงแก้มนุ่มของฉัน"อื้ออออออ"ฉันก็ร้องขึ้นพลางยกมือขึ้นมาปิดจมูกกับปากของริวอิจิ"มึงจะฆ่ากูหรอว่ะ!!"ริวอิจิโวยอู้อี้อยู่ในใต้มือฉันที่ปิดปากเขาอยู่ ริวอิจิรัดร่างของฉันแน่นขึ้นกร๊อบ"อึกอื้ออ เจ็บ"ฉันร้องขึ้นด้วยความเจ็บนำ้ตาเริ่มคลอๆแล้ว เพราะริวอิจิรัดเอวของฉันแน่นมาก มากจนฉันได้ยินเสียงกระดูกของฉันลั่นดังกร๊อบ จนฉันยอมปล่อยมือของฉันออกจากปากและจมูกของเขา"พูดได้แล้วสิมึง ท
คฤหาสน์ โกมะ07:30น.ปลายฟ้า..."นาซึซังให้ฟ้าช่วยนะคะ^_^"ฉันรีบวิ่งเข้าไปหานาซึน่าซังที่ตอนนี้เธอกำลังทำอาหารเช้าให้แม่ละอองมณีกับพ่อของริวอิจิทานอาหารมื้อเช้า"อุ๊ย!ไม่ได้ค่ะ ทำไมรีบตื่นละคะคุณปลายฟ้า?"นาซึน่าซังรีบยกมือห้ามฉันหยิบอะไรในครัว แล้วเธอก็เอ่ยถามฉัน ฉันก็ส่งยิ้มแหยๆไปให้เธอ เพราะริวอิจิตื่นบ่ายโน่นนะ"คือ ฟ้าชอบตื่นเช้านะคะ"ฉันเอ่ยตอบนาซึน่าซังไปพลางเดินเข้าไปยืนข้างๆเธอ "คนอื่นๆไปไหนหมดหรอค่ะ เห็นนาซึซังทำอยู่คนเดียว?"ฉันเอียงคอถามนาซึน่าซังไปด้วยนำ้เสียงสงสัย ฉันคิดว่าเธอน่าจะมีลูกมือในการทำครัวสิ แต่นี้กลับไม่มีสักคน"อ้อ ปกติก็มีคะ แต่ว่าวันนี้พวกคนใช้สาวๆเนี่ยเขาไปดูแลคุณเคนตะคุงนะคะ"นาซึน่าซังเอ่ยบอกฉันแล้วเธอก็เริ่มบรรเลงอาหารเช้าในพริบตาเดียว เธอควงตะหลิวไปมาอย่าง ชำนาญ ฉันนี้ยืนอึ้ง แล้วสักพักนาซึน่าซังก็ทำอาหารน่าตาน่าทานวางเต็มโต๊ะที่วางอาหาร ฉันจึงเดินไปหยิบฝาหม้อมาปิดลงไปบนจานกับจานที่มีไม่ตำ่กว่าสิบอย่าง กินกันแค่4คนรวมฉันด้วย ทำไมทำเยอะจัง ฉันคนเดียวปกติทานแค่ข้าวกล่องร้านอาหารตามสั่งที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับคอนโดของฉัน"เสร็จแล้วคะ คุณปลายฟ้าจะทานก่อนรึป่าวค