"อาเดย์ไม่ไปกับอาชิเหรอฮับ" อินทัชเอ่ยถามบอดี้การ์ดหนุ่มที่มายืนรอส่งผู้เป็นนาย"อาเดย์ต้องเคลียร์งานทางนี้ครับ ไว้คราวหน้าอาเดย์ค่อยไปกับอาชินะครับ" ตรัยคุณเอ่ยบอกเจ้านายตัวน้อย"ฮับ อาเดย์ฉัญญาอาชิแย้วนะฮับ""ฝากมึงดูแลทางนี้ด้วย ประสานงานเรื่องกาสิโนให้เรียบร้อย กูกลับมาจะได้ไปจัดการให้เรียบร้อยสักที" มาเฟียหนุ่มสั่งการบอดี้การ์ดคู่ใจ"ครับคุณแทน ผมให้พวกไอ้บาสตามไปดูแลอยู่ห่างๆ นะครับ" ตรัยคุณเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นในประโยคแรก และเบาลงในประโยคถัดมา"อืม" มาเฟียหนุ่มพยักหน้ารับ"อาชินั่งกับแม่พายได้ไหมฮับ" อินทัชจูงมือพรพระพายมาที่รถ อยากนั่งบนตักและอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นของหญิงสาวที่ในเวลานี้ได้ปักใจไปแล้วว่าเป็นแม่ของตน"ได้สิคะ" พรพระพายตอบด้วยรอยยิ้มหวานละมุน ก่อนที่จะก้าวเข้าไปนั่งในรถโดยมีมาเฟียหนุ่มเปิดประตูคอยท่า แล้วอุ้มเด็กน้อยขึ้นมานั่งบนตัก"กว่าจะถึงขาชาพอดี" แทนไทพูดขึ้นเมื่อเข้ามานั่งประจำที่คนขับ"แค่หัวหินเองค่ะ แล้วอาชิก็ตัวเล็กนิดเดียว จริงไหมคะอาชิคนเก่ง""จริงฮับ พ่อแทนไม่ยู้เยื่อง" ลูกชายตัวน้อยพูดปากยู่ใส่ผู้เป็นพ่อ"พอมีแม่พาย พ่อแทนก็ถูกอาชิลืมซะแล้ว" มาเฟียห
มาเฟียหนุ่มออกไปคุยงานกับบอดี้การ์ดประจำตัวเรื่องกาสิโนที่มาเก๊า พอเข้ามาในห้องนอนก็เข้าไปกอดไปหอมลูกชายที่กำลังหลับสนิทอยู่บนเตียง"พี่แทนไปอาบน้ำสิคะ""ไปอาบด้วยกัน" มาเฟียหนุ่มลุกขึ้นจากเตียงเดินเข้าไปสวมกอดพรพระพาย"พายอาบแล้วค่ะ""ก็อาบอีกรอบ""ไม่ค่ะ พายง่วงแล้ว พี่แทนรีบไปอาบเลย" ร่างบางเอ่ยพลางใช้สองมือดันอกแกร่ง แล้วออกจากอ้อมกอดของมาเฟียหนุ่ม"ก็ได้"ระหว่างที่รอมาเฟียหนุ่มอาบน้ำ พรพระพายก็จัดที่นอน แล้วขึ้นมานอนข้างๆ เด็กชายตัวน้อย ในความคิดของเธอคือจะให้อินทัชนอนตรงกลาง แล้วเธอกับแทนไทนอนขนาบข้างกันเด็กน้อยนอนตกเตียง"พี่แทนไปนอนฝั่งนู้นสิคะ พายทำที่นอนไว้ให้แล้ว" พอแทนไทอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ปิดไฟแล้วลงมานอนเบียดกระแซะร่างบางแทนที่จะไปนอนอีกฝั่งของเตียง"อยากนอนตรงนี้" มาเฟียหนุ่มตอบหน้าตาเฉยอย่าเอาแต่ใจ"แล้วจะมานอนเบียดกันทำไมล่ะคะ""จะได้อบอุ่นไง" แทนไทบอกเสียงพร่า พร้อมทั้งขยับให้แก่นกายใหญ่ดุนดันสะโพกกลมกลึง มือหนาลูบไล้ไปทั่วกายบาง"พี่แทนนอนเฉยๆ สิคะ" หญิงสาวว่าเสียงดุคนที่มือไม้ไม่อยู่นิ่งเบาๆ เพราะกลัวเด็กน้อยจะตื่น"พาย พี่ไม่ไหวแล้ว ขอนะ" มาเฟียหนุ่มบอกเสียงกระเส
"ในระหว่างที่พี่ไม่อยู่ พายมาอยู่ที่บ้านพี่นะ ตอนเช้าจะมีบอดี้การ์ดคอยรับส่งพายกับอาชิ พี่ฝากดูแลอาชิด้วย" มาเฟียหนุ่มเดินเข้ามากอดร่างบอบบางจากทางด้านหลัง"ให้พายไปด้วยไม่ได้เหรอคะ พายจะได้ช่วยงานพี่แทน" พรพระพายหันมาเผชิญหน้ากับมาเฟียหนุ่ม"แค่ไอ้เดย์คนเดียวก็พอแล้ว พี่อยากให้พายอยู่ดูแลอาชิมากกว่า" แทนไทบอกพลางใช้ปลายนิ้วเกลี่ยปอยผมที่ตกมาปรกใบหน้าหวานออกให้ด้วยความอ่อนโยน"ก็ได้ค่ะถ้าพี่แทนต้องการแบบนี้" พรพระพายยอมทำตามความต้องการของมาเฟียหนุ่ม แขนเรียวสวมกอดเอวสอบ แนบใบหน้ากับอกอุ่น"เก่งมากครับคนเก่งของพี่แทน" มือหนาเชยปลายคางมนขึ้นมาแล้วจูบประทับลงไปบนแก้มนวลอย่างรักใคร่"ชอบพูดเหมือนพายเป็นเด็กเหมือนอาชิอยู่เรื่อย""ก็พายเก่งจริงๆ นี่น่า ทั้งคืนก็ยังรับไหว" มาเฟียหนุ่มพูดจาหยอกเย้าหญิงสาว ใบหน้าหวานแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ"พี่แทน! ทำไมเป็นคนแบบนี้นะ พายไปอาบน้ำดีกว่า ไม่คุยด้วยแล้ว" พรพระพายโวยวายกลบเกลื่อนความเขินอาย เดินหนีเข้าห้องน้ำไป สร้างรอยยิ้มให้กับมาเฟียหนุ่มกับท่าทางน่ารักๆ ของเธอ แต่ก็เพียงครู่ จากรอยยิ้มก็แปรเปลี่ยนเป็นนิ่งเรียบราวกับมีบางอย่างในใจให้วิตกกังวล
คืนที่สองที่มาเฟียหนุ่มเดินทางไปมาเก๊าพรพระพายส่งอาชิเข้านอนเหมือนดั่งคืนแรก เธอเดินกลับเข้าห้องนอนของแทนไท แล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ ในระหว่างที่กำลังปลดเปลื้องเสื้อผ้าออก ที่ตอนนี้เหลือเพียงบราเซียกับแพนตี้ตัวน้อย เสียงเรียกเข้าจากสมาร์ทโฟนก็ดังขึ้น เธอรีบออกมารับสายทันที"พี่แทน" พรพระพายกรอกเสียงเข้าไปในสมาร์ทโฟนด้วยความดีใจที่เป็นมาเฟียหนุ่มโทรเข้ามา(พายจะนอนหรือยัง)"ยังค่ะ เพิ่งพาอาชิเข้านอน พายกำลังจะอาบน้ำ"(พาย...พี่...พี่คิดถึงพาย)"พายก็คิดถึงพี่แทนค่ะ งานเป็นยังไงบ้างคะเรียบร้อยดีหรือเปล่า"(ทุกอย่างเรียบร้อย คงไม่เกินสามวันอย่างที่พี่บอกพาย)"ค่ะ พายจะรอนะคะ พี่แทนทานข้าวหรือยัง"(ทานแล้ว เมื่อกี้พายบอกว่ากำลังจะอาบน้ำ พี่ขอดูหน่อย)"ดะ...ดูอะไรคะ"(ก็พายไง พายเปิดกล้องสิ)"ค่ะ" พรพระพายยกสมาร์ทโฟนขึ้นเพื่อให้ตั้งฉากใบหน้า และกดเปิดโหมดวีดิโอ ปรากฏภาพใบหน้าของมาเฟียหนุ่ม และเธอ(ยิ่งเห็นหน้ายิ่งคิดถึง) มาเฟียหนุ่มบอกเสียงละห้อย"งั้นปิดกล้องนะคะ"(ไม่เอา ไม่ปิดนะ)"ค่ะ แป๊บนะคะพี่แทน" พรพระพายลดสมาร์ทโฟนลงแล้วเดินมานั่งที่เตียง"พี่แทนทำอะไรอยู่คะ" พรพระพายถามพ
หลังจากที่แทนไทเดินทางมาถึงมาเก๊า ขณะที่กำลังยืนรอเรือเร็วเพื่อจะเดินทางไปยังเกาะที่จะใช้เป็นสถานที่สร้างกาสิโน มาเฟียหนุ่มได้ยินเสียงเรือเร็วแล่นตรงมา บนเรือมีคนสี่ถึงห้าคน ด้วยความไวของสายตา มาเฟียหนุ่มเห็นคนบนเรือยิงลูกระเบิดเอ็ม 79 มาทางท่าเรือที่พวกเขายืนอยู่"ระวัง!!" มาเฟียหนุ่มตะโกนบอก แล้วทุกคนก็กระโจนลงทะเล ท่าเรือตรงที่เขา และเหล่าบอดี้การ์ดยืนอยู่เมื่อสักครู่ระเบิดไฟลุกท่วมตรัยคุณ บอดี้การ์ดคู่กายที่ยังอยู่บนฝั่งเพื่อตรวจความเรียบร้อย และบอดี้การ์ดอีกจำนวนหนึ่ง เมื่อตั้งสติได้ก็ชักปืนออกมายิงตอบโต้ คนร้ายกราดยิงใส่แทนไทในทะเล"ยิงไปที่ถังน้ำมันเรือ" ตรัยคุณสั่งบอดี้การ์ดคนอื่นๆ ช่วยกันยิงไปที่ถังน้ำมันเรือแทนไทคาดการณ์ได้จึงดำดิ่งลงไป แล้วว่ายน้ำให้ไกลจากจุดนั้น เสียงเรือระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว"ไอ้วินไปช่วยคุณแทนไท" ตรัยคุณสั่งให้บอดี้การ์ดอีกคนไปช่วยเจ้านายขึ้นจากทะเล"ผมไปเอง คุณเดย์ไปทำแผลก่อนเถอะครับ" บอดี้การ์ดนายนั้นเห็นว่าตรัยคุณถูกยิงเข้าที่แขน จึงให้เขาไปทำแผล ตนจะไปช่วยเจ้านายหนุ่มเองแทนไทกับบอดี้การ์ดว่ายน้ำไปอีกด้านของเกาะ แล้วจึงเดินกลับไปที่ท่าเรือ"คุณแทน
"แม่พายฮับ เมื่อไยพ่อแทนจะกลับฮับ" อินทัชร้องถามหาผู้เป็นพ่อ เมื่อผู้เป็นพ่อยังไม่กลับมาตามวันเวลาที่เคยบอกไว้ ขณะที่กำลังนั่งเล่นกันอยู่ที่ศาลาริมน้ำบริเวณหน้าบ้าน"เดี๋ยวพ่อแทนทำงานเสร็จก็กลับมาหาอาชิกับแม่พายนะคะ" พรพระพายบอกพลางลูบศีรษะเด็กชายตัวน้อยอย่างรักใคร่เอ็นดู"อาชิคิกถึงพ่อแทน อาชิโทรหาพ่อแทนได้ไหมฮับ" อินทัชยังคงพูดด้วยความคิดถึงผู้เป็นพ่อ"พ่อแทนงานยุ่งมากๆ เลย ถ้าเราโทรไปแม่พายกลัวว่าพ่อแทนของอาชิจะยิ่งทำงานเสร็จช้านะสิคะ" พรพระพายเอ่ยอ้างหาเหตุผลมาบอกเด็กชายตัวน้อย"ฮับ อาชิไม่กวนพ่อแทนฮับ พ่อแทนจะได้กลับมาหาอาชิเย็วๆ" เด็กชายตัวน้อยบอกอย่างว่าง่าย พลางซบหน้าลงไปที่ตักของพรพระพาย"นี้ก็จะสามทุ่มแล้วแม่พายว่าอาชิเข้านอนดีกว่านะคะ เป็นเด็กนอนดึกไม่ดีนะ" หญิงสาวเอ่ยบอกพลางลูบศีรษะทุยเล็กอย่างอ่อนโยน"ฮับ แม่พาย" เด็กชายตัวน้อยรับคำ ก่อนจะลุกขึ้นยืน"ใครถึงห้องอาชิก่อนชนะ" พรพระพายทำท่าจะวิ่งแต่ก็รอให้อินทัชวิ่งนำไปก่อน แล้วจึงวิ่งตามไป"อาชิถึงก่อนฮับ" เด็กชายตัวน้อยรีบวิ่งออกไปทันทีนี่ก็ผ่านมาสามวันแล้วที่แทนไทขาดการติดต่อ เขาไม่ติดต่อกลับมาเลย พรพระพายจึงตัดสินใจเป็นฝ
มาเก๊าตรัยคุณกับวิน บอดี้การ์ดประจำตัวของมาเฟียหนุ่มนั่งหน้าเครียดอยู่หน้าห้องผ่าตัดนานร่วมสี่ชั่วโมง"เราต้องโทรบอกคุณพายไหมครับ" วินเอ่ยถามขึ้น"รอดูอาการของคุณแทนก่อน" ตรัยคุณตอบพลางมองไปที่ประตูห้องผ่าตัดด้วยความเป็นกังวล"แทนเป็นยังไงบ้าง" ครูสเอ่ยถามด้วยความร้อนใจเมื่อมาถึงหน้าห้องผ่าตัด เขาทราบข่าวว่ามาเฟียหนุ่มผู้ถือหุ่นรายใหญ่ของกาสิโนที่กำลังจะเปิดตัวถูกรอบยิง เขารู้ในทันทีว่าต้องเป็นแทนไท เขาจึงรีบมาดูอาการ"ยังไม่ทราบเลยครับ อยู่ในห้องผ่าตัดร่วมสี่ชั่วโมงแล้วครับ" ตรัยคุณเป็นคนตอบ ด้วยสีหน้าเป็นห่วงเจ้านายหนุ่ม"แล้วจับตัวคนทำได้หรือยัง" ครูสถามขึ้นมาอีก"จับตัวคนยิงได้แล้วครับ กำลังนำตัวไปสอบสวนว่าใครเป็นคนจ้างมันมา" วินตอบ"คงเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากไอ้มอร์แกน" ครูสพูดด้วยน้ำเสียงกดต่ำแต่แฝงไปด้วยความเกรี้ยวกราดนายแพทย์ที่ทำการผ่าตัดผลักประตูออกมา ทุกคนถลาเข้าไปหาด้วยอยากรู้อาการของมาเฟียหนุ่ม"เป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ" ครูสเอ่ยถาม"ตอนนี้คุณแทนไทอาการหนักมากครับ" นายแพทย์บอกด้วย สีหน้าซีดเผือด"แล้วไงหมอ" ตรัยคุณถามออกมาเสียงดัง"กระสุนเฉียดโดนกล้ามเนื้อหัวใจ ทำให้เสียเล
เสียงไซเรนดังมาแต่ไกล พรพระพายยืนใจจดใจจ่ออยู่หน้าบ้าน เพื่อเฝ้ารอการมาของแทนไท ไม่นานขบวนรถนับสิบคันก็แล่นเข้ามาจอดในบริเวณบ้านของมาเฟียหนุ่ม ทั้งแพทย์ พยาบาล และเหล่าบอดี้การ์ด ต่างกุลีกุจอลงจากรถ และพาร่างของคนคนหนึ่งที่คุ้นตาออกมาจากรถพยาบาล"พี่แทน!" เมื่อแน่ใจว่าเป็นใคร พรพระพายรีบวิ่งลงบันไดหน้าบ้านเข้าไปหาทันที"นี่มันเกิดอะไรขึ้น พี่แทนเป็นอะไร" พรพระพายถามออกไปทันทีที่เห็นมาเฟียหนุ่มนอนนิ่งบนเตียงผู้ป่วย"เดี๋ยวพี่จะอธิบายให้พายฟังเอง แต่ตอนนี้เราต้องรีบพาคุณแทนเข้าห้องปลอดเชื้อที่เตรียมไว้เสียก่อน" ตรัยคุณเอ่ยตอบทุกคนรีบพามาเฟียหนุ่มเข้าห้องปลอดเชื้อ นายแพทย์จัดแจงสวมหน้ากากออกซิเจน และตรวจร่างกายของเขาทันทีที่ร่างนั้นนอนอยู่บนเตียงคนไข้ โดยมีพยาบาลคอยช่วยเหลือพรพระพายได้แต่ยืนดูห่างๆ อย่างใจจดใจจ่อ เพราะไม่อยากเข้าไปรบกวน เกรงว่าจะไปขัดขวางการทำงานของแพทย์กับพยาบาล น้ำใสเอ่อคลอดวงตาคู่งามด้วยความเป็นห่วงอาการของแทนไท"นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะพี่เดย์ ไหนพี่เดย์บอกพายว่าพี่แทนงานยุ่งมาก แล้วทำไมเขาถึงมีสภาพเป็นแบบนี้ แล้วทำไมถึงไม่พาพี่แทนไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลล่ะคะ" พรพระพายเ
"ผมว่าเฮียกับผมเตรียมตัวเป็นลูกที่ถูกลืมได้เลย ดูท่าแล้วป๊ากับม๊าจะเห่อลูกสาวคนใหม่" บอลพูดขึ้น เมื่อพ่อกับแม่เอาแต่คุยกับมะปรางอย่างถูกอกถูกใจ"มะปรางมาหาม๊าลูก ม๊าจะสอนให้มะปรางดูลายทอง" มะปรางเดินไปหาแม่ของบาสอย่างว่าง่าย พร้อมที่จะเรียนรู้ในสิ่งที่พวกท่านพร่ำสอนด้วยความเต็มใจ"ป๊าถูกใจลูกสะใภ้คนนี้นะ พามาหาป๊ากับม๊าบ่อยๆ มาเรียนรู้งานร้านทอง ต่อไปร้านนี้ก็ต้องเป็นของบาส เพราะบาสเป็นคนสร้างมันขึ้นมา""ป๊าพูดแบบนี้เดี๋ยวบอลมันก็น้อยใจแย่""ไม่เลยเฮีย ผมไม่มีความรู้สึกนั้นเลย""บอลมันจะชอบน่ะสิ จะได้มีคนมาคอยดูแลแทน ทุกวันนี้ทำหน้าเหมือนโดนบังคับ อยากแต่จะไปเปิดร้านอะไหล่รถบิ๊กไบค์อะไรของมัน""พร้อมเมื่อไรก็บอกล่ะ เฮียจะลงทุนให้""ไม่ต้องเลยเฮีย แค่เปอร์เซ็นต์จากกำไรร้านทองก็พอแล้ว ตอนนี้ผมแค่รอให้เฮียกลับมาดูแลร้านทองนี่แหละ ผมจะได้โบยบินไปตามความฝันผมเสียที""คงต้องรอให้มะปรางเรียนจบก่อน""อีกตั้งสี่ปีไม่ใช่เหรอเฮีย ผมแก่พอดี""ก็ให้มะปรางมาเรียนรู้กับม๊า หลังเลิกเรียนถ้าว่างก็มาร้าน ทำให้เคยชิน เพราะยังไงอนาคตก็ต้องดูแลกิจการกันเอง ป๊าจะได้พาม๊าเที่ยวรอบโลกเสียที ถ้ารอให้แก่กว่านี
"พรุ่งนี้ไปหาป๊ากับม๊าเฮียนะ ไปนอนค้างสักคืน" บาสเอ่ยบอกเมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากพึ่งอาบน้ำเสร็จ"มันไม่เร็วไปเหรอคะ" มะปรางกำลังนอนเล่นเกมอยู่บนเตียง เธอรีบวางสมาร์ตโฟนลงบนเตียงแล้วลุกขึ้นมานั่งที่ปลายเตียง แสดงความกังวลออกมาให้เห็น"เฮียไม่เห็นรู้สึกเลยว่ามันเร็ว เราคบกันมาเกือบปีแล้วนะ""แล้วป๊ากับม๊าเฮียจะชอบปรางไหม ปรางไม่มีอะไรเลย แล้วพวกท่านจะคิดว่าปรางเป็นเด็กใจแตกหรือเปล่าที่ปรางมาอยู่กับเฮียแบบนี้ ปรางว่ารอให้ปรางเรียนจบก่อนดีไหม ปราง...." มะปรางคิดไปต่างๆ นานาด้วยความกลัวว่าพ่อแม่สามีจะไม่ชอบเธอ"ปราง ปรางฟังเฮียนะ ป๊ากับม๊าเฮียรู้เรื่องของเราแล้ว เฮียเล่าเรื่องปรางให้พวกท่านฟังแล้ว แล้วพวกท่านก็เป็นคนให้เฮียพาปรางไปหาเอง" บาสประคองกรอบหน้าของมะปรางให้มองมาที่หน้าของเขา เอ่ยบอกเสียงหนักแน่น"ทำไมเฮียไม่บอกปรางก่อนว่าเฮียเล่าเรื่องปรางให้ป๊ากับม๊าของเฮียฟัง ปรางกลัวว่าพวกท่านจะไม่ชอบปราง""ทำไมเป็นคนคิดมากแบบนี้" บาสรั้งมะปรางเข้ามากอดพลางลูบศีรษะทุยอย่างอ่อนโยน"..........""อย่าคิดมาก ปรางก็เป็นปราง ไม่ต้องปรุงแต่งอะไรทั้งนั้น อยู่กับเฮียเป็นยังไง อยู่ต่อหน้าป๊าม๊าก็
"อื้ม...เฮียโทรมามีอะไรหรือเปล่า...ซี๊ดดด" บาสกดรับทันทีที่เห็นเจ้าของสายที่โทรเข้ามาขัดจังหวะ ด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะมีเรื่องด่วน"เชี้ยบาส! แล้วมึงจะรับทำเชี้ยอะไร" เสียงของเดย์ตะโกนกลับมาตามสาย จนบาสต้องยกสมาร์ตโฟนออกห่างหู"หูแทบแตก...อ๊า...แต่ตอนนี้เฮียจะแตกแล้ว...เสียวหัวมากเบบี๋...อื้มมม"บาสครางเสียงกระเส่าเมื่อมะปรางยังคงตั้งหน้าตั้งตาดูดดุนเน้นๆไปที่ปลายหัวหยัก สลับไล้เลียไปตามเส้นสองสลึงตั้งแต่โครนจรดปลาย"อื้อ..." เสียงเล็กครางประท้วงเมื่อบาสอัดกระแทกเอวส่งแก่นกายใหญ่เข้าปากรัวเร็วเมื่อใกล้ถึงฝั่งฝัน"โอ้ววว...ซี๊ดดด...เฮียจะแตกแล้ว...เบบี๋...อ๊า...อ๊าสสสสส"บาสเกร็งกระตุกไปทุกส่วนเมื่อปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นเข้าปากมะปรางหมดทุกหยาดหยด เขาทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาหายใจหอบเหนื่อย ก่อนจะผงกหัวมองมะปรางที่นั่งอยู่หว่างขา ที่กำลังใช้หลังมือเช็ดคราบน้ำรักที่ไหลออกมาบางส่วน"มันยังแข็งอยู่เลย" มะปรางจ้องมองไปที่แก่นกายใหญ่พลางใช้นิ้วจิ้มไปมา มันก็เด้งสู้มือของเธอ"โอ้ววว...มะปราง...ซี๊ดดด...อ๊า" บาสร้องครางลั่นเมื่อมะปรางขึ้นมานั่งทับแล้วจับท่อนเอ็นใหญ่ดันเข้าไปในช่องทางรัก"อื้อออ...ของเฮ
"ตื่นได้แล้ว ไม่ไปโรงเรียนหรือไง" บาสใช้ปลายจมูกโด่งคลอเคลียไปตามกรอบหน้าของมะปราง"อื้ออออ กี่โมงแล้วคะ" มะปรางหลับตาถามพลางซุกหน้าเข้าหาอกแกร่ง"เจ็ดโมงแล้ว""ขอนอนอีกครึ่งชั่วโมงได้ไหม""ก็ได้ งั้นเฮียไปอาบน้ำก่อน" บาสบอกพลางจะลุกจากเตียง แต่มะปรางก็ตวัดแขนโอบกอดเขาไว้"ไม่เอา ปรางอยากนอนกอดเฮีย""อย่าอ้อนเยอะ แค่นี้ก็หลงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว" พูดจบบาสก็ก้มลงไปหอมแก้มป่องหนักๆ"ปรางอยากให้เฮียหลงปรางเยอะๆ เฮียจะได้ไม่ทิ้งปราง""คิดมากนะเรา เฮียไม่มีทางทิ้งมะปรางหรอก เฮียต่างหากที่ต้องเป็นคนกลัว""กลัวอะไรคะ""กลัวว่าถ้าสักวันมะปรางเจอคนที่ถูกใจ ที่อายุไล่เลี่ยกัน มะปรางก็จะเปลี่ยนใจไปจากเฮีย""ว่าแต่ปรางคิดมาก เฮียคิดมากยิ่งกว่าปรางอีก เฮียเป็นคนให้ชีวิตใหม่กับปราง ปรางก็จะตอบแทนเฮียด้วยความรักทั้งหมดของปราง เฮียเคยฟังเพลงนี้ไหม...อายุเป็นเพียง แค่สายลมผ่านพัดไป เธออย่าคิดมากได้ไหมความรักเป็นเรื่องของหัวใจ ไม่ใช่เรื่องใดไม่ต้องคิดอะไร อายุเป็นเพียง แค่สายลมผ่านพัดไป" (#เพลงเด็กกว่าแล้วไง AB Normal)"สงสัยวันนี้มะปรางคงไม่ได้ไปโรงเรียนแล้วล่ะ ส่วนเฮียก็คงต้องโทรไปลางาน""ทำไมล่ะคะ""เห
บาสดูดเลียน้ำหวานที่ถูกปลดปล่อยออกมาจากดอกไม้งาม แล้วสอดนิ้วแกร่งเข้าไปให้ลึกกว่าเดิม แล้วรีบชักนิ้วเข้าออกเร็วขึ้น มือหนาเลื่อนขึ้นไปบีบขยำนวดคลึงเต้าใหญ่พลางใช้ปลายนิ้วสะกิดยอดปทุมถัน"อ๊ายยยยยยยย"ร่างเล็กเกร็งกระตุกปลดปล่อยน้ำหวานสีใสออกมาอีกครั้ง นอนตาลอยตัวเบาหวิว หายใจหอบหนัก"ขอเฮียเข้าไปในตัวมะปรางนะครับ" บาสบอกหลังจากชักนิ้วออกจากร่องรักแล้วส่งเข้าปาก ดูดเลียน้ำหวานตามซอกนิ้ว แล้วแทรกกายเข้าไปอยู่กลางหว่างขา จับท่อนเอ็นร้อนถูไถขึ้นลงกับร่องรักที่ฉ่ำเยิ้มไปด้วยน้ำหวานสีใส แล้วก้มลงไปประกบจูบริมฝีปากอิ่มพลางสอดลิ้นร้อนไปเกาะเกี่ยวลิ้นเล็ก มะปรางพยายามจูบตอบอย่างเงอะงะไม่เป็นประสาบาสค่อยๆ กดปลายหัวหยักสอดใส่เข้าไปในร่องรักทีละนิด พร้อมทั้งจูบปลุกเร่าให้เธอเคลิบเคล้มไปกับรสจูบแสนเร่าร้อนของเขา จนสามารถเข้าไปในตัวเธอได้ครึ่งลำ แต่ก็ต้องหยุดชะงักกับเยื่อบางๆ ที่ขวางทางรักบาสกอดจูบแลกลิ้น มือทั้งสองข้างบีบนวดขยำลูบไล้ไปทั่วเรือนร่าง ปลุกเร้าอารมณ์ให้ร่างเล็ก ก่อนจะถอดถอนแก่นกายใหญ่ออกมาเกือบสุดปลายหัวหยัก แล้วกดกระแทกเข้าไปใหม่ ให้ผ่านเยื่อพรหมจรรย์เข้าไปได้"อื้อออออออ" เสียงเล็
"ทำไมมันใหญ่จ้นล้นมือแบบนี้ นี่นมเด็กสิบแปดจริงไหมเนี่ย" บาสนวดคลึงสองเต้าใหญ่พลางพิจารณาขนาด ปากก็เอื้อนเอ่ยพึมพำ ตาก็จ้องไม่กะพริบ แล้วก็อดใจไม่ไหวรีบก้มลงเอาปากงาบงับยอดปทุมถันแล้วดูดแรงๆ"อื้ออออ ฮะ...เฮียอย่า" เสียงใสห้ามปนเสียงคราง พลางแหงนหน้ากัดริมฝีปากตัวเอง มือที่เคยทุบตีก็อ่อนแรงลงเอาดื้อๆ จนเปลี่ยนไปใช้เล็บจิกที่ไหล่แกร่งของเขาแทน บาสช้อนตามองใบหน้าจิ้มลิ้ม ที่ขณะนี้ช่างดูเซ็กซี่ยิ่งนักบาสดูดยอดปทุมถันสลับซ้ายขวา พลางลูบไล้ไปตามส่วนเว้าส่วนโค้ง แล้วผละริมฝีปากจากเต้าใหญ่ จูบไล้ลงมาเรื่อยๆ ตามหน้าท้องแบนราบมาหยุดตรงกลางกายความเป็นสาว ก่อนจะยกเรียวขาข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่าแล้วซุกหน้าเข้าหาดอกไม้งามเรียวลิ้นตวัดสัมผัสกลีบดอกไม้อันอวบอูม แล้วแยงลิ้นร้อนชอนไชไปตามรอยแยก"ฮะ...เฮีย...ยะ...หยุดเถอะ...ฮึก...ฮึก" บาสหยุดชะงักลงเมื่อหยดน้ำตาร่วงหล่นลงมาตรงหน้าผากเขาพอดี เขาจับขาเรียวลงจากบ่า แล้วหยัดกายลุกขึ้นยืน"ทำไม มะปรางรังเกียจสัมผัสจากเฮียหรือไง ถึงไม่ยอมให้เฮียทำ" บาสเอ่ยถามชิดพวงแก้มด้วยน้ำเสียงแหบพร่า แล้วจูบซับน้ำตาให้เธอ"เปล่าค่ะ แต่ปรางกลัว กลัวว่าจะมองหน้าเฮียไม่ติดถ
"ทำไมห้องถึงมืดแบบนี้วะ...มะปราง!!...ทำไมถึงไม่เปิดไฟ...มะปราง!!...หายไปไหน" บาสเปิดประตูห้องเข้ามา แต่พบว่าห้องอยู่ในความมืดมิด เขาจึงเรียกขานหามะปราง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา"ทุ่มกว่าแล้ว หายไปไหน" บาสบ่นพึมพำกับตัวเอง เมื่อไม่พบมะปรางอยู่ในห้อง"หรือว่า..." เมื่อนึกได้ว่ามะปรางหายไปไหน เขาก็รีบหยิบหมวกกันน็อคกับกุญแจรถแล้วออกจากห้องไปทันที"เฮีย! เดี๋ยวสิเฮีย เฮีย!" มะปรางร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ บาสก็เข้ามายื้อยุดฉุดกระชากให้เธอเดินออกไปนอกร้าน ท่ามกลางสายตางุนงงของพนักงานคนอื่นๆ และลูกค้าที่กำลังนั่งรับประทานอาหาร"....." บาสลากมะปรางออกมายังหน้าร้าน เขามองเธอด้วยใบหน้าบึ้งตึงที่บ่งบอกว่ากำลังไม่พอใจสุดๆ"เฮียลากปรางออกมาทำไม ปรางจะทำงาน" มะปรางสลัดแขนออกจากการเกาะกุม แต่บาสก็ยังคงจับไว้แน่นไม่ยอมปล่อย"ใครให้มาทำ" บาสถามด้วยน้ำเสียงกรุ่นโกรธ"ปรางก็ทำอยู่ทุกวัน""เมื่อวานเฮียบอกปรางว่าไง""บอก? บอกอะไร""เฮียจะเป็นคนดูแลมะปรางเอง""แล้ว?""เฮียจะเป็นคนดูแลมะปรางในทุกๆ เรื่อง คำว่าดูแลของเฮียคือ เฮียจะเป็นคนดูแลทั้งค่าเรียน ค่าใช้จ่ายทุกอย่าง เฮียจะเป็นคนรับผิดชอบทั้งหมด มะปรางไ
"ดึกแล้ว ค่อยจัดของพรุ่งนี้ก็ได้ มะปรางเข้าไปอาบน้ำก่อน จะได้นอนพัก พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนแต่เช้า" บาสบอกเมื่อเข้ามายังห้องพักส่วนตัวของเขา"แล้วจะให้ปรางนอนที่ไหนเหรอคะ" มะปรางมองไปรอบๆ ห้องนอน เพราะเท่าที่สังเกตตั้งแต่ย่างกายเข้ามาในห้องพักของเขา ห้องนี้น่าจะมีแค่ห้องนอนเดียว"ก็บนเตียงในห้องนี้" บาสบอกพร้อมทั้งปรายตามองไปที่เตียง"แล้วพี่บาสจะนอนที่ไหน ให้ปรางไปนอนโซฟาข้างนอกก็ได้นะคะ""ก็นอนด้วยกันบนเตียงนี้แหละ เตียงออกจะกว้าง""เออ...ปรางนอนดิ้นมากๆ ปรางกลัวว่าจะทำให้เฮียนอนไม่หลับ""ไปอาบน้ำ แล้วมานอนบนเตียงนี้ เดี๋ยวนี้""แต่...""ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ไปอาบน้ำ เฮียง่วงแล้ว" พูดจบบาสก็เดินหยิบผ้าเช็ดตัวส่งให้มะปราง และหยิบของตัวเองแล้วเดินออกไปอาบน้ำยังห้องน้ำด้านนอกมะปรางที่อยู่ในชุดเสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงขาสั้น เธอชะงักไปเล็กน้อยเมื่อออกมาจากห้องน้ำแล้วเจอบาสนั่งพิงหัวเตียงเล่น สมาร์ตโฟน เขาไม่ได้ใส่เสื้อ ใส่เพียงกางเกงนอนขายาว เผยให้เห็นรอยสักบนตัวของเขาอย่างชัดเจน"ปิดไฟ แล้วมานอนสิ""แล้วจะให้ปรางนอนตรงไหน""ตรงนี้" บาสบอกพลางตบเตียงตรงที่ว่างข้างๆ"เร็วสิ เฮียง่วงแล้
"ฉันเรียกค่าเลี้ยงดูยัยมะปรางหนึ่งล้านบาท นี่ยังถือว่าไม่คุ้มทะ...""ตกลงหนึ่งล้านบาท ต่อไปนี้ชีวิตมะปรางเป็นของผม พวกคุณห้ามมายุ่งกับชีวิตของมะปรางอีก""ได้สิ พวกฉันจะไม่มายุ่งกับมันอีก""พรุ่งนี้สิบโมงเช้ามารับเงินสดหนึ่งล้านบาทได้เลย""ตกลง พรุ่งนี้สิบโมงฉันจะมารับเงินที่นี่ แล้วอย่าคิดที่จะพายังมะปรางหนีล่ะ ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ...นี่ก็ยืนเมามึนไม่เลิก กลับบ้าน" แม่ของมะปรางพูดจบก็ลากผัวขี้เมากลับบ้านทันที"มะปราง" บาสเรียกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา"ปรางขอตัว" มะปรางปัดมือของบาสออกจากตัว เดินอย่างคนไร้ซึ่งเรี่ยวแรง"มะปรางจะไปไหน เดี๋ยวเฮียไปส่ง" บาสถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อมะปรางเดินเหมือนคนไร้จุดหมาย"ปราง...ปรางอยากกลับห้อง ปรางปวดหัว วันนี้ปรางคงไปทำงานไม่ไหวแล้ว" พอตั้งสติได้ เธอก็หันหลังกลับเพื่อจะเดินเข้าหอพัก"เฮียไม่อยากให้ปรางอยู่คนเดียว""แต่ปรางอยากอยู่คนเดียว" พูดจบปรางก็เดินกลับเข้าไปในหอพักทันทีวันรุ่งขึ้น 10.00 น."ไหนล่ะเงิน" แม่ของมะปรางถามทันทีที่บาสกับมะปรางเดินมาถึงจุดที่นัดหมาย พวกเขามากันพร้อมหน้า พ่อ แม่ และปาร์ค"แล้วผมจะมั่นใจได้ยังไงว่าพวกคุณจะไม่กลับมายุ่งเก