ตอนที่1

ภูริตานอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล เมื่อคืนเธอปวดท้องรุนแรง จึงโทรหาธีรเดชสามีของเธอแต่เขาก็ไม่รับสาย แม่บ้านจะมาทำความสะอาดวันเว้นวันและวันนี้ก็ไม่ได้มา เธอจึงได้แต่โทรไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนสนิท กว่าเพื่อนเธอจะมาเธอก็หมดสติไปแล้ว โรคกระเพาะของเธอกำเริบมีเลือดออก คงเพราะช่วงนี้เธอเครียดสะสมแล้วก็กินอาหารไม่ตรงเวลา นอนอยู่โรงพยาบาลสองวันแล้วแต่ไร้เงาของสามี เขาไม่แม้แต่จะโทรกลับมา 

เธอรู้ว่าเขาไม่ได้รักเธอ แต่ที่ต้องแต่งงานกันเพราะคุณปู่ของเขากับปู่ของเธอเป็นเพื่อนรักกัน จึงต้องการให้ทั้งสองแต่งงานกันอีกเหตุผลก็คือเรื่องของผลประโยชน์ทางธุรกิจ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาไม่สนใจเธอ เธออยากจะทำใจให้ชินแต่มันก็ทำไม่ได้ เธอแอบรักเขามาหลายปี ดีใจที่ได้เเต่งงานกับเขา แต่เขาก็ไม่สนใจเธอเลย

เธอเปิดทีวีดูแก้เหงา พอดีกับที่ข่าวในทีวีกำลังสัมภาษณ์นางเอกละครเรื่องใหม่ ดาวิกา ใช่ ผู้หญิงคนนั้นชื่อดาวิกาเป็นนางเอกละครเรื่องใหม่ที่กำลังดังอยู่ตอนนี้ ละครเรื่องนี้ธีรเดชลงทุนสร้างและผลักดันเธอเต็มที่ ทุ่มงบมหาศาลโปรโมทเธอ ป้ายโฆษณาหลายแห่ง ป้ายบิลบอร์ดทั่วทั้งเมืองล้วนแต่เต็มไปด้วยภาพของดาวิกา เธอยืนโดดเด่นอยู่บนเวทีรับถ้วยรางวัลจากธีรเดช แสงแฟลชสาดส่องให้เธอยิ่งดูสวยสง่าบนเวที 

" ต้องขอบคุณแฟนคลับทุกคนที่สนับสนุนฉัน และคุณธีร์ที่ให้โอกาสฉันได้เล่นละครเรื่องนี้ ถ้าไม่มีเขาฉันคงมายืนอยู่จุดนี้ไม่ได้รางวัลนี้ฉันยกให้คุณค่ะ"

ดาวิกายิ้มเขินอายยื่นถ้วยรางวัลให้ธีรเดช 

" รางวัลนี่มาจากความสามารถของคุณเองผมแค่คอยซัพพอร์ตอยู่เบื้องหลังเท่านั้น "

" ดูเหมือนว่าคุณธีรเดชจะดูแลคุณดาวิกาเป็นพิเศษเลยนะคะ มีข่าวลือว่าคุณทั้งสองเคยคบกันมาก่อน อันนี้จริงหรือเปล่าคะ "

พิธีกรถามคำถามนี้จบ แฟนคลับของดาวิกาก็โห่แซวกันเสียงดัง ทุกคนต่างคิดว่าทั้งคู่เหมาะสมกัน 

" ผมขอไม่ตอบเรื่องส่วนตัวนะครับ เชิญประกาศรายชื่อผู้รับรางวัลท่านอื่นต่อดีกว่า"

ธีรเดชส่งไมค์คืนให้พิธีกรแล้วเดินลงจากเวที มีดาวิกาควงแขนยิ้มเขินอาย ถึงไม่ตอบแต่ภาพที่เห็น ทุกคนก็คิดเหมือนกันไปหมดแล้วว่าทั้งสองเป็นคู่รักกัน 

ภูริตามองภาพข่าวบนจอทีวีด้วยน้ำตา ในวันที่เธอเจ็บป่วยนอนอยู่โรงพยาบาลเขากลับอยู่กับคนรัก เคียงข้างกันยิ้มให้กันอย่างมีความสุข เธอกดโทรหาเขา เขารับสายแล้วถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

" มีอะไร "

" คุณจะกลับบ้านตอนไหน"

" กลับตอนไหนก็เห็นเอง คุณมีอะไรอีกไหม"

" ฉัน"

ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดต่อก็ได้ยินเสียงดาวิกาดังเข้ามา

" ธีร์คะ ฉันอยากกินปูอลาสก้าจังคุณพาฉันไปกินหน่อยนะ"

เธอกดวางสายทันที ทีแรกตั้งใจจะบอกเขาว่าเธอป่วยนอนอยู่โรงพยาบาล อยากให้เขามาหาเธอ แต่ถึงเขาจะรู้เขาก็คงไม่ว่างมาหรอก เธอแต่งงานกับเขามา4ปีเขาไม่เคยพาเธอไปกินข้าวข้างนอก ไม่เคยพาเธอไปออกงานที่ไหน และไม่มีใครรู้ว่าเธอกับเขาเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย งานแต่งไม่มี มีแค่จดทะเบียนสมรสต่อหน้าปู่ของเธอกับปู่ของเขาเท่านั้น เขาอ้างว่าเธอยังเรียนอยู่รอให้เธอเรียนจบก่อน นี่เธอก็เรียนจบมาสองปีแล้ว แต่เขาก็ยังไม่พูดเรื่องงานแต่ง ก่อนหน้านี้ปู่ของเขาเคยบอกจะจัดงานแต่งแต่เขาก็บ่ายเบี่ยงมาตลอด วันนั้นเธอแอบได้ยินทั้งสองคุยกัน 

" หนูพายเรียนจบมาเป็นปีแล้วควรจัดงานแต่งงานได้แล้ว แกบอกเองว่ารอให้เธอเรียนจบก่อน"

" ผมก็พูดไปงั้น คุณปู่คิดว่าผมอยากแต่งงานกับเธอเหรอ แค่ผมจดทะเบียนด้วยก็ฝืนใจจะแย่แล้ว คุณปู่บอกให้ผมจดผมก็จดแค่นี้ก็พอแล้วมั้ง ยังต้องให้ผมแต่งงานอีกเหรอ ผมตอบแทนบุญคุณคุณปู่ช่วยรักษาสัญญาระหว่างคุณปู่กับคุณปู่ของเธอก็ดีแค่ไหนแล้ว บอกให้ผมทำดีกับเธอผมก็ทำ บอกให้ยกหุ้นให้เธอผมก็ยกให้ อย่าให้ผมต้องทำอะไรที่ฝืนใจมากไปกว่านี้เลย ชุดเจ้าบ่าวผมอยากจะใส่ยืนเคียงข้างกับคนที่ผมรักเท่านั้น และคนๆนั้นแน่นอนว่าไม่ใช่ภูริตา ผมนับวันรอจะหย่ากับเธอครบ5ปีตามสัญญาเมื่อไหร่ ผมจะหย่ากับเธอทันที"

ที่แท้ที่เขาแต่งงานกับเธอก็เพื่อแสดงความกตัญญูกับปู่ของเขาและยอมแต่งงานกับเธอในระยะเวลา5ปีเท่านั้น ที่เขาทำดีกับเธอที่ผ่านมาก็เพราะปู่ของเขาเป็นคนสั่งไม่งั้นเขาคงไม่ทำ เธอคงเป็นตัวน่ารำคาญน่าเกลียดในสายตาของเขา 

นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาใจของเธอก็เจ็บปวด ต่อไปเธอจะไม่ทำให้เขาต้องลำบากใจกับเธออีก เธอหยิบมีดปอกผลไม้ขึ้นมากรีดข้อมือตัวเอง 

" กรี๊ดดดด ช่วยด้วยค่ะช่วยด้วย หมอ ช่วยด้วย พายแกอย่าเป็นอะไรนะ พายลืมตาขึ้นมาสิพาย "

ภูริตาลืมตาขึ้นมาพบว่าตัวเองยังคงนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลเหมือนเดิม หันไปมองข้างๆเห็นอิงดาวยืนร้องไห้อยู่

" อิง แกร้องไห้ทำไม"

" ฮือฮือ พายแกฟื้นสักที ฉันนึกว่า"

" นึกว่าฉันตายไปแล้ว แล้วทำไมฉันยังไม่ตายอีก"

" แกห้ามพูดแบบนี้อีก แล้วก็ห้ามทำแบบนี้ด้วย ทำไมต้องเอาชีวิตไปทิ้งเพื่อผู้ชายที่ไม่เห็นค่าของแกด้วย แกดูสิแกป่วยเข้าโรงพยาบาลเขาไม่เคยโผล่หัวมา ไม่แม้แต่จะโทรหาแก ฉันโทรไปบอกเขาว่าแกฆ่าตัวตายแต่เขาก็หาว่าฉันโกหก แกรู้ไหมตอนที่หมอกำลังปั๊มหัวใจแก เขากำลังกินอาหารหรูอยู่กับนังดารานั่น ผู้ชายแบบนี้มันคุ้มแล้วเหรอกับที่แกต้องเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อให้เขาหันมามองแก คนไม่รักถึงต่อให้แกตายเขาก็ไม่มีวันรักแกหรอก แต่ถึงเขาไม่รักแก แกก็ยังมีฉันยังมีปู่ของแกที่รักแก ถ้าปู่ของแกรู้ท่านจะเสียใจมากแค่ไหน"

ภูริตาน้ำตาไหล จริงอย่างที่อิงดาวพูดทุกอย่าง เขาไม่รักเธอต่อให้เธอตายอยู่ตรงหน้าเขา เขาก็ไม่สนใจ พูดถึงคุณปู่เธอก็ยิ่งเสียใจเธอมัวแต่คิดจะให้ธีรเดชหันมาสนใจเธอ จนลืมนึกไปว่าถึงเขาไม่รักเธอแต่ยังมีผู้ชายคนหนึ่งที่รักเธอโดยที่เธอไม่ต้องร้องขอและไม่ต้องทำอะไรเลย อิงดาวกอดปลอบเธออยู่สักพักหมอก็เข้ามาตรวจดูอาการ เธอไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อแล้วจึงให้อิงดาวทำเรื่องออกจากโรงพยาบาล แล้วตรงไปที่บ้านคุณปู่ทันที

ธีรเดชกลับมาถึงบ้านก็เห็นว่าบ้านเงียบผิดปกติ 

" คุณธีร์มองหาคุณพายอยู่เหรอคะ เธอไม่อยู่หรอกค่ะ สามวันก่อนเธอแอดมิทอยู่โรงพยาบาลเมื่อตอนสายๆป้าพึ่งไปเยี่ยมเธอมาน่าจะออกจากโรงพยาบาลได้วันนี้"

" อยู่โรงพยาบาล เธอเป็นอะไร"

" โรคกระเพาะกำเริบค่ะ ทีแรกป้าจะอยู่เฝ้า แต่คุณอิงดาวเพื่อนของเธอบอกว่าจะเฝ้าเอง ป้าเลยกลับมา ป้าโทรหาคุณธีร์หลายสายแต่คุณธีร์ไม่รับเลย "

ธีรเดชหยิบโทรศัพท์ออกมาดูปรากฎว่าแบตหมด ก่อนหน้าเขาจำได้ว่าเพื่อนของเธอโทรมาบอกว่าเธอฆ่าตัวตายแต่เขาคิดว่าเธอโกหก เพื่อต้องการเรียกร้องความสนใจจากเขา จึงไม่ได้สนใจ

" รู้ว่าตัวเองเป็นโรคกระเพาะทำไมไม่ดูแลตัวเองดีๆ "

" วันก่อนเธอกรีดข้อมือตัวเอง เอ่อ เธอคงน้อยใจที่คุณธีร์ไม่ยอมมาเยี่ยมเธอ โชคดีที่หมอช่วยไว้ได้ทัน "

ธีรเดชขมวดคิ้วนี่เธอฆ่าตัวตายเรียกร้องความสนใจจากเขาจริงๆเหรอ เขาไปต่างจังหวัดร่วมเลี้ยงฉลองปิดกล้องกองละครแล้วก็บินกลับมาร่วมงานมอบรางวัลสตาร์อวอร์ด เขาจะเอาเวลาที่ไหนไปสนใจเธอทำไมถึงไม่รู้จักแยกแยะบ้าง

" ไปทำอาหารไว้เยอะหน่อยเอาเมนูที่บำรุงร่างกาย เธอกลับมาจะได้กิน"

" ค่ะ "

ธีรเดชมองดูอาหารวางเรียงรายบนโต๊ะ แล้วดูนาฬิกาบนข้อมือ หกโมงแล้วทำไมเธอยังกลับไม่ถึงบ้าน เขากดโทรออกหาเธอแต่ไม่มีคนรับสาย กดโทรออกเป็นสิบครั้งก็เหมือนเดิมเขาโมโหจะปาโทรศัพท์ทิ้งแต่ก็ยั้งมือไว้ แล้วบอกให้ดาวเรืองป้าแม่บ้านใช้โทรศัพท์ตัวเองโทรหาเธอ ป้าดาวเรืองกดโทรออกแป๊บเดียวเธอก็รับสาย

" คุณพาย คุณออกจากโรงพยาบาลแล้วหรือยังค่ะ แล้วตอนนี้อยู่ไหนคะ ทำไมยังไม่กลับไม่ถึงบ้านอีก คุณธีร์ให้ป้าทำอาหารไว้รอเยอะแยะเลย "