บทที่ 828

เธออึ้งไปครู่หนึ่ง

ดูเหมือนเขาไม่wfhตอบคำถามเมื่อกี้นี้ของเธอ?

เมื่อแขนของเขาเหยียดออกมาเพื่อกอดเธอ แต่เธอผลักออก “ฉันเพิ่งถามว่าคุณทำได้ไหม ทำไมคุณไม่ตอบ? ถ้าคุณทำไม่ได้ก็อย่ากอดฉัน”

ข้อเรียกร้องที่เธอยกขึ้นมาไม่ได้เกินไปเลย

เพียงแค่ขอให้เขาใช้เวลากับลูกให้มากขึ้นเมื่อมีเวลาว่าง เธอทำได้ ทำไมเขาทำไม่ได้?

ถ้าเรื่องง่ายขนาดนี้แล้วเขายังทำไม่ได้ เขอาจไม่ต้องการลูกก็ได้

“ลูกของผม ผมย่อมเต็มใจทำทุกอย่างเพื่อพวกเขา” เขากอดเอวเธอแน่น “คำถามของคุณ มันทำให้ผมละอายใจ”

ได้ยินคำอธิบายของเขา เธอก็ถอนใจโล่งอก

“ฟู่สือถิง ต่อจากนี้เวลาฉันถามคุณ ไม่ว่าจะถามเรื่องอะไร คุณต้องตอบฉันนะ” เธอมองหน้าเขาอย่างจริงจัง “คุณไม่ตอบ ฉันจะคิดฟุ้งซ่าน ถ้าเป็นกับคนอื่น ฉันมีเหตุผลมาก แต่กับคุณ ฉันสูญเสียการควบคุมอารมณ์ได้ง่ายมาก”

“อื้ม” เขาไม่กล้าสบตาเธอจึงยกมือขึ้นเตรียมปิดไฟ

“ฟู่สือถิง คุณมองฉันสิ” สองมือเธอจับหน้าเขาแล้วบังคับให้เขามองเธอ “ทำไมคุณต้องคอยหลบเลี่ยงด้วย? คุณไม่ได้ทำเรื่องน่าละอาย ทำไมคุณไม่กล้ามองฉัน?”

จู่ ๆ อุณหภูมิร่างกายของเขาก็สูงขึ้น และการหายใจของเขาก็หนักแน่น “อันอัน ตอน