บทที่ 9

“ซินเวย ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

เซียวเฉินใช้ผ้าเช็ดหน้าอุ่นๆ ประคบใบหน้าให้ถังซินเวย พร้อมถามเธออย่างห่วงใย

ดวงตาคู่สวยของถังซินเวยเปี่ยมความอ่อนโยน

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ คุณรีบไปดูคุณหนูอู่เถอะ...” เธอมองทางฝั่งเจียงเสี่ยวอู่ กระซิบบอก

เจียงเสี่ยวอู่ถูกตบแรงๆ สองฉาด พวงแก้มสองข้างบวมเปล่ง แย่กว่าเธอมาก

“คนนอกคนหนึ่ง จะสนใจเธอทำไม? ฉันตบเบาไปด้วยซ้ำ” เซียวเฉินพูดเสียงเย็นชา

ถังซินเวยอ้าปาก กลับไม่พูดอะไร

คนสกุลเจียงไล่เซียวเฉินออกจากตระกูลลก่อน เป็นพวกเธอไร้เยื่อใย เธอเองก็สนับสนุนที่เซียวเฉินทำแบบนี้

เจียงเสี่ยวอู่ปิดหน้ายืนข้างหน้าต่าง สายตาจับจ้องด้านล่างตึกอยู่ตลอด

บทสนทนาของทั้งคู่ เธอได้ยินทั้งหมด

ได้ยินเซียวเฉินพูดว่าคนนอกประโยคนั้น ไม่รู้เพราะอะไร เพลิงโทสะคุกรุ่นภายในใจเธอ

เคยเป็นสุนัขตัวหนึ่งของสกุลเจียง ทำไมตอนนี้กล้าอวดเบ่งใส่คนอื่น?

“ไอ้คนเนรคุณ! ไอ้ชั่ว!” เธอสบถด่าภายในใจไม่หยุด

ความแค้นถูกตบสองฉาดนั้น เธอจะต้องแก้แค้นแน่

เธออยู่ที่ข้างหน้าต่างนานมาก กลับไม่เห็นเงาคน ร้อนใจขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

ทำไมยังไม่มา?

ถึงขั้นกล้าขัดคำสั่งของเธอ...

ผ่านไปอีกหลายนาที ในที่สุดก็มองเห็นรถยนต์สองคันขับเข้าลานบ้านของสกุลถัง

ทันใดนั้นเจียงเสี่ยวอู่กระตือรือร้นขึ้นมา

“คนของฉันมาถึงแล้ว พวกแกรอความตายเถอะ!” เธอพูดเสียงเหี้ยม เดินไปที่ข้างประตู เปิดประตูออก

คนสกุลถังหันหน้ามองกัน เผยสีหน้าหวาดกลัว

ก่อนหน้านี้ได้ยินเรื่องเล่าของคุณหนูห้าสกุลเจียงมามาก มีบารมีน่าเกรงขามในแวดวงใต้ดิน

ท่าทีของคนสกุลถังทำให้เจียงเสี่ยวอู่อารมณ์ดี

เธอมองทางเซียวเฉิน อยากเห็นสีหน้าตกตะลึงหวาดกลัวบนใบหน้าของเขา กลับได้เห็นสีหน้าเรียบเฉยของเขา จึงรู้สึกอึดอัดใจ

“ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา อีกเดี๋ยวแกได้เห็นดีแน่!” เธอคิดอย่างโกรธแค้น

เสียงฝีเท้าดังขึ้นอย่างว่องไว มีหลายคนขึ้นตึกมา

“ทำไมพวกแกเพิ่งมาถึง?” เจียงเสี่ยวอู่ปั้นหน้าบึ้งตึง ตะคอกอย่างไม่สบอารมณ์

คนเหล่านั้นคล้ายมองไม่เห็นเธออย่างไรอย่างนั้น ผ่านเธอไปโดยตรง

“พวกแก...”

เจียงเสี่ยวอู่ถูกเมินข้าม โมโหขึ้นมาในทันใด

“ตาบอดไปแล้วเหรอ? มองไม่เห็นฉันหรือไง? ใครให้พวกแกกล้าอย่างนี้?” เธอบันดาลโทสะ

แต่ยังไม่มีคนสนใจเธอ คนเหล่านั้นเดินผ่านเข้าประตูบ้านสกุลถัง

สีหน้าเจียงเสี่ยวอู่เคร่งขรึมสุดขีด เตรียมเข้าไปบันดาลโทสะ

“ประธานสมาคมชิงหลง! ยังมีเจ้าสำนักใหญ่ทั้งสี่...”

ได้เห็นหลายคนที่เข้ามา สีหน้านายท่านถังเผือดซีดลง

นี่คือคนโหดเหี้ยมในแวดวงใต้ดินของเมืองหนาน

ประธานสมาคมชิงหลงถือเป็นคนใหญ่โตคนหนึ่ง! มีอำนาจในเมืองหนานสูงเทียมฟ้า คนเปิดบริษัทเล็กๆ อย่างเขานี้ไม่สามารถล่วงเกินได้

โดยเฉพาะตอนนี้ยังติดหนี้สมาคมชิงหลงอยู่ เขารู้สึกกังวลมากขึ้นภายในใจ

ถังซินเวยและถังโยวเองก็มีสีหน้าตึงเครียด หวาดกลัวอย่างมาก

ประธานสมาคมชิงหลงพาเจ้าสำนักทั้งสี่เดินเข้ามาทางคนสกุลถัง กดดันอย่างยิ่งยวด

เจียงเสี่ยวอู่ทางด้านหลังได้เห็นท่าทีของคนสกุลถัง แสยะยิ้มเย็นชา โทสะลดลงไปไม่น้อย

“ท่านประธานสมาคม คนหนุ่มสาวไม่รู้ความ พวกเราเป็นคนล่วงเกินคุณหนูอู่เอง คุณคนใหญ่โตอย่าถือสาเด็กเลย ถ้าจะถามหาเอาความก็มาที่ผมคนเดียวเถอะ อย่าถือสาพวกเขาเลย...” นายท่านถังถลันขึ้นไป ขอร้องอย่างถ่อมตน

“ฮึๆ แกเป็นใครกัน? รับไหวงั้นเหรอ?” เจียงเสี่ยวอู่หัวเราะเสียงเย็นอยู่ข้างหลัง สีหน้าดูถูกเย้ยหยัน

“ไม่ว่าแกขอร้องยังไง ฉันก็ไม่มีวันปล่อยเซียวเฉินและสกุลถังไป! นี่ก็คือสิ่งที่ต้องชดใช้ให้กับตบสองฉาดนั้น!” สีหน้าเธอโหดเหี้ยม

“พวกแกรู้ว่าต้องทำยังไงใช่ไหม?” เธอตะคอกใส่คนของสมาคมชิงหลง

ประธานสมาคมชิงหลงขมวดคิ้วหันหน้ากลับไป จ้องเธอสายตาเย็นชา

“สามหาว! แกกล้าใช้สายตาแบบนี้มองฉันเหรอ?” เจียงเสี่ยวอู่ไม่สบอารมณ์

“ยังปากยื่นปากยาวอีก ฉันจะฉีกปากเธอ!” ประธานสมาคมชิงหลงขมวดคิ้วเอ่ยออกมาหนึ่งประโยค

ครู่ต่อมาเจียงเสี่ยวอู่อึ้งงันอยู่กับที่ สายตาสะท้อนแววเหลือจะเชื่อ

นี่ยังใช่พี่ใหญ่ในแวดวงใต้ดินที่เคยมาคุกเข่าร้องขอการให้อภัยจากเธอคนนั้นเหรอ?

ทำไมเขากล้าถึงขนาดนี้?

“ประธานถัง ทุกท่านของสกุลถัง ครั้งนี้ผมมาขอโทษพวกคุณด้วยตนเอง” ประธานสมาคมชิงหลงหันหลัง พูดอย่างรู้สึกผิด “ระยะนี้คนของสมาคมชิงหลงผมมาสร้างความเดือดร้อนให้ ขอโทษจริงๆ ครับ”

“หา? ขอโทษ?”

นายท่านถังและคุณนายถังตกใจหน้าถอดสี ถังซินเวยสองพี่น้องเบิกตากว้าง

“ไม่ไม่ไม่...พวกเราจะกล้ารับได้ยังไง? ท่านประธานสมาคม คุณวางใจเถอะ เงินที่ติดค้างสมาคมชิงหลง พวกเราจะรีบคืนโดยเร็วอย่างแน่นอนครับ!” นายท่านถังรีบออกปากรับประกัน

พวกเขาล้วนคิดว่าสมาคมชิงหลงกำลังล้อเล่น ตกใจตัวสั่นเทา

“เงินที่สกุลถังติดค้างสมาคมชิงหลง ไม่ต้องคืนแล้วครับ! ถือเป็นของขวัญขอขมาของพวกเราต่อสกุลถังก็แล้วกัน” ประธานสมาคมชิงหลงโบกมือใหญ่ พูดออกมา

“อะไรนะ?” คนสกุลถังตกตะลึงพรึงเพริด ไม่กล้าเชื่อ

“พวกแกกำลังทำบ้าอะไร?” เจียงเสี่ยวอู่ทั้งตกใจทั้งโมโห

“ฉันเรียกพวกแกมา ให้พวกแกมาขอขมาพวกเขางั้นเหรอ? สมองพวกแกถูกประตูหนีบไปแล้วหรือยังไง?” เธอตวาดเสียงเฉียบ

“เจียงเสี่ยวอู่ เธอกำลังรนหาที่ตาย!” สายตาประธานสมาคมชิงหลงคมกริบเย็นชา พูดเสียงเคร่งขรึม

มีดยาวเล่มหนึ่งจ่อที่คอของเจียงเสี่ยวอู่ อีกเพียงนิดเดียวก็จะกรีดคอเธอ

ไอเย็นยะเยือกทำให้เจียงเสี่ยวอู่นิ่งงัน

ลำคอขาวนวลของเธอมีเลือดซึมออกมา ไอเย็นทำให้หน้าเธอขาวซีด

“แก...ทำไมแกกล้าพูดกับฉันแบบนี้...” เธอไม่มั่นใจอีกต่อไป ภายนอกอวดเก่งแต่ภายในหวาดกลัว

เธอไม่เข้าใจ ทำไมคนที่เคยอ่อนน้อมถ่อมตนถึงเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

“เธอคิดว่าฐานะคุณหนูห้าสกุลเจียงของเธอยอดเยี่ยมมากงั้นเหรอ?” ประธานสมาคมชิงหลงเย้ยหยันออกมา

“เธอคิดว่าคนใหญ่โตในแวดวงใต้ดินมากขนาดนั้นเคารพเธอเพราะเธอมีบารมีจริงๆ?”

“เจียงเสี่ยวอู่ อย่าหลงตัวเองเกินไปนัก ไม่มีคนอยู่เบื้องหลังเธอคนนั้น เธอก็ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น ไม่รู้ต้องตายไปกี่ครั้งแล้ว!”

ถ้อยคำนี้ ทำให้สีหน้าเจียงเสี่ยวอู่แข็งกระด้าง

หลายปีมานี้ เธอได้รับความเคารพจากคนใหญ่โตในแวดวงใต้ดิน กลับไม่เคยคิดมาก่อนว่าทำไมจึงเป็นอย่างนี้

ทุกครั้งเธอล่วงเกินคนใหญ่โตในแวดวงใต้ดิน ผ่านไปไม่กี่วันก็จะมีคนมาร้องขอการให้อภัยจากเธอที่สกุลเจียง เป็นแบบนี้อยู่หลายครั้งจนเธอรู้สึกว่าผ่อนคลาย คิดว่าตนเองไม่ธรรมดา

เธอคิดว่านั่นเป็นเพราะฐานะคุณหนูห้าสกุลเจียงไปจนถึงบารมีน่าเกรงขามไม่ธรรมดาของเธอ

“คนที่อยู่เบื้องหลังฉัน? เบื้องหลังฉันมีใคร?” เธอเอ่ยถามอย่างตกตะลึง

“คนผู้นั้นเป็นคนใหญ่โตไร้คู่ต่อสู้บนโลกนี้ เป็นคนที่เธอคิดไม่ถึงว่ามีตัวตนอยู่!” ประธานสมาคมชิงหลงพูดอย่างเคารพนบนอบ เหล่มองเซียวเฉินเงียบๆ โดยไม่ทิ้งร่องรอย

“เจียงเสี่ยวอู่ เดิมทีเธอสามารถเป็นผู้หญิงที่มีอำนาจสูงสุดบนโลกได้ น่าเสียดาย เธอเป็นคนทำลายทั้งหมดด้วยตนเอง” ประธานสมาคมชิงหลงเย้ยหยันออกมา

“ไม่มีคนผู้นั้นปกป้อง เธอก็ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น!”

เจียงเสี่ยวอู่เหม่อลอย

เธอไม่เข้าใจอีกฝ่ายกำลังพูดอะไร

คนใหญ่โตเบื้องหลังอะไร เธอทำลายอะไร?

ทั้งๆ ที่เธอไม่ได้ทำอะไรเสียหน่อย

“ฉันไม่สนใจอะไรมากขนาดนั้นหรอกนะ ตอนนี้พวกแกต้องฟังคำสั่งของฉัน! จับเซียวเฉินให้ฉันเดี๋ยวนี้!” เธอตะคอกเสียงดัง

ตบสองฉาดนั้นทำให้เธอเสียสติสัมปชัญญะไปแล้ว

“โยนผู้หญิงบ้าคนนี้ออกไป!” ประธานสมาคมชิงหลงขมวดคิ้วเรียวยาว

มีเจ้าสำนักสองคนเดินเข้าไป ไม่ว่าเจียงเสี่ยวอู่ดิ้นรนอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์

เธอคล้ายขยะถูกโยนออกจากสกุลถัง

เจียงเสี่ยวอู่สกปรกมอมแมมไปทั้งตัว สภาพน่าสงสาร

“พวกแก...พวกแกจะหักหลังเหรอ?” เธอตะคอก

“ยังไม่ไป ก็อย่าคิดจะได้ไปอีกเลย” เจ้าสำนักคนหนึ่งพูดเสียงเย็นชาหนึ่งประโยค

“ฉัวะ!”

เส้นผมข้างลำคอเธอถูกฟันออกหนึ่งช่อ

สีหน้าเจียงเสี่ยวอู่เผือดซีด ขยับถอยหลังตึกๆ

เธอโมโหโกรธแค้นสุดขีด

คิดอย่างไรก็คิดไม่ออก ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้...

ตกลงคนอยู่เบื้องหลังเธอยอดเยี่ยมมากขนาดไหน ทำไมอยู่ๆ ก็ทอดทิ้งตนเอง

“ตกลงฉันทำผิดอะไร?” เธอตะคอกอย่างไม่เต็มใจก่อนจะจากไป