เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 46
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-12 19:44:29บทที่เกี่ยวข้อง
ยั่วรักท่านประธาน บทที่ 47
"ว้าวว" ชุดที่คนึงหาเลือกและลองสวมใส่ มันทำให้เพื่อนรักอย่างอัญญารัตน์ถึงกับตกตะลึง "ฉันก็รู้แหละว่าเธอสวย แต่ไม่คิดว่าเธอจะสวยได้ขนาดนี้""เดี๋ยวฉันก็ตัวลอยหรอก ชมอยู่ได้"ติ๊ก~ เสียงข้อความดังขึ้นที่เครื่อง ชายหนุ่มซึ่งกำลังนั่งทานข้าวเย็นกับลูกค้าก็ได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนดูมันคือยอดเงินที่ถูกรูดออกไป ถ้าเป็นคนไม่มีฐานะหน่อยคงจะแทบหมดตัว แต่เขาก็แค่ดูเท่านั้นแล้วเก็บมันกลับคืนไว้ที่เดิมตัดกลับมาที่คู่เดิม..บนรถ"แล้วเธอจะซื้อให้ฉันด้วยทำไมเนี่ย" คนึงหาไม่ได้ซื้อมาเฉพาะของตัวเอง แต่ยังจัดให้กับอัญญารัตน์จนครบเซ็ตด้วย"เผื่อวันไหนเธออยากจะออกงานบ้างไง""ให้ฉันไปกับเธอไหมล่ะ""ไม่ต้องหรอกฉันไปเองได้" เพราะงานนี้ไม่อยากจะให้เพื่อนเดือดร้อนไปด้วย เธอคิดว่าคงจะไม่ได้เดินออกมาอย่างนางพญาแน่ทั้งสองกลับมาถึงบ้านก็เห็นว่ารถของเขาจอดอยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว"ไปไหนกันมา" คนที่ถามก็คือต้นสน เพราะเดินออกมาเปิดประตูบ้านให้"ท่านประธานมานานแล้วเหรอคะ" คนึงหาลงจากรถได้ก็เลยถามดู"มาได้สักพักแล้ว""ฉันว่าเธอรีบเข้าไปเถอะ ของในรถเดี๋ยวฉันเอาลงให้""ขอบใจนะ" ทั้งสองกระซิบกระซาบพูด เพราะเรื่องนี้จะให
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-12ยั่วรักท่านประธาน บทที่ 48
"ก็เห็นเก็บตัวมานาน นึกว่าจะไม่สบายเหมือนข่าวลือ" นักธุรกิจคนนี้เอื้อมไปขอจับมือแบบเป็นมิตรกับนายวิวัฒน์ ..ใช่แล้วเขาคือเจ้าของบริษัทเสรีวิวัฒน์ ผู้ก่อตั้งบริษัทนี้ขึ้นมา"อายุมากแล้ว ปัญหาสุขภาพก็มีเยอะ แต่ยังเตะปี๊บดังนะครับ" ท่านดูไม่ถือตัว ตอนจับมือยังมีพูดคุยและหัวเราะไปด้วย "เรื่องงานแค่อยากจะถอยออกมาให้คนหนุ่มไฟแรงได้รับช่วงต่อ""ดีแล้วครับ ลูกชายของท่านก็เก่งไม่แพ้ท่านเลย""มันแน่อยู่แล้วครับ เชิญหาที่นั่งได้เลยนะครับ ผมขอไปรับแขกโต๊ะโน้นก่อน" ว่าแล้ววิวัฒน์ก็ค่อยๆ ก้าวเดิน โดยมีภรรยาควงแขนไม่ยอมห่าง แต่ที่ควงเพราะกลัวว่าสามีจะล้มมากกว่า และที่ให้คนรู้เรื่องอาการป่วยไม่ได้ เพราะมันจะมีผลกับหุ้น และความเชื่อถือของลูกค้า เพราะถ้าเจ้าของบริษัทไม่สบาย งานก็จะล่าช้าออกไป แล้วหุ้นก็จะตก หลายบริษัทเคยล้มละลายเพราะเรื่องแบบนี้มาแล้ว"นั่งก่อนดีกว่าค่ะ""ผมยังไหว แล้วนี่ไอ้เจ้าพร้อมมันไปไหน""ฉันให้ไปรับหนูวิเวียร์ กับท่านทูตเดี๋ยวคงมา""อืมดีแล้วล่ะ"เพียงไม่นานนักข่าวก็เริ่มให้ความสนใจ กับคนที่เดินเข้ามาในงาน จนคนที่อยู่ในงานต่างก็มองออกไปว่าเป็นใคร"พวกเราทั้งสองก็ถ่ายรูปกันไปนะ เดี
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-12ยั่วรักท่านประธาน บทที่ 49
"คนึงหา พร้อมพิรุณ" คำนี้ออกจากปากของนายวิวัฒน์ เพราะนามสกุลนี้ วิวัฒน์รู้จักดี ทันใดนั้นสายตาที่เริ่มจะเหี่ยวย่นของชายวัยกลางคน ก็ได้กรอกมองไปหยุดอยู่ที่ภรรยา"คุ้นชื่อนี้บ้างไหมคะ" สายตาคนึงหาก็ไปหยุดอยู่ที่นางเช่นกัน"มันเรื่องอะไรกันแน่คะคุณแม่" ลูกหว้าก็รู้ดีว่ามันเป็นนามสกุลของแม่เธอ และไม่ได้รู้แค่ลูกหว้า พร้อมรบก็รู้เช่นกัน"เอาไงดีครับบอส" ต้นสนที่ยืนอยู่ด้านหลังโน้มตัวลงมาถามผู้เป็นนายที่นั่งอยู่เก้าอี้ ซึ่งตอนนี้เขาทำได้แค่มองดูว่าเธอจะทำอะไร"คุณแม่รู้จักผู้หญิงคนนี้เหรอคะ" ลูกหว้าเห็นสายตาคนึงหาที่มองแม่ ก็ดูเหมือนว่าจงใจจะพูดคำนี้กับแม่ของเธอ"แม่ไม่รู้จัก"ประโยคเดียวที่ออกจากปากของแม่..ผู้ที่ทิ้งเธอมาตั้งแต่แบเบาะ และมันก็ทำให้เธอที่ตั้งใจฟังถึงกับจุกแน่นในอก ..คนึงหารีบกลืนน้ำตาให้มันไหลกลับลงไปที่เดิม เพราะเธอจะอ่อนแอไม่ได้"ไม่รู้จักไม่เป็นไรค่ะ เพราะเรื่องนั้นมันไม่สำคัญเท่ากับเรื่องนี้" กระดาษในมือเรียวได้ถูกคลี่ออกให้เต็มแผ่น เพื่อที่จะให้คนเห็นว่ามันคือกระดาษอะไร"ฉันรู้สึกอาการไม่ค่อยดี ก็เลยไปตรวจดู และผลออกมาก็เป็นอย่างที่เห็นนี่แหละค่ะ" กระดาษแผ่นนั้นถูกยื่น
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-12ยั่วรักท่านประธาน บทที่ 50
[วิลล่า]"ไปเก็บของกัน" จอดรถได้อัญญารัตน์ก็หันไปสั่งเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆคนึงหาไม่ตอบเธอแค่พยักหน้าเล็กน้อยแล้วก็ลงจากรถ"แกเดินขึ้นชั้นแปดไหวไหม" เห็นสภาพของเพื่อนแล้วต้องถามก่อนว่าคืนนี้จะไปพักที่คอนโดได้ไหมคนึงหายังคงไม่ตอบออกมาเป็นคำพูด เธอทำแค่พยักหน้าเหมือนเช่นเคย"อย่าไปเสียใจกับเรื่องพวกนี้เลย เธอเสียใจมาเยอะแล้ว""ฉันแค่อยากจะเห็นความสำนึกผิดในแววตาของแม่บ้าง..แต่ไม่มีเลย""ไม่ต้องร้องแล้วนะ" อัญญารัตน์เอื้อมไปเช็ดน้ำตาให้กับเพื่อน เพราะปล่อยให้ร้องไห้มาตลอดทางแล้ว "น้ำตาของเธอมีค่ามาก อย่าไปเสียให้กับคนที่ไม่รู้จักค่าของมันเลย""ฉันจะพยายาม" เสียงสะอื้นยังคงดังออกมาให้ได้ยิน ถึงแม้ว่าเธอจะพยายามแล้วทั้งสองใช้เวลาเก็บข้าวของอยู่ไม่นาน เพราะเธอเอาเฉพาะส่วนที่เป็นของตัวเอง สิ่งไหนที่เขาซื้อให้ เธอไม่เอามันติดมาด้วยเลยคอนโดอัญญารัตน์"เอาของไว้ในรถนี่แหละ พรุ่งนี้ค่อยคิดกันใหม่ว่าเราจะเอายังไง"ทั้งสองก้าวเดินขึ้นมา ด้วยความที่ไม่ได้ขึ้นหลายวันแล้ว พอมาถึงกลางทางก็เริ่มเหนื่อย"ไหวไหม""ไม่ไหวก็ต้องไหวแหละ จะนอนบันไดคงไม่ได้"คืนเดียวกันนั้น..ที่คฤหาสน์หลังใหญ่ติ๊ก! ชายหน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-12ยั่วรักท่านประธาน บทที่ 51
"ดีใจจังเลย ต่อไปนี้เราก็คงจะไม่ต้องปวดน่องกันแบบนี้อีกแล้ว" วันนี้ทั้งสองก็ยังคงใช้บันไดในการเดินขึ้นมาชั้นบน แต่ก็พอจะหายใจโล่งขึ้นเมื่อรู้ว่าพรุ่งนี้จะได้ใช้ลิฟต์แล้ว เพราะช่างที่กำลังซ่อมอยู่บอกว่าจะรีบจัดการให้เสร็จภายในคืนนี้"เธอไม่ต้องกลับบ้านกับฉันก็ได้นะ ยังไม่ลาออกไม่ใช่เหรอ""เธอจะทิ้งฉันไว้ที่นี่คนเดียวหรือไง""แต่ที่บ้านฉันไม่มีงานให้ทำนะ และฉันก็ไม่มีเงินเหลือแล้วด้วย""ฉันไม่เชื่อหรอกว่าไม่มีงานให้ทำ ที่ไหนก็มีงานให้ทำทั้งนั้นแหละ ถ้าเราไม่เกี่ยงงาน""ก็พอมีบ้างแต่มันเป็นงานกรรมกรน่ะสิ""เธอรู้ไหมว่ามันเป็นงานถนัดของฉันเลยนะนั่น""เธอเคยทำเหรอ""ทำไมจะไม่เคยล่ะ ตอนที่อยู่บ้านฉันต้องทำงานทุกอย่าง พอพ่อเสียแม่ก็มาป่วย""สวรรค์คงสร้างเรามาคู่กันนะ""อืมม ถ้างั้นเราแต่งงานกันเลยดีไหม"ทั้งสองหัวเราะและพูดคุยกันจนมาถึงชั้นแปด"เสียดายจังที่เราจะได้ใช้ลิฟต์แค่สองวัน""เธอจะคืนคอนโดนี้เหรอ""คงต้องได้คืนเขาไปแหละ เซฟเงินไว้ดีกว่า""คืนไปก็ดีเหมือนกันแหละ" คนึงหากวาดสายตามองไปทั่ว เพราะในนี้มันยังมีกลิ่นอายของเขาอยู่ คืนที่เขานอนร่วมเตียงกับเธอ แถมเพื่อนนอนอยู่ข้างๆ ภาพนั้นยัง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-12ยั่วรักท่านประธาน บทที่ 52
"เธอจะไปหาเขาที่ไหน" อัญญารัตน์ตามมาที่ลิฟต์แล้วรีบเข้าไปพร้อมกับคนึงหา "แต่เดี๋ยวก่อนนะ..เธอแน่ใจเหรอว่าจะใส่ชุดนี้ไปหาเขา"มันเป็นชุดที่เธอใส่อยู่ห้องแบบง่ายๆ กางเกงยีนส์ขาสั้นและเสื้อยืดซึ่งวันนี้เธอเลือกใส่แบบสายเดียว"ฉันไม่จำเป็นต้องสวยต่อหน้าเขาอีกแล้ว ใส่ยังไงก็ได้" เพียงไม่นานพวกเธอก็ได้ลงมาถึงชั้นล่าง"แล้วเขาจะอยู่ไหน""ไปหาที่คอนโดเขาก่อน"อัญญารัตน์เห็นอารมณ์ของเพื่อนตอนนี้ก็เลยไม่กล้าจะหยุดไว้ เธอก็เลยพาคนึงหาขับรถมาที่คอนโดหรู ซึ่งคอนโดนี้อัญญารัตน์เคยตามพวกเขามาครั้งหนึ่งแล้ว"เธอจะไม่ขึ้นไปกับฉันก็ได้นะ""ฉันไม่ปล่อยให้เธอขึ้นไปคนเดียวแน่"ทั้งสองเดินเข้ามาในคอนโดแบบมั่นใจในตัวเอง คนที่อาศัยอยู่ในคอนโดนี้ต่างก็มองเมื่อเดินสวนทางกัน เพราะการแต่งตัวของคนึงหาเหมือนสก๊อยมากเพียงไม่นานประตูลิฟต์ก็ถูกเปิดออกที่ชั้นบน เป็นชั้นที่เขาซื้อห้องไว้ก๊อก! ก๊อก!! แกร็ก~ สิ้นเสียงเคาะ ประตูห้องนั้นก็ถูกเปิดออกเป็นไปตามที่คนึงหาคิดไว้ว่าเขาต้องอยู่ที่นี่แน่ แต่ถึงแม้เขาจะอยู่ที่บ้านหลังนั้นเธอก็จะตามไป"เจ้านายของคุณอยู่ไหน" เดาไม่ยากว่าเธอถามใคร"ในห้อง"ได้ยินคำตอบจากต้นสนเท่านั
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-12ยั่วรักท่านประธาน บทที่ 53
"เขาทำอะไรเธอหรือเปล่า" คนึงหารีบตรงเข้าไปหาเพื่อน"เปล่าหรอก เรากลับกันเถอะ" อัญญารัตน์ไม่อยากให้เพื่อนไม่สบายใจไปด้วย ก็เลยไม่บอกเรื่องที่ถูกต้นสนจูบพร้อมรบทำได้แค่มองเธอเดินออกจากห้องไป เพราะตอนนี้เขาทำอะไรยังไม่ได้"เอาไงต่อดีครับบอส" เห็นแววตานั้นของผู้เป็นนาย ต้นสนก็ดูออกแล้ว เพราะไม่เคยเห็นเขาจะสนใจผู้หญิงคนไหน แต่สำหรับเธอคนนี้แล้วทำผิดทุกข้อตกลงที่เซ็นกันไว้"กลับ" ว่าแล้วพร้อมรบก็เดินออกมาจากห้องของคอนโด เขาต้องกลับไปนอนที่บ้าน ที่เขามาที่นี่ก็เพราะรู้ดีว่าเธอจะต้องมาหา ..ใช่แล้วเขามารอเธอนั้นเองลงมาถึงข้างล่าง ก็เห็นรถของทั้งสองวิ่งออกไปพอดี"จะไปไหนกัน" ต้นสนเห็นว่าอัญญารัตน์ไม่ได้เลี้ยวกลับทางที่จะกลับคอนโดของพวกเธอ "ตามไปดูไหมครับบอส""แล้วแต่" ในใจอยากให้ตามแทบตายได้ยินคำนี้ต้นสนถึงกับมองกระจก แล้วแอบลอบยิ้มในมาดของผู้เป็นนายขับรถตามมาเพียงไม่นานก็เห็นว่ารถของพวกเธอวิ่งเข้าไปใน.."มาที่นี่กันทำไม" คนที่ถามขึ้นก่อนก็คือพร้อมรบ และน้ำเสียงที่ถามออกไปก็ดูจะไม่พอใจเอามากๆ"ผมไม่รู้ครับ""ไม่รู้ก็ตามเข้าไปดูสิ" เพราะตอนนี้ทั้งสองเดินตรงเข้าไปด้านในของร้านแล้ว ..ใช่แล้วพว
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-12ยั่วรักท่านประธาน บทที่ 54
ทั้งสองก้าวเดินเข้ามาด้วยท่าทางที่ประหม่า ยิ่งเข้ามาถึงในห้องแล้วก็ยิ่งเริ่มหวาดกลัว เพราะในห้องนี้มืดมาก"เอาไงดี""เดี๋ยวเราไปนั่งด้วยกัน" ทั้งสองจับมือกันเดินไปแต่จะนั่งด้วยกันก็ไม่ได้ เพราะแขกผู้ชายมีอยู่สองคนนั่งโซฟาตัวยาวคนละตัว หญิงสาวทั้งสองก็เลยจำเป็นต้องได้แยกกันนั่ง แต่พวกเธอก็ไม่ได้นั่งใกล้แขกนั่งลงได้อัญญารัตน์ก็จับขวดเหล้าที่พนักงานเอาเข้ามาไว้ก่อนหน้านั้น แล้วขึ้นมารินใส่แก้วพร้อมกับเทโซดาตามด้วยน้ำแข็ง ในห้องนี้มืดมาก เธอไม่รู้ว่าผสมอะไรลงไปปริมาณเท่าไร แต่ก็ช่างเถอะดื่มๆ เข้าไปก็คงทำให้เมาเหมือนกันนั่นแหละ"เหล้าค่ะ" อัญญารัตน์ขยับแก้วเหล้าไปตรงหน้าของแขกสวนคนึงหาในเวลานี้ก็กำลังผสมเหล้าเช่นกัน"เหล้าค่ะเสี่ย" พอได้เหล้าแล้วคนึงหาก็ยื่นไปให้แขกคนที่เธอนั่งด้วยอึก! มันคือเสียงลูกค้าที่ดื่มแก้วของอัญญารัตน์ ..ส่วนลูกค้าอีกคนไม่มีเสียงอะไรถึงแม้ว่ารสชาติจะไม่แตกต่างกัน เพราะแขกคนนี้เคยกินฝีมือเธอมาแล้ว ก็เลยทำใจไว้ก่อนเวลาผ่านไป.. อัญญารัตน์และคนึงหาก็ยังทำหน้าที่ผสมเหล้าให้ในห้องนี้ถึงแม้ไม่มีเสียงคนคุยกัน แต่ก็ไม่ได้เงียบเพราะมีเสียงเพลงบรรเลงขับกล่อมไปเรื่อยๆ"อุ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-12
บทล่าสุด
ยั่วรักท่านประธาน ตอนพิเศษยั่วรักท่านประธาน
น้ำตาค่อยๆ คลอออกจากเบ้า เมื่อเห็นหน้าหลานชายคนแรก นางเป็นได้ทั้งย่าและยายของเด็กคนนี้ พ่อของเด็กก็คือลูกชายที่นางเลี้ยงมา และแม่ของเด็กก็คือลูกสาวแท้ๆ ของนางเอก"ยังเจ็บอยู่ไหมลูก""ไม่เจ็บแล้วค่ะ" คนึงหารู้ซึ้งก็วันนี้ ตอนที่อยู่ในห้องคลอด ถึงแม้ว่าจะกุมมือสามีไว้ แต่ขณะที่เจ็บมากๆ ก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงแม่ ถึงแม้แม่จะคลอดแล้วทิ้งเธอไป แต่แม่ก็คงทรมานไม่ต่างกัน ในระหว่างที่อุ้มท้องและเบ่งคลอด"คุณได้ชื่อหลานหรือยังล่ะ" วิวัฒน์ถามภรรยาเก่าที่เอาแต่เช็ดน้ำตา ทั้งสองยังพูดคุยกันตลอดมา แต่จะคุยแค่เรื่องลูกและหลาน เพราะความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยาได้ขาดสะบั้นไปแล้ว"จะให้ฉันตั้งชื่อเหรอคะ""ใช่ครับคุณแม่" คนที่ตอบก็คือพร้อมรบ "คนึงบอกว่าจะรอให้แม่เป็นคนตั้งชื่อหลานให้" ในขณะที่พูดมือหนาของสามีก็กุมมือภรรยาไว้ตลอดเวลาคณิตมองดูลูกสาวที่นอนอยู่บนเตียงแล้วส่งยิ้มให้ทั้งน้ำตา"ยายบอกว่า ชื่อคนึงหา เป็นชื่อที่แม่ตั้งไว้ให้ค่ะ" คนึงหาเอ่ยพูดกับแม่เบาๆ ..ถึงแม้ชื่อนี้มันจะดูเศร้า แต่มันก็เป็นสิ่งเดียวที่เธอรู้สึกผูกพันกับแม่มาก หญิงสาวคิดว่าแม่อาจจะตั้งคล้องจองกับชื่อของท่านที่ชื่อคณิตแต่จริงๆ แล้ว
ยั่วรักท่านประธาน บทที่ 121 ตอนจบ
สองวันผ่านไป.. ก่อนที่จะกลับคนึงหาพาแม่มาไหว้ยายกับพ่อ ที่จริงคณิตก็มาไหว้ตั้งแต่วันถัดมาที่มาถึงแล้ว และนางก็มาทุกวัน ถึงแม้จะคิดได้ก็สายไปแล้ว ชีวิตที่เหลืออยู่ คณิตได้แต่สาบานกับตัวเองไว้ว่าจะไม่ทำตัวเหมือนแต่ก่อน โชคดีเท่าไรแล้วที่นางยังมีโอกาสได้กลับตัว ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายมากไปกว่านี้"คุณพ่อกับคุณยายต้องเข้าใจแน่ค่ะ คุณแม่อย่าคิดมากนะคะ"หึ..คณิตได้แต่ขำในใจ นางอายุขนาดนี้แล้ว ยังต้องให้ลูกเป็นคนคอยสอน เกิดมานางเคยมีดีอะไรบ้าง และนางก็ไม่คิดว่าลูกสาวที่นางทิ้งไป จะเป็นคนดีและกตัญญูได้ถึงเพียงนี้ ..ขอบคุณนะคะแม่ที่เลี้ยงคนึงหามาได้ดีขนาดนี้"ไปกันค่ะแม่" ก่อนที่จะเดินออกมาคนึงหาก็ได้หันไปคุยกับยายและพ่อว่าถ้ามีโอกาสจะพาแม่มาหาพวกท่านอีกพอทุกคนเสร็จธุระก็ออกมาที่รถตู้คันหรู ซึ่งมีต้นสนทำหน้าที่เป็นคนขับ[กรุงเทพฯ] ขับรถอยู่หลายชั่วโมงก็ได้มาถึงที่วิลล่าพอมาถึงก็เห็นลูกหว้าเตรียมของรอรับแม่กับพี่สาวและพี่ชายไว้แล้ว เพราะเธอติดต่อกับคนึงหาตลอดเวลา"คิดถึงคุณแม่จังเลยค่ะ" หญิงสาวเดินเข้าไปโอบกอดแม่ไว้ คนึงหาแอบมองที่น้องกับแม่กอดกัน เพราะลูกหว้าได้รับความอบอุ่นจากแม่แบบนี้เสมอ
ยั่วรักท่านประธาน บทที่ 120
ดวงตางามหลบสายตาคมที่มองแบบมีเลศนัย "คุณจะสอนยังไง" ลูกหว้าไม่ใช่คนที่ใฝ่หาเรื่องพวกนี้ ก็เลยไม่รู้ว่าถ้าจะช่วยผู้ชายต้องทำยังไง"ใช้ปาก"ยิ่งได้ยินคำพูดแบบนี้เธอก็ยิ่งอายไปกันใหญ่ ก็รู้แหละว่าการใช้ปากคือเอาไอ้นั่นเข้ามาในปากของตัวเอง เหมือนกับที่เขาใช้ลิ้นให้เธอ "เออ""ถ้าไม่ ก็ไม่เป็นไรนะครับ" โลกันตร์ไม่คิดจะบังคับเธออยู่แล้ว เพราะมันเป็นอะไรที่บางคนอาจจะรับไม่ได้หญิงสาวพยักหน้าเล็กน้อยเพื่อเป็นการตอบว่าจะช่วยเขา ..เห็นเท่านั้นแหละ โลกันตร์รีบคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไปเพื่อทำความสะอาด เพราะทำงานมาทั้งวันชายหนุ่มใช้เวลาอาบน้ำอยู่เพียงไม่นานก็ออกมา ส่วนหญิงสาวที่นั่งอยู่ปลายเตียงถึงกับหน้าแดงก่ำ เมื่อเห็นเจ้ามังกรลำใหญ่มือแกร่งเอื้อมไปจับมือเรียวของเธอให้ขึ้นมาสัมผัสกับท่อนเอ็นอุ่น เขาใช้อุ้งมือของเธอเพื่อรูดมันขึ้นลง เพื่อให้เธอชินมือก่อน"ไม่ต้องอายผมนะ เราแต่งงานกันแล้ว" เห็นเธอหน้าแดงก็อดเอ็นดูไม่ได้ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เวลาแบบนั้น เพราะเขาเริ่มเสียวซ่านเมื่อถูกมือเรียวกำแน่นขึ้นลูกหว้าเผยอปากขึ้นเมื่อเจ้าของท่อนเอ็นขยับมันเข้ามาใกล้แบบไม่ต้องให้บอก"อ๊าา เสียวจัง" เข้าไปได้แ
ยั่วรักท่านประธาน บทที่ 119
"แต่ลูกหว้า.." เธอเป็นลูกผู้หญิงที่คิดจะฆ่าท่าน แถมไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของท่านอีก แล้วเธอจะกล้ากลับไปได้ยังไง"ลูกจะทิ้งตาแก่ไว้ที่บ้านแบบนั้นคนเดียวได้ลงคอเหรอ""คะ?" ลูกหว้าไม่สามารถที่จะกลั้นน้ำตาไว้ได้ ทำไมท่านช่างดีกับเธอนัก ทั้งที่รู้ว่าเธอไม่ใช่ลูกแท้ๆ แต่ท่านก็ยังไม่เคยทำร้ายจิตใจของเธอเลยแม้แต่นิด"กลับบ้านเรานะลูก""ค่ะ คุณพ่อ" หญิงสาวโผล่เข้าไปกอดชายสูงวัยที่เลี้ยงเธอมาตั้งแต่คลอด ลูกหว้าไม่อยากรู้เลยด้วยซ้ำว่าใครเป็นพ่อแท้ๆ ของเธอ ขอแค่มีท่านคนเดียวก็พอแล้วเย็นวันเดียวกัน.. ที่คฤหาสน์เสรีวิวัฒน์ชายหนุ่มได้แต่ยืนมองคฤหาสน์หลังใหญ่ ที่ครั้งหนึ่งแม่ของเขาเคยอยู่ที่นี่ แต่ต้องหอบลูกในท้องออกจากบ้านของสามีไป เพราะความไม่รู้จักพอ ของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อ"เข้าบ้านกันค่ะ" มือเรียวเอื้อมไปกุมมือของสามีแล้วพูดกับเขาเบาๆ และมันก็ทำให้โลกันตร์ตื่นจากภวังค์ที่กำลังคิดอยู่คนร่างหนาเดินตามหญิงสาวตัวเล็กๆ ที่จูงแขนของเขาให้เดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่"ยินดีต้อนรับกลับบ้านทั้งสองคนเลยนะลูก" คนหนึ่งลูกชายในไส้ อีกคนลูกสาวที่เลี้ยงมากับมือ ไม่รู้ว่าจะเป็นความโชคดีหรือโชคร้ายกับสิ่งที่พบ
ยั่วรักท่านประธาน บทที่ 118
คนึงหาโทรกลับไปหารัตนาเพื่อวานให้ทำความสะอาดบ้านไว้รอ เพราะเธอจะพาแม่กลับไปส่วนพร้อมรบไม่ทิ้งให้พวกเธอกลับไปเพียงลำพังแน่ เขาก็เลยให้โลกันตร์อยู่ดูงานช่วยพ่อไปก่อนส่วนลูกหว้าอยากจะไปกับแม่และพี่สาว แต่ถ้าเธอไป สามีก็จะตามไปด้วย ลูกหว้าก็เลยจำเป็นต้องได้อยู่ที่นี่ไปก่อน แล้วค่อยตามไปอีกทีเมื่องานบริษัทเบาลงแล้วต้นสนทำหน้าที่ขับรถตู้คันที่เคยเป็นของคณิตมาก่อน เพราะถ้าเดินทางด้วยรถส่วนตัวก็จะสะดวกหน่อยขับรถอยู่หลายชั่วโมง ก็กลับมาถึงที่หมู่บ้านในช่วงเย็นหลายคนในหมู่บ้านที่ได้ยินข่าวว่าคณิตจะกลับมาต่างก็มารอรับ และทุกคนก็พูดแบบยินดีที่เห็นคณิตกลับมาบ้านเกิด"แม่นอนห้องนี้ได้ไหมคะ"คณิตมองดูบรรยากาศเก่าๆ บ้านหลังเก่า ห้องเก่าที่นางเคยนอนกับสามีพ่อของคนึงหา นางถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่"ไม่เป็นไรนะคะแม่ คนเราไม่จำเป็นต้องดีเสมอไป แต่ขอให้คิดได้ก็พอแล้ว" คนึงหาไม่รู้จะปลอบใจแม่ยังไง กลัวว่าอาการเดิมของแม่จะกลับมา"นอนได้สิจ๊ะ แต่ก่อนแม่ก็เคยนอนที่นี่แหละ"ในระหว่างที่ทั้งสองคุยกันอยู่ในห้อง ด้านนอกก็กำลังคุยเช่นกัน..."ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะพี่ต้น" จะไม่ให้ทักก็คงไม่ได้ แต่รัตนาก็รู้แล
ยั่วรักท่านประธาน บทที่ 117
"คุณแม่คะ" ลูกหว้าหันมองตามสายตาของโลกันตร์ไป ก็เห็นว่าเขากำลังมองแม่ของเธออยู่"ผมไปนะ" คำพูดนี้โลกันตร์พูดกับภรรยาก่อนที่จะหันหลังให้ ทำไมเขาถึงทำไม่ได้ เขาเองไม่ใช่เหรอที่เป็นคนพูดว่ามันคงเป็นเวรกรรมที่พวกท่านทำร่วมกันมา พอคิดได้แค่นั้น ชายหนุ่มร่างสูงก็ค่อยๆ หันกลับมาอีกครั้ง และสายตานั้นก็หันมองเห็นเธอกำลังเช็ดน้ำตาอยู่พอดี"คุณร้องไห้ทำไม"ลูกหว้าไม่ได้ขอร้องให้เขาหยุด เพราะคงไม่กล้าไปขอร้องเขาอภัยให้แม่ของเธอได้ ท่านทำกับครอบครัวของเขาไว้มากมายเหลือเกินชายหนุ่มรีบเดินกลับมาหาภรรยา มือหนาเอื้อมไปโอบเธอเข้ามาแนบอกตัวเองไว้"ไม่ร้องนะครับ"ที่ลูกหว้าร้องไห้เพราะไม่คิดว่าเขาจะหันกลับมา แต่พอเห็นเขาเดินกลับมาปลอบ มันยิ่งทำให้เธอเชื่อว่าผู้ชายคนนี้แคร์เธอมาก"แม่ขอคุยกับคุณโลกันตร์หน่อยได้ไหม""เอาไว้คุยวันหลังแล้วกันครับ" โลกันตร์พูดโดยที่ไม่หันไปมองนางเลยด้วยซ้ำ"แม่จะรอนะ""ไปพักดีกว่า" โลกันตร์มองต่ำลงมาพูดกับคนที่เขากำลังกอดอยู่ โดยที่ไม่สนใจประโยคนั้นของแม่เธอเลย"ไหนคุณบอกว่าจะกลับไปบริษัทไงคะ""ไม่กลับไปแล้ว" เรื่องงานเขาไม่ได้เป็นห่วงเลย สิ่งที่เป็นห่วงก็คือเธอกับลูกลูกหว้
ยั่วรักท่านประธาน บทที่ 116
คนึงหาลุกขึ้นแล้วรีบเดินเข้าไปดูแม่ เพราะเธอได้ยินเสียงที่ท่านหัวเราะ"แม่คะ" แต่พอเดินอ้อมไปก็เห็นว่าท่านหลับตาอยู่ หรือว่าท่านจะฝัน ..ถ้าไม่ฝัน ท่านขำที่เธอหยอกเย้ากับสามีงั้นเหรอ..แต่ก็ไม่น่าจะใช่ คนึงหาก็เลยจับผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวให้ แล้วมองหน้าท่านอยู่แบบนั้นครู่หนึ่ง ถึงเดินกลับไปหาสามีที่กำลังนั่งมองมาเช่นกัน"ฉันยังไม่ได้ถามคุณเลย ว่าคุณแม่ชอบทานอะไร" ที่คนึงหาถามสามีก็เพราะว่าเธอจะได้หาอาหารได้ถูกปากของท่าน"ท่านชอบกินอาหารที่รสไม่จัด" ในขณะที่พูดมือหนาได้ลูบไล้ผมสลวยของภรรยาเบาๆ ไปด้วย แล้วพร้อมรบก็บรรยายให้ฟังไปเรื่อยๆ ในใจของเขาก็อดไม่ได้ที่จะสงสารเธอ แต่ถือว่าเป็นความโชคดีของเขาอย่างหนึ่ง ถ้าเธอไม่พบชะตากรรมแบบนี้ เขาและเธอคงจะไม่ได้เจอกัน"ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวก็ดีใจไม่ต่างกันที่มาเจอเขา ถึงแม้การเจอกันจะไม่เหมือนคนทั่วไป เพราะเธอใช้ความสวยยั่วยวนจนได้ทั้งตัวและหัวใจของเขามาครอง"คุณไม่ต้องขอบคุณผมหรอก มีอะไรก็ถามผมมาได้เลย" ถึงแม้เขาจะเป็นลูกเลี้ยง แต่พร้อมรบก็รู้จักดีว่านางชอบหรือไม่ชอบอะไร เพราะเขากลัวว่านางจะไม่รัก ก็เลยต้องได้สังเกตเอาน้ำตาค่อยๆ ไหลลงเป็นสายจนเปรอะเปื้
ยั่วรักท่านประธาน บทที่ 115
"ไม่ได้!" พร้อมรบยืนกรานปฏิเสธสิ่งที่คนึงหาขอมาโดยไม่ต้องใช้เวลาคิดแม้แต่นิด"ฉันขอพาแม่ไปนะ""ถ้าคุณไป ผมก็จะไปด้วย""แล้วบริษัท รวมทั้งคนที่นี่ล่ะ พวกเขายังต้องการคุณอยู่""คุณไม่ต้องการผมแล้วงั้นเหรอ""ฉันอยากใช้เวลา อยู่กับท่าน" คนึงหาหมายถึงอยากใช้เวลาอยู่กับแม่ให้มากกว่านี้ ไม่ว่าแม่จะเคยทำยังไงกับเธอมาก่อน ยังไงเธอก็ยังเห็นนางเป็นแม่แต่ยังไงพร้อมรบก็ไม่ยอมปล่อยให้เธอกลับไปอยู่ที่บ้านกับแม่ ถึงแม้ว่าเธอจะให้เหตุผลอะไรมาก็ตามโลกันตร์&ลูกหว้าชายหนุ่มนั่งกุมมือของคนรักที่นอนหลับใหลไม่ได้สติอยู่บนเตียงผู้ป่วย ดวงตาคมมองสายน้ำเกลือที่ถูกส่งผ่านเข้าไปในร่างกายของเธอ"ผมขอโทษ ทำไมผมถึงเป็นคนที่เห็นแก่ตัวแบบนี้" โลกันตร์หวนคิดถึงคำที่แม่เคยสอน "แม่ครับ ผมเกือบเผลอทำร้ายลูกกับเมียของผมแล้ว" ทันใดนั้นด้านหลังของเขาก็เกิดลมพัดวูบหนึ่ง จนชายหนุ่มต้องหันกลับไปมอง ..จะว่าลมจากเครื่องปรับอากาศก็คงไม่ใช่"แม่ใช่ไหมครับ แม่ใช่ไหม แม่กลับมาอยู่กับผมได้ไหม" ชายหนุ่มเอ่ยพูดขึ้น เพราะตอนนี้เมียของเขากำลังท้องอยู่ เผื่อว่าจะเป็นการเปิดทางให้แม่ได้กลับมาอยู่กับเขาอีกครั้ง ที่จริงโลกันตร์ไม่เชื่อเรื
ยั่วรักท่านประธาน บทที่ 114
"อื้ออ พอก่อนค่ะ เดี๋ยวพี่พร้อมก็เข้ามาแล้ว""จะพอได้ยังไง คุณก็พูดเป็นเล่นไป" เซ็งเป็ดเซ็งไก่มันเป็นแบบนี้นี่เอง โลกันตร์เพิ่งรู้ซึ้งในคำนี้ แต่เขาก็ไม่คิดที่จะหยุดหรอกถ้าไม่ถึงฝั่งฝันก่อน"อ๊อยย.. คุณโลกันตร์คะ""ขอเสร็จก่อนไม่ได้หรือครับ""เร็วๆ นะ" เมื่อเห็นแววตานั้นเธอก็รู้สึกเห็นใจขึ้นมา ก็เลยปล่อยให้เขาทำต่อแล้วโลกันตร์จะไปรออะไร "ซี๊ดด อ่าา" เพราะตอนนี้เขาต้องรีบทำเวลา"อือ อ่ะ อ่ะ" ลูกหว้าเริ่มหายใจรวยรินร่างกายสั่นสะท้านไปด้วยแรงกระแทก เมื่อท่อนเอ็นลำยาวขยับเร็วขึ้น"ใกล้แล้วคุณทนอีกนิดนะครับ" ในขณะที่พูดมือหนาก็ได้บีบเคล้นหน้าอกอวบอิ่ม เพื่อกระตุ้นอารมณ์ของเธอไปด้วยปล่อยมือจากหน้าอกโลกันตร์ก็จับขาเรียวขึ้นมาพาดไหล่ แล้วโน้มลำตัวลงไปเพื่อที่จะให้ท่อนเอ็นเข้าไปได้ลึกกว่านี้ "ซี๊ดดด..เสียวจัง""โอ๊ย"ชายหนุ่มร่างหนาทนความเสียวของตัวเองไม่ไหวก็เลยเผลอกระแทกแรง แต่เขาคิดว่าเธอคงจะใกล้ ยิ่งเธอร้องโอดโอยเขาก็ยิ่งเร่งความเร็ว"เจ็บ" หญิงสาวพยายามกัดฟันไว้แล้วแต่ก็ทนความเจ็บไม่ไหว ตอนนี้มันตึงหน่วงไปถึงมดลูก"เจ็บเหรอ" ท่อนเอ็นอุ่นที่ฝังอยู่ในร่างกายของอีกฝ่ายค่อยๆ ถอดออกมา"โอ๊ยย
