LOGINShare
บทที่ 33
Last Updated:
2025-04-09 11:35:24“ผมให้เขาจัดมาเมื่อชั่วโมงก่อน เชฟดอนด่าผมฝากมากับป้ามิ่งซะยกใหญ่ เพราะหาวัตถุดิบไม่ทัน ที่เห็นทั้งหมดนี้มาจากของที่เขาตุนไว้สอนเชฟในภัตตาคารนายใหญ่ พรุ่งนี้เห็นว่าต้องรีบตื่นไปหาของสดมาเก็บทดแทนให้ทันใช้ช่วงบ่าย”
รัชภาคย์เล่าอารมณ์ดี เขาดูพูดมากผิดปกติ หรือเป็นอย่างนี้มาตั้งนานแล้วก็ไม่รู้...แต่พราวพิชชาไม่เห็นจะอยากรู้ด้วยเลยชายหนุ่มตักอาหารใส่จานหล่อน แล้วจ้องมองจริงจัง ดวงตาคู่คมดูอ่อนโยน ไร้แววล้อเลียน ยั่วเย้า หรือแม้กระทั่งโลมเลีย“ผมอยากให้คุณทำตัวสบายๆ เราจะคุยกันทุกเรื่อง”พราวพิชชาเงยหน้าสบตาเขาอย่างไม่หลบ ค้นหาความจริงในคำพูดนั้น“จะบอกความลับให้” รัชภาคย์ขยับตัวเหมือนกำลังไล่ความอึดอัด หลุบดวงตาคมลงต่ำ รอยยิ้มเก้อเขินจุดบนใบหน้าบางๆ พราวพิชชาได้แต่จ้องมองอย่างแปลกตา “ผม...ไม่คุ้นกับการดูแลผู้หญิงหรอก แต่สำหรับคุณ ผมตั้งใจทำให้ดีที่สุด เริ่มตั้งแต่วันนี้และเวลานี้ คุณยังไม่ต้องบอกให้ผมใจแป้วว่ายอมรับกันแค่ไหน แค่นิ่งๆ ไว้ แล้วรับรู้ด้วยหัวใจของคุณก็พอ ส่วนเรื่องเก่าระหว่างครอบ
Related chapters
มายาสีฝุ่น บทที่ 34
หญิงสาวเข้าห้องน้ำ ไม่อยากอ้อยอิ่งนาน เพราะไม่อยากเห็นเนื้อตัวตัวเองที่ยังปรากฏรอยจ้ำอยู่ โดยเฉพาะทรวงอกที่เคยขาวเนียน ตอนนี้มีแต่รอยสัมผัสของเขาทั่วไปหมดความวาบหวามเกิดขึ้นในช่องท้องโดยพลัน ยอดอกแข็งชูชันแค่นึกถึง พราวพิชชาหน้าร้อนผ่าว นึกละอายใจที่เกิดความรู้สึกนี้ ยิ่งเมื่อภาพเนื้อกายหนาหนั่นทาบทับลงมา สัมผัสบดเบียดแทบเป็นเนื้อเดียวกันตลอดช่วงการโรมรัน หญิงสาวก็อยากจะตายเสียให้ได้ทำไมภาพและความรู้สึกจึงยังตรึงอยู่ในหัวของเธอนะ...และยิ่งน่ากลัวคือเธออยากเกลียดเขาใจแทบขาด แต่มันกลับไม่มีเลยหญิงสาวรีบออกจากห้องน้ำ เปิดตู้เสื้อผ้า หาเครื่องแต่งกายที่ปิดบังเนื้อกายได้มากที่สุด จนได้เสื้อแขนยาวกับกางเกงขายาวผ้ายืดมาวางบนเตียง เอียงคอมองก็เห็นว่ามันคงตลก เพราะอากาศช่วงสองวันมานี้ไม่ได้หนาวเย็นสักนิด ติดจะร้อนเสียด้วยซ้ำ...แต่ช่างเถอะ ดีกว่าจะให้หลักฐานบนร่างกายโชว์หราให้คนอื่นเห็นรัชภาคย์นั่งทำงานในสำนักงานใกล้ขุมเหมือง หลังจากที่ออกไปตรวจงานตั้งแต่เช้ามืด ก่อนคนงานจะเข้ามา ยอมรับว่าวันนี้สมาธิที่จะจดจ่อกับงานคอยจะปลิวหายอยู่ตลอด สมองของเขามีแต่ภาพเจ้าเนื้อนวลผ
Last Updated : 2025-04-10มายาสีฝุ่น บทที่ 35
ทั้งวันที่พราวพิชชาได้อยู่กับตัวเอง และผักบุ้งที่คอยแต่จะถามว่าเธอต้องการอะไรอีกหรือเปล่า บางเวลาที่คิดว่าเธอไม่เห็นก็คอยลอบมอง แต่พอหันไปสบตาก็หลบวูบเป็นอย่างนี้อยู่หลายรอบ...จนต้องกวักมือเรียกมาสอบถามใกล้ๆ เจ้าตัวดูตื่นๆ เหมือนคนถูกจับได้ว่าทำบางอย่างผิดมา“มีอะไรจะบอกฉันไหม”“มะ...ไม่มีนี่คะ”เด็กสาวยกมือโบกว่อน สีหน้าสีตาตกใจ พอพราวพิชชามองนิ่ง เจ้าตัวก็ยิ้มแหย แล้วทำท่าจะหลบฉากไปดื้อๆ …แต่พราวพิชชาก็เรียกไว้อีกรอบ“บอกหน่อยสิว่าทำไมวันนี้ผักบุ้งต้องคอยแอบดูฉัน”ถามไปแล้ว พราวพิชชาก็นึกกลัวตามประสาวัวสันหลังหวะว่าคนในบ้านจะรู้ระแคะระคายความสัมพันธ์ของเธอกับเจ้านายของพวกเขาหรือเปล่า ไม่ว่าอย่างไรเธอก็เป็นผู้หญิง ตกบันไดพลอยโจนมาค้างที่นี่ไม่กี่วันก็เกิดเรื่องไม่ดีขึ้น รายละเอียดระหว่างสองคนจะเป็นอย่างไรก็แล้วแต่ หากเธอก็เป็นผู้หญิง ย่อมถูกมองให้เสียหายมากกว่าเขาซึ่งเป็นผู้ชายอยู่แล้วแต่ด้วยนิสัยที่ไม่ชอบให้มีอะไรค้างคาใจนานๆ หญิงสาวจึงเลือกที่จะถามให้รู้กระจ่าง...ดีกว่ามานั่งระแวงและคิดไปเองคนเด
Last Updated : 2025-04-11มายาสีฝุ่น บทที่ 36
รัชภาคย์ไม่อยู่ให้เห็นหน้ามาถึงสี่วัน แรกๆ พราวพิชชาก็พอใจอยู่ แต่พอพ้นวันที่สองและสามก็เริ่มนั่งไม่ติด ในใจสงสัยไปหมดเขาตั้งใจหลบหน้าหรือมีธุระติดพันจริงๆ เพราะจำได้ว่าเด็กรับใช้เคยเล่าว่าปกติเขาก็ออกไปทำงานทุกวัน ไม่มีวันหยุดให้ตัวเองอยู่แล้ว แต่ช่วงแรกก็พบหน้าอยู่ทุกวัน ตอนเช้าในมื้ออาหาร และเวลาเขากลับบ้านช่วงค่ำแต่หลายวันมานี้รัชภาคย์ออกไปตั้งแต่เช้ามืด กว่าจะกลับมาก็หลังเที่ยงคืน เขามีความจำเป็นอะไร หรือว่างานมีปัญหาหญิงสาวปิดสมุดบันทึกลง ชั่งใจว่าจะนำขึ้นไปเก็บในห้องพักหรือว่าวางไว้บนโต๊ะตรงนี้ก่อนดี ข้างในสมุดบันทึกเล่มนี้เธอใช้จดงานเป็นหลัก มันจึงไม่ได้มีความลับอะไร นอกจากวันนี้ที่เพิ่งเขียนบางเรื่องลงไป...และเป็นเรื่องที่ไม่ควรมีใครเห็นพราวพิชชาได้ข้อสรุปสำหรับแผนการที่คิดมาตลอดทั้งวัน เธอมีบางเรื่องต้องทำ เริ่มจากการติดต่อกับใครคนหนึ่ง เธออยากใช้วิธีการพูดคุยต่อหน้ามากกว่าผ่านทางโทรศัพท์มือถือ เพราะมันน่าจะเข้าใจ และได้ผลกันมากกว่าแต่ปัญหาว่าเธอจะไปที่นั่นได้อย่างไร...พราวพิชชานั่งตัดสินใจอยู่ว่าระหว่างรอคุยกับรัชภาคย์กับการ
Last Updated : 2025-04-12มายาสีฝุ่น บทที่ 37
“ใช่ และคำตอบคือผมติดขัดมาก” รัชภาคย์กัดฟันกรอดด้วยกำลังระงับความหงุดหงิดเต็มที่ “คุณอยู่บ้านนี้ มีอะไรทำไมไม่บอกผม ไปบอกลูกน้องผมทำไม ตั้งใจจะปิดผมใช่ไหม แล้วมีความจำเป็นอะไรถึงอยากพบนายนั่น”พราวพิชชายืนกอดอกมองนิ่ง เขาเป็นบ้าไปแล้วจริงๆ ถึงจำไม่ได้ว่าเธอไม่ได้พบหน้าเขามาตั้งกี่วันแล้ว และดูอารมณ์ตอนนี้สิ สงสัยจริงๆ ว่าธนัทรายงานไปว่าอย่างไร เขาถึงได้บ้าดีเดือดกลับมาหาเรื่องเธอ...อย่าให้รู้นะว่าไปแปลงคำพูดเราเป็นอื่น ไม่อย่างนั้นแม่จะเล่นงานทั้งเจ้านายลูกน้องทีเดียว“ธุระจำเป็นของฉันมันไม่เกี่ยวกับคุณ ฉันรู้ว่าพูดอย่างนี้มันไม่น่าฟัง แต่มันไม่เกี่ยวจริงๆ และสิ่งที่ฉันทำอยู่ มันก็เพื่อผลประโยชน์ของพวกคุณ ฉันกำลังพยายามแก้ปัญหาของฉัน ไม่ได้ไปทำเรื่องน่าอายอย่างที่คุณคิดไปเอง”พราวพิชชาก็คิดอีกนั่นแหละว่าแม้หล่อนจะทำ ‘เรื่องน่าอาย’ หรือถ้าคิดอีกทางก็เป็น ‘เรื่องส่วนตัว’ กับใครอื่น รัชภาคย์ก็ไม่สิทธิ์ห้าม แต่ไม่ได้พูดออกมาเพราะมันไร้สาระเกินกว่าจะมายั่วโมโหใส่กัน อีกอย่างหล่อนก็ไม่เคยมีความคิดสักเศษเสี้ยว
Last Updated : 2025-04-13มายาสีฝุ่น บทที่ 38
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ฉันเกลียดคุณจริงๆ เลย”“...แต่ผมรักคุณใจแทบขาด”เขาสวนมา น้ำเสียงมีร่องรอยเดิม แต่ทำให้หัวใจของพราวพิชชากระตุกหล่อนไม่กล้าสบตาเขาแล้วละ จึงแสร้งเบือนหนีไปทางอื่นแต่พราวพิชชาคงพลาด รัชภาคย์กำลังรอคอย แม้น้ำเสียงจะดูเย้าหยอก และรื่นเริง...คงเพราะความสุขที่ผุดแทรกกลางความหงุดหงิด ดวงตาคมดูจริงจัง แค่หล่อนต่อปากต่อคำเปิดทางให้เขาได้พูดความในใจสักนิด เขาจะไม่พลาดโอกาสเลยแต่หญิงสาวยังคงเงียบ เบือนหน้ามองทางอื่น ทั้งที่ยังนั่งอยู่กลางเตียงเขารัชภาคย์ทอดมองร่างงามกลมกลึงที่เข้ามาตรึงหัวใจเขาตาปรอย ตลอดสี่วันเขาคอยหลบหน้าเพราะรู้ว่าร่างกายเธอยังคงบอบช้ำจากการร่วมรักอย่างร้อนแรง เขาคอยแต่คิดถึงเธออยู่ทุกลมหายใจ...วันนี้พราวพิชชาอยู่ในชุดเสื้อยืดเนื้อบางพอดีตัวที่เห็นใส่บ่อยๆ กับกางเกงขาสั้น เธอจะรู้ไหมว่าเครื่องแต่งกายง่ายๆ แค่นี้ แต่กลับเย้ายวนหัวใจเขาเป็นที่สุด“รอผมสักสิบนาทีได้ไหม”หญิงสาวถึงหันมาหา แววตามีคำถาม“จะอาบน้ำ เหม็นตัวเองจะแย่”“เรื่องอะไรจ
Last Updated : 2025-04-14มายาสีฝุ่น บทที่ 39
เขาย้อนด้วยท่าทีเอาเรื่อง ท่าทางขัดอกขัดใจ พราวพิชชามองอย่างค้นหา...เห็นแต่แววรั้น อยากเอาชนะของเขาเท่านั้น“เราไม่ได้เป็นอะไรกัน”เสียงเธอไม่มั่นคงละคราวนี้ เพราะรู้แก่ใจว่าอะไรเป็นอะไร แม้ความสัมพันธ์ที่ไม่อาจระบุชัดยังทำให้เธอประดักประเดิดอยู่ แต่ยามที่เขามาชิดใกล้ก็ทำให้หวั่นไหวทุกที หญิงสาวรู้ว่าข้างในของเธอเปลี่ยนไป...เปลี่ยนจนไม่ใช่พราวพิชชาคนเดิมอีกแล้วหากด้วยอารมณ์ไม่พอใจมีเป็นทุนของรัชภาคย์ น้ำเสียงและท่าทีของหญิงสาวที่เผลอแสดงออกมาทำให้เขามองข้ามจนหมดสิ้น ชายหนุ่มคำรามเสียงต่ำ โต้กลับเธอ“สงสัยต้องทวนความจำ ห่างกันแค่ไม่กี่วัน ดันลืม”เสียงห้าวนั้นทำให้พราวพิชชาขนลุกซู่ทั่วกาย รู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ ขยับตัวจะเดินออกห่าง แต่มือหนาคว้าเอาไว้ก่อน เธอยืนตัวแข็งเกร็ง มองเขาด้วยดวงตากลมโต นิ่งงันอย่างไม่อาจขยับรัชภาคย์สัมผัสปฏิกิริยาที่เปลี่ยนไปของเธอ ก้มมองใกล้ดวงหน้านวลที่อยู่แค่ระดับอกเขา“เป็นอะไร...กลัวผมหรือคุณแหวว”แม้ความตั้งใจแต่แรกว่าอยากทำอะไรเป็นการสั่งสอน เพราะไม่อยากให้หล่อนปั่นหัวเขาเล
Last Updated : 2025-04-15มายาสีฝุ่น บทที่ 40
“มา จะพาเข้าห้องน้ำ คิดอะไรอยู่ หน้าแดงเชียว”พราวพิชชาอ้าปากหวอกับแรงกระเซ้า อยากจะเถียงนัก หากก็ได้แต่อึกอักด้วยจนคำพูดรัชภาคย์หัวเราะในลำคอ หญิงสาวแทบม้วนตัวหนีด้วยความอาย เขาคงรู้ทันความคิดเมื่อครู่ ก็เธอเผลอจมกับมันจนไม่ทันได้ระวังตัวเองชายหนุ่มเดินมาดึงผ้าห่มที่หญิงสาวใช้ห่อกาย พริบตาเดียวไม่ทันที่เธอจะคว้ากลับ เขาก็โยนไปทางปลายเตียง ช้อนร่างเปลือยขาวโพลนสู่อ้อมแขนแล้วก้าวยาวๆ ไปยังห้องน้ำอายแสนอาย...พราวพิชชาได้แต่หลับตาปี๋ สองมือปิดบนล่างพัลวัน ไม่อยากให้เรือนกายกลายเป็นอาหารตาของเขา...แม้เขาจะเห็นมาทุกซอกทุกมุมแล้วก็ตามเถอะชายหนุ่มปล่อยเธอยืนบนพื้นห้องน้ำ พราวพิชชารู้สึกขาอ่อนยวบ เธอคงทรุดกองกับพื้นถ้าไม่มีมือแข็งแรงโอบไว้ทันท่วงที“ท่าจะไม่ไหวแล้วมั้งคุณ ผมต้องให้คุณออกกำลังกายบ้างแล้ว นิดๆ หน่อยๆ ก็จะเป็นลม เดี๋ยวก็ขาอ่อนจะทรุดอยู่เรื่อย”เขาเย้า พราวพิชชาไม่ทันรู้ว่าเขาทำอะไรอยู่ แล้วต้องห่อกายหนี ซุกกับอกเขาอย่างอัตโนมัติ เมื่อสายน้ำอุ่นจัดพร่างพรมลงบนกาย“คุณทำอะไร”“
Last Updated : 2025-04-15มายาสีฝุ่น บทที่ 41
สองมือน้อยที่โอบกอดไล้แผ่นหลังเขาอยู่กดจิกอย่างประท้วง บางอย่างบิดมวนอยู่ในช่องท้อง มันอัดแน่น หมุนวนเหมือนยังหาทางออกไม่ได้พราวพิชชาขยับตามสัญชาตญาณ สองแขนเสลาโอบกอดร่างหนาใหญ่ไว้แน่น เมื่อรู้ว่าจะเป็นหนทางที่จะพาเธอไปพบความสุขซ่านที่ค้นหาอยู่ลีลาเคลื่อนไหวของหญิงสาวพลิ้วไหว รัชภาคย์ปล่อยตัวเองตาม รับจังหวะกับกายเธอ ขยับสะโพกเพรียวแกร่งเข้ากับเธอ กดคลึงแก่นกายใหญ่ให้หมุนวนในกายสาว จนพราวพิชชายิ่งครวญสั่น เคลื่อนขยับกายบางหาเขาเป็นจังหวะที่แรงขึ้น“คุณเล็ก อือ...อ๊ะ คุณเล็ก”หล่อนครางในลำคอสลับสะอื้นไห้ ดวงตาหวานแหงนมองเขาอย่างวอนขอ รัชภาคย์หมดความอดกลั้น กดตรึงกายใหญ่ปักแน่น กัดฟันกรอดขณะเคลื่อนออกจนเกือบสุดความยาว หญิงสาวผวาตามแต่เพื่อจะพบว่าเขากระแทกกลับอย่างหนักหน่วงสวนเข้าหาอย่างไม่ออมแรงเอวกลมกลึงถูกท่อนแขนแข็งแกร่งดังปลอกเหล็กกอดล็อกไว้แน่น ความอ่อนนุ่มกลางกายถูกความใหญ่โตรุกรานอย่างไม่ปรานี คอยแต่จะกระแทกกระทั้นด้วยจังหวะดุดันและรุนแรงพราวพิชชาไม่เหลือสติควบคุมตัวเอง กายสาวสั่นไหว สะบัดใบหน้าจนเรือนผมยาวสยายเคลื่อนตาม ตอบรั
Last Updated : 2025-04-16
Latest chapter
มายาสีฝุ่น บทที่ 51
“ผมอยากรู้มากกว่านี้”“คุณแหววสามารถย้ายมาทำงานที่เชียงราชโดยเป็นตัวแทนของบริษัทที่เธอสังกัดอยู่ ถ้าผมทำเรื่องขอตัวไป เพราะเราต้องมีฝ่ายบริการดูแลเรื่องซอฟต์แวร์ในบางโมดูลจากทางนั้นอยู่แล้ว และคุณแหววก็คุ้นเคยกับทีมงานเราดีเพราะเคยร่วมงานกัน”“แต่เท่าที่ผมรู้คุณแหววเป็นเลขา...งานพวกนี้เกี่ยวอะไรกับเธอ”“คุณแหววเป็นโปรแกรมเมอร์มือฉกาจ เธอเทกคอร์สเลขานุการเพิ่ม และเริ่มงานจริงจังในตำแหน่งเลขาของผู้บริหารในบริษัทซอฟต์แวร์ใหญ่ของเพิร์ท...คุณคงรู้แล้วว่าเธอเคยสมัครงานกับบริษัทผม เราอยากได้เธอมาร่วมงาน แต่จังหวะเวลาไม่ให้ ตอนนั้นเราขยายงานในออสเตรเลียอยู่ ถ้าได้คนที่คุ้นเคยและคล่องตัวในการประสานงานทั้งภาครัฐและเอกชนในพื้นที่ก็จะดี ซึ่งคนที่ได้คะแนนเหนือกว่าเธอเป็นคนพื้นเพของเมืองนั้น”“ผมเข้าใจ...เธอก็เข้าใจดีด้วย”“ครับ คุณแหววเป็นคนทำงานมืออาชีพ เธอเข้าใจเรื่องพวกนี้ไม่ยาก ผมชื่นชมเธอ”“ถ้าคุณเห็นว่าคุณสมบัติของเธอเหมาะสมกับงานที่ว่า คุณพร้อมที่จะทำเรื่องไปยังต้นสังกัดเธอไหม
มายาสีฝุ่น บทที่ 50
คำถามจากด้านหลังทำให้พราวพิชชาสะดุ้งด้วยไม่ทันรู้ตัว หันขวับมองเขา อื้ออึงในคำถาม ทบทวนซ้ำอีกรอบก็ไม่รู้ว่าคำถามครอบคลุมแค่ไหน“น่าอยู่สิคะ ไม่อย่างนั้นจะมีคนมากมายเข้ามาปักหลักที่นี่หรือ...คุณไรวินทร์ก็จะย้ายออฟฟิศจากเพิร์ทมาที่นี่เหมือนกัน”พราวพิชชาคิดดีแล้วว่าจะขอยืมชื่อของผู้ชายที่รู้จักกันไม่นานนัก หากชอบพออัธยาศัยของเขามากระตุ้นคนตรงหน้ารัชภาคย์มองหญิงสาวนิ่ง แววตาไม่เปลี่ยนไป เขาพยักหน้าเหมือนรับรู้...แค่นั้น ทำให้พราวพิชชาใจแป้วได้อีก แต่เมื่อคิดจะรุก ก็ควรเดินหน้าต่อ เพราะคนอย่างพราวพิชชาไม่ชอบทำอะไรค้างๆ คาๆ“คุณเล็กถาม...”“แล้วคุณล่ะอยู่ได้ไหม ถ้าผมขอให้คุณอยู่เชียงราช คุณจะรับข้อเสนอของผมไหม”หัวใจสาวเต้นโครมคราม ริมฝีปากบางสั่นระริกกับคำถามที่สวนมาก่อนเธอจะพูดจบ...คำถามนี้ไม่ใช่หรือที่เธอรอคอย“แล้วจะให้แหววอยู่เพื่ออะไรคะ แหววมีชีวิตและมีงานที่เพิร์ท แถมพ่อกับแม่ก็ย้ายไปอยู่ด้วย พวกท่านตั้งใจจะใช้ชีวิตในบั้นปลายที่นั่น”“ผมคิดว่าพ่อแม่คุณย้ายไปใช้ชีวิตบั้นปลายกับคุณต่างหาก
มายาสีฝุ่น บทที่ 49
“ทำไมทำหน้าไม่ค่อยดี ผมไม่รู้จะปลื้มดีหรือเปล่า คุณตอบรับรักด้วยสีหน้าแบบนี้” บอกว่าไม่รู้ตัวเองควรรู้สึกอย่างไร แต่สีหน้าและแววตาบ่งบอกว่าชอบอกชอบใจจนเกินร้อยแล้วและอีกคนก็รำพึงตอบลอยๆ เหมือนตกอยู่ในห้วงความคิด“แหววเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองขี้หึง”“เพิ่งรู้สึก…”“แหววไม่เคยคบใคร...บางทีอาจทำตัวไม่ถูก”“กังวลอยู่หรือเปล่า อยู่กับผม คุณสบายใจได้ ผมไม่ใช่มนุษย์สมบูรณ์แบบ ถ้าคุณคิดว่ามีอะไรแย่ๆ ในตัว ปล่อยออกมาเลย ผมรับรองว่ามันไม่มากกว่าที่ผมเป็นอยู่ อย่างเช่นขี้หึง ขอบอกว่าผมเป็นมากกว่าคุณ...ไม่อย่างนั้นคุณคงไม่มาอยู่ในบ้านผมได้หรอก”รัชภาคย์ยิ้มเจ้าเล่ห์ พราวพิชชาเอียงคอมอง แต่เลือกที่จะไม่ถามในเวลานี้ กลับทบทวนถึงความรู้สึกตัวเอง“แปลกดีนะ เมื่อปลายปีก่อน มนุษย์คนสุดท้ายที่ฉันจะอยากอยู่ใกล้และอยากเห็นหน้า...ก็คือคุณ แต่พอวันนี้กลับเป็นคุณที่ฉันหวง ไม่อยากให้ไปอยู่ใกล้ใคร”“ญาณิน...คุณติดใจอะไรญาณิน” รัชภาคย์หรี่ตาถาม เมื่อจับจุดในถ้อยคำของเธอได้
มายาสีฝุ่น บทที่ 48
ผู้หญิงสาวผิวขาวร่างโปร่งบางที่พราวพิชชาตามมาห่างๆ เดินช้าลง หล่อนรอจนผู้ชายสองคนผละแยกไปคนละทางรัชภาคย์เดินมาสู่ทิศทางสำนักงาน...เคบินที่ใช้เป็นห้องทำงานส่วนตัว โดยอ้อมไปทางด้านหน้า ทางเดียวกับที่ธนัทเพิ่งใช้นำเธอมา...ส่วนผู้หญิงคนนั้นกลับเดินสวน ผ่านหน้าสโมสรเลยไปพราวพิชชาซอยเท้าตามอย่างอยากรู้สุดฤทธิ์ กระทั่งเห็นภาพเบื้องหน้าเต็มๆ ถึงกับอ้าปากค้าง ตาโตเบิกกว้างผู้หญิงสวยเด่นตรงไปหาแขกหนุ่มคนนั้น...หล่อนไม่ได้มีเป้าหมายอยู่ที่รัชภาคย์!โล่งใจมากอยู่หรอก ไม่ปฏิเสธว่ายินดีจนเหมือนท้องฟ้าพลันสว่างโล่งจากที่เห็นแต่ความอึมครึมเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนสองคนนั้นรู้จักกัน...แต่ในแง่ไหนพราวพิชชาก็ไม่รู้ หากคงไม่ใช่ในสถานะธรรมดา เพราะเห็นผู้หญิงทำลับๆ ล่อๆ เหมือนไม่อยากให้ใครรู้เห็นตอนไปหาเขาอยู่จนฝ่ายหญิงวิ่งไปใกล้ ฝ่ายชายกำลังเปิดประตูรถตอนหลังจะก้าวขึ้นไปนั่งก็ชะงักแล้วหันมอง สองคนนั้นพูดอะไรก็ไม่รู้ ท่าทางผู้ชายไม่สนใจ ผู้หญิงตามไปยื้อประตูรถ จนลูกน้องตัวใหญ่สองคนมาประกบข้าง แล้วดึงตัวหล่อนออกมาพราวพิชชากำมือแน่น กัดฟันกรอด ผู้ชายสอ
มายาสีฝุ่น บทที่ 47
พราวพิชชานั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานไม้เนื้อดี เก้าอี้ที่มีเพียงตัวเดียว นอกเหนือจากเก้าอี้ตัวใหญ่ของรัชภาคย์ห้องทำงานบอกความเป็นตัวตนของเขา แม้ข้างนอกที่เห็นจะมีสิ่งอำนวยความสะดวกทันสมัยผุดอยู่กลางป่าเขา แต่พอเป็นพื้นที่ส่วนตัว เช่นห้องทำงานก็มีแต่ของใช้จำเป็น จะว่าไปพราวพิชชาก็ไม่ได้แปลกใจอะไร เพราะเท่าที่เห็นและสัมผัสตัวตนของเขา รัชภาคย์ก็เป็นแบบนี้แหละ เรียบง่ายเสียทุกอย่าง แม้กระทั่งห้องนอนที่เธอได้เห็น...และเคยใช้ร่วมกันพราวพิชชาหน้าแดงก่ำอยู่คนเดียว กัดริมฝีปากกลั้นยิ้มระงับความขวยเขิน หลายวันมานี้เธอกับเขาขลุกอยู่ด้วยกัน บางวันถึงขั้นลืมวันลืมคืน จะมีก็วันนี้แหละที่รัชภาคย์ต้องเข้าเหมือง บอกว่ามีธุระจำเป็น เขาอิดออดอยู่นาน พราวพิชชาก็งงในท่าที กระทั่งมาเข้าใจดีเมื่อใกล้จะถึงเวลาแล้วบอกให้เธอไปแต่งตัวใหม่เพื่อจะได้ตามเขามาที่นี่ด้วยพราวพิชชายินดีอยู่แล้ว แม้จะชอบช่วงเวลาที่มีเขาอยู่ใกล้ ขลุกอยู่ด้วยกันภายในบ้านของเขา หากเธอก็ยังอยากเปิดหูเปิดตาอยู่ แต่พอเขาจะพาออกไปรับประทานอาหารข้างนอก กลับเป็นเธอที่อึกอัก...กลายเป็นวัวสันหลังหวะที่ทำผิดไว้จนกลัวใครจับได
มายาสีฝุ่น บทที่ 46
พราวพิชชาจับตามองว่าเขาจะทำอย่างไรต่อ และหล่อนก็ไม่มีทางช่วยเขาให้ผ่านช่วงเวลายุ่งยากนี้ไปง่ายๆ แน่นอนว่าถ้ารัชภาคย์อยากผ่านก็ต้องก้าวข้ามมันมาหาเธอด้วยตัวเองหญิงสาวให้คะแนนความพยายามของเขาเต็มร้อย ส่วนผลของความโรแมนติกนั้นหรือ...ต้องรอให้ถึงเวลานั้นเสียก่อนแล้วรัชภาคย์ก็เดินมาถึงพร้อมกับลิลลี่หอบใหญ่ ทุกย่างก้าวเขารู้สึกราวว่ากำลังข้ามภูเขาลูกใหญ่ๆ นับสิบลูกซ้อน...“ดอกไม้ช่อแรกจากผมให้คุณ พร้อมความตั้งใจว่าตั้งแต่นี้ต่อไปชีวิตผมจะมีคุณอยู่เคียงข้าง และทุกสิ่งที่เกิดกับคุณ ไม่ว่าสุขหรือทุกข์ ผมพร้อมจะแบ่งบัน แค่คุณเปิดรับผม”แม้ตั้งใจว่าจะใจแข็งอีกนิด ไม่ใช่ด้วยอยากพิสูจน์หัวใจและความจริงใจของเขา แต่พราวพิชชาต้องการเวลาสำหรับตัวเองต่างหาก หัวใจเอนเอียงหารัชภาคย์ตั้งเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ แต่หล่อนยังมีภาระและมีสิ่งค้างคาเก่าก่อน อยากสะสางมันให้เรียบร้อยก่อนตกลงใจรับเขาเข้ามาเมื่อคิดจะร่วมทางกัน พราวพิชชาก็อยากให้ตัวเองเกื้อหนุนรัชภาคย์ได้เช่นกัน ไม่ใช่เข้ามาเพื่อจะกอบโกยจากเขาหรือหักล้างในบางสิ่งที่ยังติดค้างกันอยู่“ขอบคุณค่ะคุ
มายาสีฝุ่น บทที่ 45
“ถามตัวเองเถอะค่ะว่าแหววควรมั่นใจคุณแค่ไหน”“จะให้ผมสาธยายให้คุณฟัง หรือยกแม่น้ำกี่ร้อยพันสายมายืนยัน มันก็ไม่เท่ากับคุณอยู่พิสูจน์เอง”“แล้วก็วกมาเรื่องชวนลูกสาวเขาหนีมาอยู่กับตัวเอง”“อยากได้อะไรเป็นหลักประกันล่ะ”“ทั้งตัวและหัวใจของคุณ...มั่นใจเมื่อไหร่ว่ายกให้แหววจริงๆ แล้วค่อยมาบอก”“วันนี้เลยไง”“ไม่ค่ะ คุณยังไม่ได้ทวนถามตัวเอง แหววเกรงว่าคุณแค่อยากเอาชนะ หรือรั้นจะตามใจตัวเอง”“ผมอายุตั้งเท่าไหร่แล้วคนสวย มองความจริงบ้างสิ ส่วนคุณแม้จะไร้เดียงสาในบางเรื่องซึ่งผมก็มั่นใจว่ามีฝีมือพอจะสอนคุณ” เขาพูดถึงเรื่องอะไร พราวพิชชารู้ทัน ยกมือขึ้นหยิกหมับเข้าให้ ไม่อยากให้เขาเถลไถลออกนอกเรื่อง “คุณเป็นคนมีความคิด เป็นผู้หญิงที่ช่างมีเหตุผล และค่อนข้างมั่นคง ผมเชื่อตัวเองว่าดูคุณไม่ผิด ดังนั้นถ้าเราจะตัดสินใจอะไรในตอนนี้ ผมเชื่อว่าทั้งคุณและผมต่างก็ทำเพราะหัวใจและความต้องการของเรา...ผมรักคุณ เชื่อในตัวคุณ แม้เวลาสั้นมาก แต่อยากให้คุณจำไว้”&ld
มายาสีฝุ่น บทที่ 44
“เอางั้นเหรอ ความลับที่ว่าคืออะไร ถ้าเรื่องส่วนตัว...ผมไม่ห่วงว่าจะลึกซึ้งขนาดไหน ผมมั่นใจในตัวคุณ”รัชภาคย์ว่าอย่างมั่นใจ พราวพิชชาย่นจมูกใส่อย่างหมั่นไส้ แม้ลึกๆ จะแอบดีใจที่เขาไว้ใจหล่อนในเรื่องนี้ เพราะหล่อนยังมีบางเรื่องที่ต้องทำต่อ...และเกี่ยวพันกับไรวินทร์โดยตรง“ทำมาเป็นพูดดี ทีตอนแรกระแวงยังกับอะไรดี ว่าแหววเสียๆ หายๆ ไม่รู้ตั้งเท่าไหร่”“ผมขอโทษ ปากไม่ดี ทั้งที่เชื่อใจคุณอยู่แล้ว แต่ไม่ชอบที่เอะอะก็พูดถึงแต่นายนั่น เขาสำคัญกับคุณมากหรือไง ได้ข่าวว่าย้ายมาจากเพิร์ทด้วยนี่”“ไม่ได้รู้จักกันเป็นส่วนตัวหรอกค่ะ รู้จักผ่านงาน แหววเป็นเลขาในบริษัทคู่ค้าของคุณไรวินทร์ แหววเคยสมัครงานในออฟฟิศคุณไรวินทร์ด้วย แต่เขาไม่รับเพราะคุณสมบัติไม่ถึง”“แล้วยังไปยุ่งกับเขาอีกทำไม”พอนึกว่าไรวินทร์ไม่เห็นค่าของพราวพิชชา...จะแง่ไหนก็เถอะ ฟังแล้วรัชภาคย์ก็ฉุนกึก“คุณสมบัติไม่ถึงเพราะแหววไม่ใช่คนออสซี่ เขาต้องการคนที่คล่องแคล่วมากกว่าแหวว แต่พอเขาจะย้ายมาเชียงราชก็เกิดสนใจขึ้นมา แต่ติดป
มายาสีฝุ่น บทที่ 43
ความสุขที่ไม่เคยรู้ว่ามีอยู่จริงกำลังโถมหาพราวพิชชาจนเธอตั้งรับแทบไม่ทัน...มันยังคงทักทายเธออยู่จนอยากจะลืมวันลืมคืนสองข้างทางที่รถแล่นผ่านดูงดงาม ขุนเขาที่เธอเห็นไกลจนคุ้นตายิ่งขยับมาใกล้สายตาเรื่อยๆ“สวยจังค่ะ เหมือนไม่ใช่ทัศนียภาพเมืองไทยเลย”“คุณไม่คุ้นเองมากกว่า ภาคเหนือของไทยก็มีที่สวยๆ แบบนี้อีกหลายแห่ง”คนขับรถที่สวมแว่นตากันแดดราคาแพงปิดบังดวงตาคมเบือนมองเธอ ขยับมุมปากได้รูปยิ้มนิดเดียว หญิงสาวมองเขากลับ จับจ้องใบหน้าหล่อเหลาคมคายที่มีหนวดเคราสั้นๆ ประดับทั่ว จมูกโด่งเป็นสันสวยอย่างที่คนมีเชื้อสายตะวันตกผสมจะพึงมี ปลายคางของเขาบึกบึน ไล่ลงมาเป็นแผงอกหนาที่หล่อนสัมผัสและจดจำได้ดีว่าแข็งแกร่งและทรงพลังแค่ไหน เรือนกายของเขาสูงใหญ่ แถมยังดูสมาร์ตทุกท่วงท่า...ยิ่งมองก็ยิ่งเพลินจนจับหัวใจตัวเอง“คุณเท่จัง”“หือ อะไรนะ”“แหววว่า...คุณดูดีมาก”เสียงหัวเราะห้าวดังก้องในรถจี๊ปสปอร์ต พราวพิชชายังทำใจกล้า มองเขายังไม่ยอมเบือนหลบ ตาสบตาที่ยังมีแว่นตากันแดดกางกั้นท
