“อ๊าก!” หน้าของราชาสงครามมัวร์ซีดเผือด เขาตะโกนร้องสุดเสียงด้วยความเจ็บปวดที่นิ้วของเขาโดนตัด ถึงเขาจะเจ็บปวดแค่ไหน แทนที่จะแสดงให้เห็นว่าเขากลัว เขากลับจ้องเธอด้วยสายตาน่ากลัวอย่างไม่ลดละ และสายตาของก็ดุร้ายอย่างเห็นได้ชัด ลาน่าเยาะเย้ย “นายดูไม่ได้สำนึกเลยนะ!” ลาน่ายืนขึ้นอย่างใจเย็น พลางเช็ดเลือดออกจากกริชของเธอ “และเธอจะต้องเสียใจ!” ฮันเตอร์ขู่ พร้อมกัดฟันแน่น “ฮ่าฮ่า! นี่เป็นบทเรียนของนาย ถ้านายไม่กลับตัวกลับไปใจ ไม่เปลี่ยนแปลงตัวเองล่ะก็ อย่ามาโทษฉันแล้วกันถ้าคราวหน้าฉันฆ่านาย!” ลาน่าพูดขึ้นมา เผยให้เห็ยรอยยิ้มแสนเยือกเย็นของเธอ ขณะที่เธอกำลังกลับออกไปพร้อมเฟนด์กับเซเลน่า ชายอีกคนหนึ่งที่มากับฮันเตอร์ก็เป็นราชาแห่งสงครามด้วย ราชาแห่งสงครามสองดาวในตอนนั้นเขายืนยืนนิ่งขณะที่เห็นฮันเตอร์โจมตีเธอ แต่เขาก็ต้องตกใจเมื่อเหตุการณ์พลิกผัน ฮันเตอร์สู้ผู้หญิงคนนั้นไม่ไหว และเขาก็พ่ายแพ้ในไม่ช้า ผลลัพธ์ก็คงไม่ต่างกัน ถ้าเขาคิดจะอัดเธอ เขาก็จะแพ้เช่นเดียวกัน“ราชาสงคราม มัวร์ คุณเป็นอะไรรึเปล่าครับ?” บอดี้การ์ดจำนวนหนึ่งยืนขึ้น ก่อนจะวิ่งไปหาเขา“ลุง เป็นไงบ้างครับ” คาเลบตกใจกับ
หลังจากที่ตัดสินใจเสร็จ คาเลบก็สั่งว่า “เอาล่ะ! ไปให้ไว แกสองคน ใช้รถแอบตามพวกมัน สืบมาว่าพวกมันอยู่ที่ไหนกัน ทำอะไรให้ฉลาดรอบคอบ รักษาระยะห่างเอาไว้ด้วย อย่าให้พวกมันเห็นแก เข้าใจไหม?” อย่างไรก็ตาม ทั้งสามคนไม่ได้เดินไปไหนไกล เลยไม่ได้ขับรถไป แน่นอนว่าบอดี้การ์ดของเขาตามทั้งสามคนทัน และติดตามพวกเขาไปอย่างว่องไว “ครับ นายน้อย!” บอดี้การ์ดทั้งสองพยักหน้าด้วยความเคารพนับถือ ก่อนจะแอบตามเฟนด์ เซเลน่า และลาน่าไป ในขณะเดียวกัน… “เราไปข้างนอกมาค่อนวัน แต่ก็ยังไม่เห็นร้านไหนที่เหมาะจะทำธุรกิจด้วยเลย!” เซเลน่าเหนื่อยมาก เมื่อเธอมาถึงบ้าน เธออาบน้ำอาบท่า ก่อนจะนอนลงบนเตียง “เราไม่จะเป็นต้องทำงานด้วยซ้ำ แต่มันจะดีสำหรับเราแน่ ๆ ถ้าเราทำธุรกิจอะไรสักอย่าง พวกคนจะเริ่มตั้งคำถาม และสงสัยเรื่องอดีตของเรา” ในตอนนั้นเอง... สมาชิกในตระกูลแลมเบิร์ตก็มาถึงอาณาเขตกลาง และเริ่มทำการสอบสวนอย่างลับ ๆ เมื่อได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้น ผู้อาวุโสคนที่สามของตระกูลแลมเบิร์ต เทา แลมเบิร์ต และนายท่านของตระกูลฟรีแมน หลุยส์ ฟรีแมนก็ทำสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ พวกเขาค้นพบแล้วว่าเฟนด์ และครอบครัวของเขาได้ย้ายออกจ
หลุยส์ไม่รู้จะพูดอะไร หลังจากที่ได้ยินคำตอบของวินสตัน เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ครุ่นคิด ก่อนจะพูดออกมาว่า “เอางี้นะ เราจะไปแล้ว ตอนนี้ แต่เราจะทิ้งช่องทางการติดต่อเอาไว้ ถ้าคุณได้ข่าวอะไรเกี่ยวกับพวกเขาให้โทรหาเราทันที ถ้ารู้ว่าเขาไปไหน หรือเขากลับมาแล้วหรืออะไรก็ตาม ตราบใดที่คุณให้ข่าวที่เป็นประโยชน์แก่เรา เราจะให้ของขวัญดี ๆ เป็นการตอบแทน” “ตกลง อย่ากังวลไปเลยครับ คุณผู้ชาย ผมจะติดต่อคุณแน่นอนถ้าผมได้ข่าวเกี่ยวกับพวกเขา!” วินสตันพยักหน้าตกลง "ดีมาก" หลุยส์พยักหน้า ก่อนจะจากไปพร้อมกับเทา และลูกน้องของเขา วินสตันเช็ดเหงื่อเย็น ๆ บนหน้าผากของเขา หลังจากที่พวกเขาจากไป “หัวใจจะวาย พวกเขาพาคนมากว่าร้อยคน คนพวกนั้นต้องเป็นยอดฝีมือแน่!” ตอนนี้ ชารอนที่ยืนอยู่ข้างหลังวินสตัน และคนอื่น ๆ ต่างก็ก้าวออกมา“เฟนด์และคนอื่น ๆ ตัดสินใจอย่างเฉลียวฉลาด ใครจะรู้ล่ะว่าคนพวกนั้นจะมาตามหาพวกเขาไวขนาดนั้น พวกเขาต้องเจอปัญหาใหญ่แน่ถ้าพวกเขาไม่ออกไปก่อน!” “พ่อไม่แน่ใจว่าเทพีสงครามลาน่าจะสู้พวกเขาได้รึเปล่า แน่นอนว่าลาน่าจะอยู่ข้าง ๆ เฟนด์และครอบครัวของเขาไปตลอดไม่ได้ใช่ไหมล่ะ? จะเกิดอะไรขึ้นกันนะถ้าคนพวก
“คุณชารอนส่งข้อความมาว่า มีคนร้อยคนจากตระกูลแลมเบิร์ตมาที่อาณาเขตกลาง ถามเรื่องพวกเรา แถมยังถ่อไปถึงบ้านของเธอเพื่อถามข่าวคราวของเราอีกด้วย เธอแนะนำให้เราเปลี่ยนเบอร์ เราจะได้ปลอดภัยมากขึ้น” เซเลน่าพูขึ้นมา ขณะที่สายตาของเธอจ้องไปที่โทรศัพท์ “ใช่ เราต้องเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ เราจะทำยังไงล่ะ ถ้าเราไม่เปลี่ยน แล้วพวกมันตามเราจนเจอขึ้นมา?” ฟีโอน่าตกใจเมื่อเธอได้ยินข่าว เธอกลัวว่าพวกเขาจะตามหาพวกเธอ แอนดรูว์ก็เห็นด้วย เขาพูดเสริมอีกว่า “มันจะดีมาก ถ้าทุกคนหยุดติดต่อกับญาติของเราหลังจากที่เราเปลี่ยนเบอร์ พวกเขาอาจจะบอกว่าเราเป็นใคร อยู่ที่ไหน ก็ได้ ถ้าเป็นแบบนั้นเราก็ไม่ต่างอะไรกับตกนรกแน่!” นายใหญ่เทย์เลอร์ถอนหายใจ อย่างไรก็ตาม คนพวกนั้นก็เป็นคนในตระกูลเทญเลอร์เหมือนกัน ถึงพวกเขาเลือกที่จะเดินออกมาอย่างเยือกเย็น แต่พวกเขาก็ไม่อยากให้มีอะไรเกิดขึ้นกับญาติของพวกเขา หรือหยุดติดต่อพวกเขาเลยสักนิด เฟนด์ ที่อยู่อีกฝั่ง พูดออกมาอย่างไม่แยแส “จริง ๆ เลยนะ ผมว่าเปลี่ยนหรือไม่เปลี่ยนก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก ผมไม่กลัวตระกูลแลมเบิร์ตอะไรนั่นหรอกนะ โดยเฉพาะตอนนี้ เรามียอดฝีมือมากมายอยู่กับพวก
ในช่วงเย็น เฟนด์และเซเลน่าก็อยู่บนเตียงอีกครั้ง หลังจากที่พวกเขาอาบน้ำอาบท่าเสร็จ เฟนด์อดไม่ได้ที่จะกอดและจูบสาวสวยที่อยู่ตรงหน้าของเขา “คุณไม่เหนื่อยเหรอ?” เซเลน่าหน้าแดง เธอมีท่าทีเขินอาย เซเลน่าขมวดคิ้วด้วยความสงสัย พลางดูรอยแผลเป็นแปลก ๆ บนแขนของเฟนด์ หลังจากที่เขาถอดเสื้อผ้าออก เธอพูด “ที่รัก ฉันรู้สึกแปลก ๆ ทุกครั้งเลย ที่เห็นรอยแผลเป็นอันนี้บนแขนของคุณ ทำไมมันถึงดูเหมือนเกล็ดปลาใหญ่ ๆ แบบนี้ล่ะ? นอกจากนี้แล้ว ในเมื่อคุณมีทักษะทางการแพทย์ คุณรักษามันไม่ได้เหรอ?” เฟนด์ยิ้มอย่างขมขื่น เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด “มันไม่ง่ายนะเลยที่จะรักษาแผลเป็นรอยนี้ แต่มันอาจจะหายในเร็ว ๆ นี้ก็ได้นะ!” เฟนด์จูบเซเลน่าหลังจากที่เขาพูดจบ เช้าวันรุ่งขึ้น บอดี้การ์ดต่างก็พากันเดินเข้ามาตรงหน้าของนายน้อยควินตัน “นายน้อยครับ พวกเราไปถามมาแบบชัด ๆ แล้ว ทั้งสามคนอยู่ที่เดียวกัน นอกเหนือจากนั้นแล้ว พวกเขาเพิ่งจะมาถึงเมื่อไม่นานมานี้เองครับ ผมคิดว่าพวกเขาน่าจะเป็นตระกูลที่เพิ่งย้ายมาจากเมืองอื่น แล้วมาตั้งรกรากที่นี่ พวกเขาซื้อคฤหาสน์กว่า 20 หลังในครั้งเดียวอีกด้วยครับ!!” บอดี้การ์ดทำความเคารพคาเ
สีหน้าของลิลลี่หม่นลง เมื่อได้ยินสิ่งที่เบรนตันพูด เธอถือถ้วยน้ำชาอย่างสุดแรง และแล้วถ้วยน้ำชาก็ตกลงบนพื้น ก่อนจะกลายเป็นฝุ่นผง เธอยืนขึ้น ก่อนจะพูดออย่างฉุนเฉียวว่า “ยังมีคนอื่นในตระกูลวู๊ดอีกเหรอ? หนุ่มสาวคนอื่น ๆ ในตระกูลเป็นทายาทไม่ได้รึไง? ทุกคนเป็นนายท่านคนต่อไปได้ทั้งนั้นแหละ ยกเว้นเฟนด์ วู๊ด!” เธอมองไปที่เบรนตันหลังจากที่เธอพูดจบ “โอ้ ใช่ แล้วเฟนด์ได้กลับมากับพวกเขารึเปล่า? นายบอกว่าเรามีปัญหานี่ มันหมายความว่า เฟนด์กลับมากับพวกเขาแล้วใช่ไหม? ถ้าเป็นอย่างงั้น ฉันส่งคนไปตั้งมากมาย และไม่มีใครเป็นศัตรูของเบธกับพ่อบ้านนั่นสักคน เวรเอ๊ย ฉันฆ่าพวกเขาระหว่างทางไม่ได้ด้วย!” ตอนนั้นเอง เบรนตันก็ตอบเธอว่า “คนของผมบอกว่า เฟนด์ไม่อยากกลับมา เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เพราะฉะนั้น พ่อบ้านกับเบธกลับมาเพียงลำพังครับ! ผมบอกให้คนของผมเริ่มทำงานแล้วหลังจากที่พวกเขากลับไป!” เบรนตันหยุด ก่อนจะพูดอีกครั้ง “อย่างไรก็ตาม ผมโทรหาพวกเขาตั้งแต่เมื่อวาน และพวกเขาก็ติดต่อไม่ได้ ผมคิดว่าพวกเขาน่าจะตายไปหมดแล้ว และผมก็ไม่รู่ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นกันแน่!” “นายจะบอกว่าคนของเราเริ่มทำงานหลังจากที่
"หยุดนะ!" ลิลลี่หนีจากอ้อมกอดของผู้อาวุโสที่สาม ก่อนจะมองเขาด้วยสายตาเจ้าชู้ “ฉันต้องการให้คุณทำเรื่องสำคัญ คุณต้องเพิ่มคนอีก 200 คนเพื่อตามหาลูกชายของฉันแล้วพาเขากลับมาให้ได้! เข้าใจไหม?" ใบหน้าของผู้อาวุโสที่สามถมึงทึงเล็กน้อย เมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาพูดอย่างช่วยไม่ได้ “ที่รัก คุณคิดว่าผมไม่อยากให้แลนซ์กลับมาเหรอ? เราส่งคนไปหลายต่อหลายร้อยคนไปตามหาเขา ป่าที่ไม่มีใครรู้จักนั้นลึกมาก ภูมิประเทศที่นั่นก็ซับซ้อนมาก คุณรู้ไหมว่าการตามหาคนที่นั่นมันยากขนาดไหน? นอกเหนือจากนั้นแล้ว ยังมีสัตว์ร้ายมากมายข้างในนั้น ถ้าพวกเราไม่ระวัง คนของเราอาจจะตายในนั้นก็ได้!” อย่างไรก็ตาม ลิลลี่ตอบกลับไปด้วยท่าทีที่เย็นชา “ฉันขอให้คุณหาคนแค่คนเดียว แต่เรากำลังหาคนตั้งมากมาย ใช่ แลนซ์ไปกับคนหลายคน ดังนั้นพวกเขาน่าจะต้องทิ้งร่องรอยอะไรไว้บ้างใช่ไหมล่ะ? ในเมื่อคุณบอกว่ามันทั้งใหญ่ และลึกมาก แสดงว่าเรายังส่งคนไปไม่มากพอ ถ้าส่งอีกไปอีก 200 คน อาจจะหาเจอก็ได้! นอกจากนี้แล้ว ยิ่งเราส่งคนไปมากเท่าไหร่ จำนวนคนที่ปลอดภัยก็มากขึ้นด้วย!” ผู้อาวุโสที่สามถอนหายใจ “ที่รัก คุณคิดว่ามีเพียงแค่เรา สมาชิกตระกูลวู๊ดที่กังว
“ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน บางทีเขาอาจจะแข็งแกร่งขึ้นมากหลังจากกลับมาจากสนามรบ หรือไม่ก็มีคนช่วยเขา คนของเราได้ยินข่าวลือมาว่าเฟนด์สนิทกับเทพีสงครามจากอานาเขตกลางมาก ฉันสงสัยว่าเทพีสงครามอาจจะมีส่วนเอี่ยวในเรื่องนี้ หรือไม่ ตระกูลเทย์เลอร์ก็คงรวยมากพอ ที่จะจ้างบอดี้การ์ดดี ๆ สักสองสามคนเพื่อปกป้องพวกเขา!” ลิลลี่เดา หลังจากที่เธอคิครุ่นคิดเรื่องนี้ “แล้วตอนนี้ คุณจะเอาไงต่อ?” ผู้อาวุโสที่สามขมวดคิ้ว “จากที่ดู ๆ แล้ว เฟนด์กับโจแอนอยู่ไม่ได้หรอก!” “ฉันส่งผู้พิทักษ์ไปจัดการแล้ว คราวนี้ เขาจะต้องหานักสู้ที่แข็งแกร่งกว่าเดิมมาได้หลายคนแน่!” ลิลลี่ยิ้มเยาะ “ถึงลูกชายของฉันจะตาย ฉันไม่มีทางปล่อยให้เฟนด์ วู๊ดเป็นหัวหน้าตระกูลวู๊ดแน่ ไม่มีวัน!" “อืมมม มันก็น่าจะไม่เป็นไรหรอก ในเมื่อคุณสั่งคนไปจัดการแล้ว” ผู้อาวุโสสามยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเอาแขนโอบลิลลี่ในไม่ช้า “เราไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้นานแล้วนะ ที่รัก คืนนี้เรามามีความสุขกันดีกว่า อย่าห่วงไปเลย พรุ่งนี้ผมจะส่งคนอีก 200 คน ไปช่วยตามหาแลนซ์!” “ค่อยน่าฟังหน่อย!” ลิลลี่กรอกตาใส่เขา ขณะที่เขากำลังอุ้มเธอไปที่เตียง “พวกเขาออกไปแ
ตราบใดที่มันไม่ได้ส่งผลกระทบต่อการบ่มเพาะโอสถของเขา ทั้งสองคนจะทำอะไรตามต้องการก็ย่อมได้ สิ่งนั้นไม่กระทบอะไรกับเขาเลย“ถึงฉันจะดูแคลนหมอนี่ แต่เขาก็ยังกล้าเสมอ เขาก็คงจะมีความสามารถอยู่บ้าง เขาน่าจะผ่านสองขั้นตอนแรกได้อย่างไม่มีปัญหา” เกรย์สันพูดอย่างชัดเจนรูดี้มองไปที่เกรย์สันด้วยรอยยิ้มเย็นชาบนใบหน้าแล้วตอบว่า "นายดูมั่นใจกับหมอนี่มากเลยนะ ฉันจะคิดว่าทุกครั้งที่เขาพูดก่อนหน้านี้ล้วนเป็นเรื่องไร้สาระทั้งหมด“ฉันคิดว่าเขาอาจจะไปถึงขั้นที่สองก่อนที่เขาจะล้มเหลวโดยสิ้นเชิง! ฉันอยากเห็นจริง ๆ ว่าถ้าล้มเหลวขึ้นมา เด็กสารเลวคนนี้จะสู้หน้าเราได้ยังไง”เกรย์สันสูดหายใจเข้าลึก ๆ เขารู้สึกได้ว่าความโกรธของรูดี้ที่มีต่อเฟนด์นั้นลึกซึ้งกว่าของเขามากดวงตาของรูดี้ลุกเป็นไฟ เห็นได้ชัดว่าเขาเกลียดเฟนด์มากเพียงใดเกรย์สันหัวเราะอย่างเย็นชา "แล้วมาดูกันว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น ฉันคิดว่าเขาน่าจะสามารถไปถึงขั้นตอนสุดท้ายได้ ถ้าเขาสามารถควบรวมอักขระทางยาได้ถึงร้อยเม็ดเขาก็น่าจะมาถึงระดับนั้น"หลังจากที่ทั้งสองพูดเรื่องเหล่านั้นออกมา พวกเขาก็ปิดปากเงียบพร้อม ๆ กับการมองดูเฟนด์โดยไม่พูดอะไรพวกเขามอง
ผู้อาวุโสฮอร์สท์กระแอมเล็กน้อยในขณะที่เขาพูดต่อ “หลังจากที่เธอบ่มเพาะโอสถได้สำเร็จแล้ว ให้นำโอสถมาให้ฉันตรวจสอบ พวกเธอจะมีเวลาในการทดสอบทั้งสิ้นแปดชั่วโมง ถ้าเธอไม่สามารถบ่มเพาะโอสถได้ภายในแปดชั่วโมง ก็จะแปลว่าไม่ผ่านการทดสอบ ดังนั้นอย่าได้ช้าเกินไป”พวกเขาทั้งสามพยักหน้าแทบจะพร้อมกัน หลังจากผู้อาวุโสฮอร์สท์ให้คำแนะนำแล้ว เขาก็จัดให้มีคนงานสองสามคนคอยเป็นคนตรวจ มีผู้ดูแลยืนอยู่ด้านหลังทั้งสามคนเพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาจะไม่ทำอะไรผิดพลาดหลังจากนั้นผู้อาวุโสฮอร์สท์ก็หันกลับมาและไปหาผู้สอบคนอื่น ๆ รูดี้หรี่ตาลง ขณะที่เขาเหลือบมองเฟนด์และพูดว่า "ขั้นตอนที่สำคัญที่สุดในการบ่มเพาะโอสถระดับหกคือขั้นตอนสุดท้าย แต่ขั้นตอนแรกก็ไม่ง่ายเช่นกัน ถ้านายรู้ว่าทำไม่ได้ ก็อย่าทำให้ต้องสิ้นเปลืองวัตถุดิบเลย ของพวกนี้ล้วนมีราคาค่างวด ต่อให้นายจะขายตัวเองเป็นทาสก็ยังไม่พอให้ซื้อของพวกนี้!”เฟนด์ถอนหายใจออกเบา ๆ หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่าเขาเบื่อเกินกว่าจะอ้าปากพูดด้วยซ้ำ เขาตัดสินใจที่จะเพิกเฉยต่อผู้ชายคนนั้นและทุกสิ่งที่จะออกมาจากปากเขา ถึงโต้ตอบไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดี
เกรย์สันหรี่ตาลงขณะที่เขามองเฟนด์ด้วยความโกรธเช่นกัน เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ดูเหมือนว่าวันนี้ นายจะมาที่นี่เพื่อหาเรื่องขายหน้าให้กับตัวเองเท่านั้น"หลังจากพูดจบเกรย์สันก็หันหลังกลับและเงียบไป เสียงความขัดแย้งหยุดลง และทุกคนรอบ ๆ ก็เริ่มกระซิบกระซาบกันผู้อาวุโสฮอร์สท์มองเฟนด์อย่างมีความหมาย ราวกับว่าเขามองเฟนด์ในมุมมองที่ต่างออกไป ทันใดนั้นผู้อาวุโสฮอร์สท์ก็อยากรู้เรื่องของเฟนด์อย่างไม่น่าเชื่อ แต่ในขณะนั้นเขาไม่อาจพูดอะไรออกมาได้เมื่อเขาเห็นว่าทุกคนได้จับกลุ่มกันเรียบร้อยแล้ว ผู้อาวุโสฮอร์สท์ก็โบกมือแล้วพูดว่า "มากับฉัน!"ทุกคนติดตามผู้อาวุโสฮอร์สท์ไปเป็นกลุ่ม ๆ ผู้อาวุโสฮอร์สท์เข้าไปในเรือวิญญาณ ภายในเรือเต็มไปด้วยผู้คนที่กำลังรีบร้อนพวกเขาเดินตามหลังผู้อาวุโสฮอร์สท์ไปอย่างใกล้ชิด เดินลัดเลาะไปตามทางก่อนจะมาถึงห้องกว้างขวางในที่สุด ห้องกว้างขวางมากจนเรียกได้ว่าห้องโถงเลยทีเดียวทันทีที่พวกเขาก้าวเข้าไปในห้อง ทุกคนก็สามารถสัมผัสได้ถึงรังสีของโอสถที่หนาแน่นรอบ ๆ บรรยากาศ พื้นที่ในห้องนี้ใหญ่เกินพอสำหรับพวกเขาแปดสิบคนเฟนด์ประเมินสถานการณ์เล็กน้อย ห้องนี้ใหญ่พอที่จะรองรับคน
พวกเขาถาโถมข้อกล่าวหาและดูหมิ่นมามากเกินไป ถึงเขาจะไม่อยากโต้เถียงกับคนพวกนี้ แต่เขาก็ยังถูกบังคับให้ต้องเงยหน้าขึ้นมาอย่างช้า ๆ อยู่วันยันค่ำเขามองเข้าไปในดวงตาของรูดี้ซึ่งเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน ราวกับเขาเป็นเพียงแมลงในสายตาของรูดี้เฟนด์หัวเราะอย่างเย็นชา “แล้วนายได้ยินเสียงสุนัขที่เห่าดังที่สุดแล้วหรือยังล่ะ?”คำพูดเหล่านั้นสามารถเยาะเย้ยทุกคนที่นั่นได้สำเร็จ เขาเปรียบเทียบกิลเบิร์ตกับสุนัขและเย้ยหยันทุกคนที่ฟังสุนัขตัวนั้นเห่า มันทำให้การแสดงออกบนใบหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปกิลเบิร์ตเกือบจะลืมความโกรธของตัวเองไปแล้ว เขาไม่อยากจะเชื่ออะไรด้วยซ้ำว่าเฟนด์จะสามารถขจัดคำดูถูกดูแคลนทั้งหมดลงได้ แต่ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้นกิลเบิร์ตหันกลับมาจ้องมองเฟนด์ด้วยใบหน้าแดงก่ำจากความโกรธเขาอยากจะตะโกนกลับแต่ถูกรองเหรัญญิกปรามไว้ "ดูเหมือนว่านายจะไม่อยากเข้าร่วมการทดสอบแล้วสินะ!"ประโยคนั้นเพียงประโยคเดียวก็ทำให้กิลเบิร์ตไม่อาจพูดอะไรออกมาได้อีก กิลเบิร์ตตระหนักได้แล้วว่าเขาได้ทำให้รองเหรัญญิกขุ่นเคืองอย่างหนักหากเขายังคงยืนกรานที่จะต่อปากต่อคำกับเฟนด์ รองเหรัญญิกอาจจะดึงเขาออกไปจริง ๆ แล้วเขาจะ
“สมองหมอนั่นจะต้องมีอะไรผิดปกติจริง ๆ นั่นแหละ เขาคิดจริง ๆ หรือว่าเขาอยู่ในระดับเดียวกับอีกสองคนที่อยู่ตรงหน้าเขา แค่เพราะไปยืนอยู่กลุ่มเดียวกัน? นั่นน่าจะตลกมากเกินไปหน่อยนะ…”“ฉันนึกว่าการทดสอบจะเข้มงวดและจริงจังเสียอีก ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะได้เห็นอะไรแบบนี้ ทำเอาฉันขำจนปวดท้องเลยล่ะ…”แอนดรูว์ขมวดคิ้วอย่างรู้สึกอับอาย รองเหรัญญิกโกรธจนตัวสั่นหลังจากได้ยินคำพูดของกิลเบิร์ต เขานึกอยากจะพุ่งตัวไปไปตบกิลเบิร์ตสักสองสามครั้งกิลเบิร์ตเพิกเฉยต่อชื่อเสียงของวิมานโอสถอย่างเห็นแก่ตัวที่สุด พวกเขาแทบอยากจะมุดดินหนี ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น นี่จะเป็นความอัปยศอดสูที่วิมานโอสถไม่อาจจำกัดทิ้งได้รองเหรัญญิกตะโกนออกไปว่า "หุบปากเดี๋ยวนี้! นายกำลังพูดเรื่องบ้าอะไร ถ้าไม่อยากเข้าร่วมการทดสอบ ก็ไสหัวไปซะ!"รองเหรัญญิกโกรธมาก ขณะที่เขาพูดเช่นนั้น สีหน้าของเขาดูอดสูอย่างไม่น่าเชื่อ เขายังคิดจะฆ่ากิลเบิร์ตให้ตายเสียเดี๋ยวนี้ เมื่อถูกตำหนิเช่นนั้นก็ทำให้กิลเบิร์ตตระหนักได้ว่าเขาพูดผิดไปถึงกระนั้นก็ไม่มีทางที่เขาจะถอนคำพูดเหล่านั้นกลับคืนมา เขากระแอมเบา ๆ ก่อนที่จะรีบหันศีรษะไปซ้ายทีขวาที อย่างไม่กล้
ไม่มีใครรู้ดีไปกว่ารองเหรัญญิกว่าโอสถระดับหกหมายถึงสิ่งใด ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา วิมานโอสถรับบัณฑิตมาจำนวนนับไม่ถ้วน แต่มีไม่มากนักที่จะได้กลายเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุระดับหกจริง ๆคอนสแตนซ์ยิ้มอย่างมีความหมายขณะที่เขาเอ่ยถาม "รองเหรัญญิกคนนี้มีความสามารถหลากหลายจริง ๆ ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าวิมานโอสถจะมีอัจฉริยะกับเขาด้วย ผมไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลย"ริมฝีปากของรองเหรัญญิกกระตุก เขาต้องการอธิบายตัวเอง แต่ถ้าเขาบอกว่าเฟนด์ไม่สามารถสกัดโอสถระดับหกได้ และมีเพียงพรสวรรค์ในการสร้างอักขระทางยาเท่านั้น มันคงจะกลายเป็นเรื่องตลกครั้งใหญ่ และทุกคนคงจะหัวเราะเยาะวิมานโอสถเป็นแน่แต่ถ้าเขายังคงดื้อรั้นต่อไป พอถึงเวลาต้องบ่มเพาะโอสถ เฟนด์ก็จะเปิดเผยความจริงข้อนั้นออกมา เมื่อนั้นความอัปยศอดสูก็จะยิ่งหนักข้อขึ้นเขาถึงกับมือสั่น ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยรู้สึกเหมือนตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากเช่นนี้มาก่อน เขารู้สึกเหมือนกำลังถูกกักขังอยู่ในกำแพงอีกสองด้าน ทุกคนคิดว่ารองเหรัญญิกกำลังวางแผนที่จะใช้ความเงียบเพื่อตอบคำถามเมื่อเห็นกับตาว่ารองเหรัญญิกไม่ตอบอะไรออกมาแต่ทว่าคอนสแตนซ์คล้ายกับจะไม่เ
เฟนด์เป็นคนเดียวที่ยังคงยืนอยู่ ขณะนั้นเขาดูคล้ายกับกำลังลังเลและดูเหมือนกำลังรออะไรบางอย่างอยู่ ขณะที่รองเหรัญญิกพูดจบ ผู้อาวุโสฮอร์สท์ก็จ้องมองมาอย่างอยากรู้อยากเห็นแม้ว่าดวงตาของเขาจะดูเป็นประกายมากขนาดไหน แต่เฟนด์ก็ยังคงรู้สึกถึงความเฉียบคมภายใน ราวกับว่าเขาจะถูกตัดสิทธิ์หากเขาไม่ขยับริมฝีปากของเฟนด์กระตุกอย่างช่วยไม่ได้ เขารีรอต่อไปไม่ได้แล้ว จึงได้แต่เดินไปยังพื้นที่ที่เขาวางแผนไว้ก่อนหน้านี้ในตอนแรกเฟนด์ไม่ได้ดึงดูดความสนใจใครมากนัก เขาอาจจะเป็นคนสุดท้ายที่ปรากฏตัวขึ้น ไม่มีใครจำเขาได้ ต่อให้เขาจะมาจากวิมานโอสถ แต่นอกจากคนที่เคยพบเขาแล้ว ก็ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นใครขณะที่เขาเคลื่อนตัวไปทางทิศตะวันตกต่อไป ทุกคนก็เริ่มจ้องมองไปที่เขา ใบหน้าของรองเหรัญญิกก็ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นบูดบึ้งเมื่อเขาสังเกตเห็นว่าเฟนด์กำลังมุ่งหน้าไปทางใด“ผู้ชายคนนั้นคิดจะไปต่อหลังรูดี้หรือเปล่า? เขาคิดจะพิสูจน์ตัวเองด้วยการกลั่นโอสถระดับหกด้วยหรือ?”“ก็คงเป็นแบบนั้น เว้นแต่เขาจะเป็นคนโง่เง่าที่ไม่ทันได้ฟังกฎการตัดสินให้ดี ไม่งั้นคงไม่เดินไปแบบนั้นหรอก เขาเป็นใคร ทำไมฉันไม่เคยได้ยินอะไรเกี่ยวกับเขาเลย
กิลเบิร์ตทำท่าราวกับกลืนแมลงวันเข้าไปสองสามตัว เขาคาดหวังว่ารองเหรัญญิกจะพูดคำเหล่านั้นกับเขาเสียอีก แต่กลับกลายเป็นว่ารองเหรัญญิกไม่ละสายตามามองเขาเลยแม้แต่วินาทีเดียวรองเหรัญญิกฝากความหวังทั้งหมดไว้กับเฟนด์ราวกับว่ากิลเบิร์ตและแอนดรูว์มาที่นี่เพื่อเพิ่มจำนวนคนเท่านั้นแอนดรูว์มีสีหน้าขมขื่นเช่นกัน ในอดีตเขาขัดแย้งกับกิลเบิร์ตมามากมาย และความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ไม่อาจพัฒนาไปในทางที่ดีได้แต่ต้องขอบคุณเฟนด์ที่ทำให้เขาสามารถวางเฉยต่อความแค้นทั้งหมดที่เคยมีได้แอนดรูว์พูดด้วยใบหน้าที่มืดมน “รองเหรัญญิก ดูเหมือนคุณจะฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่เฟนด์เลยนะ“แต่คุณก็น่าจะเตือนเฟนด์สักหน่อยว่าต่อให้เขาจะมีพรสวรรค์ค่อนข้างดี แต่ก็ไม่ควรหยิ่งผยองเกินไป”แอนดรูว์โกรธมากในขณะนั้นและอดไม่ได้จริง ๆ ที่จะต้องเอ่ยคำดูแคลนที่สุดเช่นนั้นออกมากิลเบิร์ตกล่าวเสริมอย่างรีบร้อนทันที “แอนดรูว์พูดถูก แม้ว่าพรสวรรค์ของเฟนด์จะค่อนข้างดี แต่เขาก็ไม่ควรหยิ่งผยองนัก คำพูดพวกนั้นไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักนิด”เฟนด์ถึงกับพูดไม่ออกเมื่อถูกคนทั้งสองเหยียบย่ำ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเฟนด์ไม่ได้เอ่ยปากเลยสักคำ แล้วเขาจะเอาเวลา
ในตอนแรก คอนสแตนซ์และซีนย์เพียงยืนเคียงข้างกันโดยไม่สนใจเรื่องนี้ พวกเขาต้องการปล่อยให้สถานการณ์ดำเนินต่อไปอย่างที่ควรจะเป็น แต่เมื่อว่าเกรย์สันและรูดี้เริ่มเถียงกันมากขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งสองคนก็ถูกบีบให้ต้องทำอะไรสักอย่างพวกเขาถูกบีบให้ต้องแยกรูดี้และเกรย์สันออกจากกัน นั่นก็เพราะ การทะเลาะกันของเด็ก ๆ ควรจะมีขีดจำกัด เพราะหากมันเกินขีดจำกัดไปแล้ว นั่นจะส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของพวกเขา นี่คือสิ่งที่รูดี้และเกรย์สันเองก็ไม่อยากเห็นเป็นเวลาเกือบสิบห้านาทีแล้ว ผู้อาวุโสฮอร์สท์นั่งบนเก้าอี้ ขณะมองดูการทะเลาะวิวาทและการพูดคุยกันอย่างเฉยเมย เมื่อหมดเวลาเขาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้เสียงปรบมือดังขึ้นตอนที่เขาจะพูดว่า "เอาล่ะ หมดเวลาแล้ว ทุกคนต้องตัดสินใจได้แล้วว่าจะพิสูจน์ความสามารถของตัวเองยังไง”“ฉันไม่คิดว่าฉันจะต้องบอกอะไรพวกนายทุกอย่างหรอกนะ ตอนนี้ก็แยกออกเป็นกลุ่มเสีย ผู้ที่ต้องการรวมอักขระทางยาจะยืนอยู่ทางทิศตะวันออก“ผู้ที่ต้องการแยกแยะวัสดุสามารถยืนอยู่ตรงกลางได้เลย และหากจะพิสูจน์ตัวเองด้วยกันบ่มเพาะโอสถให้ไปยืนที่ทางทิศตะวันตก“ถึงอย่างนั้นฉันก็ต้องขอเตือนทุกคนก่อน หากทุกคนต้องการ