เมื่อเฟนด์คลายมือร่างของชายคนนั้นก็ล้มลงไปกับพื้น ดวงตาเขาแข็งค้างด้วยความตกใจ“มีคนฆ่าตัวตายเยอะเลย” เฟนด์ยิ้มเยาะเย้ย เดินกลับไปที่รถของเขาและออกจากที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็วคราวนี้ เห็นได้ชัดว่าเขาต้องแสดงให้คนเหล่านี้เห็นถึงผลที่ตามมา เพราะมันจะเป็นเรื่องยากที่จะได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขหากมีคนพวกนี้มายุ่งด้วยตลอดเวลา…เคนขับรถออกมาไกล เขายังคงกังวลแม้ว่าสังเกตแล้วว่าเฟนด์ไม่ได้ตามหลังมา เขาจะหายใจทั่วท้องได้ก็ต่อเมื่อถึงคฤหาสน์ตระกูลคลาร์กแล้ว“นี่ฉันกำลังเพ้อเจ้ออยู่หรือเปล่า ฟลินน์? มีคนที่แข็งแกร่งอย่างมากในพวกพันตรีจากตระกูลไวท์ แต่เฟนด์... เฟนด์กลับฆ่าพวกเขาอย่างง่ายดาย?!” เคนเช็ดเหงื่อที่หน้าผากด้วยความร้อนรนและประหม่าฟลินน์ขมวดคิ้วและเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมฉันรู้สึกว่าผู้ชายคนนั้นไม่ได้โดนยาพิษเลย? อีวานกับซีน่าหลอกเราหรือเปล่า?”เคนกำหมัดแน่นหลังจากได้ยินสิ่งที่ฟลินน์พูด “เวรเอ๊ย ไหน ๆ นายก็เริ่มพูดมาแล้ว ฉันก็ชักจะสงสัยแล้วสิว่าเราโดนซีน่าปั่นหัว ถ้าเฟนด์ถูกวางยาจริง ๆ เขาคงไม่แข็งแกร่งขนาดนั้น ที่สำคัญ เฟนด์ได้ฆ่านายท่านที่เทียบเท่ากับพันตรีใ
ไม่นาน เคนก็พาทุกคนไปที่โรงแรมในห้องอาหารส่วนตัวและเริ่มสั่งอาหารเมื่อสั่งอาหารเสร็จ เคนก็มองไปที่ซีน่าและถามว่า “คุณซีน่า คุณแน่ใจไหมว่าเฟนด์ดื่มยาพิษไปแล้วจริง ๆ?”ซีน่าตกใจกับคำถาม เธอดูไม่แน่ใจก่อนจะตอบว่า “ใช่ ฉันเห็นด้วยตาของตัวเองว่าเขาดื่มมันเข้าไป ฉันเป็นคนส่งน้ำนั่นให้เขาด้วยตัวเอง แล้วเขาก็ดื่มเข้าไปครึ่งขวดในเวลาเดียวกัน ที่เหลือก็โยนทิ้งถังขยะ”“จำไม่ผิดใช่ไหม?” เคนถามย้ำ ยังคงสงสัยว่าที่แท้จริงแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่“ไม่ผิดแน่ ฉันจำได้ทุกอย่างอย่างชัดเจน! เขาดื่มมันเข้าไปอย่างแน่นอน” ซีน่าปกป้องตัวเอง “ทำไมเหรอนายน้อยคลาร์ก เกิดอะไรขึ้น? สงสัยฉันงั้นเหรอ?”ซีน่าคิดได้อย่างนั้นเธอก็แสดงสีหน้าเย็นชาทันที “ฉันเสี่ยงชีวิตไปทำงานให้พวกคุณ รู้ไหมว่าฉันกลัวมากขนาดไหน? ฉันกลัวว่าเฟนด์จะรู้ทัน แล้วฉันก็เพิ่งจะหายใจได้ทั่วท้องตอนที่เห็นเขาดื่มน้ำนั่น กล้าดียังไงมาสงสัยว่าฉันโกหก!”อีวานหันไปหาเคนและพูดว่า “นายน้อยคลาร์ก เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมนายถึงมาถามซีน่าเรื่องนี้? เธอไม่เห็นจำเป็นต้องมาโกหกเรา ต่อให้เธอจะทำเรื่องนั้นไม่ประสบความสำเร็จก็ตาม”แล้วเคนก็ตอบกลับไปว่า “สิบก
ซีน่าที่นั่งอยู่ก็ขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิดอะไรบางอย่างไม่นานนัก ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างและอุทานขึ้นมาว่า “ฉันเข้าใจแล้ว! เขาคงกลัวฟีโอน่า เบ็น และคนอื่น ๆ มาใช้เงินของเขา! มันเป็นแบบนั้นสิ! ได้ยินมาว่าพันตรีกลับมาพร้อมกับเงินรางวัลหนึ่งพันล้านเหรียญจากรัฐบาล ถ้าเขาเป็นจอมพล เขาก็จะได้เงินมากกว่าหนึ่งพันล้าน ใช่ไหม?”อีวานพยักหน้าเห็นด้วยทันที “ใช่ ถูกต้องเลย อันนี้เป็นไปได้นะ ผู้ชายคนนี้อาจจะอยากซ่อนความจริงที่ว่าเขามีเงินมาก”ในทางกลับกัน เคนมีรอยยิ้มที่เคร่งขรึมบนใบหน้าของเขา “พวกนายจินตนาการไปไกลกันมากเลย ถ้าเฟนด์มีเงินหลายพันล้าน ฉันจะเขียนชื่อตัวเองให้ผิด”“แล้วถ้านายไม่คิดอย่างนั้นแล้วคิดว่ามันคืออะไรล่ะ นายน้อยคลาร์ก? นอกเหนือจากการได้เป็นจอมพลแล้ว ฉันคิดไม่ออกว่าทำไมเขาถึงไม่เต็มใจให้ฟีโอน่า เบ็น และคนอื่น ๆ ใช้เงินเขา!” ซีน่ากอดอกอย่างมั่นใจ เธอคิดว่าตัวเองพูดถูกเคนยิ้มอย่างเฉยชาและแสดงความคิดเห็นว่า “ฉันเคยคิดแบบนี้กับลูกพี่ลูกน้องของฉันมาก่อน แล้วเราทั้งคู่ก็รู้สึกว่าเฟนด์ไม่ได้โชว์เหรียญ แม้จะอ้างว่าตัวเองเป็นหัวหน้าผู้บังคับบัญชาก็ตาม เขาไม่ใช่หัวหน้าผู้บังคับบัญชาแน่นอ
“สมเหตุสมผล! ไม่แปลกใจเลยที่ผู้ชายคนนี้กล้าอวดเรื่องงานวันเกิดเซเลน่าที่จะจัดอย่างยิ่งใหญ่ เขามั่นใจมากเลยเพราะเขามีทางที่จะทำอย่างนั้นได้!” อีวานพูดตอบขระที่เขาเริ่มเข้าใจอะไรมากขึ้น “แม่ง... เฟนด์มันต่ำต้อยมากจนเราคิดว่าเขามีเงินไม่กี่ล้าน มันไม่น่าเกิดขึ้นกับฉันนะ เขามีเงินสี่ถึงห้าพันล้าน ถ้ามีเงินมากขนาดนั้นพันสองพันล้านก็น่าจะพอแล้วกับงานเลี้ยง!”“เวรเอ๊ย! ฉันรอที่จะได้เห็นมันเป็นตัวตลก มันก็ไม่ได้เจ๋งขนาดนั้นหรอก! แต่เราคงไม่ได้เห็นอะไรแบบนั้นแล้วสิ อย่างนี้เขาก็จัดงานเลี้ยงวันเกิดที่ยิ่งใหญ่ได้!” นีลควันออกหู เขารินไวน์องุ่นให้ตัวเองแล้วดื่มมันหมดในรวดเดียว“อาหารมาแล้ว มากินไปคุยไปกันเถอะ” อารมณ์ของอีวานเปลี่ยนไปเช่นกัน“ฉันโมโหมากเลยที่เราทุ่มเงินไปหลายล้านเพื่อโฆษณางานเลี้ยงให้พวกมัน หวังว่าจะให้ทุกคนมาเห็นสีหน้ากระอักกระอ่วนนั่น” เคนก็รินไวน์แก้วใหญ่ให้ตัวเองแล้วดื่มหมดในครั้งเดียว “แต่ทุกอย่างกลับเข้าทางมันเนี่ยนะ” เขาฮึมฮัมในลำคอ “ในขณะที่เราเสียเงินไปมากมาย เวรเอ๊ย! แล้วเราจะได้อะไรจากการเสียเงินไปมากขนาดนี้? มันตามน้ำไปได้และสามารถจัดงานเลี้ยงได้อย่างฟุ่มเฟือย ไม่ใช่
“เธอเข้าใจแล้วน่า นายน้อยคลาร์ก นายคิดมากไปนะ” อีวานมีสีหน้านิ่งลงเช่นเดียวกับซีน่าเคนยิ้มเล็กน้อยก่อนจะค่อย ๆ อธิบายว่า “ที่ฉันทำทุกอย่างนี่ก็เพื่อทุกคน สุดท้ายแล้วมันก็ไม่ง่ายเลยที่จะจัดการเฟนด์ เราคิดว่าเขาต่อสู้เก่งเพราะเป็นทหารมาห้าปี แต่เราจะรู้ได้ยังไงกัน ว่าเขาซ่อนความแข็งแกร่งเอาไว้ ความแข็งแกร่งระดับจอมพล?”ขณะนั้นซีน่าก็นึกอะไรบางอย่างออก “ฉันนึกอะไรออกแล้ว” เธอเริ่มว่า “จำได้ว่าควิล เซนอสเคยขอให้จอมพลมาสู้กับเฟนด์ แต่สุดท้ายก็โดนเฟนด์ฆ่า แล้วยังได้ยินมาว่าจอมพลคนนี้คือลูกศิษย์ของแม็กนัส ซัทเธอร์แลนด์ที่มีตำแหน่งในกองทัพ เฟนด์บอกว่าผู้ชายคนนี้ไม่มีความสามารถระดับจอมพล เขาโชคดีที่ชนะมาได้”จากนั้นซีน่าก็คาดเดาว่า “ด้วยเรื่องใหม่ที่บอกไปนี่มันอาจจะไม่เป็นอย่างนั้นนะ แม้ว่าจอมพลจะอ่อนแอกว่านิดหน่อย แต่ความสามารถในการต่อสู้ของเขาก็ไม่ควรต่างกับจอมพลคนอื่น ๆ มากนัก เฟนด์จะต้องเป็นจอมพลอย่างแน่นอนถ้าเขาฆ่าคนแบบนั้นได้ พระเจ้า... ผู้ชายคนนั้นหลอกฉัน!”“ผู้ชายคนนี้มันซ่อนความแข็งแกร่งไว้ได้ดีเลยนะ!” นีลอุทานเสียงดัง“จำทุกอย่างที่เราคุยกันไว้ อย่างแรก เฟนด์มีเงินประมาณสี่ถึงห้
“ไม่ได้อะไรเลยนอกจากขายขี้หน้า? พูดเรื่องอะไร? เขาจัดงานเลี้ยงอย่างฟุ่มเฟือยได้ถ้ามีเงิน ใช่ไหม? แล้วเขาจะขายขี้หน้าตรงไหน?” เคนและนีลตะลึงกับความมั่นใจของอีวานที่จู่ ๆ ก็พุ่งสูงขึ้นมาอีวานหัวเราะดังลั่นก่อนตอบว่า “เพราะว่าญาติฉันคนหนึ่งกำลังจะแต่งงาน พวกนายรู้จักเซซิเลียหรือเปล่า? เธอกำลังจะแต่งงานกับนายน้อยของตระกูลโกลด์ล่ะ ไม่ต้องสนใจรายละเอียดอย่างอื่นนะ แต่เธอจะจัดงานเลี้ยงอาหารค่ำในวันแต่งงาน ซึ่งเป็นวันเดียวกับวันเกิดของเซเลน่า งานแรก คืองานแต่งงาน อีกงานคืองานเลี้ยงวันเกิด นายว่านายท่านเทย์เลอร์กับตระกูลเทย์เลอร์จะไปงานไหนล่ะ?” อีวานหัวเราะเสียงดังอีกครั้ง ดวงตาเขาเปล่งประกายอย่างพึงพอใจ “ฉันล่ะชอบเซซิเลียจริง ๆ ฮ่า ๆ! เห็นได้ชัดเลยว่าเธอจงใจทำแบบนี้เพราะเซเลน่า!” “เห็นด้วย!” เคนพูดขึ้นมาและปรบมืออย่างมีความสุข “ฮ่า ๆ! เราช่วยเฟนด์โฆษณาไปแล้ว คนทั้งเมืองก็รู้เรื่องงานเลี้ยงวันเกิดแล้ว เขาคงอับอายขายขี้หน้ามากถ้าจัดที่ไว้มากแต่กลับไม่มีใครมาเข้าร่วม!”“ใช่ ญาตินายช่างน่าทึ่ง! เธอเลือกวันเดียวกับเซเลน่าแทนที่จะเลือกวันอื่น! น่าทึ่งจริง ๆ!” นีลยิ้มกว้างอย่างที่เคยทำ “แม้ว่าเฟ
“บิลเลียดเหรอ? ผมไม่เคยเล่นมาก่อน แต่ถ้าคุณอยากออกไปเล่นผมก็จะไปด้วย ยังไงซะผมก็คือบอดี้การ์ดคุณ” เฟนด์ยิ้มอย่างสบาย ๆ เมื่อสังเกตเวลา ตอนนี้บ่ายสองโมงแล้ว และไม่มีชารอนอยู่ดูเหมือนว่าชารอนจะเข้าใจและยอมรับแล้วในเรื่องพยายามเอาชนะใจเขา แม้ว่าสิ่งที่เขาพูดไปตอนที่ทานอาหารกันก่อนหน้านี้มันจะดูมากเกินไป แต่ผลลัพธ์มันก็คุ้มค่า อย่างน้อย เธอก็เลิกรบกวนเขาแล้วขณะที่เขากำลังจะลงจากรถกับทันย่าและอีวอนน์นั้น ก็มีบางอย่างที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น รถสปอร์ตคันหนึ่งที่นำหน้าออดี้หลายคันขับเข้ามาจอดไม่ห่างจากที่ที่พวกเขายืนอยู่“เฮ้ทันย่า! กำลังจะออกไปไหนเหรอ? ดูเหมือนฉันจะมาทันเวลานะ เธอคงจะไปกันนานถ้าฉันมาไม่ทัน!” ชารอนยิ้มเล็ก ๆ เธอจัดเต็มกับการแต่งตัววันนี้ด้วยแว่นกันแดด และผมสีดำก็เป็นลอนใหญ่เฟนด์ตะลึงเมื่อได้เห็นชารอน ดูเหมือนว่าที่เขาปฏิเสธไปอย่างโจ่งแจ้งและบอกว่ามีเซเลน่าอยู่แล้วนั้นมันจะไม่ได้ผลก่อนหน้านี้ชารอนไม่สนิทกับทันย่าและอีวอนน์ด้วยซ้ำและยังไม่ค่อยได้ติดต่อกัน แต่ชารอนก็ยังแวะมาที่นี่บ่อยเกินไป ถ้าไม่ใช่เพราะเฟนด์แล้วมันจะเพราะอะไร?แม้แต่บอดี้การ์ดตระกูลเดรคก็แอบคุยเรื่องนี้กั
ไม่นานนัก รถหลายคันก็มาถึงห้างที่ดูหรูหรา“รออยู่ข้างล่าง พวกเราจะขึ้นไปเล่นสนุกกัน ฉะนั้นพวกนายไปหาที่ดื่มชานมกันไป ถ้าอยากน่ะนะ” ชารอนให้เงินกับบอดี้การ์ดไปหลายร้อยเหรียญและพูดต่อว่า “เฟนด์มาแล้ว เราไปขึ้นไปเล่นบิลเลียดกันเถอะ”“ครับ! ขอบคุณคุณชารอน!” บอดี้การ์ดรับเงินมาด้วยความเคารพและเดินออกไปอย่างมีความสุขขณะที่เดินอยู่ เฟนด์ก็ตรวจสอบพื้นที่รอบ ๆ และพูดว่า “ที่นี่ค่อนข้างหรู ราคาการเล่นบิลเลียดจะต้องแพงแน่ ๆ”“ฉันเคยมาหลายครั้งแล้ว ห้องเล่นบิลเลียดชั้นบนก็ดี มีเครื่องดื่มกับของหวานให้ฟรีทุกอย่าง ถึงค่าธรรมเนียมจะคิดขึ้นอยู่กับการเข้าแต่ละครั้ง หนึ่งร้อยเหรียญต่อหนึ่งคน เล่นกี่ชั่วโมงก็ได้” ทันย่ายิ้มและพูดต่อว่า “เรามีกันสี่คน ก็สี่ร้อยเหรียญ”เฟนด์พยักหน้า “ถ้าเป็นอย่างนี้ ก็ต้องเล่นให้นานกว่าปกติหน่อย ไม่งั้นเราจะเปลืองเงิน”ความคิดเห็นของเฟนด์ทำให้อีวอนน์กลอกตาใส่เขา “เราไม่ได้ให้คุณจ่ายสักหน่อย คุณมาทำงาน งั้นเราก็จะจ่ายให้ นอกจากนั้นมันก็แค่ไม่กี่ร้อยเหรียญ มันแพงยังไง? คุณเพิ่งจะได้เงินเดือนยี่สิบล้านเหรียญมาไม่ใช่เหรอ?”“แต่นี่มันเป็นสิ่งที่ควรจะเป็น!” เฟนด์ยิ้ม แต่
ตราบใดที่มันไม่ได้ส่งผลกระทบต่อการบ่มเพาะโอสถของเขา ทั้งสองคนจะทำอะไรตามต้องการก็ย่อมได้ สิ่งนั้นไม่กระทบอะไรกับเขาเลย“ถึงฉันจะดูแคลนหมอนี่ แต่เขาก็ยังกล้าเสมอ เขาก็คงจะมีความสามารถอยู่บ้าง เขาน่าจะผ่านสองขั้นตอนแรกได้อย่างไม่มีปัญหา” เกรย์สันพูดอย่างชัดเจนรูดี้มองไปที่เกรย์สันด้วยรอยยิ้มเย็นชาบนใบหน้าแล้วตอบว่า "นายดูมั่นใจกับหมอนี่มากเลยนะ ฉันจะคิดว่าทุกครั้งที่เขาพูดก่อนหน้านี้ล้วนเป็นเรื่องไร้สาระทั้งหมด“ฉันคิดว่าเขาอาจจะไปถึงขั้นที่สองก่อนที่เขาจะล้มเหลวโดยสิ้นเชิง! ฉันอยากเห็นจริง ๆ ว่าถ้าล้มเหลวขึ้นมา เด็กสารเลวคนนี้จะสู้หน้าเราได้ยังไง”เกรย์สันสูดหายใจเข้าลึก ๆ เขารู้สึกได้ว่าความโกรธของรูดี้ที่มีต่อเฟนด์นั้นลึกซึ้งกว่าของเขามากดวงตาของรูดี้ลุกเป็นไฟ เห็นได้ชัดว่าเขาเกลียดเฟนด์มากเพียงใดเกรย์สันหัวเราะอย่างเย็นชา "แล้วมาดูกันว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น ฉันคิดว่าเขาน่าจะสามารถไปถึงขั้นตอนสุดท้ายได้ ถ้าเขาสามารถควบรวมอักขระทางยาได้ถึงร้อยเม็ดเขาก็น่าจะมาถึงระดับนั้น"หลังจากที่ทั้งสองพูดเรื่องเหล่านั้นออกมา พวกเขาก็ปิดปากเงียบพร้อม ๆ กับการมองดูเฟนด์โดยไม่พูดอะไรพวกเขามอง
ผู้อาวุโสฮอร์สท์กระแอมเล็กน้อยในขณะที่เขาพูดต่อ “หลังจากที่เธอบ่มเพาะโอสถได้สำเร็จแล้ว ให้นำโอสถมาให้ฉันตรวจสอบ พวกเธอจะมีเวลาในการทดสอบทั้งสิ้นแปดชั่วโมง ถ้าเธอไม่สามารถบ่มเพาะโอสถได้ภายในแปดชั่วโมง ก็จะแปลว่าไม่ผ่านการทดสอบ ดังนั้นอย่าได้ช้าเกินไป”พวกเขาทั้งสามพยักหน้าแทบจะพร้อมกัน หลังจากผู้อาวุโสฮอร์สท์ให้คำแนะนำแล้ว เขาก็จัดให้มีคนงานสองสามคนคอยเป็นคนตรวจ มีผู้ดูแลยืนอยู่ด้านหลังทั้งสามคนเพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาจะไม่ทำอะไรผิดพลาดหลังจากนั้นผู้อาวุโสฮอร์สท์ก็หันกลับมาและไปหาผู้สอบคนอื่น ๆ รูดี้หรี่ตาลง ขณะที่เขาเหลือบมองเฟนด์และพูดว่า "ขั้นตอนที่สำคัญที่สุดในการบ่มเพาะโอสถระดับหกคือขั้นตอนสุดท้าย แต่ขั้นตอนแรกก็ไม่ง่ายเช่นกัน ถ้านายรู้ว่าทำไม่ได้ ก็อย่าทำให้ต้องสิ้นเปลืองวัตถุดิบเลย ของพวกนี้ล้วนมีราคาค่างวด ต่อให้นายจะขายตัวเองเป็นทาสก็ยังไม่พอให้ซื้อของพวกนี้!”เฟนด์ถอนหายใจออกเบา ๆ หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่าเขาเบื่อเกินกว่าจะอ้าปากพูดด้วยซ้ำ เขาตัดสินใจที่จะเพิกเฉยต่อผู้ชายคนนั้นและทุกสิ่งที่จะออกมาจากปากเขา ถึงโต้ตอบไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดี
เกรย์สันหรี่ตาลงขณะที่เขามองเฟนด์ด้วยความโกรธเช่นกัน เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ดูเหมือนว่าวันนี้ นายจะมาที่นี่เพื่อหาเรื่องขายหน้าให้กับตัวเองเท่านั้น"หลังจากพูดจบเกรย์สันก็หันหลังกลับและเงียบไป เสียงความขัดแย้งหยุดลง และทุกคนรอบ ๆ ก็เริ่มกระซิบกระซาบกันผู้อาวุโสฮอร์สท์มองเฟนด์อย่างมีความหมาย ราวกับว่าเขามองเฟนด์ในมุมมองที่ต่างออกไป ทันใดนั้นผู้อาวุโสฮอร์สท์ก็อยากรู้เรื่องของเฟนด์อย่างไม่น่าเชื่อ แต่ในขณะนั้นเขาไม่อาจพูดอะไรออกมาได้เมื่อเขาเห็นว่าทุกคนได้จับกลุ่มกันเรียบร้อยแล้ว ผู้อาวุโสฮอร์สท์ก็โบกมือแล้วพูดว่า "มากับฉัน!"ทุกคนติดตามผู้อาวุโสฮอร์สท์ไปเป็นกลุ่ม ๆ ผู้อาวุโสฮอร์สท์เข้าไปในเรือวิญญาณ ภายในเรือเต็มไปด้วยผู้คนที่กำลังรีบร้อนพวกเขาเดินตามหลังผู้อาวุโสฮอร์สท์ไปอย่างใกล้ชิด เดินลัดเลาะไปตามทางก่อนจะมาถึงห้องกว้างขวางในที่สุด ห้องกว้างขวางมากจนเรียกได้ว่าห้องโถงเลยทีเดียวทันทีที่พวกเขาก้าวเข้าไปในห้อง ทุกคนก็สามารถสัมผัสได้ถึงรังสีของโอสถที่หนาแน่นรอบ ๆ บรรยากาศ พื้นที่ในห้องนี้ใหญ่เกินพอสำหรับพวกเขาแปดสิบคนเฟนด์ประเมินสถานการณ์เล็กน้อย ห้องนี้ใหญ่พอที่จะรองรับคน
พวกเขาถาโถมข้อกล่าวหาและดูหมิ่นมามากเกินไป ถึงเขาจะไม่อยากโต้เถียงกับคนพวกนี้ แต่เขาก็ยังถูกบังคับให้ต้องเงยหน้าขึ้นมาอย่างช้า ๆ อยู่วันยันค่ำเขามองเข้าไปในดวงตาของรูดี้ซึ่งเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน ราวกับเขาเป็นเพียงแมลงในสายตาของรูดี้เฟนด์หัวเราะอย่างเย็นชา “แล้วนายได้ยินเสียงสุนัขที่เห่าดังที่สุดแล้วหรือยังล่ะ?”คำพูดเหล่านั้นสามารถเยาะเย้ยทุกคนที่นั่นได้สำเร็จ เขาเปรียบเทียบกิลเบิร์ตกับสุนัขและเย้ยหยันทุกคนที่ฟังสุนัขตัวนั้นเห่า มันทำให้การแสดงออกบนใบหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปกิลเบิร์ตเกือบจะลืมความโกรธของตัวเองไปแล้ว เขาไม่อยากจะเชื่ออะไรด้วยซ้ำว่าเฟนด์จะสามารถขจัดคำดูถูกดูแคลนทั้งหมดลงได้ แต่ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้นกิลเบิร์ตหันกลับมาจ้องมองเฟนด์ด้วยใบหน้าแดงก่ำจากความโกรธเขาอยากจะตะโกนกลับแต่ถูกรองเหรัญญิกปรามไว้ "ดูเหมือนว่านายจะไม่อยากเข้าร่วมการทดสอบแล้วสินะ!"ประโยคนั้นเพียงประโยคเดียวก็ทำให้กิลเบิร์ตไม่อาจพูดอะไรออกมาได้อีก กิลเบิร์ตตระหนักได้แล้วว่าเขาได้ทำให้รองเหรัญญิกขุ่นเคืองอย่างหนักหากเขายังคงยืนกรานที่จะต่อปากต่อคำกับเฟนด์ รองเหรัญญิกอาจจะดึงเขาออกไปจริง ๆ แล้วเขาจะ
“สมองหมอนั่นจะต้องมีอะไรผิดปกติจริง ๆ นั่นแหละ เขาคิดจริง ๆ หรือว่าเขาอยู่ในระดับเดียวกับอีกสองคนที่อยู่ตรงหน้าเขา แค่เพราะไปยืนอยู่กลุ่มเดียวกัน? นั่นน่าจะตลกมากเกินไปหน่อยนะ…”“ฉันนึกว่าการทดสอบจะเข้มงวดและจริงจังเสียอีก ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะได้เห็นอะไรแบบนี้ ทำเอาฉันขำจนปวดท้องเลยล่ะ…”แอนดรูว์ขมวดคิ้วอย่างรู้สึกอับอาย รองเหรัญญิกโกรธจนตัวสั่นหลังจากได้ยินคำพูดของกิลเบิร์ต เขานึกอยากจะพุ่งตัวไปไปตบกิลเบิร์ตสักสองสามครั้งกิลเบิร์ตเพิกเฉยต่อชื่อเสียงของวิมานโอสถอย่างเห็นแก่ตัวที่สุด พวกเขาแทบอยากจะมุดดินหนี ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น นี่จะเป็นความอัปยศอดสูที่วิมานโอสถไม่อาจจำกัดทิ้งได้รองเหรัญญิกตะโกนออกไปว่า "หุบปากเดี๋ยวนี้! นายกำลังพูดเรื่องบ้าอะไร ถ้าไม่อยากเข้าร่วมการทดสอบ ก็ไสหัวไปซะ!"รองเหรัญญิกโกรธมาก ขณะที่เขาพูดเช่นนั้น สีหน้าของเขาดูอดสูอย่างไม่น่าเชื่อ เขายังคิดจะฆ่ากิลเบิร์ตให้ตายเสียเดี๋ยวนี้ เมื่อถูกตำหนิเช่นนั้นก็ทำให้กิลเบิร์ตตระหนักได้ว่าเขาพูดผิดไปถึงกระนั้นก็ไม่มีทางที่เขาจะถอนคำพูดเหล่านั้นกลับคืนมา เขากระแอมเบา ๆ ก่อนที่จะรีบหันศีรษะไปซ้ายทีขวาที อย่างไม่กล้
ไม่มีใครรู้ดีไปกว่ารองเหรัญญิกว่าโอสถระดับหกหมายถึงสิ่งใด ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา วิมานโอสถรับบัณฑิตมาจำนวนนับไม่ถ้วน แต่มีไม่มากนักที่จะได้กลายเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุระดับหกจริง ๆคอนสแตนซ์ยิ้มอย่างมีความหมายขณะที่เขาเอ่ยถาม "รองเหรัญญิกคนนี้มีความสามารถหลากหลายจริง ๆ ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าวิมานโอสถจะมีอัจฉริยะกับเขาด้วย ผมไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลย"ริมฝีปากของรองเหรัญญิกกระตุก เขาต้องการอธิบายตัวเอง แต่ถ้าเขาบอกว่าเฟนด์ไม่สามารถสกัดโอสถระดับหกได้ และมีเพียงพรสวรรค์ในการสร้างอักขระทางยาเท่านั้น มันคงจะกลายเป็นเรื่องตลกครั้งใหญ่ และทุกคนคงจะหัวเราะเยาะวิมานโอสถเป็นแน่แต่ถ้าเขายังคงดื้อรั้นต่อไป พอถึงเวลาต้องบ่มเพาะโอสถ เฟนด์ก็จะเปิดเผยความจริงข้อนั้นออกมา เมื่อนั้นความอัปยศอดสูก็จะยิ่งหนักข้อขึ้นเขาถึงกับมือสั่น ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยรู้สึกเหมือนตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากเช่นนี้มาก่อน เขารู้สึกเหมือนกำลังถูกกักขังอยู่ในกำแพงอีกสองด้าน ทุกคนคิดว่ารองเหรัญญิกกำลังวางแผนที่จะใช้ความเงียบเพื่อตอบคำถามเมื่อเห็นกับตาว่ารองเหรัญญิกไม่ตอบอะไรออกมาแต่ทว่าคอนสแตนซ์คล้ายกับจะไม่เ
เฟนด์เป็นคนเดียวที่ยังคงยืนอยู่ ขณะนั้นเขาดูคล้ายกับกำลังลังเลและดูเหมือนกำลังรออะไรบางอย่างอยู่ ขณะที่รองเหรัญญิกพูดจบ ผู้อาวุโสฮอร์สท์ก็จ้องมองมาอย่างอยากรู้อยากเห็นแม้ว่าดวงตาของเขาจะดูเป็นประกายมากขนาดไหน แต่เฟนด์ก็ยังคงรู้สึกถึงความเฉียบคมภายใน ราวกับว่าเขาจะถูกตัดสิทธิ์หากเขาไม่ขยับริมฝีปากของเฟนด์กระตุกอย่างช่วยไม่ได้ เขารีรอต่อไปไม่ได้แล้ว จึงได้แต่เดินไปยังพื้นที่ที่เขาวางแผนไว้ก่อนหน้านี้ในตอนแรกเฟนด์ไม่ได้ดึงดูดความสนใจใครมากนัก เขาอาจจะเป็นคนสุดท้ายที่ปรากฏตัวขึ้น ไม่มีใครจำเขาได้ ต่อให้เขาจะมาจากวิมานโอสถ แต่นอกจากคนที่เคยพบเขาแล้ว ก็ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นใครขณะที่เขาเคลื่อนตัวไปทางทิศตะวันตกต่อไป ทุกคนก็เริ่มจ้องมองไปที่เขา ใบหน้าของรองเหรัญญิกก็ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นบูดบึ้งเมื่อเขาสังเกตเห็นว่าเฟนด์กำลังมุ่งหน้าไปทางใด“ผู้ชายคนนั้นคิดจะไปต่อหลังรูดี้หรือเปล่า? เขาคิดจะพิสูจน์ตัวเองด้วยการกลั่นโอสถระดับหกด้วยหรือ?”“ก็คงเป็นแบบนั้น เว้นแต่เขาจะเป็นคนโง่เง่าที่ไม่ทันได้ฟังกฎการตัดสินให้ดี ไม่งั้นคงไม่เดินไปแบบนั้นหรอก เขาเป็นใคร ทำไมฉันไม่เคยได้ยินอะไรเกี่ยวกับเขาเลย
กิลเบิร์ตทำท่าราวกับกลืนแมลงวันเข้าไปสองสามตัว เขาคาดหวังว่ารองเหรัญญิกจะพูดคำเหล่านั้นกับเขาเสียอีก แต่กลับกลายเป็นว่ารองเหรัญญิกไม่ละสายตามามองเขาเลยแม้แต่วินาทีเดียวรองเหรัญญิกฝากความหวังทั้งหมดไว้กับเฟนด์ราวกับว่ากิลเบิร์ตและแอนดรูว์มาที่นี่เพื่อเพิ่มจำนวนคนเท่านั้นแอนดรูว์มีสีหน้าขมขื่นเช่นกัน ในอดีตเขาขัดแย้งกับกิลเบิร์ตมามากมาย และความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ไม่อาจพัฒนาไปในทางที่ดีได้แต่ต้องขอบคุณเฟนด์ที่ทำให้เขาสามารถวางเฉยต่อความแค้นทั้งหมดที่เคยมีได้แอนดรูว์พูดด้วยใบหน้าที่มืดมน “รองเหรัญญิก ดูเหมือนคุณจะฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่เฟนด์เลยนะ“แต่คุณก็น่าจะเตือนเฟนด์สักหน่อยว่าต่อให้เขาจะมีพรสวรรค์ค่อนข้างดี แต่ก็ไม่ควรหยิ่งผยองเกินไป”แอนดรูว์โกรธมากในขณะนั้นและอดไม่ได้จริง ๆ ที่จะต้องเอ่ยคำดูแคลนที่สุดเช่นนั้นออกมากิลเบิร์ตกล่าวเสริมอย่างรีบร้อนทันที “แอนดรูว์พูดถูก แม้ว่าพรสวรรค์ของเฟนด์จะค่อนข้างดี แต่เขาก็ไม่ควรหยิ่งผยองนัก คำพูดพวกนั้นไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักนิด”เฟนด์ถึงกับพูดไม่ออกเมื่อถูกคนทั้งสองเหยียบย่ำ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเฟนด์ไม่ได้เอ่ยปากเลยสักคำ แล้วเขาจะเอาเวลา
ในตอนแรก คอนสแตนซ์และซีนย์เพียงยืนเคียงข้างกันโดยไม่สนใจเรื่องนี้ พวกเขาต้องการปล่อยให้สถานการณ์ดำเนินต่อไปอย่างที่ควรจะเป็น แต่เมื่อว่าเกรย์สันและรูดี้เริ่มเถียงกันมากขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งสองคนก็ถูกบีบให้ต้องทำอะไรสักอย่างพวกเขาถูกบีบให้ต้องแยกรูดี้และเกรย์สันออกจากกัน นั่นก็เพราะ การทะเลาะกันของเด็ก ๆ ควรจะมีขีดจำกัด เพราะหากมันเกินขีดจำกัดไปแล้ว นั่นจะส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของพวกเขา นี่คือสิ่งที่รูดี้และเกรย์สันเองก็ไม่อยากเห็นเป็นเวลาเกือบสิบห้านาทีแล้ว ผู้อาวุโสฮอร์สท์นั่งบนเก้าอี้ ขณะมองดูการทะเลาะวิวาทและการพูดคุยกันอย่างเฉยเมย เมื่อหมดเวลาเขาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้เสียงปรบมือดังขึ้นตอนที่เขาจะพูดว่า "เอาล่ะ หมดเวลาแล้ว ทุกคนต้องตัดสินใจได้แล้วว่าจะพิสูจน์ความสามารถของตัวเองยังไง”“ฉันไม่คิดว่าฉันจะต้องบอกอะไรพวกนายทุกอย่างหรอกนะ ตอนนี้ก็แยกออกเป็นกลุ่มเสีย ผู้ที่ต้องการรวมอักขระทางยาจะยืนอยู่ทางทิศตะวันออก“ผู้ที่ต้องการแยกแยะวัสดุสามารถยืนอยู่ตรงกลางได้เลย และหากจะพิสูจน์ตัวเองด้วยกันบ่มเพาะโอสถให้ไปยืนที่ทางทิศตะวันตก“ถึงอย่างนั้นฉันก็ต้องขอเตือนทุกคนก่อน หากทุกคนต้องการ