เข้าสู่ระบบแชร์
45
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-26 15:35:16บทที่เกี่ยวข้อง
มนตร์ตาละวัน 46
“เชื่อไม่เชื่อ ผมจะไปทำอะไรได้ ผมพยายามมามากแล้วนะ”แววตาคู่คมสลดเศร้า ลึก ๆ แล้วพวกเขาเชื่อมาโดยตลอด เพราะมีเหตุการณ์ไม่ดีเกิดขึ้นกับครอบครัวมาเสมอ แม้จะไปอยู่เมืองนอกกันแล้วก็ตาม“มันมีเรื่องแปลก ๆ เกิดขึ้นเยอะมาก สุดท้ายก็ต้องเชื่อ... ยังมีเรื่องที่... แม่พายัยกันไปจี้ปานแดงตรงหลังคอออก ไม่นานหมอคนนั้นก็เสียชีวิต”อมิตาเกือบจะร้องไห้ออกมา เธอพยายามสงบจิตใจและความรู้สึกผิดเอาไว้เมื่อสามีสะกิด ยังเล่าให้กุมภิลหนุ่มฟังว่าครั้งหนึ่งเคยมีคดีฆาตกรรมใหญ่ในรัฐแคลิฟอร์เนีย เด็กสาววัยห้าขวบไปชี้ด้านหลังโรงเรียน บอกหลักไมล์ว่าพวกเขาจะต้องไปอีกไกลแค่ไหน ศพอยู่ตรงน้ำท่วมขังหลังอุทยาน...เด็กสาวตัวน้อยมีชื่อเสียงโด่งดังอยู่พักใหญ่ จนนักข่าวมาขอถ่ายทำออกรายการ เสนอเงินก้อนโตให้ ซึ่งพวกเขาปฏิเสธแล้วตัดสินใจย้ายไปอยู่รัฐเท็กซัสทั้งอมิตาและสุรชัยแทบไม่อยากให้ใครรู้ด้วยซ้ำว่าลูกสาวมีตัวตน เพราะกลัวจะสูญเสียเธอไปในสักวันหนึ่ง ขณะที่กัญญาวีร์เติบใหญ่ขึ้นพร้อมความพิเศษ...เธอพิเศษกว่าเด็กคนอื่น ๆ หากเป็นคนไทยก็จะเรียกว่าญาณทิพย์ ต่างชาติเรียกซิกเซ้นส์ เวลาเธอเห็นอะไรก็จะทำก้มหน้าก้มตา โดนเพื่อนล้อเพื่อ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-26มนตร์ตาละวัน 47
‘ขอขมาพ่อแม่ด้วยนะแม่แก้ว มันบาปนะที่ทำ... ขนาดผมเป็นเจ้ามนตร์ ผมยังไม่เคยสะกดใครเลย’หญิงสาวฟุบใบหน้าบนตักแม่ ใจนึกถึงคำพูดต่อว่าเธอนิสัยไม่ดีนักหนา ทั้งที่ปกติจะตามใจเธอทุกอย่าง หลังจากที่เขาเพิ่งพาเธอไปตรวจสุขภาพ ก่อนมาส่งเธอถึงมือคุณพ่อคุณแม่ ขอให้หยุดงานนอนพักผ่อนอยู่บ้านอีกสักวัน “จะเป็นแม่คนแล้ว สติต้องมาก่อนอารมณ์นะลูกนะ” “แม่ก็จะเป็นยายแล้ว ส่วนยายต้องเป็นทวดน่ะสิ” ความรู้สึกตอนได้เห็นหน้าลูกครั้งแรก แม้เจ้าตัวเล็กยังเป็นเพียงก้อนกลมจิ๋วดิ้นไปดิ้นมาเตะขาผ่านจอมอนิเตอร์ มันตื้นตันจุกอกจนน้ำตาจะไหลอย่างบอกไม่ถูก กัญญาวีร์เข้าใจคำว่าพ่อแม่มากขึ้น เธอซื้อพวงมาลัยมากราบขอขมาบิดามารดา ถึงวันนี้จะไม่ได้เป็นวันพิเศษอะไร โดยมีคุณยายนั่งถักเสื้อหนาวสีแดงให้กับคุณพ่อ ที่อาจจะกลับต่างประเทศเร็ว ๆ นี้ “มีคำที่เขาว่า... เย... เข้... มันเป็นอย่างนี้นี่เอง ลูกแกจะออกมาเป็นไอ้เข้ไหมล่ะ” “โธ่ แม่ พูดอะไรคะ?” “ใครบอกยายอะว่าเขาเป็นเข้ ยายเคยเห็นเขาแปลงร่างเหรอ? พี่เขาเป็นไอ้แมงมุมต่างหาก ยิงใยออกจากนิ้วได้จริงนะ นี่ ๆ” สะบั
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-26มนตร์ตาละวัน 48
“ถ้าเมียอยากจะนั่งตักต้องเก็บหางนะ เกิดมันฟาดลูกชายผมดิ้นล่ะ จะเป็นหมันเอา”“กันรู้ค่ะ... ไม่ทำหมันให้หรอกน่ะ” แล้วเลื่อนมือผ่านไปทางเจ้าหนอนน้อยที่นอนหลับสนิท เป็นอันรู้กันว่าสะกิด!หญิงสาวทำอย่างนั้นเป็นประจำ ซึ่งเขาบำรุงบำเรอให้เธอไม่เคยขาด ทั้งที่ควรเป็นเธอเสียอีก ถูกเอาเปรียบจากคนเริ่มในทีแรก กุมภิลหนุ่มลอบกลืนน้ำลายลงคอ ไรขนลุกชูชันหลังจากที่เธอไม่เลิกลูบจนมันตื่นขึ้นมา เบียดเสียดอยู่กางเกงคับแน่น“ปกติคุณพกถุงยาง แต่มันหมดบ่อยมาก ช่วงกันท้องคุณจะไม่ซื้อก็ได้นะ กันประจำเดือนไม่มาสักพักแล้วค่ะ กันมีคู่นอนคนเดียว... ไม่คิดจะมีมากกว่าหนึ่ง”ต่อกี่ครั้งที่บอกว่าเป็นคู่นอน Sex Mate แต่ดันจะให้เขาเป็นคนสุดท้ายของชีวิต เป็นคน ๆเดียวที่ได้รับอนุญาตให้แตะต้องผ้าห่มผืนเล็กที่วางอยู่บนม้าหินนั้นเธอหยิบขึ้นมาวางไว้บนตัก ขยับก้นขึ้นไปนั่งตักเขา หลบสายตาเร่าร้อน แต่กัดริมฝีปากตัวเอง ปล่อยให้มือหนาอุ่นเลื่อนขึ้นวางบนหน้าขา ถลกชายกระโปรงสีขาวตัวยาวประเข่าขึ้น“อยากได้เหรอ? ถ้าไม่ให้ล่ะ จะไปหา Sex Mate คนอื่นหรือเปล่า”“ผัวไม่ให้ก็เข้าบ้านนอนสิคะ”“ผู้หญิงอะไรกวนประสาท ชอบก็บอกว่าชอบสิ ไม่ใช่ให้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-26มนตร์ตาละวัน 49
เป็นโชคดีของเขาเพราะแม่น้ำก็เป็นทางของจระเข้อยู่...ขณะดวงตาสีนิลสนิทคมกร้าว สาดประกายเกรี้ยวกราดมายังแผ่นหลังของสัตว์เลื้อยคลานที่มีหนามแหลมขนาดใหญ่มหึมา โผล่พ้นเพียงดวงตาสีแดงก่ำตรงข้างเรือ เพราะว่ามันไม่ใช่หน้าที่ ๆ จะไปส่งท่านโหราธิบดี บุคคลสำคัญผู้ไม่ว่ากี่ภพชาติของท่าน ก็ยังเป็นนักทำนายอนาคตของผู้คนได้อย่างแม่นยำ“กระผมจะขอถามสักคำถามหนึ่งได้ฤาไม่? ต้องทำยังไงให้หลุดพ้นจากคำสาป...”“นางจะเป็นคนจัดการให้ท่านเอง ดูแลสองแม่ลูกให้ดีเถิด นางเป็นคนผูกก็จักเป็นคนแก้ ส่วนเรื่องเจ้ากรรมเก่านั้นตัวเขาจะไม่ทำร้ายท่าน เขาหลุดจากวงจรทะเลาะวิวาทนี้ไปนานแล้ว ผมคงแจ้งได้เท่านี้ หมดเวลาของผมแล้วเช่นกัน”คำตอบเพียงเท่านั้นไม่ช่วยอะไรเลย นายจันยังมีคำถามอยู่อีกมาก เพราะตัวเขานั้นไม่อยากให้ลูกเมียได้รับอันตราย ไม่ต้องการให้เธอมาแก้ไขอะไรให้เขา เป็นไปได้ก็อยากจะทำทุกอย่างด้วยตัวเอง หากพอสบเข้ากับแววตาคมปลาบประกายเข่นฆ่า“ไปให้พ้นเสีย... ไอ้ตาละวัน ไม่ใช่ที่ของมึง!”ได้ยินเสียงตวาดกร้าวสุดท้าย พญาจระเข้ก็โดนไล่อย่างหมูอย่างหมา ชายร่างสูงใหญ่ใบหน้านิ่งเฉยเมื่อสักครู่ กายเปลี่ยนเป็นสีแดง นัยน์ตาสีนิลกล
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-26มนตร์ตาละวัน 50
“กันสะกดพวกเขาไว้ดีไหมคะ? ให้นั่งทำหน้ามึน ไม่ขยับเลยดีไหม”“ไม่ดีครับ ผมว่าเรากลับกันเถอะ”กัญญาวีร์ยิ้มแล้วยอมเปลี่ยนเป็นชุดเดิม ค่อยเดินตามคนจ่ายเงินไป นายจันก็รีบจับจูงมือเธอไปขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าร้าน หลังชำระเงินเรียบร้อย ซึ่งทางร้านจะนำชุดมาให้ในวันงานถ่ายรูปพรีเวดดิ้งอีกครั้งหนึ่งเสื้อยืดกางเกงสำหรับคนท้องที่ปิดหน้าท้องเนินนูนเล็กน้อย ว่าที่คุณแม่ลูบท้องไปมา บ่นงึมงำบนที่นั่ง คนขับขยับตัวไปคาดเข็มขัดนิรภัยให้อย่างระวัง“ไม่จำเป็นก็อย่าสะกดใครเลยนะ เราอยู่แบบที่เคยอยู่”“รู้แล้วค่ะคุณชาร์ล กันไม่ได้ทำแล้วน่ะ”“พักนี้ยังได้ยินเสียงอะไรหรือเปล่า?”“มีบ้างค่ะแต่ไม่ได้สนใจ สักพักพวกนางก็เงียบ”กัญญาวีร์ไม่กล้าบอกเขาว่าเธอยังได้ยิน เพราะไม่ใช่แค่เธอที่ดุ! เห็นว่ามีคนถอดจิตได้จะไปเอาเรื่องวิญญาณสาวสองตน ที่คอยวนเวียนอยู่รอบตัวเธอส่วนใหญ่ก็จะเป็นวิมาลา แม่ตะเภาแก้วไม่ค่อยมากวนใจเท่าไร เธอได้ปรึกษาเรื่องนี้กับแม่ชีพี่สาว ก่อนได้รับคำตอบมาว่าปกติ พวกเขามีห่วงจึงไม่ยอมไปเกิดเสียที อาจจุติมาแล้วหรือเปล่าไม่รู้ แต่เขายังมีกรรมต่อสามีทั้งสองทั้งไกรทอง ชาละวัน และเป็นเพราะว่าเธอและพี่สาวต่า
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-26มนตร์ตาละวัน 51
หญิงสาวกลอกตาไปมา ก่อนปรับสีหน้าให้เป็นปกติ หากว่าเธอต้องรีบไปทำธุระ คงต้องเก็บเรื่องไว้คุยกับสองคนนี้ทีหลัง “วันนี้เราจะไปไหนกันคะ?” “ไม่บอก รอก่อนจะพาไป” มือหนาที่คว้าหมับเข้ามือเรียวด้วยท่าทาง เหมือนเด็กน้อยตื่นเต้นกับการจะได้ไปเที่ยวกับครอบครัวในวันหยุด เรียกเสียงหัวเราะหวานใสก้องกังวาน ร่างบางในเอี๊ยมน่ารักเขย่งปลายเท้าขึ้นจูบผู้ชายตัวโต เกิดเสียงริมฝีปากกระทบกับเคราสาก แก้ม เรียวปากหนาหยักได้รูปคนคนที่ทำปากยื่นยาวรอคอย ก่อนที่เธอจะเอื้อมไปหยิบขี้ผึ้งมาทา ทำปากขมุบขมิบพูดอะไรสักอย่าง“นะเมตตา โมเห็นหน้ารักสนิท...... ไปจำมาจากไหน?”“อืม... ไม่รู้สิคะ... มันจำได้เอง...”หลายเรื่องที่เธอไม่กล้าบอกเขา ไหนจะความฝันแปลก ๆ ในหลายคืนมานี้ เธอเห็นตัวเองแต่งชุดประหลาดอย่างสาวโบราณ ทาปากแดง จะว่าเป็นหมอดูก็ไม่เชิง ไม่รู้ว่าเป็นอะไรแน่ เธอเริ่มได้ยินเสียงของสองสาวถกเถียงกัน ขอความช่วยเหลือบ่อยขึ้น ยังบอกว่ามีเวลาเหลืออีกไม่มากคำถามมากมายในหัวไม่สามารถปะติดปะต่อได้ในวันเดียว ทว่าเธอก็พยายามปล่อยวาง คิดหาทางแก้ปัญหาไปช้า ๆกัญญาวีร์เดินตามเขาลงไปชั้นล่าง โด
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-26มนตร์ตาละวัน 52
‘ช่างสรรหาถ้อยคำโกหก ฉันรู้ว่าเธอน่ะ...’‘เงียบเสีย! ไม่มีใครสอนมารยาทหล่อนเลยรึไงแม่วิมาลา’กัญญาวีร์ถึงกับเวียนหัวเมื่อสองสาวเริ่มทะเลาะกันอีกรอบ คนหนึ่งก็คอยจะบอกหลาย ๆ เรื่อง แต่อีกคนเหมือนไม่อยากให้พูด เอาง่าย ๆ ว่าแม่ตะเภาแก้วนั่นกั๊กข้อมูลเต็มที่ แต่ก็อยากจะได้ความช่วยเหลือเหมือนกันกับนางจระเข้แล้วจะให้เธอช่วยอะไร?เมื่อเปลือกตาขาวพริ้มปิดลง ผ่อนลมหายใจออกทางปากอย่างเหนื่อยหน่าย ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงมองถาม“โกรธผมหรือ? ผมจำไม่ได้จริง ๆ นะ คือมันเป็นภาพเลือนรางในความฝัน มีผู้หญิงหน้าตาเหมือนกันเดินไปเดินมาในบ้านทรงไทย ส่งยิ้มหวานให้ผม ทำกับข้าวให้ผม ดูแลผม ในบ้านที่ผมปลูกไว้ในต่างจังหวัดน่ะ นายคล้าวก็เคยไปบ้านหลังนั้น”นายจันบอกไปตามตรงว่าเขาเห็นใบหน้าเธอซ้ำไปซ้ำมา เขาแน่ใจว่าเป็นเธอตั้งแต่แรกพบเห็น ตอนนี้เขาคิดว่าเมียคงไม่พอใจที่ไม่ยอมบอก พอเธอไม่พูดจา“กันครับ... อย่างอนผมเลยนะ ข้าวเกรียบนี่อร่อยจะตาย”กรุบกรอบ! เสียงเคี้ยวดังจากฟันคมที่งับเอา ๆ เอาแต่กินไม่เลิก ท่าทางเอร็ดอร่อยเอามาก ๆ เศษผงส่วนหนึ่งหล่นใส่เส้นผมนุ่มสลวยสีน้ำตาล เขาก็ยกมือปัดสะบัดมันให้เกลี้ยง ฉีกยิ้มกว้างหวาน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-26มนตร์ตาละวัน 53
ดวงตาคู่สวยส่ายมองโซฟาสีดำหน้าเตาผิงน่ารักในห้องใต้หลังคา รอบเตียงประดับด้วยไฟเชิงเทียนดวงเล็ก มีกลีบดอกกุหลายโรยบนที่นอนสีน้ำตาลเทา พื้นพรมนุ่มนิ่มเหมือนว่ากำลังเหยียบขนสัตว์ ทุกอณูอบอวลกลิ่นอายของเมืองนอก ซึ่งเธออาจไม่ได้กลับไปอีกแล้ว กัญญาวีร์เคยบอกกับเขาครั้งหนึ่ง ไม่คิดว่าเขาจะจดจำมันได้ยังหาบ้านที่ถูกใจเธอ แม้ว่าเฟอร์นิเจอร์สำหรับเมืองร้อนหลายชิ้นอาจเอาไว้แค่ตั้งโชว์“สวยจัง... เหมือนอยู่เมืองนอกเลยค่ะ ถ้ามองออกไปเห็นหิมะได้คงดี”“ห้องนี้ผมแต่งเติมเพิ่มแค่ห้องเดียวครับ ทำเองทั้งหลังไม่มีทางทัน รีโนเวตทีเป็นเดือน ๆ”ใบหน้าสดสวยระเรื่อยิ้ม เขย่งปลายเท้าขึ้นจูบกรามแกร่งเป็นรางวัล ก่อนจะหันไปเห็นกรอบภาพบนโต๊ะหัวเตียง หญิงสาวในภาพตรงหน้า ใส่ชุดเดียวกับที่เธอใส่ เธอมีรอยยิ้มสดใสประดับบนใบหน้าหวานหมดจด งามอย่างหญิงไทยโบราณ แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อเธอและเขาเพิ่งเดินเข้าห้องมา ไม่มีทางที่เขาจะอัดรูปมาแปะฝาผนังไว้ทัน ดวงงตาคู่สวยเบิกกว้าง ปลายนิ้วชี้หน้าสาวในรูป“คุณชาร์ล! กล้านอกใจกันเหรอ?”“เปล่าครับ... ไม่เคยทำเลยนะ แล้วผมเพิ่งบอกกันไปเมื่อกี้ ไม่ได้ฟังเหรอ?”‘สมองหมาปัญญานิ่ม แม่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-26
บทล่าสุด
มนตร์ตาละวัน 61
เมื่อผู้ชายตัวโตเป็นฝ่ายยอมปล่อยจากเรียวปากอิ่มงาม กัญญาวีร์ชนหน้าผากไว้กับหน้าผากกว้าง เธอตัดสินใจแล้วว่าจะอยู่กับเขาไปตลอด สุดอสงไขย ณ สถานที่ไร้ห้วงเวลาแห่งนี้“หากว่าถึงเวลาของเรา สักวันหนึ่งเราจะไปด้วยกันนะคะ เราสามคน”“ไม่แค่สามครับ... อนาคตเป็นสิ่งที่มองไม่เห็น แต่แน่นอนว่าบ้านหลังนี้จะมีจระเข้แอลลิเกเตอร์มากกว่าสามตัว”นานเท่าไรก็จะไม่พรากจาก รอยยิ้มปรากฏบนวงหน้าหล่อเหลา กุมภิลหนุ่มเจ้าเล่ห์กำลังจินตนาการถึงลูกครึ่งจระเข้และแอลลิเกเตอร์ ลูกของเขากับแม่แก้วกัญญาส่วนหญิงสาวยังคงมองตามหยดน้ำใสที่ไหลออกมาจากดวงตาเมื่อมันกลายเป็นก้อนกลม ลอยขึ้นที่สูงแล้วสลายหายไปในอากาศ เธอผุดรอยยิ้มกว้างออกมา ยกปลายนิ้วขึ้นแตะมันที่แตกกระจายออกเป็นฟอง ไม่เลิกร้องไห้ในอ้อมกอดของกุมภิลในวังบาดาลของพญาจระเข้ใหญ่นี้ก็คงจะมีลูกหลานทายาทจระเข้มากกว่าหนึ่งตัว และจากนี้ไปคงมีเรื่องให้คนช่างอยากรู้อยากเห็นอย่างกัญญาวีร์สนุกตามคุณพ่อจระเข้อีกแน่ ๆ ------------------------------------การออกไปว่ายน้ำหาสถานที่อาบแดดเป็นอะไรที่... มีความสุขที่สุด! หากไม่เป็นเพราะว่าคุณแม่อยากลองสถานที่แปลกใหม่ คน
มนตร์ตาละวัน 60
พญาชาละวันคงไม่มีเมตตาต่อมนุษย์เท่าเดิม เมื่อจิตวิญญาณและความทรงจำทั้งหมดกลับคืนมา ตาคมจรดมองร่างสั่นเทา เปียกปอนเหน็บหนาวไม่ต่างจากพรายสาว น้ำตาลูกผู้ชายก็พาลไหลชาละวันบัดนี้ไม่กลัวเกรงพญายมราชหรือใครหน้าไหน แม้ว่าเขาจะเหยียบหน้าเจ้าถิ่น ก็คิดเพียงว่าต้องพาเมียรักกลับคืน ตรงกันข้ามกับอีกคน หญิงสาวคิดว่ามันคงถึงเวลาต้องจากกัน...“ให้แล้วแต่บุญแต่กรรมที่ทำมาร่วมกันเถิดค่ะ ตอนนี้กันต้องไปแล้ว ลาก่อนคุณหลวงจัน... พญาชาละวัน...”เพียงเรือลำน้อยแล่นฉลิวไปด้วยความเร็วต่างจากเมื่อครู่ หยาดน้ำใสก็เจิ่งนองเต็มสองตาเจ้าจระเข้ยักษ์ มันไม่ยอมว่ายห่างจากเรือ ยังแปลงกายครึ่งหนึ่งเป็นมนุษย์ แผงอกกว้างกำยำและสองมือเกาะติดเรือไม้อย่างแน่นหนึบ“ผมไปด้วยได้ไหม?”‘ไสหัวไป... ไอ้ตาละวัน’“ไม่ไปครับ...” ในสีหน้ายียวนกวนประสาท กุมภิลหนุ่มรู้ว่าตนจะต้องเจอกับอะไร ไม่มีใครกล้าลองดีกับท่านท้าวพญายมราช ที่ถึงจะส่งพระยมไปเก็บดวงวิญญาณ ก็สามารถสื่อสารจิตถึงกัน หากว่าเจอเรื่องราวอันเป็นอุปสรรคในเมื่อบนโลกนี้ยังมีอมนุษย์และปีศาจบางตน ปะปนแอบแฝงอยู่กับสิ่งมีชีวิตอื่น ๆทว่าจากเรือนผมที่เคยเป็นสีขาวยาวประเอว บัดนี้
มนตร์ตาละวัน 59
เคียดแค้นชิงชัง โกรธในสิ่งที่เธอทำแต่ว่ายังรัก... เขายังรักเธอหมดหัวใจ‘แม่แก้ว!’ เสียงเรียกดังผ่านกระแสน้ำถึงห้วงจิต อีกเพียงนิดก็คว้าร่างของแม่สาวเอวบางได้แล้ว ทว่าเจ้าของเรือนผมสวยสีดำขลับในมินิเดรสตัวเดิม กลับว่ายขึ้นฝั่งผ่านหน้าเขาไปเสียเฉย ๆ ไม่แม้จะสนใจเขาด้วยซ้ำ‘กัญญาวีร์! รอผมก่อน จะรีบไปไหน...’เดรสลายดอกไม้ตัวนั้นเขาก็ซื้อให้ แค่เธอบอกว่าสวยคำเดียวไม่ว่ามันจะราคาเท่าไร เธอมันก็แค่ผู้หญิงเอาแต่ใจ เอาแต่ชี้นิ้วสั่ง หัวสูง ทำอะไรไม่ปรึกษา ยิ่งคิดยิ่งน่าโมโห!นัยน์ตาสีแดงสนิทพยายามเพ่งมองให้ชัด โทสะปะทุขึ้นในจิตใจ ร่างสีดำสนิทของจระเข้ใหญ่แหวกว่ายตามไป ก่อนจะพบว่าเป็นเพียงร่างโปร่งใสยังมีอีกคนลอยอยู่ท่ามกลางความมืด สองแขนยกขึ้นเหนือศีรษะ เส้นผมสยายกระจายตามกระแสน้ำ ดวงตาคู่สวยใสใต้เปลือกตาขาวเพียงเบิกมองข้างหน้าอย่างเคว้งคว้าง ในสถานที่แสนเงียบเชียบและหนาวเหน็บลำพัง------------------------------------ร่างไร้ลมหายใจที่หลับใหลอยู่ใต้น้ำ ราวกระชากหัวใจกุมภิลไปจากอก ไม่มีประโยชน์ที่จะดึงรั้งเธอไว้ เมื่อภาพที่ตาเห็น สิ่งที่สองมือสัมผัสเป็นเพียงกายหยาบ เขากอดร่างแสนหวงแหนไม่ห่าง
มนตร์ตาละวัน 58
ปริศนาในใจเธอได้ไขกระจ่างเมื่อไม่นานมานี้ บางทีนี่อาจจะเป็นชะตาลิขิตตามพระครูว่าเธอเป็นกุญแจสำคัญ“ฉันเป็นคนขังเขา แต่ในเมื่อเขาเลิกกินเนื้อมนุษย์ไปแล้ว หมอจระเข้ก็หมดกรรมกับเขาไปแล้ว เขาควรได้รับการปลดปล่อยเสียที ฉันจะทำมันค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันไม่ได้ไปคนเดียว”“เช่นนั้นผมคงห้ามอะไรคุณกันไม่ได้ เอาเป็นว่ามีเหตุฉุกเฉินอะไรให้ตะโกนเรียกผมนะครับ ผมลงไปในบ่อน้ำนี้ไม่ได้”สองนายบ่าวแทบจำมันไม่ได้ด้วยซ้ำ หากว่าไม่เห็นกับตา ยืนอยู่ตรงหน้า พวกเขาจะลืมเรื่องบ่อน้ำเสมอ ขณะส่ายคอมองหาไปรอบ ๆ บริเวณด้านหลังบ้านที่เต็มไปด้วยหญ้ารก ท้องฟ้ามืดลงเต็มที ต่างคนมองเห็นร่างโปรงใสของชายหน้าคุ้นตา ยืนเอามือไพล่หลังอยู่หน้าบ้าน กำลังชะเง้อคอมองหาอะไรสักอย่าง แววตาคู่สวยแปรเปลี่ยนเป็นขึงขังจริงจัง“ฝากด้วยนะคุณคลาวด์ อย่าให้เขามา”“ครับ คุณรีบไปจัดการธุระเสียเถอะ ถึงเจ้านายผมจะหลับ จิตเขาไม่ได้หลับไปด้วย”ได้ยินเท่านั้น เรือนร่างงามของหญิงมนุษย์ก็กลายเป็นเดรัจฉานสีขาว นัยน์ตาสีทอง สัตว์เลื้อยคลานที่มีเขี้ยวคมคลานไปด้วยสี่เท้าของมันลงบ่อไป ------------------------------------ลึก ๆ แล้วกัญญาวีร์
มนตร์ตาละวัน 57
เขายังมีเรื่องราวแปลก ๆ เล่าให้เธอฟังอีกมากแต่เป็นเพราะว่านั่งฟังเสียงตึกตักดังมาได้สักพักจากคุณแม่และคุณลูก จึงซุกปลายจมูกโด่งเป็นสันคมเข้าหาเดรสลายดอกไม้สวย สูดกลิ่นหอมเบา ๆ ให้ชื่นใจ มือเอื้อมผ่านแผ่นหลัง โอบเอวบางของคุณแม่ที่หน้าท้องใหญ่ขึ้นเพียงเล็กน้อยอย่างระวัง“ท้องโตขึ้นนะ คุณพ่ออยากเห็นหน้าเจ้าตัวน้อยเร็ว ๆ จัง”“คุณชาร์ลว่าผู้หญิงหรือผู้ชายคะ?”“ผู้ชาย... ผมรู้สึกว่าเขาเป็นเด็กผู้ชาย”สัญชาตญาณลึก ๆ บอกเขาที่เชื่อในความสามารถการรับรู้ของตน คุณพ่อยังนึกซน พอกลิ่นหอมอ่อนอันมีเอกลักษณ์โชยมาแตะจมูกตามทิศทางลม ขณะที่เดรสกระโปรงยาวคงทำอะไรต่อมิอะไรได้ยากเสียหน่อย คุณแม่ยังหวงเนื้อหวงตัวเป็นพิเศษในระยะหลัง ๆ มา เป็นอาทิตย์แล้วที่เขาไม่ได้กิน! “ตัวเล็กครับ... ก๊อก ๆ อยู่ไหมนะ... พ่อกวนแม่ได้ไหมครับ” “ไม่ได้ครับ ห้ามกวน” คุณแม่ดัดเสียงแหลมเล็กหยอกล้อ ส่งเสียงหัวเราะดังระคนกันไปนายจันเผลอคิดว่าเมียคงกลายเป็นคนขี้แกล้งอย่างเขาเสียแล้ว ขณะมือหนาค่อย ๆ เลื่อนลงต่ำ เลิกกระโปรงบานพลิ้วขี้นกองเหนือหน้าขา ก่อนจะโดนตีมือดังเพี๊ยะ! ดวงตาคู่สวยใสแปรเปลี่ยนเป็นดุดัน ดุแ
มนตร์ตาละวัน 56
กัญญาวีร์ดูเร่งเร้าเหลือเกิน ชายกระโปรงสีครีมหวานเขย่าไปเขย่ามา ทำเอาเจ้าของบ้านลอบยิ้มกรุ้มกริ่ม มือไขประตูอย่างไม่รีบร้อนอะไร แต่พอได้ยินเสียงหวานตะโกน“แม่อ่วม ๆ!”‘เจ้าขา... คุณผู้หญิง... อ่วมอยู่นี่เจ้าค่ะ’ คงไม่มีใครคิดว่าบ่าวผู้จงรักภักดีอย่างแม่อ่วมจะยังอยู่บ้านหลังนี้ นายจันมาที่นี่กี่ทีไม่เคยลองเรียกหล่อนดู จึงไม่รู้ว่าหล่อนยังอยู่ นั่นทำให้เขายิ่งแปลกใจ“เรียกหาบ่าวทำไม?”“คือ... กันดีใจไปหน่อย ลืมตัวค่ะ เราเข้าบ้านกันดีกว่า กันหิวแล้ว” พูดพลันควงท่อนแขนเป็นล่ำสันกลบเกลื่อน นายจันยังมีสีหน้าสงสัย ขณะพาหญิงสาวเข้าบ้าน เพิ่งจะเห็นเธอนิ่งเงียบไปหลังส่ายคอมองไปทั่ว ด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็น“กันทำตัวไม่น่าไว้ใจนะครับ”“ก็ปรกตินี่คะ คุณชาร์ลคิดเองเออเองรึเปล่า?”รอยยิ้มบนวงหน้าหวานบอกว่าไม่มีอะไร เมื่อชายหนุ่มโน้มตัวลงจับมือเรียวเดินผ่านทางเข้าบ้านโบราณที่ตกแต่งด้วยสีขาวครีม ขอบหน้าต่างหลังคาเป็นเกล็ดขนมปังขิง ตามแบบสมัยนิยมยุคคุณหลวง มีภาพขนาดใหญ่ใส่กรอบเป็นหนุ่มหน้าตาเหมือนกับนายชรัณไม่ผิดเพี้ยนแต่ถือไม้เท้าสวมชุดราชปะแตนอยู่กลางบ้าน“คิดถึงจังเลยค่ะ กันอยากกลับบ้านหลังนี้มาน
มนตร์ตาละวัน 55
‘ง่วงก็นอนเสียนะคะคุณหลวงของแก้ว...’เสียงหวานใสยังก้องกังวานในหัว หลังลืมตาตื่นพร้อมคนในอ้อมแขน เรือนร่างกำยำในกางเกงนอนตัวเดียว แผงอกกว้างกำยำเปลือยเปล่าลุกสะลึมสะลือเดินออกจากเตียง เห็นบางคนนั่งอยู่หน้าโน้ตบุ๊คสักพักใหญ่ เขาคิดว่าเธอคงจะงานล้นมือ เพราะหลังจากเลิกงานแต่งมาก็นั่งอยู่แต่หน้าจอวันก่อนคืนงานแต่งงานบอกลาแขกเหรื่อในเวลาสองทุ่มตรง นายจันรู้สึกไม่ดีนักกับการเป็นครึ่งกุมภิล เขาทำอะไรไม่สะดวกเพราะต้องเผื่อเวลาไปไหนมาไหน ยิ่งภรรยาเป็นพวกชอบออกงาน เจ้าสาวยังลำบากกับการจัดการผมยาว ๆ ให้กลับมาเรียบร้อยหล่อเหลา จนทุกวันนี้เธอแทบจะกลายเป็นช่างตัดผมส่วนตัวไปแล้ว“ทำงานหรือครับ? กินข้าวเช้ารึยัง...” บอกพลางหย่อนก้นนั่งลง เกยคางไว้บนไหล่มนอย่างออดอ้อน บนเก้าอี้แคบ ๆ ไม่มีแม้พนักสำหรับวางแขน เขาก็พยายามจะเบียดตัวเข้าไป“กินแล้วค่ะ คุณชาร์ลไปกินข้าวสิคะ กันทำข้าวต้มไว้ให้”“ผมไม่อยากกินข้าวต้ม ใครบอกว่าผมอยากกิน...”‘อยากชื่นใจเมีย’“แต่ว่ากันเหนื่อยมากค่ะ งานแต่งเป็นอะไรที่ยุ่งมาก วุ่นวายมาก ไม่มีเวลาเป็นของตัวเองเลย”“ปากบอกว่ายุ่งแต่มีเวลามานั่งทำ...” เงียบไป ตาคมหลุบมองคนที่สลับจอเ
มนตร์ตาละวัน 54
สิ้นเสียงตวาดกร้าวผ่านห้วงจิต หล่อนก็กลับกลายเป็นหญิงงาม เจ้าของร่างพอรับรู้ได้ว่าตนไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น เหลือเพียงเรือนร่างเปลือยเปล่าบนที่นอนนุ่ม จึงรีบคว้าผ้านวมหนาขึ้นคลุมหน้าอก มองไปทางเสื้อผ้าขาดวิ่นบนพื้นพลางถอนหายใจ“เฮ้อ... เสียดายชุดสวย บอกให้ถอดก่อนก็ไม่ได้ แม่วิมาลานี่นิสัยแย่ไม่เปลี่ยน”“ช่างมันเถอะครับ มันเป็นเหตุสุดวิสัย”ร่างสูงหย่อนก้นนั่งลงข้างกัน เป็นเธอที่พอสบเข้ากับแววตาคมวาบก็หลุบหนี ใบหน้างามบึ้งตึง เริ่มจากแก้มร้อนผ่าวเพราะอารมณ์โกรธ แดงขึ้นตามลำดับ“พ่อคนหลายเมีย เมียเยอะมากความ มากเรื่องวุ่นวาย มีคนเดียวเสียตั้งแต่ทีแรกคงไม่ต้องมานั่งปวดหัวขนาดนี้”“กันไม่เกิดให้เร็วกว่านี้ล่ะ”“เกิดมาแล้วไงคะ แต่ว่าเราคงทำบุญมาร่วมกันแค่นั้น มันน่าเสียใจนะ...”กัญญาวีร์รับรู้ทุกอย่างได้จากจิตใต้สำนึกของเธอเอง เพียงเปิดใจรับฟังอีกสองดวงจิตอย่างไร้ความหวาดกลัว ไร้ข้อโต้แย้ง ปล่อยให้ทุกอย่างหลั่งไหลเข้ามาดังกระแสน้ำที่เชี่ยวกราก...สายน้ำอันอบอุ่นเปรียบดังความรักของชายผู้หนึ่ง ผู้เป็นรักแรกพบตั้งแต่วันแต่งงาน ‘คุณจัน’ ทำให้เธอเป็นคนที่ดีขึ้น มอบความสบายให้เธอผู้เป็นเมียมาทุกภพช
มนตร์ตาละวัน 53
ดวงตาคู่สวยส่ายมองโซฟาสีดำหน้าเตาผิงน่ารักในห้องใต้หลังคา รอบเตียงประดับด้วยไฟเชิงเทียนดวงเล็ก มีกลีบดอกกุหลายโรยบนที่นอนสีน้ำตาลเทา พื้นพรมนุ่มนิ่มเหมือนว่ากำลังเหยียบขนสัตว์ ทุกอณูอบอวลกลิ่นอายของเมืองนอก ซึ่งเธออาจไม่ได้กลับไปอีกแล้ว กัญญาวีร์เคยบอกกับเขาครั้งหนึ่ง ไม่คิดว่าเขาจะจดจำมันได้ยังหาบ้านที่ถูกใจเธอ แม้ว่าเฟอร์นิเจอร์สำหรับเมืองร้อนหลายชิ้นอาจเอาไว้แค่ตั้งโชว์“สวยจัง... เหมือนอยู่เมืองนอกเลยค่ะ ถ้ามองออกไปเห็นหิมะได้คงดี”“ห้องนี้ผมแต่งเติมเพิ่มแค่ห้องเดียวครับ ทำเองทั้งหลังไม่มีทางทัน รีโนเวตทีเป็นเดือน ๆ”ใบหน้าสดสวยระเรื่อยิ้ม เขย่งปลายเท้าขึ้นจูบกรามแกร่งเป็นรางวัล ก่อนจะหันไปเห็นกรอบภาพบนโต๊ะหัวเตียง หญิงสาวในภาพตรงหน้า ใส่ชุดเดียวกับที่เธอใส่ เธอมีรอยยิ้มสดใสประดับบนใบหน้าหวานหมดจด งามอย่างหญิงไทยโบราณ แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อเธอและเขาเพิ่งเดินเข้าห้องมา ไม่มีทางที่เขาจะอัดรูปมาแปะฝาผนังไว้ทัน ดวงงตาคู่สวยเบิกกว้าง ปลายนิ้วชี้หน้าสาวในรูป“คุณชาร์ล! กล้านอกใจกันเหรอ?”“เปล่าครับ... ไม่เคยทำเลยนะ แล้วผมเพิ่งบอกกันไปเมื่อกี้ ไม่ได้ฟังเหรอ?”‘สมองหมาปัญญานิ่ม แม่
