ไวต่อสัมผัส

“เอมิเลียไม่ให้เข้าห้อง?”

คำแรกที่อลันเอ่ยทัก ตอนเปิดประตูออกรับเธอกลับเข้ามาในห้องเหมือนเดิม

"ค่ะ"

เซนเซียพยักหน้า ก่อนจะตอบกลับมาด้วยสีหน้าเซ็งๆ

ชายหนุ่มจึงยื่นมือออกไปรับเป้สนาม แล้วเบี่ยงตัวหลบให้หญิงสาวเดินเข้ามา ก่อนจะงับประตูปิดตามหลัง จากนั้นจึงเดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นห้อง พร้อมกับวางสิ่งของเอาไว้ใกล้กับเจ้าตัว ที่นั่งในระยะห่างออกไปแต่ไม่มากนัก เนื่องจากพื้นที่ในห้องนี้ก็ไม่ได้กว้างสักเท่าไหร่

“ขอนอนสักงีบก่อนนะคะ”

เซนเซียหันไปบอกคนตัวใหญ่กว่า ที่กำลังนั่งเหยียดขาเอาแผ่นหลังพิงข้างฝาอยู่ในท่าสบายๆ ในขณะที่หญิงสาวกำลังถอดรองเท้าที่ใส่อยู่ออกมาวางไว้ตรงมุมห้อง

อลันอยู่ในชุดลำลองของทหาร กางเกงที่ใส่ยังคงเป็นกางเกงทรงทหารเหมือนเดิม เพิ่มเติมนั่นก็คือมันเป็นตัวใหม่ ซึ่งเขาน่าจะอาบน้ำในช่วงที่เซนเชียยืนคุยกับเอมิเลียอยู่หน้าห้อง

นั่นสิ...กว่าจะมาเปิดประตูให้ได้ ปล่อยให้เธอยืนรอเขาอยู่ตั้งนาน

อลันสวมเสื้อยืดทหารแขนสั้น นั่นเท่ากับว่าเขาได้อวดท่อนแขนแข็งแรง ที่โผล่พ้นแขนเสื้อออกมาอย่างน่ามอง ยิ่งถ้าเจ้าตัวเขาถอดเสื้อผ้าออกมาด้วยนะ มันก็ยิ่งชวนให้หัวใจของเธอเต้นแรง

ก็เพราะแบบนี้ไง