เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 22
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-15 21:40:53
บทที่เกี่ยวข้อง
ภรรยาในนาม บทที่ 23
"อวดเก่ง!" มีอยู่คนเดียวในที่นี้ ที่ไม่ได้ชื่นชมสิ่งที่น้ำหนาวทำ พอพูดจบนาเดียก็เดินกระแทกเท้าหนีไป เพราะทนดูต่อไปไม่ได้อีกแล้ว ไม่เชื่อหรอกว่าคนอะไรจะเก่งได้ซะทุกอย่างแบบนี้น้ำหนาวว่ายน้ำไปหนึ่งรอบแล้วก็ว่ายกลับมาที่เดิมในเวลาที่รวดเร็ว สายตาทุกคนเอาแต่จับจ้องสิ่งที่เธอทำ เพราะไม่ใช่ว่าใครก็ทำได้ถ้าไม่ผ่านการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี และน้ำหนาวไม่ได้คิดว่าจะทำให้คนเห็นว่าเธอเก่ง ที่ทำไปเพราะเผลอ บวกกับความโมโหที่เห็นนาเดียทำเป็นสนิทสนมกับเขาพอว่ายน้ำเพื่อระบายอารมณ์เสร็จ เธอก็ได้ขึ้นมาจากน้ำ แต่ตอนนี้ไม่เห็นรชตอยู่ที่นี่แล้วไม่ใช่ไม่เห็นแค่เขา เธอยังไม่เห็นเพื่อนผู้หญิงของเขาคนนั้นด้วย ..หรือว่าพวกเขาจะไปด้วยกัน"เธอเคยเรียนว่ายน้ำมาเหรอ" ข้าวฟ่างถามทันทีที่น้ำหนาวเดินกลับมา"ก็เคยฝึกบ้าง" ขณะที่พูดเธอยังพยายามมองหาเขา เพราะคิดว่าอาจจะอยู่แถวนี้ แต่ก็ไม่เจอ "ฉันกลับก่อนนะ" หญิงสาวหยิบเอาผ้าคลุมมาสวมใส่แล้วก็ขอตัวกลับห้องก่อน"ทำไมมึงกลับเข้าห้องเร็วจังวะ" คอปเตอร์มาเอาของเห็นว่ารชตนอนอยู่ในห้องแล้ว"เซ็ง""มึงเซ็งอะไร""เซ็งหน้ามึงนั่นแหละ""เอ้าไอ้นี่""ดูแลรุ่นน้องให้ดีด้วย กูจะนอนแล้ว
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-15ภรรยาในนาม บทที่ 24
"เห็นไหมก็เลยลงมาไม่ทันเพื่อน" พอลงมาจากรถก็ไม่เห็นไข่ตุ๋นกับข้าวฟ่างรออยู่ข้างล่างแล้ว"ไปขึ้นรถเดี๋ยวไปส่ง" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเอื้อมไปจับกระเป๋าในมือเธอ"ไม่ เดี๋ยวจะขึ้นแท็กซี่กลับเอง""ยังไงฉันก็ต้องไปที่คอนโดอยู่แล้ว""รุ่นพี่จะไปทำไม""ก็นั่นมันคอนโดฉัน"ลืมไปเลยว่าคอนโดที่ตัวเองอยู่คือของเขา จะย้ายออกก็ไม่ได้ เพราะสัญญากับป้ากัลยาไว้แล้วว่าจะดูแลหลานชายให้ท่าน"เป็นเด็กหรือไงทำไมต้องให้เราดูแล" หญิงสาวเผลอบ่นออกมาเป็นคำพูด"ใคร""คะ?""เมื่อกี้ว่าใครเป็นเด็ก""รุ่นพี่ได้ยินความคิดของฉันด้วยเหรอ""คิดแรงนะเรา" ว่าแล้วเขาก็พาเธอขับออกมาจากมหาวิทยาลัยและเพียงไม่นานก็มาถึงคอนโดน้ำหนาวถือกระเป๋าเดินขึ้นมาก่อนแบบไม่รอให้เขาจอดรถเข้าที่ เพราะไม่อยากจะทำตัวสนิทสนมกับเขามากเกินไปขึ้นมาถึงบนห้องทั้งสองก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกัน ต่างคนต่างเข้าห้องแล้วก็เงียบไปจนถึงเช้าเช้าวันต่อมา..ที่มหาวิทยาลัยน้ำหนาวเดินเข้ามาในห้องเรียน แต่วันนี้ดูบรรยากาศมันแปลกๆ เพื่อนก็ไม่ค่อยคุยด้วยเหมือนตอนที่ไปเที่ยวเลยหญิงสาวนั่งเรียนไปได้สักพักก็แปลกใจทำไมเพื่อนถึงยังไม่มา พอหันมองกลับไปด้านหลัง ก็เห็นว่าไข่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-15ภรรยาในนาม บทที่ 25
ขณะที่เดินออกมาหน้ามหาวิทยาลัย ก็เห็นว่าเพื่อนหลายคนต่างก็ยืนรอรถอยู่น้ำหนาวเห็นว่าเพื่อนมองมาที่เธอ หญิงสาวก็เลยยิ้มให้ ทั้งๆ ที่รู้ว่าสายตาที่มองมา ไม่ได้มองแบบอยากทักทายเลยเห็นแท็กซี่มาแต่ไกล เธอก็เลยกวักมือเรียก แต่ถูกเรียกดักหน้าก่อน ถึงแม้แท็กซี่จะมาจอดตรงหน้าของเธอ แต่น้ำหนาวก็ปล่อยให้เพื่อนอีกคนขึ้นไปก่อนจะนั่งรถเมล์ก็ไม่เคยนั่ง และไม่รู้ด้วยว่าสายไหนวิ่งผ่านคอนโดรอรถจนปวดขา เธอก็เลยคิดว่าเดินเล่นไปดีกว่า เพราะยืนอยู่ตรงนี้มันรู้สึกแปลกๆ[คอนโดหรู]กว่าจะมีรถกลับมาที่คอนโด ก็มืดค่ำแล้ว"วันนี้เขากลับไปนอนบ้านเหรอ" พอเข้ามาเธอก็ตรงไปเปิดไฟ4 ปีเราจะอยู่ยังไงเนี่ย นี่เพิ่งเข้าปีแรกนะ ยังเจอศึกหนักขนาดนี้ ..เพื่อนที่คิดว่าจะคบกันไปจนตลอดระยะเวลาที่เรียนอยู่ที่นี่ หรือบางทีอาจจะคบกันไปตลอดชีวิตเลยก็ได้ แต่พวกเขากลับตีตัวออกห่าง โดยไม่บอกเหตุผลว่าทำไมหญิงสาวยืนมองทอดออกไปนอกกระจกบานใหญ่ของคอนโด ..แม่น้ำเจ้าพระยาถึงแม้จะดูสวยงาม แต่ก็ยังซ่อนไว้ด้วยความว้าเหว่ ไม่ต่างจากเธอในเวลาเลยอยู่ๆ น้ำตาก็ไหลออกมา เมื่อคิดถึงท้องทะเลที่บ้านเกิด อยากกลับไปซบอกพ่อแม่ แต่เธอก็ต้องโตได้แล้วห
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-15ภรรยาในนาม บทที่ 26
พอไข่ตุ๋นจากไปแล้ว น้ำหนาวก็ทวนคิดดูว่ามันเป็นไปได้เหรอที่รุ่นพี่จะเล่นอะไรแผลงๆ กันแบบนี้ และคำตอบที่ได้คงเป็นแบบนั้น เพราะเพื่อนในมหาวิทยาลัยไม่เห็นมีใครอยากจะคบกับเธอเลย นอกจากรชตที่พยายามเข้าหาเธออยู่คนเดียว ซึ่งแต่ก่อนเขาไม่เป็นแบบนี้พนันกันอย่างนั้นเหรอ คงสนุกกันมากเลยสินะ ก็ได้ถ้าพวกเขาอยากจะเล่นกับความรู้สึกเธอมากนักเที่ยงวันเดียวกัน..น้ำหนาวมาทานข้าวที่โรงอาหารเหมือนทุกวัน แต่วันนี้เธอสั่งมาสำหรับสองคน"รุ่นพี่คะ" พอเห็นว่ารชตเดินมาพร้อมกลุ่มเพื่อน เธอที่นั่งอยู่ก็รีบลุกขึ้นตะโกนเรียก จริงๆ แล้วน้ำหนาวต้องการให้ทุกคนที่อยู่ในโรงอาหารมองมาที่เธอด้วยรชตมองซ้ายมองขวา เพราะไม่คิดว่าเธอจะเรียกตัวเอง"กูว่าน้องเรียกมึงนั่นแหละ รีบเข้าไปสิ" เพื่อนที่เดินมาด้วยกันพูดขึ้นถึงแม้มันจะดูแปลกๆ แต่เขาก็เดินเข้ามาหา"หนาวสั่งอาหารมารอรุ่นพี่แล้วค่ะ นั่งสิคะ""รอ?" ถ้าเป็นนาเดียเขาจะไม่สงสัยเลย แต่นี่น้ำหนาว คนที่ไล่เขาทุกครั้งที่เข้าใกล้รชตมองดูอาหารที่เธอเตรียมไว้ให้ อดคิดไม่ได้ว่าเธอใส่อะไรลงไปในนั้นหรือเปล่า"ทานสิคะ" น้ำหนาวตักอาหารขึ้นมาแล้วก็ยื่นไปที่ปากของเขา "ชิมดูสิคะอร่อยมาก
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-19ภรรยาในนาม บทที่ 27
"รุ่นพี่วางฉันลงได้แล้ว" เดินขึ้นมายังไม่ถึงห้องเรียนเลยด้วยซ้ำ น้ำหนาวก็รีบบอกให้เขาวาง แต่รชตไม่ยอม เขายังอุ้มเธอเดินต่อไป "ฉันบอกให้ปล่อยไง" หญิงสาวใช้กำปั้นทุบเข้าที่ไหล่กว้าง เพื่อหยุดเขาไว้"ไหนบอกจะให้ไปส่งที่ห้องเรียน""ไม่รู้หรือไงว่าฉันแค่แกล้งมารยา" เธอยอมบอกเขาไปตรงๆ แล้วแต่จะโกรธสิ"ดี..ถ้างั้นก็แกล้งบ่อยๆ นะ" ทำไมเขาจะไม่รู้ ว่าเธออยากทำประชด เพื่อนๆ ของเขา"เอ้าา!" เธอยังถูกเขาอุ้มมาจนถึงห้องเรียน "วางได้หรือยังคะ!""เดี๋ยวไปส่งที่โต๊ะนั่ง" ว่าแล้วคนร่างสูงก็อุ้มเธอเดินตรงมาวางลงเก้าอี้ที่นั่งประจำ"รุ่นพี่รู้ได้ยังไงว่าฉันนั่งตรงนี้""แล้วมันจะยากตรงไหน เอาขามาดูก่อน" ชายหนุ่มนั่งยองๆ ลงต่อหน้าเธอ เพื่อจะดูขาตรงถลอก"ไม่เจ็บแล้ว" ในขณะที่พูด หญิงสาวก็ได้มองไปหาเพื่อน ..ไม่ใช่สิ เพราะพวกเขาไม่ได้ถือว่าเป็นเพื่อนเธออีกแล้ว"ตอนเย็นไม่ต้องเดินลงไปเอง เดี๋ยวจะมารับ" เห็นว่าขาของเธอไม่เป็นอะไรมาก เขาก็เลยออกจากห้องไปน้ำหนาวยังทำตัวปกติ โดยไม่สนใจคนรอบข้างที่มองมา ที่จริงเธอไม่ได้เข้มแข็งขนาดนั้น แต่จะอ่อนแอไปเพื่ออะไร เพื่อให้คนอื่นหัวเราะเยาะอย่างนั้นเหรอ เสียใจด้วยพ่อกับ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-19ภรรยาในนาม บทที่ 28
"รุ่นพี่จะบ้าเหรอ ใครจะให้กระโดด""ก็ไม่รู้นี่ เห็นมองไปที่นั่น""ไม่ต้องพูดเล่นแล้วได้ไหม หาที่ซ่อนเร็ว""เดี๋ยวนะ ทำไมพี่ต้องซ่อนด้วย"จริงด้วยนี่มันคอนโดเขานะ จะให้เขาไปซ่อนทำไม "ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ ก็รีบหาที่ซ่อนซะ!"ได้ยินแบบนั้นรชตจะรออะไรอยู่อีกล่ะ เขารีบเข้าไปในห้องนอนของตัวเองแล้วก็ล็อกไว้ติ๊งต๊อง~"ลูกไม่อยู่หรือเปล่าคุณ""แต่นี่มันมืดมากแล้วนะ ไม่อยู่จะไปไหน" ขณะที่อิฐกำลังจะเอาโทรศัพท์มาโทรหาลูกสาว ประตูห้องของคอนโดก็ได้ถูกเปิดออก"คุณพ่อกับคุณแม่มาได้ยังไงคะ""ทำอะไรอยู่ทำไมนานเปิดจัง" อิฐเดินเข้ามาสำรวจในห้องดูว่ามีอะไรผิดปกติไหม"หนูเป็นยังไงบ้างลูก หายดีหรือยัง" น้ำใจพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปแตะเช็คอุณหภูมิร่างกายของลูกสาวดู"หนาวไม่ได้เป็นอะไรนี่คะ""เมื่อวานนี้บอกว่าไม่สบายไง""อ้อ..เอ่อ..ทานยาและพักผ่อนหายแล้วค่ะ" ขณะที่พูดกับแม่สายตาเธอมองที่พ่อ เพราะกลัวว่าท่านจะผิดสังเกต"ทานข้าวอยู่กับใคร"น้ำหนาวหัวใจหล่นวูบ เพราะลืมไปเลยว่าตัวเองตักข้าวมาสองจาน"ทานคนเดียวนี่แหละค่ะ วันนี้รู้สึกหิวเลยตักมาเพิ่ม""ลูกเนี่ยนะกินสองจานเลย" น้ำใจไม่เคยเห็นลูกสาวทานข้าวเยอะขนาดนี้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-19ภรรยาในนาม บทที่ 29
ข้าวฟ่างก้าวขึ้นรถได้ก็ออกตัวแบบทะมัดทะแมง"แม่เจ้าประคุณเอ๊ย คิดว่าเธอคนนั้นสุดยอดแล้ว เธอคนนี้ก็ไม่แพ้กันเลยว่ะ""กูขอต่ออีกรอบนะเว้ย" ว่าแล้วเต้าหู้และแต๊งกิ้วก้าวขึ้นรถแล้วออกตัวตามรถคันนั้นไป"มึงจะไปไหนวะ เพิ่งขับได้แค่รอบเดียวเอง" คอปเตอร์เห็นว่าเพื่อนเลี้ยวรถกลับทางออก"พวกมึงสนุกกันเถอะกูพอแล้ว""เพราะรุ่นน้องคนนั้นใช่ไหม""มึงไม่ต้องรู้หรอก" รชตรู้สึกแปลกๆ ก็เลยขอกลับดีกว่าพอออกจากสนามเขาก็ต้องไปเปลี่ยนรถที่คอนโดรชตรู้อยู่แล้วว่าเธอคงไม่อยู่ข้างบน ถ้าพ่อกับแม่ของเธอไม่กลับ เขาก็เลยไม่รู้จะขึ้นไปทำไม ..ชายหนุ่มขับรถสปอร์ตคันหรูกลับมาที่บ้าน"หลานรักของย่า ย่ากำลังคิดถึงอยู่เลย""มีอะไรหรือเปล่าครับเนี่ย" ถ้าคุณย่าคิดถึงแบบนี้แสดงว่าต้องมีงานเข้าอีกแน่"ก็คืนพรุ่งนี้น่ะสิมีงานเลี้ยงที่โรงแรมของป้ากัลยา อย่าลืมแต่งตัวหล่อๆ นะ""งานไหนบ้างที่ผมไม่หล่อครับคุณย่า"รรรรรรได้แต่มองสบตาสามี เพราะคุณย่าโอ๋หลานชายคนนี้มาก"งานเลี้ยงอะไรอีกล่ะครับแม่ บ่อยไปแล้วนะช่วงนี้""งานนี้เราต้องไปด้วยนะ เพราะเป็นงานครบรอบโรงแรม""ผมไม่ไปหรอกครับแม่" งานครบรอบก็จัดมันทุกปีอยู่แล้ว"คฑา!""ไปก็ไ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-19ภรรยาในนาม บทที่ 30
"????" หึ.. เป็นแบบที่คิดไว้ไม่มีผิดเพี้ยนเลย ครั้งนี้คุณย่าเล่นใหญ่จริงๆ ที่รชตคิดว่าคุณย่าของเขาเล่นใหญ่ก็เพราะลงทุนให้ผู้หญิงคนนี้เข้าไปเป็นรุ่นน้องเขาเลยเนี่ยนะ แล้วไอ้ที่ขับมอเตอร์ไซค์ล่ะ..ทำไมเธอคนนี้ถึงรู้ แล้วคุณย่าเขาจะรู้ไหม?"สวัสดีพี่เขาสิลูก" คนที่เอ่ยพูดก็คือวิภาดาคุณยายของข้าวฟ่าง ใช่แล้วหลานสาวของคุณนายวิภาดาก็คือข้าวฟ่างนั่นเอง"สวัสดีค่ะรุ่นพี่" ข้าวฟ่างกล่าวสวัสดีพร้อมกับไหว้แบบสวยงาม"รุ่นพี่เหรอลูก? หนูรู้จักกับพี่เขาแล้วเหรอ" อัญชัญเอ่ยถามออกมาเมื่อได้ยินข้าวฟ่างทักรชตแบบนั้น"????" ประโยคนี้มันสร้างความงวยงงให้กับรชตมาก แสดงว่าคุณย่าไม่รู้เรื่องนี้เหรอ? "สวัสดีครับน้องข้าวฟ่าง""ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีเลย รู้จักกันแล้วนี่เอง" "แม่คุณกำลังจะทำอะไร" สันติถามภรรยา ตอนนี้ญาติทุกคนต่างก็ให้ความสนใจกับสิ่งที่อัญชัญกำลังทำอยู่ จะเรียกว่าเคยเจอมาแล้วทุกคนก็ว่าได้ "ฉันฝากตรงนี้ด้วยนะ เดี๋ยวฉันมา" กัลยายังไม่ได้บอกอะไรสามี เธอก็รีบเดินมาหาหลานชายก่อนและคฑากับภรรยาก็เดินเข้ามาเช่นกัน "คุณแม่กำลังจะทำอะไรคะ" เข้ามาถึงกัลยาก็ถามแบบไม่ไว้หน้าใครเลย แม้กระทั่งแม่ "แม่แค่อยากจะ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-19
บทล่าสุด
ภรรยาในนาม บทที่ 122 ตอนจบ
เช้าวันต่อมา.."ขอบพระคุณคุณปู่คุณย่ามากนะคะ""ถ้าอยากมาค้างที่นี่ก็มาได้ตลอดเวลาเลยนะ ปู่กับย่ายินดีต้อนรับเสมอ""ขอบคุณมากเลยนะครับ ส่วนเรื่องประตู เดี๋ยวผมจะให้ช่างมาดูให้""ไม่เป็นไรหรอก แค่เปลี่ยนลูกบิดเฉยๆ ก็ใช้งานได้เหมือนเดิมแล้ว""ให้ช่างมาดูดีกว่าค่ะคุณปู่" รักนรินทร์เกรงใจ มาขออาศัยอยู่บ้านท่านแท้ๆ ยังมาทำของท่านเสียหายอีก"ถ้างั้นก็เอาที่พวกเราสบายใจเลยแล้วกัน เดินทางปลอดภัยนะลูก""ขอบคุณอีกครั้งนะคะ" ทั้งสองไหว้ร่ำลาพวกท่านแล้วก็ออกมา[บ้านภูมิฐาน]ชายหนุ่มพาเธอกลับมาที่บ้านก่อน เพื่อจะมาเปลี่ยนเสื้อผ้าพอมาถึงก็เจอพ่อกับแม่ของเขาอยู่ที่บ้านพอดี"คุณพ่อจะออกไปไหนหรือครับ" เดินเข้ามาก็เห็นผู้เป็นพ่อกำลังจะออกจากบ้าน"ก็เข้าบริษัทน่ะสิ ที่บริษัทโทรมาบอกว่าตามตัวผู้บริหารไม่เจอ""ขอโทษครับ เดี๋ยวผมเข้าไปเอง แต่ขอขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะครับ" เขามัวแต่ยุ่งตามหาเธออยู่ ก็เลยปล่อยปละละเลยเรื่องบริษัทไป"ฉันรออยู่ข้างล่างได้ค่ะ" หญิงสาวชักมือออกเมื่อเขายื่นมาจะจูงเธอขึ้นไปด้วย"จะรออยู่ข้างล่างทำไม..ไม่อาบน้ำก่อนหรือไง""คุณก็ไปอาบเองสิ""ไปด้วยกัน แล้วก็เข้าบริษัทด้วยกัน""ฉ
ภรรยาในนาม บทที่ 121
"ใครเขาจะให้คุณนอนด้วย" หญิงสาวรีบเก็บของบนโต๊ะอาหาร พอเก็บเสร็จก็เดินไปที่ประตูบ้าน "คุณกลับไปเลยนะ ฉันจะล็อกบ้านแล้ว""บอกแล้วไงว่าจะนอนที่นี่ด้วย""แต่นี่มันไม่ใช่บ้านฉันนะ""งั้นก็กลับบ้านสิ""ไม่"จากที่ยืนกอดอกพิงผนังอยู่ชายหนุ่มก็ก้าวเดินไปที่บันได"นี่คุณ!" รักนรินทร์รีบหันไปล็อกบ้านไว้แล้วก็เดินตามเขาขึ้นมา"คุณพักอยู่ห้องไหน""ไม่บอก"ไม่บอกก็ไม่เห็นจะยาก เพราะชั้นบนมีห้องนอนแค่สองห้อง ภูมิฐานเดินไปหน้าห้องนอนหนึ่งในสองนั้น"คุณภูมิหยุดเดี๋ยวนี้นะ!" รักนรินทร์รีบเดินเข้าไปรั้งตัวเขาไว้ก่อนที่จะเปิดประตูห้องนั้น "นี่มันห้องของคุณปู่คุณย่า""คุณก็ไม่บอกแต่ทีแรก" ว่าแล้วชายหนุ่มก็เอื้อมไปเปิดอีกห้องที่อยู่ข้างกัน หญิงสาวก็เลยรีบตามเข้าไป"ก็ได้แต่ฉันให้คุณค้างแค่คืนนี้คืนเดียวนะ"เขาไม่ตอบ..ให้พ้นคืนนี้ไปก่อนแล้วกัน ถ้ายังรับไหวอยู่ภูมิฐานเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วก็เข้าห้องน้ำ ทำเหมือนบ้านของตัวเองยังไงยังงั้นรักนรินทร์ได้แต่ยืนทำหน้าบูดบึ้งใส่ แต่หัวใจกลับเต้นแรงสวนทางกับสิ่งที่แสดงออกมาเพียงไม่นานภูมิฐานก็ออกมาจากห้องน้ำ เธอก็เลยเข้าไปใช้ต่อพรึบ! "กรี๊ดด" หญิงสาวที่กำลังอา
ภรรยาในนาม บทที่ 120
[คอนโด]เพียงไม่นานรถของภูมิฐานก็มาถึงคอนโด ชายหนุ่มลงจากรถได้ก็รีบตรงขึ้นไปก๊อก ก๊อกแกร็ก! แกร็ก!! เขาไม่มีคีย์การ์ดของห้องนี้ ก็เลยต้องได้เคาะประตูแล้วลองเปิด แต่ข้างในก็ยังเงียบอยู่"รักนรินทร์..คุณมาถึงหรือยังเปิดประตูให้ผมหน่อย" ขณะที่เรียกเขาก็ยังคงเคาะประตู แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับใดๆชายหนุ่มเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาเธอ หลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ยังคงเหมือนเดิม[ร้านขายของชำ]"ผมก็ได้ยินคุณแม่บอกว่า ได้ฤกษ์ยามแล้วไม่ใช่หรือครับพี่" เมื่อเกียร์เห็นพี่สาวมาหา ด้วยใบหน้าที่เศร้าหมอง ก็เลยถามเอาความจริง"สงสัยเขาจะยังไม่พร้อม""พี่จะไปสนใจอะไร" เกียร์ของขึ้นทันทีเมื่อได้ยินว่าฝ่ายชายไม่พร้อมที่จะแต่งงานกับพี่สาว"เรื่องนี้เราอย่าไปพูดให้ใครฟังนะ" ที่รักนรินทร์ต้องเล่าให้เกียร์ฟังก็เพราะอยากจะมาขออาศัยอยู่ที่นี่ก่อน ในระหว่างที่รอให้เขาตัดสินใจ พอคิดแล้วดูเหมือนไม่มีค่า ต้องให้ผู้ชายตัดสินใจว่าอยากจะแต่งงานด้วยไหม"ถ้างั้นพี่ก็ค้างที่ห้องผมเลยแล้วกัน..เพราะผมต้องกลับไปค้างที่บ้านของคุณแม่" ข้าวฟ่างไม่ได้มาด้วย เกียร์แค่แวะมาดูร้านช่วยปู่กับย่า"แล้วคุณปู่คุณย่าของเกียร์จะไม่ว่าพี่เหรอ""
ภรรยาในนาม บทที่ 119
"ปล่อยค่ะนี่มันห้องทำงานนะ" พอเป็นอิสระหญิงสาวก็รีบห้ามปรามกลัวว่าเขาจะเลยเถิด"คุณทำเสน่ห์ใส่ผมหรือเปล่าเนี่ย" ยอมรับว่าไม่เป็นอันทำการทำงานเลย เพราะตั้งแต่ได้สัมผัสร่างกายของเธอมา เขาก็โหยหาเธอโดยตลอด"ทำเสน่ห์? อะไรคือทำเสน่ห์คะ" อย่างที่รู้กันอยู่ว่าเธอเติบโตที่ต่างประเทศ เรื่องแบบนี้ที่นั่นเขาไม่เชื่อกันอยู่แล้ว และไม่มีใครพูดถึง แม้แต่พ่อและแม่ สื่อโซเชียลก็ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่สนใจ แต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี"ผมแค่ล้อเล่น มันเป็นเสน่ห์จากตัวคุณเอง""คุณรักฉันจริงเหรอ" รักนรินทร์ถามอีกครั้ง เพราะคิดว่าเขาคงอยากจะพูดแค่ต่อหน้าผู้ใหญ่"รักสิ ผมรักคุณ ว่าแต่คุณคิดยังไงกับผม""คิดยังไง?" ใช่แล้วเราคิดยังไงกับเขากันแน่ แต่พอได้ยินเขาบอกรักทำไมถึงดีใจมาก ดีใจจนห้ามน้ำตาของตัวเองไม่ได้"ผมไม่ได้บังคับให้คุณพูดหรอก เรื่องแบบนี้ต้องพูดออกมาจากใจ เหมือนที่ผมบอกคุณไง""คุณพูดจากใจจริงหรือคะ" ก็มันยากที่จะเชื่อนี่ วันนั้นยังทำเหมือนไม่ชอบหน้าเธออยู่เลย"ถ้าพูดแล้วคุณยังไม่เชื่อ งั้นผมทำให้คุณเชื่อเลยแล้วกัน""ทำอะไรคะ"คนตัวโตเดินมาที่ประตู แล้วก็จัดการล็อกมันไว้ แถมไม่ได้ล็อกแค่ลูกบิด เขายังล็อกก
ภรรยาในนาม บทที่ 118
"กระดาษอะไรแปะอยู่ด้านหลัง" รรินธรที่ยืนอยู่ห่างหน่อยมองไปเห็นตอนที่สามียกแพทเทิร์นขึ้นมาดูหมั่บ รักนรินทร์รีบดึงมันออกมา แล้วก็ขยำไว้ในมือ "ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ก็แค่เจ้านายเขียนโน้ตแก้งานไว้ค่ะ"ภูมิฐานมองที่มือของเธอแบบยิ้มๆ "คุณพ่อกับคุณแม่ทานข้าวมาหรือยังครับ" แล้วเขาก็หันมาชวนพวกท่านคุย"ยังไม่ได้ทานเลย ก็นัดทานข้าวกับพ่อเรานั่นแหละ ไม่รู้ป่านนี้มาหรือยัง""อ้าวหรือครับ พอดีเลยผมกำลังหิว ขอไปร่วมทานด้วยคนนะครับ"ในขณะนั้นโทรศัพท์ของคริสก็ได้ดังขึ้น และคนที่โทรมาก็คือภูสิษฐ์รับโทรศัพท์อยู่ครู่หนึ่งคริสก็หันมาหาภูมิฐาน"ถ้าจะไปทานด้วยกันก็ป่ะ ตอนนี้พ่อกับแม่เราอยู่ข้างล่างแล้ว" ว่าแล้วคริสก็เอื้อมไปจูงแขนภรรยาให้เดินตามมา ส่วนภูมิฐานก็รีบเดินนำหน้าไป เพื่อเปิดประตูห้องให้"แล้วเราไม่ไปเหรอลูก" รรินธรเห็นว่าลูกสาวไม่เดินตาม"ไม่หรอกค่ะ เดี๋ยวรักหาอะไรทานแถวโรงอาหารนี้ก็ได้"ภูมิฐานถึงกับหันกลับมามอง เพราะเขาเดินนำพวกท่านจะออกนอกห้องอยู่แล้ว..หน้าประตูลิฟต์.."ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีงานด่วน คงไปร่วมทานข้าวด้วยไม่ได้ เอาไว้โอกาสหน้านะครับคุณพ่อคุณแม่" เขาพูดในขณะที่ประตูลิฟต์กำลังเปิดอ
ภรรยาในนาม บทที่ 117
แกร็ก! แกร็ก!!"ทำไมประตูเปิดไม่ได้ล่ะคะคุณ หรือคีย์การ์ดใช้ไม่ได้แล้ว" คีย์การ์ดเคยเป็นของรรินธรสมัยที่พักอยู่ที่คอนโดนี้ ตอนนั้นเธอไม่ได้คืนให้กับคฑา แต่ก็ไม่ได้ทิ้งยังคงเก็บไว้เป็นอย่างดี"ก็เปิดได้อยู่นะ..แต่เหมือนถูกปิด" คริสใช้คีย์การ์ดเปิดอีกครั้งลองดู"ใครคะ" เสียงคนที่อยู่ด้านในดังออกมา เมื่อได้ยินว่าคนข้างนอกจะเปิดลองดูอีกครั้ง"อ้าวหนูยังไม่นอนเหรอลูก เปิดประตูให้พ่อกับแม่หน่อย" ที่ไม่เคาะเรียกเพราะกลัวจะรบกวนลูกสาว"แป๊บหนึ่งนะคะพ่อ"ที่คริสเปิดประตูเข้ามาไม่ได้ ก็เพราะตอนนั้นภูมิฐานอุ้มรักนรินทร์ยืนอยู่ใกล้ประตู พอได้ยินเสียงแกร๊กเท่านั้นแหละเขาก็รีบใช้มือดันประตูปิดไว้เหมือนเดิม ด้านในมันก็เลยล็อกอีกที ..และตอนนี้ทั้งสองกำลังมัววุ่นใส่เสื้อผ้ากันอยู่แกร็ก~"อ้าวนี่หนูยังไม่อาบน้ำเลยเหรอลูก แม่นึกว่าหนูหลับไปแล้วเสียอีก""ยังค่ะมัวเคลียร์งานอยู่" โกหกแม่จะบาปไหมเรา"ถ้างั้นหนูก็ไปทำงานต่อเถอะลูก ไม่ต้องห่วงพ่อกับแม่หรอก""คุณพ่อจะทำอะไรคะ" รักนรินทร์เห็นพ่อกำลังจะเดินไปเปิดประตูห้องนอน"หนูจะให้พ่อกับแม่นอนห้องไหนล่ะ" คริสถึงกับตกใจแล้วหันกลับมาถามลูกสาว"อีกห้องค่ะพ่อ"
ภรรยาในนาม บทที่ 116
[ร้านอาหารหรู]"ว่าไงเสือ""ใครเสือ เรียกให้ถูกหน่อยสิ" ดวงตาภูสิษฐ์ กรอกมองไปดูภรรยาที่นั่งอยู่ข้างๆ ถ้าจำกันได้สมัยก่อนภูสิษฐ์ก็ไม่ใช่เบาๆ และคนที่กล้าเรียกเขาว่าเสือก็คือ.. "นายก็ไม่เบาเหมือนกันแหละไอ้คุณคริส"ใช่แล้วคนที่คริสมาทานข้าวด้วยก็คือภูสิษฐ์ ทั้งสองรู้จักกันที่ต่างประเทศ หลายสิบปีผ่านมาแล้ว"อุ๊ย" เมื่อได้ยินเพื่อนเอาคืนคริสก็ได้มองมาที่ภรรยาบ้าง พอเห็นสายตาพิฆาตแล้วถึงกับเสียวสันหลังวูบ"แล้วเมื่อไรเด็กๆ จะมากันเนี่ย" สามีทั้งสองยกนาฬิกาขึ้นมาและพูดพร้อมกันโดยที่ไม่ได้นัดหมาย"ไม่มีพิรุธเลยนะคะ""แหะๆ เมียจ๋าา อย่าไปเชื่อไอ้ภูมันเลย""นั่นไงมาแล้ว" เหมือนกรรมการตีระฆังเพื่อพักยก เมื่อเห็นภูมิฐานเดินเข้ามาพอมองเห็นแล้วว่าพ่อกับแม่นั่งอยู่โต๊ะไหนภูมิฐานก็เดินตรงเข้ามา สายตาคมมองดูชายหญิงวัยกลางคนคู่หนึ่งที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกัน"สวัสดีครับ" เขายังไม่รู้หรอกว่าทั้งสองท่านเป็นใครแต่ด้วยมารยาทพอมาถึงก็ยกมือไหว้"หล่อกว่าพ่อเยอะเลยนะเนี่ย" คริสพูดพร้อมกับรับไหว้"ขอบคุณครับ" ชายหนุ่มมองไปที่พ่อ เพื่ออยากจะถามว่าเพื่อนของท่านทำไมเขาถึงไม่รู้จัก"เพื่อนพ่อเพิ่งเดินทางมาจากต่างปร
ภรรยาในนาม บทที่ 115
ภูมิฐานรีบตามออกมา คิดว่าที่เธอรีบออกไปคงเพราะเรื่องดินสอแท่งนั้นแน่แกร็ก! ประตูห้องประชุมถูกเปิดเข้าไปแบบถือวิสาสะ รักนรินทร์คิดว่าไอรยาคงยังอยู่ในห้องประชุมเพราะต้องได้คุยเรื่องแบบต่อทุกคนที่ยังอยู่ในห้องประชุมต่างก็หันมองมาที่ประตู"ฉันได้ยินท่านประธานบอกว่าคุณได้ดินสอด้ามนี้ที่ถังขยะ" รักนรินทร์เดินตรงเข้าไปแล้ววางดินสอลงตรงหน้าของไอรยา"ค่ะ" ไอรยาตอบรับเมื่อเห็นว่าภูมิฐานเดินตามเข้ามาด้วย"ถังไหนคะ""เออ..ถัง? ถังไหนแล้วทำไมคะ""มันวางอยู่บนโต๊ะทำงานของฉันแล้วมันจะไปอยู่ข้างถังขยะได้ยังไง ฉันก็เลยอยากรู้ว่าถังไหน""ถังหน้าห้อง" ถ้าจะบอกว่าถังขยะที่ไกลกว่านั้น กลัวจะไม่น่าเชื่อถือ"คุณเจอตอนไหน""นี่คุณ ฉันไม่มีเวลามานั่งจำเวลาหรอกนะ""ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันจะให้คนตรวจสอบกล้องวงจรปิดเองแล้วกัน""??" ไอรยาลืมคิดเรื่องนี้ไปเลยคนที่อยู่ในห้องประชุมได้แค่นั่งฟัง เพราะไม่รู้ว่าทั้งสองมีเรื่องอะไรกัน"ออกไปก่อนครับ" ภูมิฐานเป็นคนสั่ง เพราะเห็นแล้วว่าศึกครั้งนี้คงไม่สงบง่าย"ไม่ต้องหรอกค่ะ อยู่ฟังด้วยกันนี่แหละ"คนที่กำลังเก็บของจะลุกขึ้นต่างก็นั่งลงที่เดิม เมื่อได้ยินรักนรินทร์สั่งอี
ภรรยาในนาม บทที่ 114
แกร็ก~ "??" พอรู้ว่าใครมาเคาะประตูเท่านั้นแหละ รักนรินทร์ก็รีบปิด..แต่ก็ไม่ทัน"คุณออกจากห้องฉันไปเดี๋ยวนี้เลยนะ"แต่ดูเหมือนว่าภูมิฐานจะไม่สนใจที่เธอไล่ เขายังคงดันประตูแล้วก็แทรกตัวเข้ามา"คุณดื่มเหล้ามาเหรอ?""ขอค้างด้วยหน่อยสิ""คุณเห็นฉันเป็นอะไร""ผมยังไม่รู้ เราคบกันดูก่อนไหม" มันเป็นสิ่งที่เขาคิดไว้ ในระหว่างที่เขายังไม่รู้ใจตัวเองอยากจะอยู่ใกล้เธอให้มากที่สุด"อะไรนะ?""ในระหว่างนี้เราก็คบกันไปก่อน""ฟังดูดีนะ คนเห็นแก่ตัว" ถ้าเขาขอเป็นแฟนเธออาจจะรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง แต่นี่แค่มาขอคบ แถมยังคบกันดูก่อนอีก"แล้วคุณต้องการแบบไหนก็บอกมาสิ""ต้องการให้คุณออกไปจากห้องนี้""คำก็ไล่สองคำก็ไล่ คุณจะให้ผมคิดยังไง""คิดว่าฉันไม่สนใจคุณไง ถ้าสนใจคุณแล้วฉันจะไล่เหรอ""ถ้างั้นแสดงว่าผมคิดกับคุณอยู่ฝ่ายเดียวหรอกหรือ"หญิงสาวทำได้แค่กลืนน้ำลายลงคอ เขาไม่คิดเหรอว่าเธอต้องเล่นตัวไว้บ้าง ถ้ารีบตกลงไป ก็จะดูเหมือนไม่มีค่าไม่มีราคาอะไรเลย"อืม?!" ในขณะที่กำลังใช้ความคิดอยู่นั้นก็ถูกอีกฝ่ายจู่โจมโดยการจูบมือเรียวแนบลงที่แผ่นอกกว้าง นี่เธอโหยหาจูบจากเขาขนาดนี้เลยเหรอ เพราะแรงจะผลักออกก็ยังไม่มีเมื่
