เฉิงคุณที่นั่งตรวจบัญชีอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง ส่วนลูก ๆ ของเขาหลับไปแล้วรวมถึงต้าเซิ้นองครักษ์ประจำตัวของต้าหลง ส่วนต้าหลางเมื่อกลับมาถึงโรงเตี๊ยมมันรีบไปล้างเท้าให้สะอาด และให้หนี่ฮวาช่วยเช็ดให้แห้งจากนั้นมันก็เข้าไปนอนข้าง ๆ เสี่ยวหลาง“ต้าหลง เสี่ยวหลง อาเล็กกลับมาแล้ว”“เบา ๆ สิน้องเล็กเดี๋ยวหลานก็ตื่นหรอก” สวี่คุณห้ามปรามน้องชายที่ตะโกนตั้งแต่ขึ้นบันไดมา“หลานหลับอยู่น่ะน้องเล็กน้องรอง ไปหาอะไรกินเสียก่อนไป พี่สะใภ้ของพวกเจ้าอยู่ที่ห้องครัว เดี๋ยวหลานตื่นแล้วจะได้กลับบ้านกัน”“ขอรับพี่ใหญ่ ข้ากำลังหิวพอดีเลย”หลังจากที่น้องชายออกไปแล้วเฉิงคุณก็นั่งทำงานของเขาต่อ เขาไม่เคยคิดไม่เคยฝันเลยว่าภรรยาที่เขาซื้อมาเพียง 5 เงินนั้น จะมาเปลี่ยนชีวิตของเขาให้ดีขึ้นขนาดนี้ นับว่าเป็นวาสนาของเขาอย่างแท้จริงตอนนี้เขามีโรงเตี๊ยม มีที่ดินทำกิน มีไร่นาหลายสิบหมู่ มีเงินเก็บอยู่เป็นจำนวนหลายพันเหรียญทอง มีลูก ๆ ที่น่ารัก ชีวิตของเขาไม่ขาดอะไรอีกแล้ว ทุกอย่างกำลังเป็นไปในทางที่ดีส่วนน้องชายทั้งสองคนของเขาไม่ว่าพวกเขาอยากจะทำอะไร เขาพร้อมที่จะสนับสนุนเต็มที่ เขาจะรักษาครอบครัวของเขาเอาไว้ให้ดีที่สุ
สวี่คุณเดินอุ้มหลานชายมาถึงแผงขายถังหูลู่เจ้าประจำที่พวกเขาเป็นลูกค้าประจำมาหลายปีแล้ว ทางด้านยายเฒ่าที่กำลังง่วนอยู่กับการขายถังหูลู่หันมาเห็นสวี่คุณที่มีเด็กน้อยตัวอ้วนกลมในอ้อมแขน จนนางกลัวว่าแขนของเขาจะหักเอาได้“หนุ่มน้อย เอากี่ไม้ดีจ้ะแล้วนี้น้องชายของเจ้าหรือ ตัวกลมน่ารักน่าชังจริง ๆ เลย”“เปล่าขอรับท่านยาย นี่เป็นหลานชายของข้า วันนี้เอาถังหูลู่ 50 ไม้ขอรับ”“ได้ ๆ อ้าวเจ้าลิงก็มาด้วยหรือ แล้วเจ้าหมาวันนี้ไม่ได้มาด้วยกันหรอกหรือ ปกติพวกเจ้าสองตัวติดกันยังกับอะไรดี”“อ่อ ต้าหลางไปกับน้องชายของข้าน่ะขอรับ”“เช่นนั้นรึ พ่อหนุ่มน้อยน้องชายเจ้าสบายดีนะ ข้าเองก็ไม่เจอเจ้าสองพี่น้องนานแล้ว”“สบายดีขอรับ ข้ากับน้องชายไปเรียนที่สถานศึกษาเลยไม่ได้มาอุดหนุนท่านยายขอรับ”“ดีแล้ว ๆ ตั้งใจเรียนเข้าล่ะ เอ้านี่ถังหูลู่ของเจ้า ส่วนอันนี้ยายแถมให้”“ขอบคุณท่านยายมากขอรับ เอาไว้ข้าจะมาอุดหนุนใหม่ นี่เงินขอรับ”“ขอบใจเจ้ามากนะหนุ่มน้อย กลับดี ๆ ล่ะ”หลังจากที่สวี่คุณเดินออกมาจากแผงขายถังหูลู่ได้ไม่นาน ก็มีหญิงชาวบ้านเข้ามาสอบถามยายเฒ่าถึงตัวตนของสวี่คุณ ว่าเป็นใครเป็นลูกบ้านใดด้วยตัวเขาสูงเกินกว่
หลังจากที่ฮั่นคุณเดินกลับมาจากคอกสัตว์เลี้ยงแล้ว เขาก็เข้าไปเล่นกับหลาน ๆ ของเขาทันที ส่วนเสี่ยวตั้นนั้นกลับไปหาพี่ชายที่ไร่นอก ตอนเย็นทุกคนจะมาร่วมกันกินมื้อค่ำที่นี่ ลี่ถิงถือโอกาสจัดงานต้อนรับน้องชายกลับบ้านและให้คนงานมาร่วมงานในวันนี้ด้วย“น้าหลิวขอรับนาข้าวเป็นอย่างไรบ้าง”“เรียนนายท่าน นาข้าวตอนนี้ดีมากเลยขอรับ ข้าวของเรากำลังตั้งท้องและเจริญเติบโตได้ดี ปุ๋ยบำรุงดินที่นายหญิงคิดค้นขึ้นมาได้ผลดีมากขอรับ”“เช่นนั้นก็ดีแล้ว พรุ่งนี้ท่านเข้าเมืองไปเรียกให้นายช่างมาสร้างคอกให้เจ้าสองตัวนั่นด้วยก็แล้วกัน จะให้ม้าไปนอนในคอกวัวตลอดมันก็ยังไงอยู่ ฝากท่านด้วยแล้วกัน แล้วก็อย่าลืมมาร่วมงานเย็นนี้ด้วยล่ะฝากบอกทุกคนด้วย"“ขอรับนายท่าน”“อืม เดี๋ยวให้เหวินข่ายมาพบข้าด้วยก็แล้วกัน”“ขอรับ เช่นนั้นข้าน้อยขอตัว”หลังจากหลิวจิวเฟยกลับไปแล้ว เขารีบไปบอกเหวินข่ายให้มาพบเฉิงคุณทันที และบอกให้ภรรยาของตัวเองมาช่วยนายหญิงทำอาหารสำหรับงานในตอนเย็นด้วย“เหวินข่าย นายท่านเรียกพบ”“ขอรับน้าหลิวข้าจะไปเดี๋ยวนี้ขอรับ น้าหลิวรู้หรือไม่นายท่านเรียกข้ามีเรื่องอะไร”“ไม่รู้นายท่านไม่ได้บอก เจ้าไปพบนายท่านก็รู้เอ
หลังจากงานเลี้ยงตอนรับการกลับบ้านของท่านอาเวลาก็ผ่านมาแล้ว 4 ปี ตอนนี้พวกเราทั้งสองคนอายุ 5 ขวบแล้วพวกเราจำได้ว่าในวันนั้นท่านอาเล็กทำการทดสอบบรรดาสัตว์เลี้ยงในบ้านและคนที่สอบตกก็ไม่ใช่ใครเป็นเสี่ยวเป่าวัวที่หลับทุกครั้งที่ท่านอาสอนหนังสือแต่พวกเราทั้งสองคนก็ไม่เคยเข้าใจความคิดของท่านอาเล็กสักที ทำไมวัวต้องเรียนหนังสือด้วย ไม่ใช่แค่วัว ม้า ลา หมา ลิง จะมีแค่เป็ดไก่เท่านั้นแหละที่ไม่ต้องเรียนหนังสือ ตอนนี้พวกเราสองคน อายุ 5 ขวบแล้วท่านอารองจากบ้านไปเรียนวิชาแพทย์ที่สำนักแพทย์ศึกษากลางได้หลายปีแล้ว เมื่อไหร่อารองจะกลับมาก็ไม่รู้ ส่วนอาเล็กนั้นตอนนี้ก็ไปเรียนที่สำนักศึกษาเช่นเคย พี่ชายเสี่ยวตั้นติดตามอารองไปด้วย ส่วนอาเล็กยังคงเรียนที่สำนักศึกษาเช่นเดิมกับท่านอาอ้ายตี้“ต้าหลง เสี่ยวหลง อยู่ไหนลูก มากินข้าวได้แล้ว”“ขอรับท่านแม่”“ท่านแม่เรียกเราสองคนไปกินข้าวแล้ว แต่ว่าวันนี้เราสองคนไม่อยากไปที่โรงเตี๊ยมกับท่านแม่เลย พวกเราอยากอยู่ที่บ้านมากกว่า”“พี่ใหญ่ ข้าไม่อยากเข้าเมือง”“ข้าก็ไม่อยากไป เราไปขอร้องท่านพ่อดีหรือไม่ ให้ช่วยพูดกับท่านแม่”“ดี ข้าว่าดีมากเลย”“พวกเรามาแล้วขอรับท่านแม
ตอนนี้ผักของบ้านหยางนับว่ามีไม่น้อย ต้าหลงกับเสี่ยวหลงเองก็อยากขายผักด้วยเมื่อก่อนเขาเคยเห็นอารองกับอาเล็กมีแปลงผักเป็นของตัวเอง พวกเขาเองก็อยากมีบ้าง ด้วยเหตุนี้แปลงผักที่เคยเป็นของสวี่คุณและฮั่นคุณ จึงได้ตกมาอยู่ในมือของเด็กหมูทั้งสองคน“ท่านแม่ ข้าอยากปลูกผักขอรับ ข้าขอแบ่งที่ดินไปทำแปลงผักได้หรือไม่” ต้าหลง“ใช่ขอรับท่านแม่ ขอแปลงผักของท่านอาได้หรือไม่ ท่านอาไม่ได้ปลูกผักแล้ว”“ทำไมต้าหลงกับเสี่ยวหลงถึงอยากปลูกผักล่ะลูก”“พวกเราอยากลองปลูกดูขอรับ และพวกเราจะดูแลแปลงผักเอง ท่านแม่ให้พวกเราทำนะขอรับ”“ใช่ขอรับท่านแม่ พวกข้าโตแล้วอีกไม่กี่วันก็จะ 6 ขวบแล้ว ถ้าผักที่ลูกดูแลงอกงาม ลูกก็จะตัดไปขายในหมู่บ้านขอรับ”“เช่นนั้นหรือ ถ้าหากจะทำแล้วก็ต้องจริงจังมีความรับผิดชอบ ลูกจะมาล้มเลิกกลางคันไม่ได้นะ”“ขอรับท่านแม่ ลูกสัญญาว่าจะดูแลอย่างดีขอรับ”“ได้ แม่อนุญาต เดี๋ยวแม่จะให้พี่ชายเหวินข่ายไปช่วยทำแปลงผักให้”“ขอบคุณขอรับท่านแม่ แล้วไข่ไก่เล่าขอรับหากเรากินไม่หมดลูกสามารถเอาไปขายได้หรือไม่ขอรับ”“ย่อมได้อยู่แล้วจ้ะ”"ขอบพระคุณท่านแม่ขอรับ"หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา ทุกวันตอนเช้าเด็กทั้งสองคน
หลังจากที่เจ้าสองแสบนำเอาปลาและไข่ไก่ออกไปขายในหมู่บ้านและหมู่บ้านข้างเคียงในราคาถูก ทำให้ชาวบ้านที่มีรายได้น้อยสามารถซื้อไข่ซื้อปลาไปทำอาหารได้ ถึงแม้ว่าชาวบ้านส่วนใหญ่อาศัยป่าในการดำรงชีวิตแต่ไม่ได้หมายความว่าชาวบ้านทุกคนจะสามารถหาอาหารจากป่าได้มากพอแก่ความต้องการได้ การที่เด็กน้อยตัวอวบอ้วนนำสิ่งเหล่านี้มาขายถึงหน้าบ้านนั้น นับว่าเป็นเรื่องที่ดีมากทีเดียวในแต่ละวันลูกชายทั้งสองและบรรดาสัตว์เลี้ยงต่างก็ยุ่งวุ่นวายอยู่กับภาระหน้าที่ของตัวเอง ส่วนคนที่เป็นผู้นำตระกูลอย่างเฉิงคุณนั้นเขาเองก็มีภาระหน้าที่นอกเหนือจากการทำงานในไร่และการดูแลกิจการของบ้านเช่นเดียวกันนั่นก็คือภารกิจหาน้องสาวให้พี่ชายทั้งสอง เมื่อหลายวันก่อนลูกชายทั้งสองเดินกอดอกหน้าบึ้งมาหาเขาและบอกว่า ทำไมป่านนี้พวกเขายังไม่มีน้องสาวเสียที ท่านพ่อทำอะไรอยู่ บ้านอื่นเขามีน้องสาวน้องชายออกมาเยอะแยะแล้วช่างเป็นท่านพ่อที่ไร้ความสามารถเสียจริง ๆเฉิงคุณหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก ไม่รู้ว่าลูกชายทั้งสองไปเอาความคิดนี้มาจากไหน ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากมีลูกเพิ่มแต่เขากลัวว่าภรรยาของเขาจะเหนื่อยเพิ่มขึ้นเท่านั้นเองเจ้าเด็กสองคนนี้ไม่
หลังจากที่เฉิงคุณเอาข้าวไปให้ลี่ถิงกินเรียบร้อยแล้ว และสั่งให้หนี่ฮวาคอยดูแลลี่ถิง เมื่อสั่งกำชับหนี่ฮวาเรียบร้อยแล้วเขาก็เดินออกไปหาลูกชายที่ศาลาริมธารทันที ตอนนี้ลูกชายทั้งสองคนอวบอ้วนเป็นอย่างมากโดยเฉพาะเสี่ยวหลง ที่อ้วนจนเขากลัวว่าพุงของลูกชายจะแตก เสี่ยวหลงกินเก่งกว่าต้าหลง ตอนนี้ทั้งสองคนอ้วนจนต้องตัดชุดใหม่ แก้มย้อยพุงก็ปลิ้นทำไมลูกชายของเขาถึงได้เป็นแบบนี้ไปได้“ต้าหลง เสี่ยวหลง มีเรื่องอะไรจะปรึกษาพ่องั้นรึ”“มีขอรับท่านพ่อสำคัญด้วยแต่ท่านพ่อรอก่อนสักครู่ ข้าใกล้จะอิ่มแล้ว”“กินให้มันน้อย ๆ หน่อยตอนนี้เสื้อผ้าของพวกเจ้าต้องตัดใหม่หมดแล้ว เดี๋ยวก็ไม่หล่อหรอก อ้วนจนหมูยังอายเลย”“ท่านพ่อ ท่านไม่รู้อะไร ท่านแม่บอกว่าอ้วนสิดี น่ารัก ข้ารักท่านแม่ข้าเลยต้องทำตามคำพูดของท่านแม่”“แต่พ่อว่ามันเกินพอดีนะลูก เดี๋ยวเจ็บป่วยขึ้นมาจะลำบาก เอาแค่พอดี ๆ นะพ่อว่ามันจะดีกว่า ตอนนี้พ่อว่าพวกเจ้าอ้วนเกินไปแล้ว”“ขอรับ ๆ เอาไว้ข้าจะออกกำลังกาย แต่ตอนนี้ เรามาเข้าเรื่องดีกว่าขอรับ เพราะเดี๋ยวพวกข้าจะไปเก็บผลไม้ป่า”“เอ้า มีอะไรก็ว่ามา”“คืออย่างนี้นะท่านพ่อ ข้าอยากให้ท่านพ่อซื้อที่ดินเพิ่มขอรับ
วันนี้เป็นวันที่ร้านขายผักของทั้งสองคนจะเปิดขายวันแรก ลี่ถิงลงมาช่วยลูกชายขายผักด้วยตัวเอง โดยลูกชายทั้งสองคนช่วยกันตัดผักและมีหนี่ฮวาช่วยด้วยอีกแรงวันนี้หน้าบ้านหยางคึกคักมากเพราะหลังจากที่นายช่างมาสร้างร้านเสร็จ เฉิงคุณก็เขียนป้ายติดเอาไว้ว่าอีก 3 วันร้านขายผักจะเปิดขายวันแรกซึ่งก็คือวันนี้นี่เองพร้อมทั้งทางร้านมีบริการรับส่งผักในหมู่บ้านข้างเคียงด้วย โดยคิดค่าขนส่งครั้งละ 2 อิแปะเท่านั้น ส่วนคนที่ซื้อเกิน 70 อิแปะขึ้นไปร้านผักบ้านหยางจะนำไปส่งให้จนถึงที่บ้านและไม่คิดเงินค่าส่งสินค้า ผักที่สดใหม่และต้นใหญ่อวบอ้วนน่ากิน รสชาติหวาน อีกทั้งยังมีปลาสด กุ้งสดขายอีกด้วย ไข่ไก่ก็มีขายทุกวันลี่ถิงลงมาช่วยลูกชายดูแลร้านเองทุกวันและให้สามีของนางไปดูแลโรงเตี๊ยมในเมืองแทน วันนี้ฮั่นคุณจะกลับมาอยู่บ้านแล้วหลังจากที่เขาสำเร็จการศึกษาที่สถานศึกษา และไม่คิดจะไปเรียนต่อที่เมืองหลวงฮั่นคุณมีความตั้งใจจะมาช่วยพี่ใหญ่กับพี่สะใภ้ทำงาน และดูแลหลาน ๆ ของเขาแทนพี่รองที่ไปร่ำเรียนวิชาแพทย์ เฉิงคุณรับน้องชายกลับมาที่บ้าน และระหว่างทางเขาก็ได้เล่าเรื่องต่าง ๆ ให้น้องชายฟังรวมหลังเรื่องของลูก ๆ ทั้งสองขอ
หลังจากที่เฉิงคุณได้ซื้อพื้นที่ภูเขาและป่าเอาไว้เป็นจำนวนมากต่อมาไม่นานฮั่นคุณได้แต่งภรรยาเข้ามาในบ้าน เป็นบุตรสาวคนเล็กของท่านเจ้าเมือง ตอนที่เขามาบอกว่าจะตบแต่งภรรยาให้พี่สะใภ้อย่างลี่ถิงส่งแม่สื่อไปสู่ขอ ลี่ถิงตกใจมากแต่ไม่ได้ถามไถ่ให้มากความเพราะเชื่อว่าน้องชายของสามีคงดูคนไม่ผิดซึ่งก็ไม่ต่างกับที่ลี่ถิงคิดเอาไว้ เยว่ซินบุตรสาวของเจ้าเมืองคนนี้หน้าตางดงามอีกทั้งงานบ้านงานเรือนนางจัดการได้เรียบร้อยดีมาก หลังจากที่ฮั่นคุณแต่งภรรยาได้ไม่นาน ภรรยาของเขาก็ตั้งครรภ์อีกไม่นานเขาเองก็จะได้เป็นท่านพ่อแล้ว ส่วนสวี่คุณนั้นไม่มีทีท่าว่าจะแต่งงานเลยไม่อยากแต่งงานไม่ว่าแต่เขากลับทำหน้านิ่งทุกครั้งที่มีสตรีชายตามอง ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากแต่งภรรยาแต่เขายังไม่เจอสตรีที่เขาอยากจะอยู่ด้วยตอนนี้คงต้องเลี้ยงหลานไปก่อน ในที่สุดหมู่บ้านตระกูลหยางได้ก่อตั้งขึ้น เฉิงคุณเป็นผู้นำตระกูลคนปัจจุบัน หมู่บ้านตระกูลหยางมีบริเวณกว้างใหญ่และเจริญรุ่งเรืองมาก คนงานในไร่ที่ตอนนี้กลายมาเป็นคนในหมู่บ้านตระกูลหยางแล้ว เหวินข่ายเองก็ช่วยงานเฉิงคุณอย่างไม่ขาดตกบกพร่องที่หุบเขาหนานซานไม่เพียงแต่มีชื่อเสียงในด้านการแพทย์แต
หลังจากที่ลี่ถิงปวดท้องได้ไม่นานยายเฒ่าหมอตำแยและหนี่ฮวาพร้อมทั้งสาวใช้ในเรือนคอยช่วยอยู่ไม่ห่าง อยู่ ๆ ฝนก็ตกลงมาทั้งฟ้าร้องฟ้าผ่าทั้ง ๆ ที่ไม่มีวี่แววว่าฝนจะตกลงมาเหตุการณ์นี้ทำให้เฉิงคุณเป็นกังวลใจเป็นอย่างมากแต่ลูกชายทั้งสามนั้นบอกว่าไม่มีอะไร ขอท่านพ่ออย่าได้กังวล ในเวลาไม่นานเสียงทารกร้องไห้จ้าดังออกมาจากข้างในห้องพลันพายุฝนที่โหมกระหน่ำอยู่เมื่อสักครู่ก็หยุดลงเหมือนกับว่าไม่เคยมีพายุฝนเกิดขึ้นมาก่อน เรื่องนี้สร้างความแปลกใจให้กับชาวบ้านและคนบ้านตระกูลหยางไม่ได้ ยังไม่ทันหายตกใจ อยู่ ๆ ฟ้าก็ผ่าลงมาอีกครั้งนี้ไม่มีลมหรือพายุฝนแต่กลับมีสายฟ้าผ่าลงมานับไม่ถ้วนท่ามกลางสายฟ้าที่กระหน่ำลงมาเสียงเด็กทารกร้องไห้จ้าขึ้นมาอีกครั้งและครั้งนี้ก็เหมือนเดิมสายฟ้าที่กระหน่ำฟาดลงมาปานทัณฑ์สวรรค์ก็มิปาน พอเด็กทารกคลอดออกมาและส่งเสียงร้องไห้จ้าเหตุการณ์น่าสะพรึงเมื่อสักครู่ก็หายไปทันทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทุกคนถอนหายใจอย่างโล่งอกไม่เว้นแม้กระทั่งบรรดาเหล่าสรรพสัตว์ทั้งหลาย ยังไม่ทันที่คนบ้านหยางจะได้ตั้งตัวครั้งนี้กลับมีนกจำนวนมากบินอยู่เหนือพื้นที่บ้านตระกูลหยางราวกับว่าพวกมันกำลังดีใจและแ
หลังจากที่ทั้งสองคนได้ตกลงนัดแนะเวลาเดินทางกลับบ้านในครั้งนี้แล้ว เป็นเวลากว่า 4 ปีที่พวกเขาจากบ้านมา ครั้งนี้ซูไคไม่ได้ตามกลับไปด้วยเพราะต้องดูแลในส่วนของกองกำลังลับการเดินทางครั้งนี้จึงมีเพียงต้าหลง เสี่ยวหลง และผู้ติดตามเท่านั้นส่วนองครักษ์เงานั้นต้าหลงได้สั่งให้ไปดูแลที่บ้านตระกูลหยางก่อนหน้านั้นแล้วจำนวน 50 นาย ตอนนี้หวังเต๋อคือมือขวาของต้าหลง เสิ่นหยางคือมือขวาของเสี่ยวหลงเสี่ยวอั่งเป่าและเสี่ยวกู่จื่อม้าทั้งสองตัวตอนนี้มันเติบโตขึ้นมาอย่างสง่างามสมเป็นม้าฝีเท้าดี ที่รู้ใจเจ้านายของมันมาก ตอนนี้พวกมันเองก็ดีใจเป็นอย่างมากที่จะได้กลับบ้านไปเจอพ่อแม่พี่น้องและฝูงของมัน“ท่านประมุขขอรับ เรื่องของฝากให้นายหญิงใหญ่ข้าเตรียมเอาไว้หมดแล้วขอรับ”“ดีมาก เจ้าส่งคนไปแจ้งที่หุบเขาหนานซานหรือยัง พี่ชายข้าว่ายังไงบ้าง”“ท่านประมุขชิงหลง บอกว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีขอรับ เจอกันที่จุดนัดพบได้เลย”“อืม เจ้าไปเรียกประชุมผู้อาวุโสข้าจะไปแจ้งอาจารย์ปู่"“ขอรับ ท่านประมุข”หลังจากจัดการทุกอย่างที่หุบเขาเรียบร้อยแล้วทั้งสองคนออกเดินทางกลับบ้านทันที เสี่ยวหลงพาคนติดตามมารอพี่ชายที่จุดนัดพบเมื่อต้าหลงมา
หลังจากผ่านพ้นงานแต่งงานอันแสนวุ่นวายของต้าเซิ้นไปได้เพียง 3 เดือน ก็มีเหตุการณ์วุ่นวายเกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อบรรดาภรรยาเหล่าต้าพร้อมใจกันคลอดลูกในวันเดียวกันยกเว้นแต่ภรรยาของต้าหวังที่คลอดไปก่อนหน้านั้นแล้วเฉิงคุณและคนงานในไร่ต่างวุ่นวายกันมากการที่แม่วัวทั้งสามตัวต่างคลอดลูกในวันและเวลาเดียวกันทำเอาเสี่ยวตั้นและสวี่คุณวิ่งวุ่นไม่แพ้ผู้เป็นพี่ชายและนายท่านส่วนพ่อวัวทั้งหลายก็พากันตื่นเต้นและยังคุยกันว่าใครจะได้ลูกชายหรือใครจะได้ลูกสาว ต้าหลางได้แต่มองบนใส่บรรดาเหล่าต้าเกอของมันจะตื่นเต้นอะไรนักหนากะอีแค่คลอดลูกได้ทีละตัวเนี่ย ต้าหลางนั้นใคร ๆ ก็มองว่ามันยังโสดไม่มีภรรยาแต่หารู้ไม่ว่าต้าหลางนั้นเก็บความลับของมันได้ดีมากไม่มีใครระแคะระคายเรื่องนี้เลยต้าหลางความจริงแล้วไม่ได้โสดสนิทขึ้นคานเหมือนที่ต้าเซิ้นปรามาสเอาไว้ ต้าหลางมีภรรยาแล้วอีกทั้งนางยังเป็นจ่าฝูงของหมาป่าขนเงินที่อยู่กลางป่าลึกและที่สำคัญนางยังให้กำเนิดลูกชายให้ต้าหลาง 11 ตัวตอนนี้ลูก ๆ ของมันมีอายุได้ 3 เดือนแล้ว ไม่แปลกที่มันจะมองบนใส่เหล่าต้าเกอของมัน หลังจากวุ่นวายมา 2 ชั่วยาม ภรรยาต้าฟง คลอดวัวตัวผู้ออกมา เช่นเดียว
เหวินข่ายให้หนี่ฮวาไปตามนายหญิงส่วนตัวเขารีบควบม้าเข้าเมืองเพื่อไปตามนายน้อยทันที ครั้งนี้ต้าเซิ้นทำเกินไปจริง ๆ ใครจะไปคิดว่าเจ้าลิงนี่ที่วัน ๆ เอาแต่อยู่โรงหมอและเข้าป่าหาสมุนไพรจะก่อเรื่องขึ้นได้ลี่ถิงเองก็ตกใจมากนางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่หนี่ฮวามาเรียก นางก็รีบพาลูกชายลูกสาวไปหาสามีที่ศาลาริมธารท้ายไร่ทันที“หนี่ฮวามีใครไปบอกน้องรองแล้วหรือยัง”“มีแล้วเจ้าค่ะ ข้าให้เสี่ยวตั้นไปเรียนนายน้อยแล้วเจ้าค่ะนายหญิง”“เจ้ารู้หรือไม่มีเรื่องอะไรกัน ต้าเซิ้นก่อเรื่องอะไรขึ้น ปกติข้าไม่เห็นว่าต้าเซิ้นจะเกเรเลยสักครั้ง”“ข้าเองก็ไม่ทราบเจ้าค่ะ พี่เหวินข่ายบอกข้าให้มาเรียนนายหญิงส่วนเขาเข้าเมืองไปตามนายน้อยตามคำสั่งนายท่านเจ้าค่ะ”ลี่ถิงและลูก ๆ มาถึงศาลาริมธารท้ายไร่ ก็ตกใจกับฝูงลิงขนาดใหญ่ นางไม่รู้ว่ามีกี่ตัวกันแน่ แล้วมีตัวที่เหมือนจะเป็นหัวหน้าฝูงนั่งจ้องต้าเซิ้นอยู่ไม่วางตาแต่ยังไม่กล้าลงมือต้าหลางอยู่ตรงกลางระหว่างฝูงลิง ต้าหวัง ต้าฟง เสี่ยวซี เสี่ยวเป่าและบรรดาภรรยาวัวมากันครบ ส่วนเมียของต้าหวังไม่ได้ออกมาจากคอกเพราะนางท้องแก่เต็มที“เกิดอะไรขึ้นท่านพี่ ลิงพวกนี้มาทำไมเจ้าคะ”
หลังจากที่เหล่าต้าทั้งหลายเข้าป่าเพื่อหาของป่าตามที่คุณชายระบุในจดหมายครบแล้ว เวลาก็ผ่านมาได้ 5 วันแล้วทุกอย่างเตรียมเรียบร้อย ถังหูลู่ 500 ไม้ เนื้อแห้งอีกหลาย 100 ชั่ง ลี่ถิงไม่รู้ว่าลูกชายทั้งสองต้องการของมากมายขนาดนี้ไปทำไม เหมือนกับว่าจะเอาไปเลี้ยงคนได้หลายสิบคนเลยทีเดียวแต่ลี่ถิงเองก็ไม่ได้สงสัยในตัวลูกชายทั้งสองนางยังเคารพในการตัดสินใจของลูกชายเสมอ ส่วนเฉิงคุณก็เอาผักดองแบบกิมจิมาจากร้านของฮั่นคุณเอาใส่รถม้าไปให้ลูกชายด้วยเพราะเขารู้ว่าลูกชายอย่างเสี่ยวหลงนั้นชอบมากส่วนคำขอที่ลูกชายได้ขอมานั้นเขาและภรรยาตกลงที่จะทำตามคำขอ แต่ต้องรอให้น้องชายน้องสาวมีอายุครบ 5 ขวบเสียก่อนต้าหลงและเสี่ยวหลงนั้นแน่นอนอยู่แล้วว่าหนึ่งในนั้นต้องเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งเจ้าหุบเขาหนานซาน หมอเทวดาอู๋จี้ผู้เป็นเจ้าหุบเขาเวลานี้ได้มีการพูดคุยกับทั้งสองคนเอาไว้แล้วและให้สองคนพี่น้องไปตกลงกันเอง เขาไม่ได้ระบุว่าใครขอเพียงเป็นหนึ่งในสองคนนี้ก็พอแล้ว ส่วนซูไคตอนนี้ไม่ว่าศิษย์หลานทั้งสองจะทำอะไรเขาก็เห็นดีเห็นงามไปหมดทุกเรื่อง และซูไคเป็นอีกคนที่ตามใจสองแฝดมาก เขาทำประหนึ่งว่าเด็กทั้งสองคนเป็นลูกของเขาเสียอ
หลังจากที่ลูกชายออกไปได้ไม่นานลี่ถิงเดินหันหลังกลับเข้าบ้าน เพื่อดูแลลูกสาวคนเล็กทันที ถึงแม้ว่าลูกทั้งสองจะไม่มีอะไรให้นางต้องเป็นห่วง แต่หัวอกคนเป็นแม่ย่อมรักลูกเสมอ สำหรับลี่ถิงแล้วนางรักลูกเท่ากันทุกคนวันนี้สามีของนางยังคงยุ่งกับการค้าอยู่ตลอดเวลา ฮั่นคุณเองก็กลายมาเป็นกำลังหลักเพื่อช่วยเหลือพี่ชายที่โรงหมอของสวี่คุณถือว่าไม่มีอะไรวุ่นวายนัก มีแค่ชาวบ้านเจ็บป่วยเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้นถือว่าเป็นเรื่องที่ดีมาก เขาเองไม่ได้คิดอยากจะหาเงินกับโรงหมอ ที่เขาเปิดโรงหมอขึ้นในหมู่บ้านเช่นนี้เพราะต้องการช่วยเหลือชาวบ้าน ถ้าตอนนั้นที่หมู่บ้านของพวกเขามีหมออยู่ท่านแม่คงไม่จากไปเร็วขนาดนี้“พี่รอง วันนี้ไม่ไปโรงหมอหรือ”ฮั่นคุณที่เดินมาดูร้านผักของหลานชายก่อนที่เขาจะออกไปทำงานช่วยพี่ชายในเมืองเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นว่าพี่ชายอีกคนของตัวเองกำลังสั่งให้คนงานขนผักและไข่ไก่มาเติม“เดี๋ยวไป แวะมาดูร้านให้เจ้าใหญ่ เจ้ารองน่ะ”“ขอรับ เช่นนั้นพี่รองก็ดูไปเถอะ ข้าไปช่วยพี่ใหญ่ก่อน ตอนนี้ร้านค้าในเมืองยุ่งมาก”“แล้วพี่สะใภ้ว่าอย่างไรบ้าง”“พี่สะใภ้บอกว่าต่อไปหากมีคู่ค้าคนไหนยินดีมารับผลผลิตที่หน้าไร่ พวกเรา
หลังจากวันที่หนิงฮวาพาครอบครัวย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านเดิม ตอนนี้เวลาก็ผ่านมาได้นับเดือนแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมาลี่ถิงและสามีก็ได้ยื่นมือเข้าช่วยเหลือนางกับสามีด้วยความเต็มใจกัวจื่อเหลียงลี่ถิงให้ไปฝึกงานกับจางอ้ายเทียนที่โรงเตี๊ยม ส่วนหนิงฮวานั้นลี่ถิงหางานอย่างอื่นให้นางทำที่บ้านจะได้ดูแลลูก ๆ ที่ยังเล็กอยู่ของนาง ด้วยความช่วยเหลือจากคนบ้านหยางทำให้หนิงฮวาและครอบครัวไม่ได้รับความลำบากมากมายอย่างที่คิดเอาไว้ หนิงฮวาย้อนคิดถึงอดีตหากว่าตอนนั้นนางร่วมมือกับท่านแม่ทำร้ายลี่ถิง นอกจากนางจะทำไม่สำเร็จแล้วนางยังจะได้มีชีวิตที่ดีอย่างเช่นทุกวันนี้อยู่หรือไม่ลี่ถิงกับเฉิงคุณนับว่าเป็นคนที่ดีมากหนิงฮวาได้แต่คิดว่านางต้องติดหนี้บุญคุณลี่ถิงอีกกี่ครั้ง เพราะลี่ถิงเป็นคนที่มีจิตใจดี หากว่าเป็นคนอื่นจะยอมให้อภัยและให้ความช่วยเหลือแก่นางหรือ เรื่องนี้หนิงฮวาย่อมกำชับสามีให้ทำงานด้วยความตั้งใจและซื่อสัตย์อย่าได้มีใจมักได้ในสิ่งที่ไม่ใช่ของตัวเอง ซึ่งนางเองก็ทราบดีว่าสามีของนางเองไม่ได้เป็นคนที่มีนิสัยแบบนั้น แต่นางเพียงต้องเตือนเขาเอาไว้แล้วก็มาถึงวันที่โรงหมอของสวี่คุณเปิดให้การรักษา ทุกอย่างดำเนินไ
อันหนิงฮวาพาสามีและลูกชายหญิงกลับมาถึงบ้านเดิมที่เมืองจินหลิง นางเองก็ไม่แน่ใจว่าบ้านของนางยังจะสามารถพักอาศัยอยู่หรือไม่ เพราะนางออกจากบ้านไป 8 ปีกว่า ๆเมื่อนางกลับมาถึงบ้าน ก็ต้องตกใจเพราะสภาพบ้านของนางไม่เปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่น้อย อาจจะเป็นเพราะลี่ถิงคอยมาดูแลและซ่อมแซมให้อยู่เสมอ“ท่านพี่ถึงแล้วเจ้าค่ะ”"ถึงแล้วหรือ นี่มันดีมากเลย พี่ขอโทษนะฮวาเอ๋อร์ที่ไม่สามารถดูแลพวกเจ้าแม่ลูกให้อยู่อย่างสบายได้ ทำให้เจ้าต้องบากหน้ากลับบ้านเดิมมาทั้งอย่างนี้“ท่านพี่อย่าคิดมากเลยเจ้าค่ะ ดีแล้วที่พวกเราออกมาจากตรงนั้นเสียได้ หากเราไม่ออกมาชีวิตพวกเราแม่ลูกยิ่งจะแย่มากไปกว่านี้นะเจ้าคะ ท่านคิดว่าป้าสะใภ้ของท่านจะปล่อยให้พวกเราแม่ลูกมีชีวิตที่ดีหรือเจ้าคะ”“พี่เข้าใจแล้ว ต่อไปนี้คนพวกนั้นจะไม่สามารถมารังแกพวกเราได้อีก”“เข้าบ้านกันเถอะเจ้าค่ะ ลูก ๆ คงหิวแล้ว”“ท่านแม่นี่คือบ้านของเราหรือขอรับ”“ใช่แล้วลูก นี่คือบ้านของพวกเราต่อไปนี้เราจะอยู่กันที่นี่ ต่อไปนี้จะไม่มีใครมาทำร้ายพวกเจ้าได้อีก”“ใหญ่โตมากเลยขอรับ”หลังจากนั้นหนิงฮวาและสามีก็ช่วยกัน ทำความสะอาดบ้านและหุงหาอาหารให้กับตัวเองและลูก ๆ เมื่อก