ตอนที่ 230 เสียสละ“ฉันขออะไรอย่างได้ไหม...” ฉันเอ่ยต่อรองส่วนเขาก็หยุดท่าทีคุกคามเพื่อฟังคำขอฉันโดยที่เขาไม่ได้พูดอะไรฉันสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดความต้องการของตัวเองออกไป“ฉันอยากจะขอให้นายปล่อยฉันกับคุณมาร์คไปได้ไหม ฉันสัญญาว่าฉันกับเขาจะหนีออกนอกประเทศนี้ แล้วจะไม่กลับมาอีกเลย” ฉันทำทีเป็นเล่นละครต่อเพื่อยื้อเวลาเอาไว้ให้มากที่สุด แม้ว่าหัวใจของฉันมันจะรู้สึกบีบแน่น หวาดกลัวต่อสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นกับตัวเองเหลือเกินชายชั่วไร้หัวใจตรงหน้าชะงักมือลงทันที พร้อมกับมองใบหน้าของฉันอย่างพินิจพิจารณา ก่อนจะพูดประโยคที่ดูชั่วช้าออกมา จนทำให้ฉัน...กลัว“หึ...ก็ขึ้นอยู่ที่กับว่ามึงจะสนองให้กูจนพอใจมากแค่ไหน ถ้าพอใจมากกูก็อาจจะใจดีปล่อยมึงกับไอ้มาร์คไป แต่ถ้าไม่พอใจ...กูรับรองได้เลยว่าซ่องที่กูจะส่งมึงไปมึงต้องพอใจแน่ ๆ ...หึหึ” รอยยิ้มชั่วร้ายเกินบรรยายผุดขึ้นบนใบหน้าขาวตี๋ พร้อมกับมือที่เอื้อมมาดำเนินการสิ่งที่ต้องการต่อฉันเบือนหน้าหนี พร้อมกับหลับตาลงอย่างไม่ต้องการจะรับรู้ว่าตัวเองกำลังจะถูกกระทำหยาบโล้นอะไร และแม้ว่าน้ำตาแห่งความหวาดกลัวและขยะแขยงจะอยากเอ่อล้นออกมามากแค่ไหน แต่ฉัน
ตอนที่ 231 หนีอาการของเรน่าทำให้ฉันต้องรีบโอบกอดและปลอบประโลมเธอภาพความหวาดกลัวและดูสิ้นหวังของเรน่าทำให้ฉันรู้สึกสงสารเธอจับใจ เพราะถ้าเธอไม่เข้ามาช่วยฉันเธอก็คงไม่ตกอยู่ในสภาพแบบนี้...“เรน่านี่เอลิซเอง ไม่เป็นไรนะ ใจเย็น ๆ ก่อน ตั้งสติก่อนนะเรน่า” ฉันที่ทั้งปลอบทั้งกอดพร้อมกับพูดเรียกสติเธอ“ฮืออออ เอลิซ ฉันกลัว ฮือออ” เรน่าที่เมื่อตั้งสติได้แล้ว และเห็นว่าเป็นฉัน เธอก็ได้กอดฉันกลับพร้อมกับร้องไห้โฮออกมาทันที“เรน่าตอนนี้เราต้องรีบหนีกันแล้ว ไม่มีเวลาแล้ว ไปเร็วลุกขึ้น” ฉันที่ทั้งเอ่ยปลอบและเร่งเร้าเรน่าไปพร้อม ๆ กัน ก่อนที่เรน่าจะรีบลุกขึ้นแล้วตามฉันมา“เอานี่คลุมไว้นะครับนายหญิง...” ทดที่เดินไปเก็บเสื้อสูทของตัวเองที่พื้นแล้วเอามาคลุมให้ฉันเพื่อปกปิดเรือนร่างที่โชว์เนื้อหนังมังสาจากเสื้อผ้าที่ถูกฉีกขาดส่วนเรน่าเมื่อตั้งสติได้ก็รีบติดกระดุมเสื้อของตัวเองเช่นกัน ก่อนที่เธอจะเดินไปทั้งเตะทั้งกระทืบผู้ชายที่นอนร้องครวญครางเนื่องจากยังไม่หายเจ็บจากการโดนเก้าอี้ฟาดหัวผลัวะๆๆ พลั่กๆๆ ตุบๆๆ“โอ๊ยยยย โอ๊ยๆๆๆ”เสียงจากการที่เรน่าทั้งเตะ ทั้งกระทืบลงไปที่ร่างสูงโปร่งที่นอนดิ้นอยู่ที่พื้
ตอนที่ 232 ถูกจับอีกครั้ง“ทดมาช่วยฉันอุ้มเนื้อนวลเร็วเข้า” ฉันรีบปาดน้ำตาแล้วเอ่ยเรียกสติทดทันที“ไปครับนายหญิง” ทดที่นอกจากจะไม่เข้ามาอุ้มเนื้อนวลแล้ว เขายังเดินนำหน้าฉันไปที่ประตู โดยที่ไม่หันไปมองร่างที่นอนแน่นิ่งอีกเลย“เดี๋ยวก่อนทด แล้วเนื้อนวลล่ะ” ฉันวิ่งตามทดที่ยืนระแวดระวังส่องลูกสมุนของเมฆินทร์อยู่ที่หน้าประตู แล้วเรียกเขาอีกครั้ง“เธอไปจะเป็นภาระของเรานะครับนายหญิง” ทดเอ่ยเสียงเรียบแต่พยายามคุมความสั่นเครือในน้ำเสียงเอาไว้ โดยที่สายตาของเขาก็ยังไม่ยอมแม้แต่จะหันมามองหน้าฉัน“แต่นั่นคือคนรักของเธอนะ” ฉันเอ่ยย้ำเตือนสติเขาให้ตระหนักในสิ่งนี้ เพราะฉันไม่อยากให้เขารู้สึกเสียใจทีหลัง“หน้าที่ของผมคือพานายหญิงออกไปอย่างปลอดภัยแล้วชดใช้ความผิด ส่วนเรื่องอื่นผมช่วยได้แค่นี้จริง ๆ ครับ” ทดที่ดูจะแหลกสลายไม่มีชิ้นดี ไม่ใช่ว่าเขาเป็นคนใจดำ เขาเป็นคนที่มีหัวใจที่สวยงามสำหรับความรักที่สุด แต่ทว่า...ทุกอย่างที่เนื้อนวลต้องเจอในวันนี้นั้นก็เพราะว่าเธอเลือกเส้นทางของเธอเอง และเส้นทางที่เธอเลือกนั้น เธอก็ได้ทำร้ายหัวใจที่สวยงามของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนแหลกสลายไม่เหลือชิ้นดี“ไปครับ...” ทดเดินน
ตอนที่ 233 ยอมตายเพี๊ยะ!!ฝ่ามือหนาฟาดเข้ามาที่แก้มนวลของฉันเต็มแรง ด้วยความโมโห“มึงกล้าเปรียบเทียบกูกับมันหรอ...มึงกล้ามากเลยนะ...หึหึ...ได้...วันนี้อย่างน้อยมึงจะได้รู้ว่าระหว่างกูกับไอ้มาร์คใครจะรับบทเป็นผัวมึงได้ถึงใจมากกว่ากัน” เมฆินทร์ประกาศกร้าวด้วยความโกรธจนถึงขีดสุด นั่นก็เพราะว่าสิ่งที่เขาเกลียดมากที่สุดเลยก็คือการถูกเปรียบเทียบกับพี่ชายต่างมารดาของเขาอย่างมาคินทร์หลังจากที่เมฆินทร์ไอ้คนชั่วตบหน้าฉันอย่างแรงจนฉันร่วงลงไปกองที่พื้น มันก็ได้พยายามที่จะกดฉันให้นอนนาบลงกับพื้นเพื่อที่จะกระทำการย่ำยีเกียรติของฉัน“ไอ้ชั่วปล่อยเอลิซนะ...ฮืออออ...ปล่อยเธอ” เรน่าตะโกนสุดเสียงพร้อมกับร้องไห้โฮออกมา เธอที่ถูกลูกน้องของเมฆินทร์ล็อกตัวไว้จึงทำได้แค่เพียงร้องขอแทนฉันเท่านั้น“อั่ก...นายหญิง...ไอ้เหี้ยมึงปล่อยนายหญิงเอลิซเดี๋ยวนี้ อย่าทำอะไรเธอ อั่ก... ถ้าอยากจะฆ่ามึงมาฆ่ากูนี่” ทดที่แม้ว่าตัวเองจะโดนรุมสกรัมจากเท้ารอบด้านอยู่ แต่ก็ยังไม่วายที่เอ่ยร้องออกมาด้วยความเป็นห่วงฉัน“อย่านะ ปล่อยฉัน ปล่อยนะ...ฮึกๆๆ ไอ้เลว ไอ้ชั่ว” ฉันดีดดิ้นสุดแรงอย่างคนต้องการที่จะหลุดพ้นจากการคุกคามของสัตว์
ตอนที่ 234 คนที่รอคอยเขาที่เริ่มมีความรู้สึกอยากจะได้เธอมาเป็นของเขา และไม่ใช่แค่อยากได้ชั่วคราวเท่านั้น แต่ทว่าเขาต้องการให้เธอมาอยู่เคียงข้างเขาตลอดไป...ความลังเลที่เกิดขึ้นในแววตาสีดำสนิทของเมฆินทร์ แม้ว่าเขาจะคิดว่าเธอคงไม่กล้าทำร้ายตัวเอง แต่เขาก็กลัวว่าอุบัติเหตุจะพลาดพลั้งจนเศษไม้นั้นปักลงไปที่คอเธอจริง ๆและในขณะที่เขาเลือกที่จะไม่เชื่อว่าเธอจะใจกล้า เขาก็ได้ขยับกายเพื่อจะเข้าไปหาเธอจึก...!!ปลายเศษไม้แหลมถูกกดลงไปในเนื้อขาว จนเลือดไหลซึมออกมา“เอลิซ...!! / นายหญิง...!!” เสียงของเรน่าและทดร้องดังขึ้นมาพร้อมกันด้วยความตกใจ เมื่อเห็นเลือดของฉันไหลซึมออกมาและไม่ใช่แค่สองคนเท่านั้นที่ตกใจ แต่ทว่าเมฆินทร์เองก็ตกใจกับความใจเด็ดของฉันไม่แพ้กัน“นี่...มึง...!!” เมฆินทร์เบิกตาโตร้องออกมาด้วยเสียงอันดัง“ถ้านายยังขยับเข้ามา รับรองเลยว่า...” ฉันที่แม้ว่ามือจะสั่นและรู้สึกเจ็บจี๊ดบริเวณปากแผลที่คอ แต่ด้วยสายตาและความตั้งใจที่แน่วแน่ว่าถ้าเขาคิดจะทำให้ฉันแปดเปื้อนล่ะก็ ฉันก็ไม่ขออยู่ให้เขาย่ำยีอีกต่อไปและในขณะที่ภายในห้องตึงเครียดและเต็มไปด้วยความสับสน เสียงบางอย่างก็ดังขึ้น...ปัง! ป
ตอนที่ 235 ถูกยิง!!“เสือก...ยังไม่ถึงตาของมึง” เมฆินทร์ตวาดลั่นตอบคุณเซฟกลับมา“ไอ้เหี้ยนิ...” (-*-) คุณเซฟสบถออกมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ถ้าไม่ติดว่าไอ้มาคินทร์มันขอร้องเอาไว้ก่อนมาว่าอย่าเพิ่งฆ่าไอ้เมฆินทร์น้องของมัน เพราะมันจะขอเคลียร์ก่อน ไม่อย่างนั้นไอ้ห่านี้ได้ตั๋วไปทัวร์นรกกับยมบาลฟรีแล้วเขาที่เริ่มรู้สึกหงุดหงิดจนอย่างจะเหนี่ยวไกปืน...และในขณะนั้นเอง ฉันกับเรน่าก็ได้แอบส่งซิกทางสายตากันก่อนหน้านี้แล้วก็ได้เริ่มปฏิบัติการทันที...1...2...3... ฉันกับเรน่าพยักหน้าพร้อมกัน จากนั้นก็...งับ!!กึก...!! / กึก...!!ฟันสีขาวที่เรียงกันเป็นระเบียบสวยของสองสาวจู่โจมกัดลงไปที่แขนของคนชั่วที่กำลังล็อกคอเราสองคนอยู่พร้อมกันอย่างแรงชนิดที่ว่าจมเขี้ยว จนทำให้เมฆินทร์ที่กำลังล็อกคอฉันอยู่พร้อมกับลูกน้องที่กำลังล็อกคอเรน่าอยู่ ร้องลั่นออกมาทันที“โอ๊ยยยย / อ๊ากกกก!!”และผลจากการกระทำของสองสาวนั้นก็ทำให้เกิดการชุลมุนขึ้นมาในทันทีปัง! ปัง! ปังๆๆๆเอื๊อกกกก ~~ อ๊ากกกก ~~ตุบ...!!ทั้งเสียงปืนและเสียงสิ้นใจของบรรดาลูกน้องของเมฆินทร์ที่ถูกคุณเซฟและคุณมาร์คร่วมมือกันยิงร่วง โดยที่คนเหล่านั้นยังไม่
ตอนที่ 236 ห้ามตาย!!...นี่คือคำสั่งฉันประคองใบหน้าเขาด้วยมืออันสั่นเทา พร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร“อะ...เอลิซ ไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหมคะ...อ๊าาาาก ~~” เขาที่แม้ว่าตัวเองจะเจ็บแต่ก็ยังถามฉันด้วยความเป็นห่วง“ไม่ค่ะ...ฮึก...ฮึก เอลิซไม่เจ็บเลย” ฉันที่จับหน้าเขาสลับกับพยายามกดห้ามเลือดที่แผลเขาเอาไว้ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่“ฮะ...เฮีย ทำใจดี ๆ นะคะ อย่าเป็นอะไรไปนะ ฮือออออ” ฉันที่เริ่มคุมสติตัวเองไม่อยู่ เมื่อเห็นว่าเลือดที่ไหลออกมาของเขาไม่มีทีท่าว่าจะหยุดไหล“ฮืออออ...ใครอยู่ข้างนอกมาช่วยเฮียด้วย พี่กิตมาช่วยเฮียก่อน ฮืออออ คุณมาร์คช่วยเฮียด้วยค่ะ ช่วยเฮียของเอลิซด้วย ฮืออออ” ฉันที่ร้องเรียกคนไปทั่ว แต่ทว่าเสียงปะทะกันด้านนอกที่ยังคงดังอยู่ต่อเนื่อง แม้ว่าความถี่ในการใช้กระสุนปืนจะลดลง แต่ดูเหมือนว่าคนของคุณเซฟจะยังจัดการคนของเมฆินทร์ไม่หมดและเมื่อฉันมองไปรอบ ๆ ห้อง คุณมาร์คที่ดูเหมือนจะหมดสติไปแล้วโดยมีเรน่าที่กดเลือดและร้องไห้พร้อมกับร้องเรียกชื่อคุณมาร์คไม่หยุด ส่วนทดบอดี้การ์ดผู้น่าสงสารเขาที่ทำหน้าที่ได้อย่างสมเกียรติแต่กลับถูกทิ้งให้นอนอ้างว้างไร้คนเหลียวแล
ตอนที่ 237 อยากได้เมียมึง!!“ไม่!!...ปล่อยฉันนะ ฉันไม่ไป...ปล่อย” ฉันทั้งกรีดร้องทั้งดีดดิ้นเพื่อให้ตัวเองหลุดออกจากพันธนาการของเขา แต่ก็ดูเหมือนว่าร่างกายจะไม่สามารถหลุดพ้นได้“ปล่อยเอลิซนะไอ้เหี้ยเมฆินทร์...อ๊าาาก...” คุณเซฟที่เห็นฉันถูกจับตัวไปอีกครั้งก็รีบกระเสือกกระสนตัวเองให้ลุกขึ้น พร้อมกับร้องบอกให้เมฆินทร์ปล่อยตัวฉันไป แม้ว่าตัวเองจะเจ็บแผลก็ตาม“หึ...ตายซะเถอะมึง...!!” เสียงหยาบพร้อมกับดวงตาแข็งกร้าวของเมฆินทร์จับจ้องไปที่ร่างของคุณเซฟ พร้อมกับปืนที่ยื่นจ่อออกไปหมายจะเอาชีวิตและในจังหวะนั้นเอง ~~“วางปืนลงเดี๋ยวนี้นะ...ไอ้เหี้ยเมฆินทร์” เสียงพี่กิตคำรามลั่นดังมาจากด้านหลัง พร้อมกับมัจจุราชสีดำวาวที่จ่อเข้าที่ด้านหลังของเมฆินทร์และเมื่อสิ้นเสียงของบุคคลที่เพิ่งเข้ามาใหม่ ปลายกระบอกปืนก็ได้หันเปลี่ยนทิศทางจากที่จ่อไปทางคุณเซฟ ก็แปรเปลี่ยนเป็นหันมาจ่อที่ขมับของฉันแทน“มึงนั่นแหละที่ต้องวางปืน” เสียงเหี้ยมเอ่ยตอบกลับกิตพร้อมกับแสยะยิ้มที่มุมปากอย่างคนชนะกิตเกิดอาการลังเลขึ้นมาทันที และโดยเฉพาะเมื่อสถานการณ์ตรงหน้านี้มีชีวิตของเจ้านายที่ตกอยู่ในอ้อมกอดของศัตรูเป็นเดิมพัน มันจึ
ตอนพิเศษ : บทสรุปคนทรยศณ Penthouse เซบาสเธีย“จัดการสั่งสอนพวกมันเรียบร้อยแล้วใช่ไหม...เออดี...พวกมันจะต้องจำไปจนตาย...”เสียงแข็งกร้าวกรอกเสียงไปตามสาย ก่อนที่ปากหยักสวยจะเหยียดยิ้มร้ายด้วยความสะใจผมที่ตื่นนอนขึ้นมาหลังจากได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น จากลูกน้องที่โทรมารายงานถึงเรื่องราวที่ผมได้ให้มันไปสืบ ผมที่สั่งลูกน้องคนสนิทไปดำเนินการตั้งแต่เมื่อคืนตอนที่อยู่ในร้าน เนื่องด้วยว่าผมอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ จนถึงกับทำให้เธอคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนที่นอนของผม ต้องเสียใจจนถึงขนาดเอาร่างกายเข้าแลกเพื่อประชดชีวิตเขาที่แม้จะเดาได้ตั้งแต่แรก แต่พอได้ยินเองกับหู ก็ถึงกับเลือดขึ้นหน้าทันที ทั้งที่เธอแสนดีกับพวกมันขนาดนั้น แต่กลับถูกพวกมันทรยศหักหลัง จนหัวใจแหลกเหลวไม่เหลือชิ้นดี และเธอที่ตัดสินใจประชดชีวิตไปแบบนั้น ถ้าเมื่อคืนไม่ใช่ผมที่ดูแลเธอ ชีวิตเธอตอนนี้จะเป็นยังไงหลังจากที่ผมได้ฟังในสิ่งที่ลูกน้องรายงาน รวมทั้งเรื่องที่ผมสั่งให้ไปกระทืบพวกมัน พอลูกน้องคนสนิทของรายงานจบผมก็ตัดสายทันทีและพลางนึกสะใจ นี่ถ้าไม่ติดว่าต้องมอบความต้องการให้แก่เธอ ผมคงไปกระทืบมันด้วยตัวของผมเองแล
ตอนพิเศษ : ครอบครัวที่แท้จริง...(3)--- เอลิซ Talk ---ฉันที่ถึงกับร้องไห้โฮหลังจากที่ได้ฟังสิ่งที่คุณเซฟได้ไปสืบเรื่องการหายตัวไปของพ่อกับแม่ของฉัน เขาที่ตามเบาะแสทุกอย่าง เพราะอยากจะให้พวกท่านได้มาร่วมงานในวันแต่งงานของเราทั้งสองคน แต่ใครจะไปคิดว่ากลับไม่มีพวกท่านอยู่บนโลกนี้อีกแล้วคุณเซฟยังเล่าให้ฟังต่อว่า พวกท่านทั้งสองได้ถูกทำพิธีทางศาสนาไปทั้งนานแล้วโดยองค์กรนั้น และจัดการกับเถ้ากระดูกไปจนหมดสิ้นเนื่องจากไม่คิดว่าทั้งสองท่านยังมีญาติหลงเหลืออยู่ และนั่นก็ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกหดหู่ใจที่แม้แต่เถ้ากระดูกของพ่อกับแม่ตัวเอง ฉันยังไม่อาจจะสัมผัสได้ฉันร่ำไห้สะอื้นจนตัวโยนแม้จะตั้งท้องจนใกล้คลอด ฉันก็ยังอยากจะมีแม่ไว้คอยให้คำปรึกษาในเวลาที่ต้องเลี้ยงลูก ก่อนที่จะเฝ้าโทษตัวเองอยู่นาน ถ้าช่วงนั้นฉันเอะใจสักนิด และไม่ปล่อยให้ความเคยชินยามไม่มีพวกท่านมาทำให้ฉันไม่สนใจอะไร วันนี้เราพ่อแม่ลูกคงไม่ต้องมาพรากจากกันอย่างถาวรและนอกจากเรื่องราวของพ่อแม่ของฉันที่ฉันเพิ่งได้รับรู้ ก็ยังมีเรื่องราวที่น่าเซอร์ไพรส์มากกว่านั้น นั่นก็คือ...เพื่อนสนิทของคุณพ่อของฉันที่คอยช่วยเหลือท่านมาโดยตลอด เขาคนนั้นก
ตอนพิเศษ : ครอบครัวที่แท้จริง...(2)หลายปีต่อมา ~~จนกระทั่งเมื่อข่าวการป่วยหนักของผู้เป็นบิดาดังเป็นข่าวใหญ่ เขาที่แม้จะเสียใจกับสิ่งที่พ่อทำกับตนมากแค่ไหน แต่ด้วยความเป็นลูกและความรัก ความผูกพันที่ยังมีอยู่ จึงทำให้วันนี้เขาได้ตัดสินใจที่จะกลับมายังบ้านเกิดเมืองนอนของตัวเองเป็นครั้งแรกหลังจากที่ตัวเขาเองได้จากไปนานนับปีหลังจากที่เขากลับมายังประเทศบ้านเกิดและจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว วันนี้เขาก็ได้รวบรวมความกล้ากลับมายังคฤหาสน์หลังงามที่คุ้นตา แต่ทว่า...วันนี้เขาไม่ได้มาแค่กับไอรินภรรยาที่เขารัก แต่ว่า...เขายังพาโซ่ทองคล้องใจมาด้วย...เอลิซ...ลูกสาวตัวน้อยหน้าตาน่ารักที่เขาหวังพามากราบชายผู้เป็นปู่ของเธอแต่ทว่า...ทุกอย่างมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นสำหรับคนที่หยิ่งในศักดิ์ศรีเช่นเขา ทั้งที่เขาจะสลัดทิฐิทิ้งไปแล้วพาตัวเองมายืนอยู่หน้าคฤหาสน์ที่คุ้นเคยได้แล้ว แต่ทว่า...ขาของเขามันกลับไม่ยอมก้าวเข้าไปเสียทีเขาที่ยืนลังเลอยู่หน้าบ้านสักพักใหญ่ ๆ ทั้งที่ใจอยากจะเข้าไปดูใจผู้เป็นพ่อ แต่ด้วยทิฐิที่กลับเข้ามาอยู่ในใจ บวกกับความลำบากตากตำที่ต้องพบเจอมาอยู่หลายปี สุดท้ายแล้ว...ทิฐิก็เป็นฝ่ายชนะ..
ตอนพิเศษ : ครอบครัวที่แท้จริง...(1)ณ คฤหาสน์ตระกูลฤธาทรัพย์ดำรง“ถ้าแกกล้าก้าวเท้าออกไปจากบ้านแค่ก้าวเดียว แกไม่ต้องกลับมาเหยียบที่นี่อีกเลย”เสียงดังประกาศกร้าวจากเจ้าปากของร่างชายสูงวัย พูดกับลูกชายคนเล็กด้วยตัวที่สั่นเทาด้วยความโกรธ“ป๊า...!!” ชายหนุ่มที่ประคองร่างอันสั่นเทาของผู้หญิงที่ตัวเองรักอยู่ในอ้อมแขน หันมาด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย“เฮียใจเย็น ๆ ก่อนค่ะ” ส่วนผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดเขา กลับเอื้อมมือขึ้นไปแตะที่มือเขาเบา ๆ พร้อมกับเอ่ยพูดเมื่อเห็นเขาอารมณ์เริ่มปะทุ ด้วยไม่อยากให้ตนเองเป็นชนวนให้พ่อกับลูกต้องผิดใจกัน“ฉันเลือกผู้หญิงดี ๆ เพียบพร้อมเอาไว้แก แกดันไม่เอา แต่ดันไปเลือกผู้หญิงไม่มีหน้าตาในสังคม ผู้หญิงแบบนี้มันจะไปช่วยให้แกเจริญรุ่งเรืองขึ้นได้ยังไง...ห๊ะ...!!” ชายสูงวัยระเบิดอารมณ์ต่อ พร้อมกับค่อนแคะผู้หญิงของลูกชายเขา โดยที่เธอทำได้เพียงแค่ก้มหน้ายอมรับ“ป๊าครับ กรุณาให้เกียรติเมียของผมด้วย” ลูกชายพูดกดเสียงด้วยความไม่พอใจ เนื่องจากพ่อของต้นดูดถูกผู้หญิงที่ตนรัก“ป๊าก็ใจเย็น ๆ ก่อนเถอะครับ แกก็ด้วยไอ้ชิน...” เสียงของผู้ที่เป็นทั้งลูกชายคนโตและยังเป็นพี่ชายเพียงคนเด
ตอนพิเศษ : ความลับของเซบาสเธีย..(3)ผมตัดสินใจเดินลงมาหาเธอ ก่อนที่จะสูดหายใจลึก ๆ แล้วเอ่ยทักทายเธอออกไป..."คุณครับคุณ คุณครับ คุณครับ" ผมเรียกอยู่นานกว่าเธอจะตอบ"ค่ะ ว่าไงคะ" เธอหันมาหาพร้อมตอบรับ ถ้าผมไม่คิดเข้าข้างตัวเอง เหมือนเธอจะตะลึงในความหล่อของผมอยู่เหมือนกัน"คุณ..ว่าไงครับ ผมรอคำตอบอยู่" โอ๊ยคนอะไรยิ่งมองใกล้ ๆ ยิ่งน่ารักเป็นบ้า ขนาดใส่เสื้อผ้ายังน่ารักขนาดนี้ ถ้าหาก...(ไอ้เสือ...!! ใจเย็นดิว่ะ...หึหึ)"อะ...อะไรนะคะ" เหมือนเธอจะเริ่มเมาแล้ว แต่นั่นก็กลับยิ่งทำให้เธอน่ารักมากขึ้นไปอีก"ผมถามว่าผมขอนั่งตรงนี้ได้ไหมครับ ผมมาคนเดียวเลยไม่อยากไปนั่งโต๊ะใหญ่ครับ" ผมถามโดยที่สายตามจับจ้องไปทั่วร่างของเธอ"ดะ..ได้ค่ะ" เธอตอบตะกุกตะกัก และนั่นมันก็ทำให้ผมดีใจมากที่เธอไม่ปฏิเสธผมเหมือนคนอื่น(นี่มันคือพรหมลิขิตใช่ไหม...ฟ้าเป็นใจใช่หรือเปล่า ~~)"คุณชื่ออะไรครับ" ผมแกล้งถามเธอออกไป ทั้งที่รู้อยู่เต็มอก"คุณครับ ชื่ออะไรครับ" ผมสะกิดเธออีกครั้ง เพราะดูเธอจะเหม่อลอยไม่ทันได้ฟังที่ผมถาม"ห๊ะ...ว่ายังไงนะคะ"สายตาเย้ายวนเหลือเกิน ทนไว้ไอ้เซฟทนไว้" ผมถามว่าคุณชื่ออะไรครับ" ผมแกล้งถาม
ตอนพิเศษ : ความลับของเซบาสเธีย..(2)อีกทั้งวันนี้เธอกำลังฉลองวันครบรอบของเธอกับแฟนของเธออยู่ด้วย...หึ...ไม่ต้องบอกก็รู้เลยว่าใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุขยามที่เธอเตรียมขอขวัญไปเซอร์ไพรส์ให้มันนั้น ยามที่มันได้รับหน้ามันจะบานเป็นกระด้งขนาดไหน ทั้งที่พวกมันไม่สมควรจะได้รับความปรารถนาดีจากเธอเลยด้วยซ้ำ...!! ผมนึกย้อนไปถึงการกระทำของตัวเองที่ใช้ให้ลูกน้องไปคอยตามดูเธอ รวมทั้งไอ้แฟนสารเลวของเธอ แล้วก็...หึ..นังเพื่อนสุดเลวของเธอด้วย ผมมักจะได้รับรายงานถึงสิ่งที่เธอมักจะทำให้พวกมันอยู่เสมอ สิ่งที่ดี ๆ และความรู้สึกดี ๆ ที่เธอมอบให้พวกมัน ทั้ง ๆ ที่พวกมันต่างทรยศหักหลังเธอ พวกมันไม่สมควรจะได้รับความรักและความใจดีแบบนั้นเลย... “แม่งเอ๊ย...!!” ผมที่สบถลั่นออกมาอย่างคนหัวเสีย ทำไมผู้ชายเลว ๆ แบบนั้นถึงได้ครอบครองหัวใจของเธอได้ว่ะ ทำไมกันวะ...ทำไมถึงเป็นผมไม่ได้วะ...ทำไมไม่เป็นผมวะที่ได้ครอบครองหัวใจของเธอ และทำไมจังหวะชีวิตของเราถึงต้องไม่ตรงกันด้วยวะ.... ผมที่นั่งคิดน้อยเนื้อต่ำใจ ก่อนจะปาแก้วเหล้าออกไปจนแตกกระจาย ประจวบกับที่ไอ้กิตที่เพิ่งเข้ามาก็ได้เห็นการก
ตอนพิเศษ : ความลับของเซบาสเธีย..(1)ครืนนน ~~ เปรี้ยงงง..!! ซ่าาาา ~~เสียงฝนตกฟ้าที่กระหน่ำตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา คล้ายกับว่าหยาดน้ำที่หลั่งรินลงมาจากฟากฟ้าสาดซัดลงมาเพื่อต้องการจะชำระล้างชีวิตของใครบางคนให้เปลี่ยนไปตลอดกาล...ผมที่นั่งเหม่อลอยมองผู้คนมากมายเดินขวักไขว่ไปมา บรรยากาศที่ดูจะครื้นเครงสนุกสนานเฮฮา แต่ทว่า...กลับไร้ค่าสำหรับผมเหลือเกิน ผมที่แกว่งไกวแก้วบรั่นดีในมือเพื่อให้น้ำสีอำพันในนั้นโคลงเคลงไปมา ก่อนจะสาดซัดมันให้ลงไปในลำคอ แต่ทว่า...ความร้อนที่เกิดจากฤทธิ์ของน้ำสีอำพัน กลับสู้ความร้อนรนในใจของผมในตอนนี้ไม่ได้เลยเพราะเมื่อนึกไปถึงใบหน้าของหญิงสาวที่ผมเฝ้าตามหาและปรารถนามาตลอด รักแรกและรักเดียวของผม เธอที่ตอนนี้กำลังมีความสุขอยู่กับคนอื่น...ใช่...วันนี้เป็นวันครบรอบของการเป็นแฟนระหว่างเธอกับ...ไอ้ผู้ชายคนนั้น คนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนของเธอ... ~~ผมที่รู้สึกเจ็บปวดไปทั้งหัวใจ ภาพที่ผมได้เห็นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านั้น มันทำให้ผมปวดหนึบไปทั้งก้อนเนื้อที่อยู่ในอกข้างซ้าย ภาพที่เหมือนจะตอกย้ำว่าผมจะไม่มีวันได้ครอบครองหัวใจของเธออีกเลย...ย้อนไปก่อนหน้านั้นหลายปี ~~ผ
ตอนพิเศษ : ความลับของเรน่า...(4)งานดำเนินไปพร้อมกับหัวใจของฉันที่ร้อนรุ่ม ฉันที่เฝ้ารอเพื่อให้ถึงเวลาที่จะได้เป่าเค้กเร็ว ๆ เพราะฉันรู้มาก่อนหน้านี้แล้วว่า เขาได้ถูกคุณป้าเธียร่าแม่ของเขาบังคับให้ถือเค้กวันเกิดมาเพื่อเซอร์ไพรส์ฉัน (แม้ว่าจะมีเค้กเก้าชั้นอยู่ที่กลางงานแล้วก็ตาม) ฉันที่เหลือบตามองไปดูเขา ใบหน้าที่บ่งบอกถึงความอึดอัดที่ถูกบังคับและแม้ว่าจะยังไม่บูดบึ้ง แต่ทว่ากลับเย็นชาจนฉันเองยังแอบหวั่นอยู่ในใจแต่ถึงกระนั้น...แม้ว่าฉันจะรู้อยู่เต็มอกว่าเขาไม่เต็มใจที่จะทำสิ่งนี้ให้กับฉันมากแค่ไหน แต่ทว่า...ส่วนลึกของหัวใจ ฉันกลับรู้สึกดีใจและสุขใจเป็นอย่างมาก เพราะนอกจากฉันได้แสดงให้ทุกคนในงานได้เห็นแล้วว่าเขาคือคนของฉัน ฉันยังได้เห็นสายตาแห่งความริษยาที่ถูกส่งออกมาจากบรรดาผู้หญิงเกือบร้อยคนที่อยู่ในงานอีกด้วยจนกระทั่ง...เมื่อเวลาสำคัญมาถึง เค้กที่ถูกเขาคนนั้นเดินถือเดินเข้ามา พร้อมกับได้มายืนหยุดอยู่ที่ตรงหน้าของฉัน มันทำให้วินาทีนั้นหัวใจของฉันพองโตและเต้นระรัวทันที♪ ♫ ♬ ~~ Happy birthday to you, ♪ ♫ ♬ ~~♪ ♫ ♬ ~~ Happy birthday to you, ♪ ♫ ♬ ~~♪ ♫ ♬ ~~ Happy birthday Happy birt
ตอนพิเศษ : ความลับของเรน่า...(3)นับตั้งแต่วันนั้นเราทั้งสองตระกูลก็ยังคงไปมาหาสู่กันตลอด โดยทุกครั้งที่เขามาก็เพื่อที่จะมาเรียนรู้งานด้วยกันกับพ่อของเขา และการที่เขาต้องมาดูงาน บวกกับฉันเองที่ต้องเรียนรู้งานกับพ่อตัวเองด้วยเช่นกัน ดังนั้นจึงทำให้ฉันกับเขาได้มีโอกาสเจอกันบ่อยขึ้น สนทนากันด้วยภาษางานมากขึ้น และเมื่อพ่วงกับความพยายามของฉันที่มักจะตีมึนคอยเจื้อยแจ้วเจรจาชวนเขาคุยอยู่ฝ่ายเดียวมาตลอดเวลาด้วยแล้ว มันจึงทำให้ทุกอย่างเริ่มดีขึ้นนั่นก็เพราะจากในช่วงแรกที่เขามักจะเดินหนีไปเสียทุกทีเวลาที่ฉันชวนคุย จนพักหลัง ๆ เขาเองก็เริ่มที่จะอยู่นิ่งแล้วฟังฉันคุยบ้างความสัมพันธ์ของเราสองคนดูจะพัฒนาขึ้น แม้ว่ามันจะดำเนินไปเหมือนหอยทากเป็นตะคริว แต่สำหรับฉันมันก็มากพอที่จะทำให้ฉันมีความสุขและสนุกกับการเรียนรู้งานไปพร้อม ๆ กันกับเขา ถึงแม้ว่าในใจลึก ๆ ของฉันยังอยากเรียกเขาว่าพี่เซฟ มากกว่าคุณเซบาสเธียก็ตาม...วันเวลาล่วงเลยไปพร้อมกับความใจแข็งที่เริ่มน้อยลงของเขา...จนกระทั่งวันหนึ่ง...มันเป็นวันที่ทำให้ฉันเห็นว่าสุดท้ายแล้วการกระทำด้วยความพยายามพากเพียรของฉันก็ได้ตอบสนองฉันแล้วเมื่อความสัมพ