ปลายประโยคสุดท้ายเธอพูดเสียงแผ่วจนชายหนุ่มนึกขัน เขาคิดว่าตอนนี้เธออาจกำลังหน้าแดงก่ำอยู่เป็นแน่
ความรู้สึกขัดเคืองก่อนหน้านี้ที่เธอมาช้าก็พลอยเลือนๆ ไปยิ่งเธอเริ่มรู้จักพูดคุยกับเขามากขึ้น ตอบโต้เขาบ้างนอกจากจะพูดแต่เพียงคำว่า ค่ะๆ ลนลานทำงานเหมือนหวาดกลัวเขาเช่นช่วงแรกๆ ที่เธอมา เพราะมันทำให้เขายิ่งรู้สึกหงุดหงิดเมื่อใครๆ ต่างก็ต้องทำตามใจเขาด้วยความหวาดกลัวลนลาน และทำแค่พอผ่านๆ แต่สำหรับรติมาเขารับรู้ได้ว่าเธอมีความตั้งใจในการดูแลเขาและเธอก็ดูแลเขาอย่างดีทุกๆ วัน ทุกอย่างที่เธอทำนั้นบ่งบอกถึงความตั้งใจ แม้เขามองไม่เห็นก็สามารถรู้ได้
และที่เขารู้อีกอย่างเกี่ยวกับตัวเธอคือ รติมาเป็นผู้หญิงที่มีความอดทนสูงมาก แม้ช่วงแรกๆ ที่เขาทำร้ายกาจกับเธอ โยนข้าวของที่เธอทำให้ทิ้ง ขว้างปาจนแตกกระจาย รติมาก็ไม่ปริปากบ่น แต่จัดการเก็บข้าวของต่างๆ ด้วยความความสงบเรียบร้อยเวลาที่เขาเดินบนพื้นจะไม่รู้สึกเลยว่ามีอะไรมาทำให้รู้สึกรำคาญ หรือต้องคอยระวังว่าจะเหยียบอะไรให้เกิดอันตราย แม้แต่ตอนที่เขาปาแก้วน้ำผลไม้ทิ้งจนแก้วแตกกระจาย แต่แค่ประเดี๋
ตอนที่28.ความร้อนผ่าวมวนหมุนอยู่ใจกลางร่าง ทำให้หญิงสาวหลับตาลงอย่างซ่านเสียว ความชื้นฉ่ำอยู่บริเวณใจกลางร่างสาวทำให้หญิงสาวมึนเมาและสับสนในอารมณ์ ทั้งตื่นเต้นอยากลิ้มลองความรู้สึกแปลกใหม่ซึ่งกำลังก่อตัวขึ้นมาเป็นริ้วๆ แต่ความขลาดกลัวตื่นตระหนกต่อความรู้สึกดังกล่าวก็ทำให้เธอฝืนร่างออกจากการกอดเกี่ยวของเขาแต่การกระทำของเธอกลับเป็นการยั่วยุให้อารมณ์หนุ่มตื่นเร้ามากขึ้นชาคริตเคล้นคลึงอกอบอย่างเมามัน แล้วค่อยๆ เลื่อนใบหน้าหล่อเหลาลงมาตามลาดโค้งเอวบาง เขาจูบไซร้เรือนกายสาวอย่างหลงใหล ลิ้นหนาหยอกเอินแอ่งสะดือสาวอย่างยั่วเย้าจนหญิงสาวรูสึกเสียวซ่านไปทั้งกายและเมื่อเขาทำท่าว่าจะเลื่อนใบหน้าต่ำลงไปเธอยิ่งรู้สึกตื่นเต้นและหวั่นหวาด“หยะ อย่าค่ะคุณคริส อา...พี่คริสอย่า...” เธอร้องเสียงหลงทั้งสับสนและหวั่นไหว เมื่อมือหนาแยกเรียวขาที่อ่อนแรงของเธอออกจากกันกว้างและทำท่าจะโน้มใบหน้าลงมาใจกลางร่างสาวและเรียกเขาอย่างหลงลืมตน“น้องมดจ๋า...หอมหวานที่สุดเลย” ชาคริตหลงเพริดไปกับความหวานละมุนและกลิ่นสาบสาว แ
ตอนที่29.“พี่คริสคะ ตื่นสิคะ พี่คริสๆ ฟื้นสิคะพี่คริสเป็นอะไรคะ”หญิงสาวพยายามปลุกเขาให้ฟื้นขึ้นมาหากแต่เขาก็ยังนอนนิ่งสนิทจนเธอใจเสีย หญิงสาวเงยหน้ามองฟ้ามืดมิดผ่านม่านสายฝนกระหน่ำแบบไม่ลืมหูลืมตา แล้วกัดฟันพยุงร่างหนาขึ้นมาแล้วค่อยๆ พาเขาเดินเข้าบ้านพักด้วยความยากลำบาก วันนี้ทั้งป้าสมใจกับลุงมิ่งต่างก็ขอลาไปงานศพญาติที่ต่างจังหวัด วันนี้เธอจึงอยู่กับเขาเพียงสองคน“พี่คริสคะ พี่คริส” รติมาพยายามปฐมพยาบาลให้เขาฟื้นหลังจากที่เธอพาเขาเข้าบ้านได้สำเร็จแล้ว จัดแจงทำความสะอาดร่างหนาอย่างรวดเร็วและตรวจดูว่าร่างกายเขาอย่างละเอียดอีกครั้ง ว่าได้รับบาดเจ็บหรือโดนสัตว์หรือแมลงกัดต่อยหรือไม่ ก่อนจะโทรศัพท์เรียกแพทย์ประจำตัวของเขา เมื่อยังเห็นว่าเขายังนอนนิ่งรติมาก็เริ่มใจเสียเมื่อเวลาผ่านไปสักพักใหญ่ๆ แล้วหมอก็ยังไม่มาสักที อีกทั้งพายุฝนก็โหมกระหน่ำอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดแล้วเวลาที่เธอรอคอยก็มาถึงเมื่อเสียงรถยนต์แล่นมาจอดหน้าบ้านพัก สักครู่ร่างของแพทย์ประจำตัวของชาคริตซึ่งเธอเองก็รู้จักดีกางร่มเดินลงมาจา
ตอนที่ 30.“หึหึ ช่างกล้านักรติมา”ชาคริตพูดเบาๆ กับตนเอง ภาพลิ้นสีชมพูเล็กๆ ที่ไล้เรียวปากอิ่มยามขัดเขินของเธอนั้นตรึงใจเขานัก...มดตัวเล็กๆ ตัวนี้ จะต้องเป็นของเขา ... ชาคริตหมายมั่นในใจแล้วบ่ายวันนั้นรติมาก็ได้มาเที่ยวน้ำตกอย่างที่ใฝ่ฝันไว้จริงๆ หากแต่ก็มีชาคริตมาด้วย แต่หญิงสาวก็ไม่ได้ขัดข้องเมื่อความอยากเที่ยวน้ำตกมีมากกว่าและเธอคิดว่าสามารถดูแลเขาได้ โดยป้าสมใจแม่บ้านคนขยัน ให้ลูกชายซึ่งกำลังอยู่วัยเรียนชั้น ม.ปลายเป็นคนนำทางไปน้ำตก ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านพักนัก และให้สามีของนางเป็นคนขับรถไปด้วยอีกคน“ว้าว น้ำตกสวยที่สุดเลยค่ะป้าสม มิ่งดูสิ พี่มดไม่เคยเห็นน้ำตกที่ไหนสวยขนาดนี้มาก่อนเลย”รติมาผละจากชาคริตอย่างลืมตัวเมื่อเห็นน้ำตกสายเล็กๆ ที่ทอดตัวลงมาจากหน้าผาเตี้ยๆ แต่ลดหลั่นกันมาเป็นชั้นงดงาม อีกทั้งความร่มรื่นและความเขียวขจีอุดมสมบูรณ์ของผืนป่าบริเวณนี้ ก็ช่วยให้คนที่เดินทางมาถึงน้ำตกสดชื่นลืมความเหนื่อยล้าไปสิ้นรติมาชี้ชวนให้
บทนำโครมมม เพล้งงง! เสียงข้าวของหล่นแตกกระจายพร้อมกับเสียงร้องโหยหวนราวกับสัตว์บาดที่พยายามจะดิ้นรนออกจากบ่วงแร้วของนายพรานดังก้องไปทั้งบริเวณคฤหาสน์หลังงาม... “ออกไป๊! ออกไป.. ฉันไม่อยากรับรู้ว่าใครอยู่ตรงนี้ทั้งนั้น หยุด แล้วไม่ต้องมามองฉันแบบสมเพชเวทนาอย่างนั้น ออกไปให้หมด ออกไปๆ”เสียงห้าวด้วยโทสะดังออกมาจากริมฝีปากหยักสวยราวสตรีของชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ใบหน้าคมเข้มนั้นประกอบด้วยใบหน้าเรียวได้รูป จมูกโด่งคมสันรับกับริมฝีปากหยักสวยได้รูปนั้นบิดเบ้สั่นระริก แต่ไม่มีใครได้เห็นแววตาของเขาเพราะถูกพันปิดไว้ด้วยผ้าพันแผลสีขาวสะอาดที่พันรอบศีรษะทุยสวย ร่างสูงทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างอ่อนแรง เมื่อเสียงฝีเท้าที่ทั้งเดินและวิ่งวุ่นวายพร้อมกับเสียงร้องวี้ดว้ายของผู้หญิงดังขึ้นด้วยจริตจนน่ารังเกียจในความคิดของเขานั้นเงียบลง “ฉันจะต้องไม่ทนทุกข์ทรมานเพียงคนเดียว คนที่ทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้ต้องชดใช้...” “เอ่อ คุณชาคริตครับ ผมมาแล้วครับ”เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นทำให้ร่างที่นั่งคุดคู้อยู่กับพื้นหันมาตามเสียงแต่สีหน้านั้นก็ยังดูหงุดหงิดและเกรี้ยวกราดอยู่ แม้ไม่เห็นใบหน้าทั้งห
ตอนที่1.บทที่ 1. ชะตาที่ดูเหมือนจะเลวร้ายร่างบอบบางของหญิงสาววัยยี่สิบสองปีดิ้นรนออกจาการกอดรัดที่หยาบโลนของชายหนุ่มรูปร่างผอมทว่าแกร่งกร้านด้วยแรงราคะซึ่งพยายามจะกระชากเสื้อตัวสวยออกจากกายสาวขาวผ่อง มือบางทั้งผลักทั้งทุบตีปัดป้องเนื้อนวลของตนให้พ้นจากการรุกราน แต่ทว่าเรี่ยวแรงที่มีนั้นหาได้ทัดเทียมผู้รุกรานไม่... “ปล่อยฉันนะคนเลว กรี๊ดดดด...”เสียงหวีดร้องอย่างตื่นตระหนกดังก้องไปทั้งห้องพักแคบๆ ที่เธอใช้ซุกหัวนอนมานานปี หากแต่ในคืนฝนตกหนักและพายุลมแรงเช่นนี้จะมีใครได้ยินเสียงหวีดร้องขอความช่วยเหลือจากเธอหรือไม่รติมา หน้าซีดตัวสั่นเมื่อเสื้อนักศึกษาตัวสวยขาดวิ่นติดมือของคนชั่วไปและผิวเนื้อนวลขาวกระจ่างท่ามกลางแสงแปลบปลาบของสายฟ้าที่สว่างเป็นครั้งคราวด้านนอกนั้นยิ่งกระตุ้นราคะของคนชั่วร้ายอย่าง อานนท์ ลูกเลี้ยงของคุณพริ้ง ซึ่งเป็นป้าแท้ๆ ของเธอ “แม่เจ้า เธอสวยจริงๆ นังน้องมด คืนนี้แหละไอ้นนท์ขอสัญญาว่า เธอต้องเป็นเมียของฉัน ฮ่าๆๆ” “ได้โปรด อย่าทำอะไรน้องมดเลยนะคะคุณนนท์ ปล่อยน้องมดเถอะนะคะ ฮือๆๆ”“ฉันได้โปรดเธอแน่คนสวย และเธอจะต้องของร้องฉันว่าได้โปรดๆ ทั้
ตอนที่ 2“นังมดไปไหน” “เอ่อ คุณหนูไม่สบายค่ะ เป็นไข้หวัดมาสองวันแล้วค่ะ” แม่จิตตอบตามความเป็นจริง ซึ่งมันทำให้คุณพริ้งไม่ใคร่จะพอใจนัก แต่ก็ได้แต่พยักหน้า เมื่อเห็นแม่บ้านเก่าแก่ที่อยู่กันมานานมองด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก และวันนี้ดูท่าทางของแม่บ้านสูงวัยจะเปลี่ยนไป “มีอะไรรึเปล่าถึงได้มองฉันแบบนี้” คุณพริ้งถามเสียงแข็งในใจก็กลัวว่าลูกจ้างจะขอขึ้นเงินเดือนมากกว่าอย่างอื่น “อิฉันจะขอลาออกค่ะ และคุณหนูมดก็จะออกไปอยู่ข้างนอกเหมือนกัน ตอนนี้คุณหนูก็เรียนจบแล้ว” “เฮอะ เรียนจบแล้ว กะอีแค่ใบปริญญาจากรามฯ ใบเดียวคิดว่ามันจะช่วยเลี้ยงแกทั้งสองคนให้กินดีอยู่ดีเหมือนอยู่กับฉันรึ อยากจะไปไหนก็ไป แต่บอกไว้ก่อนว่านี่ยังไม่สิ้นเดือน หากแกไปเงินเดือนๆ นี้ก็ไม่ได้ และนังมดก็จะไม่ได้อะไรออกไปแม้แต่บาทเดียว” “ค่ะ อิฉันเข้าใจแค่จะเรียนให้ทราบเท่านั้น” “อยากจะไปไหนก็เชิญ แต่ก่อนออกไปก็เอาข้าวของมาให้ฉันดูก่อนล่ะ ฉันไม่ไว้ใจพวกแก” คุณพริ้งพูดอย่างเย็นชาไม่ได้รู้สึกห่วงหาผู้เป็นหลานสาวเลยสักนิด แม่จิตเดินออกไปจากห้องรับแขกเงียบๆ พลางคิดถึง
ตอนที่3“อะไรของพวกเอ็งวะ อยู่ที่นี่อย่างน้อยๆ พวกเอ็งก็มีที่ซุกหัวนอนนะเว้ย ข้ากับคุณหนูไปยังไม่รู้เลยว่าจะไปอยู่อย่างไร อดทนเอาหน่อยเถอะวะ อย่าออกไปลำบากกันเลย งานก็ใช่จะหาได้ง่ายๆ ที่ข้าออกไปก็เพราะข้าเองก็พอมีเงินเก่าเงินเก็บ และที่ผืนเล็กๆ พอได้ทำกิน นี่ข้าก็กะว่าจะสร้างบ้านหลังเล็กๆ อยู่กับคุณหนูก่อน”“โธ่ป้า อดทงอดทนอะไรกันพวกฉันก็ใช่ว่าอยากจะได้เงินเดือนที่จ่ายบ้างไม่จ่ายบ้าง แถมไม่ตรงเวลาอีกต่างหากแบบนี้นะ อย่างน้อยฉันไปเป็นพนักงานทำความสะอาดก็ได้”“นั่นสิ ฉันก็จะไปเป็นยาม”“ทุกคนอย่าลำบากเพราะน้องมดเลยนะคะ แค่นี้น้องมดก็ซาบซึ้งแล้วล่ะค่ะ”ในที่สุดรติมาก็เอ่ยออกมาอย่างตื้นตัน น้ำตาใสๆ เอ่อล้นขอบตาด้วยความซาบซึ้งใจต่อความรักภักดีที่พวกเขามีให้เธอ“แต่พวกเราเต็มใจจะไปกับคุณหนูนะคะ” พวกพี่ๆ ยังคงยืนกรานเช่นเดิมรติมาจึงหันไปมองแม่จิตเหมือนขอความคิดเห็น...“อะไรนะคะคุณแม่ ฝ่ายนั้นเขาจะให้เรารับผิดชอบด้วยการให้รตาไปเป็นขี้ข้าดูแลคนป่วยตาบอดเนี่ยนะ ไม่เอาหรอก จะหล่อแค่ไหนแต่พิการ รตาก็ไม่สนหรอกนะ”“แต่มันเป็นทางเดียวที่เราจะไม่ต้องขึ้นโรงขึ้นศาลนะลูก แค่ที่เขาปิดข่าว และให้ทนายมาเดิ
ตอนที่ 4.มือบางสั่นน้อยๆ ขณะผลักประตูไม้สักสลักลายสวยหรู หากแต่หลังประตูบานนี้กลับไม่มีสิ่งงดงามใดๆ ให้เธอได้ยลแม้แต่นิดเดียว มีเพียงภาพเงาของชายรูปร่างสูงใหญ่ซึ่งนั่งหันหลังให้เธอ รติมามองเงาของชายคนนั้น พลางกลืนน้ำลายลงลำคอที่แห้งผากขึ้นมาทัน รัศมีรังสีความร้ายกาจปกคลุมไปทั่วทั้งห้องกว้าง ที่มีเพียงเฟอร์นิเจอร์ไม่กี่ชิ้นทว่าเรียบหรูศีรษะทุยได้รูปนั้นตั้งตรง ไหล่กว้างตั้งขนานกับพื้นเป็นราวไม้บรรทัด และเขาไม่มีทีท่าว่าจะหันมาสนใจผู้เข้ามาใหม่เลยสักนิด และไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่รติมารู้สึกว่ายืนนานจนรู้สึกเมื่อยล้าไปทั้งเรียวขา หญิงสาวแอบถอนใจเบาๆ พยายามรวบรวมกำลังเพื่อจะเอื้อนเอ่ยให้เขารู้ว่าเธอได้เข้ามาในห้องนี้นานแล้วเขาอาจจะไม่รู้ว่าเธอเข้ามาเพราะเขาตาบอด แต่ เอ๊ะ เขาก็ไม่ได้หูหนวกนี่นา สองเสียงเล็กๆ แย้งกันในหัว“เอ่อ คุณ ชาคริตคะ คือ ดิฉัน...” รติมาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะไม่ให้สั่นและบังคับให้มันเรียบที่สุด ทำไมเธอถึงรู้สึกอึดอัด หายใจไม่ออกราวกับว่าในห้องนี้มันไม่มีออกซิเจนให้หายใจ หญิงสาวคิด..“ฉัน คือฉัน...”“หุบปาก หากฉันไม่ได้ถามหรือพูดอะไรกับเธอ ห้ามพ
ตอนที่ 30.“หึหึ ช่างกล้านักรติมา”ชาคริตพูดเบาๆ กับตนเอง ภาพลิ้นสีชมพูเล็กๆ ที่ไล้เรียวปากอิ่มยามขัดเขินของเธอนั้นตรึงใจเขานัก...มดตัวเล็กๆ ตัวนี้ จะต้องเป็นของเขา ... ชาคริตหมายมั่นในใจแล้วบ่ายวันนั้นรติมาก็ได้มาเที่ยวน้ำตกอย่างที่ใฝ่ฝันไว้จริงๆ หากแต่ก็มีชาคริตมาด้วย แต่หญิงสาวก็ไม่ได้ขัดข้องเมื่อความอยากเที่ยวน้ำตกมีมากกว่าและเธอคิดว่าสามารถดูแลเขาได้ โดยป้าสมใจแม่บ้านคนขยัน ให้ลูกชายซึ่งกำลังอยู่วัยเรียนชั้น ม.ปลายเป็นคนนำทางไปน้ำตก ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านพักนัก และให้สามีของนางเป็นคนขับรถไปด้วยอีกคน“ว้าว น้ำตกสวยที่สุดเลยค่ะป้าสม มิ่งดูสิ พี่มดไม่เคยเห็นน้ำตกที่ไหนสวยขนาดนี้มาก่อนเลย”รติมาผละจากชาคริตอย่างลืมตัวเมื่อเห็นน้ำตกสายเล็กๆ ที่ทอดตัวลงมาจากหน้าผาเตี้ยๆ แต่ลดหลั่นกันมาเป็นชั้นงดงาม อีกทั้งความร่มรื่นและความเขียวขจีอุดมสมบูรณ์ของผืนป่าบริเวณนี้ ก็ช่วยให้คนที่เดินทางมาถึงน้ำตกสดชื่นลืมความเหนื่อยล้าไปสิ้นรติมาชี้ชวนให้
ตอนที่29.“พี่คริสคะ ตื่นสิคะ พี่คริสๆ ฟื้นสิคะพี่คริสเป็นอะไรคะ”หญิงสาวพยายามปลุกเขาให้ฟื้นขึ้นมาหากแต่เขาก็ยังนอนนิ่งสนิทจนเธอใจเสีย หญิงสาวเงยหน้ามองฟ้ามืดมิดผ่านม่านสายฝนกระหน่ำแบบไม่ลืมหูลืมตา แล้วกัดฟันพยุงร่างหนาขึ้นมาแล้วค่อยๆ พาเขาเดินเข้าบ้านพักด้วยความยากลำบาก วันนี้ทั้งป้าสมใจกับลุงมิ่งต่างก็ขอลาไปงานศพญาติที่ต่างจังหวัด วันนี้เธอจึงอยู่กับเขาเพียงสองคน“พี่คริสคะ พี่คริส” รติมาพยายามปฐมพยาบาลให้เขาฟื้นหลังจากที่เธอพาเขาเข้าบ้านได้สำเร็จแล้ว จัดแจงทำความสะอาดร่างหนาอย่างรวดเร็วและตรวจดูว่าร่างกายเขาอย่างละเอียดอีกครั้ง ว่าได้รับบาดเจ็บหรือโดนสัตว์หรือแมลงกัดต่อยหรือไม่ ก่อนจะโทรศัพท์เรียกแพทย์ประจำตัวของเขา เมื่อยังเห็นว่าเขายังนอนนิ่งรติมาก็เริ่มใจเสียเมื่อเวลาผ่านไปสักพักใหญ่ๆ แล้วหมอก็ยังไม่มาสักที อีกทั้งพายุฝนก็โหมกระหน่ำอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดแล้วเวลาที่เธอรอคอยก็มาถึงเมื่อเสียงรถยนต์แล่นมาจอดหน้าบ้านพัก สักครู่ร่างของแพทย์ประจำตัวของชาคริตซึ่งเธอเองก็รู้จักดีกางร่มเดินลงมาจา
ตอนที่28.ความร้อนผ่าวมวนหมุนอยู่ใจกลางร่าง ทำให้หญิงสาวหลับตาลงอย่างซ่านเสียว ความชื้นฉ่ำอยู่บริเวณใจกลางร่างสาวทำให้หญิงสาวมึนเมาและสับสนในอารมณ์ ทั้งตื่นเต้นอยากลิ้มลองความรู้สึกแปลกใหม่ซึ่งกำลังก่อตัวขึ้นมาเป็นริ้วๆ แต่ความขลาดกลัวตื่นตระหนกต่อความรู้สึกดังกล่าวก็ทำให้เธอฝืนร่างออกจากการกอดเกี่ยวของเขาแต่การกระทำของเธอกลับเป็นการยั่วยุให้อารมณ์หนุ่มตื่นเร้ามากขึ้นชาคริตเคล้นคลึงอกอบอย่างเมามัน แล้วค่อยๆ เลื่อนใบหน้าหล่อเหลาลงมาตามลาดโค้งเอวบาง เขาจูบไซร้เรือนกายสาวอย่างหลงใหล ลิ้นหนาหยอกเอินแอ่งสะดือสาวอย่างยั่วเย้าจนหญิงสาวรูสึกเสียวซ่านไปทั้งกายและเมื่อเขาทำท่าว่าจะเลื่อนใบหน้าต่ำลงไปเธอยิ่งรู้สึกตื่นเต้นและหวั่นหวาด“หยะ อย่าค่ะคุณคริส อา...พี่คริสอย่า...” เธอร้องเสียงหลงทั้งสับสนและหวั่นไหว เมื่อมือหนาแยกเรียวขาที่อ่อนแรงของเธอออกจากกันกว้างและทำท่าจะโน้มใบหน้าลงมาใจกลางร่างสาวและเรียกเขาอย่างหลงลืมตน“น้องมดจ๋า...หอมหวานที่สุดเลย” ชาคริตหลงเพริดไปกับความหวานละมุนและกลิ่นสาบสาว แ
ตอนที่ 27ปลายประโยคสุดท้ายเธอพูดเสียงแผ่วจนชายหนุ่มนึกขัน เขาคิดว่าตอนนี้เธออาจกำลังหน้าแดงก่ำอยู่เป็นแน่ความรู้สึกขัดเคืองก่อนหน้านี้ที่เธอมาช้าก็พลอยเลือนๆ ไปยิ่งเธอเริ่มรู้จักพูดคุยกับเขามากขึ้น ตอบโต้เขาบ้างนอกจากจะพูดแต่เพียงคำว่า ค่ะๆ ลนลานทำงานเหมือนหวาดกลัวเขาเช่นช่วงแรกๆ ที่เธอมา เพราะมันทำให้เขายิ่งรู้สึกหงุดหงิดเมื่อใครๆ ต่างก็ต้องทำตามใจเขาด้วยความหวาดกลัวลนลาน และทำแค่พอผ่านๆ แต่สำหรับรติมาเขารับรู้ได้ว่าเธอมีความตั้งใจในการดูแลเขาและเธอก็ดูแลเขาอย่างดีทุกๆ วัน ทุกอย่างที่เธอทำนั้นบ่งบอกถึงความตั้งใจ แม้เขามองไม่เห็นก็สามารถรู้ได้และที่เขารู้อีกอย่างเกี่ยวกับตัวเธอคือ รติมาเป็นผู้หญิงที่มีความอดทนสูงมาก แม้ช่วงแรกๆ ที่เขาทำร้ายกาจกับเธอ โยนข้าวของที่เธอทำให้ทิ้ง ขว้างปาจนแตกกระจาย รติมาก็ไม่ปริปากบ่น แต่จัดการเก็บข้าวของต่างๆ ด้วยความความสงบเรียบร้อยเวลาที่เขาเดินบนพื้นจะไม่รู้สึกเลยว่ามีอะไรมาทำให้รู้สึกรำคาญ หรือต้องคอยระวังว่าจะเหยียบอะไรให้เกิดอันตราย แม้แต่ตอนที่เขาปาแก้วน้ำผลไม้ทิ้งจนแก้วแตกกระจาย แต่แค่ประเดี๋
ตอนที่ 26.“พี่ว่าน้องญาน่าจะกลับกรุงเทพฯ ได้แล้วนะ มาอยู่นี่หลายวันแล้วพี่คริสไม่มีสมาธิทำงาน..”ชาคริตพูดขึ้นในเช้าวันหนึ่งเมื่อทั้งวีรุจ ชาครียาและไอรดายังไม่มีทีท่าว่าจะกลับกันเสียที แล้วยิ่งอยู่คนเหล่านี้ก็ยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดโดยไม่รู้สาเหตุ โดยเฉพาะวีรุจ“แต่น้องญายังไม่อยากกลับนี่คะ ยังเที่ยวไม่หนำใจยังไม่ได้ไปเที่ยวน้ำตกด้วย พี่รุจน่ะก็ใจร้ายไม่พาน้องญาไป”“แต่พี่ว่าน้องญาจะไม่ได้แค่เที่ยวอย่างเดียวนะ น้องญายังทำให้คนของพี่วุ่นวายไปกับเรื่องไร้สาระของน้องญาด้วย”ชายหนุ่มเอ็ดน้องสาว เขารู้ดีว่าตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ชาครียาอยู่ที่นี่นั้น สาวน้อยคนสวยนั้นกลั่นแกล้งรติมาต่างๆ นานา ทั้งใช้ให้เธอทำความสะอาดห้องนอนให้ทุกเช้า ทั้งทำอาหารต่างๆ มากมาย ทั้งที่เธอเองก็ไม่ชอบจะรับประทานพอไม่ถูกปากก็ไล่ให้รติมาไปทำมาให้ใหม่ แล้วสุดท้ายก็ไม่กินซึ่งอาหารแต่ละอย่างก็ล้วนแล้วแต่หาส่วนผสมมาปรุงยุ่งยากและใช้เวลาในการทำ พอไม่ได้ดังใจ แม่คุณก็พากันโวยวายแล้วยังให้รติมาซักผ้าที่เธอกับเพื่อนใส่แล้วเปลี
ตอนที่25.“ไม่เรียก ใครจะทำไม พี่รุจมีสิทธิ์อะไรมาสั่งให้น้องญาเรียกมันว่าพี่”สาวน้อยระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างไม่พอใจกับน้ำเสียงติเตียนของชายหนุ่ม“พี่ไม่คุยกับน้องญาแล้ว ไปช่วยน้องมดทำอาหารเช้าดีกว่าเบื่อเด็กเกเร..”วีรุจถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายกับนิสัยเอาแต่ใจของชาครียา แล้วผละจากสาวน้อยคนสวยทันที แต่นั่นยิ่งทำให้ชาครียาเพิ่มดีกรีความเกลียดชังรติมามากขึ้น สาวน้อยกรีดร้องตามหลังชายหนุ่มที่เธอแอบรักมาตั้งแต่แตกเนื้อสาวอย่างขัดใจและเจ็บใจที่เห็นคนอื่นดีกว่าเธอ“พี่รุจ! คอยดูนะพี่รุจจะเสียใจที่ทำกับน้องญาแบบนี้”ในขณะที่ชาครียาหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่นั้น ไอรดาเพื่อนรักก็กำลังเดินด้วยฝีเท้าแผ่วเบาเข้าไปในห้องนอนของชาคริต สาวน้อยวัยใสกวาดตามองรอบๆ ห้องนอนกว้างโทนสีอบอุ่นอย่างชื่นชม และต้องเปลี่ยนมาเป็นแข็งกระด้างเมื่อนึกได้ว่านอกจากชาคริตแล้ว ยังมีหญิงสาวอีกคนที่นอนร่วมห้องกับเขา เท่านั้นเองความริษยาร้อนรนก็วิ่งเข้าแผดเผาใจไอรดานั้นแอบรักชาคริตมานานแล้วตั้งแต่เห็
ตอนที่24“ไม่ออกไปดูแลคุณๆ เขาล่ะน้องมด” ป้าสมใจ แม่บ้านวัยสี่สิบพูดกับหญิงสาวอย่างอาทร และนางเองก็รู้สึกชอบพออัธยาศัยของรติมาอยู่ไม่น้อยและแอบหวังลึกๆ ว่ารติมาจะทำให้ชาคริตกลับมาเป็นเจ้านายที่น่ารักใจดีมีเหตุผลเหมือนเดิม“ไม่ดีกว่าค่ะ ดูๆ พวกคุณๆ ก็สนุกสนานกันดีน้องมดออกไปจะเสียบรรยากาศเปล่าๆ”“อืม นั่นสินะ น้องมดไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะไปเดี๋ยวป้าดูแลความเรียบร้อยตรงนี้ให้ก่อน”“ขอบคุณค่ะป้าสมใจ งั้นเดี๋ยวน้องมดขอเวลาห้านาทีนะคะรับรองไม่ขาดไม่เกิน”“โถแม่คุณห้านาทีอาบน้ำหรือวิ่งผ่านน้ำกัน”ป้าสมใจเอ่ยตามแผ่นหลังบางยิ้มๆ อย่างเอ็นดูแต่รติมาก็ทำให้นางทึ่งเมื่อรติมาออกมาหน้าใสผ่องด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่ในเวลาห้านาทีจริงๆ แล้วเธอก็มานั่งรับประทานอาหารในห้องครัวกับป้าสมใจเงียบๆ หากแต่ไม่นานเสียงทรงอำนาจก็ดังขึ้นด้วยความเกรี้ยวกราด“รติมา รติมา อยู่ไหนมานี่สิ”เสียงห้าวๆ ของชาคริตเรียกเธอลั่นบ้าน รติมาจำต้อ
ตอนที่23เขาพูดจบก็ละมือจากผิวกายเนียนนุ่มไปทันที พร้อมกับเดินช้าๆ กลับยังแท่นปั้นด้วยไม้เท้าขาวซึ่งเขาสามารถใช้มันได้อย่างคล่องแคล่ว หญิงสาวมองตามร่างสูงด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ความร้อนผ่าวจากมือหนายังตราตรึงอยู่บนผิวนวล เธอยังคงรู้สึกว่าลมหายใจหอมสะอาดของเขามันวนเวียนอยู่รอบๆ กาย และเธอรู้สึกผิดเล็กน้อยที่ทำให้เขาอารมณ์เสียนี่เธอเป็นอะไรไปนะ ทำไมต้องแคร์เขามากขนาดนั้นด้วย...รติมาคิดขณะเดินหงอยๆ ออกไปเมื่อหญิงสาวออกไปแล้วชายหนุ่มก็กำมือแน่นแล้วชกลงบนพื้นหนักๆ ด้วยความโมโห... โมโหตนเอง“บ้าเอ๊ย ก็แค่ผู้หญิงคนเดียว..”ชาคริตพยายามระงับความรู้สึกที่เดือดพล่านอย่างไม่น่าเชื่อของตนให้สงบดังเดิมได้ยากลำบาก เพียงแค่ได้สัมผัสนวลเนื้อเนียนนุ่มหอมละมุนด้วยสาบสาว กลิ่นเนื้อสาวแท้ๆ ยังติดตรึงอยู่ที่ปลายจมูก ผิวเนียนนุ่มนั้นยังทำให้เขารู้สึกถึงมันอยู่ที่ปลายนิ้ว รติมาก็ทำให้เขาเกิดความรู้สึกร้อนรุ่มด้วยความปรารถนาถึงเพียงนี้เชียวหรือ กรามแกร่งขบกันแน่นด้วยความไม่พอใจร่างกายปวดร้าวอย
ตอนที่ 22ชาคริตใช้เวลาระหว่างรอหญิงสาวเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยการนวดดินไปพลางๆ ในใจของชายหนุ่มก็นั้นนึกครึ้มอกครึ้มใจและรื่นรมย์อย่างบอกไม่ถูก ร่างนวลเนียนละมุนมือที่เขาได้สัมผัสในวันนั้นก็หลอกหลอน ให้เขาใคร่คะนึงถึงอยู่มิสร่างราวหนุ่มน้อยเพิ่งได้แตะต้องร่างสาวจนน่าโมโห แต่เขาก็ไม่อาจจะทานทนเสน่ห์แสนเย้ายวนของเธอได้ ขนาดว่าเขามองไม่เห็นเธอแต่เขากับหลงใหลและต้องการเธอได้ถึงเพียงนี้ รติมาไม่ใช่น้องมดหรือมดตัวเล็กๆ เสียแล้ว หากแต่เธอเป็น แม่มด ต่างหาก เธอเป็นแม่มดที่ร่ายมนต์เสน่หาใส่เขาโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัวและไม่อาจจะทัดทานได้ ซึ่งเขาก็จะต้องได้ในสิ่งที่ต้องการด้วย เขาต้องการเธอ นั่นคือสิ่งที่เขารู้สึกแต่งานสำคัญต้องมาก่อนอย่างไรเสียรติมาก็ต้องเป็นของเขา...แน่นอนในขณะเดียวกันนั้นคนตัวบางก็เดินไปเดินมาเป็นหนูติดจั่นอยู่ในห้องน้ำแสนสวย ในห้องห้องปั้นซึ่งออกแบบให้เป็นห้องน้ำกึ่งสวนเปิดโปร่ง สามารถมองเห็นภาพทิวทัศน์อันงดงามด้านนอกได้โดยไม่ต้องกลัวว่าคนข้างนอกจะมองเห็นผู้ที่อยู่ข้างใน“สู้ๆ น้องมด เธอต