LOGINShare
บทที่ 89
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 90
เฉินเวินเหยียนตกใจ ใบหน้าของเธอซีดลง พูดอย่างตะกุกตะกัก “คุณ คุณ ทำไมคุณถึงมาที่นี่”เจียงเย่าจิ่งก้าวไปข้างหน้า ผลักเธอออกไปและมองด้วยสายตาที่น่ากลัว “เธอกล้าดียังไงมาหลอกฉัน”เฉินเวินเหยียนก้มหน้าลงกับพื้น จากนั้นลุกขึ้นด้วยความตื่นตระหนก “ฉันไม่ได้หลอกคุณนะ…..”เธอพูดออกไป เจียงเย่าจิ่งได้ยินสิ่งที่เธอพูดทั้งหมด แต่เฉินเวินเหยียนก็ยังปิดบังเขาก่อนหน้านั้นเขายังคงคิดถึงเฉินเวินเหยียนในคืนนั้น แต่ตอนนี้……. เขาคิดแค่ว่าอยากให้ผู้หญิงคนนี้หายไป “ป้าหวู่ดูเธอไว้!“ เจียงเย่าจิ่งโทรหาฮั่วซุน ให้ฮั่วซุนมาจัดการกับเฉินเวินเหยียน หลังวางสาย เขาเห็นซ่งอวิ้นอวิ้นนอนอยู่บนพื้นด้วยลมหายใจแผ่วเบา เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงเดินไปหาเธอในขณะที่นั่งยอง ๆ อยู่ เขายกมือขึ้นและลังเลสักครู่ ก่อนที่จะกล้าไปแตะแก้มเธอ น้ำเสียงของเขาติดสั่น และเรียกเบา ๆ”ซ่งอวิ้นอวิ้น” ทำไมเขาคิดไม่ถึง ในคืนนั้นจริง ๆ แล้วคือซ่งอวิ้นอวิ้น หัวใจของเขาสั่นเทา คนที่อยู่ตรงหน้าของซ่งอวิ้นอวิ้นค่อยเบลอ ๆ จนกระทั่งกลายเป็นมืดสนิทเจียงเย่าจิ่งอุ้มเธอขึ้นมา แล้วรีบเดินออกไปด้านนอก เขาระงับความตื่นตระหนกและ
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 91
ผู้ชายคนนั้นผลักเธอลงจากตึกอย่างโหดร้าย จนถึงตอนนี้เธอยังหวาดผวาในใจอยู่เลย “ซ่งอวิ้นอวิ้น” เจียงเย่าจิ่งเรียกชื่อเธอด้วยเสียงเบา “ฉันถามเธอว่า คืนวันที่หกเดือนกรกฎาคม เธอได้อยู่ที่โรงพยาบาลเหรินอ้ายไหม?”ซ่งอวิ้นอวิ้นมึนงงอยู่ครู่หนึ่ง“ตอนนั้นฉันยังเป็นหมออยู่ที่เหรินอ้าย อยู่ที่โรงพยาบาลมันก็ปกติไม่ใช่เหรอคะ?” ซ่งอวิ้นอวิ้นย้อนถามเขาด้วยเสียงแหบแห้งเธอไม่รู้ว่าทำไมเจียงเย่าจิ่งถึงพูดถึงคืนนั้นขึ้นมา“งั้นก็แสดงว่า คืนนั้นเธออยู่ที่โรงพยาบาล เดิมทีไม่ใช่เวรเธอ แต่เธอไปอยู่เวรแทนเฉินเวินเหยียนใช่ไหม?” เจียงเย่าจิ่งรู้ความจริงจากปากของเฉินเวินเหยียนแล้วที่ยังมาถามซ่งอวิ้นอวิ้นอีก ก็แค่ไม่อยากจะให้มีอะไรผิดพลาดอีกซ่งอวิ้นอวิ้นดึงปากที่ลอกออกแล้วตอบไปตามความจริง “ใช่ ที่ฉันจำได้แม่นก็เพราะว่าคืนนั้นเป็นคืนแต่งงานคืนแรกของฉันกับคุณ คุณไม่ได้ไปที่คฤหาสน์ ฉันได้รับข้อความจากเฉินเวินเหยียนว่าเธอมีธุระด่วน ให้ฉันไปอยู่เวรแทนเธอ ฉันก็เลยไปที่โรงพยาบาล...”“คืนนั้นเธอเจอผู้ชายที่ได้รับบาดเจ็บคนหนึ่ง...”“คุณรู้ได้ยังไงคะ?” ซ่งอวิ้นอวิ้นพูดตัดบทเขา เธอหรี่ตา “คุณตรวจสอบฉันเหรอ?”“เ
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 92
เจียงเย่าจิ่งผลักประตูห้องผู้ป่วยทันที แล้วก็เห็นว่าขาข้างหนึ่งของซ่งอวิ้นอวิ้นยังเข้าเฝือกอยู่ แต่ตัวคนนอนคว่ำหน้าอยู่ข้างเตียงเขาขมวดคิ้ว “เธอทำอะไรน่ะ?”เขาพูดยังไม่ทันจบ ตัวเขาก็เดินไปพยุงเธอถึงที่ข้างเตียงแล้ว พร้อมทั้งอดกลั้นความโกรธไว้แล้วเอ่ยถามเธอ “ขาเธอเป็นแบบนี้ ยังคิดจะหนีอีกเหรอ?”ซ่งอวิ้นอวิ้นส่ายหน้าเบา ๆ เธอในตอนนี้ อย่าว่าแต่ขาจะใช้การไม่ได้เลย ต่อให้ขาใช้การได้ เธอก็ไม่มีแรงหนีหรอกเธอคัดตึงเต้านม หน้าอกชาไปหมด“ฉันแค่กระหาย”เจียงเย่าจิ่งถึงได้สังเกตเห็นว่าริมฝีปากเธอแห้งผากจนเลือดซิบแล้วเขาหลุบตาลง พลางเอ่ยอย่างอ่อนโยน “ฉันจะเอาน้ำมาให้”ซ่งอวิ้นอวิ้นนอนลงบนเตียง มองเพดานด้านบน แล้วถามอย่างหมดเรี่ยวแรง “เจียงเย่าจิ่ง ทำไมคุณถึงไม่ยอมปล่อยฉันไปล่ะ?”มือของเจียงเย่าจิ่งที่รินน้ำชาอยู่หยุดชะงักไป เขามีความรู้สึกดี ๆ ต่อซ่งอวิ้นอวิ้น เขารู้ดีแต่เธอเคยผ่านผู้ชายมาก่อน ตนเองจึงไม่ยินยอมที่จะลดศักดิ์ศรีของผู้ชายไปยอมรับสิ่งนั้นถึงแม้จะมีความรู้สึกดี แต่ก็ต้องเก็บกดเอาไว้แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนกันแล้ว เขารู้ว่าซ่งอวิ้นอวิ้นคือผู้หญิงในคืนนั้นเธอไม่ได้มีความ
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 93
สายตาของเจียงเย่าจิ่งกวาดมองขาของเธอ แล้วอธิบาย “ตอนนั้นฉันโกรธมาก”ถึงได้ผลักเธอเปลือกตาของซ่งอวิ้นอวิ้นกระตุก ดังนั้นเขาจะไม่สนใจความเป็นความตายของเธอก็ได้ใช่ไหม ถึงได้ผลักเธอจากบนตึกลงแบบนั้น?“ถ้าฉันตกลงไปตายทำยังไง?”“ไม่ตายหรอก ความสูงเท่านั้น อย่างมากก็พิการ” เจียงเย่าจิ่งตักโจ๊กขึ้นมาทดสอบความร้อนใกล้ ๆ ปาก พอเห็นว่าไม่ร้อนลวกปากก็ป้อนไปที่ปากเธอซ่งอวิ้นอวิ้นไม่คุ้นเคยกับเขาที่เป็นแบบนี้เลยจริง ๆ“นี่คุณไม่ได้ใส่ยาพิษลงไปใช่ไหม?” ไม่ใช่ว่าเธอคิดมากไปแต่ท่าทีของเจียงเย่าจิ่งมันเดาไม่ออกจริง ๆเจียงเย่าจิ่งจ้องมองเธออยู่สักครู่หนึ่งในสายตาของเธอ ตัวเองเป็นคนที่เลวร้ายถึงขนาดนั้นเลยเหรอ?“ฉันยังต้องเก็บเธอไว้ทรมาน ไม่ให้เธอตายหรอกน่า” เขาทำเป็นโหดร้ายแบบนี้ ซ่งอวิ้นอวิ้นค่อยสบายใจขึ้นหน่อยนี่สิถึงจะเป็นตัวเขาเธออ้าปากกินโจ๊กที่เขาป้อนให้เจียงเย่าจิ่งอดทนมาก ป้อนเธอไปทีละคำจนหมดป้าหวู่เอาซุปไก่มาด้วย เจียงเย่าจิ่งจึงเอาให้เธอ แต่เธอโบกมือ “ฉันอิ่มแล้วค่ะ”เธอกลัวว่าจะกินเยอะเกินไป แล้วน้ำนมจะเยอะไปด้วยถ้าเป็นแบบนั้นเต้านมจะยิ่งคัดและปวดมากขึ้นเจียงเย่าจ
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 94
เสิ่นจือเชียนไม่ถอดใจ แต่ในเมื่อเจียงเย่าจิ่งไม่ได้ซักถามต่อ ก็เห็นได้ชัดว่าอารมณ์ไม่ดี ดูท่าทางไม่มีความสุขเจียงเย่าจิ่งรู้สึกว่าการที่เขาอยู่ที่นี่จะกระทบต่อการฟื้นฟูของซ่งอวิ้นอวิ้น จึงพูด “นายออกมากับฉัน”เสิ่นจือเชียนตามไปด้วยท่าทีเศร้าซึมเจียงเย่าจิ่งขมวดคิ้ว เอามือถือส่งให้เขา “นายดูไม่มีอนาคตนะ”เสิ่นจือเชียนตอบโต้กลับไปโดยไม่คิดเลย “นายมีอนาคต ก็อย่าไปตามหาซ่งอวิ้นอวิ้นทุกที่เพราะเธอหนีไปสิ เธอมีหนทางตั้งมากมาย มีคนชอบเธอก็ไม่น้อย ทำไมนายจะต้องเจาะจงเธอด้วย...”เขายังไม่ได้บ่นจนจบ ก็รู้สึกได้ถึงกลิ่นอายของความเย็นชา เสียงจึงชะงักไปเดิมทีเจียงเย่าจิ่งอยากจะบอกเขาว่ามือถือของตนเองนั้นสามารถเรียกคืนประวัติการติดต่อได้ ถึงจะลบไปแต่ก็หาเจอได้แต่ใครจะรู้ว่าเสิ่นจือเชียนจะไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควร แล้วมาพูดจี้ใจดำเขา!เขาเก็บมือถือแล้วพูดอย่างเย็นชา “นายเองก็ไม่ใช่สูตินรีแพทย์ อยู่ที่นี่ไปก็ไม่มีประโยชน์ ไสหัวไปเลยไป”พูดจบก็เตรียมจะหันหลังเข้าห้องไปเสิ่นจือเชียนรู้สึกตัวว่าตัวเองไปหาเรื่องเขา จึงรีบอธิบาย “ฉันผิดเอง ก็ฉันร้อนใจนี่ นายก็อย่าโกรธฉันเลยน่า”เจียงเย่าจิ่งไม
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 95
เสียใจที่เขาทำผิดคน ทั้งยังต้องเสียลูกไปอีกราคาที่ต้องจ่ายมันมากเกินไปแล้วมันยากเกินที่เขาจะรับได้“ลูกของเธอ… ไม่อยู่แล้ว ต่อไปอย่าไปพูดเรื่องลูกต่อหน้าเธออีก เธอจะได้ไม่ต้องได้ยินแล้วเสียใจ” เขากดเสียงต่ำมาก เพื่อปิดบังเสียงที่สั่นและแหบเอาไว้เสิ่นจือเชียนไม่ได้คาดคิดไว้เลยเขาทอดถอนใจเล็กน้อย “หนึ่งในแฝดเสียไป ร่างกายของอีกคนก็ยากมากที่จะรักษาให้แข็งแรง ถึงเธอจะปกป้องไว้อย่างที่สุดแล้ว แต่ความเสี่ยงติดเชื้อก็สูงมากอยู่ดี ไม่ว่าตอนที่คลอดนั้นสูตินรีแพทย์จะดีมากแค่ไหนก็ไม่กล้ารับรองว่าจะไม่ทำร้ายมดลูก ที่จริงแล้วการที่เด็กไม่อยู่แล้วก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติ แต่ก็ดีเหมือนกัน ฉันเตือนเธอไว้นานแล้วว่าอย่าเก็บเด็กไว้เลย เพราะแม้แต่พ่อเด็กเป็นใครเธอก็ไม่รู้ แต่เธอก็จะเก็บไว้และจะเลี้ยงเองอย่างเด็ดเดี่ยว ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเธอคิดยังไง”เจียงเย่าจิ่งฟังแล้วก็ปวดใจในสถานการณ์ที่ตนเองเกลียดเธออยู่นั้น เธอก็ยังคิดจะเก็บเด็กไว้แต่เห็นถึงความมุ่งมั่นและกล้าหาญของเธอเลย“จริงสิ สิ่งที่ฉันควรจะพูดก็พูดไปหมดแล้ว นายจะบอกฉันได้ไหม ว่านายไปตามหาซ่งอวิ้นอวิ้นเจอที่ไหน?” เสิ่นจือเชียนไม่ลืมจุด
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 96
เสิ่นจือเชียนได้ยินเสียงที่ห่างหายกันไปนาน ก็หายใจติดไปอยากจะพูดตอบ แต่เสียงกลับแห้งเหือดไปจนพูดไม่ออกอันลู่คิดว่าซ่งอวิ้นอวิ้นไม่ได้ยิน จึงเรียกอีกครั้ง “อวิ้นอวิ้น?”เสิ่นจือเชียนปรับการหายใจ แล้วพูด “ฉันไม่ใช่ซ่งอวิ้นอวิ้น”อันลู่ตะลึง วินาทีต่อมาก็รีบวางสายไปทันทีเธอจับมือถือไว้ สับสนไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีหานซินมองเธออยู่ รู้สึกว่าปฏิกิริยาเธอมันรุนแรงมาก จึงถามอย่างร้อนใจ “เป็นอะไรไป? อวิ้นอวิ้นมีอันตรายเหรอ?”เธอยังไม่รู้ว่าซ่งอวิ้นอวิ้นถูกเจียงเย่าจิ่งพาตัวกลับไปที่เมืองอวิ๋นแล้ว คิดว่าซ่งอวิ้นอวิ้นยังตกอยู่ในเงื้อมมือของกู้ฮว๋ายอยู่อันลู่ส่ายหน้า“งั้นเธอเป็นอะไรไปล่ะ...”หานซินยังไม่ทันพูดจบ มือถือของอันลู่ก็ดังขึ้นอีกครั้งครั้งนี้เธอไม่รับสาย ได้แต่มองหน้าจอมือถือที่มีคนโทรเข้ามาแล้วกะพริบไม่หยุดหานซินถามอย่างแปลกใจ “ทำไมถึงไม่รับสายล่ะ?”อันลู่ตอบ “ไม่ใช่อวิ้นอวิ้นค่ะ”พูดแล้วเธอก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปเธอเดินทะลุห้องรับแขกไปที่ระเบียง มือถือก็ยังคงดังอยู่ ใจเธอก็ว้าวุ่นไปด้วยทางด้านเสิ่นจือเชียนก็ดูท่าทางจะไม่ยอมเธอไม่รับ ก็โทรมาเรื่อย ๆหลังจาก
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 97
อันลู่ยิ้มแล้วพูด “ได้ค่ะ อยู่กับฉันไม่ต้องเกรงใจมากเกินไปหรอก น้าก็ทำกับฉันเหมือนอวิ้นอวิ้นเถอะนะคะ” หานซินอุ้มเด็กน้อย โกยเบา ๆ กล่อมให้เขาหลับ สายตาก็มองไปที่อันลู่ “อวิ้นอวิ้นก็มีลูกแล้ว เธอเองก็ควรจะหาใครสักคนแต่งงานกันได้แล้วนะ แต่งงานกันจริง ๆ ไม่ใช่แต่งปลอม ๆ น่ะ”อันลู่น้ำตารื้นขึ้นมาเล็กน้อย เธอไม่ได้รู้สึกว่าหานซินมายุ่งวุ่นวายอะไร แต่กลับซาบซึ้งใจมากด้วยซ้ำตอนที่แม่ของเธอยังมีชีวิตอยู่ ก็พูดกับเธอแบบนี้เช่นกันเพียงแต่เธอไม่ได้ยินคำพูดของแม่อีกต่อไปแล้วเธอยิ้มแต่ไม่ได้ตอบ......เสิ่นจือเชือนพุ่งมาที่ชิงหยางด้วยความเร็วที่สุดตอนไปถึงตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง เขาก็รอจนฟ้าสว่างแล้วไปรอตรงที่นัดหมายกันกับอันลู่ทันทีเมื่อถึงเวลา อันลู่ถึงได้อุ้มซวงซวงมาปรากฏตัวเสิ่นจือเชียนที่ไม่ได้หลับมาทั้งคืนสีหน้าดูไม่ดีเลย ใต้ตาก็ดำคล้ำเมื่อเห็นอันลู่อุ้มเด็กมา เขาไม่ได้นึกถึงเด็กที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอเลยความสนใจทั้งหมดอยู่ที่อันลู่เธอผอมไปผอมไปยิ่งกว่าเมื่อก่อนอีกเขาลุกจากเก้าอี้ มองเธอ แล้วเปล่งเสียงเรียกชื่อเธออย่างนิ่ง ๆ “ลูลู่”อันลู่นั่งลงตรงข้ามกับเขาเสิ่นจื
Latest chapter
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 270
เจียงเย่าจิ่งรีบเดินออกไปโดยไม่ลังเลสักนิด! เบื้องหลังของเขาคือเสียงร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวของหยางเชี่ยนเชี่ยน ฮั่วซุนรู้สึกสับสน เจียงเย่าจิ่งไม่ใช่คนโหดเหี้ยมแบบนั้น โดยเฉพาะคนที่เคยช่วยชีวิตเขาไว้ เขาไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นัก "คุณเจียงครับ?" เจียงเย่าจิ่งชะงักมือที่กำลังจะเปิดประตูรถแล้วพูดว่า "ไปบอกมู่ฉินว่าฉันจะไม่เข้าไปยุ่งเรื่องของลูกชายเธออีก" เมื่อสักครู่นี้เขาไม่แยแส เพราะคิดว่านี่อาจจะเป็นการแสดงละครตบตาของมู่ฉินกับหยางเชี่ยนเชี่ยน นี่เป็นการแสดงละครตบตากันชัด ๆ เพียงแต่มู่ฉินให้สัญญากับหยางเชี่ยนเชี่ยนว่าเธอจะไม่ถูกข่มขืน นั่นเป็นแค่คำหวานของเธอเท่านั้น เธอรู้ว่าการจะทำให้เจียงเย่าจิ่งเชื่อนั้น ลำพังแค่การแสดงละครตบตาย่อมหลอกเขาไม่ได้ ดังนั้นตั้งแต่ตอนที่หยางเชี่ยนเชี่ยนตอบตกลงที่จะเล่นละครฉากนี้กับมู่ฉิน เธอก็ถูกลิขิตให้ต้องเสียความบริสุทธิ์แล้ว! ฮั่วซุนพยักหน้าอยู่เงียบ ๆ จากนั้นเขาก็รีบกลับไป ดูเหมือนว่าเขาจะมาช้าเกินไปเสียแล้ว น้ำเสียงของหยางเชี่ยนเชี่ยนฟังดูน่าสลดใจ แต่อย่างไรเสียเขาก็ต้องนำความมาบอกกล่าว มู่ฉินยิ้มราวกับคาดเอาไว้แล
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 269
ฮั่วซุนไม่มีทางเลือกนอกจากบอกเจียงเย่าจิ่ง เจียงเย่าจิ่งชะงักแล้วหันมามองฮั่วซุน "นายว่ายังไงนะ?" ฮั่วซุนทวนคำอีกครั้งแล้วพูดว่า "เขาคิดจะจับตัวหยางเชี่ยนเชี่ยน ทำยังไงดีครับ?" เจียงเย่าจิ่งยื่น "เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน" เขาตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "คุณคิดจะทำอะไรกันแน่?" มู่ฉินพูดตรงเข้าประเด็น "ฉันได้ยินมาว่าตอนที่เธอตกน้ำ หยางเชี่ยนเชี่ยนช่วยเธอไว้ใช่ไหมล่ะ? ถ้าตอนนั้นเธอจมน้ำไปซะ ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างก็เป็นของลูกชายฉันแล้ว เป็นหล่อนที่ทำลายเรื่องดี ๆ ของฉัน เธอคิดว่าฉันจะปล่อยหล่อนไปงั้นเหรอ?" "ต้องการอะไรก็ว่ามา" เจียงเย่าจิ่งพูดตามตรง "เอาล่ะ ในเมื่อเธอตรงไปตรงมาขนาดนั้น ฉันก็จะไม่พูดจาอ้อมค้อมกับเธออีก หยางเชี่ยนเชี่ยนเป็นผู้มีพระคุณของเธอใช่ไหมล่ะ? ฉันขอแลกเธอกับลูกชายของฉันว่ายังไงล่ะ?" มู่ฉินเอ่ยขึ้น หลังจากได้พบหยางเชี่ยนเชี่ยน เธอก็รู้ว่าหยางเชี่ยนเชี่ยนชอบเจียงเย่าจิ่ง ดังนั้นตอนนี้ทั้งสองคนจึงบรรลุข้อตกลงร่วมกัน ตอนที่กำลังดำเนินแผนการครั้งนี้ มู่ฉินคิดว่าเธอสามารถใช้เหตุการณ์ครั้งนี้มาแลกเปลี่ยนเพื่อให้เจียงเย่าจิ่งยอมปล่อยลูกชายของเธอไป "ลูกชายของคุณไม่ไ
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 268
เมื่อซ่งรุ่ยเจี๋ยได้ยินเสียง เขาก็รีบซ่อนโทรศัพท์มือถือเอาไว้ใต้ผ้าห่ม เขาเคลื่อนไหวรวดเร็วเสียจนทั้งซ่งอวิ้นอวิ้นหรือหานซินก็ไม่ทันสังเกตเห็นความผิดปกติของเขา! หานซินวางอาหารเอาไว้บนโต๊ะข้างเตียง "เธอหิวหรือยัง? รีบมากินอาหารเช้าเถอะ" เมื่อหานซินพูดจบ เธอก็ค่อย ๆ หยิบอาหารที่เตรียมไว้ออกมา "ผมไม่อยากกิน ผมอยากอยู่คนเดียว" ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงของซ่งรุ่ยเจี๋ยฉายแววเย็นชา ไม่ได้แสดงความเสียใจออกมานัก หานซินคิดจะเกลี้ยกล่อม แต่ซ่งอวิ้นอวิ้นเอ่ยขัดจังหวะหานซินได้ทันเวลา "แม่คะ ให้เขาอยู่คนเดียวสักพักเถอะ" หานซินกล้ำกลืนคำพูดเกลี้ยกล่อมกลับลงไปแล้วเอ่ยขึ้นมาว่า "อาหารอยู่ตรงนี้นะ เธอหิวเมื่อไหร่ก็มากินล่ะ" ซ่งรุ่ยเจี๋ยไม่พูดอะไร หานซินอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ "เฮ้อ" "พอเถอะค่ะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นดึงตตัวหานซินออกไป "รุ่ยเจี๋ย นายก็พักผ่อนด้วยนะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นปิดประตูห้องพักผู้ป่วยแล้วบอกหานซินวว่า "รุ่ยเจี๋ยต้องการเวลาทำใจ เขากินอะไรไม่ลงหรอกค่ะ อย่าไปเกลี้ยกล่อมเขาเลย ไป๋ซิ่วฮุ่ยเป็นแม่ของเขา เขาคงรับไม่ได้ไปสักพัก นี่เป็นเรื่องที่พอเข้าใจได้" หานซินเข้าใจแล้ว "แม่รู้ แม่เป็น
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 267
ซ่งรุ่ยเจี๋ยเงยหน้าขึ้นแล้วถามว่า "พี่มาแต่เช้าขนาดนั้น คงรู้เรื่องนั้นแล้วใช่ไหม?" ซ่งอวิ้นอวิ้นไม่ได้ปิดบัง "ใช่" แววตาที่ไร้ชีวิตชีวาของซ่งรุ่ยเจี๋ย มองไปทางอื่นโดยไร้จุดมุ่งหมาย "ตำรวจมาถามเรื่องเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แล้วถามว่าผมได้เจอแม่หรือเปล่า" ซ่งอวิ้นอวิ้นฟังอยู่เงียบ ๆ ที่จริงเขารู้แก่ใจว่าเมื่อไป๋ซิ่วฮุ่ยถูกใครสักคนพาตัวออกไปก็หมดทางรอดแล้ว "นายต้องดูแลตัวเองให้ดี ๆ นะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นไม่รู้ว่าจะปลอบใจเขาอย่างไรดี ซ่งรุ่ยเจี๋ยเงยหน้าขึ้น "แม่ผมตายเมื่อคืนนี้ พี่รู้เรื่องเร็วขนาดนั้นได้ยังไงกัน?" "ฉัน..." พอนึกถึงสิ่งที่เจียงเย่าจิ่งพูด เธอก็เปลี่ยนเปลี่ยนคำพูดเป็น "ฉันเพิ่งจะได้ยินตำรวจพูดถึงรู้น่ะสิ" "อ้อ" ซ่งรุ่ยเจี๋ยรู้ว่าเธอกำลังโกหกอยู่ชัด ๆ เธอกำลังปิดบังอะไรสักอย่างใช่ไหม? ทำไมต้องปิดบังด้วยเล่า? เพราะเธอรู้ว่าคนที่ฆ่าแม่ของเขาคือเจียงเย่าจิ่งอย่างนั้นเหรอ? ทำไมเธอไม่พูดอะไรเลยล่ะ? ตั้งใจที่จะปิดบังไม่ให้เขารู้ใช่ไหม? เขากำหมัดที่อยู่ใต้ผ้าห่มแน่น พลางรู้สึกหนาวเหน็บอยู่ในใจ "ผมเสียใจด้วยนะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นเอ่ยเสียงเบา ซ่งรุ่ยเจี๋ยยิ้มเหยีย
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 266
พ่อบ้านเฉียนรวบรวมคำพูดแล้วเอ่ยขึ้นมาว่า "ตอนนี้นายน้อยไม่มีอะไรต้องกังวล ดังนั้นเขาจึงประชันหน้ากับพวกเราได้เต็มที่ แต่ถ้าหลังบ้านเกิดไฟลุกไหม้ เขาก็จะเสียสมาธิแล้วพวกเราก็จะมีโอกาสขึ้นมา" "โอ้ พ่อบ้านเฉียนพูดถูก" มู่ฉินเห็นด้วยยิ่งนัก เธอถองข้อศอกใส่สามีตัวเอง "พูดอะไรบ้างสิ" เจียงอวี้จึงเอ่ยขึ้นมาว่า "เป็นความคิดที่ดีอยู่หรอก แต่… พวกเราจะจุดไฟหลังบ้านเจียงเย่าจิ่งได้ยังไงล่ะ นั่นต่างหากที่เป็นประเด็นสำคัญไม่ใช่รึไง?" นายท่านเจียงยังคงเงียบ เพราะเหตุผลเดียวกันนี้ ตอนนี้ดูเหมือนว่าเจียงเย่าจิ่งกับซ่งอวิ้นอวิ้นจะมีความสัมพันธ์ที่ดี ประกอบกับมีลูกเพิ่มเข้ามา ยิ่งทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนแนบแน่นขึ้นไปอีก "ไม่เห็นจะยากเลย พวกเราก็แค่หว่านเมล็ดพันธุ์แห่งความขัดแย้งลงไปท่ามกลางความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองคนเสียก็ใช้ได้แล้วไม่ใช่เหรอ?" ถึงแม้ว่ามู่ฉินจะย่างเข้าวัยกลางคนแล้ว แต่เสน่ห์ของเธอก็ยังคงอยู่ ประกอบกับการดูแลตัวเองเป็นอย่างดี ทำให้ยากจะมองอายุที่แท้จริงของเธอออก เธอกลอกตาดำขลับ "ระหว่างผู้ชายกับผู้หญิง มือที่สามถือว่าเป็นเรื่องต้องห้ามที่สุดเลยเชียวล่ะ ถ้ามีมือที
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 265
ซ่งอวิ้นอวิ้นไม่ได้รีบเข้านอนทันที แต่กลับไปหาซวงซวง ป้าหวู่พาซวงซวงเข้านอนแล้ว แต่เธอก็ยังอยากตรวจสอบดูให้แน่ใจ ตอนนี้ซวงซวงหลับลึกไปแล้ว ดังนั้นเธอจึงย่องเบาออกมา เมื่อกลับมาที่ห้องนอน เธอก็นั่งตรงขอบเตียง แต่กลับไม่รู้สึกง่วงอีกต่อไป เธอกุมศีรษะแล้วครุ่นคิดถึงเรื่องนั้น นอกจากหลินหรุ่ยกับตระกูลเจียงแล้ว เธอก็นึกไม่ออกว่าเป็นใคร หลังจากเจียงเย่าจิ่งเดินออกมาหลังจากอาบน้ำเสร็จ เขาก็เห็นซ่งอวิ้นอวิ้นนั่งอยู่ตรงขอบเตียง ดังนั้นเขาจึงเดินเข้ามากอดเธอแล้วนอนลงบนเตียง จากนั้นก็พลิกตัวอยู่เหนือร่างของเธอ จูบที่พร่างพรมลงมาทั้งดูดดื่มและเร่าร้อน ขณะที่บรรยากาศกำลังเป็นไปได้สวย ซวงซวงก็ร้องไห้ขึ้นมา พวกเขาทั้งสองคนต่างตะลึงงัน ซ่งอวิ้นอวิ้นเป็นฝ่ายที่มีท่าทีตอบสนองก่อนแล้วผลักเขาออกไป "ซวงซวงอาจจะหิวก็ได้" "ป้าหวู่จะป้อนเขาเอง" "แต่…" ก่อนที่เธอจะทันได้พูดให้จบประโยค เธอก็โดนจูบ สกัดกั้นคำพูดของเธอจนหมดสิ้น! ทุกสิ่งทุกอย่างพรั่งพรูออกมา! ราตีช่างแสนยาวนาน ทว่ากลับเต็มไปด้วยความรักใคร่เร่าร้อน! …… คฤหาสน์ต้นตระกูลเจียงเปิดไฟสว่างจ้า คราวนี้แผนใส่ร้ายเจียงเย่าจิ่
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 264
"ทำไมเธอยังไม่นอนอีกล่ะ?" เจียงเย่าจิ่งเดินเข้ามา "ฉันทำให้เธอตื่นหรือเปล่า?" ซ่งอวิ้นอวิ้นเอ่ยขึ้นมาว่า "เปล่าหรอก ฉันกำลังรอคุณอยู่น่ะ" เมื่อเธอพูดจบก็ลงจากเตียงแล้วเดินเข้ามากอดเขาไว้ จากนั้นก็แนบใบหน้าเข้ากับหน้าอกของเขา การเคลื่อนไหวของเธอทำให้เจียงเย่าจิ่งรู้สึกประหลาดใจเสียจนตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ จากนั้นเขาก็ยิ้มพลางถามว่า "เธอเป็นอะไรไปน่ะ?" ซ่งอวิ้นอวิ้นบอกว่าไม่มีอะไร "ฉันก็แค่อยากจะกอดคุณ" เจียงเย่าจิ่งก้มมองเธอ "ปล่อยก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำแล้วเธอค่อยมากอดก็ได้ ตอนนี้ฉันสกปรกจะแย่" ซ่งอวิ้นอวิ้นไม่ยอมปล่อยแล้วกอดเขาให้แน่นขึ้น ร่างกายของทั้งสองคนบดเบียดเข้าหากันอย่างแนบแน่น เจียงเย่าจิ่งถามเสียงเบาว่า "เธอเป็นอะไรไป?" ทำไมถึงรู้สึกว่าเธอไม่ปกติเลยล่ะ? ซ่งอวิ้นอวิ้นลูบหน้าอกของเขา "นับจากนี้เป็นต้นไป ไม่ว่าอยู่ที่ไหนฉันก็จะเป็นบ้านให้คุณเอง ฉันจะรักคุณให้มาก ๆ" เจียงเย่าจิ่งหลุบตาลง ท่ามกลางแสงสลัวรางเลือน เขายังมองเห็นประกายในดวงตาของเธอและเนื้อตัวที่สั่นระริกอยู่บ้าง น้ำเสียงทุ้มของเขาปะปนความแหบพร่าเล็กน้อย "ซ่งอวิ้นอวิ้น วันนี้เธอเป็นอะไรไปกันแน
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 263
เมื่อกลับมาถึงบ้าน เธอก็ล้างมือแล้วไปหาซวงซวง เห็นเพียงป้าหวู่ที่กำลังอุ้มเขาอยู่ "ป้าหวู่" เธอรู้สึกประหลาดใจนัก ป้าหวู่ยิ้มแล้วพูดว่า "คุณผู้ชายบอกให้ป้ามาที่นี่ เพราะไม่มีใครคอยจัดการเรื่องต่าง ๆ เลยค่ะ" เจียงเย่าจิ่งเป็นห่วงเรื่องตามหาตัวคนแปลกหน้า ดังนั้นเขาจึงเรียกป้าหวู่ให้มาที่นี่ ซ่งอวิ้นอวิ้นดีใจที่ได้ยินว่าป้าหวู่มาที่นี่ เพราะก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ในคฤหาสน์ ป้าหวู่ดีกับเธอมากทีเดียว เธอเป็นคนจิตใจดี "มีป้าหวู่อยู่ที่นี่ ฉันรู้สึกเบาใจขึ้นเยอะเลยค่ะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นเอ่ยพลางยิ้มให้ เธอรับซวงซวงมาจากอ้อมแขนของป้าหวู่ จากนั้นเขาก็ตื่นขึ้นมาพอดี ทันใดนั้นใบหน้าเล็ก ๆ ก็ยับย่น ซ่งอวิ้นอวิ้นรู้ว่าเขาคงจะอึเป็นแน่ ดังนั้นเธอจึงบีบจมูกน้อย ๆ ของเขา "เหม็นหรือเปล่าจ๊ะ?" ป้าหวู่จึงพูดว่า "เดี๋ยวป้าเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เองค่ะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นอยากจะทำเอง เธอรู้สึกว่าตนเองติดค้างลูกชายมาโดยตลอด เพราะเธอไม่มีเวลาดูแลเขานัก ตอนนี้เธอมีเวลาแล้ว "งั้นป้าจะเอาน้ำมาให้นะคะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นตอบตกลงแล้ววางซวงซวงลงไป เธอทิ้งผ้าอ้อมที่ใช้แล้วลงถังขยะ จากนั้นก็หยิบกระดาษมาเช็ดก้นของ
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 262
ซ่งรุ่ยเจี๋ยรีบกลบเกลื่อนว่า "ไม่มีอะไรหรอก..." "จริงเหรอ?" ซ่งอวิ้นอวิ้นยื่นน้ำที่รินแล้วให้เขา น้ำเสียงของเธอบ่งบอกว่าไม่เชื่ออยู่ชัด ๆ ซ่งรุ่ยเจี๋ยหลบสายตาแล้วรีบหาข้ออ้างขึ้นมาว่า "เป็นเรื่องในบริษัทน่ะ ส่วนเรื่องเมื่อคราวก่อนก็แก้ปัญหาได้แล้ว" ซ่งอวิ้นอวิ้นพยักหน้า "นายรับมือได้ดี" "แต่วิธีการก็เป็นความคิดของพี่อยู่ดี" ซ่งรุ่ยเจี๋ยเอ่ยขึ้น เขารู้สึกอิจฉาอยู่บ้าง เขาต้องยอมรับว่าซ่งลี่เฉิงช่างมีสายตาแหลมคม ถึงให้ซ่งอวิ้นอวิ้นมาดูแลบริษัท ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ถนัด แต่เธอก็เรียนรู้หลาย ๆ สิ่งได้รวดเร็ว! "ฉันแก่กว่านายไม่กี่ปี ฉันถึงต้องใคร่ครวญให้มากหน่อย อีกไม่กี่ปีนายน่าจะล้ำหน้าฉันไปแล้ว" ซ่งอวิ้นอวิ้นพูดให้กำลังใจ อันที่จริงแล้ว นับตั้งแต่ซ่งลี่เฉิงตายไป ซ่งรุ่ยเจี๋ยก็เป็นผู้ใหญ่ขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก ซ่งรุ่ยเจี๋ยแทบไม่เผยรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้า "ผมไม่เป็นไรหรอก พี่น่าจะกลับไปดูแลซวงซวงก่อนนะ" ซ่งรุ่ยเจี๋ยเอ่ยขึ้น "ได้ ถ้านายมีเรื่องอะไรก็ติดต่อฉันได้ตลอดนะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นลุกขึ้น "อย่าลืมดื่มน้ำล่ะ" ซ่งรุ่ยเจี๋ยรีบยื่นมือข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บมายกถ้วยชาขึ้นมา "ผมไม่ลื
