บทที่ 2

สาวน้อยเธออยู่ที่ไหนในตึกนี้ เธอเป็นแม่มดหรือยังไงถึงมาก่อกวนทำให้ฉันไม่สามารถทำงานได้จนถึงบัดนี้ ยังไงฉันก็ต้องหาเธอให้เจอให้ได้สาวน้อย’

ได้เวลาพักกลางวันแล้ว เวลาผ่านไปเร็วเหมือนโกหกสำหรับการทำงานอย่างแท้จริงวันแรกผ่านไปอย่างราบลื่น สาวน้อยได้แต่หันซ้ายขวา

“อืม แล้วเราจะไปทานข้าวกับใครเนี่ย”

ว่าแล้วสาวร่างเล็กนามว่าสุดาก็หันมาว่า

“ แพมไปทานข้าวกับพี่ไหมเดี๋ยวนัดเจอกับคุณทรายตรงชั้นเก้า ฟู๊ดเซ็นเตอร์อยู่ชั้นเก้าจ๊ะ”

ณพิชชาถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ ไปสิคะ แพมนึกว่าจะได้เดินไปคนเดียวซะแล้ว”

ว่าแล้วก็ยิ้มประจบสาวรุ่นพี่ตามสไตล์สาวขี้อ้อนประจำบ้าน

และแล้วสองสาวกับหนึ่งหนุ่มนะยะก็มายืนอยู่ด้านหน้าฟู๊ดเซ็นเตอร์

“วันนี้ทานไรดีคะคุณทราย”

“ช่วงนี้ฉันต้องลดความอ้วนว่าจะทานเย็นตาโฟผักว่าแต่เธอสองคนล่ะ”

“แพมทานไรดีจ๊ะ” สุดาสาวรุ่นพี่ถามด้วยความใคร่รู้

ณพิชชากวาดสายตาไปทั่วห้องที่มีอาหารหลากหลายชนิดจนเลือกไม่ถูก

“แพมทานเหมือนคุณทรายก็ได้คะ”

“ไปพี่เลี้ยงเองในฐานะที่เธอมาทำงานกับเอสทีจีวันแรก” สาวน้อยยิ้มด้วยความดีใจ

“ โห เจ๊เกทับกันเห็น ๆ งั้นสุดาไปซื้อน้ำ ไปแพมหนูไปจองที่นั่ง เดี๋ยวพี่กับเจ๊ทรายตามไป”

พอคล้อยหลังของวิชัย สุดารีบหันมาทางณพิชชา “ อ้อที่นี่เค้าเรียกคุณวิชัยว่าเจ๊ทรายจำไว้ อย่าไปเรียกเธอว่าคุณวิชัยเด็ดขาดถ้าอยากทานของฟรีเรียกว่าเจ๊ทราย เจ๊ทรายเธอเป็นมือขวาของคุณสมทรงหัวหน้าฝ่ายบุคคล” สุดากระซิบบอกเล่าอย่างช้าๆ

ณพิชชามองหาที่นั่งได้แล้ว ก็นั่งลองพลางกวาดตาไปรอบ ๆ ห้องสี่เหลี่ยม ที่มีทั้งพนักงานชาย หญิง คนขาย คนทำความสะอาดคลาคล่ำไปยิ่งกว่าตลาดนัดสวนจตุจักรที่เธอมักแวะไปในวันหยุดกับเพื่อน ๆ ในก๊วนของเธอ

‘อืมม เนี่ยเหรอโรงอาหารของบริษัทยักษ์ใหญ่ด้านการส่งออก ช่างดูวุ่นวายเหมือนตลาดนัดทั่วไปไม่มีผิด’

ไม่ถึงอึดใจ วิชัยก็นำร่างอันท้วมของเธอมานั่งข้าง ๆเธอ พร้อมชามก๋วยเตี๋ยวเย็นตาโฟรสแซบสามชาม

“เอานี่ เส้นใหญ่ของเธอยัยสุดา เส้นหมี่ของเธอ แล้วนี่เส้นเล็กของชั้นเอง”

วิชัยตักเครื่องปรุงด้วยท่าทางคล่องแคล่วเปรียวเสมือนมืออาชีพ ณพิชชาลากชามก๋วยเตี๋ยวมาวางตรงหน้าพร้อมพนมมือ

“ ขอบคุณค่ะเจ๊ หนูรู้สึกอบอุ่นมากสำหรับการต้อนรับค่ะ”

วิชัยจีบปากพูดทั้งที่ยังเคี้ยวอาหาร “ว่าแต่เราเถอะมีชื่อเล่นไหม ชื่อเธอเรียกยากณพิชชา”

สาวน้อยตอบด้วยท่าทางสดใสกว่าเดิม “ เรียกแพมก็ได้ค่ะที่บ้านเรียกว่าแพมคะ”

ว่าแล้วก็เม้าส์มอยถามที่มาที่ไปกันให้วุ่น มื้อกลางวันก็จบลงด้วยบรรยากาศที่ชื่นมื่น

“พวกเธอกลับขึ้นไปก่อนนะ เดี๋ยวชั้นไปเอาเอกสารที่แผนกการตลาดแป๊บหนึ่ง”

ว่าแล้ววิชัยก็จากไปอย่างรวดเร็วสมกับเป็นเลขาของคุณสมทรงผู้ลือชื่อ

“ อืมแพม เธอกลับบ้านไง” สุดาชวนคุย

สาวน้อยตอบกลับไปด้วยท่าทางสบาย ๆว่า

“ นั่งรถเมล์กลับจ๊ะ ก็ราว ๆสองชั่วโมงก็ถึงบ้านสวนพอดี”

สุดาอ้าปากค้าง “โห บ้านเธอไกลจัง” แล้วสองสาวก็มาถึงชั้นเดิม หลังจากทำธุระส่วนตัวเรียบร้อย

หน้าห้องผู้อำนวยการใหญ่ เสียงโทรศัพท์กรีดดังที่โต๊ะเลขาหนุ่ม

“ ว่าไงดม ได้เรื่องหรือยัง” เสียงห้วนของเจ้านายหนุ่มดังมาด้วยน้ำเสียงสม่ำเสมอ

“ ยังฮะบอส เดี๋ยวดมตามให้อีกทีฮะ” ว่าแล้วเลขาหนุ่มก็ครุ่นคิดว่า

‘เธอต้องเป็นคนพิเศษของบอสแน่ๆบอสถึงตามจิกทุกชั่วโมงแบบนี้’ ว่าแล้วเลขาหนุ่มก็โทรลงไปชั้นสิบหกฝ่ายบุคคลทันที

“ ทรายว่าไงหล่อนได้เรื่องหรือยัง ด่วนเลยนะแก เจ้านายฉันจะพ่นไฟใส่ฉันแล้ว”

เลขาเจ้านายหนุ่มส่งเสียงร้อนรนมาตามสาย

“ คุณสมทรงไปประชุมยังไม่กลับเข้ามาเลย อีกชั่วโมงหนึ่งมั้ง ได้เรื่องไงเดี๋ยวฉันจะให้แมสเซนเจอร์ส่งไปให้หล่อนโดยด่วนย่ะ”

ว่าแล้วเลขาหนุ่มก็เคาะห้องพร้อมรายงานเจ้านายหนุ่มที่ข้างหน้าเต็มไปด้วยเอกสาร นานาชนิด ชนิดที่เต็มจนแทบจะล้น

“ บอสคะ คุณวิชัยบอกว่าคุณสมทรงไปประชุมข้างนอกค่ะ อีกประมาณชั่วโมงน่าจะมา”

“ดมฝากบอกไว้แล้วค้า ว่าด่วนมาก” เจ้านายหนุ่มเงยหน้าจากเอกสาร พร้อมด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึมพร้อมกับเอ่ยว่า

“ฝากด้วย เรื่องนี้ตามให้ผมด่วนที่สุด”

“ ฮะบอส”

‘อะไรกันเนี่ยบอสฉัน’ เลขาหนุ่มครุ่นคิดโดยลำพังแล้วก็นั่งทำงานต่อ

บ่ายสามโมงเศษ ๆ คุณสมทรงเดินออกมาจากห้องประชุมด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียดกำลังจะผ่านโต๊ะเลขาไปแต่ต้องชะงักด้วยน้ำเสียงร้อนรนของเลขาส่วนตัว

“ คุณพระคุณเจ้าช่วยลูกแล้ว” เลขาหนุ่มยกมือไหว้พร้อมบ่นงึมงำ

“ อะไรของเธอยะ มีอะไร ฉันเหนื่อยขอน้ำเย็น ๆสักแก้ว แล้วตามมาคุยในห้อง”

น้ำเสียงคุณระเบียบ สมญานามที่พนักงานตั้งให้อ่อนระทวย คงเหนื่อยและ

เครียดจริง ๆ วิชัยกระวีกระวาดไปที่ห้องครัวของพนักงานเทน้ำ แล้วเดิน

เหมือนวิ่งไปเคาะห้องคุณสมทรงซึ่งนั่งที่เก้าอี้แล้วเอามือคลึงศีรษะไปมา

“ ขอบใจมากเอาว่ามา มีอะไรเร่งด่วนนัก หืม”

“ พี่ดมเลขาคุณพีทให้ท่านดูคลิปที่โหลด แล้วให้ช่วยส่งประวัติโดยละเอียดท่านต้องการด่วนมากค่ะ ให้เลขาโทรมาห้าหนแล้ว”

คุณสมทรงสปริงตัวนั่งตรงทันทีที่ได้ยินว่าคำสั่งคุณพีทพี่เบิ้มใหญ่ของเอสทีจี

“เธอออกไปได้ เดี๋ยวเสร็จฉันจะเรียกเอง”

“ อ้าว นี่ยัยเด็กใหม่เมื่อเช้านี่ ไปทำไรให้ท่านเขม่นเนี่ย” ว่าแล้วก็หยิบประวัติณพิชชาที่ยังวางอยู่บนโต๊ะ พลิกไปมาแววตาครุ่นคิดอย่างนึกห่วงเด็กน้อยที่นึกเอ็นดูตั้งแต่แรกเห็น

เสียงกริ่งโทรศัพท์ดังขึ้นวิชัยกระวีกระวาดรับ

“ ค่ะหนูเรียกแมสเซ็นเจอร์เดี๋ยวนี้เลยค่ะ” ว่าแล้ววิชัยก็เดินอย่างรีบเข้าไปในห้องคุณสมทรง

“ เอาเอกสารนี้ให้แมสเซ็นเจอร์ไปส่งให้คุณดมหน้าห้องคุณพีทด่วน”

คุณสมทรงถอดแว่นออก เอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างเหนื่อยอ่อน คิดถึงเด็กสาวตอนเช้าแล้วแอบนึกห่วงเด็กสาวรุ่นลูกที่เธอนึกเอ็นดูตั้งแต่แรกเห็น ด้วยท่าทางประจบแล้วรอยยิ้มกับนัยน์ตาที่สุกใสราวกับลูกกวางน้อย

“ คุณครับเอกสารจากคุณสมทรงชั้นสิบหกครับ” แมสเซ็นเจอร์หนุ่มส่งให้เลขาหน้าห้องบอสใหญ่ผู้กำบังเหียน อาณาจักรเอสทีจีที่ีมีสาขาทั้งในและต่างประเทศราว ๆห้าสิบสาขาทั่วโลก อุดมรับเอกสารแล้วรีบลุกขึ้นตรงไปห้องเจ้านายทันที

“ ก๊อก ๆ”

“ เข้ามา” ประธานหนุ่มรูปงามเงยหน้าจากการเซ็นเอกสารกองแทบจะท่วมโต๊ะน้ำเสียงยังห้วนเข้มเหมือนเดิม

“เอกสารได้แล้วฮะเจ้านาย” เลขาหนุ่มจีบปากรายงาน

“ วางไว้ที่โต๊ะนั่นแล้วคุณออกไปก่อน มีอะไรผมจะเรียก”

พีทษรุทพลิกดูประวัติ แล้วมองหยุดนิ่งที่รูป พร้อมกับมือที่ไล้ไปที่ริมฝีปากหน้า แก้ม ชื่อณพิชชา นโรดม สูง 165 น้ำหนัก 47 กิโลกรัม เป็นนักเรียนทุนเรียนดีตั้งแต่ประถมถึงจบมหาวิทยาลัยด้วยเกรดเฉลี่ยเกียรตินิยมอันดับหนึ่งเป็นเด็กกิจกรรมเยี่ยม พีทษรุทบอกไม่ถูกถึงความรู้สึกเหมือนไฟช็อตตั้งแต่สบสายตากับเธอครั้งแรกในลิฟท์ ตามด้วยความรู้สึกอยากเป็นเจ้าของ แล้วความรู้สึกที่จะดึงเธอให้มาอยู่ใกล้ หัวก็คิดแผนการที่จะดึงเธอมาข้างกาย

‘อืม นึกออกแล้ว ในที่สุดฉันก็หาเธอจนเจอแม่สาวน้อย’

“ ดม เข้ามาหาผมหน่อย” น้ำเสียงยังคงห้วน เรียบสม่ำเสมอ

“ คุณช่วยทำเรื่องขอคุณณพิชชาขึ้นมาช่วยงานคุณข้างบนนี้ จัดโต๊ะให้เธอด้วย บอกว่ามาพรุ่งนี้เช้าเลย แล้วคุณก็เทรนงานเธอด้วยเป็นผู้ช่วยคุณไปก่อน หางานและเทรนงานในส่วนของคุณให้เธอด้วยสักเดือนคงพอเป็นงาน เพราะผมจะส่งคุณไปเป็นผู้ช่วยอาร์ม ที่แมนเชสเตอร์”

อาร์ม หรือ ชวนนท์ ปิตินนท์ ผู้จัดการสาขาที่อังกฤษ เพื่อนร่วมรุ่นของเจ้านายหนุ่มแล้วก็เป็นชายคนรักของเลขาหนุ่ม ซึ่งกำลังอ้าปากน้ำตาคลอ เลขาหนุ่มซาบซึ้งไม่นึกว่า เจ้านายหนุ่มซึ่งวัน ๆ นอกจากใบหน้าเคร่งขรึมน้ำเสียงห้วนเรียบเสมอต้น เสมอปลาย จะสังเกตรายละเอียดเล็กน้อยของตน

“ อยากไปไหมอังกฤษ แฟนคุณคงเหงาแย่ ย้ายไปสองเดือนแล้วนี่”

“ อยากค่ะ” ว่าแล้วน้ำตาก็ร่วงด้วยความคิดถึงแฟนหนุ่ม แต่เพื่อความก้าวหน้าซึ่งเป็นความฝันของอาร์ม เจ้าตัวก็ได้แต่ฝันและเก็บเงินเพื่อจะบินไปเยี่ยมแฟนหนุ่มสักครั้ง แต่นี่เหมือนเทวดามาโปรด เจ้านายหนุ่มจะย้ายตนไปอยู่สาขาเดียวกับแฟนว่าแล้วก็ตื่นจากภวังค์

“เช็ดน้ำตาซะ แล้วฟังผมจะสั่งงานคุณ ผมจะต้องบินไปสัมมนาพิเศษที่ฮ่องกง และสิงค์โปร์สักสิบวัน คุณช่วยให้คนรถไปเอากระเป๋าเสื้อผ้าผมที่บ้านเพราะเดี๋ยวผมจะไปสนามบินเลยไม่กลับบ้าน ผมจะกลับเมื่อไหร่จะโทรบอกคุณเอง ระหว่างนี้คุณก็เทรนคุณณพิชชาให้เป็นงานเลขาให้เร็วและรวบรัดที่สุด ให้ลุงแช่มคนรถผมขับรถรับส่งคุณณพิชชาด้วยในระยะนี้ บ้านเธออยู่นนทบุรี ส่วนคุณว่าง ๆ ก็ไปทำวีซ่าไว้ จะได้เดินทางเร็วหรือช้าขึ้นอยู่กับคุณจะเทรนงานคุณณพิชชาได้เร็วแค่ไหน สักเดือนสองเดือน คงใช้ได้เพราะเลขาอาร์มที่แมนเชสเตอร์จะลาคลอดอีกสองเดือนข้างหน้า คุณจะได้ไปแทน เจนนี่ เราจะได้ไม่ต้องรับสมัครพนักงานที่โน่นใหม่ ส่วนเจ้าอาร์มก็จะได้ดีใจที่ได้คุณไปช่วย ออกไปได้แล้วผมต้องการให้ทำเรื่องขอตัวเธอมาพรุ่งนี้เช้าเลย คุณช่วยไปคุยกับคุณสมทรงเย็นนี้เลยก็คงดีท่านจะได้เตรียมตัวแล้วหาคนใหม่ขึ้นมาแทนคุณณพิชชา”

“ ครับ เจ้านาย” ว่าแล้วเลขาหนุ่มก็เดินออกจากห้องไปเดินเลยไปห้องน้ำ

“กรี๊ด” อุดมกรีดร้องสุดเสียงด้วยความดีใจ ‘ดาร์ลิ่งดมจะได้ไปอยู่กับอาร์มแล้วนะ’ว่าแล้วก็ส่งแมสเสจหาแฟนหนุ่ม ‘ดาร์ลิ่ง เค้ามีเซอร์ไพส์จะบอกคืนนี้ รอรับโทรศัพท์ด้วย’

แล้วรีบกลับมาทำงานตามคำสั่งเจ้านายหนุ่มด้วยอารมณ์ที่สุขจนแทบสำลัก

หลังจากพิมพ์เอกสารเสร็จเอาไปให้เจ้านายเซ็นคำสั่งด่วนที่สุดและถือเอกสารลงไปชั้นสิบหกด้วยอารมณ์แจ่มใสสุด ๆ นับตั้งแต่แฟนหนุ่มบินไปรับตำแหน่งเมื่อสองเดือนก่อน

“ ก๊อก ๆ”

“ เข้ามา” คุณสมทรงเอ่ยอนุญาต

“ อ้าว คุณดมลมอะไรพัดมาถึงนี่คะ”

“ดมเอาคำสั่งบอสมาให้คุณสมทรงรับทราบคะ” คุณสมทรงก็แกะเอกสารด้วย ความรู้สึกสังหรณ์ใจอย่างบอกไม่ถูก พลางนึกในใจ

‘ว่าแล้วสังหรณ์ใจ ผู้อาบน้ำร้อนมาก่อนแม่นเสมอ’

“คุณพีทระบุว่า พรุ่งนี้เช้าใช่ไหมคะคุณดม งั้นเดี๋ยวพี่จัดการให้นะคะ แล้วจะให้ ทรายพาขึ้นไปส่งให้กับมือเลยนะคะ”

“ขอบคุณฮะ” เลขาหนุ่มยกมือไหว้ด้วยความเคารพนับถือแล้วเดินจากไป

เย็นมากแล้วณพิชชายังคงนั่งอยู่บนรถเมล์และการจราจรที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คนแล้วเดินลัดเลาะร่องสวนด้วยความชำนาญ

“ แม่จ๋าแพมมาถึงแล้วค่ะ”

กว่าจะถึงบ้านก็สองทุ่มเศษ

“เหนื่อยไหมลูกรัก” แม่กาบละสายตาจากละครหลังข่าวหันมาสนทนากับลูกรัก

“ เหนื่อยสิคะแม่ แต่มีความสุขมากค่ะ” ว่าแล้วณพิชชาก็นอนหนุนตักแม่กาบแล้วหลับตาด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทางกว่าสามชั่วโมงจากสุขุมวิทถึงสวนนนท์

“ หิวไหมลูก” แม่กาบถามด้วยความห่วงใย

“ยังค่ะแม่ แพมขอนอนสักงีบคะ” ว่าแล้วสาวน้อยก็นอนหนุนตักแล้วกอดเอวราวกับเด็กน้อย ทั้ง ๆ ที่อายุก็ปาเข้ายี่สิบกว่า ๆ แล้วแม่กาบสั่นหัวด้วยความเอ็นดูแล้วหันไปสนใจละครหลังข่าวต่อ

ระหว่างที่สาวน้อยกำลังสาละวนกับเอกสารตรงหน้า อย่างตั้งใจได้ยินเสียงเพื่อนสาวพูดว่า

“ แพมจ๊ะ คุณสมทรงเรียกพบค่ะ” สาวน้อยเบ้ปากอวบอิ่ม

“ โห โดนเรียกเข้าห้องเย็นแต่เช้าเลยเหรอเนี่ย โฮ๊ย เรื่องไรหว่า”

ณพิชชารีบเดินไปห้องคุณสมทรงด้วยจิตใจว้าวุ่นพลันนึกถึงความฝันเมื่อคืนที่ผ่านมาด้วยใจระทึก

“ ก๊อก ๆ”

“ เข้ามา” น้ำเสียงเย็นเยียบในความรู้สึกของณพิชชา

“นั่งสิณพิชชา ฉันมีเรื่องจะแจ้งให้เธอทราบ” ว่าแล้วคุณสมทรงก็ขยับตัวแล้วลุกขึ้นยืน

“ เธอเตรียมไปเก็บข้าวของให้เรียบร้อยแล้วเอาเอกสารนี่ไป”

ว่าแล้วสาวน้อยก็พลันจะร้องไห้ เพราะนึกว่าตนเองคงถูกเชิญให้ออกเป็นแน่แท้

“ คุณสมทรงขาแพมทำอะไรไม่ถูกใจตักเตือนกันได้นะคะ อย่าไล่แพมออกเลยแพม จะไม่มาสายอีกแล้วและจะตั้งใจทำงานเพิ่มมากขึ้นค่ะ” ว่าแล้วสาวน้อยก็ยกมือไหว้ น้ำเสียงของเธอสั่นระรัวน้ำตาแทบจะร่วงลงมา

“ ฉันไม่ได้ไล่ออกแต่เธอถูกย้าย” คุณสมทรงอธิบายด้วยใบหน้าเรียบตึงแต่ในใจอดขำหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า แทบไม่ไหว

“อ้าวย้าย เหรอคะ ย้ายไปไหน” ว่าแล้วสาวน้อยก็ป้ายน้ำตาเหมือนเด็ก ๆ ก็ไม่ปาน

“ เดี๋ยวจะให้ทรายเค้าไปส่ง ไปถึงก็รู้เอง” คุณสมทรงกล่าวพร้อมถอนหายใจ

“ ค่ะขอบคุณค่ะ หนูใจหายหมดเลย”

“ เจ๊ ๆ” หญิงสาวทักรุ่นพี่

“เค้าจะให้หนูไปอยู่ไหนเจ๊รู้ไหม”