ข้าก็คิดถึง

“พอเถอะยิ่งพูดเหมือนข้ายิ่งเลวอย่างไงไม่รู้ ไปเดินเล่นกัน ที่ตำหนักม่านฟ้าดีกว่า”เอ่ยปากชวนยิ้มๆแต่ในใจรู้ดีว่ากำลังเริ่มแผนการตามขั้นตามตอนที่ตกลงกันไว้ใต้เท้าเฉิน

เจายี่ยิ้ม

“เพคะ ฝ่าบาทเสด็จที่นั่น เห็นว่ากำลังสร้างตำหนักใหม่ให้กับสนมคนใหม่”ต้าเหนิงพยักหน้าขึ้นลง

“สนมคนใหม่มิน่าล่ะคงดีใจเหมือนได้แก้วกำลังจะได้สนมคนใหม่เร็วๆนี้ ว่าแต่ใครคือสนมคนใหม่แล้วทำไมข้าไม่เคยเห็นหน้านาง”อดสงสัยไม่ได้

“สนมคนใหม่หรือเจ้าค่ะ ได้ยินขันทีข้างกายฝ่าบาท ที่ปากไม่มีหูรูดคนนั้น พูดว่าเป็นคุณหนูรองจากบ้าน..เฉิน”ต้าเหนิงขมวดคิ้ว

“จะจะจริงหรือ แล้วนางยอมเข้ามาหรือไรยอมถวายตัวหรือไร”

“โอ๊ย เจ้าค่ะใครๆเขาก็ยอมกันทั้งนั้นไม่มีใครเหมือนพระสนมหรอกเจ้าค่ะ”

“นี่เจ้าบังอาจว่าข้าหรือ”

“จริงๆเจ้าค่ะใครๆเขาก็อยากจะเป็นที่โปรดปราน”

“เช่นนั้นเจ้ามาเนรมิตข้าที่ให้เป็นที่โปรดปรานบ้างเถอะ”

เจ้ายี่ยิ้ม

“พระสนมก็งดงามอยู่แล้วเจ้าค่ะ ฝ่าบาทชอบสีชมพูก็ต้องสวมใส่อาภรณ์สีชมพูเจ้าค่ะ”ต้าเหนิงคิดถึงใครบางคนที่ชอบสีอะไรก้ไม่รู้ รู้แต่ว่าต้าเหนิงเข้าใกล้ที่ไรเหมือนผื่นจะขึ้นป่านนี้ยังนับปะคำอยู่ไหมนะ

บ้านเฉิน ฉินเกอหลงนับปะคำในท