บทที่ 34

ถึงแม้เขาจะขยับออกแต่ก็ไม่ปล่อยให้เธอลุกขึ้นจากเตียง เพราะรู้อยู่ว่าเธอกำลังจะไป

หวานใจไม่คิดว่าจะต้องมาร้องไห้ให้กับผู้ชายที่ไม่ได้รักตัวเธอ มันเหมือนไม่ใช่เธอเลย ทำไมถึงเป็นแบบนี้ เขาจะรักใครชอบใครเป็นห่วงใครมันก็เรื่องของเขาสิ เราเป็นคนขี้อิจฉาตั้งแต่เมื่อไร

"อย่าร้องไห้เลยนะ" ผู้ชายไม่ค่อยรู้ถึงอารมณ์ของผู้หญิงมากนักหรอก

หวานใจไม่ได้สนใจเลยว่าเขาจะคิดยังไง เธอยังคงร้องไห้ให้กับตัวเอง ที่ทำเรื่องบ้าๆ ถ้าไม่ดึงเขาเข้ามา เรื่องพวกนี้มันก็คงไม่เกิดขึ้น หรือมันอาจเป็นเวรกรรมของทั้งสอง ที่เคยทำร่วมกันมาแต่ชาติก่อน ถ้างั้นก็ให้มันจบลงแค่นี้เถอะ ในเมื่อชาตินี้เขามีหญิงคนรักอยู่แล้วทำไมต้องให้มาพบเจอกับเธอด้วย

สโรชาให้แม่บ้านขึ้นมาตามทั้งสองลงไปทานข้าว แต่เขากับเธอไม่มีใครยอมออกจากห้อง คนที่รอทานข้าวอยู่ก็เลยเตรียมอาหารใหม่ไว้ให้ เผื่อว่าลูกชายจะพาภรรยาลงไปทาน และในเวลานี้ก็ค่ำมืดมากแล้ว

"หิวข้าวไหม" เห็นเธอขยับตัวเล็กน้อยเขาก็เลยถามดูเผื่อว่าเธอตื่นแล้ว

แต่ก็ไม่ได้คำตอบใดๆ จากคนที่นอนอยู่ข้างๆ จนเวลาผ่านล่วงเลยมาถึงเช้าของวันใหม่

"......" ไปไหนแล้ว รามิลรีบลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงมาข้