สืบประวัติ

ตอนที่ 3 (สืบประวัติ)

เจไดและคีตภัทรต่างนั่งสนทนากันต่อสักพักใหญ่ๆ ก่อนเจไดจะขอตัวกลับเพราะไม่อยากจะอยู่เป็นก้างขวางคอเพื่อน เพราะเขาเองพอจะดูออกว่าคีตภัทรเพื่อนของเขาก็รู้สึกสนใจแม่สาวน้อยคนทำความสะอาดคนนี้อยู่เหมือนกัน แต่แค่ฟร์อมเยอะไปหน่อยแค่นั้น

หลังจากเฟื่องฟ้าทำความสะอาดภายในห้องนอนและห้องน้ำเสร็จแล้ว เธอเลยออกมาทำความสะอาดตรงบริเวณโซนห้องรับแขกและห้องครัวที่ยังทำค้างไว้ก่อนหน้านั้นต่อ โดยที่ไม่แม้แต่จะชายตาหันไปมองอีกคนซึ่งกำลังนั่งทำงานอยู่ เพราะเธอไม่อยากจะเสียเวลาต่อล้อต่อเถียงกับคนบ้าไปมากกว่านี้ เธอเลยตั้งหน้าตั้งตารีบทำงานของตัวเองให้เสร็จจะได้รีบออกไปจากตรงนี้สักที

“นี่คุณ ฉันทำเสร็จหมดแล้ว!”

เฟื่องฟ้าเอ่ยขึ้นเมื่องานที่ตัวเองต้องรับผิดชอบได้เสร็จเรียบร้อยหมดทุกส่วนแล้ว

“อืม นี่เงินของเธอ…ค่าทำความสะอาดวันนี้”

คีตภัทรยื่นเงินสดจำนานห้าพันบาทให้กับเธอเป็นค่าทำความสะอาด

“โห นี่ฉันทำแค่นี้คุณให้ฉันตั้งห้าพันเลยหรอ”

เฟื่องฟ้าเบิกตาโพลงเมื่อเห็นจำนวนเงินที่เขายื่นให้ สำหรับคนอื่นมันอาจจะแค่เล็กน้อย แต่สำหรับเธอมันใช้จุนเจือได้ทั้งเดือนเลยล่ะ

“ถ้าเธอทำอะไรที่มันเยอะกว่าทำความสะอาด เธอก็จะได้เยอะกว่านี้นะ สนใจไหมล่ะ หื้ม?”

คีตภัทรพูดขึ้นมาอย่างยียวนประกอบกับส่งสายตากรุ้มกริ่มแพรวพราวที่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์

“นี่คุณ! อย่ามาพูดจากำกวมและใช้สายตาลามกโรคจิตมองฉันแบบนี้นะ!!”

“กำกวมอะไร เธอคิดว่าคนอย่างฉันจะชวนเธอขึ้นเตียงหรือไงห๊ะยัยปีศาจปากเหม็น นี่เธอฝันอยู่หรือไง!”

“ไอ้คนทุเรศ ต่อให้คุณชวนฉันก็ไม่ยอมขึ้นเตียงกับคุณหรอก คุณก็อย่าฝันกลางวันและหลงตัวเองไปหน่อยเลย ฉันยอมเฉาตายดีกว่าที่ต้องร่วมเตียงกับคนอย่างคุณ”

“เหอะ! แค่ฉันอยู่เฉยๆ ก็มีสาวๆ วิ่งแจ้นมาถวายตัวให้ฉันแทบจะทุกวันอยู่แล้ว ไม่จำเป็นจะต้องหลงตัวเองหรอก ปีศาจอย่างเธอฉันก็กินไม่ลงมีหวังได้ติดคอตาย!!”

“นี่คุณ!!”

“ทำไม?”

ทั้งสองคนต่างเล่นสงครามจ้องตากันอีกครั้งอย่างไม่มีใครยอมใครอยู่แบบนั้น ก่อนเฟื่องฟ้าจะเป็นฝ่ายหันหลังเดินหนี เพราะไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับพวกคนรวยแต่ปากหมาอย่างผู้ชายตรงหน้านี้

“นั่นเธอจะไปไหน?”

น้ำเสียงเข้มเอ่ยขึ้นเมื่อจู่ๆ เธอก็เดินพรวดพราดออกไปอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“หมดหน้าที่ของฉันแล้วฉันก็จะกลับสิ จะให้ยืนบื้ออยู่ทำไมล่ะ จะถามอะไรก็ช่วยถามคำถามที่ดูฉลาดกว่านี้หน่อย”

‘แหม๋…ปากยัยนี่นี่นะ ปากดีแบบนี้เดี๋ยวพ่อจะสั่งสอนให้ปากเจ่อกันไปข้างเลยเป็นไง’

คีตภัทรคิดในใจคนเดียวอย่างนึกหมั่นไส้

“เธอต้องมาทำความสะอาดที่นี่ทุกวันพุธและวันอาทิตย์ ส่วนวันเสาร์เธอต้องไปทำความสะอาดที่เพ้นท์เฮาส์ของฉัน ป้าของเธอคงจะบอกรายละเอียดแล้วใช่ไหม”

“อะไรนะ? ทำไมป้าแมวไม่ได้แจ้งรายละเอียดฉันเลยล่ะ ฉันคิดว่าฉันมีหน้าที่มาทำความสะอาดที่นี่ทุกวันอาทิตย์แค่นั้น”

เธอเอ่ยขึ้นมาด้วยความงุนงง เพราะผู้เป็นป้าไม่ได้แจ้งรายละเอียดอะไรกับเธอให้มันชัดเจนกว่านี้

“ในเมื่อป้าเธอไม่ได้แจ้งรายละเอียดอะไร แต่ตอนนี้ฉันก็แจ้งเธอแล้ว เพราะฉะนั้นก็เอาตามนี้แล้วกัน!”

“แต่ฉันมีเรียนนะ ช่วงหลังเลิกเรียนฉันก็ต้องไปทำงานที่ร้านอาหารจนถึงเที่ยงคืน ถ้าไม่ใช่วันเสาร์อาทิตย์ แล้วฉันจะเอาเวลาไหนมาทำงานให้คุณล่ะ”

“เธอเลิกงานก็ค่อยมาทำสิ และฉันก็ไม่ไว้ใจใครให้ไปที่เพ้นเฮ้าส์ของฉันทั้งนั้นนอกจากป้าแมวแล้วก็เธอซึ่งเป็นหลานป้าแมว ฉันคิดว่าฉันสามารถไว้ใจเธอซึ่งเป็นหลานป้าแมวได้!!”

“หึ พวกเทาๆ สินะ คนอย่างพวกคุณก็คงจะมีความลับเยอะล่ะสิถึงได้ไว้ใจคนยากขนาดนี้ เพราะฉะนั้นคุณก็อย่ามาไว้ใจคนอย่างฉันนักเลย!” เฟื่องฟ้าเอ่ยขึ้นด้วยความหมั่นไส้

“หรือเธอจะไม่ทำก็ได้นะ ทำความสะอาดแค่ไม่กี่ชั่วโมงได้ครั้งละห้าพันแบบนี้ คงหาที่ไหนไม่ได้หรอก จริงไหม!”

“จริงอยู่แล้ว เพราะไม่มีคนหน้าโง่ที่ไหนเขาจ้างทำความสะอาดครั้งล่ะห้าพันแบบนี้หรอก ถ้าไม่ใช่คุณ!”

“นี่เธอ!!”

น้ำเสียงเข้มดุดันเอ่ยขึ้นมาอย่างหงุดหงิด เธอนี่มันปีศาจร้ายจริงๆ ปากร้ายๆ แบบนี้ต้องกำราบให้อยู่หมัด

“งั้นก็ตามนี้ ทุกวันเสาร์เธอมาพบฉันที่นี่และฉันจะพาเธอไปที่เพ้นท์เฮ้าส์ของฉันด้วยตัวเอง ส่วนวันพุธและอาทิตย์เธอต้องมาทำความสะอาดที่ผับนี้ ทั้งสามวันนี้เธอจะขาดวันไหนไม่ได้ เพราะฉันไม่ชอบความสกปรก!”

“โอเค ฉันเห็นว่าดีกว่าอยู่เฉยๆ ไม่มีอะไรทำหรอกนะ ไม่งั้นจ้างให้ฉันก็ไม่มาหรอก เพราะฉันไม่ใช่คนเห็นแก่เงิน!!”

เฟื่องฟ้าเอ่ยขึ้นพลางยักไหล่อย่างไม่สะทกสะท้านอะไรกับคำพูดของตัวเอง จนคีตภัทรเองก็แอบขำให้กับท่าทางของเธออยู่เหมือนกัน

“งั้นฉันขอตัวกลับก่อนก็แล้วกัน!” พูดจบเฟื่องฟ้าก็ตั้งท่าจะเดินออกไปจากห้องก่อนเสียงทุ้มต่ำของคนตัวโตจะพูดขึ้น

“เดี๋ยว!”

“อะไรอีกล่ะ?”

“เธอชื่ออะไร?”

“ฉันชื่อเฟื่องฟ้า...ไม่มีอะไรอีกใช่ไหมคะ งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ คุณคีย์!”

“เชิญ!”

หลังจบประโยคเฟื่องฟ้าจึงเดินไปหยิบเอากระเป๋าสะพายข้างใบเล็ก และเดินออกไปจากห้องของเจ้านายหนุ่มทันที

แรมโบ้ลูกน้องมือขวาคนสนิทของคีตภัทรเดินขึ้นมาพบเจ้านายตามที่ถูกโทรเรียก ก่อนจะเอื้อมมือไปเคาะประตูห้องเพื่อขออนุญาตผู้เป็นเจ้านายก่อนเข้าไปข้างใน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!

“เข้ามา!”

“นายมีอะไรจะให้ผมรับใช้ครับ!”

“ไปสืบประวัติยัยนั่นมาให้กู”

“หลานป้าแมวน่ะหรอครับ?”

“เออ! กูขอภายในครึ่งชั่วโมง”

“ได้ครับนาย”

หลังจากแรมโบ้ออกมาแล้วเขาก็รีบไปดำเนินการตามที่ผู้เป็นเจ้านายสั่งทันที และภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงแรมโบ้ลูกน้องคนสนิทของคีตภัทรก็เดินเข้ามาภายในห้องของผู้เป็นเจ้านายอีกครั้งพร้อมกับเอกสารในมือ

“นี่ครับนาย ประวัติของเธอ”

คีตภัทรเอื้อมมือไปหยิบเอาเอกสารจากแรมโบ้มาเปิดดูอย่างละเอียด

“เฟื่องฟ้า ภิญญาพัชญ์ รักษ์โกศล อายุ21 ย่าง 22ปี กำลังเรียนปีสี่ ภูมิลำเนาเป็นคนจังหวัดอุบลราชธานี เธอเป็นลูกสาวเพียงคนเดียว พ่อมีอาชีพรับจ้างทั่วไปไม่ว่าจะเป็น ทำนา ทำไร่ ทำสวน และตอนนี้ก็กำลังเจ็บออดๆ แอดๆ ส่วนแม่ทำขนมไทยขายเป็นอาชีพหลัก หึ!”

น้ำเสียงเรียบนิ่งเอ่ยขึ้นพลางกระตุกยิ้มมุมปากอย่างพอใจเมื่อพอจะทราบรายละเอียดคร่าวๆ ของยัยปีศาจเฟื่องฟ้า

“ต้องเรียนอีกนานไหม ยัยนั่นถึงจะจบ”

คีตภัทรถามแรมโบ้ลูกน้องคนสนิทที่ยังยืนอยู่ที่เดิม พร้อมกับตวัดขาขึ้นไขว่ห้างและนั่งกอดอกเอนหลังตรงพนักพิงเก้าอี้อย่างสบายอารมณ์

“คงจะอีกสองเทอมครับนาย เธอเรียนอยู่ปีสี่เทอมแรกคิดว่าน่าจะเรียนน้อยครับ แต่ถ้าเทอมสองเธอคงจะต้องออกฝึกงานครับนาย”

“ตอนนี้เธอพักอยู่ที่ไหน”

“เธอพักที่หอพักxxครับนาย พอเลิกเรียนเธอก็รับจ๊อบเสิร์ฟอาหารและล้างจาน ร้านอาหารxx เป็นร้านของรุ่นพี่ที่เธอสนิทด้วยครับนาย”

“รุ่นพี่ที่สนิท? ..”

“ครับ!”

“ไอ้รุ่นพี่ที่ว่านี่…มันเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง”

“ผู้ชายครับนาย”

“อืม”

คำตอบของแรมโบ้ไม่เป็นที่น่าพอใจให้กับคีตภัทรผู้เป็นเจ้านายเท่าไหร่นัก

‘รุ่นพี่ที่สนิทอย่างงั้นหรอ หวังว่าไอ้นั่นคงจะไม่ได้เป็นผัวเธอหรอกนะ ยัยปีศาจ!’

คีตภัทรได้แต่คิดในใจคนเดียวอย่างหงุดหงิด

~เช้าวันต่อมา~

เจ้าของร่างอรชรบอบบางได้เดินทอดกายออกมาจากห้องพักในชุดนักศึกษา สองขาเรียวสวยเปลือยเปล่าเดินลงบันไดมาอย่างเร่งรีบ ก่อนจะเดินออกไปตรงหน้าปากซอยเพื่อเรียกวินมอไซค์ให้ไปส่งที่มหาลัย เพราะรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจของเธอยังซ่อมไม่เสร็จเนื่องจากอุบัติเหตุเมื่อคราวก่อนนั้น เงินที่มาเฟียหนุ่มคนนั้นให้เธอจำนวนสองแสนบาทถ้าหากเธอจะไปซื้อรถมอเตอร์ไซค์คันใหม่ก็สามารถซื้อได้ แต่เนื่องจากความงกและประหยัดของเธอจึงไม่อยากจะเอาเงินส่วนนี้ออกมาใช้จ่ายอย่างเปล่าประโยชน์ เธอจึงเก็บเงินจำนวนสองแสนบาทนี้เอาไว้ใช้เมื่อยามจำเป็น

เฟื่องฟ้าเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นพร้อมกับยกมือเรียวขึ้นมาปาดเหงื่อเม็ดใสๆ ที่ไหลซึมออกมาตามกรอบใบหน้าสวยอย่างลวกๆ ก่อนดวงตากลมโตจะเพ่งมองไปยังตึกสูงรอบๆ มหาลัยอย่างคนที่เหนื่อยล้า เธอแทบอยากจะร้องตะโกนออกไปสุดเสียงให้กับความเหนื่อยล้าในชีวิต แต่ทว่าหากเผลอพลั้งปากพูดประโยคที่สุดแสนจะบั่นทอนจิตใจตัวเองออกไป ร่างกายที่แสนจะเหนื่อยล้าของเธอและพลังงานทั้งหมดในร่างกายก็คงจะ Low Battery ลงไปมากกว่าเดิมทันที

“เฮ้อ! ถึงสักที!”

เธอสบถออกมาเบาๆ พลางถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า ก่อนจะเดินกรีดกรายไปหย่อนสะโพกนั่งพักตรงม้าหินอ่อนใต้ตึกของคณะบริหารที่เธอเรียนอยู่ ใบหน้าสวยหวานจิ้มลิ้มที่แต่งแต้มเครื่องสำอางเพียงบางเบาบนใบหน้า เพียงเท่านี้ความสวยของเธอก็สามารถดึงดูดให้เพศตรงข้ามที่นั่งอยู่ภายในบริเวณนั้นต่างหันมามองทางเธอเป็นระยะๆ

~ ครืด ครืด ครืด ~

เสียงโทรศัพท์มือถือของเฟื่องฟ้าดังขึ้นก่อนหญิงสาวจะลนลานรีบล้วงเอาโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าสะพายข้าง ก่อนมือเรียวสวยจะรีบกดรับสายทันทีเมื่อหน้าจอปรากฎชื่อของเพชรกล้า

เฟื่องฟ้า : [ค่ะพี่เพชร]

เพชรกล้า : [ไง ไปถึงมหาลัยหรือยัง ตื่นสายอีกหรือเปล่าวันนี้]

เฟื่องฟ้า : [ฟ้าเพิ่งมาถึงเองค่ะพี่เพชร]

เฟื่องฟ้าพูดขึ้นในขณะที่มือเรียวรวบผมยาวสลวยเบี่ยงไปยังอีกข้าง เพื่อให้ลมใต้อาคารได้พัดโกรกใบหน้าและลำคอเพื่อดับความร้อน

เพชรกล้า : [คงจะไม่ได้ทานข้าวเช้าอีกตามเคยล่ะสิ ใช่ไหม]

เฟื่องฟ้า : [ฟ้ารีบค่ะ กะว่ารอกินตอนเที่ยงรอบเดียวก็ได้]

เพชรกล้า : [แล้วฟ้าเรียนเสร็จกี่โมงครับ เดี๋ยวพี่มารับ]

เฟื่องฟ้า : [วันนี้ฟ้าเรียนเสร็จบ่ายสามโมงค่ะพี่เพชร]

เพชรกล้า : [เดี๋ยวพี่ไปรับนะครับ จะได้ไปหาอะไรอร่อยๆ กินกัน]

เฟื่องฟ้า : [จะไม่รบกวนพี่เพชรหรอคะ ฟ้าเกรงใจค่ะ]

เพชรกล้า : [เกรงใจอะไรกัน ไหนๆ ฟ้าก็ต้องไปทำงานที่ร้านอยู่แล้ว เราจะได้ไปพร้อมกันเลย]

เฟื่องฟ้า : [งั้นก็ได้ค่ะพี่เพชร ไว้เจอกันนะคะ]

เพชรกล้า : [ครับ บ๊ายบาย]

หลังจากจบบทสนทนาแล้วเฟื่องฟ้าจึงกดวางสายทันที ลึกๆ แล้วเธอเองก็พอจะรู้ถึงความรู้สึกของเพชรกล้าที่มีต่อเธอ ชายหนุ่มเองไม่ได้คิดกับเธอเพียงแค่น้องสาวเหมือนที่เธอคิดกับเขาเพียงแค่พี่ชาย แต่เพชรกล้าเองคิดกับเธอมากกว่านั้น เพราะการกระทำของเขาเองฟ้องทุกอย่างที่แสดงออกกับเธอ แต่กลับเป็นเธอเองที่ไม่กล้าจะคิดอะไรกับเขามากไปกว่านั้น เพราะคนดีๆ อย่างเพชรกล้าสมควรที่จะได้เจอผู้หญิงดีๆ และเพียบพร้อมมากกว่าคนแบบเธอ