เธอเลือกเองนะ

ตอนที่ 7 (เธอเลือกเองนะ)

เสียงรถสปอร์ตสุดหรูราคาหลายสิบล้านสองคันที่ขับตามกันมาติดๆ พร้อมกับเสียงเหยียบเบรกลากยาวเสียงดังก่อนจะขับเข้ามาจอดเทียบสนิทในบริเวณลานจอดรถไล่เลี่ยกัน ชายหนุ่มหน้าตาดีรูปร่างสูงโปร่งกำยำก้าวขาลงจากรถ ก่อนลูกน้องของคีตภัทรที่ยืนรออยู่ก่อนแล้วจะรีบวิ่งเข้าไปโค้งคำนับ เจไดและอาชาโยนกุญแจรถให้กับลูกน้องของคีตภัทรเพื่อขับรถไปจอดอยู่อีกโซนหนึ่ง ทั้งสองหนุ่มเดินเข้ามาภายในผับของเพื่อนสนิทด้วยท่าทางเร่งรีบ และมุ่งตรงขึ้นไปยังชั้นบนทางฝั่งประตูลับที่มีเพียงแค่คนสนิทเท่านั้นที่สามารถเข้าไปได้

“สวัสดีครับคุณเจไดคุณอาชา นายรออยู่ข้างบนครับ” แรมโบ้พูดขึ้นเมื่อทั้งสองหนุ่มหล่อเดินเข้ามาข้างใน

“อืม ขอเด็ดๆ แรงๆ ให้กูเหมือนเดิม” เจไดพูดขึ้นออกคำสั่ง ก่อนลูกน้องคนสนิทของคีตภัทรจะพยักหน้าตอบรับคำสั่งนั้นทันที

“ครับคุณเจได!”

ทั้งสองเดินขึ้นไปยังชั้นเป้าหมายก่อนจะเปิดประตูเข้าไปด้านในโดยไม่แม้แต่จะเคาะประตูห้องให้เจ้าของห้องได้รับทราบ

แกร่กกก!!

“พวกมึงควรไปหัดเรียนเรื่องมารยาทนะ!” คีตภัทรเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนสนิททั้งสองคนเดินเข้ามาภายในห้อง พร้อมกับยักไหล่อย่างไม่สะทกสะท้านอะไรในคำพูดเชิงตำหนิของเขาเลยสักนิด พวกมันไม่เคยเปลี่ยนนิสัยกันได้เลยจริงๆ

“รอให้มึงมีก่อนไอ้มารยาทน่ะ แล้วพวกกูค่อยมี”

อาชาพูดขึ้นบ้างอย่างกวนประสาท ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นหญิงสาวสวยที่กำลังง่วนอยู่กับการจัดเตรียมเครื่องดื่มตรงโซนรับแขก

“นั่นเด็กใหม่มึงหรอ?” อาชาถามขึ้นพร้อมกับชายตามองไปยังร่างบอบบางของเฟื่องฟ้า

“เด็กคนที่กูเจอวันนั้นหนิ ตกลงมึงยังไงกับแม่สาวน้อยคนนี้กันแน่วะไอ้คีย์?” คราวนี้เจไดเป็นฝ่ายพูดขึ้น ก่อนจะหันไปจ้องหน้าเพื่อนเพื่อรอเอาคำตอบจากเพื่อนสนิท

“ก็ไม่ยังไง กูจ้างยัยปีศาจนั่นมาทำงาน ไม่ได้พิศวาสอะไรสักหน่อย!”

“หึ เหรอ!” ทั้งอาชาและเจไดพูดขึ้นพร้อมกันเสียงดังจนเฟื่องฟ้าต้องเอี้ยวตัวหันมามองทางคีตภัทรกับเพื่อนของเขา ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาราวกับเทพบุตรคนนั้นที่เธอเห็นเมื่อวันก่อน ส่วนผู้ชายหน้าตาดีอีกคนเธอเพิ่งจะเจอวันนี้เป็นครั้งแรก ทำไมเพื่อนของเขาถึงมีแต่คนหน้าตาดีแบบนี้นะ ไม่ว่าจะเป็นเบ้าหน้าฟ้าประทานที่หล่อคมคาย ไหนจะรูปร่างสูงโปร่งกำยำขาเรียวยาวราวกับนายแบบที่เห็นในทีวีบ่อยๆ ทุกคนต่างดูดีและหล่อเหลาไม่ต่างกันเลยทั้งสามคน

“เธอจะมองอีกนานไหมยัยปีศาจ มองเหมือนอยากจะเขมือบเพื่อนฉันเข้าไปทั้งตัวอย่างงั้นแหละ!” คีตภัทรพูดขึ้นเมื่อคนตัวเล็กเอาแต่จ้องมองเพื่อนของเขาเหมือนคนเคลิบเคลิ้มใจลอย จนเขาเองอดที่จะพูดแขวะไม่ได้

“ฉันเป็นคนนะไม่ใช่งูเหลือม ที่จะเขมือบเพื่อนคุณเข้าไปทั้งตัวได้…เป็นหมาหรือไงถึงได้คอยกัดฉันอยู่เรื่อย!!”

“นี่เธอ!!”

“ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆๆ” ทั้งเจไดและอาชาต่างหัวเราะร่วนขึ้นมาพร้อมกัน ท่าทางไอ้เพื่อนปากเสียของพวกเขาคงจะเจอคู่ปรับซะแล้วสิงานนี้

“ขำเหี้ยอะไรนักหนาวะ พวกมึงมาที่นี่เพื่อมาหัวเราะเยาะกูหรือไง จะคุยเรื่องงานก็รีบคุยมาถ้าไม่คุยก็รีบๆ ไสหัวกลับไปกูรำคาญ!!” คีตภัทรพูดขึ้นด้วยท่าทางอารมณ์เสียพลางรู้สึกหงุดหงิดไอ้เพื่อนเวรพวกนี้เอาแต่หัวเราะชอบใจที่เขาโดนยัยปีศาจนั่นพูดจิกกัด

“เออ คุยอยู่แล้ว แต่ขอขำมึงก่อน ฮ่าๆๆๆ”

“รำคาญจริงๆ ไอ้พวกเวร!” คีตภัทรพูดขึ้นอีกครั้งก่อนจะลุกเดินออกไปนั่งตรงโซฟาโซนรับแขก พร้อมกับออกคำสั่งให้คนตัวเล็กซึ่งยืนอยู่ตรงนั้นรินเหล้าลงแก้ว

“รินเหล้าลงแก้วมาสิ จะยืนบื้ออยู่อีกทำไมฉันจะดื่ม!!”

“อะ เอ่อ ค่ะๆ” การกระทำของคนตรงหน้าทำเอาเจไดและอาชาอดขำกันไม่ได้ ก่อนทั้งสองจะเดินเข้าไปร่วมวงเพื่อสนทนาเรื่องงานสำคัญ ส่วนคนตัวเล็กก็รู้งานรีบรินเหล้าเพียวๆ ลงในแก้วให้กับเพื่อนสนิทของคีตภัทรด้วยท่าทางที่ดูเก้ๆ กังๆ

“พรุ่งนี้ส่งของล็อตใหญ่ แต่กูไม่แน่ใจว่าพวกไอ้กาโต้มันจะตลบหลังหรือเปล่า” เจไดพูดเปิดประเด็นขึ้นมาถึงเรื่องส่งอาวุธสงครามล็อตใหญ่ที่ครั้งนี้มีมูลค่ากว่าร้อยล้านบาท

“อะ อะไรนะคะ ส่งของล็อตใหญ่? หรอคะ?”

เฟื่องฟ้าเผลอพูดขึ้นมาด้วยความตกใจเมื่อได้ยินทั้งสามหนุ่มพูดถึงเรื่องการส่งของล็อตใหญ่อะไรสักอย่างซึ่งไม่รู้ว่าคืออะไร แต่ที่สำคัญมันคงไม่พ้นเรื่องธุรกิจสีเทาของพวกเขาแน่ๆ เธอได้แต่นึกในใจ

“หึ เธอคิดว่าฉันเป็นคนดีนักเหรอเฟื่องฟ้า….เอาล่ะ ในเมื่อเธอได้ยินแล้วก็รูดซิปปากไว้ให้ดี เพราะถ้าความลับรั่วไหลเธอได้ตายแน่ๆ ไม่ต้องห่วง!”

คีตภัทรพูดขึ้นเพื่อขู่อีกคนให้กลัว

“ฉันไม่ใช่คนปากสว่าง และฉันก็ไม่ได้อยากจะยุ่งเรื่องของพวกคุณด้วย ที่สำคัญฉันไม่อยากรับรู้ไม่อยากได้ยินสักหน่อย แต่ฉันเพียงแค่บังเอิญอยู่ตรงนี้ แล้วคุณสะเหร่อพูดออกมาให้ฉันได้ยินเอง!!”

“เธอนี่มัน!!”

“ฮ่าๆๆ เอาล่ะๆๆ เชื่อแล้วว่าเป็นคู่กัน หยุดทะเลาะกันได้แล้ว เข้าเรื่องของพวกเราต่อเถอะ” อาชาพูดขัดจังหวะขึ้นเพื่อไม่ให้คู่ปรับสองคนนี้ต้องทะเลาะกันไปมากกว่านี้

“คู่เวรคู่กรรมน่ะสิ ชิส์!” เฟื่องฟ้าเบะปากใส่คีตภัทรอย่างนึกรำคาญ

“มึงมีแผนสำรองไว้หรือเปล่า” คีตภัทรถามขึ้นบ้าง เพราะถ้าไม่รอบคอบหรือตรวจสอบให้ดี นอกจากจะสูญเสียทั้งสินค้าแล้ว ยังอาจจะต้องสูญเสียกำลังคนอีก

“กูไม่พลาดอยู่แล้ว” เจไดพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งก่อนจะยกแก้วเหล้าเพียวๆ กระดกลงคอไปกรึบนึง คนอย่างเจไดไม่เคยพลาดสักครั้ง ทุกครั้งที่มีการส่งสินค้าพวกเขาทั้งสามคนจะมีแผนสำรองไว้เสมอ เพราะคำว่ามาเฟียมันไม่มีใครเป็นมิตรกับใครทั้งนั้น ใครแข็งแกร่งกว่าก็อยู่รอด

“แล้วมึงนัดพวกมันกี่โมง” คราวนี้อาชาถามคีตภัทรขึ้นมาบ้าง

“กูนัดพวกมันเที่ยงคืน ทั้งคนทั้งของทุกอย่างพร้อม ก่อนส่งของพวกเราค่อยไปเช็คของพร้อมกันอีกทีพรุ่งนี้”

ปกติที่ร่วมงานกันมากับคู่ค้าก็มักจะราบรื่น คู่ค้าทุกคนต่างรู้ไส้รู้พุงกันดี เพราะถ้าใครดีมาคือดีตอบ แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่คิดจะตลบหลังเพื่อกระตุกหนวดเสือก็คงจะต้องเละและตายกันไปข้าง แต่ครั้งนี้ไอ้กาโต้ซี่งเป็นคู่ค้ารายใหม่ พวกเขาเลยต้องรอบคอบและมีแผนสำรองไว้ เผื่อหากเกิดการตลบหลังขึ้นมาจะได้ไม่พลาดท่าเสียทีให้กับพวกมัน

หลังจากสนทนาเรื่องส่งสินค้าล็อตใหญ่ผ่านไปสองชั่วโมงกว่าๆ และตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบจะห้าทุ่มแล้ว

“ว่าแต่...เธอไม่ดื่มกับพวกฉันสักหน่อยหรอ?”

เจไดถามผู้หญิงเพียงคนเดียวที่อยู่ในห้องนี้ขึ้น ก่อนเฟื่องฟ้าจะรีบปฏิเสธขึ้นมาอย่างตะกุกตะกักเพราะเธอไม่ชอบดื่มเหล้า

“อะ เอ่อ ไม่ดื่มค่ะ ฉันไม่ชอบดื่มของมึนเมา”

“ถ้างั้น...ก็นี่เลยน้ำส้ม รับไปสิ!” เจไดพูดขึ้นพลางหยิบขวดน้ำส้มแท้100% เทลงในแก้วและยื่นให้กับเธอ

“ขอบคุณค่ะ!” เฟื่องฟ้ารับมาก่อนจะค่อยๆ ยกขึ้นดื่มเพราะเธอเองก็รู้สึกคอแห้งอยู่เหมือนกัน

“เธอแน่ใจหรอว่าจะกิน?” คีตภัทรรีบพูดขัดขึ้นมาก่อนที่หญิงสาวจะยกขึ้นดื่ม

“นี่คุณหวงแม้กระทั่งน้ำส้มหรอ ฉันไม่กินฟรีก็ได้ เดี๋ยวฉันจ่ายเงินค่าน้ำส้มเอง!” พูดจบเฟื่องฟ้าก็ยกแก้วน้ำส้มที่เพื่อนของคีตภัทรยื่นให้ ก่อนจะกระดกลงคอรวดเดียวจนหมดแก้วอย่างคนกระหายน้ำ

เจไดแสยะยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ หลังจากนี้อีกไม่กี่นาทีข้างหน้า สาวน้อยคนนี้กับเพื่อนของเขาก็คงจะ….

“หึ! งั้นพวกกูคงต้องกลับก่อน ไว้เจอกันพรุ่งนี้”

อาชาพูดขึ้นก่อนจะหยิบแก้วเหล้าเพียวๆ กระดกลงคออีกกรึบก่อนจะกลับ

“กูก็คงต้องขอตัวก่อนเหมือนกัน วันนี้เมียกลับมาจากต่างจังหวัดแล้ว กะจะรีบไปนอนกอดเมียกอดลูกให้หายคิดถึงสักหน่อย!”

“เออ! ไอ้พ่อคนรักครอบครัว!” คีตภัทรพูดประชดกลับไปบ้างด้วยความหมั่นไส้ไอ้คนคลั่งเมีย

“ขอให้มีความสุขนะครับสาวน้อย พวกฉันไปล่ะ”

เจไดหันไปพูดทิ้งท้ายกับเฟื่องฟ้าก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับอาชา ตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกมีอาการวูบวาบแปลกๆ ขึ้นมาบ้างแล้ว เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าน้ำส้มที่เธอดื่มไปเจไดผสมอะไรลงไปในนั้น

“หึ ไปล้วงคอให้อ้วกออกมาดีไหม?” คีตภัทรถามขึ้นด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง และมองคนตรงหน้าที่ตอนนี้อาการเริ่มออกเพราะฤทธิ์ยานรกของเจได เขารู้ดีว่าเจไดเพื่อนของเขาใส่อะไรลงไปในนั้น

“ล้วงทำไม เสียดายออก อุตส่าห์กินไปตั้งหมดแก้ว”

“หึ เธอนี่มันอ่อนหัดซะจริงๆ เธอไปรับเอาเครื่องดื่มที่ผู้ชายยื่นให้แบบนี้ได้ยังไงกันนะ!” เขาเอ่ยต่อว่าพลางตำหนิเธอ แต่ทำไมนะ…น้ำเสียงต่อว่าปนดุๆ นิดๆ ของเขากลับทำให้ผู้ชายตรงหน้านี้ ตอนนี้เขาช่างดูเซ็กซี่เหลือเกิน ไหนจะหน้าอกหนัดแน่นกำยำที่โผล่พ้นออกมาจากคอเสื้อนั่นอีก

วันนี้คีตภัทรสวมเสื้อเชิ้ตสีดำ เขาปลดกระดุมเสื้อลงสองเม็ดจึงเผยให้เห็นแผงอกล่ำๆ ที่โผล่พ้นออกมา และนั่นยิ่งทำให้คนที่โดนยานรกกลับมองว่ามันช่างดูเซ็กซี่และดูกร้าวใจซะเหลือเกิน

เฟื่องฟ้าเม้มปากแน่นและเผลอกัดริมฝีปากบอบบางของตัวเอง ตอนนี้ร่างกายของเธอมันร้อนรุ่มแปลกๆ อีกทั้งทำไมเธอถึงรู้สึกอยากจะเข้าใกล้ชายหนุ่มตรงหน้านี้อีก ยิ่งกลิ่นน้ำหอมแบรนด์ดังราคาแพงที่หอมโชยยั่วยวนให้เธอเคลิบเคลิ้มนั่นด้วย ตอนนี้เธอกำลังต้องการอะไรจากผู้ชายตรงหน้านี้กันแน่

“คะ คุณคีย์” เธอเปล่งเสียงเรียกชื่อของเขาด้วยน้ำเสียงกระเส่า ก่อนจะเอื้อมมือเรียวบอบบางของเธอไปเกาะแกะแขนแกร่งของเขาไว้

“อย่ามาเรียกฉันด้วยเสียงแบบนี้นะ ฉันสยอง!”

คีตภัทรพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิด ยิ่งเห็นอาการของเธอตอนนี้แล้วเขาก็ยิ่งโมโห ทำไมพวกผู้หญิงถึงได้ไว้ใจคนง่ายๆ จนตัวเองต้องเป็นฝ่ายถูกเล่นงานซะเอง

“มานี่!”

“ปะ ไปไหนคะ คุณคีย์”

“ฉันก็จะพาเธอไปตักน้ำใส่กะโหลกแล้วก็ชะโงกดูสภาพตัวเองน่ะสิ!” พูดจบคีตภัทรก็ดึงแขนเฟื่องฟ้ากึ่งเดินกึ่งลากเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะเปิดฝักบัวและฉีดน้ำรดใส่ตัวของเธอเพื่อดับความร้อนรุ่มภายในกายเนื่องจากฤทธิ์ยานรกของเจได

“กรี๊ดดดด คุณทำบ้าอะไรน่ะคุณคีย์ เอาน้ำมาฉีดใส่ฉันทำไม!”

“ร้องเป็นหมาบ้าเลยนะ เธอก็ส่องกระจกดูสภาพตัวเองตอนนี้สิ ทำตัวยั่วยวนล่อเอ็นฉันขนาดไหน!”

“คะ คุณคีย์ ฉะ ฉัน ทรมาน” ตอนนี้ความต้องการอะไรบางอย่าง ซึ่งเธอไม่รู้ว่ามันคืออะไรกำลังเข้าครอบงำเธอ เธอรู้สึกว่าอีกไม่ช้าร่างกายของเธอมันจะหลอมละลายลงจนไม่สามารถที่จะควบคุมมันได้อีกต่อไปแล้ว

เฟื่องฟ้าเข้าไปคลอเคลียคีตภัทรอยู่แบบนั้น จนตอนนี้อะไรๆ ของผู้ชายทั้งแท่งอย่างเขามันได้ตื่นเพลิดขึ้นมาอย่างรู้งาน ยิ่งร่างบอบบางนุ่มนิ่มของเธอลูบไล้ร่างกายของเขา คลอเคลียเขา ชายหนุ่มก็แทบจะระงับอารมณ์ของตัวเองไม่อยู่

“หึ! เธอนี่มัน…น่าเหลือเชื่อจริงๆ!”

“คุณ คีย์”

“อะไรของเธออีก นอนแช่น้ำเย็นๆ ในอ่างจะได้ช่วยดับความร้อนในร่างกายของเธอได้บ้าง ฉันจะออกไปรอข้างนอก ถ้าขืนเธอยังลวนลามฉันอยู่แบบนี้ มีหวังฉันคงต้องเสียตัวให้เธอแน่ๆ ยัยปีศาจ!”

พูดจบคีตภัทรก็รีบเดินออกไปจากห้องน้ำทันที แต่ยังไม่พ้นประตูด้วยซ้ำ สองมือเรียวของคนตัวเล็กก็เอื้อมมากอดเขาไว้จากทางด้านหลังไม่ยอมให้เขาได้ออกไป

“คุณคีย์..คุณอยาก..ได้ฉันไหม?”

เฟื่องฟ้าพูดขึ้นในขณะที่ไม่ยอมคลายอ้อมกอดออกจากเขา หน้าอกอวบใหญ่ที่บดเบียดแผ่นหลังของเขาอยู่ตอนนี้มันยิ่งทำให้เขาไม่สามารถจะหักห้ามความต้องการของตัวเองได้อีกต่อไป

“เธอเลือกเองนะ..เฟื่องฟ้า!”