19-แตะต้องคนของผมอย่าหาว่าผมไม่เตือน

“คุณ...” ฉันใช้นิ้วชี้สะกิดไหล่เขาเบา ๆ ร่างใหญ่นอนนิ่งไม่รู้สึกตัว

“คุณ ๆ” ฉันเรียกเขาเสียงดังขึ้น และมันก็ได้ผลเขาขยับตัวหันมาหาฉัน ต่อเถอะได้โปรด…

“อะไร นอนเถอะมีประชุม” ใครจะไปหลับลง คุณพระ แกล้งกันแบบนี้เป็นรอบที่สองแล้ว ฉันนอนข่มตา ทำยังไงก็ไม่หลับ นอนกระสับกระส่ายกว่าจะหลับได้ก็ปาไปเกือบเช้า

พอเจ็ดโมงฉันต้องตื่นมาเตรียมอาหารเช้าให้คุณชายอีก ง่วงก็ง่วง

ฉันทอดไข่ดาวกับไส้กรอกเสร็จ เขาก็เดินออกมาจากห้อง จะออกไปทำงานพอดี หมั่นไส้ชะมัด

“จะกินได้มั้ย?” เขานั่งลงจ้องอาหารเช้าที่อยู่ตรงหน้า สลับกับมองมาที่ฉัน ฉันไม่ตอบเขา รีบเดินตึงตังเข้าไปนอนต่อในห้อง ไม่รู้ว่าจะโกรธจะงอนเขาทำไม

ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

ฉันหลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ ตื่นมาอีกทีก็เกือบเย็นแล้ว แหงล่ะไม่ได้นอนทั้งคืน ปวดหัวสุด ๆ

‘ตึง’ เสียงไลน์เด้งขึ้นมา

LINE | ตาหน้าเมื่อย

[ตาหน้าเมื่อย: เตรียมตัวห้าโมงจะออกไปข้างนอก]

ฉันอ่านไม่ตอบฟอร์มอยู่ แต่ลุกไปอาบน้ำแต่งตัวใส่ชุดใหม่ และไม่ลืมกระเป๋าใบใหม่ที่เพิ่งซื้อมาด้วย ยืนหมุนซ้ายขวาอยู่สักพัก ไม่อยากจะเชื่อจริง ๆ

ว่าตัวเองจะมีปัญญาใส่ของแพง ๆ พวกนี้

ใกล้ห้าโมง ฉันออกมาจากห้องก็เจอพี่นพยืนอยู่

“อ่าวพี่นพ นึกว่าอยู่กับคุณเซ็น เขามาถึงแล้วเหรอคะ”

“คุณเซ็นขับรถไปเองครับ เห็นว่าใกล้จะถึงแล้ว เชิญคุณณีเวียเลยครับ”

พี่นพเดินนำไปกดลิฟต์ให้ สักพักลิฟต์ก็มาหยุดชั้นหนึ่ง ซึ่งเป็นห้าง จากนั้นพี่นพก็พาฉันเดินไปนั่งร้านกาแฟร้านหนึ่ง ซึ่งติด ๆ กับประตู แถมคอยยืนข้างหลังฉัน เป็นบอดี้การ์ดให้อีก รู้สึกสวยขึ้นมาทันที

“อ้าว ลูกสาว!” ฉันละสายตาจากจอมือถือ มองไปตามต้นเสียง ก็ต้องเจอกับบุคคลที่ขึ้นชื่อว่าฉันเกลียดที่สุดในโลก

“ใครลูกเธอ” แม่เลี้ยงหัวเราะคิกคัก กอดอกยืนมองฉันหัวจรดเท้า

“ปากดีเหมือนเดิมเลยนิ ไม่อด ๆ อยาก ๆ หรอกเหรอ หรือว่าไปขายตัวให้เสี่ยแก่ ๆ แถวนี้ ถึงมีกระเป๋าแพง ๆ ถือ มีลูกน้องคุม อิอิ”

เมื่อหล่อนพูดจาดูถูกฉันจบ แน่นอนทุกคนหันมามองฉันเป็นตาเดียว เสียงซุบซิบเริ่มเข้าหูฉัน จนฉันทนไม่ไหวลุกขึ้นยืนกอดอกจ้องหน้าหล่อนเขม็ง

“พี่นพ มีปืนมั้ย” ฉันหันไปพูดกับพี่นพเบา ๆ

“เอ่อ มีครับ แต่ใจเย็น ๆ นะครับคุณณีเวีย ที่นี่ห้างคุณเซ็นครับ” พี่นพคอยเตือนสติฉันอยู่ตลอดเวลา

ฉันคิดว่า หากหล่อนยังปากพล่อยไม่เลิกฉันจะเอาปืนจากพี่นพนี่ล่ะ กรอกปากหล่อนซะ! เมื่อฉันถือไพ่เหนือกว่า ฉันจึงหันไปแสยะปากใส่แม่เลี้ยงอสรพิษมองหล่อนกลับ จากหัว... จรดเท้า

“นี่... คุณ อย่าคิดว่าคนอื่นเป็นเหมือนตัวเองสิคะ เอาเต้าไต่มาเป็นเมียน้อยพ่อฉัน จนแม่ฉันตรอมใจตาย ยังกล้าเนอะ มั่นหน้ามั่นโหนกมาดูถูกคนอื่น

ฉันจะบอกอะไรให้นะ อย่างน้อยฉันก็ไม่คิดแย่งผัวใคร!”

‘เพี๊ยะ!’ หน้าฉันหันและชาไปข้างหนึ่งเพราะหล่อนตบหน้าฉันจัง ๆ โดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัว

“ลาเต้ร้อนพร้อมแล้วค่ะ”

ในขณะนั้นพนักงานสาวสวยก็มาเสิร์ฟกาแฟพอดิบพอดี

‘ซ่า’

“กรี๊ด… ร้อน นังเด็กบ้า ฉันจะฆ่าแก” หล่อนดิ้นทุรนทุราย วิ่งมาบีบคอฉัน พี่นพรีบจับหล่อนแยกไปจากฉันทันที ตอนนี้หล่อนเหมือนคนเสียสติยังพยายามวิ่งมาบีบคอฉันอีกรอบ

“ถ้าคุณแตะต้องคนของผมอีก อย่าหาว่าผมไม่เตือน!” คุณเซ็นเดินมาจากไหนไม่รู้ ประกาศกร้าวเสียงดัง สายตานิ่ง ๆ ของเขา จ้องหน้าแม่เลี้ยงเขม็ง

หล่อนมองซ้ายขวาเหมือนกับว่าตัวเองจะถูกทุกคนรุม โดยเฉพาะสายตาคนในร้านที่มองหล่อนเป็นตาเดียว

“เหอะ คอยดูเถอะนังเด็กปากดี ฉันจะปอกลอกพ่อแกจนหมดตัว

ให้พ่อแกตรอมใจตายตามแม่แกไปอีกคน นังเด็กใจแตก” สารเลว! ฉันหันไปคว้าปืนที่พี่นพ ก่อนจะรีบวิ่งตามหล่อนออกไป วันนี้ต้องตายกันไปข้างนึง

“หยุดณีเวีย” ฉันถูกคว้ามาโอบไว้แน่น ก่อนที่คุณเซ็นจะแย่งปืนออกไปจากมือ

“ปล่อยคุณ! คุณไม่รู้เหรอกว่ามันทำอะไรกับแม่ ทำอะไรกับฉันไว้ แล้วนี่จะทำพ่อฉันอีก!” ฉันดิ้นสุดแรง หวังจะหลุดจากอ้อมแขนแข็งแรงนี่ แต่ยิ่งดิ้นเขายิ่งกอดฉันแน่น

ร่างสูงอุ้มฉันเดินไปขึ้นรถสปอร์ตหรูของเขา ก่อนจะรีบบึ่งรถออกมา

“ฮือ ๆ” อยู่ ๆ น้ำตาฉันก็ไหลเป็นทาง ถึงใจจะโกรธพ่ออยู่ แต่ตอนนี้ฉันเป็นห่วงพ่อมาก เมื่อไหร่ผู้หญิงคนนี้จะไปพ้น ๆ สักที ฉันก้มมองมือถือทั้งน้ำตา

ใจอยากจะกดโทรหา แต่อีกใจกลับไม่กล้าพอ

“ไม่ต้องเครียด” มือหนาเอื้อมมากุมมือฉันไว้ ฉันหันไปมองชายข้าง ๆ และน้ำตามากมายก็ไหลออกมาอีกระรอก

“คะคุณ... ฉันเป็นห่วงพ่อ” นิ้วยาวตบไฟเลี้ยวเข้าจอดในปั๊มน้ำมันก่อนจะหันมามองหน้าฉัน

“อยู่ในรถนะ เดี๋ยวผมมา”