หนึ่งเดือนผ่านไป คุณหญิงมณีจันทร์ กลับมาพักฟืนที่บ้านได้สองอาทิตย์กว่าๆ ในขณะที่กอหญ้าได้ย้ายมาอยู่เรือนหลังเล็กสามอาทิตย์ ตลอดเวลาหญิงชราอยู่โรงพยาบาล กอหญ้าก็ไปเฝ้าแทบจะตลอดเวลาหลังจากทราบข่าวจากคุณหมออนวินท์ กอหญ้าไม่ได้เจอกับสามีหนุ่มอีกเลยหลังจากวันนั้นที่ทะเลาะกัน ได้ยินแต่ข่าวว่าชายหนุ่มไปทำ
กอหญ้าหยิบจานไปไว้ที่อ่างน้ำ แล้วเทน้ำให้อีกฝ่าย กริชชัยยื่นมือมารับแก้วน้ำ มือสัมผัสกันเพียงเล็กน้อย แต่เหมือนประกายไฟฟ้าที่มันวิ่งผ่านร่างกายของทั้งสอง กอหญ้ารีบปล่อยมือแล้วเดินออกจากห้องครัว ไปหยิบกระเป๋าถือ เปิดเอาซองสีน้ำตาลวางไว้บนโต๊ะ หน้าโซฟาสีดำ กริชชัยขมวดคิ้ว เมื่อมองเห็นซองสีน้ำตาลยาว ที
“ปล่อยให้โง่ รู้ไหมว่าผมคิดถึงคุณแค่ไหน แล้วมาพิสูจน์กัน ว่าคุณก็ต้องการผมไม่น้อยกว่าผมต้องการคุณหรอก” “ไม่จริง ฉันเกลียดคุณ..คนทร...” กอหญ้าพูดไม่จบ เมื่อกริชชัยก้มลงปิดปากหญิงสาวอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ทั้งเรียกร้อง ดุดันจนกอหญ้ารู้สึกแสบไปทั่วริมฝีปากรู้สึกตัวอีกทีก็ถูกอุ้มรู้สึกเหมือนชายหนุ่มจะถอดเ
“ญ่ามีความสุขไหม ผมมีความสุขมาก” กริชชัยอุ้มให้หญิงสาวมานอนที่ท่อนแขน ร่างกายหญิงสาวนอนเกยที่ร่างของชายหนุ่ม กริชชัยใช้มือลูบเบาๆ ที่เส้นผมยาวสลวยราวกับไหม ก่อนจะใช้จมูกสูดดมความหอม “หอมจัง” กริชชัยใช้มือจับมือหญิงสาวให้ประสานกัน ชายหนุ่มกอดหญิงสาวจากทางด้านหลัง ก่อนจะกอดให้หญิงสาวมานอนแนบกับตนเองแ
ระหว่างทำอาหารเกือบจะเสร็จเหลือแต่ปิ้งขนมปัง กอหญ้าได้ยินเสียงกดกริ่งที่หน้าห้องคอนโดฯ หญิงสาวขมวดคิ้ว “ใครมานะ” เมื่อหญิงสาว “ญ่ามีความสุขไหม ผมมีความสุขมาก” กริชชัยอุ้มให้หญิงสาวมานอนที่ท่อนแขน ร่างกายหญิงสาวนอนเกยที่ร่างของชายหนุ่ม กริชชัยใช้มือลูบเบาๆ ที่เส้นผมยาวสลวยราวกับไหม ก่อนจะใช้จมูกสู
“มาหาใครค่ะ คุณลิลลี่” “ขอโทษนะกอหญ้า ฉันไม่รู้ว่าคุณอยู่ที่นี่ ฉันแวะมาหากริชแบบที่เคยทำ” ลิลลี่โกหกหน้าตาย “มาหาคุณกริชที่นี่บ่อยเหรอ” “มาหาบ่อยมากๆ” นางแบบสาวโกหกหน้าตาเฉย แลตามองนางแบบสาวรุ่นน้องที่หน้าสลดลงทันที “แล้ววันนี้มีธุระอะไร” น้ำเสียงกอหญ้าเริ่มหงุดหงิด “ถ้าเธออยู่ที่นี่ฉันกลับก
รีสอร์ท ชื่อดังในจังหวัดเชียงใหม่ “ว่าไงนะ แกว่าเปิดไม่ได้งั้นเหรอ ทำไมล่ะ” “เราต้องหารหัสเปิดหน้าจอให้ได้ก่อน อะไรว่ะเป็นสามีภรรยากันยังไงไม่รู้รหัสเปิดหน้าจอ” “เขาเปลี่ยนตอนไหนไม่รู้ เมื่อก่อนใช้รหัสเดียวกันนี่ ลองเปิดสองรอบแล้วไม่ได้ ก็เลยไม่กล้าเปิดครั้งที่สาม” “มันต้องเกี่ยวกับเสื้อ และโทรศ
“ว่าไงเอก เรื่องที่ให้ไปตาม” “ได้เรื่องมาแล้ว แต่ต้องชาร์ตแบตสักแป๊ปหนึ่ง มีที่ชาร์ตแบตไหม” “มีสิ เราเอาแบตสำรองมา” เอกชัยส่งมือถือให้เพื่อนสนิท ก่อนที่กริชชัยจะเสียบแบตสำรอง แล้วใส่ไว้ที่กระเป๋าสูท อย่างเดิม “ขอบใจนะเอกที่ช่วย มือถืออันนี้คงจะเป็นกุญแจบางอย่าง ให้รู้ว่า ทำไมญ่าถึงโกรธเรามากนัก”
“ขอเวลา สี่ห้าวันให้พ่อกับแม่ฮันนีมูนกันหน่อยนะ แล้วจะกลับไปรบกับลูกต่อ” อดิศวรหันกลับมาจับที่ไหล่ภรรยาสาวให้มาเผชิญหน้า ส่งสายตาหวานฉ่ำ “อะไรคะเนี่ย ลูกห้าแล้วนะ ยังจะหวานอีก” ยาริกายิ้มเขิน “หวานแบบนี้ตลอดไปครับ จะรักยิ่งๆ ขึ้นไปเชื่อไหมแยม แต่ตอนนี้ผมขอเบรคสักห้าวัน ฝากลูกไว้กับปู่ยา และทวดๆ ก่
ภายในห้องรับประทานอาหาร อดิศวรกำลังสอนให้ อ้น อัคราวัฒน์ ตักอาหารกินเอง ในขณะที่ยาริกากำลังป้อนข้าวให้อั๋น อัคราวุธยาริกาหันไปมองสามีที่กำลังสอนแฝดพี่อย่างใจเย็น “อ้น หัดทานข้าวเองครับ ตักแบบนี้พ่อตักให้ดู” อดิศวรสอนอย่างใจเย็น “โถ คุณศวร ลูกยังเล็กอยู่เลย แยมอยากป้อนข้าวลูก” “ผมอยากให้ลูกช่วยต
สามปีต่อมา ยาริกามองภาพพ่อและลูกๆ ที่วิ่งเล่นกันที่สนามอย่างมีความสุข นึกย้อนไปเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา งานแต่งงานของเธอกับอดิศวรจัดอย่างยิ่งใหญ่ โดยมีลูกแฝด ทั้งสอง อ้น และ อั๋น อัคราวัฒน์ และ อัคราวุธ กรณ์วิภาคและตอนนี้เธอกำลังตั้งครรภ์อ่อนๆ อีกหกสัปดาห์ จำได้ว่าหลังจากอดิศวรรู้ก็รีบจัดงานแต่งงาน แบ
“แยมแน่ใจนะว่าจะไม่อันตรายกับลูก ศวรกลัวว่า..” อดิศวรจ้องมองตาภรรยาสาว ถามย้ำเพื่อความแน่ใจ ยาริกาพยักหน้าเบาๆ ยิ้มเขิน พร้อมกับกอดชายหนุ่มกระชับ “ก็อย่ารุนแรงสิคะคุณพ่อ ทำเบาๆ หมอก็ไม่ห้ามหรอกค่ะ นอกจากจะหกอาทิตย์ก่อนคลอดหรือเปล่า แยมไม่แน่ใจ” ยาริกาใช้เล็บกรีดเบาๆ ที่หน้าอก “คุณเรียกผมว่า “คุณพ่อ
ยาริกาน้ำตาไหลตลอด ด้วยความตกใจ ซึ้งใจ ตื่นเต้น มีความสุข ไม่รู้ความรู้สึกไหนมาก่อนแต่มันผสมปนเปกันไปหมด หญิงสาวพยักหน้าๆ ยกมือปิดปาก รับดอกไม้แล้วสวมกอด ท่ามกลางเสียงเชียร์จากเพื่อนๆ ร่วมรุ่น และอีกหลายชั่วโมงต่อจากนั้น มิตติ้งร่วมรุ่นท่ามกลางทะเลแสนสวย และเพื่อนสนิท ทำให้ปาร์ตี้เต็มไปด้วยความสนุกส
สามวันผ่านไป หลังจากประชุมผู้แทนประกอบการโรงแรมที่มิลานสามวัน ยาริกาเพิ่งเห็นมาดบอสของอดิศวรเป็นครั้งแรกเวลาเค้าจริงจังกับการทำงานทำให้เค้าดูมีเสน่ห์ หญิงสาวมองสามีอย่างภาคภูมิใจ ตลอดสามวันที่มีนัดตลอดทั้งวัน ตารางแน่นมากๆ ทำให้แทบจะไม่มีส่วนตัวกันเลย วันนี้ยาริกามีความหวังว่าคงได้ไปเดินเล่นในเมือง
ยาริกาตกใจแทบสิ้นสติ เมื่ออดิศวรทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น แถมจับมือเธอไว้แน่น ยาริกาพยายามบิดมือหนีพร้อมหันไปซ้ายขวาว่ามีใครมองอยู่ไหม มีคนมองอยู่สองสามคน หญิงสาวใบหน้าร้อนด้วยความอายรีบกระตุกมือหนี แต่ชายหนุ่มจับไว้จนแน่น “นี่ คุณศวร ทำบ้าอะไร คุกเข่าทำไม...บ้าหรือเปล่า” ยาริกากัดฟันพูดเบาๆ “แยม ..
ระหว่างขับรถกลับบ้าน ยาริกาเงียบมาตลอดทาง พอๆ กับอดิศวร ก็เงียบเช่นเดียวกัน ตั้งแต่รถออกจากโรงพยาบาล เมื่อรถเลี้ยวเข้าสู่บ้าน เมื่อรถจอดนิ่งสนิทที่โรงจอดรถ อดิศวรนั่งรวบรวมสมาธิก่อนพูดกับภรรยาสาวอย่างใจเย็น “สรุป ยังไงคุณก็จะไปประชุมกับคุณกริชที่อิตาลีแน่ๆ ไม่เปลี่ยนใจ รู้ไหมการเดินทางไกลอาจเป็นอัน
ท่านผู้หญิงแพรวมองดูหลานสะใภ้กับหลานชาย สายตาเต็มไปด้วยความสุข คิดวาดฝันว่าอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า หลานคนเล็กของตระกูลจะลืมตาดูโลก แค่นี้ท่านก็ยิ้มออกแล้ว ถึงแม้จะมีอาการเจ็บไข้อย่างผู้ป่วยสูงอายุ พอนึกถึงหลานที่จะเกิดขึ้นมาทำให้ท่านผู้หญิงไม่ยอมแพ้กับโรคภัย หมั่นไปหาหมอและกินยาตามที่หมอสั่งทุกประการ