กอหญ้ามาถึงท่าเรือ พร้อมนักท่องเที่ยวชาวต่างประเทศอีกคู่ กริชชัยยืนคุยกับนักท่องเที่ยวอีกกลุ่มหนึ่ง ก่อนจะเดินมาสมทบ มองภายนอกเจ้าซีแพลนก็เหมือนเครื่องบินเล็กๆธรรมดา แต่จุคนได้ไม่เยอะ กอหญ้าขึ้นไปหัวใจเต้นแรง กริชชัยจับมือหญิงสาวช่วยพยุงให้ไปนั่ง เมื่อเครื่องทะยานขึ้นกอหญ้าเหลียวมองอย่างตื่นใจ สีน้
ระยอง ที่รีสอร์ทเล็กๆ ห่างออกมาจากนอกเมือง ต้นน้ำในชุดกระโปรงสีขาว เสื้อชาวเล เดินใช้เท้าลุย น้ำ นึกถึงภาพเก่าๆ ตอนสมัยเด็ก ๆ จนมัธยมต้น มัธยมปลาย จนกระทั่ง มหาลัยภาพ ชายหนุ่ม นายแพทย์อนวินท์ ยังตรึงอยู่ในสมอง ในความคิด ภาพการมีเพศสัมพันธ์อย่างไม่ตั้งใจ ทุกฉากทุกตอนจำแม่นอยู่ในหัว ต้นน้ำน้ำตาไหล
สามวันที่มัลดีฟราวกับอยู่บนสวรรค์ วันต่อๆ มา กริชชัยก็พาทำกิจกรรม อย่างเต็มสมบูรณ์ ทั้งดำน้ำหน้าวิลล่า ตกปลา พายเรือยัค ว่ายน้ำ ทำกิจกรรมแทบจะทุกอย่าง กลางคืนไปนั่งฟังเพลง สักพักก็มานอนดูดาว ตอนกลางวัน ก็พาทำกิจกรรมแบบแน่นๆ ทุกวัน ตอนแรกกอหญ้าแอบนึกกลัวว่า ชายหนุ่มจะขลุกอยู่แต่ในห้อง แต่กลับตรงข้าม
ห้องรับประทานอาหาร ในบ้านพิพัฒนพงค์ ตรีรินทร์นั่งด้านขวาของ ธมกานต์ ในขณะที่กริชชัยนั่งทางด้านซ้าย ปกติกอหญ้าจะนั่งติดกับ ต้นน้ำซึ่งเป็นที่นั่งด้านเดียวกับตรีรินทร์ กอหญ้าขยับจะเดินไปที่นั่งของตัวเอง แต่ต้องหยุดชะงักเมื่อถูก ฉุดที่มือเบาๆ กอหญ้าหันไปมองชายหนุ่มตาโต ก่อนส่งสายตาอ้อนวอน “นั่งข้างๆ พี
พิพัฒนพงค์ ในห้องนั่งเล่น ที่มีสมาชิกแค่สี่คน ธมกานต์ที่นั่งอ่านหนังสือธรรมมะ โดยมีตรีรินทร์นั่งพิงเคียงข้าง ข้างขวาของตรีรินทร์มี กอหญ้านั่งปอกผลไม้ข้างๆ ในขณะที่ กริชชัยนั่งตรงข้ามกอหญ้า โดยนั่งขวามือของธมกานต์ ชายหนุ่มจ้องมองมือของหญิงสาวที่กำลังปอกผลไม้อย่างชำนาญ “แอปเปิ้ลจากโครงการหลวง ก็อร่อ
โรงพยาบาล ในวันรุ่งขึ้น อนวินท์ มองโต๊ะว่างเปล่า แล้วขมวดคิ้วอีกครั้ง “จอย น้ำยังไม่กลับมาทำงานเหรอ” “มาแล้วค่ะ เห็นไปที่วอร์คสามค่ะ” “อ๋อ...” “ถ้าเขากลับมา ให้ไปพบผมที่ห้องด้วยนะ” “ค่ะ คุณหมอ” ต้นน้ำเดินเข้าโรงพยาบาลด้วยหัวใจเต้นไม่ค่อยปกติ เมื่อเดินเข้ามา ในหัวสมองก็คิดถึงเหตุการณ์ครั้งล่าสุ
หลังจากปลดปล่อยความเศร้า ต้นน้ำ พิพัฒนพงค์ก็กลับมาทำงานหนัก ตลอดช่วงเช้าคนไข้เยอะมากเพราะเป็นวันจันทร์ จนเวลาเลย เที่ยงจนเกือบบ่าย พยาบาลสาวถึงเดินไปโรงอาหาร เมื่อกลับเข้ามานึกได้ว่า ตนเองต้องไปหยิบของในล็อตเกอร์ส่วนตัว ต้นน้ำรีบเดินซอยเท้าไปที่ล็อตเกอร์ อย่างรีบเร่ง เมื่อเปิดล็อตเกอร์ส่วนตัว หนึ่งห
ที่โรงพยาบาล พยาบาลจอย และ ต้นน้ำกำลังตรวจเช็คชาร์จ หญิงสาวกำลังเขียนรายงาน ขะมักเขม่นโดยไม่รู้ตัวว่าจะมีภัยมาประชิดตัว “อาทิตย์นี้ ขึ้นเวรดึกอดไปเที่ยวกับแฟนเลยอ่ะ” พยาบาลจอยแอบบ่นก่อนหยิบมือถือมาอ่านข้อความ “นี่ ไม่มีอะไรทำเหรอ เดี๋ยวก็โดนพี่ชุลี หัวหน้าพยาบาลดุเอาหรอก” “ช่วงนี้พี่ชุลีติดเคสสำ
“ขอเวลา สี่ห้าวันให้พ่อกับแม่ฮันนีมูนกันหน่อยนะ แล้วจะกลับไปรบกับลูกต่อ” อดิศวรหันกลับมาจับที่ไหล่ภรรยาสาวให้มาเผชิญหน้า ส่งสายตาหวานฉ่ำ “อะไรคะเนี่ย ลูกห้าแล้วนะ ยังจะหวานอีก” ยาริกายิ้มเขิน “หวานแบบนี้ตลอดไปครับ จะรักยิ่งๆ ขึ้นไปเชื่อไหมแยม แต่ตอนนี้ผมขอเบรคสักห้าวัน ฝากลูกไว้กับปู่ยา และทวดๆ ก่
ภายในห้องรับประทานอาหาร อดิศวรกำลังสอนให้ อ้น อัคราวัฒน์ ตักอาหารกินเอง ในขณะที่ยาริกากำลังป้อนข้าวให้อั๋น อัคราวุธยาริกาหันไปมองสามีที่กำลังสอนแฝดพี่อย่างใจเย็น “อ้น หัดทานข้าวเองครับ ตักแบบนี้พ่อตักให้ดู” อดิศวรสอนอย่างใจเย็น “โถ คุณศวร ลูกยังเล็กอยู่เลย แยมอยากป้อนข้าวลูก” “ผมอยากให้ลูกช่วยต
สามปีต่อมา ยาริกามองภาพพ่อและลูกๆ ที่วิ่งเล่นกันที่สนามอย่างมีความสุข นึกย้อนไปเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา งานแต่งงานของเธอกับอดิศวรจัดอย่างยิ่งใหญ่ โดยมีลูกแฝด ทั้งสอง อ้น และ อั๋น อัคราวัฒน์ และ อัคราวุธ กรณ์วิภาคและตอนนี้เธอกำลังตั้งครรภ์อ่อนๆ อีกหกสัปดาห์ จำได้ว่าหลังจากอดิศวรรู้ก็รีบจัดงานแต่งงาน แบ
“แยมแน่ใจนะว่าจะไม่อันตรายกับลูก ศวรกลัวว่า..” อดิศวรจ้องมองตาภรรยาสาว ถามย้ำเพื่อความแน่ใจ ยาริกาพยักหน้าเบาๆ ยิ้มเขิน พร้อมกับกอดชายหนุ่มกระชับ “ก็อย่ารุนแรงสิคะคุณพ่อ ทำเบาๆ หมอก็ไม่ห้ามหรอกค่ะ นอกจากจะหกอาทิตย์ก่อนคลอดหรือเปล่า แยมไม่แน่ใจ” ยาริกาใช้เล็บกรีดเบาๆ ที่หน้าอก “คุณเรียกผมว่า “คุณพ่อ
ยาริกาน้ำตาไหลตลอด ด้วยความตกใจ ซึ้งใจ ตื่นเต้น มีความสุข ไม่รู้ความรู้สึกไหนมาก่อนแต่มันผสมปนเปกันไปหมด หญิงสาวพยักหน้าๆ ยกมือปิดปาก รับดอกไม้แล้วสวมกอด ท่ามกลางเสียงเชียร์จากเพื่อนๆ ร่วมรุ่น และอีกหลายชั่วโมงต่อจากนั้น มิตติ้งร่วมรุ่นท่ามกลางทะเลแสนสวย และเพื่อนสนิท ทำให้ปาร์ตี้เต็มไปด้วยความสนุกส
สามวันผ่านไป หลังจากประชุมผู้แทนประกอบการโรงแรมที่มิลานสามวัน ยาริกาเพิ่งเห็นมาดบอสของอดิศวรเป็นครั้งแรกเวลาเค้าจริงจังกับการทำงานทำให้เค้าดูมีเสน่ห์ หญิงสาวมองสามีอย่างภาคภูมิใจ ตลอดสามวันที่มีนัดตลอดทั้งวัน ตารางแน่นมากๆ ทำให้แทบจะไม่มีส่วนตัวกันเลย วันนี้ยาริกามีความหวังว่าคงได้ไปเดินเล่นในเมือง
ยาริกาตกใจแทบสิ้นสติ เมื่ออดิศวรทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้น แถมจับมือเธอไว้แน่น ยาริกาพยายามบิดมือหนีพร้อมหันไปซ้ายขวาว่ามีใครมองอยู่ไหม มีคนมองอยู่สองสามคน หญิงสาวใบหน้าร้อนด้วยความอายรีบกระตุกมือหนี แต่ชายหนุ่มจับไว้จนแน่น “นี่ คุณศวร ทำบ้าอะไร คุกเข่าทำไม...บ้าหรือเปล่า” ยาริกากัดฟันพูดเบาๆ “แยม ..
ระหว่างขับรถกลับบ้าน ยาริกาเงียบมาตลอดทาง พอๆ กับอดิศวร ก็เงียบเช่นเดียวกัน ตั้งแต่รถออกจากโรงพยาบาล เมื่อรถเลี้ยวเข้าสู่บ้าน เมื่อรถจอดนิ่งสนิทที่โรงจอดรถ อดิศวรนั่งรวบรวมสมาธิก่อนพูดกับภรรยาสาวอย่างใจเย็น “สรุป ยังไงคุณก็จะไปประชุมกับคุณกริชที่อิตาลีแน่ๆ ไม่เปลี่ยนใจ รู้ไหมการเดินทางไกลอาจเป็นอัน
ท่านผู้หญิงแพรวมองดูหลานสะใภ้กับหลานชาย สายตาเต็มไปด้วยความสุข คิดวาดฝันว่าอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า หลานคนเล็กของตระกูลจะลืมตาดูโลก แค่นี้ท่านก็ยิ้มออกแล้ว ถึงแม้จะมีอาการเจ็บไข้อย่างผู้ป่วยสูงอายุ พอนึกถึงหลานที่จะเกิดขึ้นมาทำให้ท่านผู้หญิงไม่ยอมแพ้กับโรคภัย หมั่นไปหาหมอและกินยาตามที่หมอสั่งทุกประการ