LOGINShare
บทที่ 878
Related chapters
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 879
ต้องรู้ว่า เขาคือผู้พิพากษาแผ่นดิน!ตั้งแต่ยี่สิบกว่าปีก่อน เขาก็มีชื่อเสียงในยุทธภพแล้วเมื่อได้ยินชื่อผู้พิพากษาลู่ ใครบ้างจะไม่กลัวจนตัวสั่น?ขนาดเด็กเล็กๆ ที่ร้องไห้ตอนกลางคืนยังต้องหยุดร้องเขาไม่เคยคิดฝันเลยว่า ยี่สิบปีให้หลังตัวเองที่เคยทำให้แม้แต่เทพเจ้าและปีศาจยังต้องอับอาย จะถูกเด็กหนุ่มคนหนึ่งขู่จนหวาดกลัวเช่นในวันนี้คนๆ นี้โผล่มาจากที่ไหนกัน?ช่างเป็นสัตว์ประหลาดโดยแท้!อายุยังน้อย แต่กลับมีพลังแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ตัวเขาที่เป็นผู้พิพากษาแผ่นดิน ต่อหน้าชายคนนี้กลับไม่สามารถรับมือได้แม้เพียงกระบวนท่าเดียว!เมื่อครู่ เขายังหัวเราะเยาะเหยาหวู่หยางเวยและซินจื่ออันอยู่เลย คิดว่าเจ้าพวกนี้ไร้ค่า สู้เด็กหนุ่มคนหนึ่งไม่ได้แต่ตอนนี้ พอเป็นตัวเอง ก็ยังสู้ไม่ได้เช่นกัน!ประเมินศัตรูต่ำไป!น่าเสียดายที่เขาเพิ่งจะมาคิดได้ในตอนนี้ซึ่งมันก็สายไปแล้ว!“ขอถามแกเป็นครั้งสุดท้าย หลิ่วซือหยินอยู่ที่ไหน?”อาวุโสเปียนรู้ดีว่า ปราณกระบี่ระหว่างนิ้วทั้งสองของลั่วอู๋ซาง สามารถเจาะผ่านกระหม่อมของตัวเองได้ในพริบตาในตอนนี้ ทั้งความภูมิใจความมั่นใจทั้งหมดของเขาพังทลายลงไปหมดแล้วอา
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 880
ดวงตาของหลิงซวงเบิกกว้างราวกับกระดิ่งทองแดงเธอเห็นอาวุโสเปียนคลานขึ้นมาจากซากปรักหักพัง กำลังจะแอบวิ่งหนีดังนั้นจึงรีบเตือนลั่วอู๋ฉางทันทีแต่ลั่วอู๋ฉางที่เพิ่งดูไร้เทียมทานเมื่อครู่ กลับตอบสนองช้าลงอย่างชัดเจนเมื่อเขาหันหน้าไปมอง อาวุโสเปียนก็ได้วิ่งหายไปในความมืด ไม่เห็นร่องรอยแล้ว“นายเป็นอะไรไป?”หลิงซวงตำหนิด้วยเสียงดังทันที “ปล่อยให้เขาหนีไปได้แบบนี้ เขาต้องกลับไปแจ้งข่าวแน่ๆ คุณหนูใหญ่จะตกอยู่ในอันตรายนะ!”ลั่วอู๋ฉางมองกลับมาด้วยสายตาเย็นชา “เธอกำลังสอนฉันทำงานเหรอ?”“เอ่อ...”หลิงซวงตกใจจนตัวแข็งเป็นสายตาที่น่ากลัวเหลือเกิน!ชั่วขณะนั้นทำให้เธอรู้สึกราวกับถูกสัตว์ร้ายโบราณจ้องเขม็ง พร้อมจะคร่าชีวิตเธอได้ทุกเมื่ความกลัวแบบนี้ทำให้รู้สึกหนาวสั่นไปทั้งร่างกาย!ทหารเงาอย่างพวกเธอ ปกตินอกจากจะทำงานคุ้มครองแล้ว ยังต้องทำหน้าที่ช่วยกำจัดศัตรูของเจ้าของตระกูลด้วยการฆ่าคนชิงทรัพย์ ทำได้สบายมาก!หลิงซวงคิดว่าเธอคุ้นชินกับการใช้ชีวิตที่เสี่ยงอันตราย จนไม่มีอะไรในโลกนี้ทำให้เธอกลัวได้แล้วแต่ในตอนนี้เองที่เธอเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองคิดผิดผิดมหันต์!ตอนที่ถูกผู้หญิงคนนั
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 881
หลิ่วเจิ้นเจียงโกรธจัด ยกมือชี้ไปที่ศพของทหารเงาบนพื้น แล้วตะโกนว่า “นายมองดูคนของเราถูกฆ่าตาย โดยไม่รู้สึกอะไรเลยงั้นเหรอ!”“ทำไมนายช่างเลือดเย็นแบบนี้ ในสายตานายชีวิตคนอื่นมันไร้ค่าขนาดนั้นเลยเหรอ?”หลิงซวงที่เพิ่งปีนออกมาจากลูกกรงได้ พอได้ยินคำพูดนี้ก็รู้สึกโกรธขึ้นมาเช่นกันมองดูสภาพศพของลูกทีมที่ตายไปอย่างอนาถ หลิงซวงก็ระเบิดความโกรธออกมา “ไม่ช่วยเหลือคนอื่นที่กำลังจะตาย การกระทำของนายจะต่างอะไรกับสัตว์!”ลั่วอู๋ฉางรู้สึกแปลกใจมาก สองคนตรงหน้าเปลี่ยนสามัญสำนึกของเขาไปโดยสิ้นเชิง“ใครกัน ที่สั่งให้ผมฟังคำสั่งของเธอ?” ลั่วอู๋ฉางถามด้วยเสียงเย็นชาหลิ่วเจิ้นเจียงชะงักไป ก่อนจะดึงดันพูดต่อไปว่า “นายหมายความว่าอะไร? อย่ามาเปลี่ยนประเด็น เรากำลังพูดถึงเรื่องที่นายไม่ช่วยเหลือคนที่กำลังจะตายต่างหาก”ลั่วอู๋ฉางไม่ได้สนใจเขา หันไปถามหลิงซวงด้วยเสียงดังว่า “แล้วใครกัน ที่สั่งให้ผมยืนอยู่เฉยๆ!”“ฉัน...” หลิงซวงถึงกับพูดไม่ออกทันทีลั่วอู๋ฉางพูดด้วยเสียงเย็นชา “ผมสนิทกับพวกคุณมากเหรอ?”ถ้าไม่ใช่เพื่อช่วยหลิ่วซือหยินแล้ว ราชันมังกรลั่วเทียนจะลดตัวลงมาร่วมมือกับคนหยิ่งยโสพวกนี้ได้ยังไ
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 882
“ใครกัน กล้าบุกรุกเข้ามาในที่ของฉัน ไม่อยากมีชีวิตแล้วหรือไง?”หม่าหยุนหลงแสดงสีหน้าไม่พอใจ ด่าขึ้นมาทันที“คุณหนูใหญ่ แย่แล้ว!”อีกฝ่ายตะโกนออกมาเสียงดังจางอวิ๋นมู่หน้าซีดเผือด รีบลุกขึ้นยืนทันที “อาวุโสเปียน?”เธอตกใจจนแทบช็อค เมื่อเห็นว่าคนที่เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือด แขนหนึ่งข้างถูกบิดเป็นเกลียว จะเป็นอาวุโสเปียนนี่มันเป็นไปได้ยังไง!ตั้งแต่จางอวิ๋นมู่จำความได้ อาวุโสเปียนก็เป็นเหมือนบุคคลที่เก่งกาจ ที่ไม่มีใครสามารถต่อกรด้วยได้ตั้งแต่เด็กจนโต เธอไม่เคยเห็นอาวุโสเปียนพ่ายแพ้ต่อใครเลยแต่สภาพที่เห็นในตอนนี้ มันเกินกว่าคำว่าอเนจอนาถจะบรรยายได้ซะอีก!เหมือนสุนัขจรจัด หน้าตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว จนแทบเอาตัวไม่รอด!ช่างน่าเวทนาเกินไป!“ท่านนี้คืออาวุโสเปียนเหรอ?”หม่าหยุนหลงเบิกตาโต รู้สึกเหลือเชื่อไม่แพ้กันเพราะตามคำบอกเล่าของจางอวิ๋นมู่ อาวุโสเปียนถูกยกย่องว่าเป็นบุคคลที่หายากในโลกนี้ ไร้เทียมทาน ไม่มีใครสู้ได้แต่ตอนนี้สภาพของเขาดูแย่ยิ่งกว่าขอทานที่อยู่ในกองขยะเสียอีก!“เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงเป็นแบบนี้คะ?” จางอวิ๋นมู่รีบถามอย่างร้อนใจอาวุโสเปียน
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 883
“ไร้ประโยชน์! เสียแรงที่ข้าเคยฝากความหวังไว้กับพวกท่าน อาวุโสเปียน ท่านนี่น่าผิดหวังเสียจริง!” จางอวิ๋นมู่ต่อว่าด้วยท่าทางไม่พอใจสุดๆหม่าหยุนหลงขมวดคิ้วแน่น พูดว่า “พวกเราที่นี่โดนเปิดเผยแล้ว รีบออกไปเถอะ”เพื่อให้สามารถจัดการลั่วอู๋ฉางได้อย่างไม่มีความผิดพลาด ทีมยอดฝีมือของทั้งสองตระกูลจึงถูกจัดให้ไปอยู่ที่คฤหาสน์ชานเมืองตะวันตกหมดแล้วที่นี่ก็เลยขาดกำลังคนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เหลือแค่บอดี้การ์ดธรรมดาสองสามคนข้างกายเพื่อรักษาความเรียบร้อยเท่านั้นคนมากมายขนาดนั้นยังหยุดลั่วอู๋ฉางไม่ได้ ถ้าเขาบุกเข้ามาไม่ใช่ว่าจะเสียหายหนักหรอกหรือ“เอาตัวหลิ่วซือหยินไปด้วย มีตัวประกันในมือ ถ้าเกิดปัญหาก็ไม่ต้องกลัว” จางอวิ๋นมู่เสนอหม่าหยุนหลงพยักหน้า แล้วสั่งลูกน้องว่า “ไปที่ห้องใต้ดิน พาตัวเธอขึ้นมา!”ลูกน้องกำลังจะทำท่าตอบรับ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียง “ปัง” ประตูใหญ่ถูกคนเตะให้เปิดออกที่หน้าประตู มีเงาร่างหนึ่งยืนตัวตรงอยู่ราวกับหอก เตรียมพร้อมที่จะโจมตี!“โรงแรมวิลล่าอีกแล้วเหรอ คนรวยอย่างพวกแกนี่รสนิยมเหมือนกันหมดเลยรึไง?”ลั่วอู๋ฉางพูดความคิดเหยียดหยามในใจออกมาอย่างไม่ปิดบังเลย“ใครกัน
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 884
“ใครก็ได้ ฆ่ามันซะ!”บอร์ดี้การ์ดสิบกว่าคนปรากฏตัวจากคนละทิศคนละทางและเข้าล้อมลั่วอู๋ฉางไว้ทันทีพวกเขาต่างถืออาวุธมีคมไว้ในมือ สีหน้าเหี้ยมโหดช่างเรื่องสูตรยาแก้บาดเจ็บอะไรนั่นเถอะ ตอนนี้จางอวิ๋นมู่แค่อยากได้ชีวิตของลั่วอู๋ฉางเท่านั้นเพื่อแก้แค้นแทนน้องชายจางอวิ๋นฉู่ และเพื่อกู้หน้าให้ตัวเองกลับคืนมา!“ฆ่า!”เหล่าบอร์ดี้การ์ดเริ่มกวัดแกว่งอาวุธและเข้าล้อมเพื่อฆ่าลั่วอู๋ฉางทันทีลั่วอู๋ฉางยกเท้ากระทืบลงไปทีหนึ่ง แรงลมที่เหมือนคลื่นน้ำก็ขยายตัวออกไปทั้งสี่ทิศ“ฉัวะ ฉัวะ!”แรงลมนั้นคมเหมือนมีด เสียงของคมมีดที่หั่นเนื้อดังก้องในทุกที่ที่มันพัดผ่านบอร์ดี้การ์ดเหล่านั้นรู้สึกว่าร่างกายของตนเตี้ยลงทันใด จึงก้มมองไปถึงพบว่าตั้งแต่ข้อเท้าลงไป เท้าทั้งสองข้างถูกตัดขาดเรียบร้อยแล้วแต่นี่ยังไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัวที่สุด!ลมระรอกที่สองพัดมาอีกทันที ตัดขาส่วนน่องขาดหายไปในพริบตาจากนั้นระรอกสามก็ตามมาติดๆ!หลายคนล้มไปข้างหน้าบ้าง ข้างหลังบ้างเนื่องจากยืนไม่มั่นคง สุดท้ายก็ถูกลมตัดคอบ้าง ตัดเอวบ้างต่างๆ กันไปฉับพลันแขนขาที่ขาดกระจายและศีรษะใหญ่ขนาดเท่ากำปั้นก็กลิ้งไปทั่วเหมือนลูกบอล
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 885
ยังไม่ถึงสามสิบปี ก็สามารถยกระดับขึ้นเป็นปรมาจารย์ได้แล้วยิ่งมีชะตาแห่งราชันโดยกำเนิดอีก ยิ่งทำให้สามารถเพิ่มพลังของตนเป็นสองเท่าได้อย่างง่ายดายผู้ชายแบบนี้ ทำให้จางอวิ๋นมู่รู้สึกภาคภูมิใจในวันข้างหน้า ตระกูลจางจะต้องสนับสนุนหม่าหยุนหลงอย่างเต็มที่ เพื่อให้เขาไปได้ไกลในยุทธภพ“ต้องพึ่งยาเพื่อให้ได้ผลแบบนี้ นี่หรือที่แกเรียกว่าชะตาแห่งราชัน?” ลั่วอู๋ฉางเผยสีหน้าดูถูกหม่าหยุนหลงพูดด้วยความโกรธ “คือชะตาแห่งราชันโดยกำเนิดต่างหาก!”“ไม่ว่าใครก็ตาม เมื่ออยู่ต่อหน้าฉันที่แข็งแกร่งคนนี้ มีแค่ตัวเลือกเดียวคือต้องกราบไหว้บูชาเท่านั้น!”พอมองไปที่คนรอบข้าง ทุกคนก็ตกใจจนคุกเข่าลงกับพื้นกันหมด“ไม่แปลกใจเลย ที่แม้คุณชายหม่าจะอายุยังน้อยแต่ก็สามารถเป็นศิษย์เอกของสำนักกระบี่เหล็กได้”“ฉันได้ยินมาว่าหัวหน้าสำนักมีความตั้งใจจะส่งมอบตำแหน่งให้เขาด้วย!”“อัจฉริยะเช่นนี้ แถมยังมีทั้งตระกูลและสำนักคอยหนุนหลัง ในอนาคตย่อมต้องเป็นที่รู้จักไปทั่วยุทธภพแน่นอน”คนกลุ่มหนึ่งเริ่มประจบสอพลออีกครั้งหม่าหยุนหลงอดที่จะหลงระเริงในคำเยินยอไม่ได้ พูดเสียงเข้มว่า “ไอ้คนแซ่ลั่ว แกยังไม่รีบคุกเข่าให้ฉันอี
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 886
หม่าหยุนหลงรู้สึกเหมือนถูกขบวนรถไฟความเร็วสูงพุ่งชนเข้าใส่หน้าอก!ภายใต้พลังอันมหาศาลนี้ ตัวเขาดูเล็กจ้อยไปมาก และไม่อาจต้านทานได้เลยพลังเทพเจ้าอันยิ่งใหญ่ที่เขาภูมิใจนักหนา กลับกลายเป็นสิ่งที่ไร้ค่าอย่างน่าตกใจ!นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเจอสถานการณ์แบบนี้หม่าหยุนหลงรู้สึกทำอะไรไม่ถูก ร่างกายหมุนคว้างกลางอากาศอย่างรุนแรง“แกร๊ก!”ก่อนอื่นเขาชนเข้ากับเสาคอนกรีตจนหัก“ตึง!”ต่อมา กำแพงทั้งแถบก็พังทลายลงไปหม่าหยุนหลงถูกฝังอยู่ในซากปรักหักพัง ดูทุลักทุเลมาก“ที่รัก!”จางอวิ๋นมู่ตะโกนเสียงดัง รีบวิ่งเข้าไปหาเธอใช้สองมือขุดเศษซากออก“นี่...”“โอ้โห! ขนาดหม่าหยุนหลงก็ยังสู้ไม่ได้ ช่างเกินคาดจริงๆ!”“ทำไมถึงเป็นแบบนี้?”ผู้คนทั้งหมดมองหน้ากันอย่างงุนงง ตกตะลึงจนพูดไม่ออกไปหมด!ไม่มีใครกล้าเชื่อว่าหม่าหยุนหลงที่ถูกขนานนามว่าเป็นความภาคภูมิใจของสำนักกระบี่เหล็ก จะพ่ายแพ้อย่างง่ายดายเช่นนี้ช่างเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อจริงๆ!“ฟึ่บ!”มีหัวหนึ่งโผล่ขึ้นมาจากซากปรักหักพัง ใบหน้ามอมแมม ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่ยอมแพ้“เป็นไปไม่ได้!”หม่าหยุนหลงไม่สนใจสายตาที่เป็นห่วงของจางอวิ๋นมู่
Latest chapter
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1059
ชวีซานตัวไม่กล้าขัดขืน ได้แต่ทำตามคำสั่งเมื่อทุกคนมาถึงภูเขาด้านหลัง ฟ้าก็เริ่มสางแล้วเบื้องหน้าคือเหวลึกที่ขวางทางอยู่ลั่วอู๋ฉางผูกปลายเชือกด้านหนึ่งไว้กับเสา แล้วสะพายเชือกที่มัดรวมกันไว้บนหลัง ก่อนพยักหน้าให้ทุกคน"มีปัญหาอะไรไหม?"ลั่วอู๋ฉางถามอาวุโสที่มีใบหน้าฟกช้ำดำเขียวคนนั้นอาวุโสรีบตอบ "ไม่มีปัญหาครับ!"ลั่วอู๋ฉางกระโดดขึ้นด้วยเท้าข้างเดียว ตัวเขาลอยขึ้นสูงก่อนเหาะตรงไปยังอีกฟากของหน้าผาเมื่อเหาะไปได้ครึ่งทาง ร่างของลั่วอู๋ฉางก็เริ่มร่วงลงเมื่อคำนวณจากมุมนี้ เขาแทบไม่มีโอกาสไปถึงอีกฝั่งเลยทันใดนั้น นกอินทรียักษ์ตัวหนึ่งก็โฉบมาจากด้านข้างอาวุโสคนเมื่อกี้ยืนอยู่ริมหน้าผาและเป่านกหวีดเรียกอินทรีอินทรียักษ์กางปีก ลั่วอู๋ฉางเหยียบลงบนหลังมันหนึ่งที ทิศทางที่กำลังร่วงพลันเปลี่ยนเป็นลอยขึ้นเสี้ยววินาทีต่อมา เขาก็ลงถึงริมหน้าผาอีกฝั่งอย่างมั่นคงจากนั้นก็ทำแบบเดิม ผูกปลายเชือกฝั่งนี้ไว้กับเสาอีกข้าง"เจ้าสำนักชวี สั่งคนของท่านให้เริ่มได้แล้ว!" ซูเทียนคั่วออกคำสั่งอย่างไม่ไว้หน้าชวีซานตัวไม่ใช่ไม่เคยคิดจะเล่นงานตอนที่ลั่วอู๋ฉางกำลังข้ามหน้าผาเขาเคยคิดจะสั่ง
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1058
คำกล่าวอย่างมั่นใจของลั่วอู๋ฉางดังก้องไปทั่วสำนักใหญ่ของพันธมิตรบู๊ลิ้มหากเป็นเมื่อก่อน ใครกล้าพูดกับหัวหน้าสำนักพวกเขาเช่นนี้ คงไม่ต้องรอให้ชวีซานตัวเอ่ยปาก สมาชิกระดับล่างก็พร้อมจะซัดมันจนหมอบไปแล้วต่อหน้าประตูสำนักงานใหญ่ จะปล่อยให้คนมาพูดจาโอ้อวดได้อย่างไร?แต่สถานการณ์ตอนนี้คือ ลั่วอู๋ฉางไม่เพียงแต่พูด เขายังทำลายประตูใหญ่ของพวกเขาและทำร้ายคนไปอีกหลายสิบคนด้วยแน่นอนว่าจำนวนนี้ไม่ได้ตายตัวถ้าคนอื่นกล้าบุกเข้าไปอีก ลั่วอู๋ฉางจะไม่ปรานี และยินดีที่จะช่วยเพิ่มจำนวนผู้บาดเจ็บให้พันธมิตรบู๊ลิ้มอีกด้วย"แก...ปากกล้านักนะ!"ชวีซานตัวในฐานะหัวหน้าแห่งบู๊ลิ้ม ไม่อาจเสียศักดิ์ศรีด้วยการยอมแพ้ง่าย ๆทั้งๆ ที่ความจริง ในใจเขานั้นกลับตื่นตระหนกจนแทบควบคุมไม่อยู่อาวุโสทั้งแปดร่วมมือกันยังเอาชนะไม่ได้!ถึงแม้ตอนฝึกซ้อมปกติ ชวีซานตัวจะเคยชนะพวกเขามาแล้วก็เถอะแต่ใช้นิ้วโป้งเท้าคิดก็ยังรู้เลยว่า เป็นอาวุโสทั้งแปดแกล้งอ่อนข้อให้ถ้าสู้จริง ชวีซานตัวไม่มีทางได้เปรียบหรอกแต่ลั่วอู๋ฉางกลับทำได้!นี่แสดงให้เห็นว่า ความสามารถของเขาเหนือกว่าชวีซานตัวมากถ้ายอมแพ้ต่อหน้าสมาชิกบู๊ลิ้มมา
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1057
เขาไม่อยากให้ใครพูดถึงเรื่องนี้ โดยเฉพาะต่อหน้าสาธารณชน"อาวุโสทั้งแปดของสภาผู้อาวุโสอยู่ที่ใด?"ดวงตาของชวีซานตัวเต็มไปด้วยความโกรธ พร้อมตะโกนออกคำสั่งอย่างดุดัน"ข้าน้อยอยู่ที่นี่!"อาวุโสทั้งแปดคนตอบรับออกมาพร้อมกัน"คนผู้นี้ทำลายประตูสำนักของเรา ทำร้ายศิษย์ของเรา จงสังหารมันตรงนี้เดี๋ยวนี้ เพื่อเป็นตัวอย่าง!" ชวีซานตัวกัดฟันกล่าวอาวุโสทั้งแปดคนตอบพร้อมกันอีกครั้ง "รับทราบ ท่านเจ้าสำนัก!""ฆ่า!"ทั้งแปดคนล้วนเป็นผู้มีวิชาระดับปรมาจารย์ใหญ่มีฝีมือไม่ธรรมดา!ในสำนักใหญ่ ทั้งด้านสถานะและพลังฝีมือ พวกเขาเป็นรองเพียงชวีซานตัวเท่านั้นเมื่อทั้งแปดร่วมมือกัน แม้แต่วีรบุรุษในตำนานก็ยากที่จะเอาชนะพวกเขาได้พวกเขาร่วมมือกันอย่างเข้าขา ล้อมลั่วอู๋ฉางไว้ตรงกลาง และออกกระบวนท่าสังหารทุกอย่างใส่เขาถ้าเป็นคนอื่น คงถูกพวกเขาสับเป็นชิ้นๆ ไปแล้วแต่ลั่วอู๋ฉางกลับไม่สะทกสะท้านใดๆ เพียงแค่ส่งกระแสจิต"วึ้ง!"คาถาป้องกันตัวปล่อยแสงสีทองออกมา ขัดขวางการโจมตีทั้งหมดไว้"อะไรกัน?"ชวีซานตัวเบิกตากว้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อในสายตาของเขา ต่อให้ลั่วอู๋ฉางเก่งแค่ไหน แต่ก็ยังเป็น
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1056
ท่ามกลางความมืด มีร่างคนจำนวนมากพุ่งผ่านไปอย่างรวดเร็วเมื่อพวกเขาเห็นชัดเจนแล้วว่าประตูทางเข้าซึ่งเป็นหน้าตาของพันธมิตรบู๊ลิ้มถูกทำลาย กลายเป็นซากปรักหักพัง พวกเขาก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟทันที"ใครกันที่กล้าบ้าบิ่นถึงขนาดนี้!""บังอาจมาพังประตูใหญ่ของพันธมิตรบู๊ลิ้ม รนหาที่ตายแล้ว!""จะเป็นใครก็ช่าง แต่แน่ๆ คงไม่ใช่คนดีหรอก สับมันเป็นชิ้นๆ ก่อนค่อยว่ากัน!"กลุ่มคนที่โกรธแค้นเห็นร่างหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าซากปรักหักพัง"ไอ้หนุ่ม แกเห็นไหมว่าใครเป็นคนทำ?"คนตาไวมองเห็นว่าเป็นเงาของชายหนุ่มจึงรีบถามออกไปทันที"ขอเตือนไว้ก่อน เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ รีบพูดสิ่งที่นายเห็นออกมาทั้งหมก ไม่งั้นนายเองก็ต้องเดือดร้อนด้วย!"ลั่วอู๋ฉางยืนอย่างสงบพลางตอบว่า "เห็น""รีบบอกมาว่าใคร!" คนกลุ่มนั้นร้องถามขึ้นพร้อมกันลั่วอู๋ฉางตอบอย่างไม่รีบร้อนว่า "ก็ฉันไง!""อะไรนะ?!"คนกลุ่มนั้นเบิกตาโต ความโกรธที่ปรากฏบนใบหน้าชัดเจนยิ่งกว่าความตกใจ"ไอ้หนุ่ม นี่ไม่ใช่เวลามาอวดเก่ง คิดว่าเราจะเชื่อแกหรือไง?""รีบบอกมาว่าใครเป็นคนทำ ไม่งั้นจะถือว่าแกเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดด้วย!""ให้โอกาสสุดท้าย รีบพูด ไม่งั้นพวกเร
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1055
ซูเทียนคั่วกังวลขึ้นมาทันที ขณะที่ปกป้องซูเฉี่ยนเฉี่ยนหลานสาว เขาก็ตะโกนเสียงดังขึ้นว่า "เจ้าสำนักชวี นี่คือวิธีการต้อนรับแขกของพันธมิตรบู๊ลิ้มหรือ?""หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป ไม่กลัวคนในยุทธภพจะหัวเราะเยาะหรือ?"ชวีซานตัวไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย "อย่างพวกนายเนี่ยนะ? เรียกว่าแขกได้ด้วยหรือ?"เมื่อต้องเผชิญหน้ากับจำนวนคนที่มากกว่าหลายเท่า อีกทั้งสายตาที่จับจ้องมาอย่างอาฆาต ทั้งสามคนไม่สามารถต่อกรได้เลยไม่นานพวกเขาก็ถูกจับตัวได้!"ชวีซานตัว การที่คุณทำเช่นนี้ ไม่กลัวว่าศิษย์ของเทพอวี้อย่างราชันมังกรลั่วเทียนจะมาหาเรื่องหรือ?" ซูเทียนคั่วพูดขณะดิ้นรนชวีซานตัวไม่สนใจแม้แต่น้อย "ถ้าเขากล้าหาญมาที่นี่ ฉันจะให้เขาลิ้มรสชาติของการต้องเป็นนักโทษเช่นกัน!""ศิษย์ที่ถูกสอนโดยตาแก่แบบนั้น คงไม่ใช่คนดีสักเท่าไรหรอก พอดีเลย จะได้ให้เขาชดใช้หนี้แทนตาแก่นั่นและพวกแกไปพร้อมกัน!""ราชันมังกรลั่วเทียนอะไรกัน แค่เด็กหนุ่มอายุยี่สิบต้นๆ จะมีอะไรพิเศษนัก?""ตัวเขาไม่อายก็ช่างเถอะ แต่ยังกล้าไปหาคนมาคุยโวแทนตัวเอง คิดจะดังจากการสร้างกระแสเช่นนี้ คิดว่าบู๊ลิ้มเป็นที่สำหรับเล่นขายของหรือไง ฝันไปเถ
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1054
พูดของชวีซานตัวเต็มไปด้วยความหยาบคายใบหน้าสวยของเย่ปิงเหยาเริ่มบึ้งตึง แต่เพราะนี่เป็นถิ่นของอีกฝ่าย เธอจึงไม่อาจโต้ตอบได้ชวีหลิงหานคือน้องสาวของชวีซานตัว ทั้งสองคนมีอายุห่างกันมากกว่ายี่สิบปีหลังจากชวีหลิงหานเกิดได้ไม่นาน พ่อแม่ของเธอก็เสียชีวิตจากอาการป่วย ก่อนสิ้นใจได้ฝากให้ชวีซานตัวช่วยเลี้ยงดูน้องสาวที่ยังเป็นแค่ทารกแรกเกิดชวีซานตัวเลี้ยงดูน้องสาวด้วยความยากลำบาก จนเธอเติบโตขึ้นมาเป็นหญิงสาวที่งดงามยิ่ง ทั้งยังมีพรสวรรค์จนได้รับความสนใจจากคนในบู๊ลิ้มมีผู้คนมาสู่ขอเธอมากมายจนทำให้ประตูบ้านตระกูลชวีแทบพังในขณะที่ชวีซานตัวกำลังเลือกคู่ครองให้น้องสาวจนตาลาย และวาดฝันว่าเธอจะได้แต่งงานกับตระกูลใหญ่โตความฝันกลับพังทลาย!ชวีหลิงหาน หญิงสาวผู้แสนงดงาม กลับถูกชายแก่อัปลักษณ์คนหนึ่งมาชิงตัวไป!ในตอนแรก ชวีซานตัวคิดว่าน้องสาวของเขายังไร้เดียงสา และถูกชายชั่วหลอกลวงเขาคิดว่าเพียงแค่พูดจาโน้มน้าวด้วยความรักและเหตุผล น้องสาวจะกลับตัวกลับใจแต่ผลกลับเป็นตรงกันข้าม!ชวีหลิงหานไม่เพียงแต่ไม่สำนึกในสิ่งที่ทำ แต่กลับรักชายแก่คนนั้นอย่างหัวปักหัวปำ และพูดคำพูดไร้สาระอย่างเช่นรักจน
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1053
พูดตามตรง ลั่วอู๋ฉางก็มีใจอ่อนนิดหน่อยทุกครั้งที่ต้องต่อสู้กับพวกกระจอก เขามักจะคิดถึงหูเยว่ซีอย่างมากเป็นถึงจักรพรรดินีแห่งชิงชิว แต่เขากลับใช้งานเหมือนลูกน้องปลายแถวประเด็นสำคัญคือ หูเยว่ซีไม่เพียงแต่ไม่โกรธ แต่ยังเต็มใจช่วยอย่างยินดีอีกด้วย"ไม่ได้"ความมีเหตุผลเอาชนะความหุนหัน ลั่วอู๋ฉางพูดพร้อมขมวดคิ้ว "เธอต้องอยู่เฝ้าบ้าน มีแต่แบบนี้ ฉันถึงจะวางใจได้"หูเยว่ซีทำหน้าหงอย: "ก็ได้!"ลั่วอู๋ฉางหัวเราะ "เธอว่านอนสอนง่ายขนาดนี้ ต้องให้รางวัลสักหน่อยแล้ว""รางวัลอะไร?" จิ้งจอกน้อยถามอย่างตื่นเต้น ดวงตาทั้งสองส่องประกายวิบวับทันทีลั่วอู๋ฉางหยิบลูกแก้วพญานาคออกมาจากกระเป๋าแล้วพูดว่า "ก่อนหน้านี้สัญญาว่าจะให้ของขวัญเธอ ตอนนี้ถึงเวลาทำตามสัญญาแล้ว"หูเยว่ซีตาเป็นประกายอีกครั้ง "ลูกแก้วพญานาค!"ถ้าเป็นเมื่อก่อน ลูกแก้วพญานาคระดับนี้เธอคงไม่แม้แต่จะชายตามองด้วยซ้ำแค่มองนานหน่อย ก็ถือเป็นการดูหมิ่นคำว่า "จักรพรรดินีแห่งชิงชิว" แล้ว!แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน หลังจากถูกขังอยู่ในแหวนมานานถึงพันปี เพิ่งจะได้อิสรภาพคืนมา พลังลดลงไปมากและร่างกายก็อ่อนแอสุดขีดนี่คือช่วงเวลาที่เธอต้อง
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1052
หวงผู่เจิ้งซิ่นย่อมไม่พอใจแน่!คนเป็นครูยังล้มเหลว แต่ศิษย์กลับทำสำเร็จตั้งแต่ครั้งแรกถ้าไม่ใช่บังเอิญ แล้วมันคืออะไร?ลั่วอู๋ฉางไม่ตอบอะไร จากนั้นก็หยิบคริสตัลสวรรค์ก้อนที่สองมาไม่นานก็ทำสำเร็จอีกครั้ง!หวงผู่เจิ้งซิ่นเบิกตากว้าง ประหลาดใจราวกับเห็นเทพเจ้าส่วนใบหน้าของหูเยว่ซีก็เต็มไปด้วยความชื่นชมมากขึ้นเรื่อยๆ"ลองอีกครั้งสิ!" หวงผู่เจิ้งซิ่นยังคงไม่ยอมแพ้คราวนี้ ลั่วอู๋ฉางไม่ทำตามเขาอีกต่อไป เขาเก็บแท่งคริสตัลสวรรค์ที่เหลือทันที"หมายความว่าไง?" หวงผู่เจิ้งซิ่นถามตาโตลั่วอู๋ฉางลุกขึ้นเดินออกไป ทิ้งคำพูดไว้โดยไม่หันกลับมา "ขอบคุณนะ!""เดี๋ยวสิ นายแน่ใจแล้วเหรอว่านายเข้าใจทั้งหมด?"หวงผู่เจิ้งซิ่นรีบไล่ตามไป "ถ้าไม่สำเร็จล่ะ ฉันจะได้ช่วยหาสาเหตุไง!""ไม่จำเป็นแล้ว ถ้านายท่านของฉันคิดว่าไม่มีปัญหา มันก็ไม่มีปัญหาแน่" หูเยว่ซีขวางเขาไว้ พร้อมพูดอย่างหนักแน่นในตอนนี้ สีหน้าหวงผู่เจิ้งซิ่นเต็มไปด้วยความซับซ้อนศิษย์ที่เก่งเกินไปทำให้ครูรู้สึกอับอาย"ไหนว่าราชันมังกรลั่วเทียนก็เป็นแค่คนธรรมดา เขาเป็นปีศาจชัดๆ!"หวงผู่เจิ้งซิ่นยอมแพ้อย่างหมดท่า พูดอย่างเศร้าๆ "คิดว่า
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 1051
หวงผู่เจิ้งซิ่นเชิดคอขึ้น พยายามทำสีหน้าให้ดูปกติที่สุดเพื่อปกปิดความเขินอายของตัวเองเนื่องจากการสาธิตเมื่อครู่นั้นจบลงด้วยความล้มเหลวแม้ว่าเขาจะรู้วิธี แต่เพราะไม่ได้ปฏิบัติมาเป็นเวลานาน ความผิดพลาดจึงถือเป็นเรื่องปกติ"หาว..."หูเยว่ซีอ้าปากหาวครั้งใหญ่ ราวกับเปลือกตาถูกกดด้วยน้ำหนักมหาศาลใช่แล้ว เธอง่วงจริงๆ!การสอนของหวงผู่เจิ้งซิ่นทำให้เธอง่วงได้สำเร็จส่วนเนื้อหาที่พูดในภายหลัง แทบไม่ได้เข้าหัวของหูเยว่ซีเลย ผ่านหูซ้ายออกหูขวา ไม่มีอะไรในหัวเลย"พวกคุณ...ทำต่อไปเลย!"หูเยว่ซียืดแขนบิดขี้เกียจ และส่งสัญญาณให้ทั้งคู่ไม่ต้องสนใจเธอสิ่งนี้ทำให้หวงผู่เจิ้งซิ่นรู้สึกว่าตัวเองล้มเหลวมาก!รู้สึกเหมือนโดนตบหน้าฉาดใหญ่!การทำให้นักเรียนง่วงถือเป็นเรื่องที่น่าอับอายอยู่แล้ว ที่สำคัญคือการสาธิตของตัวเองยังล้มเหลวอีกด้วย"ไม่เป็นไร ฉันขอลองเอง" ลั่วอู๋ฉางเสนอตัวขึ้นอย่างกล้าหาญ"คุณจำทั้งหมดได้แล้วเหรอ?"หวงผู่เจิ้งซิ่นพูดด้วยสีหน้าจริงจังทันที "อย่าเพิ่งรีบร้อนปฏิบัติเลย ลองทบทวนสิ่งที่ฉันพูดสักรอบก่อน มีจุดไหนที่ไม่เข้าใจก็ถามให้แน่ชัด แล้วค่อยลงมือ"เพราะจำนวนของแท่งค
