เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 669
บทที่เกี่ยวข้อง
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 670
"หมายความว่าหญิงร้ายชายชั่วนั้นจะต้องตายแน่!"เย่ชิงหยุนมีสีหน้าดีใจ ความมืดมนบนใบหน้าถูกแทนที่ด้วยความตื่นเต้นทันที"ซูเฉี่ยนเฉี่ยนนางตัวดี อาศัยอำนาจของหญิงชราเย่ปิงเหยาคนนั้น ไม่เคยเห็นนายน้อยบ้านใหญ่อย่างฉันอยู่ในสายตาเลย""ฉันมองเธอสูงไปชั้นหนึ่งถือเป็นบุญที่เธอสร้างมาแปดชาติ แต่เธอล่ะ?""อาศัยความสาวและหน้าตาดี เหยียบความหวังดีของฉันไว้ใต้เท้าครั้งแล้วครั้งเล่า และยังร่วมกับคนนอกเพื่อทำให้ฉันอับอาย สมควรแล้วที่เธอจะตาย!"เย่ชิงหยุนยิ่งพูดยิ่งแรงขึ้นเรื่อย ๆ ดวงตาคู่หนึ่งเกือบจะพ่นไฟแล้วครั้งแรกที่เขาเจอซูเฉี่ยนเฉี่ยนก็ตกตะลึงมาก แสดงความรักหลายครั้งแต่ไม่สำเร็จ สุดท้ายก็เกิดความเกลียดชังเพราะความรัก"งูเขียวน้อยตัวนั้น เสียเงินไปมหาศาล" ชายปากแหลมทำหน้าเรียกร้องความดีความชอบ"ตอนนี้อากาศหนาวมาก มันจะซ่อนอยู่ที่มุมของรถ หลังจากพวกซูเฉี่ยนเฉี่ยนขึ้นรถแล้ว จะต้องเปิดลมอุ่นงูเขียวจะฟื้นฟูพลังในไม่ช้า!""แล้วฉวยโอกาสเผลอ กัดคนละที!"เย่ชิงหยุนรู้ดีอยู่แล้วว่างูเขียวน้อยมีพิษมากแค่ไหน ซึ่งเตรียมไว้ให้ลั่วอู๋ฉางเป็นพิเศษลั่วอู๋ฉางพกผงแก้พิษไว้ที่ตัวตลอดเวลา พิษส่วนใหญ่ทำอะไ
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 671
นอกจากนี้ ในเวลาเพียงสิบนาที ผู้ป่วยยังไม่ถึงโรงพยาบาลก็เสียชีวิตบนถนนแล้ว"ต่อไป ผมจะช่วยคุณขับพิษออกมา"การแสดงออกของลั่วอู๋ฉางเป็นธรรมชาติและพูดว่า "คุณฟื้นแล้วก็ยิ่งดี จะได้ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรให้คุณฟังในภายหลัง"ซูเฉี่ยนเฉี่ยนเรียนหมอกับเย่ปิงเหยา ดังนั้นจึงย่อมเข้าใจความหมายของลั่วอู๋ฉางไม่รอให้เธอตอบสนอง ลั่วอู๋ฉางก็ก้มหัวลงแล้ว"อ๊าย..."แม้ว่าซูเฉี่ยนเฉี่ยนจะไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ แต่ประสาทสัมผัสยังคงไวต่อความรู้สึกความรู้สึกเสียวซ่าราวกับไฟฟ้าช็อต นี่เป็นสิ่งที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อนในชีวิต!ซูเฉี่ยนเฉี่ยนหน้าแดงทันที ปิดปากและกัดฟัน"ศิษย์พี่ลั่ว คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ มันอันตรายกับคุณเกินไป!" ซูเฉี่ยนเฉี่ยนตื่นขึ้นมาจากความอับอายลั่วอู๋ฉางกลับไม่ตอบเลย และยิ่งไม่ได้หยุดเขาดูดเลือดพิษออกมา บ้วนลงในถังขยะข้าง ๆ และก้มหน้าก้มตาดูดอีกครั้งใบหน้าของซูเฉี่ยนเฉี่ยนแดงขึ้นเรื่อย ๆ และความรู้สึกผิดก็ผุดขึ้นมาในใจลั่วอู๋ฉางทำซ้ำสิบกว่าครั้ง เลือดพิษที่บ้วนออกมาจากสีม่วงดำค่อย ๆ กลายเป็นสีแดงสดเขายังไม่กล้าที่จะประมาท จึงทำอีกเจ็ดแปดครั้ง ดูดจนเลือดไม่ออกแล้วจ
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 672
ทันทีที่ซูเฉี่ยนเฉี่ยนกระโดดขึ้นมา เธอก็ตระหนักได้ว่าตัวเองออกแรงมากเกินไปตัวลอยขึ้นอยู่ในอากาศ อยากหยุดเหรอ?คิดอะไรอยู่!ไม่มีทางหยุดได้เลย!"โอ๊ย!"ซูเฉี่ยนเฉี่ยนพุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของลั่วอู๋ฉางอย่างนั้นลั่วอู๋ฉางไม่ได้เตรียมใจไว้ พูดอีกอย่างก็คือไม่สามารถตบผลักศิษย์น้องออกไปได้บางทีอาจจะทำให้น้องศิษย์น้องได้รับบาดเจ็บลั่วอู๋ฉางทำได้เพียงปล่อยให้ซูเฉี่ยนเฉี่ยนลอยเข้ามาและพุ่งลงบนอ้อมแขนของเขา ทั้งสองคนก็ล้มลงบนเตียงด้วยกันหมอและพยาบาลต่างสบตากันด้วยดวงตาเบิกกว้างของแบบนี้สามารถดูได้ฟรีเหรอ?พวกเขาทั้งหมดจำได้อย่างชัดเจน ตอนใกล้เที่ยง สาวสวยที่ร้องไห้ครวญครางคนหนึ่งพาชายที่หมดสติมาที่โรงพยาบาลแม้ว่าสาวสวยจะเรียกคนไข้ว่าศิษย์พี่ แต่ทุกคนมีประสบการณ์สามารถมองออกได้ศิษย์พี่ที่ไหนกัน เห็นได้ชัดว่าเป็นแฟนหนุ่ม!ไม่งั้นสาวสวยจะสนใจความเป็นตายของเขาขนาดนี้ได้ยังไง?เมื่อรู้ว่าผู้ป่วยโดนพิษร้ายแรงจากงูเขียวน้อย หมอจึงรีบปฏิบัติตามขั้นตอนปกติเพื่อรักษาให้ลั่วอู๋ฉางในขณะเดียวกันพวกเขาก็ไม่ลืมที่จะเตือนญาติว่า สุดท้ายผู้ป่วยอาจไม่รอดและขอให้เธอเตรียมใจไว้พอซูเฉี่ยนเฉี
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 673
"ไม่จำเป็นจริง ๆ คุณเอากลับไปเถอะ" ลั่วอู๋ฉางปฏิเสธอย่างอ้อมค้อมร่างกายของตัวเอง ตัวเขาเองรู้ดีที่สุดในความเป็นจริง เขามีโอกาสฝังเข็มเพื่อขับพิษออกจากร่างกายก่อนที่พิษจะออกฤทธิ์เหตุผลที่ไม่ได้ทำเช่นนี้ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าต้องการลองพิษของงูเขียวน้อยด้วยตัวเองการทดสอบพิษด้วยตัวเองเป็นสิ่งที่หมอหลายคนชอบทำมีเพียงการลองด้วยตัวเองเท่านั้นที่จะสามารถเข้าใจพื้นฐานและศึกษายาแก้พิษที่มีประสิทธิภาพปีนั้นเสินหนงชิมสมุนร้อยชนิดก็เพราะจุดประสงค์นี้ในเมื่อชายชราเสินหนงได้แสดงบทบาทที่เป็นแบบอย่างไปแล้ว รุ่นตัวเองจึงควรเคารพเลียนแบบงูเขียวน้อยเป็นสายพันธุ์ที่หายากมาก ลั่วอู๋ฉางมีความสนใจในมัน ดังนั้นจึงจงใจไม่ฝังเข็มให้ตัวเองสำหรับเขาก็แค่นอนหลับเท่านั้นไม่เพียงสารพิษถูกขับออกไปหมดแล้วเท่านั้น ต่อไปก็จะไม่มีผลอะไรกับร่างกาย"อย่า ศิษย์พี่รับไว้เถอะ"ซูเฉี่ยนเฉี่ยนพูดอย่างจริงจังว่า "ถ้าคุณรู้สึกไม่สบาย มาหาฉันอีกอาจจะสายเกินไปแล้ว การทานยาให้ทันเวลาสามารถรับประกันได้ว่าจะไร้ข้อผิดพลาด"เธอไม่ให้โอกาสลั่วอู๋ฉางปฏิเสธอีกและยัดมันลงในกระเป๋าของเขาโดยตรงลั่วอู๋ฉางไม่มีทางเลือกอื่น
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 674
"คุณปู่ป่วยเหรอ ตั้งแต่เมื่อไหร่?"ซูเฉี่ยนเฉี่ยนดูประหลาดใจและพูดอย่างเร่งรีบ "เมื่อวานหนูยังโทรไปเคารพคุณปู่อยู่เลย ทำไมวันนี้ก็ป่วยแล้ว ป่วยเป็นอะไร?"ซูหมิงอวี๋พูดด้วยความโกรธ "โทรมาเคารพ!""ซูเฉี่ยนเฉี่ยนเธอยังกล้าพูดอีก ลองคิดดูสิ นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ได้มาหาคุณปู่?""ชายชรามักจะบอกแต่เรื่องดีไม่บอกเรื่องร้าย เธอแค่โทรหาจะมีประโยชน์อะไร!"ในดวงตาของซูเฉี่ยนเฉี่ยน น้ำตาคลอเบ้าอย่างรวดเร็วนี่คือการแสดงความรู้สึกที่แท้จริงและความห่วงใยผู้สูงอายุมาจากใจเกินคำบรรยาย"ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้!" ซูเฉี่ยนเฉี่ยนรีบกล่าวซูหมิงอวี๋ไม่ได้พูดอะไรอีกและวางสายโทรศัพท์ด้วยความโกรธซูเฉี่ยนเฉี่ยนกลั้นน้ำตาและขอโทษลั่วอู๋ฉาง "ศิษย์พี่ลั่ว ฉันต้องกลับบ้านก่อน...""ผมไปกับคุณด้วยดีกว่า ไม่แน่ว่าจะช่วยอะไรได้บ้าง อย่าลืมว่าผมก็เป็นหมอเหมือนกัน" ลั่วอู๋ฉางพูดด้วยรอยยิ้มซูเฉี่ยนเฉี่ยนพยักหน้าและพูดว่า "ค่ะ งั้นก็รบกวนศิษย์พี่แล้ว"บ้านตระกูลซูตั้งอยู่ที่จุดตัดของแม่น้ำใหญ่สองสายในเขตชานเมือง ที่ตั้งทางภูมิศาสตร์ที่เป็นเอกลักษณ์ลานสี่ประสานที่ทอดยาวเก้าหลัง ครอบคลุมพื้นที่กว่าร้อยไร่อาคา
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 675
"ป้าสอง คุณหมายถึงคุณปู่เขา... เป็นแบบนี้ได้ยังไง?" สีหน้าซูเฉี่ยนเฉี่ยนเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน น้ำตาเริ่มคลอเบ้าข้างๆ เป็นชายวัยกลางคนสวมแว่นตาที่ดูอ่อนน้อม เขาถอนหายใจและพูดว่า "บางทีนี่อาจเป็นชะตากรรมของชายชรา""ตั้งแต่เที่ยงวันจนถึงตอนนี้ มีหมอหลายสิบคนเข้าไปตรวจอาการป่วยของชายชรา หลายคนอยู่ในระดับหมอเทวดา แต่ไม่สามารถระบุได้ว่าป่วยเป็นโรคอะไร""เฉี่ยนเฉี่ยน เกรงว่าชายชรา... คราวนี้จะไม่ไหวแล้วจริงๆ!"ชายวัยกลางคนเป็นสามีของป้าสอง สองสามีภรรยาคู่นี้อยู่ที่ตระกูลซูเป็นคนขอบนอกมาโดยตลอดทายาทสายตรงของตระกูลยืนอยู่ในบ้าน ส่วนพวกเขาสองคนต้องอยู่ในลานบ้านเท่านั้น"ทำไมเป็นแบบนี้? แล้วหมอล่ะ บอกว่ายังไงกันแน่?" ซูเฉี่ยนเฉี่ยนกำลังจะร้องไห้แล้วป้าสองถอนหายใจ ส่ายหน้าพูดว่า "แพทย์แผนจีนและแพทย์แผนตะวันตกดูแล้ว ไม่มีประโยชน์!""อาการของชายชราแปลกมากจนไม่สามารถหาสาเหตุได้เลย แม้แต่หมอผีก็มาสองชุดแล้วก็ยังไม่สามารถอธิบายเหตุผลได้"ซูเฉี่ยนเฉี่ยนตกตะลึงอยู่ในจุดนั้น น้ำตาหยดใหญ่ไหลออกมาจากดวงตาของเธอเธอรับไม่ได้ที่คุณปู่ที่รักตัวเองมากจะตาย"เห้อ ยอมรับชะตากรรมเถอะ"ป้าสองเหลือบม
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 676
ทำอะไรเพื่อความรักและต่อสู้กับความอยุติธรรม!แม้แต่กระดูกหักก็ไม่ลังเลเมื่อคุณชนกำแพงรอบๆ และหัวแตกจึงพบว่าทุกสิ่งที่คุณทำไม่มีประโยชน์และไม่มีใครสนใจเลยสุดท้ายแค่ประทับใจตัวเองเท่านั้นคุณคิดว่าจะทำให้คนที่ดูถูกคุณประทับใจอย่างสมบูรณ์ด้วยความเพียรและความพยายามของตัวคุณเองแต่ผลที่ได้คือพวกเขาไม่เพียงแต่ดูถูกคุณมากขึ้นเท่านั้น แต่ยังเพิกเฉยต่อการดำรงอยู่ของคุณโดยสิ้นเชิงความพยายามทั้งหมดของคุณเป็นเพียงเรื่องตลกในสายตาของพวกเขาสิ่งที่โง่ที่สุดคือการเชื่อมั่นว่ามีคนที่รักจะเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แบบท้ายที่สุดแล้วเวลาและพลังงานทั้งหมดจะถูกนำไปใช้โดยสิ่งจำเป็นในชีวิตประจำวันและงานบ้านนี่เป็นสิ่งที่ได้รับเพียงอย่างเดียวของป้าสองในช่วงหลายปีที่ผ่านมาทุกครั้งที่เธอนึกถึงการกระทำที่ไร้เดียงสาที่เธอเคยทำ เธอก็เหลือแค่รอยยิ้มอันขมขื่นเธอไม่อยากให้โศกนาฏกรรมแบบเดียวกันนี้เกิดขึ้นกับซูเฉี่ยนเฉี่ยนหลานสาวของเธอดังนั้นเมื่อป้าสองเห็นลั่วอู๋ฉางก็เริ่มระแวงทันทีแม้ว่าชายหนุ่มคนนี้จะดูท่าทางไม่ธรรมดาและมีออร่าที่โดดเด่น แล้วยังไงล่ะ?สมัยนั้นสามีของตัวเองก็เป็นคนร่าเริงและกระตือร
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 677
เมื่อเทียบกับการเชื่อฟังของแม่แล้ว ลูกสาวกลับแสดงออกแข็งกร้าวมากกว่า"หึ! รู้จักเถียงแล้ว อย่าคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงแล้วฉันจะไม่กล้าตีเธอนะ!"ใบหน้าของซูหมิงอวี๋เข้มขึ้นและเขายกฝ่ามือขึ้นอย่างดุเดือด "แทนที่จะถูกคนอื่นสั่งสอนข้างนอกในอนาคต สู้พ่ออย่างฉันสอนเธอให้เรียนรู้การเป็นคนก่อนดีกว่า"ในห้องมีคนยืนอยู่สิบกว่าคน มีทั้งชายและหญิงกลับไม่มีใครพูดเพื่อซูเฉี่ยนเฉี่ยนสักคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ชายเหล่านั้น กลับแสดงท่าทีที่สมเหตุสมผลออกมามีเพียงผู้หญิงสองคนเท่านั้นที่ขยิบตาให้ซูเฉี่ยนเฉี่ยน ซึ่งหมายความว่ารีบขอโทษพ่อของเธอคนส่วนใหญ่เต็มไปด้วยการแสดงออกที่ไม่สนใจไม่ใช่เรื่องของตนเอง"สามี ลูกยังเด็กอยู่ มีอะไรก็พูดดีๆ คุณอย่าหุนหันพลันแล่น…""เพียะ!"แม่ปกป้องลูกสาวแต่กลับถูกตบหน้าซูหมิงอวี๋ไม่รู้สึกผิดเลย แต่กลับตำหนิเธอว่า "ยังปกป้องเธออยู่อีก ผมจะดูว่าคุณจะปกป้องเธอได้ถึงเมื่อไหร่ โมโหฉิบหาย!""แม่!" ซูเฉี่ยนเฉี่ยนรู้สึกเห็นใจทั้งๆ ที่แม่เจ็บมาก แต่เธอยังคงบีบรอยยิ้มออกมา "ไม่เป็นไร พ่อเธอรู้น้ำหนัก แม่ไม่เจ็บ""หึ!" ซูหมิงอวี๋หันหน้าหนีซูเฉี่ยนเฉี่ยนแนะนำแม่เธอว่า "น
บทล่าสุด
