เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 371
บทที่เกี่ยวข้อง
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 372
"คุณรู้จักผม?"ลั่วอู๋ฉางรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยตอนเขาเห็นสวีลี่ซา เขาไม่สามารถนึกถึงเธอตอนสวมชุดเพื่อนเจ้าสาวที่ใจกว้างของเธอเมื่อสี่ปีก่อนได้แตกต่างกันมากราวกับคนละคนอันที่จริงแล้วลั่วอู๋ฉางพบกับสวีลี่ซาเพียงครั้งเดียวในงานแต่งงานนอกจากที่สวีลี่ซาจะเสแสร้งเก่งแล้ว ยังเป็นความผิดของลั่วอู๋ฉางในตอนนั้นที่ตาบอดเชื่อคนอื่นง่ายเกินไป"รู้จักแน่นอน คุณไม่ใช่ลูกเขยโง่ที่ถูกตระกูลหยางหลอกและติดคุกเพื่อพวกเขาเหรอ!" สวีลี่ซาโพล่งออกมาสีหน้าพี่ตาวเข้มขึ้น ยกมือชี้ด้วยความโกรธ "กำเริบเสิบสาน! หากกล้าลบหลู่คุณลั่วอีก ฉันจะบิดหัวเธอให้ขาด!"ทันใดนั้นสีหน้าสวีลี่ซาก็ซีดลงด้วยความหวาดกลัวตัวสั่นเธอไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ตาวผู้โด่งดังถึงให้ความสำคัญกับไอ้ขี้คุกโง่ ๆ"พูดเรื่องปีนั้นเถอะ" ลั่วอู๋ฉางนั่งลงเกาชิงเหยียนนั่งข้างเขาโดยธรรมชาติ และพูดกับสวีลี่ซาที่หวาดกลัวว่า "ไม่ให้เธอพูดเปล่า ๆ"พี่ตาวหยิบแบงค์ออกมาสองกองวางตรงหน้าเธอ"แต่เงื่อนไขก็คือห้ามปิดบัง ห้ามพูดมั่วซั่ว!"เกาชิงเหยียนพูดอย่างเย็นชา "ไม่เช่นนั้น ไม่เพียงแต่เธอจะไม่ได้เงินก้อนนี้เท่านั้น แต่ยังต้องชดใช้หนักอีกด้วย"
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 373
เกาชิงเหยียนทนไม่ไหวอีกต่อไป หน้าอกสั่นอย่างรุนแรงด้วยความโกรธ "หลอกลวงก็มากเกินไปแล้ว!""ทั้ง ๆ ที่คุณลั่วเป็นผู้มีพระคุณของครอบครัวพวกเขา หลังจากติดคุกสี่ปี เขาควรได้รับการชดเชยเป็นสองเท่าถึงจะถูก!""แต่พวกเขาล่ะ ทำอะไรลงไป?"พี่ตาวก็โกรธไม่แพ้กัน กำหมัดแน่นและข้อนิ้วก็ขาวอย่างเห็นได้ชัด"ในโลกนี้กลับมีครอบครัวที่เนรคุณแบบนี้ คุณหนู คุณบอกว่าพวกเขาสู้หมูหมาไม่ได้ นี่เป็นการดูถูกหมูหมา สัตว์เดรัจฉานยังรู้จักตอบแทนบุญคุณด้วยซ้ำ!""คุณลั่ว ผมไม่เข้าใจ พวกเขาทำได้ยังไง?"ลั่วอู๋ฉางสงบอย่างเห็นได้ชัดจริง ๆ แล้วตอนหวังจื่อเฟิงพูดเรื่องเหล่านี้ออกมา เขาก็เชื่อแล้วเนื่องจากหวังจื่อเฟิงกลัวตายจึงไม่มีทางกล้าโกหกมาหาสวีลี่ซาแค่เพื่อทำตามขั้นตอนเท่านั้น"บุญคุณอันยิ่งใหญ่ก็เหมือนความแค้นที่ยิ่งใหญ่ นับประสาอะไรกับแผนการ บุญคุณอันยิ่งใหญ่เช่นนี้จะตอบแทนยังไง?"ลั่วอู๋ฉางยิ้มอย่างเหงาหงอยและพูดว่า "ก็เพราะไม่สามารถตอบแทนบุญคุณได้ พวกเขาจึงไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับผมยังไง""พวกเขากังวลและกลัวว่าหลังจากที่ผมออกมา จะถือว่าตัวเองเป็นผู้มีพระคุณ แย่งอาณาจักรธุรกิจที่พวกเขาอุตส่าห์สร้างขึ้
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 374
ถังเอวี้ยนป๋อภูมิใจมากในอ้อมแขนของเขามีหญิงสาวคนหนึ่งที่แต่งหน้าหนานอนอยู่ทั้งสองเปลือยเปล่า บนหน้าผากถังเอวี้ยนป๋อมีเหงื่อ เหมือนเพิ่งผ่านสงครามมาเขาถือโทรศัพท์มือถือในมือข้างหนึ่งและลูบตัวผู้หญิงคนนั้นด้วยมืออีกข้างหนึ่ง ทำให้อีกฝ่ายโวยวายทันที "คนบ้า!"ผู้หญิงคนนั้นคือหยางเสี่ยวม่านแฟนคนแรกของลั่วอู๋ฉางตอนเรียนมหาวิทยาลัย คนที่ถูกถังเอวี้ยนป๋อใช้เงินแย่งมาในความเป็นจริง ก่อนสำเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัย ถังเอวี้ยนป๋อพบว่ามันน่าเบื่อและได้ทิ้งหยางเสี่ยวม่านไปนอกจากแย่งไม่ได้ ยังหน้าแตกอีกด้วย เพราะหยางเสี่ยวม่านเห็นแก่เงินมากความโลภมากขึ้นเรื่อย ๆ ความปรารถนาที่มากขึ้นนั้นยากที่จะเติมเต็ม ทำให้ถังเอวี้ยนป๋อที่เป็นลูกคนรวยทนไม่ได้ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาหยางเสี่ยวม่านท่องเที่ยวไปในหมู่ผู้ชาย โดยมีเป้าหมายสูงสุดคือการแต่งงานกับครอบครัวที่ร่ำรวยเธอคิดว่าตัวเองจับผู้ชายไว้ในมือได้ ผู้ชายเหล่านั้นก็มีความคิดที่จะสนุกกับเธอจนถึงตอนนี้หยางเสี่ยวม่านก็ยังไม่สามารถแต่งงานได้เมื่อถังเอวี้ยนป๋อโทรมา หยางเสี่ยวม่านที่กังวลเกี่ยวกับเรื่องเงินก็รีบมาอย่างดีใจทันทีทั้งสองเข้ากันไ
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 375
บัวหิมะเจ็ดกลีบเป็นหนึ่งในสามยาครอบจักรวาลที่ขาดไปในการรักษาอาการป่วยระยะสุดท้ายเทพอวี้ยาครอบจักรวาลทั่วไป จัดอยู่ในสิ่งที่มีราคาไม่มีตลาดแต่บัวหิมะเจ็ดกลีบนั้นประเมินค่าไม่ได้และไม่มีตลาด แม้แต่ผู้นำในอุตสาหกรรมอย่างเย่ปิงเหยาก็ไม่สามารถหาได้หลังจากผ่านความยากลำบากมากมาย"อยู่ในเมืองจิงไห่ที่คุณอยู่ อยู่ในมือนักสะสมอย่างหนิงหงถู"เหลยเทียนสงกล่าวด้วยรอยยิ้ม "เดิมทีหนิงหงถูไม่ต้องการเปิดเผยข่าวเกี่ยวกับบัวหิมะเจ็ดกลีบ ตามที่คำพูดเขาจะเก็บมันไว้เป็นความลับตลอดชีวิต""ก็เป็นเรื่องบังเอิญที่ลูกสาวของหนิงหงถูเป็นโรคแปลก ๆ หาหมอที่มีชื่อเสียงมาตลอดก็รักษาไม่หาย เมื่อเห็นว่าสถานการณ์แย่ลงเรื่อย ๆ เขาในฐานะพ่อกระวนกระวายมาก""สุดท้ายไม่มีทางเลือก หนิงหงถูจึงประกาศต่อสาธารณชนว่า ใครสามารถรักษาโรคของลูกสาวให้หายได้ ก็สามารถเลือกค่าตอบแทนในคลังสมบัติของเขาได้""ในบรรดาของสะสมหลายชิ้นที่เขาเปิดเผย บังเอิญมีบัวหิมะเจ็ดกลีบนี้"ลั่วอู๋ฉางพูดอย่างมีความสุข "ดีมาก! มีข่าวเกี่ยวกับหญ้าสวนแหยนและแก่นของคริสตัลสวรรค์บ้างไหม?""ยังอยู่ระหว่างค้นหา ผมได้ขยายเครือข่ายใหญ่ผ่านความสัมพันธ์ในแก๊งธุ
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 376
ถนนเก่าเมืองโบราณทางเท้าบลูสโตนกระดำกระด่างตั้งเรียงรายอยู่ทั้งสองด้านของถนนเนื่องจากยานยนต์ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าและออกจากเมืองเก่า เกาชิงเหยียนเดินเข้าไปพร้อมกับลั่วอู๋ฉางบ้านเก่าของตระกูลหนิงตั้งอยู่ที่ส่วนในสุดของถนน เกือบจะผ่านถนนสายเก่าทั้งหมดพ่อค้าแม่ค้าตะโกนเสียงดัง คนเดินถนนก็ชะลอความเร็วและหยุดดูมีความแตกต่างอย่างมากระหว่างสถานที่แห่งนี้กับเมืองสมัยใหม่ภายนอกใต้มุมหนึ่งถูกรายล้อมไปด้วยผู้คน"ห้าบาท? จริงเหรอ!""สิ่งนี้ดูดีมาก มีใครรู้เรื่องไหมบอกผมหน่อย? ใช่หยกจริงไหม ถึงแม้ว่าจะทำมาจากแก้ว ก็ไม่น่าจะราคาห้าบาทนะ""ของจริง! เมื่อวานเถ้าแก่ชวีของตำหนักชุ่ยหยู เคยมาตรวจสอบโดยเฉพาะ บอกว่าเป็นหยกขาวไขมันแพะที่ดีที่สุด ช่างแกะสลักยิ่งเป็นเลิศ!""ตำหนักชุ่ยหยูเปิดอยู่บนถนนเก่ามาหลายสิบปีแล้ว เถ้าแก่ชวีขึ้นชื่อเรื่องไม่หลอกลวงใคร ไม่น่าจะโกหก ไม่งั้นก็จะทุบป้ายของตัวเองแล้ว!"ชายหนุ่มสวมชุดคลุมลัทธิเต๋าเก่าและมงกุฎลัทธิเต๋านั่งขัดสมาธิบนฟูกแม้ว่าเสื้อคลุมของลัทธิเต๋าจะเก่า แต่ก็ซักได้สะอาดมากไม่มีรอยยับไต้ซือหนุ่มมีใบหน้าราวกับหยก มีขอบและมุมที่คมชัด มีใบหน้าสาม
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 376
"หยกหรูอี้นี้ผมเอาแล้ว!" เขาพูดเสียงดังเกาชิงเหยียนตามมาข้างหลังและพูดเสียงดัง "คุณลั่ว คุณทำอะไรน่ะ ของแบบนี้เอาไม่ได้จริง ๆ!""เมื่อสองเดือนก่อน คุณปู่บุญธรรมก็เคยเชิญมันกลับบ้าน เดิมทีตั้งใจจะอธิษฐานขอพรให้รักษาโรคพี่เวยเวย แต่ปรากฏว่าระหว่างทางกลับเขาชนกับคนอื่น ทำให้กระดูกแขนขวาท่อนล่างแตก""หยกหรูอี้เพิ่งกลับถึงบ้าน อาการของพี่เวยเวยก็แย่ลงอย่างเห็นได้ชัด ยิ่งอยู่ใกล้เธอยิ่งหนัก คุณปู่บุญธรรมให้คนเอาออกไปนอกบ้าน อาการของเธอก็เบาลงทันที""คุณปู่บุญธรรมเห็นก็รีบส่งกลับมาทันที ไม่กล้าแม้แต่จะปล่อยให้ค้างคืนที่บ้าน!"ลั่วอู๋ฉางยิ้ม "นั่นเป็นเพราะเขาไม่มีวาสนากับหยกหรูอี้""สมบัติมีประโยชน์ต่อเจ้าของที่แท้จริงเท่านั้น คนที่ไม่มีวาสนาจะถูกกลืนกิน เป็นกลไกการป้องกันตนเองของสมบัติ"พูดตามตรงก็คือไม่อยากถูกปัดฝุ่นใครอยากหาคนธรรมดามาเป็นเจ้าของสมบัติที่แท้จริงบ้าง?ไต้ซือเงยหน้าขึ้นมองลั่วอู๋ฉาง "ผู้มีพระคุณท่านนี้ ท่านต้องการหยกหรูอี้นี้จริง ๆ เหรอ?""แน่นอน!" ลั่วอู๋ฉางพยักหน้าอย่างหนักแน่นไต้ซือยิ้มเล็กน้อย "เอาล่ะ มอบมาห้าบาท"ลั่วอู๋ฉางหยิบเหรียญออกมาวางบนผ้าสีน้ำเงิน จ
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 377
"เป็นของคุณ ก็คือของคุณ ไม่ใช่ของคุณก็อย่าฝืน!"ไต้ซือหนุ่มกล่าวอย่างใจเย็นราวกับว่าผลลัพธ์ดังกล่าวอยู่ในความคาดหมายของเขาตั้งแต่แรกทุกคนนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับหยกหรูอี้ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา พวกเขารู้สึกว่าประโยคนี้ลึกซึ้งและคาดเดาไม่ได้ลั่วอู๋ฉางเริ่มสงสัยมากขึ้นเรื่อย ๆ ว่านี่คืออาวุธวิเศษ ดังนั้นเขาจึงพยายามส่งพลังเข้าไป"ฉึก!"จู่ ๆ หยกหรูอี้ก็ส่องแสงเจิดจ้าผู้เห็นเหตุการณ์ต่างก็รู้สึกอาบไปด้วยแสงแดดอันอบอุ่น ไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขารู้สึกสบายแค่ไหนต้องรู้ว่าตอนนี้เป็นฤดูหนาวแล้ว!ลมหนาวที่เสียดแทงกระดูกหายไปอย่างไร้ร่องรอยในทันที เหมือนเข้าไปในห้องทำความร้อนลั่วอู๋ฉางเคยได้ยินจากอาจารย์ของเขามาก่อนว่าปรมาจารย์จากทั้งสามศาสนามีความสามารถในการสร้างและควบคุมอาวุธวิเศษ และตอนนี้ได้รับการยืนยันแล้วว่ามันไม่ธรรมดาจริง ๆและหยกหรูอี้นี้เป็นอาวุธวิเศษของลัทธิเต๋าพร้อมคำสาปสามประการขณะที่ลั่วอู๋ฉางถอนพลัง แสงก็ค่อย ๆ หายไปความหนาวเย็นกระทบหน้าพวกเขาทันที และหลายคนก็ตัวสั่นโดยไม่ตั้งใจ"หยกหรูอี้นี้เป็นสมบัติของลัทธิเต๋า ถือครองโดยชาวเต๋าชั้นสูงด้วยคำสาปแสงสีทอ
ผมคือหมอเทวดา บทที่ 379
ภายใต้การแนะนำของชายลึกลับ ไม่เพียงแต่ความแข็งแกร่งของเขาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วเหมือนจรวด แต่เขายังได้เรียนรู้ทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมมากมายอีกด้วยอายุยังน้อยได้รับการยกย่องว่าเป็นหมอเทวดารุ่นเยาว์ชายลึกลับกล่าวว่าด้วยความแข็งแกร่งปัจจุบันของชวีเว่ยถิง ยังไม่เพียงพอที่จะเป็นเจ้าของหยกหรูอี้การฝืนมี แต่ไม่ได้ผลดีใด ๆ เท่านั้น แต่ยังอาจถูกกลืนกินด้วยแต่อย่าเพิ่งรีบ แค่กลับไปฝึกฝนตามวิธีที่เขาเสนอไว้สามวัน ก็สามารถระงับคำสาปสามข้อของหยกหรูอี้และใช้เพื่อตัวเองได้หลังจากชวีเว่ยถิงฟังแล้วก็ดีใจมากเขาไม่สนใจเรื่องที่จะไปบ้านตระกูลหนิงด้วยซ้ำ หาสถานที่เงียบสงบและแทบรอไม่ไหวที่จะฝึกฝนหลังจากปฏิบัติตามข้อกำหนดแล้ว เขาก็กลับไปที่ถนนสายเก่าทันทีแต่เมื่อเห็นหยกหรูอี้ถูกผู้ชายคนหนึ่งถือไว้ จะไม่โกรธได้ไง?"พวกคนธรรมดาตาเปล่าอย่างพวกคุณ รู้แค่ว่ามันเป็นหยกไขมันแพะของเมล็ดเหอเถียนที่ประเมินค่าไม่ได้ แต่ไม่รู้เลยว่าด้านบนมีคำสาปสามชั้น!""ถ้านายยังถือมันต่อไป ฉันรับประกันว่านายไม่สามารถออกจากถนนเก่านี้ได้ จะโชคร้ายและอาจเป็นอันตรายถึงชีวิตได้""ยังไม่รีบวางลงอีก! โชคร้ายจริง ๆ ใคร
บทล่าสุด
