“ละ ลี่คุน อ๊า ดะ เดี๋ยว มะ ไม่เอา อื้อ”“ยะ หยุดก่อน นี่มันที่ทำงาน เอาไว้ค่อยกลับไปที่บ้านได้ไหม”“ผมไม่ไหวอะมาร์” ลี่คุนเสียงพร่า“แต่นี่มันที่ทำงานนะคะ อดทนถึงที่บ้าน มาร์จะยอมคุณทุกอย่างเลย”“คุณพูดเองนะ”“ค่ะ”“คุณรับปากแล้วด้วย”“ได้ค่ะ มาร์รับปาก ปล่อยมาร์ก่อนนะคะ” มารีอาทำตาปริบ ๆ อย่างน้อยก็คงรอดแน่ ๆแต่…“คุณรับปากผมแล้ว แต่ผมไม่ได้รับปากคุณนะครับ” ลี่คุนยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนลุกขึ้นจับร่างภรรยาให้ก้มลงที่โต๊ะทำงาน“ดะ เดี๋ยว ลี่คุน คุณจะทำอะไร” มารีอาที่ยังคงงง เพราะอยู่ดี ๆ ลี่คุนใช้มือของเขาอีกข้างกดแผ่นหลังเธอไว้แนบโต๊ะ ส่วนอีกมือไม่รู้ทำอะไรอยู่ข้างหลังรู้สึกตัวอีกทีก็…“อ๊ะ”“อ๊าาาา ละ ลี่คุน อื้อออ”เป็นเพราะเขามัวแต่จัดการถอดเข็มขัดและปลดซิปของตัวเองออก ก่อนที่จะยกกระโปรงเธอขึ้นมาเหนือเอวและ…“ลี่คุน อื้อ ขี้ ขี้โกงอะ อื้ออ”“อะ อ๊า อื้อ มะ ไม่เอา”“อ๊า บะ เบา หน่อย อื้อ”สองมือของมารีอาจับขอบโต๊ะเอาไว้จนตัวโยนไปทั้งตัว ครู่ใหญ่ กว่าลี่คุนจะกระตุกเกร็งแล้วแช่ตัวไว้แนบแผ่นหลังเธอ“ฮึกกก”ลี่คุนยอมปล่อยร่างบางที่แทบจะยืนไม่ไหว“คนบ้า เลอะหมดเลย” มารีอาหันไปมองค้อนก่อนจ
เสียงสะอึกของมารีอาพาเพื่อนร่วมงานมองหน้ากัน ในที่สุดจึงตัดสินใจยืนขึ้นแล้วพากันไปโอบกอดมารีอาเพื่อปลอบใจ ลี่คุนได้แต่ยืนมองอยู่ห่าง ๆ ปล่อยให้มารีอาปรับความเข้าใจกับเพื่อน ๆ“พวกเราไม่ได้โกรธมาร์นะ อย่าคิดมาก แค่ทำตัวไม่ถูกเอง”“ใช่ ๆ อย่าร้องไห้นะ พวกเราจะโกรธมาร์ได้ยังไง ต้องดีใจด้วยต่างหาก เธอกำลังมีน้องอยู่ไม่ใช่เหรอ เป็นเรื่องน่ายินดีออก พวกเราดีใจด้วยจริง ๆ นะ” เพื่อนเข้ามาบีบมือมารีอาเบา ๆ“ไม่โกรธมาร์จริง ๆ นะ ฮึก ฮือออ”“โกรธสิ เธอเล่นคว้าสามีทิพย์ของฉันไปครองไว้คนเดียว อิจฉาอ่า ว่าแต่ท่านแซ่บไหม” เพื่อนร่วมงานตัวอ้วน ๆ ขาว ๆ อีกคนแอบกระซิบที่ข้างหู สายตาเหล่ไปที่ลี่คุนที่ยืนอยู่ไม่ไกล“ยัยบ้านี่ มาถามอะไรตอนนี้ เอาไว้ถามตอนท่านไม่อยู่สิ ฉันก็อยากรู้ คิกคิก”คราวนี้เพื่อนในกลุ่มพากันหัวเราะครืน รวมทั้งมารีอาที่หัวเราะทั้งน้ำตาไปด้วยผู้จัดการจินที่แอบยืนมองอยู่ที่หน้าห้องผู้จัดการ กล้า ๆ กลัว ๆ ไม่กล้าออกมา ได้แต่แอบยืนมองอยู่ห่าง ๆ จนมารีอาสังเกตเห็นและเงยหน้าขึ้นไปมอง“คุณจิน”“แฮะแฮะ มาร์ เอ๊ย คุณมาร์” เธอเดินตัวลีบออกจากห้องมาหามารีอา ไม่วายเหล่มองไปที่ลี่คุนที่มองมาที่เ
หลังจากเหตุการณ์วันนั้น มารีอาได้รับการยอมรับจากเพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆ มากขึ้น มีทั้งแบบเข้ามายินดีด้วยความจริงใจ และแบบที่เข้ามาแสวงหาผลประโยชน์ แต่กระนั้นก็ยังมีบางคนที่ไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมท่านประธานสุดหล่ออย่างลี่คุนถึงได้เลือกผู้หญิงเฉิ่มเชยอย่างมารีอาเป็นภรรยาเสียงลือกันหนาขึ้นว่าลี่คุนคบซ้อนกับผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่ง และเขาอาจจะไม่ได้มีมารีอาแค่คนเดียว ทำให้มีการลือกันหนาหูขึ้น จนได้ยินมาถึงหูแอนนี่ ทำให้เธอเองไม่สบายใจ ทันทีที่รู้ข่าวถึงกับชวนมารีอามาคุยกันตรงหน้าลิฟต์ด้วยความเป็นห่วงเพื่อน“ยัยมาร์ ถามจริงแกกับท่านประธานโอเคอยู่ใช่เปล่า”“ก็ปกตินะ ไม่มีอะไร ทำไมเหรอ”“แล้วคุณเหม่ยหลินล่ะ”“อ๋อ เธอกลับจีนแล้ว เพราะคุณพ่อคุณแม่ของเธอบอกว่าอาการเธอค่อยยังชั่ว เลยให้ไปรักษาตัวต่อที่โน่น ว่าแต่แกถามทำไมอ่า”“ก็ได้ข่าวลือแปลก ๆ เลยเป็นห่วงแก”“ข่าว ?”“คืองี้” แอนนี่มองซ้ายมองขวาก่อนหันไปกระซิบที่ข้างหูมารีอา “คือ… ฉันได้ข่าวแปลก ๆ เกี่ยวกับท่านประธานสุดที่รักของแก”“อะไรอะแก”“คือ… ฉันได้ยินคนคุยกันในห้องน้ำ ว่าท่านประธานควงผู้หญิงไปดินเนอร์ สวยมาก”“หืมมมม”“หรือเป็นแก”“ฉันเหรอ เอ
ภายในห้องทำงานของลี่คุนมารีอาที่แยกตัวจากแอนนี่ตรงเข้าไปหาด้วยสีหน้าปั้นปึ่ง“ว่าไงครับที่รัก ปกติไม่ยอมจะเข้ามาพบเวลาทำงาน แต่วันนี้มาแปลก ทนคิดถึงผมไม่ไหวเหรอ”ลี่คุนลุกขึ้นเดินจากโต๊ะทำงานเดินไปหา รู้สึกแปลกใจที่วันนี้มารีอามาหาเขาแต่หน้างอผิดปกติ“มีอะไรอยากเล่าให้มาร์ฟังไหมคะ”“หืม เล่าเรื่องอะไรครับ หรือคุณอยากรู้อะไร บอกผมได้นะ”ลี่คุนทำสีหน้าแปลกใจ มองภรรยาที่เอาแต่ทำหน้างอตลอดเวลาตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาในห้องนี้“คุณ… มีกิ๊กหรือเปล่า” มารีอารีบตั้งคำถามในสิ่งที่เธอคาใจทันที“ผมเนี่ยนะ !” ลี่คุนตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ“ใช่ค่ะ มาร์ได้ยินพนักงานเขาลือกันว่าคุณมีคนอื่นนอกจากมาร์ แล้วก็เอ่อสวยด้วย”“เฮ้อ รู้จนได้ ใครนะเอาเรื่องนี้มาบอกคุณ”“หมายความว่าไงค่ะ”“ใช่ครับ ผมยอมรับว่าผมไปกับผู้หญิงสวยคนนั้นจริง ๆ”“ลี่คุน !”“ก็เธอสวยมากนี่ครับ ผมเจอเธอครั้งแรกผมก็ตกหลุมรักเธอเลย”“ลี่คุน !”ลี่คุนยกยิ้มที่มุมปากมองคนขี้หึงที่กำลังหน้างอ ผู้หญิงอะไรที่หึงได้แม้กระทั่งตัวเอง จนเขาต้องลุกขึ้นเดินไปรั้งเอวบางมาไว้ในอ้อมแขน“ก็ยืนอยู่นี่ไงครับ ผู้หญิงสวยคนนั้น” เขาโน้มตัวไปหอมหน้าผากเบา ๆ เพื
“นี่ภรรยาของผมครับ” ลี่คุนพามารีอามาให้ลี่หานรู้จัก ลี่หานดูผิดคาดนิดหน่อย ที่คิดว่าสาวสวยที่ไหนที่สามารถเอาชนะใจน้องชายอย่างลี่คุนได้ ทั้ง ๆ ที่ลี่คุนเพิ่งอยู่เมืองไทยไม่ถึงปี แต่เธอคนนี้กลับเป็นผู้หญิงที่ดูเรียบร้อยและธรรมดา ๆ คนหนึ่ง“ยินดีที่ได้รู้จัก” ลี่หานยิ้มพร้อมเอ่ยคำทักทายสั้น ๆ“เช่นกันค่ะคุณลี่หาน” มารีอายิ้มพลางยื่นมือไปจับทักทาย ลี่คุนยืนยิ้มแก้มปริ ยกมือขึ้นมายีหัวภรรยาอย่างเอ็นดูลี่หานมองปฏิกิริยาคนทั้งคู่ ที่เอาแต่มองสบตากันเพียงแค่ผู้หญิงคนนี้ยิ้มออกมา ลี่หานก็เข้าใจแล้วว่าทำไมน้องชายของเขาถึงได้ชอบผู้หญิงคนนี้มากนัก ดูรอยยิ้มของเธอสดใสและจริงใจ แถมกิริยามารยาทนุ่มนวลน่าทะนุถนอมแบบนี้ ทำให้น้องชายเขาหลงใหลได้ไม่ยาก ลี่คุนประคองมารีอาให้นั่งลงที่โซฟาอย่างเอาใจ ลี่หานถึงกับอมยิ้ม เมื่อเห็นลี่คุนดูรักและห่วงภรรยาของตัวเองมากหลังจากแนะนำพอเป็นพิธี มารีอาจึงกลับออกไปทำงาน เมื่อสองพี่น้องได้อยู่ด้วยกัน ลี่คุนจึงรีบเปิดประเด็นกับพี่ชายทันที“ขอบคุณพี่มากที่ยอมสละเวลางานมาหาผมถึงเมืองไทย”“ก็นายบอกมีเรื่องสำคัญมาก ว่าแต่... ที่นายบอกคุณพ่อคุณแม่ว่าจะพาว่าที่สะใภ้ไปให้ท่าน
แอนนี่นั่งทำงานเพลิน จนนึกขึ้นได้ว่าเธอทิ้งหนุ่มหล่อไว้ที่ร้านกาแฟ จนต้องรีบวิ่งลงไปเพื่อที่จะบอกเขาให้ขึ้นมาพบลี่คุนได้ นี่ผ่านไปหลายชั่วโมงมารีอาเพื่อนของเธอคงเคลียร์กับท่านประธานลี่คุนเรียบร้อยแล้วในขณะที่แอนนี่ลงมาหาเขาข้างล่าง ลี่คุนก็พาพี่ชายเดินชมการทำงานของพนักงานแต่ละชั้น จนทำเอาพนักงานสาว ๆ พากันฝันหวาน ไหน ๆ ก็นกจากท่านประธานสุดหล่ออย่างลี่คุนมาแล้ว มาเจอพี่ชายท่านประธานที่หล่อไม่แพ้กันอย่างลี่หาน สาว ๆ ก็ถูกจุดประกายเริ่มมีความหวังจะได้พบรักกับท่านประธานอย่างมารีอากันเป็นแถว ๆไม่ใครก็ใครสักคน ต้องเอาชนะใจท่านประธานอย่างลี่หานให้ได้ด้วยเพราะการเดินทางมาเมืองไทยครั้งนี้ของลี่หาน เขามาแบบไม่เป็นทางการและมาแค่อาทิตย์เดียว ในช่วงที่ลี่คุนพามารีอาไปพบคุณพ่อคุณแม่ เขาจึงไม่ได้ต้องการพิธีรีตองอะไรมากนัก นอกจากผู้ติดตามไม่กี่คนที่รออยู่ที่ลานจอดรถหน้าอาคารเมื่อแยกกันกับน้องชาย ลี่หานจึงลงมาที่ด้านล่างอาคาร แต่ไม่คิดว่าเขาจะได้เจอกับแอนนี่อีกครั้ง“อ้าวคุณ ขึ้นไปข้างบนมาแล้วเหรอ ฉันกำลังลงมาตามคุณให้ขึ้นไปอยู่พอดี ขอโทษจริง ๆ ฉันทำงานจนลืมคุณไปเลย” แอนนี่ปรี่เข้าไปขอโทษ“หึ คุณเ
@ที่ร้านอาหารมิราเคิลแอนนี่รีบขับรถมาถึงก่อนจะรีบเข้าไป ในขณะที่เธอกำลังจะเดินเข้าไปในร้าน สองขากลับหยุดชะงักยืนอยู่ที่ประตูทางเข้า เมื่อเห็นมารีอาไม่ได้มาคนเดียวอย่างที่เธอคิดไว้เพราะ… ตรงที่โต๊ะสุดทางเดินริมหน้าต่างตรงนั้นมีลี่คุนที่นั่งเอาใจมารีอาอยู่ข้าง ๆแต่…ผู้ชายที่นั่งหันหลังอยู่ฝั่งตรงข้ามกับท่านประธานลี่คุนนี่สิ~ทำไมคุ้น ๆ หรือว่า !!~0__0 !เฮือกกกก !แอนนี่ยกมือขึ้นป้องปาก รีบหลบหันหลังไปยืนอยู่ข้าง ๆ ประตู ก่อนจะค่อย ๆ เดินแอบไปอีกทาง เธอรีบกดสายโทร.เรียกมารีอาให้ออกมาหาเธอนอกร้านทันที“ทำไมแกทำตัวแปลก ๆ อีกแล้วอะแอนนี่” มารีอาเดินออกมาหาทำสีหน้างง เมื่อเห็นท่าทีพิลึกพิลั่นของแอนนี่ที่ทำเหมือนหลบอะไรอยู่“แก แกมากับใคร” แอนนี่กระซิบกระซาบ ซึ่งมารีอาเองก็ไม่เข้าใจว่าเพื่อนของเธอจะกระซิบกระซาบทำไม ในเมื่อบริเวณหน้าห้องน้ำตรงนี้ก็มีแค่เธอกับแอนนี่แค่สองคน“แกถามแปลก ๆ ฉันก็มากับลี่คุนไง อะไรของแกอ่า… อย่าบอกนะว่า อยู่ดี ๆ แกจำประธานบริษัทของแกไม่ได้” มารีอาไม่พูดเปล่า เธอยกมือขึ้นไปสัมผัสหน้าผากของแอนนี่เพื่อตรวจดูว่าเพื่อนของเธอมีอาการตัวร้อนหรือไม่ “ตัวแกก็ไม่ร้อนนี่
“สวัสดีค่ะ” แอนนี่ยิ้มหวานพยายามทำท่าเรียบร้อยสุดชีวิต ก่อนจะนั่งลงที่ว่างที่อยู่ข้าง ๆ ลี่หาน“เอ๋ ? ทำไมคุณแอนนี่ดูแปลก ๆ ไปครับ”ลี่คุนทักขึ้นด้วยความประหลาดใจ เพราะไม่เคยเห็นแอนนี่จะแต่งตัวแบบนี้เลยสักครั้งตั้งแต่รู้จักกันมา ด้วยเพราะเธอเป็น AE มักจะแต่งตัวสวยและทันสมัยอยู่เสมอ“อ้อ ตาเจ็บนิดหน่อยค่ะ แฮะแฮะ” แอนนี่ขยับแว่นก่อนก้มหน้าลง ไม่กล้าหันไปทักทายลี่หานที่นั่งข้าง ๆ เลยแม้แต่น้อย ซึ่งเขาเองก็ไม่ได้หันมามองหรือสนใจเธอสักนิด“พี่หาน นี่แอนนี่ เพื่อนของมารีอาครับ” ลี่คุนแนะนำ ทำให้ลี่หานต้องหันมามองแอนนี่เพื่อทำความรู้จัก แต่แอนนี่เอาแต่หลบหน้า พลางยื่นมือเล็ก ๆ ไปทักทายแต่กลับไม่มองหน้าเขาลี่หานชะงักเล็กน้อย นึกแปลกใจที่ผู้หญิงคนนี้ดูบุคลิกและท่าทางเรียบร้อย แต่กลับทาเล็บสีแดงเลือดนกแถมเพ้นส์สีเล็บลายดอกไม้สีขาว เหมือนกับยัยผู้หญิงที่ตบหน้าเขาวันนี้เลยเขาพยายามจ้องมองหน้าแอนนี่เต็ม ๆ ตา แต่เธอเอาแต่ก้มหน้าหนีและเบือนหน้าหลบสุดชีวิต“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ลี่หานจำเป็นต้องทักทายตามมารยาท แม้จะรู้สึกแปลก ๆ กับท่าทางของแอนนี่ แถมเธอยังตอบกลับเขาด้วยน้ำเสียงอันเบาจนแทบไม่ได้ยิน
ทุกคนรัวถามเธอชนิดพูดเออตอบเอง แอนนี่ได้เพียงแต่พูดอ้าปากค้างเพราะพูดอะไรไม่ทัน ก่อนทุกคนจะเห็นท่านประธานลี่หานเดินมาที่แผนก ทำให้ทุกคนต้องหยุดคุยกันแล้วรีบก้มหน้าคำนับท่าน แต่เขากลับมาหยุดยืนตรงที่แอนนี่ยืนอยู่“เก็บของเสร็จหมดหรือยัง”“เสร็จแล้วค่ะ ของแอนนี่มีไม่เยอะ”“นี่กาแฟของโปรดเรา พี่ให้คนลงไปสั่งมาให้” เขาพูดพลางส่งแก้วน้ำในมือมาให้ นี่แค่ได้ยินเธอคุยกับมารีอาว่าอยากกินเฉย ๆ ก็รีบหามาให้ เล่นเอาใจกันเสียขนาดนี้ ไม่หลงก็แย่แล้ว“แล้วไม่รอแอนนี่ลงไปสั่งเองล่ะคะ ถือมาให้ถึงที่นี่ทำไม”“ก็เห็นเมื่อกี้บอกว่าอยากกินไม่ใช่เหรอ พี่กลัวน้ำแข็งมันละลายเลยรีบเดินเอามาให้”“ไม่เห็นพี่หานต้องทำถึงขนาดนี้เลยนี่คะ” แอนนี่ยิ้มเขิน“ไหนของมีอะไรบ้าง มีอะไรให้พี่ช่วยถือไหม”“ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้เอง”“อืม งั้นเดี๋ยวพี่ให้ผู้ช่วยยกของเราเอาไปไว้ที่รถดีกว่า”“ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ”เธอส่งยิ้มให้เขาในขณะที่เขาก็ยิ้มอ่อนโยนกลับมาที่เธอ ภาพที่ทุกคนมองเห็นประหนึ่งว่ามีไฟสปอตไลต์ฉายส่องลงมาที่คนทั้งคู่แล้วพวกเธอและเขาเหล่านั้นเป็นตัวประกอบ~อย่าบอกนะว่า~ ทุกคนเริ่มส่งสายตามองหน้ากันไปมาเลิ่กลั่ก“ขอบคุณทุก
ผู้จัดการจินพูดรัวมาก รัวจนทุกคนเงียบสนิท เพราะพูดแทรกไม่ทัน ในขณะที่ผู้จัดการจินก็ไม่ได้สนใจยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาป้อย ๆ ตอนมารีอาอยู่กลับไม่เคยทำดีต่อเธอ พอไม่มีเธอขึ้นมา ก็นะ… เลยรู้ซึ้งถึงคุณค่าสิ้นเสียงของผู้จัดการจิน ตามด้วยเสียงเริ่มฮือฮาเพราะเริ่มคล้อยตามเพราะรู้สึกสงสารมารีอาขึ้นมาแต่ทว่า จู่ ๆ ผู้หญิงสวยคนนั้นกลับผละแขนจากลี่คุน แล้วเดินเข้ามาสวมกอดผู้จัดการจิน ท่ามกลางความตะลึงของทุกคน“มาร์ก็คิดถึงผู้จัดการจินนะคะ”~เอ๊ะ ! เสียงคุ้น ๆ~ผู้จัดการรีบเช็ดน้ำตา ในขณะที่มารีอาขยับตัวออกจากอ้อมกอด ผู้จัดการจินเริ่มเพ่งมองใบหน้าของมารีอาอย่างชัด ๆ“มาร์ มารีอา นี่ นี่ คือมารีอาจริง ๆ เหรอ”“ว่าไงครับ จะลาออกอีกไหม ?” ลี่คุนถามย้ำอีกรอบด้วยใบหน้ายิ้ม ๆ“คะ คือ คือว่า… โอยจะเป็นลม” ...ในขณะที่ฝ่ายการตลาด ไม่รู้ว่าที่ข้างล่างเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น เพราะพนักงานบางส่วนโดยเฉพาะที่ตำแหน่งต่ำลงมาก็ไม่ได้ลงไปต้อนรับทั้งหมดเนื่องจากต้องจำกัดพื้นที่“เฮ้อ คิดถึงยัยแอนจังเมื่อไหร่จะกลับมาน้า” เจ้อาร์ตบ่นพึมพำในขณะที่คนน้ำแข็งในแก้วกาแฟคาปูชิโน่เย็นที่ถืออยู่ในมือไปมา ยิ่งเป็นเครื่องดื่มกาแฟ
แต่อย่างน้อย วันนี้ก็ไม่มีแล้ว …มารีอาสาวพนักงานบัญชีที่ใส่แว่นหนา ๆ หน้าจืด ๆ คนที่ขี้เกียจแต่งหน้าแล้วใช้คำว่างานเยอะเอาแต่เฝ้าอยู่หน้าคอม คนเฉิ่ม ๆ ที่สวมเสื้อตัวโคร่ง ๆ ชอบทาแค่แป้งฝุ่นกับลิปมันมาทำงาน ตอนนี้เธออยู่กับเจ้าแม่สายแซ่บอย่างแอนนี่ เลยถูกจัดการแปลงโฉมเพื่อนเบา ๆ ด้วยการแต่งหน้าอ่อน ๆ รับกับใส่คอนแทกต์เลนส์สีน้ำตาลเข้ม ผมที่เคยมัดเรียบจนตึงเป๊ะ ถูกปล่อยมันออกมาให้เห็นความเงางามจนเหมือนเธอเป็นเคลือบมาอย่างไรอย่างนั้น ยิ่งผมดำเงาของเธอในตอนนี้ตัดกับสีผิวขาว ๆ ของมารีอา ดูผ่าน ๆ แบบไม่สังเกตดี ๆ ราวกับคนละคนกับสาวแว่นคนนั้นอย่างลิบลับแต่กลับกัน สาวแสบอย่างแอนนี่ที่ชอบใส่กระโปรงสั้นแค่คืบ หรือถ้ามีตรงไหนพอจะโชว์ได้เธอจะต้องใส่วับแวม ๆ อยู่เสมอ กลับโดนว่าที่เจ้าบ่าวหวงจนเธอต้องเปลี่ยนมาแต่งตัวมิดชิดขึ้น อย่างชุดรัดรูปเซ็กซี่ ๆ โดนเขาสั่งเองให้เอาไปเก็บหมด แต่ถ้าเธออยากจะใส่ก็ได้นะ แค่แลกกับคำขู่พร้อมการกระทำจากลี่หานที่ว่า...ถ้าแต่งตัวเซ็กซี่ออกจากบ้านเมื่อไหร่… จะโดนเขาจับถอด ! ช่วยไม่ได้ พอเห็นเมียตัวเองแต่งตัวเซ็กซี่แล้วมันเกิดอารมณ์ เลยต้องขอจัดการเธอก่อนเบา ๆ เล่นเอาแ
ข่าวลือเรื่องบริษัทใหญ่ระดับเอเชียอย่าง Lee Group ว่าสองพี่น้องตระกูลลี่จะมีการจัดแต่งงานเกิดขึ้นเร็ว ๆ นี้ติดก็แค่… ทางสองพี่น้องตระกูลลี่ ต้องเดินทางกลับมาสู่ขอคนรักของพวกเขาที่เมืองไทยอย่างเป็นทางการก่อน จึงค่อยประกาศกำหนดวันแต่งงานให้ทราบโดยทั่วกันสำหรับเมืองไทย พนักงานหลาย ๆ คนทราบว่าประธานหนุ่มหล่ออย่างลี่คุนเป็นที่แน่ชัดอยู่แล้วว่าเจ้าสาวคือมารีอา พนักงานสาวบัญชีจอมเฉิ่ม กระนั้นหลายคนก็ยังคงจดจำภาพมารีอาสาวแว่นคนนั้นอยู่ดี หรือต่อให้บางคนที่เคยเห็นตอนเวลาทั้งคู่ออกเดตหรือตอนไปฝากท้อง ก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าผู้หญิงสวย ๆ คนคนนั้นคือมารีอาและแน่นอนข่าวลือก็คือข่าวลือ มักจะโดนแต่งแต้มจนเกินความเป็นจริงเสมอ โดยเฉพาะสาวออฟฟิศอย่างเรา ๆ เพราะต่อให้เรื่องมีความจริงแค่หนึ่งเดียว แต่พวกเราก็มีความพิเศษสามารถพูดต่อ ๆ กันจนคนสุดท้ายที่ได้ยิน สรุปเป็นตัวเลขที่ร้อยได้… พวกเราเก่ง ^ ^และก็ตามข่าวที่ลือกันสุดฮิตในตอนนี้ คือเรื่องที่ประธานลี่คบซ้อน ! และที่ประธานลี่เลือกมารีอาแต่งงานด้วยเพราะว่าเธอพลาดท้องแค่นั้นเอง ส่วนผู้หญิงสวย ๆ อีกคน ที่หลายคนเคยเห็นก็เป็นแค่คู่ขาผู้จัดการจินเองก็ไม่ต่
เพียงครู่ก็มีเสียงดนตรีบรรเลงมาจากด้านหลังของเรือยอชต์“อะ เสียงอะไรน่ะ” มารีอาหันขวับไปตามต้นเสียง เพราะอยู่ ๆ ก็มีเสียงไวโอลินบรรเลงดังขึ้นมา แถมอยู่ ๆ ก็มีกลุ่มคนแต่งกายด้วยชุดสูทเต็มยศ แต่กลับพากันยกกระถางดอกไม้เป็นพุ่ม ๆ มาวางตกแต่งบริเวณรอบ ๆ ด้านหน้าของเรือที่พวกเธอนั่งอยู่ จนสองสาวลุกขึ้นยืนแบบงง ๆ“อะไรอะแก” แอนนี่หันไปมองหน้ามารีอาด้วยความแปลกใจ ก่อนที่สองสาวจะหันรีหันขวางไปตามเสียงเพลงด้วยสีหน้าประหลาดใจ ไม่ช้า นักสีไวไอลินก็เดินบรรเลงออกมา พร้อมกับลี่หานและลี่คุนที่เปลี่ยนเป็นชุดสูทเรียบร้อย พาเดินออกมาพร้อมกับช่อดอกไม้ช่อใหญ่แอนนี่กับมารีอาถึงกับนิ่งอึ้งไปพักใหญ่ ก่อนที่แอนนี่จะคลี่ยิ้มออกมา เธอมองสบตากับลี่หานที่ส่งยิ้มมาให้เธอด้วยสายตาแวววาวส่วนมารีอาไม่ต้องพูดถึง แค่เห็นลี่คุนที่เดินออกมาพร้อมช่อดอกไม้ช่อใหญ่ เธอถึงกับยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเอง ดวงตาคู่ใสมีน้ำตาซึมเอ่อออกมาด้วยความตื้นตันสองหนุ่มยื่นช่อดอกไม้ให้พวกเธอรับไว้ ก่อนจะนั่งคุกเข่าตรงหน้า พร้อมยื่นกล่องแหวนเพชรให้กับสองสาว“แต่งงานกันนะครับ” สองพี่น้องตระกูลลี่เอ่ยขึ้นแทบจะพร้อม ๆ กัน แม้อะไร ๆ สำหรับพวกเขาแล
“นั่นสิเนอะ ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อ จากผู้ชายที่ฉันไม่เคยคิดว่าจะเอื้อมถึง กลับมาเป็นคนที่ใกล้ตัวที่สุด แต่ก็นะเรื่องทั้งหมดก็เริ่มมาจากแกนั่นแหละแอนนี่ ถ้าวันนั้นแกไม่จับฉันแปลงโฉมจนไปเจอลี่คุน วันนี้ฉันกับเขาอาจจะแค่เดินสวนทางกันธรรมดา ๆ ในฐานะเจ้านายกับลูกน้องก็ได้”“แหมแก ก็ว่าไป ไม่หรอก… ระหว่างแกกับท่านประธานมันเป็นเรื่องของพรหมลิขิตต่างหากล่ะ ที่ทำให้แกกับประธานลี่ได้รักกัน”“ใช่เหรอ แต่ส่วนนึงก็มาจากแกนะ อืมแต่ก็นะ บางทีโชคชะตาหรือพรหมลิขิตอาจทำให้ฉันกับเขาได้รักกันจริง ๆ ก็ได้ แต่… ของแกไม่ใช่นะแอนนี่ แกกับพี่หานเป็นความตั้งใจล้วน ๆ ไม่ใช่พรหมลิขิต” มารีอายิ้มเมื่อนึกถึงเรื่องที่รู้มาจากลี่คุน“บ้าน่า… ถ้าไม่ใช่พรหมลิขิต แล้วจะเป็นความตั้งใจได้ยังไง”“ก็ตอนแรก ฉันก็นึกว่าเป็นเพราะว่าลี่คุนกับฉันอยากจับคู่ให้แกกับพี่หาน เขาถึงยอมแต่งกับแก ที่ไหนได้ มาตอนหลังถึงรู้ว่าเพราะพี่หานเขาแอบปิ๊งแกจากรูปในไอจีก่อนต่างหากล่ะ ไม่งั้นคนอย่างพี่หานจะยอมตกลงไปเมืองไทยทำไม”“ชิ ทำมาพูดไป” แอนนี่ยิ้มเขิน ถึงลี่หานเองก็เคยบอกว่าแอบชอบเธอจากไอจี “เอาจริงนะยัยมาร์ ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อสักเท่าไรว
เกือบเที่ยงที่แอนนี่และลี่หานลงมากินข้าวมื้อแรกของวัน เล่นเอาทุกคนที่มานั่งรอรับประทานกลางวันมองหน้ากันไปมาแต่ก็อดอมยิ้มไม่ได้ นาน ๆ ทีจะเห็นคนอย่างลี่หานยอมสนใจอย่างอื่นมากกว่างาน และนาน ๆ ทีจะเห็นคนนิ่งขรึมแบบเขาออกอาการขนาดนี้แต่ถึงกระนั้น มิรินก็ยังอดเป็นห่วงลูกชายคนโตไม่ได้ เพราะไม่เคยเลยสักครั้งที่ลี่หานจะนอนตื่นสาย เขาเป็นคนที่ตื่นเช้าเอามาก ๆ มาแต่ไหนแต่ไร เธอเลยไม่รู้ว่าที่ลี่หานลงมากินข้าวเอาป่านนี้เพราะยังรู้สึกไม่สบายอยู่หรือเปล่า“ลูกยังรู้สึกเจ็บแผลอยู่หรือเปล่า ทำไมวันนี้ถึงลงมาช้านักล่ะลูก” เธอเอ่ยถามเองแต่กลับชะงักเอง เพราะเพิ่งสังเกตว่า ท่าทางในวันนี้ลี่หานกลับดูสบายดีและแข็งแรงกว่าที่คิด ยิ่งเห็นเขากำลังใช้มือข้างเดียวเลื่อนเก้าอี้ให้แอนนี่ ทั้ง ๆ ที่แขนอีกข้างยังใส่เฝือกอ่อนอยู่ แต่ทว่าเขาก็ยังพยายามเอาใจแอนนี่ มิรินถึงกับอึ้งไปนิดนึงก่อนจะคลายยิ้มออกมาแล้วส่ายหัวเบา ๆ“ได้กลับมานอนบ้านเลยนอนสบายไปหน่อยครับ เลยตื่นสาย” ลี่หานตอบด้วยน้ำเสียงสดใส ในวันนี้เขาช่างกระปรี้กระเปร่า ผิดกับเมื่อวานที่ดูเนือย ๆ อย่างคนอ่อนระโหยโรยแรงลิบลับ“แต่ผมว่าพี่ไม่ได้นอนเลยมากกว่า” ล
ครั้นจะไม่ขึ้นคร่อมบนร่างเขาก็คงไม่ได้แล้วสินะ แอนนี่ยกตัวขึ้นคร่อมบนร่างเขา เสื้อผ้าถูกถอดออกจนเหลือแต่ชั้นในลูกไม้สีดำที่ปิดบังหน้าอกที่อวบอิ่มแทบจะไม่มิดลี่หานยกยิ้มอย่างพอใจ เธอช่างเซ็กซี่และช่างดูเย้ายวนมากจริง ๆเธอก้มลงจูบเขาอย่างแผ่วเบา รู้สึกเขินจนรีบผละใบหน้าออกมา“แบบนี้เรียกว่าแค่ปากสัมผัสกันครับ ถ้าจูบต้องแบบนี้” เขารั้งศีรษะเธอให้ก้มลงจูบเขาอีกครั้ง เรียวลิ้นร้อนแทรกสัมผัสกันและกัน อกสวยที่แนบอยู่กับแผงอกของเขามันไม่ควรมีอะไรมาขวางกั้น เขาเอื้อมไปปลดตะขอชุดชั้นในของเธอจนหลุดออกลี่หานดันตัวขึ้นนั่ง ทั้ง ๆ ที่ร่างแอนนี่ยังคร่อมอยู่ เขาก้มใบหน้าฝังลงที่อกนุ่ม ก่อนใช้ปลายลิ้นดุนดันเม้มดูดที่ยอดอกสีชมพูสวยของเธอ“อื้อ” เสียงครางต่อต้านเมื่อถูกโลมเล้า เธอยกอกแอ่นให้เขาเชยชิมได้เต็มที่ สองมือเรียวเล็กขยำลงที่ผมสั้นของลี่หาน~เขากระตุ้นเก่งเกินไปแล้ว~สองมือแอนนี่เลื่อนมาที่ชั้นในชาย เมื่อสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่มันปะทุแน่น เขายกสะโพกขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้เธอถอดมันออกได้ง่ายขึ้นเช่นเดียวกับเธอแอนนี่ค่อย ๆ กดสะโพกลงไปช้า ๆ“อ๊ะ” เกมนี้เธอเป็นฝ่ายเริ่มก็จริง แต่กลับรู้สึกหวาดหวั่นก
@ที่ห้องนอนแอนนี่ค่อย ๆ แง้มประตูก่อนชะโงกหน้าเข้าไปภายในห้อง ทว่า… เธอกลับไม่เห็นลี่หานอยู่ที่เตียง ทั้ง ๆ ที่กว่าเธอจะตามขึ้นมาก็เกือบสามสิบนาทีแล้ว~แปลกที่ไม่เห็นเขาอยู่ที่ห้อง~“ลี่หานคะ” แอนนี่เรียกพลางมองไปรอบ ๆ ห้อง ก่อนจะเห็นม่านชายประตูที่ระเบียงพลิ้วไหวอยู่ เธอค่อย ๆ ก้าวเข้ามาที่ริมระเบียง เห็นลี่หานที่ยืนหันหลังมองพระจันทร์อยู่ แอนนี่ถึงกับอมยิ้มออกมาแล้วเดินไปหยุดยืนอยู่ข้าง ๆ“พระจันทร์ที่นี่สวยจังนะคะ” เธอพยายามหาเรื่องชวนเขาคุยแต่ทว่าเขาไม่ตอบ ไม่แม้กระทั่งหันมามองหน้าเธอ แอนนี่อมยิ้ม นึกรู้ได้ทันทีว่าเขางอนเธอเป็นเด็กอีกแล้ว“ไหนบอกซิ งอนแอนนี่เรื่องอะไรน้า” เธอแกล้งเย้าพลางชะโงกหน้าเข้าไปมองคนงอนที่ไม่ยอมสบตาเธอด้วยซ้ำ“เอ จะทำยังไงดีเนี่ยให้หายงอน ก็ไม่รู้ว่างอนเรื่องอะไรเนอะ แอนนี่จะได้ง้อถูก”เงียบ ลี่หานยังนิ่ง นอกจากไม่ตอบรับกับท่าทีของแอนนี่เขาหมุนตัวหนีกลับเข้าไปในห้อง ทำท่าเหมือนไม่สนใจเธอเข้าไปอีก แอนนี่ถึงกับถอนหายใจก่อนจะเดินตามไป“โอเคค่ะ ถือว่าง้อแล้ว ถ้าไม่หายงอนก็ไม่ง้อแล้วนะ”“พี่จะอาบน้ำ” เสียงคนทำท่าปั้นปึ่งเมื่อครู่รีบพูดแทรกเข้ามาทันที เมื่อได้ย